Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 24 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Magdalena Horbacz

Protokolant:p.o. stażysty J. B.

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W. (KRS (...))

przeciwko (...) spółka z o.o. z siedzibą w K. (KRS (...))

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.670 zł (pięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty.

2.  Kosztami procesu obciąża pozwaną i na tej podstawie zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.501 zł, w tym kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/-/ M. H.

Sygnatura akt XII C 548/15

UZASADNIENIE

Pozwem, który wpłynął do Sądu w dniu 13 stycznia, powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 5.670 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł oraz opłaty skarbowej za pełnomocnictwo w wysokości 17zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż jego roszczenie wynika z umowy nr (...), na mocy której powód udzielił pozwanemu niewyłącznej licencji na publiczne odtwarzanie utworów ze swego repertuaru, w sposób określony w umowie, w ramach prowadzonej przez pozwanego działalności w lokalu Klub (...) w P. położonym przy ul. (...). Z tytułu zawartej umowy pozwany zobowiązany był do regulowania miesięcznego wynagrodzenia w wysokości 200 zł w okresie od kwietnia do września każdego roku oraz w wysokości 600 zł w okresie od października do marca każdego roku, powiększonych o 23% podatku VAT w sposób określony w umowie, na podstawie wystawianych przez powoda faktur. Powód podał, iż pozwany zaprzestał regulowania należności, wobec czego powstało zadłużenie, którego powód dochodzi wniesionym pozwem. Powód zaznaczył, że dochodzi należności za okres od września 2013 roku do października 2014 roku, z wyjątkiem lutego, marca i maja 2014 roku. Łącznie za 11 miesięcy. Należne wynagrodzenie za powyższy okres wynosi 5.166 zł. Powód dochodzi również skapitalizowanych odsetek od rzeczonej kwoty, których suma równa się kwocie 504 zł. Łączna kwota do zapłaty wynosi zatem 5.670 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 stycznia 2015 roku w sprawie za sygnaturą akt (...) Sąd nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda kwotę 5.670 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 stycznia 2015 roku oraz kwotę 71 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych i kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tym terminie sprzeciw.

Pismem datowanym na dzień 6 lutego 2015 roku pozwana wniosła skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 22 stycznia 2015 roku zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zarzucił powodowi, iż ten nie doręczał mu faktur będących podstawą płatności opłat wynikających z umowy nr (...) z dnia 29 stycznia 2013 roku. W związku z tym pozwany nie miał wiedzy co do kwoty płatności, terminu, a także numeru rachunku bankowego, na który miał dokonywać płatności. Ponadto pozwany podniósł, że wniesione powództwo jest przedwczesne z uwagi na prowadzone między stronami negocjacje ugodowe.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego z dnia 23 marca 2015 roku (k. 46-48) strona powodowa ustosunkowała się do zarzutów podnoszonych przez pozwanego. Powód uznał za wysoce nieprawdopodobną okoliczność nie doręczenia pozwanemu faktur. Powód podniósł, iż pozwany nie reguluje należności za okres od września 2013 roku do października 2014 roku, gdyż płatności przypadające przed tą datą zostały uregulowane przez pozwanego, wobec czego należy uznać, że faktury były doręczane pozwanemu. Ponadto pozwany nie sygnalizował powodowi okoliczności nie doręczania faktur, mimo dość szerokiej korespondencji wymienianej między stronami. Powód wskazał, iż pismem z dnia 12 grudnia 2013 roku (k. 49) pozwany wystąpił do powoda z prośbą o wyrażenie zgody na spłatę zadłużenia w wysokości 2.706 zł w ratach. Za pośrednictwem wiadomości e-mail z dnia 13 stycznia 2014 roku (k. 50) powód wyraził zgodę na spłatę zadłużenia przez pozwanego w ratach. Pomimo rozłożenia należności na raty pozwany nie wywiązywał się z zawartego między stronami porozumienia, w czego konsekwencji pismem z dnia 30 kwietnia 2014 roku (k. 51) powód wezwał pozwanego do uregulowania zaległych należności w nieprzekraczalnym terminie do dnia 8 maja 2014 roku. Następnie pismem z dnia 4 grudnia 2014 roku pozwany wypowiedział umowę nr (...).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód – Stowarzyszenie (...) w W. jest organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, do którego zakresu działalności należy reprezentowanie autorów będących członkami stowarzyszenia, innych autorów, którzy powierzyli swoje utwory pod ochronę stowarzyszenia, a także członków zagranicznych organizacji ochrony praw autorskich, z którymi (...) ma podpisane umowy o wzajemnej reprezentacji.

Okoliczność bezsporna

Pozwany wykonywał działalność gospodarczą, w ramach której między innymi prowadził w lokalu Klub (...) w P. przy ul. (...).

Okoliczność bezsporna

Strony w dniu 29 stycznia 2013 roku zawarły umowę nr (...), na mocy której powód udzieli pozwanemu niewyłącznej licencji na publiczne odtwarzanie utworów ze swego repertuaru, w sposób określony w umowie, w ramach prowadzonej przez pozwanego działalności w lokalu Klub (...) w P. położonego przy ul. (...).

Strony ustaliły odpłatność z tytułu udzielenia licencji w formie ryczałtu na kwotę 200zł w okresie od kwietnia do września każdego roku oraz na kwotę 600zł w okresie do października do marca każdego roku. Wskazana stawka podlegać miała waloryzacji w okresach rocznych (w dniu 1 kwietnia każdego roku) według średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku, ogłaszanego przez Prezesa GUS.

W § 11 umowy strony ustaliły, że umowa zawarta jest na czas nieokreślony i może być przez każdą ze stron rozwiązana za trzymiesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem przypadającym na koniec okresu rozliczeniowego.

Dowód: umowa nr (...) z dnia 29 stycznia 2013 roku (k. 10-13)

Tytułem opłat za korzystanie z udzielonej licencji w lokalu Klub (...) w P., ul. (...), za okres od września 2013 roku do października 2014 roku, oprócz lutego, marca i maja 2014 roku, pozwany zobowiązany był zapłacić powodowi łącznie kwotę 5.166 zł.

Na kwotę tę złożyły się opłaty:

–

246 zł za okres od 1 września 2013 roku do 30 września 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 października 2013 roku do 31 października 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 listopada 2013 roku do 30 listopada 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 stycznia 2014 roku do 31 stycznia 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 kwietnia 2014 roku do 30 kwietnia 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 czerwca 2014 roku do 30 czerwca 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 lipca 2014 roku do 31 lipca 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 sierpnia 2014 roku do 31 sierpnia 2014 roku,

–

za okres od 1 września 2014 roku do 30 września 2014 roku,

–

za okres od 1 października 2014 roku do 31 października 2014.

Dowód: faktura nr (...) (k. 14-24).

Pozwany w piśmie datowanym na dzień 12 grudnia 2013 roku zwrócił się do powoda z prośbą o rozłożenie ciążącego na nim zadłużenia w ówczesnej wysokości 2706 zł na 5 rat płatnych na koniec miesiąca. Prośba pozwanego została poprzedzona korespondencją e-mail, w której odnosi się on do wyżej wymienionego wniosku o rozłożenie na raty zadłużenia.

Dowód: pismo pozwanego z dnia 12 grudnia 2013 roku (k. 49), wiadomość e-mail z dnia 12 grudnia 2013 roku (k. 51)

Pozwany nie stosował się do zaproponowanego przez siebie harmonogramu wpłat, w związku z czym powód w wiadomości e-mail z dnia 13 stycznia 2014 roku wezwał pozwanego do zapłaty pierwszych dwóch rat w terminach kolejno do 15 stycznia 2014 roku oraz do 31 stycznia 2014 roku.

Dowód: wiadomość e-mail z dnia 13 stycznia 2014 roku (k. 50)

Ze względu na dalsze uchylanie się od regulowania zaległości płatniczych przez pozwanego, powód w wiadomości e-mail z dnia 30 kwietnia 2014 roku po raz kolejny wezwał pozwanego do zapłaty należności w nieprzekraczalnym terminie do dnia 8 maja 2014 roku.

Dowód: wiadomość e-mail z dnia 30 kwietnia 2014 roku (k. 51)

Pismem z dnia 4 grudnia 2014 roku pozwany wypowiedział umowę nr (...). Ponadto w wyżej wskazanym piśmie pozwany zawarł kolejną prośbę o rozłożenie płatności na możliwie najniższe raty, a także umorzenie części zadłużenia z uwagi na bardzo poważne problemy finansowe spółki.

Dowód: pismo z dnia 4 grudnia 2014 roku.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów.

Wskazane wyżej dokumenty prywatne należało uznać za w pełni wiarygodne. Zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. dokumenty prywatne stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Przywołane wyżej dokumenty nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd dał także wiarę treści wiadomości e-mail przedłożonych przez stronę powodową ze względu na ich treściowy związek z przedłożonymi dokumentami.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się być całkowicie uzasadnione.

Powód jest organizacją zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006, Nr 90, poz. 631) – dalej p.a. W myśl wskazanego przepisu organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, zwanymi dalej „organizacjami zbiorowego zarządzania”, w rozumieniu ustawy, są stowarzyszenia zrzeszające twórców, artystów wykonawców, producentów lub organizacje radiowe i telewizyjne, których statutowym zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych im praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie uprawnień wynikających z ustawy.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 5.166 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem korzystania z artystycznych wykonań na podstawie zawartej między stronami umowy za okres od września 2013 roku do października 2014 roku, oprócz lutego, marca i maja 2014 roku.

Zgodnie z treścią art. 85 p.a. każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposoby wyrażenia. Ust. 2 wskazanego przepisu stanowi natomiast, że artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania. W myśl art. 86 ust. 2 p.a. artyście wykonawcy służy prawo do wynagrodzenia za korzystanie z artystycznego wykonania lub za rozporządzanie prawami do takiego wykonania określone w umowie albo przyznane w przepisach ustawy.

Na podstawie art. 92 p.a. do artystycznych wykonań stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące utworów. W szczególności do artystycznych wykonań stosuje się odpowiednio przepisy regulujące przejście autorskich praw majątkowych, w tym prawo do korzystania z utworu na podstawie umowy, tj. art. 41—45, 47-49, 52-55, 57-59, 62-68.

Zgodnie z treścią art. 67 ust. 1 p.a. twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania. Przepis art. 68 ust. 1 p.a. Stanowi z kolei, że jeżeli umowa nie stanowi inaczej, a licencji udzielono na czas nieoznaczony, twórca może ją wypowiedzieć z zachowaniem terminów umownych, a w ich braku na rok naprzód, na koniec roku kalendarzowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że powoda oraz pozwanego łączył stosunek umowny. Strony w dniu 29 stycznia 2013 roku zawarły umowę nr (...), na mocy której powód udzielił pozwanemu niewyłącznej licencji na publiczne odtwarzanie utworów ze swego repertuaru, w sposób określony w umowie, w ramach prowadzonej przez pozwanego działalności w lokalu Klub (...) w P. położonego przy ul. (...). Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy nr (...) z dnia 29 stycznia 2013 roku okresem rozliczeniowym dla naliczania wynagrodzenia z tytułu udzielania licencji na rzecz powoda był miesiąc kalendarzowy. W miesięcznych stawkach również podana była kwota zryczałtowanego wynagrodzenia, której wysokość wskazana jest w § 12 umowy. Termin płatności wynikający z zobowiązania pozwanego wskazany był w § 6 ust. 1 poprzez podanie daty wystawienia faktury oraz zawartego w niej 14-dniowego terminu płatności.

Przepis art. 455 kc biorąc pod uwagę kryterium czasu, w którym dłużnik zobowiązanie powinien spełnić, wyróżnia zobowiązania terminowe i bezterminowe. W zobowiązaniach terminowych termin ich wykonania wynika z treści czynności prawnej, czyli w tym przypadku zawartej między stronami umowy.

Na podstawie powyższego skonstatować należy, że terminem płatności miesięcznego wynagrodzenia należnego powodowi jest 14 dzień każdego miesiąca, w okresie pozostawania w mocy łączącej strony umowy. Ze względu na powyższe zobowiązanie pozwanego miało charakter terminowy i jako takie powinno być wykonywane we wskazanym w umowie terminie. Wprawdzie stosowanie do § 6 ust. 2 przytoczonej umowy, otrzymana faktura VAT stanowi wezwanie do spełnienia świadczenia na rzecz powoda, lecz wobec terminowego charakteru zobowiązania pozwanego pozostaje to bez znaczenia w przedmiotowej sprawie.

Ze względu na powyższe, w ocenie Sądu, powoływanie się przez pozwanego w sprzeciwie z dnia 6 lutego 2015 roku na okoliczność nie doręczania pozwanemu faktur jako przeszkody w dokonaniu płatności wynikających z umowy nr (...) uznać należało za bezprzedmiotowe w sprawie, gdyż termin płatności z tytułu udzielania licencji określony był przez postanowienia wyżej wskazanej umowy.

Zdaniem Sądu świadomość pozwanego co do stanu jego zadłużenia wynikającego z umowy nr (...) przyznał on również w samym sprzeciwie z dnia 6 lutego 2015 roku, w którym podniósł, że między stronami prowadzone są negocjacje dotyczące zgłoszonych w procesie przez powoda roszczeń. Ponadto wiedzę pozwanego w tym zakresie potwierdza okoliczność prawidłowego regulowania przez niego należności do września 2014 roku, a także korespondencja wymieniona z powodem w grudniu 2013 roku oraz w styczniu 2014 roku. Ostatecznym dowodem na pełną świadomość nie regulowania przez pozwanego należności wobec powoda jest treść wypowiedzenia umowy nr (...) z dnia 4 grudnia 2014 roku, w którym podnosi on, iż z uwagi na bardzo poważne problemy finansowe spółki wnosi o rozłożenie zadłużenia na możliwie najniższe raty oraz ich częściowe umorzenie.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd uznał, że roszczenie powoda zostało wykazane co do zasady.

W ocenie Sądu powód wykazał również wysokość dochodzonej przez niego należności. Wysokość opłat należnych od pozwanego powodowi wynikała z treści zawartej między stronami umowy. Sąd ustalił, że powodowi należne były od pozwanego następujące kwoty:

–

246 zł za okres od 1 września 2013 roku do 30 września 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 października 2013 roku do 31 października 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 listopada 2013 roku do 30 listopada 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 grudnia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku,

–

738 zł za okres od 1 stycznia 2014 roku do 31 stycznia 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 kwietnia 2014 roku do 30 kwietnia 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 czerwca 2014 roku do 30 czerwca 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 lipca 2014 roku do 31 lipca 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 sierpnia 2014 roku do 31 sierpnia 2014 roku,

–

246 zł za okres od 1 września 2014 roku do 30 września 2014 roku,

–

738 zł za okres od 1 października 2014 roku do 31 października 2014.

Łącznie za okres od września 2013 roku do października 2014 roku, oprócz lutego, marca i maja 2014 roku, pozwany zobowiązany był do zapłaty powodowi kwoty 5.166 zł tytułem wynagrodzenia za korzystanie z licencji na publiczne odtwarzanie utworów ze swego repertuaru. Skapitalizowane, ustawowe odsetki od powyższej kwoty wynoszą 504 zł, a zatem razem do zapłaty jest kwota 5.670zł. Taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie 1 wyroku.

O należnych powodowi odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Pozwany zobowiązany był do uiszczania opłat za korzystanie z artystycznych wykonań do 14 –tego każdego miesiąca. Powodowi należne były zatem odsetki od dnia następnego po tym dniu. Powód w pozwie dokonał kapitalizacji odsetek należnych mu do dnia wniesienia pozwu oraz zażądał zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu, który wpłynął do tutejszego Sądu w dniu 13 stycznia 2015 roku. Oznacza to, że oprócz skapitalizowanych odsetek, powodowi należne są odsetki od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu.

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Sąd w punkcie 2 wyroku obciążył kosztami procesu pozwanego jako stronę przegrywającą i zasądził od niego na rzecz powoda 1501 zł. Na tę kwotę składa 284 zł poniesionej przez powoda opłaty od pozwu, 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalonego na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. nr 490) oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

SSO Magdalena Horbacz