Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Śliwiński

Protokolant apl. M. G.

przy udziale oskarżyciela z Komendy Powiatowej Policji w Z. ----

rozpoznawał sprawę A. B.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Złotowie

z dnia 23.04.2015 r., sygn. akt II W 267/15

1.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze oraz opłatę za II instancję w łącznej kwocie 120 złotych.

D. Ś.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Złotowie w sprawie sygn. akt II W 267/15 uznał obwinionego A. B. za winnego wykroczenia z art. 86 § 1 kw, wymierzył mu karę 700 zł grzywny, orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 9 miesięcy oraz obciążył go kosztami sądowymi.

Apelację od wyroku wniósł obrońca obwinionego zaskarżając go w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż kwestia prawidłowości zatrzymania obwinionemu prawa jazdy została już rozstrzygnięta prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Złotowie z dnia 16 lutego 2015 r. Stąd też poniesienie jej po raz kolejny w postępowaniu odwoławczym uznać należało za bezprzedmiotowe.

Odnosząc się do głównego zarzutu apelacji nie sposób zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy nie dysponował materiałem dowodowym, który pozwalałby mu na ustalenie, że obwiniony zbliżając się do skrzyżowania naruszył przepisy prawa o ruchu drogowym i wymusił pierwszeństwo przejazdu, zmuszając tym samym pokrzywdzonego A. Ł. do podjęcia manewru obronnego.

Obwiniony w trakcie czynności wyjaśniających przyznał, iż za późno zauważył „znak ustąp pierwszeństwa przejazdu”. Potwierdziły to również pasażerki jadące w samochodzie obwinionego, tj. D. B. i M. T.. Powyższy materiał korespondował zatem z zeznaniami pokrzywdzonego A. Ł..

Wyjaśnienia obwinionego złożone na rozprawie, w których kwestionował fakt wymuszenia pierwszeństwa, nie były poparte żadnym innym materiałem dowodowym i ocenić je należało, jak słusznie stwierdził Sąd I instancji, jedynie jako próbę uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. To obwiniony stworzył bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu nie ustępując pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu z lewej strony pojazdowi, ignorując prawidłowo ustawiony i dobrze widoczny znak „ustąp pierwszeństwa przejazdu”. Próba przerzucenia odpowiedzialności za to zdarzenie na pokrzywdzonego, który rzekomo jechał za szybko i nie zastosował się do zasady ograniczonego zaufania nie wytrzymuje krytyki. Na marginesie warto zaznaczyć, iż pokrzywdzony ściął zakręt, by uniknąć zderzenia z pojazdem obwinionego, a nie wskutek nadmiernej prędkości.

Nadto podkreślenia wymaga, iż przedmiotem rozpoznania w ramach niniejszej sprawy nie było zachowanie obwinionego i pokrzywdzonego mające miejsce po wymuszeniu pierwszeństwa przez obwinionego. W tym zakresie o zachowanie obu uczestników zajścia ocenili interweniujący funkcjonariusze Policji wymierzając im grzywny w drodze mandatu karnego.

Reasumując Sąd I instancji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo ustalił sprawstwo i winę obwinionego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Przechodząc do kwestii wymiaru kary Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż nie sposób dopatrzyć się w wymierzonej obwinionemu grzywnie w wysokości 700 zł przesłanek rażącej surowości. Wymiar kary ocenić należy jako współmierny do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz stopnia jego zawinienia. Poza tym zważywszy na sytuację rodziną obwinionego – kawaler, niemający nikogo na utrzymaniu oraz uzyskiwane przez niego dochody z prowadzenia działalności gospodarczej – 2.000 zł miesięcznie, nie można uznać, iż orzeczonej wobec niej grzywny w tej kwocie nie będzie w stanie uiścić.

Zaaprobować należało również rozstrzygnięcie Sądu I instancji w przedmiocie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 9 miesięcy w oparciu o art. 86 § 3 kw. Obwiniony, młody kierowca, okazał się wyjątkową niefrasobliwością przy dojeździe do skrzyżowania z drogą główną, a stopień stworzonego przez niego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym był znaczny. Skutki zderzenia pojazdów obwinionego i pokrzywdzonego mogły być tragicznie zarówno dla nich, jak i dla pasażerów pojazdu obwinionego. Tylko przytomność i refleks pokrzywdzonego pozwoliły ich uniknąć. Poza tym zważywszy na treść wyjaśnień obwinionego z postępowania sądowego, podkreślenia wymaga, iż za koniecznością wyeliminowania go na pewien okres z ruchu drogowego przemawiał również fakt, iż zdaje się nie ma on nadal świadomości znaczenia swojej nieuwagi w trakcie prowadzenia pojazdu w ruchu lądowym dla bezpieczeństwa tegoż ruchu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. t. jedn. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji i wymierzając mu opłatę w kwocie 70 zł.

SSO Dariusz Śliwiński