Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział IV Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant p.o. stażysty E. C.

rozpoznawał sprawę M. J.

obwinionej z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 5 PoRD

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Pile

z dnia 24.03.2015 r., sygn. akt II W 1452/14

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierza opłatę za II instancję w kwocie 30 zł.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Pile, wyrokiem z dnia 24 marca 2015 roku, sygn. akt II W 1452/14 uznał obwinioną M. J. za winną tego, że w okresie od 22 sierpnia 2014 roku do 10 grudnia 2014 roku, będąc właścicielem pojazdu marki F. o nr rejestracyjnym (...) nie wskazała Straży Miejskiej w O. osoby, której powierzyła wymieniony pojazd do używania/ kierowania w dniu 5 lipca 2014 roku o godzinie 12:29 w miejscowości P. ul. (...) DK-22 ograniczenie -50 km/h w powiecie (...), którym to pojazdem naruszono zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że przekroczono dopuszczalną prędkość o 22 km/h w obszarze zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h tj. wykroczenia z art. 96 §3 k.w. w związku z art. 78 ust. 5 PoRD i za to na podstawie przepisu art. 96 § 3 k.w. w związku z § 1 wymierzył jej karę grzywny w kwocie 200 złotych.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. zasądzono od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia, a na podstawie art. 1 i 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierzono jej opłatę w wysokości 20 złotych.

Z przedmiotowym wyrokiem nie zgodzi się obwiniona, składając apelację. Skarżąca zarzuciła orzeczeniu między innymi rozpoznanie sprawy w oparciu o skargę nieuprawnionego oskarżyciela. Autorka apelacji wniosła o uniewinnienie jej od przypisanego wykroczenia, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej M. J. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę obwinionej w zakresie przypisanego jej wykroczenia. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest wnikliwa i nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść M. J., jak i wszelkie dowody im przeciwne. Wszystkie te dowody zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z uwzględnieniem zasad wynikających z art.2, 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w.

Uzasadnienie wyroku odpowiada zaś wymogom art. 424 k.p.k. w związku z art. 82 § 1 k.ps.w. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy przedstawił jakie fakty uznał za udowodnione, a także zaprezentował prawidłowe rozumowanie w zakresie oceny dowodów. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku zawierają także wystarczające rozważania prawne. Zważyć należy, że podsądnej zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 96 §3 k.w. w związku z art. 78 ust. 5 PoRD. Jest zatem zupełnie zrozumiałe, że organ wyrokujący w sprawie w części prawnej uzasadnienia wyroku skupił się wokół wskazanych przepisów. Zastrzeżenie skarżącego, co do uzasadnienia kwestionowanego wyroku są zatem całkowicie bezzasadne.

Wina i sprawstwo obwinionej M. J. nie budzi żadnych wątpliwości Sądu II instancji. Na to, że popełniła ona przypisane jej wykroczenie wskazuje między innymi: dokumentacja wskazująca na wezwania podsądnej do wskazania, komu powierzyła pojazd w dniu 5 lipca 2014 roku ( k.7-8, k.10-11). Z powyższych dowodów jednoznacznie wyłania się zachowanie oskarżonego przypisane w zaskarżonym wyroku. Ocena ujawnionych dowodów nie budzi wątpliwości Sądu II instancji.

Błędne są wywody skarżącej wskazujące, na to, że podmiotem winnym jest kierowca przekraczający prędkość, a nie właściciel samochodu. Sąd Okręgowy przypomina, że wykroczenie przypisane podsądnej popełnia ten tylko, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie ( art. 96 § 3 k.w.). Postawa podsądnej polegająca na odmowie spełnienia żądania Straży Miejskiej stanowiła wypełnienie znamion tego wykroczenia.

Wbrew temu, co forsuje apelujący, postępowania toczyło się w oparciu o skargę uprawnionego oskarżyciela. Straż Miejska nie jest tylko jednostką organizacyjną gminy. Jest ona także upoważniona do składania wniosków o ukaranie w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 k.w .Stosownie do przepisu art. 17 § 3. k.ps.w. organom administracji rządowej i samorządowej, organom kontroli państwowej i kontroli samorządu terytorialnego oraz strażom gminnym (miejskim) uprawnienia oskarżyciela publicznego przysługują tylko wówczas, gdy w zakresie swego działania w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie. Na podstawie przepisu art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r. poz. 395 z późn. zm.), w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225, poz. 1466), straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń. ( zob. Uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z dnia 30 września 2014 roku I KZP 16/14). Do zakresu działania straży gminnej (miejskiej), co jest pojęciem nader szerokim, należą zarówno jej ustawowe zadania (cele), jak i czynności, do których ustawa upoważnia straże, zmierzające do realizacji tych zadań. W ustawie o strażach gminnych zostały one ujęte w art. 12 ust. 1, a w prawie o ruchu drogowym - w art. 129b ust. 3. Nadane strażnikowi tym przepisem (pkt 7) upoważnienie do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie, należy postrzegać jako uprawnienie do podejmowania szczególnego rodzaju czynności wyjaśniającej, ukierunkowanej na wykrycie sprawcy wykroczenia drogowego, najczęściej ujawnionego i zarejestrowanego za pomocą odpowiedniego urządzenia technicznego. W przypadku niewskazania przez adresata żądania osoby, której powierzył pojazd, dochodzi do zaistnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w., które straż gminna (miejska) ujawnia właśnie w ramach prowadzonej czynności wyjaśniającej, należącej do zakresu jej działania. W konsekwencji dochodzi do spełnienia określonego w art. 17 § 3 k.p.s.w. warunku nabycia przez straż uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wymienione wykroczenie. Niewątpliwie uprawnienie strażnika określone w art. 129b ust. 3 pkt 7 p.r.d. ma zakotwiczenie nie tylko w tym przepisie, ale też w art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy o strażach gminnych, który mówi o prawie strażnika m.in. do dokonywania czynności wyjaśniających - w trybie i zakresie określonych w k.p.s.w. ( zob. uzasadnienie powyższej uchwały). Z tych powodów, wywody skarżącej są całkowicie błędne. Organ wyrokujący w sprawie prawidłowo uznał Straż Miejską za uprawnionego oskarżyciela publicznego i rozpoznał merytorycznie sprawę.

Autorka apelacji nie ma racji, kwestionując skuteczność wniosku o ukaranie z uwagi na to, że nie została podpisana przez Komendanta Straży Miejskiej. Przepisy prawa nie nakazują podpisywania i wnoszenia wniosków o ukaranie przez Komendanta Straży Miejskiej. Podjęcie tej czynności przez strażnika miejskiego-pracownika tej instytucji jest działaniem w imieniu wymienionego organu. Stosownie do przepisu art. 10. 1. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o strażach gminnych, straż wykonuje zadania w zakresie ochrony porządku publicznego wynikające z ustaw i aktów prawa miejscowego. Zgodnie z ust. 2 powołanego przepisu zadania, o których mowa w ust. 1, wykonują pracownicy straży, zwani dalej " strażnikami", po ukończeniu z wynikiem pozytywnym szkolenia podstawowego, o którym mowa w art. 25. Zgodnie zaś z przepisem art. 12. ust.1. pkt 5 strażnik wykonując zadania, o których mowa w art. 10 i 11, ma prawo do: dokonywania czynności wyjaśniających, kierowania wniosków o ukaranie do sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków odwoławczych - w trybie i zakresie określonych w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Wywody skarżącej rozmijają się zatem z miarodajnymi przepisami prawa.

Niczego w tym rozumowaniu nie zmienia to, że Straż Miejska w piśmie z dnia 1 września 2014 roku oświadczyła, że nie występuje w stosunku do M. J., jako uprawniony oskarżyciel ( k.15). Zważyć należy, że powyższe pismo zostało wysłane do podsądnej, jeszcze przed wniesieniem wniosku o ukaranie. Wniosek został wniesiony w dniu 15 grudnia 2014 roku ( k.25). Jest zatem zupełnie zrozumiałe, że Straż Miejska działała jako organ prowadzący czynności wyjaśniające, poprzedzające podjęcie czynności oskarżyciela publicznego, czyli wniesienia wniosku o ukaranie.

Całkowicie bezprzedmiotowe są uwagi skarżącego o wyroku nakazowym z dnia 7 stycznia 2015 roku. Powyższy wyrok został wyeliminowany z obrotu prawnego wskutek skutecznego wniesienia sprzeciwu. To zaś, ze inny sędzia rozpoznał sprawę podsądnej po ustaniu mocy wyroku nakazowego wynika z przepisów prawa. ( zob. art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. w związku z art. 16 § 1 k.p.s.w.).

Pozbawione znaczenia są uwagi o wyroku Sądu Najwyższego z roku 2008, sygn. akt V KK 137/11, uchylającego wyrok Sądu Okręgowego. W powyższym wyroku uznano, że Straż Miejska nie ma kompetencji do składania wniosku o ukaranie w sprawach o wykroczenie stypizowane w przepisie art. 96 § 3 k.w. Stanowisko Sądu Najwyższego uległo zmianie i w przywołanej wyżej uchwale 7 Sędziów SN o randze zasady prawnej przesądzono, że Straż Miejska jest kompetentna do składania wniosku o ukaranie w tej kategorii spraw.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w postępowaniu sędziego zasiadającego w składzie sądzącym jakichkolwiek naruszeń porządku prawnego, czy godności sędziego. Organ wyrokujący w sprawie respektował uprawnienia obwinionej i rozważył bezstronnie wszelkie okoliczności sprawy. To zaś, że autorka apelacji jest niezadowolona z zapadłego rozstrzygnięcia nie oznacza jeszcze, że mamy do czynienia z naruszeniem godności urzędu sędziego i sprzeniewierzeniem się ślubowaniu sędziowskiemu.

Sąd odwoławczy podziela również rozstrzygniecie Sądu Rejonowego o sprawiedliwej sankcji karnej jaka powinna ponieść za przypisane jej zachowanie. Orzeczona kara grzywny nie nosi cech rażącej surowości, raczej jest łagodną odpłatą za popełnione przez M. J. wykroczenie.

Sąd Okręgowy , na podstawie art. 626 k.p.k., art. 636 k.p.k. 118 §1 k.p.s.w. w związku z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 30 złotych.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok,

2.  zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 30 złotych.

SSO Leszek Matuszewski