Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Radomska-Stęplewska

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2023 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. K. ( poprzednio D.) i M. D.

przeciwko K. K.

o opróżnienie, opuszczenie i wydanie

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego w Złotowie

z dnia 25 listopada 2022 r.

sygn. akt I C 45/22

oddala apelację.

Małgorzata Radomska - Stęplewska

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 23 listopada 2022 roku Sąd Rejonowy w Złotowie w sprawie z powództwa A. K. (poprzednio D.) oraz M. D. przeciwko K. K. o opróżnienie, opuszczenie i wydanie:

1.  nakazał pozwanej K. K. opróżnienie, opuszczenie i wydanie powodom A. K. i M. D. dwóch pomieszczeń znajdujących się na piętrze budynku położonego w S. (...), które stanowią cześć nieruchomości, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Złotowie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...),

2.  zasądził od pozwanej K. K. na rzecz powodów A. K. i M. D. kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z powyższym rozstrzygnięciem w całości nie zgodziła się pozwana, wnosząc apelację, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. i art. 327 ^{( 1)} § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na pominięciu dla oceny ważności porozumienia z dnia 11 lipca 1995 roku i uchwały z dnia 22 czerwca 1995 roku zeznań świadków J. M., F. S., a w konsekwencji błędnym przyjęciu, zarówno na etapie subsumcji, jak i wyrokowania, że czynność oddania w użytkowanie wieczyste gruntu była ważna i skuteczna, a w konsekwencji, że powodom przysługuje prawo własności nieruchomości położonej w S. (...), opisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Złotowie o nr (...),

- art. 65 § 1 i 2 k.c. przez jego niezastosowanie i dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron porozumienia zawartego w dniu 11 lipca 1995 roku w przedmiocie przeniesienia własności „budowli — lokal na parterze zajęty przez klubokawiarnię”, polegającej na przyjęciu, że dotyczyła całego budynku pomimo, iż z materiału dowodowego w postaci literalnego brzmienia porozumienia z dnia 11 lipca 1995 roku i uchwały z dnia 22 czerwca 1995 roku oraz zeznań świadków J. M. i F. S. wynika, że wolą stron było przeniesienie tylko części budynku, a w konsekwencji uznanie, że czynność oddania w użytkowanie wieczyste gruntu była ważna i skuteczna, a w konsekwencji, że powodom przysługuje prawo własności nieruchomości położonej w S. (...), opisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Złotowie o nr (...).

Mając powyższe na uwadze apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania obu instancji wg norm przepisanych, uwzględniając koszty zastępstwa procesowego poniesione przez pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się kolejno do zarzutów apelacji na wstępie należy wskazać, że chybiony okazał się zarzut naruszenia art. 327 ¹ k.p.c. Uchybienie przez sąd pierwszej instancji przepisowi art. 327 ¹ k.p.c. zachodzi tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie posiada wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Tylko bowiem w takim wypadku uchybienie art. 327 ¹ k.p.c. może być uznane za mogące mieć wpływ na wynik sprawy.

Powyższe nie ma jednak miejsca w niniejszej sprawie. Stawiany przez pozwaną w apelacji zarzut naruszenia ww. przepisu jest lakoniczny, a w uzasadnieniu wniesionego środka zaskarżenia w zasadzie brak jest argumentacji prowadzącej do uznania, że doszło do jego naruszenia. Jednocześnie podkreślić należy, że uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie budzi żadnych wątpliwości Sądu Okręgowego co do sfery motywacyjnej Sądu I instancji przy wydawaniu wyroku i umożliwia dokonanie kontroli instancyjnej.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną poczynione przez Sąd I instancji. Dalej wskazać należy, że wykazanie, iż sąd pierwszej instancji naruszył art. 233 § 1 k.p.c., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być ograniczone do odmiennej interpretacji przez apelującego dowodów zebranych w sprawie, przy jednoczesnym zaniechaniu wykazania, iż ocena przyjęta za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granicę swobodnej oceny dowodów, którą wyznaczają czynniki logiczny i ustawowy, zasady doświadczenia życiowego, aktualny stan wiedzy, stan świadomości prawnej i dominujących poglądów na sądowe stosowanie prawa. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 29 lipca 2015 r., III AUa 216/15).

Swobodna ocena dowodów, rozumiana jak wyżej, jest prawem sądu orzekającego - stąd kontrola prawidłowości tej oceny dokonywana przez sąd odwoławczy musi być ostrożna; pamiętać bowiem należy o tym, iż sąd odwoławczy w tym zakresie dokonuje prawidłowości oceny dowodów, których sam nie przeprowadził (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 9 czerwca 2015 r., VI ACa 1160/14). Zdarza się często w praktyce sądowej, że dowody przedstawione przez strony na poparcie ich twierdzeń są ze sobą sprzeczne i że na podstawie zebranego materiału można zbudować dwa lub więcej stanów faktycznych wzajemnie się wykluczających, które znajdą potwierdzenie w części dowodów. Jednak w ramach swobodnej oceny dowodów to sąd orzekający jest uprawniony do wyboru jednej z nich na warunkach określonych w przepisie art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 28 maja 2015 r., I ACa 65/15).

Podkreślić też trzeba, że sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału zachodzi jedynie wtedy, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do jakiej dochodzi sąd na jego podstawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23 czerwca 2015 r., I ACa 221/15). Istota sądzenia (rozsądzania sporów) często sprowadza się do wyboru jednej z dwóch konkurencyjnych wersji stanu faktycznego przedstawianych sądowi przez strony będące w sporze – jeżeli tego wyboru sąd dokonuje po przeprowadzeniu oceny zebranego materiału z zachowaniem zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., to jest to ocena spełniająca ustawowe kryteria, która nie może być podważona w kontroli instancyjnej.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu o ocenie dowodu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania jakie dyrektywy oceny dowodów wyrażone w tym przepisie sąd naruszył. Dlatego też swobodna dyskusja z ustaleniami sądu przedstawiająca wyłącznie własną wersję stanu faktycznego może się okazać niewystarczająca, aby podważyć dokonane ustalenia.

Wbrew twierdzeniu apelującej, Sąd Rejonowy nie pominął zeznań świadków J. M. i F. S., ale dokonując oceny tych zeznań uwzględnił, że z racji znacznego upływu czasu świadkowie w dużej mierze nie pamiętali szczegółów czynionych przed laty ustaleń. Dodatkowo ze względu na brak wykształcenia prawniczego nie do końca poprawnie rozumieli sens pojęć i ewentualne możliwości przenoszenia konkretnych praw w danym stanie faktycznym. W związku z tym wskazywali jedynie na pewne okoliczności faktyczne, które były realnie zauważalne, w tym na zamieszkiwanie w spornej części nieruchomości przez rodzinę O., niemniej jednak nie znali oni tytułu prawnego rodziny pozwanej co do pomieszczeń na górze istotnego dla sprawy budynku. Świadkowie potwierdzili, że w latach 90-tych nastąpiło uregulowanie stanu prawnego nieruchomości i wpisanie do ksiąg wieczystych na podstawie obowiązujących przepisów, a czynności te pilotowała gmina.

Dalej podkreślić trzeba, że z dokumentów w postaci porozumienia z 11.07.1995 r. i decyzji z 4.09.1995 r. wynika, że na poprzednika prawnego powodów przeniesiono prawo użytkowania wieczystego całej działki (...) zabudowanej budynkiem, w którym znajduje się klubokawiarnia. Jednocześnie do księgi wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości nr (...) na podstawie ww. decyzji dokonano stosownych wpisów. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że nie sposób przyjąć, iż decyzja z 1995 roku była nieważna ( co podnosi apelująca), gdyż odnosiła się w swojej treści do całej działki (...), a więc również do całości posadowionego na niej budynku zgodnie z art. 48 k.c. Skoro wówczas strony nie interweniowały i nie poddawały w wątpliwości treści decyzji, przyjąć należy, że wyraziły zgodę na taki stan rzeczy.

Pozwana w toku postępowania nie wykazała natomiast, by posiadała jakikolwiek tytuł prawny do pomieszczeń usytuowanych na piętrze budynku nad klubokawiarnią i sama w swych zeznaniach wskazała, że nie ponosiła żadnych opłat związanych z ich utrzymaniem i przez lata korzystania z tych pomieszczeń nie przywiązywała wagi do tego, czyją własność stanowią.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Małgorzata Radomska-Stęplewska