Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2019 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział III Karny w składzie:

Przewodnicząca: sędzia Karolina Siwierska

Protokolant: sekretarz sądowy Anita Sobczak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szamotułach A. B. (1)

po rozpoznaniu w P. na rozprawach w dniach 20.12.2018r., 14.02.2019r., 18.03.2019r., 14.05.2019r., 13.09.2019r.

sprawy:

E. Ś. zd. Ś., pesel (...), c. E. i M. zd. M., ur. (...) w K.

oskarżonej o to, że:

w dniu 17 kwietnia 2017 roku w miejscowości S. na autostradzie (...) km 133 hm 1, kierując samochodem osobowym marki B. (...) nr rej. (...), w którym pasażerem była A. B. (2), nieumyślnie sprowadziła katastrofę w ruchu lądowym zagrażającą życiu lub zdrowiu dziewiętnastu osób, tj. A. B. (2), K. C., M. D., R. F., M. H., S. H., D. J., D. K., L. K., A. M. (1), A. M. (2), P. M., S. M., H. M., E. M., M. N., P. N., E. S., M. S., w ten sposób, że podczas gwałtownego i intensywnego hamowania uderzyła w tylne lewe naroże jadącego przed nią samochodu osobowego marki B. (...)(5K) nr rej. (...) 530 (kierowca K. C.), który to pojazd w wyniku skośnego zderzenia zmienił kierunek ruchu, odchylając się nieznacznie w prawo, co spowodowało w dalszym jego ruchu uderzenie skośne w pojazd marki D. S. nr rej. (...) (kierowca D. K., pasażer L. K.), a następnie w wyniku pogłębienia nieznacznego odchylenia się w lewo uderzyła w lewy bok stojącego samochodu R. (...) nr rej. (...) (kierowca M. D., pasażerowie P. N., R. F., E. S.), który wcześniej wpadł w poślizg i uderzył prawym tyłem pojazdu w stojący na prawym pasie ruchu samochód osobowy O. (...) nr rej. (...) 3KM3 (kierowca E. M., pasażerowie D. J., H. M.) i ustawił się w poprzek pasa, zatrzymując się, w następstwie którego to uderzenia samochód R. (...) nr rej. (...) przemieścił się do przodu i uderzył w stojące samochody osobowe F. (...) nr rej. (...) (kierowca P. M., pasażerowie M. S., A. M. (1), S. M., A. M. (2)) i B. (...) nr rej. (...) (kierowca M. N., pasażerowie S. H. i M. H.), w wyniku czego M. D. - kierujący samochodem R. (...) nr rej. (...) doznał obrażeń narządów wewnętrznych skutkujących jego śmiercią na miejscu zdarzenia, a nadto nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując nieumyślnie wypadek drogowy w ten sposób, że nieumyślnie naruszyła zasadę zachowania ostrożności na drodze i jazdy z prędkością dostosowaną do warunków drogowych, zbyt późno zareagowała na zagrożenie - na pojazdy stojące na autostradzie - i w wyniku wyżej opisanego zdarzenia pasażerowie samochodu R. (...) nr rej. (...): P. N. doznał obrażeń ciała w postaci złamania miednicy (z gałęzi górnej i gałęzi łonowo - kulszowej po stronie prawej, złamania skrzydła kości krzyżowej po stronie prawej), złamania przedniej kolumny panewki lewego stawu biodrowego, wstrząśnienia mózgu, uszkodzenia powłok twarzy, złamania wyrostka rylcowatego kości skroniowej, które to obrażenia ciała stanowią naruszenie czynności narządów ciała na okres dłuższy aniżeli 7 dni oraz E. S. doznała obrażeń ciała w postaci przezstawowego złamania nasady bliższej lewej kości piszczelowej z obecnością rany podudzia oraz stłuczeniem klatki piersiowej, które to obrażenia ciała stanowią naruszenie czynności narządów ciała na okres dłuższy aniżeli 7 dni,

tj. o przestępstwo z art. 173 § 2 i 4 kk i z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

1.  oskarżoną E. Ś. uznaje za winną tego, że w dniu 17 kwietnia 2017 r. w miejscowości S., na autostradzie (...), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując wypadek, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki B. (...) o nr rej. (...) nie dostosowała prędkości do panujących warunków i nie zachowała odpowiedniego odstępu od poprzedzającego ją samochodu i jadąc lewym pasem ruchu z prędkością nie mniejszą niż 111 km/h uderzyła w lewy bok stojącego na drodze samochodu osobowego marki R. (...) o nr rej. (...), którego kierowca nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych i nie zachował odpowiedniego odstępu od poprzedzającego go samochodu w wyniku czego na skutek gwałtownego hamowania i skrętu kierownicą w lewo zatrzymał się prostopadle do osi jezdni przodem do bariery energochłonnej oddzielającej jezdnie, w wyniku czego kierujący samochodem R. (...) M. D. doznał obrażeń narządów wewnętrznych skutkujących jego śmiercią, a pasażerowie samochodu R. (...): P. N. doznał obrażeń ciała w postaci złamania miednicy, złamania przedniej kolumny panewki lewego stawu biodrowego, wstrząśnienia mózgu, uszkodzenia powłok twarzy i złamania wyrostka rylcowatego kości skroniowej, a E. S. doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady bliższej lewej kości piszczelowej z obecnością rany podudzia oraz stłuczenia klatki piersiowej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ich ciała na okres dłuższy niż 7 dni – tj. przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 kk i za przestępstwo to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat tytułem próby,

3.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżoną do informowania Sądu o przebiegu okresu próby,

4.  na podstawie art. 46 § 1 kk zasądza od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonych: G. D., H. D. i I. D. po 15.000 (piętnaście tysięcy) zł, P. N. 5.000 (pięć tysięcy) zł i E. S. 3.000 (trzy tysiące) zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

5.  na podstawie § 11 ust. 1 pkt 2, ust 2 pkt 5 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22. 10. 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżanej na rzecz oskarżycielek posiłkowych G. D., H. D. i I. D. po 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

6.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 14.593,05 zł, a na podstawie art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23. 06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierz jej opłatę w kwocie 180 zł.

Karolina Siwierska

UZASADNIENIE

W dniu 17. 04. 2017 r. po godzinie 17.00, na autostradzie (...) w miejscowości S. doszło do zderzenia kilku samochodów. W tym czasie świeciło słońce, jednak nawierzchnia jezdni był mokra i spod kół jadących pojazdów pryskała woda. Natężenie ruchu było bardzo duże, oba pasy jezdni były zajęte poruszającymi się jeden za drugim samochodami. Lewym pasem ruchu jechał F. (...), za nim B. (...), następnie R. (...), którym kierował pokrzywdzony M. D., za nim B. (...), którym kierowała oskarżona E. Ś., a następnie B. (...). Prawym pasem ruchu jechał O. (...), a za nim D. S.. W pewnym momencie przed F. (...) i O. (...) na obu pasach ruchu w związku z innym zdarzeniem drogowym zatrzymały się dwie kolumny samochodów. Jako ostatnie w tych kolumnach stały duże samochody ciężarowe. Na ich widok kierowcy samochodów F. (...) i O. (...) zaczęli hamować i zatrzymali się w odległości około 30-35 metrów za stojącymi przed nimi ciężarówkami. Kierowca samochodu B. (...) rozpoczął intensywne hamowanie i zjechał na trawiaste lewe pobocze, gdzie się zatrzymał. Z kolei kierowca samochodu R. (...) widząc tę sytuację również wykonał skręt w lewo i zaczął ostro hamować. Manewry te skutkowały ustawieniem się jego pojazdu w poprzek jezdni, który uderzył w barierę energochłonną oddzielającą jezdnie, odbił się od niej i ustawił częściowo poprzecznie do krawędzi jezdni. Oskarżona intensywnie hamując wjechała w lewy bok stojącego przed nią R. (...). Z kolei jadący za oskarżoną kierowca samochodu B. (...) widząc zagrożenie zaczął hamować i zjechał na prawy pas ruchu, gdzie uderzył w stojący samochód D. S., który zatrzymał się za O. (...). Zanim pojawiło się zagrożenie na drodze ww. samochody jadące lewym pasem ruchu poruszały się z podobną prędkością nie zachowując odpowiedniego odstępu. W momencie, gdy oskarżona rozpoczęła hamowanie jechała z prędkością 111 km/h.

Na miejscu zdarzenia, na skutek innych kolizji drogowych niż wypadek pomiędzy samochodami prowadzonymi przez oskarżoną E. Ś. i pokrzywdzonego M. D. uszkodzeniu uległy również następujące auta: B. (...) nr rej. (...) 530 (kierowca K. C.), D. S. nr rej. (...) (kierowca D. K., pasażer L. K.), O. (...) nr rej. (...) 3KM3 (kierowca E. M., pasażerowie D. J., H. M.), F. (...) nr rej. (...) (kierowca P. M., pasażerowie M. S., A. M. (1), S. M., A. M. (2)) i B. (...) nr rej. (...) (kierowca M. N., pasażerowie S. H. i M. H.).

W wyniku wypadku spowodowanego przez oskarżoną kierujący samochodem R. (...) M. D. doznał obrażeń narządów wewnętrznych skutkujących jego śmiercią, a pasażerowie samochodu R. (...) doznali obrażeń, które spowodowały naruszenie czynności narządów ich ciała na okres dłuższy niż 7 dni - P. N. w postaci złamania miednicy, złamania przedniej kolumny panewki lewego stawu biodrowego, wstrząśnienia mózgu, uszkodzenia powłok twarzy i złamania wyrostka rylcowatego kości skroniowej, a E. S. w postaci złamania nasady bliższej lewej kości piszczelowej z obecnością rany podudzia oraz stłuczenia klatki piersiowej.

Wszyscy uczestnicy przedmiotowego zdarzenia byli trzeźwi.

Oskarżona E. Ś. ma 46 lat, jest panną, nie ma dzieci. Ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem ekonomistą. Pracuje w Niemczech, gdzie zarabia 1300 euro miesięcznie. Nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Nie była karana sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonej E. Ś. (k. 342-343, 477-478)

- zeznań świadków: K. C. (k. 35-37, 478-480), częściowo A. B. (2) (208-209, 480-481), D. K. (k. 37-39, 502-504), L. K. (k. 141-143, 504-505), E. M. (k. 68-70, 506-507), H. M. (k. 145-146, 507-508), H. B. (k. 179-180, 508-509), K. K. (k. 185-186, 509-510), M. R. (1) (k. 187-188, 510), M. R. (2) (k. 190-192, 511), R. F. (k. 219-221, 530-532), P. N. (k. 148-149, 533), P. M. (k. 172-173, 533-535), M. S. (k. 175-176, 535-536), M. H. (k. 360-361, 559-561), M. N. (k. 195-196, 561-562), D. J. (k. 563) i E. S. (k. 563 w zw. z 133-134)

- pisemnych i ustnych opinii biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych B. P.

- dokumentów ujawnionych na rozprawie w dniu 13. 09. 2019 r. (k. 629).

Oskarżona E. Ś. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła złożenia wyjaśnień. Na rozprawie ponownie nie przyznała się do winy. Wyjaśniła wówczas, że w dniu zdarzenia jechała lewym pasem ruchu z prędkością około 80-90 km/h. Lewy pas był pusty, a na prawym 200-300 metrów przed nią jechały jakieś samochody. W pewnym momencie z prawej strony z dużą prędkością wyprzedził ją samochód R. (...), uderzył w barierkę rozdzielającą jezdnie i stanął w poprzek drogi. Oskarżona zaczęła gwałtownie hamować, jednak nie udało jej się zatrzymać samochodu i uderzyła w drzwi kierowcy R. (...).

Sąd tylko w niewielkiej części dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, a mianowicie zgodnej z zeznaniami świadków (poza świadkiem A. B. (2)) i opiniami biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków. Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonej stanowiły realizację przyjętej przez nią linii obrony mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Przesłuchani w przedmiotowej sprawie świadkowie byli kierowcami lub pasażerami samochodów, którymi poruszali się w czasie i w miejscu, gdy doszło do przedmiotowego zdarzenia. Opisali oni mniej lub bardziej dokładnie to co widzieli i zapamiętali. Sąd w całości dał im wiarę (poza świadkiem A. B. (2)), albowiem ich zeznania były konsekwentne, wzajemnie spójne, a także zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Poza tym świadkowie ci nie mieli żadnych powodów, aby celowo wprowadzać Sąd w błąd narażając się na odpowiedzialność karną za składanie fałszywych zeznań. Na podstawie ich relacji Sąd ustalił stan faktyczny.

Sąd tylko częściowo dał wiarę zeznaniom A. B. (2) - koleżanki oskarżonej, która jechała z nią jako pasażerka w dniu zdarzenia. Jej zeznania były zbieżne z tym co wyjaśniła oskarżona, jednakże sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek zeznała, że samochód R. (...) jechał prawym pasem i nagle zjechał na lewy, uderzył w barierkę po lewej stronie i stanął obrócony bokiem prostopadle do B., który prowadziła oskarżana. Wcześniej przed nimi na lewym pasie ruchu nie jechał żaden samochód. W tym zakresie Sąd uznał zeznania A. B. (2) za niewiarygodne, albowiem były sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków, z których jednoznacznie wynika, że samochód R. (...) cały czas jechał lewym pasem ruchu, bezpośrednio przed samochodem oskarżonej. Niewątpliwie A. B. (2) próbowała uwiarygodnić wersję oskarżonej i ewentualnie pomóc jej w uniknięciu odpowiedzialności karnej.

Biegły z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych B. P. w opiniach pisemnych i ustnych przeanalizował materiał dowodowy celem odtworzenia przebiegu zdarzenia. Sąd uznał opinie biegłego za przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem jego wiedza, doświadczenie zawodowe oraz bezstronność nie budziły wątpliwości. Opinie były jasne, pełne i nie zawierały wewnętrznych sprzeczności. W tym miejscu należy podkreślić, że w związku z uzupełnieniem materiału dowodowego na etapie postepowania sądowego, Sąd zlecił biegłemu sporządzenie opinii uzupełniającej. Podczas przesłuchania na rozprawie biegły zaznaczył, że poszerzony materiał dowodowy pozwolił mu na sporządzenie symulacji komputerowej i doprecyzowanie przebiegu zdarzenia. Następnie odpowiadając na szczegółowe pytania stron i Sądu wyjaśnił wszystkie wątpliwości. Strony nie kwestionowały opinii biegłego, do czego również Sąd nie miał powodów uznając je za wiarygodny materiał dowodowy. Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na uzupełniających opiniach biegłego, albowiem uwzględniały one całokształt materiału dowodowego, również tego zebranego w toku postępowania sądowego

Za wiarygodne Sąd uznał wszystkie dokumenty zebrane w aktach sprawy, albowiem ich treść i autentyczność nie budziły żadnych zastrzeżeń.

Sąd zważył, co następuje:

Prokurator zarzucił oskarżonej E. Ś. popełnienie przestępstwa z art. 173 § 2 i 4 kk, a zatem nieumyślne sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym zagrażającej życiu lub zdrowiu dziewiętnastu osób, w której jedna osoba zmarła. W ocenie Sądu wnikliwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie potwierdziła słuszności tego zarzutu. Jak bowiem wynika z zeznań świadków i opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, oskarżona naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie dostosowała prędkości do panujących warunków i nie zachowała odpowiedniego odstępu od poprzedzającego ją samochodu (art. 19 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym), na skutek czego doprowadziła do zderzenia z samochodem R. (...). Pomiędzy naruszeniem przez oskarżoną ww. zasad bezpieczeństwa, a skutkiem w postaci zderzenia z samochodem R. (...) zachodzi bezpośredni, adekwatny związek przyczynowy. Jak jednoznacznie wynika z analizy zeznań świadków i opinii biegłego B. P. takiego związku przyczynowo-skutkowego nie było w przypadku innych kolizji drogowych, do których doszło na miejscu zdarzenia, wobec czego oskarżonej można było przypisać jedynie popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 k.k.

Stosownie do treści art. 177 § 1 k.k. odpowiedzialności podlega ten kto naruszając, chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w następstwie którego inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Paragraf drugi tego przepisu zawiera okoliczność zaostrzającą odpowiedzialność w postaci następstwa śmierci innej osoby, bądź spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu

Wobec kierującego pojazdem mechanicznym na drodze ustawodawca przepisami Prawa o ruchu drogowym wprowadził szereg obowiązków aktualizujących się w danej sytuacji, których złamanie stanowi naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W niniejszej sprawie aktualizacji podlegały reguły wyrażone w następujących przepisach ustawy Prawo o ruchu drogowym:

Art. 19. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

Art. 19 ust. 2 pkt 3. Kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.

Sąd uznał, że oskarżona nieumyślnie naruszyła ww. zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, albowiem prędkość z jaką jechała była prędkością dozwoloną na autostradzie, jednak niedostosowaną do panujących warunków, z czego oskarżona niewątpliwie nie zdawała sobie wówczas sprawy. Nie miała zatem zamiaru naruszenia obowiązujących reguł ostrożności, stąd wniosek o jej nieumyślności w tym zakresie.

Następstwem spowodowanego przez oskarżoną wypadku drogowego było powstanie u M. D. wewnętrznych obrażeń ciała, które były przyczyną jego śmierci. Zważywszy na to następstwo uzasadniona była kwalifikacja prawna czynu oskarżonej z art. 177 § 1 i 2 k.k.

Oceniając czyn oskarżonej z punktu widzenia rozmiaru kary Sąd odniósł się do art. 53 § 1 i 2 k.k. Stosownie do brzmienia tych przepisów:

§ 1. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

§ 2. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Mając na uwadze ww. dyrektywy sądowego wymiaru kary, Sąd po szczegółowej analizie stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, wymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że naruszenie przez oskarżoną zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym miało charakter nieumyślny. Poza tym oskarżona jest osobą dojrzałą i do tej pory niekaraną, nie utrudniała postępowania, żałowała tego co zrobiła, wyraziła skruchę i przeprosiła bliskich zmarłego M. D.. Nie bez znaczenia była okoliczność, że pokrzywdzony M. D. kierując samochodem R. (...) również nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych i nie zachował odpowiedniego odstępu od poprzedzającego go samochodu co mogło przyczynić się do skutków wypadku. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności o charakterze obciążającym oskarżoną.

Sąd analizując charakter czynu przypisanego oskarżonej i okoliczności przemawiające na jej korzyść uznał, że nie jest ona osobą zdemoralizowaną i zawiesił wykonanie orzeczonej wobec niej kary na okres 3 lat tytułem próby. Sąd uznał, że cele represji karnej zostaną w stosunku do oskarżonej spełnione bez orzekania bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Obecny sposób życia oskarżonej wskazuje bowiem na to, że przestrzega obowiązujących norm prawnych, pracuje zawodowo i ma uregulowane życie osobiste. Tym samym uznać należy, że jej izolacja więzienna nie jest konieczna, a orzeczona wobec niej kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca, aby osiągnęła swoje cele. Maksymalny okres próby umożliwi Sądowi weryfikację przyjętej co do oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Ułatwi to również orzeczony wobec oskarżonej obowiązek informowania o przebiegu próby.

Sąd odstąpił od wymierzenia oskarżonej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w wyroku z dnia 24 kwietnia 1982 roku w sprawie V KRN 106/82, opublikowanym w OSNPG 1982/8/108 zgodnie z którym: „Przesłanką stosowania kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez daną osobę. Zakres, a także czas trwania tej kary dodatkowej zależy od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności rozpatrywanego wypadku, przyczyn, które do wypadku doprowadziły, sposobu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a także rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa oraz innych okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, na jego stopień poczucia odpowiedzialności. Mają tu również znaczenie także cechy osobowości sprawcy, częstotliwość nadużywania alkoholu, doświadczenie w prowadzeniu pojazdów mechanicznych itp. Pamiętać jednak trzeba, że decydującym będzie tu zawsze stopień zagrożenia dla ruchu ze strony sprawcy wypadku. Im większe jest to spodziewane zagrożenie tym dłuższy winien być okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. R. legis kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega bowiem na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu czy to z braku wyobraźni czy z braku poczucia odpowiedzialności - z ruchu tego wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu”.

Oskarżona jest osobą w dojrzałym wieku, która od wielu lat posiada uprawnienia do kierowania samochodami osobowymi i dotychczas nie spowodowała żadnego wypadku, ani kolizji drogowej. W dniu zdarzenia nie jechała brawurowo, czy ryzykownie. Nie przekroczyła też dozwolonej prędkości, a naruszenie przez nią zasad bezpieczeństwa miało charakter nieumyślny. Niewątpliwie oskarżana nie jest nieodpowiedzialnym „piratem drogowym”, który stwarza zagrożenie na drodze i którego należałoby chociażby czasowo pozbawić możliwości kierowania pojazdami. W ocenie Sądu oskarżona jest osobą refleksyjną i z przedmiotowej sprawy wyciągnie wnioski na przyszłość, co daje rękojmię, że będzie bezpiecznym uczestnikiem ruchu drogowego. Nie bez znaczenia dla decyzji Sądu o odstąpieniu od wymierzenia oskarżonej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest fakt, że prawo jazdy jest jej niezbędne do wykonywania pracy zarobkowej. W przypadku utraty stałego źródła utrzymania oskarżona niewątpliwie miałaby trudności, aby finansowo zadośćuczynić pokrzywdzonym za doznaną krzywdę.

Za celowe i konieczne Sąd uznał zasądzenie od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynienia, aby chociaż finansowo i w części zrekompensować im doznaną krzywdę.

Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz opłatę. Wysokość tej kwoty Sąd ustalił w oparciu o zestawienia należności odpowiadające rzeczywistym kosztom wyłożonym przez Skarb Państwa na biegłych, świadków i inne wydatki.

Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonej z zapłaty ww. należności. Oskarżona pracuje, osiąga stały dochód w wysokości 1.300 euro miesięcznie i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Dysponuje zatem możliwościami finansowymi pozwalającymi jej na uiszczenie kosztów sądowych.

Karolina Siwierska