Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale III Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Izabela Dehmel

Protokolant: prot. sad. Izabela Dydyń

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Michała Prauzińskiego

po rozpoznaniu w dniu 26.02.2018 r. na rozprawie

sprawy B. Ł. (1)

ur. (...) w S.

syna A. i B. zd. P.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 02.09.2013r. do 10.09.2013r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z P. R., E. J., J. Z. oraz A. C. (1) w z góry powziętym zamiarze oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, doprowadził (...) S.A. we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 208.577,25 zł w ten sposób, że prowadząc firmę (...) z siedzibą w S. w celu zawarcia umowy leasingu operacyjnego nr (...) wprowadził leasingodawcę w błąd co do prawdziwości okoliczności mających znaczenie dla uzyskania finansowania zakupu od G. V. Przedsiębiorstwo (...) w S. maszyny przemysłowej tworzyw sztucznych G. F. P. o wartości 245.385,00 zł, posłużył się podrobionym zeznaniem o wysokości osiągniętego dochodu - poniesionej straty w roku podatkowym 2012 PIT-36 oraz informacją o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012 PIT/B oraz poświadczającym nieprawdę zaświadczeniem o dokonanej na rzecz G. V. Przedsiębiorstwo (...) w S. przedpłacie, a nadto wprowadził w błąd co do faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej, oraz co do zamiaru wywiązania się z zobowiązania, czym działał na szkodę (...) S.A. o wartości 208.577,25 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

***

1. Uznaje oskarżonego B. Ł. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w sposób wyżej opisany przyjmując, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

2. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. – przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego B. Ł. (1) solidarnie ze współsprawcami do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. kwoty 196.545,46 (sto dziewięćdziesiąt sześć tysięcy pięćset czterdzieści pięć złotych czterdzieści sześć groszy) zł.

3. Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. i § 17 ust. 2 pkt. 5 w zw. z § 20 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. J. kwotę 885,60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy) brutto tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu B. Ł. (1) w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Poznaniu.

4. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego B. Ł. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierza mu opłaty.

SSO Izabela Dehmel

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 424 §3 k.p.k. zakres niniejszego uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 26 lutego 2018r., sygn. akt III K 246/17 został ograniczony do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć o karze i pozostałych konsekwencjach prawnych przypisanego przestępstwa.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia oskarżonego B. Ł. (1), Sąd uznał, że wina i sprawstwo oskarżonego, co do zarzucanego mu czynu nie budziły żadnych wątpliwości.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego możliwe było kategoryczne stwierdzenie, że oskarżony B. Ł. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. polegającego na tym, że w okresie od 02.09.2013r. do 10.09.2013r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z P. R., E. J., J. Z. oraz A. C. (1) w z góry powziętym zamiarze oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, doprowadził (...) S.A. we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 208.577,25 zł w ten sposób, że prowadząc firmę (...) z siedzibą w S. w celu zawarcia umowy leasingu operacyjnego nr (...) wprowadził leasingodawcę w błąd co do prawdziwości okoliczności mających znaczenie dla uzyskania finansowania zakupu od G. V. Przedsiębiorstwo (...) w S. maszyny przemysłowej tworzyw sztucznych G. F. P. o wartości 245.385,00 zł, posłużył się podrobionym zeznaniem o wysokości osiągniętego dochodu - poniesionej straty w roku podatkowym 2012 PIT-36 oraz informacją o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012 PIT/B oraz poświadczającym nieprawdę zaświadczeniem o dokonanej na rzecz G. V. Przedsiębiorstwo (...) w S. przedpłacie, a nadto wprowadził w błąd co do faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej, oraz co do zamiaru wywiązania się z zobowiązania, czym działał na szkodę (...) S.A. o wartości 208.577,25 zł.

Przestępstwo z art. 286 §1 k.k. jest przestępstwem powszechnym. Zachowanie sprawcy polega na wprowadzeniu w błąd innej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym z jednej strony jest ono nakierowane na osobę, która dokonuje niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, z drugiej zaś strony na mienie, które sprawca uzyskuje w wyniku rozporządzenia.

Z powyższego wynika, że przestępstwo opisane w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem, przy czym nie jest koniecznym osiągnięcie przez sprawcę korzyści majątkowej z niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Wprowadzenie w błąd należy rozumieć natomiast jako zachowanie prowadzące do wywołania (powstania) u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby, przy czym przed podjęciem działania przez sprawcę, pokrzywdzony nie ma błędnego wyobrażenia o rzeczywistości. Nieprawidłowe odzwierciedlenie rzeczywistości w świadomości rozporządzającego mieniem ma być, więc rezultatem postępowania sprawcy. Ujęcie takie, zgodne jest z interpretacją Sądu Najwyższego (OSNPG 1987, z. 7, poz. 80). Ustawa nie zawiera przy tym jakichkolwiek ograniczeń, co do sposobów w wyniku zastosowania, których następuje wprowadzenie w błąd, jednocześnie nie jest wymagane, by sprawca podejmował szczególne czynności polegające na działaniu podstępnym, istotnym jest bowiem tylko to, by sposób ten miał wywołać w konkretnym podmiocie wyobrażenia o stanie rzeczy, który nie odpowiada prawdzie.

Od strony podmiotowej przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym kierunkowym, ponieważ przepis wymaga, by sprawca działał „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. wykazać zatem należy, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion.

Na podstawie wyjaśnień B. Ł. (1), E. J., P. P. (2) ustalono, że B. Ł. (1) nie prowadził faktycznie działalności gospodarczej, w tym formalnie zarejestrowanej firmy (...) z/s w S., nie prowadził również rozmów handlowych, w tym negocjacji związanych z zawarciem umowy leasingu. Podczas swojego pobytu w S. zwróciła się do niego nieznana mu kobieta, która za złożenie podpisu na dokumentach zaproponowała mu wynagrodzenie w wysokości 2.000 zł, na co ten wyraził zgodę. Następnie B. Ł. (1) na polecenie tej kobiety i towarzyszącego jej mężczyzny, jak również innych nieznanych mu mężczyzn podpisywał przedkładane mu dokumenty, zawarł również umowę o prowadzenie rachunku bankowego, przy czym dokumentację związaną z założeniem rachunku, jak również dane do obsługi bankowości elektronicznej przekazał kobiecie i mężczyźnie na polecenie których działał. Następnie w dniu 02 września 2013r. B. Ł. (1), złożył wniosek, a następnie w dniu 10 września 2013r., zawarł z (...) S.A. we W. umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była maszyna tworzyw sztucznych G. F. P. o wartości 245.385 zł. Umowę w imieniu (...) S.A. zawarł A. C. (1). Dostawcą sprzętu zgodnie z postanowieniami umowy była (...) Sp. z o.o., reprezentowana przez P. P. (2), który z kolei jedynie formalnie pełnił funkcje Prezesa Zarządu Spółki, natomiast faktycznie wszystkie decyzje podejmowali P. R. i J. Z.. Przy zawarciu umowy leasingu przedłożono podrobioną dokumentację w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (straty) B. Ł. (1) w roku podatkowym 2012 PIT-36, informację o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012 PIT/ B, które to dokumenty na polecenie P. R. i J. Z. przygotowała uprzednio E. J. oraz poświadczające nieprawdę zaświadczeniem o dokonanej przez L. B. B. Ł. (1) z/s w S. na rzecz (...) Sp. z o. o. przedpłacie, na którym to dokumencie znajdował się podpis J. Z. pełniącego funkcję Dyrektora Finansowego (...) Sp. z o. o., a która to przedpłata nigdy nie została dokonana. W imieniu (...) S.A. umowę leasingu zawierał A. C. (1), który potwierdził w dokumentacji leasingowej nieprawdziwe dane, dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej przez B. Ł. (1), w tym co do dokonania sprawdzenia biura, ilości zatrudnionych pracowników, warunków prowadzonej działalności, jak również przekazania przez leasingodawcę leasingobiorcy przedmiotu leasingu.

W tak ustalonym stanie faktycznym, działanie sprawcze oskarżonego polegało na wprowadzeniu w błąd (...) S.A. co do prawdziwości okoliczności mających znaczenie dla uzyskania leasingu tj. faktu prowadzenia działalności gospodarczej, faktycznie uzyskanych przez L. B. B. Ł. (1) z/s w S. dochodów w roku 2012, dokonanej przez L. B. B. Ł. (1) z/s w S. na rzecz (...) Sp. z o. o. przedpłacie oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, na skutek czego (...) S.A. dokonał rozporządzenia mieniem poprzez zapłatę na rzecz G. V. Przedsiębiorstwo (...) z/s w S. kwoty 208.577,25 zł tytułem zapłaty za maszynę przemysłową tworzyw sztucznych G. F. P., stanowiącą przedmiot leasingu zgodnie z umową leasingu operacyjnego nr (...) zawartą z L. B. B. Ł. (1) z/s w S..

Przestępstwo z art. 270 §1 k.k. polega na podrobieniu lub przerobieniu dokumentu w celu użycia go za autentyczny, lub też na używaniu takiego dokumentu jako autentycznego. Definicję legalną pojęcia dokumentu zawiera art. 115 §14 k.k., w myśl którego dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

W powyższym ujęciu zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu - poniesionej straty w roku podatkowym 2012 PIT-36, informacja o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012 PIT/B są dokumentami, albowiem zawierają w swej treści okoliczności mające znaczenie prawne tj. stanowią podstawę rozliczenia zobowiązań podatkowych przez podatnika oraz podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego, zgodnie z przepisami ustawy z dn. 17.06.1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Również zaświadczenie o dokonanej przez L. B. B. Ł. (1) z/s w S. na rzecz (...) Sp. z o. o. przedpłacie jest dokumentem, albowiem potwierdza fakt dokonania zapłaty na rzecz sprzedającego, w tym przypadku tytułem opłaty wstępnej, co z kolei było warunkiem zawarcia umowy leasingu (pkt 6 postanowień umowy leasingu k. 11 teczka tematyczna L. B. B. Ł. (1)).

Istota podrobienia dokumentu sprowadza się do sporządzenia takiego zapisu informacji, któremu nadaje się pozory autentyczności, a w szczególności zaś, że pochodzi od określonego wystawcy. Pojęcie używania jako autentycznego w odniesieniu do podrobionego lub przerobionego dokumentu sprowadza się natomiast do wykorzystywania funkcji, jakie może pełnić podrobiony lub przerobiony dokument i wymaga posłużenia się nim w okolicznościach zgodnych z jego przeznaczeniem dla potwierdzenia okoliczności mającej znaczenie prawne. Jednocześnie dla wypełnienia znamienia „używania dokumentu sfałszowanego” sprawca musi obejmować świadomością, iż dokument, którym się posługuje jest podrobiony lub przerobiony.

Działanie oskarżonego B. Ł. (1) polegało na posłużeniu się podrobionymi dokumentami w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (straty) w roku podatkowym 2012 PIT-36 i informacji o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012 PIT/ B oraz zaświadczeniem potwierdzającym dokonanie przedpłaty przez L. B. B. Ł. (1) na rzecz (...) Sp. z o. o. poprzez ich przedłożenie jako autentycznych, co było warunkiem koniecznym dla zawarcia umowy leasingu.

Oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstwa oszustwa w warunkach art. 294 §1 k.k., czyli w stosunku do mienia znacznej wartości, którym zgodnie z treścią art. 115 § 5 k.k. jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł. Wobec rozporządzenia przez (...) S.A. kwotą 208.577,25 zł, niewątpliwie należy uznać, że jest to mienie znacznej wartości w rozumieniu przepisu art. 294 § 1 k.k., co znalazło odzwierciedlenie w przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu.

Sąd uznał, że oskarżony, dopuszczając się przypisanego mu przestępstwa, działał wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami (E. J., J. Z., P. R., P. P. (2) i A. C. (1)), przy czym „odgrywali” oni różne i niejednorodne role w popełnieniu przestępstwa, i tak: rola E. J. polegała na nakłonieniu P. P. (2) do objęcia funkcji Prezesa Zarządu (...) Sp. z o. o. oraz podrobieniu dokumentów PIT 36 i PIT/B za rok 2012, które następnie zostały przedłożone przy zawarciu umowy leasingu operacyjnego nr (...), P. P. (2) reprezentował (...) Sp. z o. o., która była formalnym sprzedawcą leasingowanej maszyny, natomiast J. Z. i P. R. faktycznie podejmowali decyzje dotyczące Spółki, dopełniali formalności koniecznych dla uzyskania przez L. B. B. Ł. (1) leasingu i w tym zakresie współpracowali z A. C. (2), który jako przedstawiciel (...) S.A. zawierał z B. Ł. (1) umowę leasingu.

Współsprawstwo polega bowiem na tym, że dwie lub więcej osób, działając w porozumieniu, realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Ponadto do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu „własnoręcznie” realizowała znamiona czynu, gdyż decydujące znaczenie ma tutaj wspólne popełnienie przestępstwa według uzgodnionego podziału ról (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1978 roku, I KR 120/78, OSNKW z 1978 roku, poz. 110).

Odnosząc się natomiast do strony podmiotowej stwierdzić należy, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Z ustaleń faktycznych wynika, bowiem że B. Ł. (1) podejmował działania, w tym podpisywał dokumenty i umowę leasingu, których celem miało być wyłudzenie środków pieniężnych i uzyskanie przez niego z tego tytułu korzyści majątkowej. Co więcej świadomość oskarżonego i postać zamiaru wynika wprost z jego wyjaśnień. B. Ł. (2) wyjaśnił, bowiem „ja wiedziałem, że to jest wałek, oszustwo” (k. 154 teczka osobowa B. Ł. (1)), „ja wiedziałem, że to jest wałek, ale nie spodziewałem się, że to aż tyle pieniędzy. To miało być jakieś wyłudzenie na parę groszy, to znaczy parę tysięcy, to oni mi tak mówili” (k. 1636 t. VIII akt głównych). Oczywiście ustalenie umyślności jako znamienia strony podmiotowej czynu zarzucanego oskarżonemu nie przesądzało jeszcze o winie B. Ł. (1), a dopiero ją warunkowało. W niniejszej jednak sprawie została spełniona także druga z pozytywnych przesłanek przypisania winy oskarżonemu tj. ukończenie przez niego odpowiedniego wieku, a nie zachodziła żadna z negatywnych przesłanek przypisania mu winy.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego stanowiło w istocie jeden czyn zabroniony – czyn ciągły opisany w art. 12 k.k. Czyn ciągły stanowi jeden czyn zabroniony, na który składają się poszczególne zachowania, jeśli podjęte zostały w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Wchodzące w skład czynu ciągłego zachowania nie muszą wyczerpywać znamion tylko jednego przepisu ustawy. Jeśli zachowania te należałoby kwalifikować z różnych przepisów prawnokarnych, to mamy do czynienia z jednym czynem ciągłym, który wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu ustawy karnej. Zachodzi więc konieczność zastosowania kumulatywnej kwalifikacji prawnej (art. 11 §2 k.k.) ( vide: wyrok SA we Wrocławiu z dn. 12.09.2007r., II AKa 26/07, LEX nr 327515, wyrok SA w Katowicach z dn. 28.02.2002 r., II AKa 542/01, OSA 2003/2/185, wyrok SA w Katowicach z dn. 20.06.2002 r., II AKa 185/02, OSA 2003/6/55).

W realiach niniejszej sprawy zamiar przypisany oskarżonemu istniał niejako „z góry”, a więc od samego początku podjęcia przez oskarżonego przestępnych zachowań składających się na czyn ciągły. B. Ł. (1) realizował z góry powzięty zamiar, którego istotą było „wyłudzenie” środków pieniężnych w oparciu o umowę leasingu, które to działanie stanowić miało dla niego i osób z nim współpracujących korzyść majatkową. Z całą pewnością został też spełniony drugi z warunków koniecznych dla uznania zachowań oskarżonego za czyn ciągły, a mianowicie odstępy czasu dzielące zachowania oskarżonego, które można niewątpliwie określić jako krótkie.

Kierując się dyspozycją art. 11 § 2 k.k. Sąd uznał, że czyn oskarżonego wyczerpywał znamiona określone w dwóch przepisach ustawy karnej tj. art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. i art. 270 §1 k.k. W świetle poczynionych ustaleń nie ma bowiem wątpliwości, że dla oddania zawartości kryminalnej czynu konieczne było powołanie w kwalifikacji prawnej obu przepisów ustawy karnej.

Sąd przyjął, że oskarżony w odniesieniu do przypisanego mu czynu dopuścił się jego popełnienia w warunkach powrotu do przestępstwa – art. 64 §1 k.k.

Oskarżony popełnił bowiem w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od 31.08.2005r. do 26.04.2007r., od 11.05.2007r. do 04.10.2007r., od 03.06.2008r do 23.04.2009r i od 23.10.2009 do 15.11.2010r. kary 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 19.05.2006r., sygn. IV K 534/05 za przestępstwo z art. 280 §1 k.k. i art. 278§1 k.k. oraz w okresie od 23.04.2009r. do 23.10.2009r., od 07.09.2004r. do 08.09.2004r. i od 15.11.2010r. do 12.12.2010r. kary 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum z dnia 22.01.2010r., sygn. V K 501/10 za przestępstwo z art. 278 §1 k.k. umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był skazany (k. 79 – 80, 89 – 92 teczka osobowa B. Ł. (1)).

Reasumując, zdaniem Sądu B. Ł. (1) swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona przedmiotowe oraz podmiotowe przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości i została w pełni wykazana.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na względzie następujące okoliczności:

Sąd Okręgowy uznał, iż współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu oraz do stopnia jego zawinienia będzie kara 2 lat pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą działanie w ramach czynu ciągłego, postać zamiaru towarzyszącego popełnieniu przestępstwa, jak również motywacje oskarżonego, który działał z zamiarem umyślnym kierunkowym, a jego celem była chęć osiągnięcia korzyści majątkowej.

Okolicznością obciążającą była nadto uprzednia jedenastokrotna karalność oskarżonego, w tym siedmiokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu, jak również działanie w ramach powrotu do przestępstwa To wskazuje, że B. Ł. (1) nie jest przestępcą przypadkowym, a wręcz przeciwnie – popełnianie przez nią kolejnych przestępstw stanowi stały sposób jego postępowania i jawi się jako wypróbowana i łatwa metoda na zdobywanie środków finansowych. Co więcej z faktu uprzedniej karalności oskarżony nie wyciągnął żadnych konstruktywnych wniosków i nadal pozostając bezkrytyczny w stosunku do swych działań wkracza na drogę przestępstwa.

Jednocześnie jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał fakt przyznania się oskarżonego do winy i złożenie przez niego wyjaśnień, które w znacznym stopniu przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. B. Ł. (1) odniósł się również krytycznie do popełnionego czynu, wyraził skruchę i żal, a co oceniane łącznie z przyjętą postawą procesową świadczyć może o tym, że zrozumiał naganność swojego postępowania.

Na wymiar kary wpływ miał również fakt, że oskarżony nie odgrywał wiodącej roli w popełnionym przestępstwie, wręcz przeciwnie pełnił rolę tzw. „słupa”, który został wykorzystany w prowadzonym przez inne osoby przestępczym procederze, a które to osoby inaczej niż on odniosły z tego tytułu znaczną korzyść majątkową.

Wymierzona B. Ł. (1) kara jest karą sprawiedliwą, oddaje bowiem stopień winy, uwzględnia wysoki stopień szkodliwości społecznej czynu. Sąd uznał, że kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze będzie dla oskarżonego koniecznym bodźcem do przemyślenia swego postępowania, a z drugiej strony spełni swoje cele tak zapobiegawcze, jak i wychowawcze oraz spowoduje, iż będzie on miał świadomość zagrożenia, jakie niesie za sobą popełnianie kolejnych przestępstw, w szczególności przestępstw przeciwko mieniu i nie będzie miał poczucia bezkarności.

Nadto, orzeczona kara pozbawienia wolności, zrealizuje także cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania. W szczególności zaś spełni swoje zadanie w zakresie pogłębienia wśród społeczeństwa przekonania o nieuchronności poniesienia kary za naruszenie porządku prawnego i to kary adekwatnej do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 46 §1 k.k. orzekł wobec oskarżonego B. Ł. (1) solidarnie ze współsprawcami obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. kwoty 196.545,46 zł.

Orzekając o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem Sąd uznał, że korzystniejsze dla oskarżonego będzie zastosowanie art. 46§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przypisanego mu czynu. Zgodnie, bowiem z treścią art. 46 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r. wyłączone było stosowanie przepisów prawa cywilnego, natomiast regulacje obecnie obowiązujące, z uwagi na konieczność stosowania przepisów prawa cywilnego umożliwiałyby orzeczenie o odsetkach, a zatem stosowanie ustawy nowej byłoby dla oskarżonego mniej korzystne.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd orzekł na podstawie przepisów wskazanych w punkcie 3 wyroku, które uzasadniają dwa terminy rozpraw (600 zł + 120 zł = 720 zł + 23% VAT = 885,60 zł).

Mając na uwadze, że oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności, w stosunku do niego orzeczona została bezwzględna kara pozbawienia wolności, nadto nie jest on zatrudniony odpłatnie w jednostce penitencjarnej i nie posiada majątku, Sąd zwolnił ich w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierzył mu opłaty.

SSO Izabela Dehmel

ZARZĄDZENIE

Proszę:

1. Odnotować uzasadnienie w kontrolce uzasadnień.

2. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

- oskarżonemu z pouczeniem

- obrońcy

3. Za 14 dni od doręczenia lub z apelacją.

P., dn. 14.03.2018r.

SSO Izabela Dehmel