Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 27 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca: sędzia Maria Antecka

Protokolant: st. prot. sąd. Marta Miernik

po rozpoznaniu 13 maja 2025 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. G., I. G.

przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z 9 grudnia 2023 r.

sygn. akt I C 718/23

postanawia:

1.  uchylić zaskarżony wyrok i umorzyć postępowanie,

2.  kosztami postępowania przed sądem pierwszej instancji obciążyć pozwanego i z tego tytułu zasądzić od pozwanego na rzecz powodów 7434 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu do dnia zapłaty,

3.  kosztami postępowania apelacyjnego obciążyć pozwanego i z tego tytułu zasądzić od pozwanego na rzecz powodów 2700 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu do dnia zapłaty.

Maria Antecka

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Okręgowego w Poznaniu z 27 maja 2025 r.

Wyrokiem z 19 grudnia 2023 r. Sąd Rejonowy Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie z powództwa T. G. i I. G. przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym:

1.  usunął niezgodność miedzy rzeczywistym stanem prawnym nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...), położony w S. przy ul. (...), ze stanem prawnym ujawnionym w księdze wieczystej nr (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy(...)w P., poprzez wykreślenie z działu IV tej księgi hipoteki umownej kaucyjnej na kwotę 437 202 zł ustanowionej na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W.,

2.  kosztami postępowania obciążył pozwanego i z tego tytułu zasądził od (...) Bank (...) S. A. z siedzibą w W. na rzecz powodów T. G. i I. G. solidarnie kwotę 7 434zł.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany, zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.

a)  art. 365 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że Sąd jest związany treścią uzasadnienia wyroku, podczas, gdy związanie prawomocnym wyrokiem, dotyczy wyłącznie jego sentencji;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, dokonanie oceny dowodów z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego i powszechnie przyjętymi regułami logiki, w sposób nieobiektywny, wybiórczy i z góry ukierunkowany na wykazanie obranych tez, co skutkowało przyjęciem za udowodnione okoliczności nie znajdujących potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym tj. błędne na przyjęcie przez Sąd I instancji, że w wyrokach Sadu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 2 października 2020 r. oraz wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 28 stycznia 2022 r. Umowa kredytu z dnia 27 czerwca 2007 r. została uznana za nieważną, podczas gdy żaden w w/w wyroków nie zawiera w sentencji oświadczenia o „ustaleniu nieważności Umowy kredytu”;

c)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, dokonanie oceny dowodów z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego i powszechnie przyjętymi regułami logiki, w sposób nieobiektywny, wybiórczy i z góry ukierunkowany na wykazanie obranych tez, co skutkowało przyjęciem za udowodnione okoliczności nie znajdujących potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, tj. błędne ustalenie że, Umowa kredytu z dnia 27 czerwca 2007 r. została uznana za nieważną, podczas gdy żaden z wyroków nie zawiera w sentencji oświadczenia o „ustaleniu nieważności Umowy kredytu";

d)  art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c. art. 227, 232 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadków M. K., M. M., I. K. na fakty wskazane w odpowiedzi na pozew, pomimo że zeznania świadków miałyby istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a wniosek o ich przesłuchanie został złożony w odpowiednim terminie (pozwany wskazuje, że w zakresie pominięcia przedmiotowego wniosku dowodowego zgłosił zastrzeżenia do protokołu rozprawy z dnia 21 listopada 2023 roku);

e)  art. 235 ² § 1 pkt. 3 i 5 k.p.c., art. 227, 232 i 278 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości zgłoszonego na fakty wskazane w odpowiedzi na pozew, pomimo że do wykazania wyżej wskazanych faktów konieczne było zasięgnięcie przez Sąd wiadomości, a wniosek o jego przeprowadzenie został złożony w odpowiednim terminie (pozwany wskazuje, że w zakresie pominięcia przedmiotowego wniosku dowodowego zgłosił zastrzeżenia do protokołu rozprawy z dnia 21 listopada 2023 roku);

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  naruszenie art. 10 ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece poprzez jego zastosowanie w niniejszej sprawie w sytuacji braku spełnienia ustawowych przesłanek w tym zakresie;

b)  art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez brak zawieszenia postępowania z uwagi na toczące się postępowanie przed Sądem Rejonowym Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie o sygn. akt I C 255/20, które może mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie,

3.  na wypadek gdyby uznać, że Sad I instancji dokonał faktycznej oceny ważności postepowania, naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe w zw. z art. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowego i w zw. z 353 ^{( 1)} ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny, art. 358 ^{( 1)} § 2 k.c., art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie oceny ważności zawartej Umowy Kredytu jedynie z uwagi na treść uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z 2 października 2020 r. oraz uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 28 stycznia 2022 r., podczas gdy Sad I instancji związany jest treścią sentencji, a nie uzasadnienia,

b)  art. 385 ¹ § 1 i § 3 k.c., art. 385 ² k.c. w zw. z art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie oceny ważności zawartej Umowy Kredytu jedynie z uwagi na treść uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z 2 października 2020 r. oraz uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 28 stycznia 2022 r., podczas gdy Sąd I instancji związany jest treścią sentencji, a nie uzasadnienia.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nadto apelujący wniósł o:

1. zmianę postanowienia dowodowego i dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań M. K., M. M., I. K. na fakty wskazane w odpowiedzi pozew;

2. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu bankowości na następujące poszczególne okoliczności faktyczne:

a) brak możliwości kształtowania przez pozwanego kursów w tabeli kursów walut w sposób

rażąco krzywdzący dla kredytobiorcy z uwagi na uwarunkowania rynkowe, konkurencje na rynku oraz nadzór sprawowany nad Bankiem przez upoważnione do tego organy nadzoru;

b) wyliczenie wysokości nadpłat przy zastosowaniu kursu średniego NBP do obliczenia wysokości kwoty kredytu (początkowego salda kredytu) oraz wysokości spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych. Biegły powinien wyliczyć kwotę nadpłaty przysługującej kredytobiorcy na wypadek zastąpienia kursów kupna i sprzedaży CHF stosowanych przez pozwanego kursem średnim CHF publikowanym przez NBP;

3. na podstawie art. 177 § 1 pkt. 1 k.p.c. zawieszenie niniejszego postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy zawisłej między stronami przed Sądem Rejonowym Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu, sygn. akt I C 255/20 z uwagi na fakt, że od wyniku postępowania z powództwa kredytobiorcy zależy rozstrzygniecie niniejszej sprawy.

W odpowiedzi na apelację, powodowie wnieśli o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pismem procesowym z 5 maja 2025 r. powodowie, w związku z wydaniem przez pozwanego w dniu 19 września 2024 r. zgody na wykreślenie hipoteki kaucyjnej na sumę 437 202 zł z księgi wieczystej nr (...), na skutek czego hipoteka ta została wykreślona z dniem 6 lutego 2025 r., a tym samym stan prawny nieruchomości ujawnionej w treści ww. księgi wieczystej jest już zgodny z rzeczywistym stanem prawnym, dokonali cofnięcia powództwa i zrzekli się roszczenia. Jednocześnie wnieśli o umorzenie postępowania oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa prawnego w I i II instancji. Nadto wnieśli o przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do niniejszego pisma.

Na rozprawie apelacyjnej 13 maja 2025 r. strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie co do cofnięcia pozwu. Pozwany wniósł o zasądzenie wszystkich kosztów postępowania od powodów na rzecz pozwanego.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Z uwagi na cofnięcie pozwu na etapie postępowania apelacyjnego zbędnym stało się badanie zarzutów podniesionych przez skarżącego w złożonym środku odwoławczym.

Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego (art. 203 § 2 k.p.c.). Podkreślić należy, że cofnięcie pozwu, będące przejawem odwołalności czynności procesowych oraz realizacji zasady dyspozycyjności, jest działaniem strony powodowej polegającym na rezygnacji z dochodzenia w danym postępowaniu cywilnym żądania udzielenia ochrony prawnej w postaci skonkretyzowanej w pozwie. Sąd, przed którym postępowanie się toczy, co do zasady związany jest cofnięciem pozwu. Obowiązany jest jednak zawsze dokonać oceny, czy w świetle zgromadzonego materiału procesowego czynności wymienione w art. 203 § 4 k.p.c. nie są sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub czy zmierzają do obejścia prawa.

Sąd Okręgowy zauważa, że cofnięcie pozwu w postępowaniu apelacyjnym jest dopuszczalne i to bez względu na to, która strona wyrok zaskarżyła. Jego skuteczność zależna jest jedynie od okoliczności wymienionych w art. 203 § 1 i 4 k.p.c., przy czym w przypadku zrzeczenia się roszczenia w zakresie, którego dotyczy cofnięcie powództwa nie jest wymagana zgoda pozwanego na dokonanie tej czynności (art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.). Oświadczenie o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia wywiera skutek z momentem jego złożenia, co oznacza, że nie istnieje już przedmiot żądania ani przedmiot rozstrzygania w zakresie objętym cofnięciem pozwu. W realiach niniejszej sprawy, cofnięcie pozwu na etapie postępowania apelacyjnego ze zrzeczeniem się roszczenia nie pozostawało w sprzeczności
z prawem i zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 386 § 3 k.p.c., jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie. Umorzenie postępowania przez sąd drugiej instancji następuje zatem wówczas, gdy zaistnieją okoliczności, na skutek których wydanie wyroku w danej sprawie stało się zbędne lub niedopuszczalne w rozumieniu art. 355 § 1 k.p.c. Może tu przy tym chodzić zarówno o okoliczności, które istniały już w czasie trwania postępowania przed sądem pierwszej instancji, przy czym sąd ten nie uwzględnił ich wpływu na dalszy tok postępowania, jak
i o takie okoliczności, które powstały dopiero w czasie trwania postępowania przed sądem drugiej instancji (w każdym razie po wydaniu wyroku pierwszej instancji), lecz mają znaczenie dla całości postępowania w danej sprawie.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uchylił zatem zaskarżony wyrok
w całości i postępowanie w sprawie umorzył, o czym orzekł w sentencji orzeczenia na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c. i w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

Sporna okazała się jednak kwestia rozstrzygnięcia co do kosztów procesu. Zarówno strona powodowa jak i pozwana domagały się zasądzenia kosztów postępowania na swoją rzecz.

Zasadą jest to, że przy cofnięciu pozwu, zgodnie z art. 203 § 2 i § 3 k.p.c., na żądanie pozwanego, wyrażone we wniosku o zwrot kosztów procesu pozwanemu, powód zwraca mu koszty procesu, a jeżeli cofnięcie nastąpiło poza rozprawą, przewodniczący odwołuje wyznaczoną rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwutygodniowym złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów. Na ogół bowiem powoda rezygnującego z popierania powództwa traktuje się jako przegrywającego. W tym jednakże przypadku, powód cofnął pozew z uwagi na wydanie przez pozwanego w dniu 19 września 2024 r. zgody na wykreślenie hipoteki kaucyjnej na sumę 437 202 zł z księgi wieczystej nr (...), na skutek czego hipoteka ta została wykreślona z dniem 6 lutego 2025 r., a tym samym stan prawny nieruchomości ujawnionej w treści ww. księgi wieczystej jest już zgodny z rzeczywistym stanem prawnym, czyli już po wytoczeniu powództwa, a nawet po ogłoszeniu wyroku. Powodowie złożyli zatem pozew celowo, albowiem koniecznym było zdyscyplinowanie pozwanego do wykonania zobowiązania. Pozwany wykonał je dopiero
w toku sprawy i to już po wydaniu wyroku w I instancji.

Bez znaczenia przy tym jest podnoszona przez pozwanego okoliczność, iż dopiero
w kwietniu 2024 r. doszło do prawomocnego zakończenia sprawy I C 255/20 toczącej się przed Sądem Rejonowym Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu. Pozwany bank dał bowiem powód do wytoczenia powództwa, gdyż nie uznał nieważności umowy mimo, że kwestia ta była niebudząca wątpliwości co najmniej od 22 listopada 2022 r. kiedy to Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej od orzeczenia Sądu Okręgowego w Poznaniu, w którym oddalono apelację od wyroku wstępnego w sprawie I C 255/20 Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald
i Jeżyce w Poznaniu. Przedmiotowa sprawa, pomimo iż dotyczyła roszczenia o zapłatę, to opierała się na nieważności łączącej strony umowy
kredytu nr (...), zawartej w dniu 27 czerwca 2007 r., która została zabezpieczona hipoteką umowną kaucyjną w wysokości 437 202zł, wpisaną do księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy (...)w P. nr (...).

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu pod sygnaturą akt I C 255/20 Sąd I instancji wydał wyrok wstępny uznając, że roszczenie powodów o zapłatę jest usprawiedliwione co do zasady, gdyż zasady przeliczania kwoty kredytu na walutę obcą były niedozwolonymi postanowieniami umownymi i nie wiązały powodów. Sąd ten uznał, że wskutek niedozwolonego charakteru postanowień składających się na klauzulę waloryzacyjną kredyt udzielony powodom należało uznać za kredyt złotowy niezawierający takiej klauzuli. Następnie wyrok wstępny stał się prawomocny, przy czym Sąd Okręgowy, oddalając wyrokiem z dnia 28 stycznia 2022 r. (sygn. akt XV Ca 1668/20) apelację pozwanego dokonał zmiany oceny prawnej umowy kredytu, wskazując, że przedmiotowa umowa jest w całości nieważna. Pozwany od powyższego orzeczenia Sądu Okręgowego wniósł skargę kasacyjną. Postanowieniem z 22 listopada 2022 r. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego, już od 28 stycznia 2022 r. kwestia nieważności umowy zawartej pomiędzy stronami była przesądzona prawomocnie, a 22 listopada 2022 r. zapadło negatywne dla pozwanego orzeczenie co do wniesionej przez niego skargo kasacyjnej od orzeczenia Sądu Okręgowego w Poznaniu z 28 stycznia 2022 r. (sygn. akt XV Ca 1668/20).

Rację miał przy tym Sąd Rejonowy stwierdzając, że nie może budzić wątpliwości, że przedmiotowa umowa kredytu z dnia 27 czerwca 2007 r. została prawomocnie uznana za nieważną, a wyrok ustalający nieważność umowy ma charakter prejudycjalny w sprawie
o usunięcie niezgodności treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym poprzez wykreślenie hipoteki wpisanej zgodnie z poddaną pod ocenę Sądu umową. Sąd Okręgowy podziela pogląd, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie ma znaczenia fakt, że nieważność umowy została przesądzona wyrokiem wstępnym, bowiem orzeczenie kończące postępowanie w sprawie I C 255/20 dotyczyło w dalszej części roszczenia powodów o zapłatę.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wyrok wstępny jest wydawany jedynie w wypadkach pozytywnego przesądzenia o zasadności żądania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 27 czerwca 2017 r., II CZ 28/17), gdy istnieje między stronami procesu stosunek prawny uzasadniający uwzględnienie powództwa (por. wyroki Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2005 r., IV CK 446/04 i z 7 maja 2008 r., II CSK 12/08), a zatem spełnione są wszystkie przesłanki merytoryczne roszczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z 18 maja 2011 r., III CSK 234/10 i z 20 lipca 2017 r., IV CSK 591/16), co siłą rzeczy musi zakładać, że dochodzone roszczenie jest przez sąd ocenione jako zasadne i wymagalne, a do rozstrzygnięcia pozostaje tylko kwestia rozmiaru tego roszczenia (wyrok Sądu Najwyższego z 8 lipca 2010 r., II CSK 85/10 i postanowienie Sądu Najwyższego z 27 czerwca 2017 r., II CZ 28/17).

Sąd odwoławczy podzielił zatem rozważania Sądu I instancji, iż moc wiążąca wyroku wstępnego oznacza, że po jego uprawomocnieniu się nie można podważać zasadności dochodzonego roszczenia. Tym samym, po wydaniu wyroku wstępnego, w ramach powództwa wniesionego w dniu 14 grudnia 2019 r., spór pomiędzy stronami dotyczył wyłącznie wysokości wzajemnych roszczeń w związku z uznaniem umowy za nieważną. Brak było dalszej możliwości podważania przez stronę pozwaną zasadności roszczenia powodów. Powyższe ustalenia, będące podstawą rozstrzygnięcia w postępowaniu o zapłatę, są ustaleniami dotyczącym ściśle podstawy sporu między stronami w niniejszej sprawie i jako takie wiążą Sąd.

Z uwagi na to Sąd Okręgowy uznał, że skoro pozwany spełnił świadczenie dopiero po wytoczeniu powództwa, a co więcej po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, to bezspornym jest, że istniały podstawy do wytoczenia przeciwko niemu powództwa i powinien ponieść koszty postępowania, nawet w przypadku jego umorzenia na skutek cofnięcia pozwu. To zachowanie pozwanego ( już po wydaniu przez Sąd Okręgowy w Poznaniu 28 stycznia 2022r. wyroku w sprawie XV Ca 1668/20) doprowadziło do wdrożenia postępowania sądowego
przez powodów (pozew wniesiono 28 marca 2023 r.), którzy ponieśli z tego tytułu koszty. Pozwanego należało zatem uznać za stronę, która przegrałaby sprawę w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c., gdyby powodowie nie cofnęli pozwu.

Pozwany winien jest zatem zwrócić powodom niezbędne koszty procesu za obie instancje poniesione w celu dochodzenia roszczenia.

O kosztach postępowania przed sądem pierwszej instancji Sąd Okręgowy orzekł zatem na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na koszty poniesione przez powodów w kwocie 7434 zł złożyły się – koszty zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji w kwocie 5400 zł ustalone w oparciu o § 5 pkt 8 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radów prawnych, kwota 2000 zł tytułem opłaty od pozwu i kwota 34 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictw procesowych.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Koszty zastępstwa procesowego poniesione przez powodów w instancji odwoławczej obciążały pozwanego w całości, bowiem jest on stroną przegrywającą to postępowanie. Na koszty poniesione przez powodów w postępowaniu apelacyjnym złożyło się jedynie wynagrodzenie ich pełnomocnika procesowego w kwocie 2700 zł. Wynagrodzenie to ustalono według stawki minimalnej, na podstawie § 5 pkt 8 w zw. z § 2 pkt 7 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radów prawnych.

Maria Antecka