Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

P., dnia 6 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu X Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Kaźmierczak

Sędziowie SSO Jolanta Waltrowska

SSO Renata Norkiewicz

Protokolant st.sekr.sąd. Małgorzata Kotecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2015 r.

sprawy

z wniosku B. M.

przy uczestnictwie K. H.

o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu wobec uczestnika postępowania

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. z dnia 29 października 2014 r. sygn. akt XI Gzd 24/14

uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu Poznań – Stare Miasto w P. do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygniecie o kosztach instancji odwoławczej.

SSO Jolanta Waltrowska SSO Ewa Kaźmierczak SSO Renata Norkiewicz

UZASADNIENIE

Wnioskodawca B. M. wniósł o orzeczenie wobec K. H. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres 10 lat. W uzasadnieniu wnioskodawca podał, iż sprzedał uczestnikowi postępowania materiały budowlane, za które ten nie zapłacił. W związku z powyższym, w dniu 22 listopada 2013r. wnioskodawca wezwał uczestnika do wykupu weksla, stanowiącego zabezpieczenie roszczeń wynikających z umowy współpracy zawartej między stronami, jednak uczestnik na wezwanie nie zareagował. Wobec powyższego wnioskodawca wystąpił przeciwko uczestnikowi z powództwem o zapłatę. Sąd Okręgowy w Poznaniu nakazem zapłaty z 13 grudnia 2013r . (sygn. akt I Nc 501/13/4) nakazał uczestnikowi postępowania, aby ten zapłacił na rzecz wnioskodawcy kwotę 141.261,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz kwotę 5.342 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Ponadto wnioskodawca zaznaczył, że 20 grudnia 2013r. zwrócił się do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kościanie P. M. z wnioskiem o wszczęcie postępowania zabezpieczającego z majątku K. H.. W piśmie z 3 marca 2014r. ww. Komornik poinformował wnioskodawcę, że postępowanie zabezpieczające najprawdopodobniej okaże się bezskuteczne. Jednocześnie wnioskodawca podniósł, że w jego ocenie podstawa ogłoszenia upadłości K. H. powstała najpóźniej 15 sierpnia 2013r.

W odpowiedzi na rzeczony wniosek uczestnik postępowania wniósł o „nie orzekanie" wobec niego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że brak jest ustawowych podstaw do orzeczenia zakazu. Ponadto uczestnik wniósł o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie o sygn. akt. I Nc 501/13/4. Uczestnik wskazał, że zarzuty zawarte we wniosku wierzyciela są formułowane w oparciu o nieprawdziwy stan faktyczny oparty na założeniu, że 15 sierpnia 2013r. dłużnik stał się niewypłacalny. Zdaniem uczestnika taki wniosek został błędnie wyprowadzony z okoliczności sprzedaży uczestnikowi materiałów budowlanych. Uczestnik wskazywał też, że okoliczności jakie towarzyszyły rzeczonej transakcji są przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego w Poznaniu. Sprawa dotycząca zasadności roszczeń wnioskodawcy została zarejestrowana w Sądzie Okręgowym pod sygnaturą akt I Nc 501/13/4 i strony aktualnie oczekują na wyznaczenie terminu rozprawy. W związku z powyższym, zdaniem uczestnika, wniosek złożony w niniejszej sprawie należy uznać za co najmniej przedwczesny.

Pismem z 29 maja 2014r. wnioskodawca podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko wskazując, że w piśmie z 12 maja 2014r. uczestnik wprost przyznał istnienie nieuregulowanych, wymagalnych zobowiązań. Ponadto wskazał na liczne postępowania egzekucyjne jakie toczą się w stosunku do uczestnika. Wnioskodawca podniósł także, że w Krajowym Rejestrze Długów znajduje się 36 informacji o niespłaconych przez uczestnika zobowiązaniach. Ich suma przekracza 200.000zł. Ponadto wnioskodawca zauważył, że choć uczestnik twierdzi, iż jego sytuacja finansowa jest dobra, to nie tylko nie przytacza na tą okoliczność żadnych dowodów, ale nawet nie przedstawia konkretnych informacji, ograniczając się do lapidarnego stwierdzenia o realizowaniu wielu inwestycji i dobrej pozycji uczestnika na rynku. Wnioskodawca podniósł również, że wniosek uczestnika o zawieszenie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż niewątpliwie ma on na celu przedłużenie postępowania, a ustawa nie nakłada na wnioskodawcę obowiązku dysponowania prawomocnym orzeczeniem sądu. Wnioskodawca wyraził również wątpliwość, czy Sąd w mniejszym postępowaniu, którego przedmiotem jest badanie przesłanek nałożenia zakazu z art. 373 puin uprawniony jest do badania zasadności roszczenia wnioskodawcy, szczególnie w sytuacji, gdy postępowanie takie prowadzi już inny sąd.

Na rozprawie 15 września 2014r. pełnomocnik uczestnika wniósł o oddalenie wniosku B. M. powołując się na brak legitymacji czynnej wnioskodawcy. Ponadto zauważył, że w jego ocenie wierzytelność wnioskodawcy jest sporna, a dołączony przez wnioskodawcę nakaz zapłaty został zaskarżony zarzutami i toczy się w tym zakresie postępowanie.

Postanowieniem z 29 października 2014r., Sąd Rejonowy Poznań Stare Miasto w P., Wydział XI Gospodarczy do spraw Upadłościowych i Naprawczych oddalił wniosek i orzekł o kosztach postępowania.

Podstawą orzeczenia były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego

Uczestnik rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej l sierpnia 2005r. Przedmiotem działalności jego przedsiębiorstwa jest przede wszystkim wykonywanie robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Pismem z 22 listopada 2013r. wnioskodawca wezwał uczestnika do natychmiastowego wykupu weksla poprzez zapłatę kwoty 141.261,81zł w nieprzekraczalnym terminie do 4 grudnia 2013r. W uzasadnieniu wezwania wskazano, iż weksel stanowił zabezpieczenie umowy sprzedaży materiałów budowlanych za które uczestnik nie uregulował należności. Nakazem zapłaty z 13 grudnia 2013r. Sąd Okręgowy w Poznaniu, sygn. akt I Nc 501/13/4, nakazał, aby uczestnik zapłacił na rzecz wnioskodawcy kwotę 141.261,81zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 5 grudnia 2013r. oraz kwotę 5.383zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu, albo wniósł w tym terminie zarzuty. Powołując się na tytuł zabezpieczający w postaci ww. nakazu zapłaty, pismem z 20 grudnia 2013r. wnioskodawca wszczął postępowanie zabezpieczające z majątku uczestnika. W trakcie czynności dokonanych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kościanie P. M. ujawniono, że rachunki bankowe oraz wierzytelności uczestnika zostały zajęte także przez innych komorników. Ponadto komornik ustalił, że uczestnik nie posiada nieruchomości na terenie miasta P.. Natomiast 8 stycznia 2014 r. Komornik dokonał zabezpieczenia roszczeń wnioskodawcy poprzez zajęcie pojazdów należących do uczestnika. Uczestnik posiada zobowiązania względem innych podmiotów na łączna kwotę przekraczającą 200.000 zł. Uczestnik wniósł zarzuty od nakazu zapłaty wydanego 13 grudnia 2013r. przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie o sygn. akt I Nc 501/13/4. Postanowieniem z 17 września 2014r. Sąd Okręgowy w Poznaniu odrzucił zarzuty pozwanego tam uczestnika. Odpis postanowienia został wysłany do stron 22 września 2014r., a 3 października 2014r. uczestnik wniósł zażalenie na ww. postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu w przedmiocie odrzucenia zarzutów od nakazu zapłaty z 13 grudnia 2014r wydanego w sprawie I Nc 501/13/4.

Oceniając ustalony przez siebie stan faktyczny Sąd Rejonowy zważył, że wniosek o orzeczenie zakazu w trybie art. 373 puin wobec uczestnika okazał się bezzasadny. Oceniając spełnienie przesłanek z art. 373 puin Sąd bada bowiem także legitymację czynną wnioskodawcy do wystąpienia z wnioskiem o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 376 ust. l puin postępowanie w sprawie o pozbawienie prawa prowadzenia działalności gospodarczej i pełnienia niektórych funkcji wszczyna się wyłącznie na wniosek wierzyciela, tymczasowego nadzorcy sądowego, zarządcy przymusowego, syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy, a także Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego. W art. 189 puin ustawodawca wskazał, iż wierzycielem w rozumieniu ustawy jest każdy uprawniony do zaspokojenia z masy upadłości, choćby wierzytelność nie wymagała zgłoszenia. W tymże przepisie ustawodawca ustanowił legalną definicję wierzyciela i tą też definicją należy posługiwać się dokonując interpretacji art. 376 puin. Sąd Rejonowy zaznaczył, że wierzyciel zgłaszający wniosek o orzeczenie zakazu musi zatem wykazać, że jest uprawniony do wystąpienia z takim wnioskiem, a więc że jest uprawniony do zaspokojenia w toku postępowania, gdyby postępowanie upadłościowe zostało wszczęte. Jeżeli postępowania upadłościowego nie wszczęto wierzyciel składający wniosek musi wykazać, że jest wierzycielem, który w razie wszczęcia postępowania byłby wierzycielem upadłościowym w rozumieniu art. 189 puin, z tą różnicą, że wierzyciel składając wniosek w trybie art. 373 puin powinien udowodnić istnienie swojej wierzytelności. W związku z powyższym Sąd Rejonowy przyjął, że wnioskodawca powinien udowodnić, że gdyby doszło do wszczęcia postępowania upadłościowego byłby uprawniony do zaspokojenia z masy upadłości, ponieważ przysługuje mu wierzytelność względem uczestnika. W tych okolicznościach wedle Sądu orzekającego, najistotniejszą kwestią wymagającą wyjaśnienia było ustalenie, czy wnioskodawca wykazał, aby przysługiwała mu względem uczestnika postępowania wymagalna, nieuregulowana wierzytelność. Sąd Rejonowy zauważył, że wnioskodawca do wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej załączył między innymi odpis nakazu zapłaty z 13 grudnia 2013r., odpis wezwania do wykupu weksla z 22 listopada 2013r., odpis wniosku o wszczęcie postępowania zabezpieczającego w oparciu o wydany nakaz zapłaty, odpis pisma komornika z 3 marca 2014r. Sąd Rejonowy uznał, że na podstawie przedłożonych dokumentów nie można jednoznacznie stwierdzić, iż przysługuje wnioskodawcy wierzytelność wobec uczestnika. Sąd pierwszej instancji zauważył bowiem, że wnioskodawca - wierzyciel domagając się orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej nie ma obowiązku przedłożenia prawomocnego orzeczenia. Powinien jednak udowodnić, iż posiada legitymację do wystąpienia z wnioskiem o orzeczenie zakazu, a więc przedłożyć dokumenty, na podstawie których sąd mógłby dokonać samodzielnej oceny, czy dany podmiot jest wierzycielem uczestnika postępowania. Uczestnik postępowania w toku niniejszego postępowania zakwestionował legitymację czynną wierzyciela do wystąpienia z wnioskiem o orzeczenie zakazu, wskazując na sporność dochodzonego roszczenia. Sąd Rejonowy zauważył, że dołączony do wniosku nakaz zapłaty z 13 grudnia 2013 r. nie jest prawomocny. Postanowieniem bowiem z 17 września 2014r. Sąd Okręgowy odrzucił zarzuty od nakazu zapłaty. Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem. Za udowodnioną sąd może uznać wierzytelność, która zostanie stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu lub ostateczną decyzją administracyjną. W niniejszej sprawie żadna z wyżej wymienionych sytuacji nie miała miejsca. Co prawda wnioskodawca przedstawił nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Poznaniu (I Nc 501/13/4)) stwierdzający przysługującą mu wierzytelność w wysokości 141.261,81zł, jednak przedmiotowe orzeczenie nie jest prawomocne. Mając na uwadze postępowanie toczące się przed Sądem Okręgowym w Poznaniu oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że wnioskodawca nie wykazał legitymacji czynnej. Sąd Rejonowy podkreślił, że wnioskodawca nie przedłożył do wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej dokumentów, na podstawie których sąd mógłby dokonać samodzielnej oceny, czy jest wierzycielem uczestnika, a nakaz zapłaty na który się powołuje nie jest prawomocny.

Apelację od powyższego postanowienia złożył wnioskodawca zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: naruszenie art. 373 ust. 1 oraz 376 puin poprzez ich niewłaściwą wykładnie i błędne zastosowanie poprzez przyjęcie, że w sprawach z art. 373puin wnioskodawca winien wykazać przysługiwanie mu wierzytelności jak również błędne przyjęcie, iż wnioskodawca nie jest wierzycielem uczestnika, co skutkowało błędnym ustaleniem braku przysługiwania legitymacji procesowej czynnej; naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że zebrany materiał dowody wykazuje brak legitymacji procesowej czynnej wnioskodawcy, w szczególności wobec przedłożenia nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 grudnia 2013r., sygn. akt: I Nc 501/13 oraz braku przedstawienia przez uczestnika jakichkolwiek dowodów na okoliczność braku legitymacji procesowej czynnej wnioskodawcy; naruszenie art. 328 § 2 kpc poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu postanowienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, brak odniesienia się do podniesionej w toku sprawy argumentacji pozwanego oraz brak wskazania okoliczności wykazujących na brak legitymacji procesowej czynnej wnioskodawcy, jak również brak uzasadnienia odmowy mocy dowodowej przedstawionemu przez wnioskodawcę dowodowi – odpisowi nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 grudnia 2013r., sygn. akt: I Nc 501/13; nierozpoznania istoty sprawy na skutek błędnego przyjęcia braku legitymacji procesowej czynnej wnioskodawcy. W związku z powyższym wnioskodawca wniósł o uchylenie postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na brak rozpoznania istoty sprawy oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w postępowaniu apelacyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wnioskodawca wniósł także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z załączonego dokumentu – odpisu postanowienia Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 6 listopada 2014r., wydanego w sprawie prowadzonej pod sygnaturą I ACz 1895/14 na okoliczność oddalenia zażalenia uczestnika postępowania na postanowienie o odrzuceniu zarzutów w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Poznaniu pod sygn. akt: I Nc 501/13 oraz uprawomocnienia się nakazu zapłaty z 13 grudnia 2013r., wydanego w powyższej sprawie. Wnioskodawca na wypadek nie uwzględnienia wniosku o uchylenie postanowienia, wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie wniosku.

W odpowiedzi na apelację uczestnik postępowania wniósł o oddalenie apelacji wnioskodawcy oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy musiała zostać uwzględniona, albowiem z uwagi na nierozpoznanie przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy w rozumieniu art. 386§4 k.p.c. zaskarżony wyrok nie mógł się ostać.

Wbrew przekonaniu apelującego w sprawach z art. 373puin wnioskodawca winien wykazać, że jest wierzycielem uczestnika i to w dowolny sposób, bowiem od tego zależy legitymacja do złożenia wniosku. Nie nastąpiło też zarzucane naruszenie art. 233 § 1 kpc i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że zebrany na etapie pierwszo instancyjnym materiał dowodowy wskazywał na brak legitymacji procesowej czynnej wnioskodawcy, a to z tego względu, że przedłożony nakaz zapłaty Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 grudnia 2013r. w sprawie sygn. akt: I Nc 501/13 nie był jeszcze prawomocny, a wnioskodawca nie przedstawił na tym etapie innych dowodów swej wierzytelności.

Niemniej jednak istotne było, że Sąd Rejonowy oddalił wniosek wnioskodawcy o orzeczenie w stosunku do uczestnika zakazu prowadzenia działalności gospodarczej ustalając jedynie i przyjmując brak po stronie wnioskodawcy legitymacji procesowej do wystąpienia przeciwko uczestnikowi postępowania z wnioskiem o orzeczenie w stosunku do niego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd podał w tym względzie, że wnioskodawca nie wykazał posiadania statusu wierzyciela w stosunku do uczestnika postępowania; nie legitymował się bowiem prawomocnym rozstrzygnięciem sądowym, jak też nie wykazał przez Sądem I instancji, iż rzeczywiście jest wierzycielem uczestnika. Jednakże w toku postępowania międzyinstancyjnego doszło w tym względzie do zmiany okoliczności faktycznych sprawy, które wpływają na odmienną ocenę prawną powyższej przesłanki. W ich wyniku wnioskodawca legitymację do wystąpienia z wnioskiem w niniejszym postępowaniu bez wątpienia uzyskał, a okoliczność tę natomiast Sąd Okręgowy rozpoznając apelację wnioskodawcy uwzględnił zgodnie z art. 316 § 1 kpc. Stosownie bowiem do art. 316 § 1 kpc sąd wydaje wyrok biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Przez stan rzeczy, o którym mowa w tym przepisie, rozumie się zarówno stan faktyczny jak i prawny. W systemie apelacyjnym zasada ta ma zastosowanie do sądów obu instancji, gdyż instancja odwoławcza jest przede wszystkim sądem merytorycznym, a nie tylko kontrolnym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 8.02.2006r., II CSK 153/05; postanowienie Sądu Najwyższego z 10 listopada 1998r., III CKN 259/98, OSNC 1999, nr 4 poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z 4 grudnia 1997r., I PKN 422/97, OSNP 1998, nr 20 poz. 600). Wobec powyższego Sąd Okręgowy, rozpoznając apelację wnioskodawcy zobowiązany był do uwzględnienia okoliczności, które miały miejsce po wydaniu rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji, a przed zamknięciem rozprawy apelacyjnej. W niniejszej sprawie, bezspornie, a nadto jak wynika z załączonych do apelacji dowodów, już po wydaniu przez Sąd Rejonowy postanowienia o oddaleniu wniosku wnioskodawcy doszło do wydania w dniu 6 listopada 2014r., przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu w sprawie I ACz 1895/14, postanowienia którym oddalono zażalenie K. H. na postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu z 17 września 2014r. Powyższe oznaczało, że prawomocne stało się postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu w przedmiocie odrzucenia zarzutów wniesionych przez K. H. od nakazu zapłaty z 13 grudnia 2014r., a więc prawomocny stał się ów nakaz. W efekcie doszło do zmiany okoliczności faktycznych i prawnych sprawy, albowiem nie ma już żadnych wątpliwości, że wnioskodawca jest legitymowany z mocy art. 376 ust.1 puin do wniesienia wniosku, jako że jest wierzycielem uczestnika. Sąd Rejonowy tymczasem, pomimo wniosku uczestnika postępowania o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Okręgowym Wydział I Cywilny w sprawie I Nc 501/13/4 i rozstrzygnięcia tej kwestii, która miała zasadnicze znaczenie dla rozpoznania sprawy, wniosek ten zignorował, pozostawiając bez rozpoznania i przyjął, że po stronie wnioskodawcy brak jest legitymacji procesowej do wystąpienia z wnioskiem o pozbawienie K. H. prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji reprezentanta w spółkach handlowych, wniosek ten z tylko tego powodu oddalając. Wskutek zmiany okoliczności faktycznych podlegających uwzględnieniu należało stwierdzić, że w sprawie nie została rozpoznana istota. W literaturze i orzecznictwie jednolicie przyjmuje się bowiem, że do nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy dochodzi między innymi wtedy, gdy sąd ten zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony, bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie. W szczególności do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi, gdy sąd pierwszej instancji oddalił powództwo z uwagi na przyjęcie braku legitymacji procesowej którejkolwiek ze stron (tak między innymi orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1998 r. II CKN 897/97, OSNC 1999/1/22, z dnia 14 maja 2002 r. V CKN 357/00 i z dnia 19 grudnia 2012 r. II CZ 141/12, niepubl.). Zgodnie zaś z art. 316 § 1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., oceny, czy przyjęcie przez sąd pierwszej instancji braku legitymacji procesowej strony było uzasadnione czy nie, należy dokonać według stanu sprawy istniejącego w chwili orzekania przez sąd drugiej instancji. Innymi słowy ocena sądu pierwszej instancji o braku legitymacji procesowej strony jest nieuzasadniona nie tylko wtedy, gdy sąd drugiej instancji inaczej niż sąd pierwszej instancji ocenił tę przesłankę w niezmienionym stanie faktycznym sprawy, lecz także wtedy, gdy strona nie posiadająca legitymacji procesowej przed sądem pierwszej instancji, uzyskała ją dopiero w postępowaniu międzyinstancyjnym (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 30 stycznia 2014r., III CZ 69/13, Lex: 1463887).

Z tych przyczyn, w niniejszej sprawie należało uznać, że skoro Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek bez jego merytorycznej oceny, przyjmując brak legitymacji procesowej czynnej wnioskodawcy, podczas gdy w postępowaniu międzyinstancyjnym wnioskodawca uzyskał te legitymację, to Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy, uchylając się od jej merytorycznego rozpoznania, a zatem konieczne jest uchylenie zaskarżonego postanowienia na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Poznań - Stare Miasto w P..

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji winien przeprowadzić postępowanie dowodowe, następnie w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalić stan faktyczny niniejszej sprawy, a w dalszej kolejności dokonać dogłębnej analizy ustalonego w sprawie stanu faktycznego z punktu widzenia prawnego, z uwzględnieniem norm właściwego prawa materialnego, w szczególności art. 373 i n. puin.

SSO Jolanta Waltrowska SSO Ewa Kaźmierczak SSO Renata Norkiewicz