Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 8 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Anna Kulczewska - Garcia

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2024 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku D. K. i G. K.

przy udziale Gminy M.

o stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej

na skutek apelacji wnioskodawców

od postanowienia Sądu Rejonowego w Śremie

z dnia 26 października 2022 roku

sygn. akt I Ns 100/19

postanawia:

1.  oddalić apelację ,

2.  tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego zasądzić od wnioskodawców na rzecz uczestnika 240 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się niniejszego rozstrzygnięcia o kosztach do dnia zapłaty.

Anna Kulczewska - Garcia

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy D. K. oraz G. K., właściciele nieruchomości położonej w D. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Ś. prowadzi księgę wieczystą nr (...) wnieśli o stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej prawa przejazdu i przechodu w postaci utwardzonego szlaku drogowego przebiegającego wzdłuż granicy działki nr (...) po działkach nr (...) oraz stwierdzenie, że prawo to przysługuje każdoczesnemu właścicielowi nieruchomości tejże nieruchomości. Ponadto wnieśli o zasądzenie od uczestnika - Gminy M. kosztów postępowania.

W odpowiedzi na wniosek Gmina M., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie wniosku o zasiedzenie w całości oraz o zasądzenie od wnioskodawców kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W ocenie uczestnika wnioskodawcy nie posiadali drogi nieprzerwanie przez 30 lat, który to okres jest niezbędny do zasiedzenia służebności gruntowej albowiem byli w złej wierze. Ponadto droga polna znajdująca się na działkach nr (...) nie posiada parametrów odpowiednich dla drogi oraz jest terenem ogólnodostępnym. Jednocześnie nieruchomość wnioskodawców posiada dostęp do drogi publicznej.

Postanowieniem z dnia 26 października 2022r. Sad Rejonowy w Śremie oddalił wniosek o stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej i zasądził od wnioskodawców na rzecz uczestniczki postępowania 480zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Powyższe postanowienie Sąd Rejonowy oparł o następujący stan faktyczny:

Wnioskodawcy D. K. i G. K. są właścicielami na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości zlokalizowanej w D. przy ul. (...) (Gmina M.), dla której Sąd Rejonowy w Ś.prowadzi księgę wieczystą numer (...). Powyższa nieruchomość składa się z działki ewidencyjnej numer (...) o powierzchni 0,1800 ha oznaczonej jako teren mieszkalny zabudowany i grunty orne. Wnioskodawcy nabyli przedmiotową nieruchomość dnia 2 grudnia 2002 r. na podstawie umowy darowizny od dziadków D. K. – I. i J. T., którzy byli jej właścicielami nieprzerwanie od 23 lutego 1978 r. Nieruchomość wnioskodawców przylega frontem do drogi publicznej – ulicy (...), z której to drogi istnieje bezpośredni wjazd na posesję. Jednocześnie wzdłuż działki numer (...) (po jej prawej stronie patrząc od strony ul. (...)) co najmniej od 1982 r. istniała droga gruntowa zlokalizowana na działce numer (...), a obecnie (...). Droga ta była użytkowana początkowo przez dziadków wnioskodawczyni, a następnie przez wnioskodawców oraz okolicznych rolników, którzy używali jej jako dojazdu do pól uprawnych znajdujących się za nieruchomością wnioskodawców m.in. K. P.. Osoby korzystające z drogi dbali o jej stan i ją utwardzali. Przy drodze gruntowej istniał drugi wjazd na działkę numer (...). W latach 2003/2004 wnioskodawcy na działce numer (...) wybudowali garaż, który stanowił rozbudowę budynków zlokalizowanych na nieruchomości i uzyskał wymagane pozwolenia administracyjnoprawne. Wjazd do garażu jest możliwy jedynie z drogi gruntowej zlokalizowanej na działkach numer (...). Rozbudowa garażu doprowadziła do sytuacji, w której niemożliwym jest dojazd pojazdem do dalszej części działki numer (...) z ul. (...). Budynki posadowione na działce wnioskodawców zajmują bowiem całą szerokość działki nie pozostawiając miejsca ma drogę dojazdową.

Działka numer (...) początkowo stanowiła własność Skarbu Państwa i w ewidencji gruntów i budynków oznaczona była jako droga publiczna. W 2014 r. na podstawie decyzji komunalizacyjnej powyższą działkę ewidencyjną przekazano Gminie M. i zapisano w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Ś.o numerze (...). Pismem z dnia 4 grudnia 2013 r. G. K. wystąpił do Gminy M. z wnioskiem o nabycie części działki numer (...) przylegającej do działki numer (...) będącej jego własnością. Pismem z dnia 2 stycznia 2014 r. Gmina M. odmówiła na tym etapie sprzedaży, albowiem na terenie, na którym zlokalizowana była działka opracowywany był miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego dla terenów części wsi D. został zatwierdzony uchwałą Rady Miejskiej w M. z dnia 30 czerwca 2014 r. i wszedł w życie dnia 15 października 2014 r. Działka numer (...) oznaczona jako drogi publiczne została przeznaczona pod tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług. Wnioskodawcy nie zgłosili uwag do planu podziału i zmiany przeznaczenia przedmiotowej działki. Po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wnioskodawcy w dalszym ciągu podtrzymywali wolę nabycia części działki numer (...). W marcu 2018 r. Burmistrz Gminy M. wydał decyzję zatwierdzającą projekt podziału działki numer (...). W wyniku podziału powstały na działce nowe działki budowalne, a w miejscu gdzie znajduje się droga gruntowa użytkowana przez wnioskodawców oraz okolicznych rolników wyodrębniono trzy działki ewidencyjne: (...), które obejmują teren przyległy do działki numer (...). W dniu 10 stycznia 2019r. Gmina M. ogłosiła przetarg ograniczony dla właścicieli sąsiednich nieruchomości na sprzedaż działek powstałych w wyniku podziału działki numer (...). O przetargu poinformowani zostali wszyscy uprawnieni do udziału, między innymi wnioskodawcy. Przetarg nie został rozstrzygnięty albowiem nikt nie wpłacił wadium, co było warunkiem przystąpienia do przetargu. Ponadto przed wyznaczonym terminem przetargu wnioskodawcy poinformowali uczestnika o złożeniu wniosku do sądu o zasiedzenie służebności gruntowej.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd Rejonowy przyjął, iż ustalony stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był pomiędzy uczestnikami bezsporny. Sporne było jedynie czy wnioskodawcy spełnili wszystkie przesłanki pozwalające im zasiedzieć służebność gruntową prawa przejazdu i przechodu w postaci utwardzonego szlaku drogowego przebiegającego wzdłuż granicy działki nr (...) po działkach nr (...). Sąd Rejonowy uznał iż wnioskodawcy nie spełnili ustawowych przesłanek niezbędnych do zasiedzenia przedmiotowej służebności. Sąd Rejonowy przypomniał, iż na podstawie art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Natomiast zgodnie z § 2 art. 172 k.c. po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z art. 292 zd. pierwsze k.c. służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Z przepisu art. 292 k.c. i art. 172 k.c., wynika, że do nabycia w drodze zasiedzenia służebności gruntowej konieczne jest łączne spełnienie trzech przesłanek. Po pierwsze, posiadanie służebności (art. 352 k.c.), tzn. faktyczne korzystanie z cudzego gruntu w taki sposób, jak to czyni osoba, której przysługuje służebność (np. stałe przejeżdżanie przez grunt sąsiedni). Druga przesłanka zasiedzenia służebności to upływ czasu (dwadzieścia lat w wypadku dobrej wiary i trzydzieści lat w razie złej wiary). Po trzecie, służebność gruntową można nabyć tylko wtedy, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia wykonanego przez posiadacza służebności, a nie przez właściciela nieruchomości. Aby urządzenia do korzystania ze służebności przejazdu uznać za trwałe i widoczne w rozumieniu art. 292kc, muszą one być wynikiem świadomego, pozytywnego działania ludzkiego w celu przystosowania gruntu obciążonego jako drogi. Przykładem może być utwardzenie szlaku drożnego, zbudowanie mostków, przepustów, wykopanie rowów odwadniających. Przepis art. 172 k.c. łączy wymagany dla nabycia służebności gruntowej w drodze zasiedzenia upływ czasu z kwalifikacją posiadania według kryterium dobrej lub złej wiary posiadacza w chwili uzyskania przez niego posiadania. W zależności od tego, czy samoistny posiadacz uzyskał posiadanie w dobrej czy złej wierze, termin zasiedzenia wynosi 20 lub 30 lat. Kodeks cywilny nie zawiera definicji dobrej wiary. Krótszy termin zasiedzenia jest wyłączony, gdy samoistny posiadacz posiada w złej wierze. Określenie przesłanki krótszego terminu następuje przez zanegowanie stanu złej wiary. Jest to, z jednej strony, konsekwencją ogólnego domniemania dobrej wiary (art. 7 k.c.), a z drugiej – przerzuceniem ciężaru dowodu złej wiary na tego, kto twierdzi, że samoistny posiadacz posiada w złej wierze. Decydująca dla oceny dobrej czy złej wiary posiadacza jest przede wszystkim jego świadomość. Pojęcie dobrej czy złej wiary ma charakter klauzuli generalnej. Istotną funkcją wszelkich klauzul generalnych w prawie cywilnym jest możliwość uwzględnienia w ocenie stanu faktycznego różnych okoliczności faktycznych, które w oderwaniu od konkretnej sprawy nie mogą być oceniane raz na zawsze i w jednakowy sposób według schematu o walorze bezwzględnym. Kodeks cywilny nie zawiera także definicji złej wiary. Definicja taka natomiast jest zawarta – na potrzeby przepisów o rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych – w ustawie o księgach wieczystych i hipotece. Przenosząc ją na grunt kodeksu cywilnego, można uznać, że w złej wierze jest ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie.

Sad Rejonowy przyjął, iż w przedmiotowej sprawie wnioskodawcy jak również ich poprzednicy prawni – I. i J. T. – korzystali z drogi gruntowej co najmniej od 1982r. do chwili obecnej. Mieli przy tym świadomość, że grunt, na którym znajduje się droga był własnością Skarbu Państwa, a następnie Gminy M.. Jednocześnie z drogi tej korzystały również inne osoby celem dojazdu do pól uprawnych. Wszyscy korzystający z drogi wspólnymi siłami utwardzali ją i usprawniali czyniąc zdolną do wykorzystywania zgodnie z przeznaczeniem. Powyższe każe stwierdzić, że spełnione zostały dwie przesłanki konieczne do zasiedzenia służebności gruntowej, a mianowicie posiadanie służebności oraz korzystanie z trwałego i widocznego urządzenia. Jednak wnioskodawcy nie mogli zasiedzieć przedmiotowej służebności bowiem wnioskodawcy nie wykazali niezbędnego upływu czasu do stwierdzenia zasiedzenia . Wnioskodawcy powinni posiadać służebność, będąc w złej wierze, przez okres 30 lat. Z niebudzących wątpliwości ustaleń wynika, że część działki numer (...) zlokalizowana wzdłuż nieruchomości wnioskodawców, a obecnie oznaczona jako działki numer (...) od dnia nabycia nieruchomości przez poprzedników prawnych D. K. oraz G. K. oznaczona jest w ewidencji gruntów i budynków jako droga publiczna. Ponadto w dalszym ciągu jako droga jest wykorzystywana. Działki numer (...) zmieniły swoje przeznaczenie dopiero dnia 15 października 2014 r. kiedy wszedł w życie Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego dla terenów części wsi D.. Dopiero więc od 15 października 2014 r. można liczyć termin zasiedzenia służebności gruntowej. Wcześniej bowiem powyższe działki stanowiły drogę publiczną i były ogólnodostępne. Sąd Rejonowy wskazał iż zgodnie z art. 2a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1693 ze zm.) drogi publiczne stanowią własność Skarbu Państwa lub właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy w zależności od kategorii drogi. Są więc one wyłączone z obrotu cywilnoprawnego i nie można nabyć ich własności przez zasiedzenie. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy uznał, iż nie upłynął wymagany 30 – letni termin do zasiedzenia służebności gruntowej liczony od dnia 15 października 2014 r. w związku z czym wniosek o zasiedzenie należało oddalić o czym Sąd orzekł w pkt I sentencji postanowienia. O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt II sentencji orzeczenia na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. albowiem interesy wnioskodawców oraz uczestnika były ze sobą sprzeczne. Z uwagi na fakt, że wniosek został oddalony należało zasądzić od wnioskodawców na rzecz uczestnika kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.).

Od powyższego postanowienia apelację złożyli wnioskodawcy. Zaskarżając postanowienie w całości wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia i stwierdzenie ze z dniem 23 lutego 2018r. nastąpiło zasiedzenie służebności gruntowej przejazdu i przechodu do działki gruntu numer (...) położonej w D. przez działki położone w D. numer(...) i (...)oraz zasadzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawców kosztów zastępstwa procesowego. Apelujący zarzucili Sądowi Rejonowemu :

- sprzeczność ustaleń faktycznych z zebranym materiałem dowodowym polegającym na przyjęciu , iż działki gruntu (...) są drogą publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych mimo, iż działki te nie są drogą publiczną w rozumieniu tej ustawy nadto nie przyjęciu, iż upłynął 30 letni okres samoistnego posiadania służebności ,

- bezpodstawne zastosowanie art. 2a 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych

- niezastosowanie art. 172 §2 kc pomimo tego, że zarówno data objęcia spornej nieruchomości w posiadanie ja i charakter posiadania nie budzą wątpliwości.

W odpowiedzi na apelacje uczestnik postepowania wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowaniu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja była bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowego w niniejszej sprawie i na zasadzie art. 382 kpc przyjmuje je za własne .

Zarzuty apelacji nie mogły prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego bowiem zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, iż zgodnie z przeznaczeniem, działki gruntu o numerach (...)wydzielone z działki numer (...) od kilkudziesięciu lat były wykorzystywane jako droga dojazdowa o charakterze publicznym. Właścicielem nieruchomości wcześniej był Skarb Państwa, a następnie Gmina M.. Zarówno wnioskodawcy, ich poprzednicy prawni ale także okoliczni rolnicy od wielu lat korzystali z tej drogi, przy czym rolnicy korzystali z niej dojeżdżając do okolicznych pól uprawnych.

Powyższa okoliczności nie zostały przez apelujących skutecznie zakwestionowane. W toku postępowania przed Sądem I instancji fakt, iż nieruchomość miała status drogi i w taki sposób przez mieszkańców była wykorzystywana był bezsporny. W treści samego wniosku o zasiedzenie wnioskodawcy wskazali iż „przedmiotowa droga od zawsze przez okres dłuższy niż 30 lat była drogą komunikacyjną do działki wnioskodawców i obecnie jest drogą publiczną”. Z kolei w piśmie z dnia 11.02.020 r. (k 98) wskazali, iż przedmiotową drogą dojeżdżały i dojeżdżają specjalistyczne samochody służb energetycznych w przypadku awarii sieci energetycznych znajdujących się na posesji. W odpowiedzi na wniosek uczestnik wskazał iż „wnioskowane działki stanowiły drogę dojazdową do pól uprawnych a przedmiotowa droga jest terenem ogólnie dostępnym, z którego korzystają zarówno wnioskodawcy jak i inni mieszkańcy”. Uczestnik wskazał także, że jest to „droga polna, nie utwardzona i nieogrodzona”. Fakt faktycznego przeznaczenia, a także statusu nieruchomości jako drogi został wykazany w toku postępowania zarówno przedłożonymi do sprawy dokumentami urzędowymi ale także zeznaniami świadków i wnioskodawcy, który wskazał, iż powyższa droga wyglądała tak samo już w 1982 roku ( k 95 akt ). Nieruchomość była ponadto ujawniona jako „droga” w ewidencji gruntów i takie jej przeznaczenie zostało ujawnione w księdze wieczystej KW (...) ( k-13, 83-85, 86, ). Bezspornym pozostawał zatem fakt, iż przedmiotowe działki przez wiele lat stanowiły drogę wykorzystywaną przez wnioskodawców oraz innych mieszkańców a dostęp do tej drogi był nieograniczony. Takie przeznaczenie nieruchomości było przy tym zgodne z wolą właściciela nieruchomości, którym najpierw był Skarb Państwa a następnie Gmina M. skoro nieruchomość zgodnie z ewidencją gruntów miała status drogi. Powyższe miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia.

W swojej apelacji wnioskodawcy zakwestionowali przyjęcie przez Sąd Rejonowego, iż działki gruntu o numerach (...) stanowiły drogę publiczną w rozumieniu obowiązujących przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych. Wskazali, iż taki status nieruchomość uzyskuje dopiero po zaliczeniu jej do którejś z kategorii dróg publicznych na podstawie odpowiedniego aktu prawnego. Przedmiotowa nieruchomość nie została zaliczona w drodze uchwały gminy do drogi gminnej zatem nie posiada statusu drogi publicznej i może podlegać zasiedzeniu.

Zarzut apelujących koncentrował się zatem na kwestii prawnej tj czy powyższa droga miała charakter drogi publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych. Zgodzić się należy z apelującymi, iż obecnie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd zgodnie, z którym droga może być zaliczona do kategorii dróg publicznych, wyłącznie po podjęciu przez właściwy organ indywidualnego aktu o jej zaliczeniu do jednej z określonych ustawowo kategorii dróg publicznych, tj. dróg krajowych, wojewódzkich, powiatowych lub gminnych.( por Wyrok NSA z dnia 22 lutergo 2023 III FSK , III FSK 2341/21 , III FSK 2373/21 i III FSK 2356/21 ). Okoliczność jednak czy przedmiotowa nieruchomość miała status drogi publicznej w rozumieniu obowiązujących przepisów pozostawała bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu Okręgowego w okolicznościach sprawy, wnioskodawcy nie posiadali przedmiotowej nieruchomości w taki sposób, który prowadziłby do zasiedzenia służebności przejazdu i przechodu. Skoro bowiem nieruchomość posiadła status drogi przeznaczonej do użytku publicznego i tak była wykorzystywana od lat 80-tych co wynika z twierdzeń samego wnioskodawcy, to korzystanie z nieruchomości odbywało się za zgodą i przyzwoleniem jej właściciela najpierw Skarbu Państwa a następnie Gminy M.. Tymczasem posiadanie służebności gruntowej prowadzące do jej nabycia przez zasiedzenie nie może być sprawowane za zgodą właściciela nieruchomości, z której korzysta posiadacz służebności. ( K. Zaradkiewicz, w: Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2015, art. 292, Nb 5). W niniejszej sprawie taka sytuacja występuje. Skoro bowiem nieruchomość, stanowiąca najpierw własność Skarbu Państwa a następnie Gminy M., w ewidencji funkcjonowała jako droga o charakterze ogólnodostępnym, to wnioskodawcy korzystając z nieruchomości zgodnie z jej publicznym przeznaczeniem nie legitymowali się takim posiadaniem, które prowadziłoby do zasiedzenia służebności przejazdu i przechodu. Odmienne założenie prowadziłoby do wniosku, iż inne obiekty publiczne, z których korzysta nieograniczona liczna osób zgodnie z ich przeznaczeniem i funkcją ustaloną przez właściciela mogłoby prowadzić do zasiedzenia w tym zakresie służebności. Powyższe nie da się pogodzić z celem i funkcją obiektów publicznych, które co do zasady winny służyć wszystkim zainteresowanym osobom. Odpowiednie stosowanie art. 172 kc do zasiedzenia służebności gruntowej musi polegać na przyjęciu, że przesłanką nabycia prawa w tym trybie jest brak uprawnienia do korzystania z cudzej nieruchomości w takim zakresie, jaki jest faktycznie wykonywany. Sytuacja taka wystąpi zatem w wypadku braku jakiegokolwiek prawa do nieruchomości oraz w razie przekroczenia zakresu uprawnienia istniejącego. Do zasiedzenia nie może więc dojść, jeżeli korzystanie z cudzej nieruchomości in casu odbywa się na podstawie takiego prawa podmiotowego, które czyni to korzystanie zgodne z prawem.(por. komentarz do art. 292 kc Gniewek/Machnikowski 2023).

Skoro zatem wnioskodawcy z racji charakteru przedmiotowej nieruchomości mieli nieograniczone prawo korzystać z tej nieruchomości w zakresie przejazdu i przechodu to nie sposób uznać aby posiadali nieruchomość w sposób prowadzący do zasiedzenia służebności odpowiadającej takiemu prawu. Przyjąć zatem należy, iż wnioskodawcy nie wykazali jednej z przesłanek niezbędnych do zasiedzenia służebności tj posiadania nieruchomości uczestnika prowadzący do zasiedzenia służebności. W rezultacie bez znaczenia pozostawała okoliczność czy nieruchomość miała nadany prawnie status drogi publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawcy nie wykazali kiedy oni bądź ich poprzednicy prawni wykonali na nieruchomości urządzenia stanowiące trwałe i widoczne urządzenie. Materiał dowodowy nie daje podstaw do poczynienia w tym zakresie ustaleń. Zgodnie z wykładnią art. 292 kc przyjmuje się, że trwałe i widoczne urządzenie, o którym mowa w przepisie powinno być wzniesione przez posiadacza służebności (zob. np. post. SN z 10.3.1998 r., I CKN 543/97, Legalis, czy post. SN z 29.5.2000 r., III CKN 742/98, Legalis). W kontekście powyższych rozważań kwestia ta miała jednak drugorzędne znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Resumując Sąd Okręgowy przyjął, iż zaskarżone postanowienie opowiada prawu a wywiedziona apelacja na podstawie art. 385 kpc podlegała oddaleniu w pkt 1 .

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w pkt 2 na podstawie art. 520 §2 kpc i na podstawie §5 pkt 3 w zw z § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych uznając, że interesy wnioskodawców i uczestnika były sprzeczne .

SSO Anna Kulczewska-Garcia