Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Radomska-Stęplewska

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2025 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko B. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda i pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego we Wrześni

z dnia 16 października 2023 roku

sygn. akt I C 426/23

I.zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że:

a) w punkcie 1. oddala powództwo w całości,

b) w punkcie 2. zasądza od powoda na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 1.817 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

II. oddala apelację powoda;

III. zasądza od powoda na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów postępowania wywołanych apelacją pozwanej kwotę 235 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia rozstrzygającego o kosztach postępowania apelacyjnego do dnia zapłaty;

IV. zasądza od powoda na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów postępowania wywołanych apelacją powoda kwotę 450 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia rozstrzygającego o kosztach postępowania apelacyjnego do dnia zapłaty.

Małgorzata Radomska-Stęplewska

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 16 października 2023 r. Sąd Rejonowy we Wrześni w sprawie z powództwa (...) S.A. w W. przeciwko B. K. o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 962 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 marca 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  kosztami postępowania obciążył strony proporcjonalnie, powoda w 82%, a pozwaną w 18%, pozostawiając szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżając go w części, tj. w zakresie w jakim Sąd oddalił powództwo powoda oraz w zakresie kosztów postępowania, tzn. co do pkt 2 i 3 ww. orzeczenia. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. nierozpoznanie istoty sprawy;

2. obrazę prawa materialnego tj.: art. 45 ust. 1 i 5 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 61 k.c. poprzez nieuprawnione przyjęcie, że pozwany złożył oświadczenie w trybie art. 45 ust. 1 ww. ustawy i zastosowanie instytucji sankcji kredytu darmowego w sytuacji gdy nie było do tego podstaw, albowiem powodowa spółka nie naruszyła przepisów ustawy, o których mowa w art. 45 ust. 1 uprawniających do złożenia przez kredytobiorcę oświadczenia o zastosowaniu sankcji kredytu darmowego; zaś samo oświadczenie wpłynęło po upływie terminu ustawowego;

3. sprzeczność ustaleń sądu z treścią materiału dowodowego polegająca na przyjęciu, że pozwany złożył skuteczne oświadczenie o zastosowanie sankcji kredytu darmowego, podczas gdy taka okoliczność nie wynika z materiału dowodowego wobec braku przesłanek do złożenia takiego oświadczenia i upływu terminu ustawowego;

4. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na rozstrzygnięcie, a to: art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów polegającą na przyjęciu, że pozwany złożył skuteczne oświadczenie o zastosowanie sankcji kredyt darmowego podczas gdy pozwany nie przedłożył dowodów na tę okoliczność.

Mając na uwadze powyższe, powód wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądania pozwu w całości, tj. zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki dodatkowo kwoty 4.267,66 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi w sposób wskazany w pozwie;

2. zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych;

3. zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie zgodnie z treścią art. 98 § 1 ¹ k.p.c.;

4. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła także pozwana, zaskarżając go w części tj. w zakresie punktu pierwszego i trzeciego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

1. art. 10 w zw. z art. 101, art. 102 i art. 104 Prawa wekslowego, art. 720 i art. 359 k.c. w zw. z art. 3, art. 54 ust. 2 i art. 47 ustawy o kredycie konsumenckim, art. 58 § 1, 2 i 3 i art. 353 ¹ w zw. z art. 385 ¹ i art. 385 ² k.c., art. 353 i art. 354 w zw. z art. 720 k.c. oraz art. 316 § 1 k.p.c. z uwagi na:

(1) błędne pominięcie i nierozważenie roszczenia formułowanego w oparciu o weksel, mimo że powód dochodził zapłaty z uzupełnionego weksla in blanco o charakterze gwarancyjnym oraz treści deklaracji wekslowej,

(2) błędne przyjęcie, że powód uzupełnił weksel zgodnie z deklaracją wekslową co do zasądzonego roszczenia, podczas gdy:

(a) odsetki umowne i in. koszty są nienależne,

(b) zasądzenie powództwa z uwagi na wypowiedzenie umowy pożyczki, chociaż jest ono nieskuteczne,

(c) pominięcie treści deklaracji wekslowej, wezwania do zapłaty i wypowiedzenia oraz daty wymagalności roszczenia wekslowego (płatności weksla),

(d) pominięcie sumy wpłat pozwanego i przyjęcie, że miał zadłużenie w chwili wezwania do zapłaty (i wypowiedzenia umowy);

2. na skutek obrazy ww. przepisów prawa błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieustaleniu:

(1) treści deklaracji wekslowej w zakresie przyczyn uzupełnienia weksla i treści umowy w zakresie przyczyn wypowiedzenia (pkt 8),

(2) treści wypowiedzenia umowy pożyczki, z którego wynikało, że w jego dacie weksel był już uzupełniony,

(3) wysokości spłat pozwanego na rzecz powoda na datę wezwania do zapłaty umowy pożyczki,

(4) ilości i wysokości rat pożyczki wymagalnych na chwilę wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy pożyczki,

(5) kwoty zadłużenia wskazanej w wezwaniu do zapłaty i wskazanych w nim rat zdaniem powoda nieuregulowanych oraz ich wysokości,

(6) terminu płatności weksla przedstawionego w niniejszej sprawie;

3. art. 100 k.p.c. poprzez błędne wyliczenia w przedmiocie zwrotu kosztów procesu, albowiem materiał dowodowy wskazuje, iż w całości powinien zostać nimi obciążony powód.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelująca pozwana wniosła o:

1. zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie w ten sposób, że oddala się powództwo w całości oraz zasądza się od powoda na rzecz pozwanej koszty procesu wedle norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za instancję odwoławczą wedle norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację pozwanej, powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie zgodnie z treścią art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej okazała się uzasadniona, natomiast apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Niniejsza sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, jako sprawa o świadczenie, której wartość przedmiotu sporu nie przekracza dwudziestu tysięcy złotych. W związku z tym rozpoznanie apelacji, która w postępowaniu uproszczonym ma charakter apelacji tzw. niepełnej, jest – poza uchybieniami skutkującymi nieważnością postępowania, które w niniejszej sprawie nie miały miejsca – ograniczone wyłącznie do podniesionych w niej zarzutów. W modelu apelacji niepełnej sąd odwoławczy nie rozpoznaje ponownie roszczenia powoda, a jedynie ocenia trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz prawidłowość postępowania przed sądem I instancji, będąc ściślej związanym zarzutami apelacyjnymi.

Z tego też względu, zgodnie z art. 505 ¹³§ 2 k.p.c., sąd drugiej instancji, który nie przeprowadził postępowania dowodowego, sporządza uzasadnienie wyroku zawierające jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Oznacza to także, że nie istnieje potrzeba odnoszenia się do tych wszystkich zarzutów, które nie miały ostatecznie znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji przedstawione w części uzasadnienia poświęconej stanowi faktycznemu sprawy i przyjmuje je za własne. Skarżący ustaleń tych nie kwestionują. Pozwana zarzucając błędne przyjęcie, że powód wypowiedział skutecznie umowę, w rzeczywistości nie kwestionuje ustaleń faktycznych, a wywiedzione na ich podstawie przez Sąd I instancji w oparciu o normy prawne konsekwencje.

Co istotne, jak słusznie zarzuca pozwana, powód dochodził w niniejszej sprawie zapłaty z weksla, który wystawiony został przez pozwaną jako weksel in blanco. Choć niniejsza sprawa choć ma charakter wekslowej, to równocześnie dotyczy stosunku prawnego łączącego przedsiębiorcę z konsumentem. Weksel zabezpiecza roszczenie powoda – przedsiębiorcy przeciwko pozwanej–konsumentowi, wynikające z umowy kredytu konsumenckiego. W wypadku natomiast, gdy sąd krajowy ma poważne wątpliwości co do zasadności roszczenia opartego na wekslu własnym, który służy zabezpieczeniu wierzytelności wynikającej z umowy kredytu konsumenckiego, oraz gdy ten weksel własny początkowo został wystawiony przez wystawcę jako weksel in blanco, a następnie uzupełniony przez remitenta, sąd ten powinien z urzędu zbadać, czy postanowienia uzgodnione między stronami mają nieuczciwy charakter, i w tym zakresie może zażądać od przedsiębiorcy przedstawienia pisemnego zapisu tych postanowień, tak aby móc zapewnić poszanowanie praw konsumentów wynikających z dyrektyw 93/13 oraz 2008/48 (wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 7 listopada 2019 r., sygn. C-419/18; por. też wyrok TSUE z 13 września 2018 r., sygn. C-176/17).

Łącząca strony postępowania umowa pożyczki przewidywała udzielenie pozwanej B. K. pożyczki w kwocie 3.250 zł, przy czym sumę, którą pozwana zobowiązała się spłacić określono na 7.488zł. Poza faktycznie udzielonym na rzecz pożyczkobiorczyni świadczeniem w wysokości 3.250 zł, obejmowała ona również opłatę przygotowawczą – 340 zł, koszt prowizji pośrednika finansowego – 149 zł, prowizję pożyczkodawcy – 2.761 zł, jak i kapitałowe odsetki umowne ustalone według stałej stopy procentowej w wysokości 9,41% w skali roku. Całkowity koszt pożyczki wynosił 4.238 zł.

Okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu mieszczą się w ustawowych granicach maksymalnej wysokości tych kosztów określonych w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, nie powoduje, że sąd jest zwolniony z obowiązku dokonania analizy postanowień dotyczących prowizji i innych opłat również na gruncie przepisów kodeksu cywilnego (uchwała Sądu Najwyższego z 27 października 2021r. III CZP 43/20, z 26 października 2021 r. III CZP 42/20). Jest bowiem możliwym, że postanowienia umowne, które nie naruszają regulacji z ustawy o kredycie konsumenckim będą pozostawać w sprzeczności z art. 385 ¹ k.c. Pojęcie abuzywności sprowadza się do analizy wielopłaszczyznowej, przez co pojęcia tego nie daje się „zamknąć” tylko w prostej, matematycznej weryfikacji pułapu zastrzeganych w ramach umowy pożyczki pozaodsetkowych opłat pod kątem naruszenia art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Taka konkluzja w pełni koreluje z celem tak regulacji unijnych, jak i powiązanych z nimi regulacji krajowych. Nie jest bowiem tak, by art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim stanowił proste lex specialis wobec art. 385 ¹ k.c. Zakres normowania tych regulacji jest bowiem odmienny, podobnie jak odmienny jest też ich cel (przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim odnosi się jedynie do określenia górnej wysokości pozaodsetkowych opłat w ramach pożyczki i odnosi się do rygoru związanego z przekroczeniem tego pułapu; art. 385 ¹ k.c. odnosi się zaś do szeregu okoliczności dotyczących tworzenia umowy z konsumentem i jej finalnej treści, a kontrola abuzywności odbywa się także w odniesieniu do umów kredytowych, które limitu z art. 36a ww. ustawy nie przekraczają). Możliwość sprawdzania przez sąd, czy ustalenia dotyczące pozaodsetkowych kosztów kredytu, pomimo tego, że mieszczą się w określonym prawnie pułapie, mają ewentualnie nieuczciwy charakter, potwierdził TSUE m. in. w wyroku z 26 marca 2020 r. w sprawie C-779/18.

W ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie postanowienia umowy należało uznać za niedozwolone w zakresie pozaodsetkowych kosztów pożyczki: wynagrodzenia prowizyjnego pożyczkodawcy, pośrednika finansowego i opłaty przygotowawczej.

Podkreślić należy, że umowa pożyczki, aby można było ją uznać za nienaruszającą zasad uczciwego obrotu, powinna też określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Trafne jest stanowisko (zob. m.in. wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z 18 grudnia 2017 r. I Ca 452/17), że za niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 385 ¹ §1 k.c., należy więc każdorazowo uznawać te postanowienia umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem, pozwalając mu jednocześnie omijać przepisy dotyczące wysokości odsetek maksymalnych oraz niedopuszczalności kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego (art. 483 § 1 k.c.). Takie świadczenie, choćby zostało nazwane wynagrodzeniem (prowizja) nie stanowi świadczenia głównego stron (zob. też uchwała Sądu Najwyższego z 27 października 2021 r. III CZP 43/20, wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CSK 38/11, wyrok Sądu Antymonopolowego z 30 września 2002 r., XVII Amc 47/01, wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z 18 grudnia 2017 r., I Ca 452/17).

Z uwagi na przewidzianą w art. 353 ¹ k.c. zasadę swobody umów nie można co prawda wyłączyć co do zasady prawa do obciążenia kredytobiorcy (pożyczkobiorcy) prowizją, w szczególności w sytuacji, gdy samo korzystanie przez kredytobiorcę z kapitału jest nieoprocentowane. Wysokość prowizji powinna zostać jednak określona w sposób niepowodujący nadmiernego obciążenia konsumenta pozaodsetkowymi kosztami związanymi z zawarciem umowy. Nadto powinna mieć uzasadnienie w nakładzie pracy (w tym związanego z ryzykiem niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez kredytobiorcę), w wydatkach na przygotowanie i realizację umowy tak, aby nie kreowała bezpodstawnego przysporzenia po stronie kredytodawcy. Okoliczności te podlegają badaniu przez sąd w sporze o zapłatę takich należności.

Strona powodowa nie wykazała, aby prowizja pożyczkodawcy w kwocie 2.761 zł oraz pozostałe pozaodsetkowe koszty kredytu ( prowizja pośrednika finansowego i opłata przygotowawcza) w łącznej wysokości 3.250 zł, były efektem indywidualnych uzgodnień z konsumentem B. K.. Brak w ich przypadku jakiejkolwiek ekwiwalentności świadczeń. Powód obciążając pozwaną jako konsumenta pozaodsetkowymi kosztami we wskazanej wyżej wysokości wręcz nałożył cały ciężar i ryzyko związane z prowadzoną przez siebie działalnością na pozwaną.

Analizowane postanowienie umowy ukształtowało więc sytuację konsumenta w sposób naruszający równowagę obojga kontrahentów, z jednoczesnym uprzywilejowaniem strony powodowej jako podmiotu profesjonalnego, co powszechnie traktowane jest jako postępowanie naruszające dobre obyczaje w obrocie gospodarczym. W związku z tym należało je uznać za niedozwoloną klauzulę umowną.

W tym stanie rzeczy, weryfikacja treści umowy pożyczki prowadzi do wniosku, iż niedozwoloną klauzulą umowną jest zapis przedmiotowej umowy pożyczki nakładający na pozwaną, która zaciągnęła pożyczkę w kwocie 3.250 zł, obowiązek uiszczenia pozaodsetkowych kosztów kredytu ( tj. wynagrodzenia prowizyjnego pożyczkodawcy, pośrednika finansowego i opłaty przygotowawczej ) w łącznej kwocie 3.250 zł, co stanowi równowartość udzielonej kwoty pożyczki. Wysokość powyższych kosztów jest zatem rażąco zawyżona i nieadekwatna do oferowanego świadczenia, przy jednoczesnym pozbawieniu konsumenta możliwości negocjowania tej stawki. Jednocześnie strona powodowa pobierała wynagrodzenie z tytułu udzielonej pożyczki w postaci odsetek kapitałowych.

Eliminacja klauzul abuzywnych nie powoduje nieważności całej umowy z uwagi na brzmienie art. 385 ¹ § 2 k.c. i trudno zaakceptować byłoby sytuację, że pożyczkobiorca wskazując na wadliwe zapisy umowne byłby zupełnie zwolniony od całości swego obowiązku, wynikającego przecież także ze skutecznych (niewadliwych) postanowień umowy.

W ocenie Sądu Okręgowego brak było jednak podstaw do wypowiedzenia pozwanej umowy pismem z dnia 9 lutego 2023 r. Wypowiedzenie umowy było nieskuteczne, gdyż powodowi po wyeliminowaniu klauzul abuzywnych należne były jedynie kwoty z tytułu kapitału udzielonej pożyczki (3.250 zł) z odsetkami kapitałowymi - bez wynagrodzenia prowizyjnego pożyczkodawcy (2.761 zł), opłaty przygotowawczej (340 zł) oraz prowizji pośrednika finansowego (149 zł). Stąd też należało przeliczyć wartość rat – w tym kapitału oraz odsetek należnych do zapłaty, a następnie ocenić, czy istniały podstawy do wypowiedzenia umowy i wypełnienia weksla. Określenie wartości rat nie stanowi przy tym nieuprawnionej ingerencji przez Sąd w treść stosunku prawnego stron, lecz konsekwencję abuzywności postanowień umowy dotyczących pozaodsetkowych kosztów pożyczki.

Stąd też należało przeliczyć wartość rat – w tym kapitału oraz odsetek należnych do zapłaty, przy uwzględnieniu pozostałych niezanegowanych postanowień, które wiążą strony, tj. oprocentowania, okresu kredytowania 36 miesięcy, przy jednoczesnym umownym postanowieniu, że raty są równe. Spłata zobowiązania powinna zatem następować w miesięcznych ratach po 117,22 zł ( kapitał 3250 zł + odsetki umowne 988 zł podzielone przez 36 miesięcy). Na datę wypowiedzenia umowy ( pismem z 9.02.2023 r.) wymagalnych było 13 rat w łącznej kwocie 1.530,38 zł, natomiast pozwana w ramach wykonywania umowy do 5 grudnia 2022 r. spłaciła łącznie 2 288 zł ( k. 47 akt), a zatem miała nadpłatę.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy ocenił, że w chwili wezwania do zapłaty, a także wypowiedzenia umowy nie istniała zaległość o wartości odpowiadającej wysokości jednej raty, a zatem brak było podstaw do wypowiedzenia umowy pożyczki (§8 pkt 1 umowy pożyczki – k. 6 akt). Również na dzień wypełnienia weksla nie istniała zaległość przekraczająca wysokość pełnej raty pożyczki. Nie zostały więc spełnione warunki określone w deklaracji wekslowej jako podstawa wypełnienia weksla (k. 8, 10 akt).

W tej sytuacji, zarówno wypowiedzenie umowy, jak i wypełnienie weksla było nieskuteczne (niezgodne z umową i z deklaracją wekslową). Umowa, wobec braku jej skutecznego wypowiedzenia, winna nadal trwać (do 11 grudnia 2024 r.).

Podkreślić należy, że wypełnienie weksla zostało przez powoda wywiedzione z faktu wypowiedzenia umowy pożyczki, a w konsekwencji postawienia całej wierzytelności wynikającej z tej umowy w stan natychmiastowej wymagalności. Przedmiotem postępowania nie mogły być zatem inne wierzytelności powoda, jakie mogłyby mu przysługiwać w sytuacji nienależytego wykonywania umowy przez pozwaną, w tym roszczenia z tytułu nieuregulowanych rat pożyczki. Jak wyjaśniono powyżej, powód dochodził roszczenia z weksla, co podkreślił też w apelacji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., uwzględniając apelację pozwanej, zmienił zaskarżony wyrok w całości ten sposób, że w punkcie 1. oddalił powództwo w całości.

Konsekwencją powyższego była zmiana rozstrzygnięcia o kosztach procesu w I instancji, którymi zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. należało obciążyć w całości powoda. W związku z tym w punkcie 2. zasądzono od powoda na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 1.817 zł (§2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda jako bezzasadną (w sytuacji uwzględnienia apelacji pozwanej).

O kosztach postępowania wywołanych apelacją pozwanej orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. w zw. §2 pkt 2 w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając na jej rzecz od powoda zwrot opłaty od apelacji (100 zł) i wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym (135 zł).

O kosztach postępowania wywołanych apelacją powoda orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. w zw. § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając na rzecz pozwanej od powoda zwrot wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym (450 zł).

Małgorzata Radomska-Stęplewska