Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 16 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XVIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Iwona Godlewska

Protokolant:sekretarz sądowy Iwona Kucemba

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2017 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta P.

przeciwko Przedsiębiorstwu Usługowo – Produkcyjnemu (...) sp. z o.o. w P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę ustawowe odsetki za opóźnienie od kwot:

a)  21.652,95 zł od dnia 17.07.2015 r. do dnia 31.03.2016 r.

b)  102.836,20 zł od dnia 15.07.2015 r. do dnia zapłaty

2.  Prostuje oczywistą omyłkę pisarską zawartą w punkcie 1 e) wyroku wydanego w niniejszej sprawie w ten sposób, że zamiast słów „od dnia 15.07.2016 r. do dnia zapłaty” wpisuje słowa „od dnia 13.07.2016 r. do dnia 14.07.2016 r.”

3.  Oddala wniosek o uzupełnienie wyroku w pozostałym zakresie.

SSO Iwona Godlewska

UZASADNIENIE

wyroku uzupełniającego z dnia 16 marca 2017 r.

Powód Skarb Państwa Prezydent Miasta P. reprezentowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, pozwem z dnia 31 marca 2016 r. wniósł o orzeczenie nakazem w postępowaniu upominawczym, że pozwany Przedsiębiorstwo Usługowo-Produkcyjne (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. ma zapłacić powodowi kwotę 127.623,08 zł z następującymi ustawowymi odsetkami :

- od kwoty 124.489,15 zł od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- od kwoty 1.861,01 zł od dnia 18 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- od kwoty 784,33 zł od dnia 23 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- od kwoty 4,74 zł od dnia 23 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- od kwoty 208,90 zł od dnia 27 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- od kwoty 274,95 zł od dnia 26 lutego 2016 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

a począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty od wszystkich wymienionych kwot, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa według norm przepisanych. W przypadku wniesienia sprzeciwu powód wniósł o zasądzenie od pozwanego wskazanej wyżej kwoty z ustawowymi odsetkami od wskazanych powyżej kwot oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, że jest właścicielem nieruchomości położonych w P., których użytkownikiem wieczystym jest pozwany. Na mocy ugody zawartej w dniu 9 lipca 2015 r. przed Sądem Rejonowym Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w sprawie I C 691/15 strony uzgodniły wysokość opłaty rocznej za rok 2010, 2011 oraz 2012 i następne do kolejnej aktualizacji. Powód w uzasadnieniu wyjaśnił skąd wynika kwota główna opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego oraz wysokość żądanych odsetek.

Pismem z dnia 1 czerwca 2016 r. powód ograniczył powództwo o kwotę 10.000 zł i jednocześnie wniósł o zasądzenie kwoty głównej 114.489,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 124.489,15 zł od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami oraz od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 marca 2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

- od kwoty 119.489,15 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 2 maja 2016 r.,

- od kwoty 114.489,15 zł od dnia 3 maja 2016 r. do dnia zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Powód w treści pisma wskazał, że pozwany w dniach 31 marca 2016 r. oraz 2 maja 2016 r. wpłacił kwoty po 5.000 zł tytułem zaległej opłaty za użytkowanie wieczyste, a ponadto wyjaśnił sposób zarówno co do dat jak i kwot uiszczenia zaległości przez pozwanego i rozliczonego przez powoda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 24 czerwca 2016 r. Sąd zobowiązał pozwanego do zapłaty żądanej pozwem i zmodyfikowanej pismem z dnia 1 czerwca 2016 r. kwoty z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania, a w pozostałym zakresie umorzył postępowanie.

W sprzeciwie wniesionym w dniu 15 lipca 2016 r. pozwany zaskarżył nakaz zapłaty zarówno co do wysokości głównej jak i roszczenia odsetkowego. Wskazał, że pismem z dnia 15 września 2015 r. zwrócił się do Urzędu Miasta P. do Wydziału Gospodarki Nieruchomościami z prośbą o wyrażenie zgody na spłatę powstałego zadłużenia w ratach, jednakże nie uzyskali takiej zgody. Pozwany podniósł, że nie jest w stanie uregulować jednorazowo żądanej przez powoda kwoty. Ponadto pozwany wskazał, że w dniach 31 maja, 12 lipca oraz 14 lipca 2016 r. dokonał 3 wpłat po 5.000 zł na rzecz powoda i nie zostały te płatności umniejszone wobec zobowiązania głównego.

Pismem z dnia 9 listopada 2016 r. powód ograniczył powództwo o kwotę 15.000 zł i zrzekł się roszczenia do tej kwoty oraz cofnął powództwo:

- co do kwoty 1.861,01 zł stanowiącej odsetki z tytułu nieterminowej wpłaty opłaty za rok 2014,

- co do kwoty 784, 33 zł stanowiącej odsetki z tytułu nieterminowej wpłaty opłaty za rok 2015,

- co do kwoty 701,71 zł stanowiącej odsetki z tytułu nieterminowej wpłaty opłaty za rok 2010,

- co do kwoty 11.652,95 zł stanowiącej zaległość z tytułu kwoty głównej opłaty za rok 2011.

Ostatecznie powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 102.836,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 124.489,15 zł od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami oraz od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 marca 2016 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

- od kwoty 119.489,15 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 2 maja 2016 r.,

- od kwoty 112.836,20 zł od dnia 3 maja 2016 r. do dnia 31 maja 2016 r.,

- od kwoty 112.836,20 zł od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 12 lipca 2016 r.,

- od kwoty 107.836,20 zł od dnia 13 lipca 2016 r. do dnia 14 lipca 2016 r.,

- od kwoty 102.836,20 zł od dnia 15 lipca 2016 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie powód podtrzymał żądanie zwrotu kosztów postępowania. Powód wyjaśnił sposób zarachowania wpłat i rozliczenia zobowiązania pozwanego.

Na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 r. pozwany wniósł o rozłożenie należności na raty po 10.000 zł miesięcznie, począwszy od grudnia 2016 r. Pozwany nie kwestionował pozostałej do zapłaty należności wskazanej w piśmie powoda z dnia 9 listopada 2016 r.

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XVIII Wydział Cywilny:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 102.836,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  102.836,20 zł od dnia 17.07.2015 r. do dnia 31.03.2016 r.

b)  119.489,15 zł od dnia 1.04.2016 r. do dnia 2.05.2016 r.

c)  114.489,15 zł od dnia 3.05.2016 r. do dnia 31.05.2016 r.

d)  112.836,20 zł od dnia 1.06.2016 r. do dnia 12.07.2016 r.

e)  107.836,20 zł od dnia 15.07.2016 r. do dnia zapłaty;

2.  umorzył postępowanie w pozostałym zakresie;

3.  oddalił wniosek pozwanego o rozłożenie na raty świadczenia zasądzonego w punkcie 1 wyroku;

4.  kosztami procesu obciążył w całości pozwanego.

Wnioskiem z dnia 9 grudnia 2016 r. powód wniósł o uzupełnienie wyroku i sprostowanie oczywistej omyłki, w ten sposób, że w pkt 1, w pierwszej części zamiast słów „ z ustawowymi odsetkami za opóźnienie” wpisać: „z następującymi odsetkami”:

⚫

w pkt 1a) wymienioną kwotę uzupełnić o 21.652,95 zł (uzupełnienie wyroku), a zamiast wpisanych w tym punkcie dat wpisać: „od dnia 17.07.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. z odsetkami ustawowymi, a od dnia 01.01.2016 r. do dnia 31.03.2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie”;

⚫

w pkt 1b) dopisać „z ustawowymi odsetkami za opóźnienie”;

⚫

w pkt 1c) dopisać „z ustawowymi odsetkami za opóźnienie”;

⚫

w pkt 1d) dopisać „z ustawowymi odsetkami za opóźnienie”;

⚫

w pkt 1e) zamiast wpisanego okresu, za który naliczane są odsetki wpisać: „od dnia 13.07.2016 r. do dnia 14.07.2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie”;

⚫

po pkt 1e) dopisać punkt 1 f) o treści: „od kwoty 102.836,20 zł od dnia 15.07.2016 r. do dnia zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie”.

W uzasadnieniu wniosku powód wskazał, że kwoty cząstkowe wymienione w ppkt 1 a) – e) wyroku, od których mają być obliczane odsetki nie odpowiadają tym, o które wnioskował w piśmie z dnia 09.11.2016 r., jak również zasądzone kwoty nie w pełnym zakresie odpowiadają w/w piśmie procesowemu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany Przedsiębiorstwo Usługowo-Produkcyjne (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonych w P. przy ul. (...), obejmujące: działkę nr (...), położoną w obrębie ewidencyjnym R., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...), działkę nr (...), położoną w obrębie ewidencyjnym R., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...), działkę nr (...), położoną w obrębie ewidencyjnym R., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Księgi wieczyste dla wskazanych działek prowadzone są przez Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P.. W/w nieruchomości są własnością Skarbu Państwa.

dowód: odpisy zupełne KW k. 6-32

Pismem z dnia 26 listopada 2009 r. powód wypowiedział pozwanemu obowiązującą opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego wszystkich działek w wysokości 14.863,26 zł, oferując nową opłatę w wysokości 61.129,98 zł.

dowód: pismo z 26.11.2009 r. k. 36

W toku postępowania sądowego prowadzonego przed Sądem Rejonowym Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, w sprawie zarejestrowanej pod sygn. akt I C 691/15, strony zawarły w dniu 9 lipca 2015 r. ugodę, na mocy której ustalono, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego dla przedmiotowych działek, uiszczana przez powoda wynosi:

- za rok 2010 kwotę 29.726,52 zł,

- za rok 2011 kwotę 34.863,26 zł,

- za rok 2012 do chwili kolejnej aktualizacji kwotę 40.000 zł.

Wobec zawarcia przez strony ugody, Sąd postanowieniem z dnia 9 lipca 2015 r. umorzył postępowanie. Postanowienie o umorzeniu postępowania uprawomocniło się w dniu 17 lipca 2015 r.

dowód: postanowienie z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie o sygn. akt I C 691/15 k. 33, protokół z dnia 9 lipca 2015 r. sporządzony w sprawie o sygn.. akt I C 691/15 k. 34-35

Pozwany pomimo zawartej ugody nie uregulował zobowiązania z tytułu użytkowania wieczystego dla poszczególnych działek w latach 2010-2015, oprócz wówczas obowiązującej wysokości opłaty w kwotach po 14.863,26 zł za lata 2010-2015. Pozwany nie uregulował różnicy pomiędzy dotychczasową a zaktualizowaną opłatą.

Pismem z dnia 20 stycznia 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 137.918,82 zł (należność główna wraz z ustawowymi odsetkami). Ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty zostało przez pozwanego odebrane w dniu 26 stycznia 2016 r. Pozwany w wyznaczonym terminie 14 dni nie uregulował zobowiązania.

dowód: rozliczenie pozwanego k. 37, pismo z dnia 20 stycznia 2016 wraz z dowodem doręczenia k. 38-39

Aktualna wysokość zobowiązania pozwanego wobec powoda z tytułu zaległej opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości wynosi 102.836,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

dowód: bezsporne

Pozwany Przedsiębiorstwo Usługowo-Produkcyjne (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w 2015 r. uzyskał kredyt od Fundacji przedsiębiorczości na budynek innowacyjny. Miesięczna rata kredytu wnosi 20.000 zł. Wcześniej spółka zakupiła nieruchomości – ok. 1.200 metrów użytkowych, które zostały przeznaczone na biura. Od października 2016 r. pozwany prowadzi w wyremontowanym budynku hotel, który mieści się w siedzibie spółki przy ul. (...) w P.. Dochody z działalności hotelu dopiero się kształtują.

Spółka uzyskuje dochody z tytułu czynszów najmu i za hotel. Miesięcznie spółka z tytułu czynszu osiągała dochód w wysokości 35.000 zł. W chwili obecnej spółka osiąga przychód w wysokości ok. 80.000 zł miesięcznie. Pozwany ponosi koszty eksploatacji w wysokości ok. 15.000 – 18.000 zł, leasingu na wyposażenie hotelu, kredytu, wynagrodzenia 7 pracowników. Po odliczeniu wszystkich kosztów spółce pozostaje około 20.000 – 25.000 zł dochodu.

dowód: zeznania członka zarządu pozwanej spółki (...) k. 90-91

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do następujących wniosków:

Sąd uznał za wiarygodne zgromadzone w aktach sprawy dokumenty urzędowe, albowiem zostały sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy w zakresie ich działania.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zgromadzone w aktach sprawy dokumenty prywatne, albowiem ich wiarygodność, a tym samym moc dowodowa, nie została przez strony skutecznie zakwestionowana, a Sąd nie znalazł podstaw do uczynienia tego z urzędu.

Zeznania członka zarządu pozwanej spółki (...) Sąd uznał za wiarygodne. K. D. zeznawał na okoliczność sytuacji finansowej pozwanego i zasadności wniosku o rozłożenie świadczenia na raty. Jego zeznania były logiczne, rzeczowe i zrozumiałe. W świetle złożonych zeznań, brak było jednak przesłanek do stwierdzenia, aby sytuacja finansowa pozwanego była na tyle trudna, aby zaległe świadczenie rozłożyć na raty.

Sąd zważył co następuje:

Sąd z uwagi na rozstrzygnięcie żądania powoda wyrokiem z dnia 1 grudnia 2016 r. oraz przedstawienia w uzasadnieniu do w/w wyroku motywów rozstrzygnięcia, uznał zbędnym ponowne analizowanie powództwa i przytaczanie rozważań prawnych. Tym samym Sąd w pełni odsyła do treści wyroku z dnia 1 grudnia 2016 r. jak i jego uzasadnienia, w zakresie rozstrzygnięcia i rozważań prawnych, które nie zostały uzupełnione lub sprostowane wyrokiem uzupełniającym z dnia 16 marca 2017 r.

W tym miejscu należy podkreślić, iż przedmiotem wyroku uzupełniającego był wniosek powoda z dnia 9 grudnia 2016 r., wobec czego Sąd rozstrzygnął wyłącznie o roszczeniu zawartym w tym przedmiocie.

Zgodnie z art. 351 § 1 k.p.c., strona może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu - od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu.

W myśl § 3 w/w artykułu, orzeczenie uzupełniające wyrok zapada w postaci wyroku, chyba że uzupełnienie dotyczy wyłącznie kosztów lub natychmiastowej wykonalności.

Przechodząc do analizy wniosku powoda z dnia 9 grudnia 2016 r., Sąd uznał, iż, istotnie, nie orzeczono merytorycznie o części żądania powoda w zakresie ustawowych odsetek za opóźnienie od kwoty 102.836,20 zł od dnia 15 lipca 2016 r. od dnia zapłaty oraz w zakresie odsetek od kwoty 21.652,95 zł od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia 31 marca 2016 r. Powyższe roszczenie powoda było zawarte w piśmie przygotowawczym z dnia 9 listopada 2016 r. (k. 87-89). Tym samym Sąd uznał wskazane roszczenie za zasadne, opierając się na zgromadzonym materiale dowodowym oraz podstawie prawnej wskazanej w uzasadnieniu wyroku z dnia 1 grudnia 2016 r., jednocześnie stwierdzając za zbędne szczegółowe przytaczanie motywów rozstrzygnięcia, do których Sąd odsyła do treści uzasadnienia wyroku z dnia 1 grudnia 2016 r., a które co do zasady nie były kwestionowane przez stronę powodową.

Podsumowując, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę ustawowe odsetki za opóźnienie od kwot:

- 21.652,95 zł od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia 31 marca 2016 r.,

- 102.836,20 zł od dnia 15 lipca 2016 r. do dnia zapłaty (pkt 1 wyroku).

Zgodnie z art. 350 § 1 k.p.c., Sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.

Sprostowanie sąd może postanowić na posiedzeniu niejawnym; o sprostowaniu umieszcza się wzmiankę na oryginale wyroku, a na żądanie stron także na udzielonych im wypisach. Dalsze odpisy i wypisy powinny być zredagowane w brzmieniu uwzględniającym postanowienie o sprostowaniu (§ 2).

W niniejszej sprawie Sąd, popełnił oczywistą omyłkę pisarską, błędnie wpisując w pkt 1e) wyroku z dnia 1 grudnia 2016 r. daty od których będą naliczane ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 107.836,20 zł. Mając na uwadze pismo przygotowawcze powoda z dnia 9 listopada 2016 r. (k. 88) oraz wniosek powoda z dnia 9 grudnia 2016 r. o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej, Sąd sprostował oczywistą omyłkę pisarską zawartą w punkcie 1 e) wyroku wydanego w niniejszej sprawie, w ten sposób, że zamiast słów „od dnia 15 lipca 2016 r. do dnia zapłaty” wpisał słowa „od dnia 13 lipca 2016 r. do dnia 14 lipca 2016 r.”, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku uzupełniającego.

W punkcie 3 wyroku, Sąd oddalił wniosek powoda o uzupełnienie wyroku w pozostałym zakresie, tj. we wskazanych przez powoda punktach wyroku w zakresie słów „z ustawowymi odsetkami za opóźnienie”.

Instytucja odsetek ustawowych jest uregulowana w art. 481 k.c. Ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1830) zmieniono: art. 359 § 2 i 2 ¹, art. 481 § 2; dodano: art. 359 § 4, art. 481 § 2 ¹-2 ⁴; uchylono art. 359 § 3. Ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

Treść art. 481 KC została zmieniona przez wejście w życie art. 2 ZmKCU z 9.10.2015 r., który uchylił zmiany przewidziane przez ustawę z 5.8.2015 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1357 ze zm.). Ustawa z 9.10.2015 r. na mocy swego art. 57 weszła w życie 1.1.2016 r. Zgodnie z art. 56 ZmKCU z 9.10.2015 r., do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Oznacza to, że odsetki ustawowe nieokreślone przez same strony od 1.1.2016 r. podlegają obliczeniu na podstawie nowego brzmienia art. 481 § 2 zd. 1 KC (por. np. K. Mularski, Problemy intertemporalne, s. 57; P. Sławicki, P. Kędzierski, Odsetki za czas opóźnienia, s. 126; M. Lemkowski, w: Gutowski, Komentarz, t. II, art. 481, Nb 22). Jeżeli jednak z wykładni woli stron wynikać będzie, że zastrzegły one zapłatę odsetek w wysokości "sztywnej" i określonej przez rozporządzenie wydane na podstawie dawnego art. 359 § 3 KC, wierzycielowi należeć się będą odsetki właśnie w tej wysokości przez cały czas trwania opóźnienia (por. K. Mularski, Problemy intertemporalne, s. 57 i 58).

Do dnia 31 grudnia 2015 r. obowiązywał art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu: „Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy”.

Od dnia 1 stycznia 2016 r., w świetle w/w ustawy o zmianie ustaw, art. 481 § 2 k.c. otrzymał nowe brzmienie, zgodnie z którym: Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy”.

W świetle powyższych uwag, Sąd doszedł do przekonania, że żądanie powoda w zakresie nazewnictwa „odsetek ustawowych”, a „ustawowych odsetek za opóźnienie” nie zasługuje na uwzględnienie. Stanowi to w istocie nomenklaturę przyjętą przez ustawodawcę oraz reżim czasowy obowiązywania przepisów, ale nie wprowadza zmian merytorycznych w zakresie ich podstawy prawnej. W judykaturze przyjęto dwa sposoby orzekania o odsetkach za opóźnienie. Pierwszy to rozdzielenie czasowe odsetek ustawowych i ustawowych odsetek za opóźnienie, tworząc taki zapis, o jaki wnioskował powód. Drugi sposób, to opisanie odsetek jako ustawowe odsetki za opóźnienie, bez podziału na okresy obowiązywania. Oba sposoby są dopuszczalne, prawidłowe i funkcjonują w praktyce, a ich wybór należy do Sądu.

SSO Iwona Godlewska