Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2023 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Jan Sterczała

Protokolant st. prot. Magdalena Grzybowska

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2023 r. w Pile

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna w W.

przeciwko Z. F.

o zapłatę

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 115 659,21 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6.12.2022 r. do dnia zapłaty;

w pozostałym zakresie powództwo oddala;

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11 727 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

Jan Sterczała

Sygnatura akt XIV C 175/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 lutego 2023r. powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego Z. F. na rzecz powoda kwotę 126.183, 37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481§ 2 k.c. liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie określonymi w art. 98 § 1 (1) k.p.c. oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przypisanych.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany Z. F. zawarł z powodem w dniu 12 sierpnia 2016r., umowę o kredyt nr (...).

Zgodnie z postanowieniami w.w. umowy, powód udzielił pozwanemu kredytu. Na mocy wiążącej strony umowy pozwany miał uzyskać świadczenie w łącznej kwocie 99.552, 00 zł, udostępnione w ten sposób, że pozwany otrzymał kwotę 4.850 zł na potrzeby konsumpcyjne, powód spłacił inne zobowiązania kredytowe pozwanego w kwocie 80.650, 00 zł oraz skredytował prowizję związaną z udzieleniem kredytu w wysokości 14.022, 00 zł.

Kredyt został udzielony na okres od 16 sierpnia 2016r. do 16 sierpnia 2025r. Kredyt miał zostać spłacony w 108 ratach, w wysokości 1.098, 78 zł a każda rata miała być płatna do 16 dnia każdego miesiąca począwszy od 16 grudnia 2016r. Oprocentowanie kredytu zostało ustalone jako stałe i wynosiło 3,90 % w skali roku.

W § 8 umowy określono warunki, sposób i skutki jej wypowiedzenia. W jego ust. 1 przewidziano trzydziestodniowy termin wypowiedzenia. W ust. 2 wskazano m. in., że przesłanką wypowiedzenia jest rażące naruszenie postanowień umowy przez kredytobiorcę. Natomiast w ust. 3 ustalono, że w przypadku gdy kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, Bank wzywa go do dokonania spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania; jeżeli należność nie zostanie uregulowana w całości w wyznaczonym terminie, jak również, gdy złożony przez kredytobiorcę wniosek o restrukturyzację zostanie odrzucony, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę.

/ dowód umowa o kredyt nr (...) z dnia 12 sierpnia 2016r. (k. 20-24)/

Przedmiotowa umowa o kredyt została zawarta pomiędzy stronami w wyniku złożonego przez pozwanego wniosku. Przed zawarciem umowy pozwany potwierdził podpisem, że zapoznał się z treścią Formularza Informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego. Zgodnie z treścią powyższych dokumentów pozwany oświadczył, iż otrzymał informacje niezbędne do podjęcia w decyzji w zakresie zaciągniętego zobowiązania kredytowego. Pozwany zaakceptował najważniejsze postanowienia umowy, w szczególności w zakresie kwoty kredytu, terminu i sposobu wypłaty czasu obowiązywania umowy, zasad i terminów spłaty, stopy oprocentowania oraz wysokości prowizji i złożył dyspozycję uruchomienia kredytu. Ponadto pozwany został poinformowany o prawie do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia.

Pozwany dokonywał spłat rat kredytu w okresie o 14 września 2016 r. do 16 marca 2017r. ( 30 rat). Następnie pozwany zaprzestał spłat kolejnych rat kredytu.

/ dowód: historia rachunku kredytowego (k. 64- 107)/

Z uwagi na brak regulowania zobowiązań kredytowych przez pozwanego, powód w dniu 24 maja 2018r. oraz w dniu 20 czerwca 2018r. wysłał do pozwanego monity na kwoty odpowiednio 1.099, 34 zł oraz 2.206,04 zł.

/ dowód: pismo informujące o zaległości z dnia 24 maja 2018r. (k. 62), wezwanie do zapłaty z dnia 20 czerwca 2018r. (k. 63)/

Pozwany nie uregulował w całości wymagalnego zadłużenia, w związku z tym powód wysłał do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 15 października 2018r. wzywając pozwanego do zapłaty 1.985, 46 zł (wraz z odsetkami wynoszącymi 14% oraz możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 7 dni od otrzymania przedmiotowego pisma). Powód poinformował również, że w przypadku nieuregulowania zadłużenia istnieje możliwość wypowiedzenia umowy wraz z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania.

/ dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 15 października 2018r. (k. 31)/

Pozwany nadal nie spłacał należnych rat kredytu, w związku z czym powód w dniu 4 marca 2019r. wysyłał do pozwanego przesądowe wezwanie do zapłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu łączącej strony umowy, które na dzień 3 marca 2019r. wynosiło 81.879, 70 zł. Termin zapłaty został określony na 7 dni od odbioru pisma.

/ dowód: przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 4 marca 2019r. (k. 28)/

Kolejno powód pismem z dnia 16 grudnia 2018r. (które pozwany odebrał w dniu 9 stycznia 2019r.) skierował do pozwanego wypowiedzenie łączącej strony umowy kredytu i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.927,54 zł w terminie 14 od odebrania niniejszego pisma. Jednocześnie powód wskazał, że jeżeli pozwany nie zapłaci w.w. wskazanej kwoty w określonym terminie, to po kolejnych 30 dniach umowa łącząca strony zostanie rozwiązana i zobowiązanie stanie się wymagalne.

Pozwany nie skorzystał z propozycji powoda, w związku z czym 30 stycznia 2019r. zaczął biec 30 dniowy okres wypowiedzenia, który zakończył się dnia 28 lutego 2019r.

/ dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 16 grudnia 2018r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 29-30)/

Pozwany ma obecnie 76 lat. Pozwany wskazał, że zaciągnął kredyt dnia 12 sierpnia 2016r. z uwagi na problemy finansowe i konieczność spłaty innych zadłużeń. Zaciągnięcie kredytu nie było związane z prowadzoną przez pozwanego działalnością gospodarczą. Pozwany spłacił 30 rat kredytu, po czym zaprzestał spłacania dalszych rat kredytu.

/ dowód: przesłuchanie pozwanego na rozprawie dnia 11 września 2023r. (k. 113-114)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następującą ocenę dowodów:

Zgromadzone w aktach sprawy dokumenty nie wzbudziły wątpliwości co do ich prawdziwości i autentyczności, a ich wartość dowodowa nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Sąd także nie stwierdził w toku postępowania jakichkolwiek okoliczności mogących podważać zaufanie do nich.

Powód złożył do akt wyciąg ze swoich ksiąg w oryginale. Wyciąg ten, oceniany jako zwykły dokument prywatny, Sąd uznał za dowód o wysokiej wiarygodności i mocy dowodowej w zakresie istnienia i wysokości zadłużenia pozwanego na dzień jego wystawienia. Banki są szczególnymi podmiotami gospodarczymi, funkcjonującymi w oparciu o bardzo szczegółowe i rygorystyczne regulacje, także w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych i poddanymi restrykcyjnemu nadzorowi. W związku z tym, jakkolwiek istnieje możliwość, że księgi rachunkowe jakiegoś banku zawierają błędne wpisy, to jednak prawdopodobieństwo takiego stanu rzeczy jest stosunkowo niewielkie. Dlatego z reguły wyciąg z ksiąg banku jest dokumentem prywatnym o dużej sile przekonywania (mocy dowodowej).

Wszystkie pozostałe dokumenty prywatne, które były podstawą ustaleń, zostały złożone w formie pisemnej w odpisach poświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym. Zgodnie z art. 129 § 3 k.p.c., zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. W związku z tym dokonane przez pełnomocnika powoda poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (art. 244 § 1 k.p.c.). Domniemanie to nie zostało przez pozwaną obalone. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami.

Pozwany przesłuchany na rozprawie dnia 11 września zeznawał w sposób wiarygodny. Pozwany wskazał, że zaciągnął kredyt dnia 12 sierpnia 2016r. z uwagi na problemy finansowe i konieczność spłaty innych zadłużeń. Zaciągnięcie kredytu nie było związane z prowadzoną przez pozwanego działalnością gospodarczą. Pozwany spłacił 30 rat kredytu, po czym zaprzestał spłacania dalszych rat kredytu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutów pozwanego. Ustalenie zasadności podniesionych przez pozwanego zarzutów ma bowiem realny wpływ na stwierdzenie zasadności powództwa.

W niniejszej sprawie pozwany podnosił następujące zarzuty: wyciąg z ksiąg wieczystych nie może być dowodem zadłużenia, koszty kredytu w tym przede wszystkim wysokość prowizji za udzielenie kredytu była nadmierna oraz zdaniem pozwanego kredyt nie został postawiony w stan wymagalności.

Pozwany w odpowiedzi na pozew podnosił, że wyciąg z ksiąg bankowych nie może być traktowany jako dowód poświadczający wysokość dochodzonego roszczenia.

Zarzut pozwanego w tym zakresie uznać należy, za całkowicie bezzasadny.

Co prawda, wyciąg z ksiąg rachunkowych banku jest dokumentem prywatnym i stanowi on jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie ( art. 245 k.p.c. ). To jednak zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą, dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który Sąd orzekający może uznać, za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania.

Pozwany w żaden sposób nie zakwestionował merytorycznej wartości wyciągu, poza werbalnym zaprzeczeniem. W szczególności nie przestawił dowodów, które wskazywałyby, że kwota z wyciągu jest nieprawidłowo naliczona.

Do wyciągów z ksiąg bankowych przedstawionych jako dowód w postępowaniu cywilnym mają odpowiednio zastosowanie przepisy art. 244 §1 k.p.c. i art. 252 k.p.c. To oznacza, że pozwany twierdząc, iż załączony przez powoda wyciąg jest niezgodny z prawdą, powinien tą okoliczność udowodnić.

W tym względzie Sąd w całości podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, który w wyroku z dnia 7 lutego 2018r. (sygnatura akt I ACa 278/17) wskazuje: „zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przez bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, a także wykaz i sposób zarachowania kilkunastu dokonanych przez dłużnika wpłat”.

Co tyczy się zarzutu nadmiernej prowizji wskazać należy, że prowizja w spornej umowie kredytu ustalona została kwotowo i wynosiła 14.022, 000 zł zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 2 wiążącej strony umowy. Pozwany znał wysokość prowizji przed popisaniem umowy, a treść postanowienia umownego w tym zakresie jest zrozumiała i jednoznaczna.

Przepisy prawa nie zabraniają naliczania kosztów udzielenia kredytu, co jest powszechne w instytucjach zajmujących się ich udzielaniem i taka praktyka nie stanowi próby obejścia przepisów prawa. Umowa kredytu ma charakter odpłatny. Ustanowienie prowizji jest więc - co do zasady - zgodne z przepisami prawa. Należy podkreślić, iż Bank na podstawie umowy kredytu przekazał pozwanemu do dyspozycji kwotę kredytu w zamian za określoną w umowie prowizję. Powód był uprawniony do obciążenia pozwanego w.w. kosztami pozaodsetkowymi z mocy art. 36a ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim , który wprowadził pojęcie limitu pozaodsetkowych kosztów w związku z określoną umową kredytu konsumenckiego.

Biorąc pod uwagę wysokość udzielonego pozwanemu kredytu (99.522,00 zł ),nie sposób uznać prowizji w takiej wysokości za wygórowaną, a już na pewno nie w stopniu uzasadniającym uznanie postanowienia ją przewidującego za niedozwolone w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c.

Pozwany poniósł również zarzut nie postawienia kredytu w stan wymagalności zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 75c ustawy prawo bankowe.

Zgodnie z art. 75c ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni.

W dniu 16 grudnia 2018r. zostało wysłane do pozwanego wypowiedzenie umowy. Zgodnie z treścią w.w. pisma, pozwany miał możliwość zapłaty w ciągu 14 dni roboczych kwoty 2.927, 52 zł co nie powodowałoby wypowiedzenia umowy i konieczności zapłaty całej kwoty. Natomiast jeżeli pozwany nie skorzystałby z tej propozycji, to po kolejnym 30 dniowym okresie wypowiedzenia zobowiązanie stawało się wymagalne.

Wypowiedzenie umowy zostało odebrane przez pozwanego w dniu 9 stycznia 2019r. , tym samym 29 stycznia 2019r. minęło 14 dni roboczych od otrzymania przez pozwanego przedmiotowego wypowiedzenia. Pozwany nie skorzystał z propozycji powoda, w związku z tym 30 stycznia 2019r. zaczął biec 30 dniowy okres wypowiedzenia, który zakończył się w dniu 28 lutego 2019r.

W ocenie Sądu ze względu na liczne wezwania pozwanego do zapłaty, okoliczność wypowiedzenia umowy przez powoda nie sposób było uznać za zdarzenie nagłe. Pozwany miał wiedzę odnośnie tego, iż posiada zaległość w powodowym banku.

Istotnym pozostaje również, że treść w.w. pisma z dnia 16 grudnia 2018 r. została ukształtowana w sposób jasny i niebudzący wątpliwości, w tym przedstawiając poszczególne czynności powoda (wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie, zakreślenie warunku cofnięcia skutków wypowiedzenia na wypadek spłaty zadłużenia) według chronologii ich wystąpienia.

W tej sytuacji nie można uznać, aby dokonanie wypowiedzenie czyniło sytuację pozwanego niejednoznaczną. Pozwany naruszenia przepisów kodeksu cywilnego upatruje w warunkowym wypowiedzeniu umowy kredytu. Jednak czynności wypowiedzenia kredytu przez powoda nie sposób uznać za dokonaną pod warunkiem. W treści pisma z dnia 16 grudnia 2018 r. powód poinformował pozwanego, że jeśli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia przeterminowanego, wypowiedzenie stanie się bezskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach. Zdaniem Sądu, tego rodzaju zapis należało uznać za przejaw lojalności banku względem kredytobiorcy, bowiem powód umożliwił pozwanemu kontynuowanie stosunku kredytowego na dotychczasowych warunkach.

Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach, dopuścił możliwość niestanowczego wypowiedzenia umowy o kredyt, w szczególnych okolicznościach, dotyczących stworzenia kredytobiorcy możliwości doprowadzenia do kontynuacji stosunku kredytowego na dotychczasowych warunkach (por. wyrok z dnia 24 września 2015 r., V CSK 698/14, LEX nr 1805901).

W ocenie Sądu, właśnie taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Tym samym uznać należało, że doszło do skutecznego rozwiązania umowy kredytu, a wypowiedzenie umowy nie jest dotknięte sankcją nieważności, zwłaszcza, że pozwany nie podjął żadnych działań po „warunkowym” wypowiedzeniu umowy kredytu. Nie wpłacił żądanej należności i nie wniosła o restrukturyzację zadłużenia.

Podkreślić należy, że dyspozycja art. 75c ust. 1 Prawa bankowego nie nakazuje, aby czynność wezwania do zapłaty była technicznie wyodrębniona i miała całkowicie samodzielny charakter (nie czyni tego również § 8 przedmiotowej dla sprawy umowy stron). Podobnie art. 75 ust. 1 Prawa bankowego nie konstytuuje wymogu, aby oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu musiało zostać zawarte w odrębnym piśmie. Powyższe daje podstawę do uznania, że pomiędzy zakończeniem biegu 14-dniowego okresu do spłaty zaległości (złożenia wniosku o restrukturyzację) a rozpoczęciem biegu okresu wypowiedzenia nie musi występować przerwa. Nie ma przeszkód, aby po upływie ostatniego dnia terminu zapłaty zadłużenia, dzień następny był pierwszym, rozpoczynającym okres wypowiedzenia ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 września 2019 r., sygn. akt V ACa 168/19).

Podsumowując, zdaniem Sądu, nie doszło w niniejszej sprawie do naruszenia art. 75 prawa bankowego i umowa o kredyt została pozwanemu wypowiedziana w sposób prawidłowy.

O ile sama zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia z uwagi na powyższą argumentację nie budziły wątpliwości Sądu, o tyle sposób naliczenia należnych kwot tytułem wypowiedzianej umowy kredytu zdaniem Sądu podany musiał być korekcie.

Powód dochodził zaspokojenia roszczenia wynikającego z zawartej z pozwanym 12 sierpnia 2016 r. umowy kredytu nr (...). Na mocy tej umowy pozwany otrzymał określoną ilość środków pieniężnych i był zobowiązany do ich zwrotu w sposób i na warunkach w niej ustalonych. Ponieważ z tego obowiązku się nie wywiązywał, gdyż nie płacił rat w kwotach i terminach wynikających z umowy, po jego stronie powstało wymagalne zadłużenie. W tej sytuacji powód wypowiedział mu umowę na mocy jej postanowień. To, że zaistniały przesłanki wypowiedzenia przewidziane w regulacjach umownych i w przepisach prawa bankowego, w świetle dokonanych ustaleń nie budziło wątpliwości.

W świetle argumentacji powoda zaległość pozwanego miały odpowiadać kwocie 126. 183, 27 zł na którą składają się:

Niespłacony kapitał w kwocie 80.109, 95 zł;

Odsetki umowne w wysokości 1.388, 12 zł;

Odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 44.685, 30 zł.

Dochodzone przez powoda roszczenie co do zasady wynikało z przedmiotowej umowy kredytu. Jego wysokość miała zaś potwierdzenie w dokonanych ustaleniach. Jednak roszczenie powoda nie mogło być uwzględnione w całości, gdyż było częściowo przedawnione w - zakresie odsetek za okres od dnia 16 kwietnia 2017r. do dnia 19 marca 2020r.

Przechodząc do wyjaśnienia kwestii przedawnienia wskazać należy, co następuje. Do przedawnienia roszczeń banku o zapłatę odsetek umownych za opóźnienie w spłacie rat kredytu ma zastosowanie przewidziany w art. 118 k.c. trzyletni termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Dochodzone przez powoda odsetki mieszczą się w obu tych kategoriach.

Roszczenie o odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i przedawnia się osobno za każdy dzień opóźnienia (por. uchwały SN z 5 kwietnia 1991 r., III CZP 20/91, OSNC 1991/10–12/120 i z 5 kwietnia 1991 r., III CZP 21/91, OSNC 1991/10–12/121). Jeśli termin przedawnienia wynosi dwa lata lub więcej, koniec tego terminu przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego (art. 118 zdanie drugie k.c.). W związku z tym wniesienie przez powoda w dniu 2 lutego 2023r. pozwu w postępowaniu upominawczym spowodowało przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczenia o odsetki (art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w zw. z art. 505 ³⁷ § 2 zdanie drugie k.p.c.), które stały się wymagalne od 20 marca 2020r. do 5 grudnia 2022r. Natomiast roszczenie o odsetki za wcześniejszy okres było przedawnione.

Z treści umowy stron wynika, że pozwany zawarł ją jako konsument. Zgodnie z art. 117 § 2 ¹ k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Przepis ten znajduje zastosowanie także do roszczeń powstałych przed dniem jego wejścia w życie (art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw). Zatem Sąd zobowiązany był ocenić, czy doszło do przedawnienia roszczenia powoda w jakiejkolwiek części i w razie pozytywnej odpowiedzi, z urzędu uwzględnić upływ terminu przedawnienia. Dlatego roszczenie powoda podlegało oddaleniu w części obejmującej przedawnione odsetki – 8.246,84 zł.

W związku z powyższym Sąd uznał, że pozwany winien zapłacić powodowi kwotę 80.109, 95 zł tytułem niespłaconego kapitału oraz kwotę 35.549, 26 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie za okres od 20 marca 2029r. do 5 grudnia 2022r. tj. kwotę 35.549,26 zł, co łącznie daje kwotę 115.659,21 zł.

W związku z powyższym Sąd w punkcie pierwszym wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 115.659,21 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 grudnia 2022r. do dnia zapłaty.

Co tyczy się kwestii zasadności zasądzenia kwoty 1.388, 12 zł, tytułem odsetek umownych, to powód nie udowodnił podstawy prawnej dochodzenia tego roszczenia, w związku z czym podlegało one oddaleniu.

W związku z powyższym Sąd w punkcie drugim wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § i 3 k.p.c. obciążając z nimi w całości pozwanego, gdyż w przeważającym zakresie przegrał on proces. Pozwany był więc zobowiązany zwrócić powodowi koszty procesu w łącznej kwocie 11.727 zł, na które składały się: opłata od pozwu – 6.310 zł, minimalne wynagrodzenie pełnomocnika – 5.400 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie przytoczonych przepisów prawa orzeczono jak w sentencji wyroku.

Jan Sterczała