Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

​  Dnia 23 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Ewa Blumczyńska

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2024 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku (...) sp. z o.o.

przy uczestnictwie A. K., M. K., H. W. i R. W.

o wpis w dziale III

na skutek apelacji uczestniczki postępowania H. W.

od postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu

z dnia 18 stycznia 2023r.

w sprawie (...) ( dawniej Dz.Kw (...))

Kw nr (...)

postanawia :

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od uczestniczki H. W. na rzecz wnioskodawcy kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa radcowskiego w postępowaniu apelacyjnym
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia o kosztach. do dnia zapłaty.

Ewa Blumczyńska

UZASADNIENIE

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. powołując się na umowę z 27 października 2015r. załączoną do akt księgi wieczystej (...). wniósł
o dokonanie w księdze wieczystej (...) na jego rzecz wpisu prawa do nieodpłatnego dostępu do działki nr (...) - ustanowionego w trybie ustawy z dnia 7 maja
2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

W dniu 10 listopada 2021 r. referendarz sądowy dokonał wpisu zgodnie z wnioskiem.

Uczestniczka postępowania, tj. H. W. złożyła skargę na powyższe postanowienie podnosząc, że umowa ustanawiająca dane prawo została wprawdzie zawarta 27 października 2015 r., jednak poświadczenie notarialne podpisu zostało dokonane dopiero w 2022 r., kiedy to skarżąca wraz z mężem byli już współwłaścicielami obciążonej nieruchomości. Zdaniem skarżącej, aktualni na chwilę notarialnego poświadczenia podpisu właściciele przedmiotowej nieruchomości powinni być stroną tej umowy. Poza tym, że nabyła udział w przedmiotowej nieruchomości bez wzmianki w księdze wieczystej o istniejącym prawie, czyli nie będąc świadomą jej obciążenia.

Postanowieniem z dnia 23 maja 2024r. Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto
w Poznaniu :

1.  utrzymał w mocy wpis z 10 listopada 2022 r. w dziale III księgi wieczystej

(...)/, dokonany na wniosek dz.kw. (...),

2.  kosztami postępowania obciążył wnioskodawcę i uczestniczkę H. M.

W. w zakresie przez nich poniesionym.

Podstawą powyższego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego :

Z treści księgi wieczystej (...) wynika, że jest ona prowadzona dla nieruchomości gruntowej, której współwłaścicielami są aktualnie właściciele wyodrębnionych lokali, tj. H. W. i R. W., jako właściciele lokalu, dla którego założono księgę wieczystą (...) oraz M. K. i A. K., jako właściciele lokalu, dla którego założona został księga wieczysta (...). Księga ta prowadzona jest dla nieruchomości gruntowej składającej się z działki nr ewid. (...), położonej w Z., gm. S.. Z jej treści zupełnej wynika, że działka ta została odłączona z księgi wieczystej nr (...), a treść zupełna wymienionej księgi wieczystej wskazuje, że działka ta została tutaj przeniesiona po odłączeniu z księgi wieczystej (...) dnia 5 kwietnia 2018 r, w której to księdze właścicielem nieruchomości (składającej się wówczas, między innymi, z działki nr (...)) był w dniu 27 października 2015 r. - (...) Sp. z o.o. Sp. kom-akcyjna z siedzibą w P., nr REGON (...).

Z powołanej umowy z 27 października wynika, że umowa ta została zawarta, między innymi, pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, a (...) Sp. z o.o. Sp. kom-akcyjna z siedzibą w P., nr REGON (...). Przedmiotem umowy była, między innymi działka nr (...), obecnie objęta księgą wieczystą (...), do której właściciel zobowiązał się zapewnić dostęp wskazanemu wyżej podmiotowi o określonym szczegółowo zakresie (zgodnym z zakresem wskazanym w treści wniosku wieczystoksięgowego), a z jej par. 2 wynika, że umowa ta zawarta została w trybie ustawy z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Podpisy pod umową, złożone przez upoważnione osoby zostały notarialnie poświadczone przez notariusza P. G. w S. dnia 27 października 2015 r.- Rep. A nr (...). We wpisie z 10 listopada 2022 r. pojawiła się usterka polegająca na oczywistej omyłce pisarskiej w zakresie nr Rep. A poprzez wpisanie nr (...), co zostanie niezwłocznie sprostowane z urzędu.

Przy powyższych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Zgodnie z treścią art. 30 ust. 1, 5a i 5d ustawy z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (dalej uwrust) właściciel nieruchomości, niebędący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, jest obowiązany zapewnić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostęp do nieruchomości, umowa zawarta w formie pisemnej albo ostateczna decyzja o dostępie, o którym mowa w ust. 1, stanowią podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej, a także, że umowa oraz decyzja w sprawie dostępu, o którym mowa
w ust. 1 i 3 art. 30 w/w ustawy, są wiążące dla następców prawnych właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości objętej tą umową lub decyzją oraz innych podmiotów władających tą nieruchomością.

Analiza treści umowy z 27 października 2015 r. w świetle treści zupełnej księgi wieczystej o nr (...) oraz wymienionych w niej ksiąg wieczystych (...) prowadzi do wniosku, że prawo, którego dotyczy wpis objęty żądaniem strony zostało prawidłowo ustanowione poprzez zawarcie umowy dnia 27 października 2015 r. przez ówczesnego właściciela nieruchomości obecnie zapisanej w księdze wieczystej (...) i przedsiębiorcę telekomunikacyjnego. Do ustanowienia prawa nie był (jak i obecnie nie jest) wymagany wpis do księgi wieczystej, a zatem ma on charakter jedynie deklaratoryjny, wobec czego prawo to powstało z chwilą zawarcia umowy. Nadto treść art. 30 ust. 5a uwrust wskazuje na to, że jest to przepis szczególny w stosunku do art. 31 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (dalej u.k.w.h.), albowiem stanowi on, że podstawą wpisu prawa dostępu, o którym mówi art. 30 i nast. uwrust, jest umowa zawarta
w formie pisemnej. Zatem należy uznać, że do umowy zawartej 27 października 2015 r. nie ma zastosowania ogólna zasada wyrażona w art. 31 ust. 1 u.k.w.h., która zastrzega dla podstawy wpisu w księdze wieczystej ad intabulationem formę co najmniej pisemną w podpisem notarialnie poświadczonym. Z tego względu nie ma znaczenia, kiedy zostałyby poświadczone podpisy złożone pod przedmiotową umową. Niemniej jednak przyjmując nawet koncepcję związania w niniejszej sprawie wymogami w zakresie formy dokumentu określonymi w art. 31 ust. u.k.w.h. to należałoby stwierdzić, iż strony warunek ten spełniły. Wobec tego Sąd uznał, że umowa z 27 października 2015 r. stanowi ważną podstawę wpisu żądanego prawa w przedmiotowej księdze wieczystej i jest wiążąca dla aktualnych współwłaścicieli obciążonej nieruchomości.

Skarżąca podniosła również w uzasadnieniu skargi na orzeczenie referendarza sądowego, iż nabywając udział w przedmiotowej nieruchomości nie była świadoma jej obciążenia przedmiotowym prawem. W tym zakresie należy zauważyć, iż sąd wieczystoksięgowy przy rozpoznawaniu wniosku o wpis w księdze wieczystej nie bierze pod uwagę skutków wynikających z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczysty ujętej w treści art. 5 u.k.w.h., ponieważ w zakresie jego kognicji nie leży rozpoznawanie jakichkolwiek sporów.

Rozpoznając wniosek o wpis w księdze wieczystej, który ma nastąpić na podstawie orzeczenia sądu ustala jedynie czy z powołanego przez wnioskodawcę dokumentu wynika istnienie danego prawa, które ma zostać ujawnione, czy został przedłożony dokument
w odpowiedniej formie, stanowiący podstawę ujawnienia tegoż prawa oraz czy z treści księgi wieczystej wynikają przeszkody do jego ujawnienia. Na podstawie wyżej przedstawionego stanu rzeczy Sąd uznał, że wnioskodawca przedłożył właściwy rodzajowo dokument stanowiący podstawę wnioskowanego wpisu i nie stwierdził przeszkód do jego dokonania. Dlatego też na podstawie art. 5181 § 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. obciążając nimi wnioskodawcę i skarżącą w zakresie przez nich poniesionym.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła uczestniczka H. M.

- W. zaskarżając postanowienie w całości.

Jako zarzuty apelacyjne wskazała naruszenie :

1). art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na braku zbadania pod kątem merytorycznym dokumentów załączonych do wniosku o wpis, tj. umowy z dnia 27.10.2015 r. o udostępnienie nieruchomości niezawartej i nieodnoszącej się do właścicieli działki nr (...) ujawnionych w księdze wieczystej w dniu składania wniosku o wpis, co doprowadziło do wadliwego przyjęcia, że przedmiotowa umowa - niezgodna ze stanem prawnym wynikającym z księgi wieczystej - może stanowić podstawę wpisu prawa do nieodpłatnego dostępu do wskazanej działki,

2). art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 06.07.1982 r. o księgach wieczystych i hipotece poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wpis prawa do nieodpłatnego dostępu do działki nr (...) jest możliwy na podstawie oświadczenia woli o ustanowieniu tego prawa złożonego przez osobę inną niż właściciele rzeczonej działki ujawnieni w księdze wieczystej prowadzonej pod oznaczeniem (...) w chwili składania przez wnioskodawczynię wniosku o wpis.

Przy powyższych zarzutach wniosła o:

a). zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku o wpis w dziale III księgi wieczystej prowadzonej pod oznaczeniem (...) prawa wnioskodawczyni do nieodpłatnego dostępu do działki nr (...), szczegółowo określonego we wniosku, oraz zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki postępowania kosztów wywołanych wniesieniem skargi na postanowienie referendarza sądowego,

b). zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki postępowania kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W odpowiedź wnioskodawca wniósł o :

1.  oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej;

2.  zasądzenie od „pozwanej na rzecz powódki” kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczki postępowania H. W. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczenia wymaga, że apelująca nie kwestionowała ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy oraz nie wnosiła o ich uzupełnienie. Dało to podstawę Sądowi Okręgowemu do ich przyjęcia za bezsporne oraz za własne, bez potrzeby ich powtarzania ( art. 387§2 ¹ pkt 1 kpc). Zatem ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu pierwszoinstancyjnym stały się miarodajne do rozpoznania zarzutów apelacyjnych. W świetle tych ustaleń Sąd Okręgowy podzielił ocenę prawną Sądu I instancji nie znajdując podstaw do jej podważenia w jakimkolwiek zakresie ( art. 387§2 ¹ pkt 2 kpc ).

Odnosząc się kolejno do zarzutów apelacyjnych, w tym naruszenia art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. wskazać należało, że przepis ten wyznacza zakres kognicji sądu wieczystoksięgowego ograniczając ją, w postępowaniu zarówno przed sądem pierwszej jak i drugiej instancji, do badania treści wniosku o wpis, jego formy, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treści księgi wieczystej. Za ugruntowane przy tym należy uznać stanowisko, że kognicja sądu wieczystoksięgowego nie ma charakteru formalnego i czynność prawna stanowiąca podstawę wpisu powinna być badana – jak słusznie wywodziła apelująca - nie tylko pod kątem formalnym ale również pod względem jej skuteczności materialnej. Sąd zatem ocenia, czy objęta dokumentem czynność uzasadnia powstanie, zmianę lub wygaśnięcie prawa, które ma być wpisane lub wykreślone z księgi. Jednocześnie podkreślenia wymagało, że badanie to może nastąpić tylko w granicach zakreślonych powołanym przepisem. Na tym gruncie ustosunkowując się do argumentacji skarżącej wskazać należało, że w postępowaniu wieczystoksięgowym nie mogą być rozstrzygane spory ani w charakterze przesłanki, ani samego rozstrzygnięcia. Badanie, o którym mowa w omawianym przepisie służy bowiem ustaleniu, czy treść czynności prawnej zawartej w dokumencie stanowiącym podstawę wpisu jest wystarczającym dowodem istnienia roszczenia. Przy tym ocenie podlega cały materiał zebrany w postępowaniu, w tym również okoliczności wynikające z odpowiedzi uczestnika na wniosek lub apelację, o ile wynikają one z dokumentów i nie wymagają przeprowadzenia postępowania wykraczającego poza ramy zakreślone art. 626 ⁸ § 2 k.p.c.

Sąd Okręgowy nie kwestionuje wywodu apelującej, że wskazany przepis nie może być rozumiany w sposób sprowadzający rolę sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym do realizacji wyłącznie funkcji rejestracyjno-ewidencyjnych. Określony w nim zakres kognicji wyklucza wprawdzie przeprowadzanie jakichkolwiek własnych dowodów i dokonywania na ich podstawie własnych ustaleń, nie niweczy to jednak uprawnienia sądu wieczystoksięgowego do przeprowadzenia dowodu z dokumentów, które przedłoży wnioskodawca zgodnie z przepisami k.p.c. o dowodach (art. 244 § 1 k.p.c., art. 245 k.p.c.), a więc oryginały lub uwierzytelnione we właściwym trybie odpisy (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2012r., sygn. IV CSK 250/11, publ. OSNC-ZD 2013/2/28).

W kontekście powyższego stwierdzić należało, że - wbrew twierdzeniu apelującej - Sąd I instancji zbadał przedmiotową umowę z dnia 27 października 2015r. o udostępnienie nieruchomości na gruncie uregulowania zawartego w ustawie z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (dalej : uwrust). Na jego podstawie słusznie wskazał, że umowa zawarta w formie pisemnej stanowi podstawę do dokonania wpisu
w księdze wieczystej. Poza tym zwrócił uwagę na istotną w sprawie kwestię, że umowa oraz decyzja w sprawie dostępu do nieruchomości, o której mowa w ust. 1 i 3 art. 30 w/w ustawy, są wiążące dla następców prawnych właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości objętej tą umową lub decyzją oraz innych podmiotów władających tą nieruchomością.

W konsekwencji Sąd Rejonowy przyjął, że prawo, którego ujawnienia w księdze wieczystej domagał się wnioskodawca zostało prawidłowo ustanowione przez D. Spółkę
z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę komandytową – akcyjną - ówczesnego właściciela nieruchomości (obecnie zapisanej w księdze wieczystej (...))
i przedsiębiorcę telekomunikacyjnego. Stanowisko to Sąd odwoławczy podzielił uznając omawiany zarzut za bezzasadny. Już tylko dodatkowo zaznaczenia wymagało, że następcą prawnym powyższej Spółki na mocy umowy z dnia 4 grudnia 2017r. stał się podmiot od którego m.in. skarżąca nabyła swoje prawo właścicielskie do przedmiotowej nieruchomości.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu apelacyjnego naruszenia obowiązującego art. 32 ust. 2 ustawy z 6.7.1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.; dalej KWU) wskazać zależało, że zgodnie z tym przepisem do wpisu prawa osobistego lub roszczenia wystarcza dokument obejmujący oświadczenie woli właściciela o ustanowieniu tego prawa albo obejmujący zgodę na wpis roszczenia. Przy tym podkreślenia wymagało, że – jak prawidłowo zaznaczył Sąd Rejonowy – omawiane prawo ma charakter deklaratoryjny i powstaje z chwilą zawarcia umowy. Innymi słowy, zmiana stanu prawnego jest skuteczna od momentu podjęcia czynności, w omawianej sprawie zawarcia umowy.

Natomiast ustosunkowując się do argumentacji skarżącej wskazać należało, ze ujawnienie roszczeń, zgodnie z art. 31 ust. 1 i art. 32 ust. 2 KWU, dokonane może być
w oparciu o dwie alternatywne podstawy. Pierwszą podstawą jest dokument, z którego wynika powstanie danego roszczenia, w szczególności taki, który obejmuje czynność prawną prowadzącą do jego powstania, sporządzony w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym, chyba że ustawa wymaga innej formy (art. 31 ust. 1 KWU). Jeżeli podstawą wpisu jest dokument sporządzony w odpowiedniej formie, nie jest wymagana odrębnie sformułowana zgoda na dokonanie ujawnienia. Drugą podstawą jest dokument, o którym mowa w art. 32 ust. 2 zd. 1 KWU, obejmujący oświadczenie woli właściciela o ustanowieniu danego prawa albo zgodę na wpis roszczenia. W przypadku oparcia wpisu na zgodzie właściciela sąd nie bada czy roszczenie istnieje. Art. 32 ust. 2 zd. 1 KWU łagodzi wymogi wpisu roszczenia określone w art. 31 ust. 1 KWU, ale nie wprowadza dodatkowego wymogu zgody w wypadku, gdy podstawą wpisu roszczenia jest dokument, z którego wynika powstanie danego roszczenia, spełniający warunki określone w tym przepisie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04 kwietnia 2014r. II CSK 377/13).

W tym kontekście nieuzasadniony okazał się zarzut naruszenie art. 32 ust. 2 KWU upatrywany w przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że wpis był możliwy na podstawie oświadczenia woli złożonego przez inna osobę niż właściciele przedmiotowej działki w chwili składania wniosku. Wystarczającą bowiem podstawą dokonania przedmiotowego wpisu stanowiła umowa stron, w tym zawarta przez ówczesnego właściciela nieruchomości ( D. Spółkę
z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę komandytową – akcyjną) spełniająca wymagania określone w art. 31 ust. 1 KWU. Na tym gruncie już tylko dodatkowo zaznaczyć można było, że w doktrynie przedstawiane są różne koncepcje (rozszerzające i zawężające) odnośnie do zakresu dokumentów stanowiących podstawę wpisu. Wskazuje się zatem na dualizmu dokumentów analizowanych przez sąd w postępowaniu wieczystoksięgowym. Wyróżnia się dwie grupy dokumentów: po pierwsze dokumenty stanowiące podstawę wpisu, które podlegają szczególnym rygorom formalnym (art. 31 u.k.w.h.), po drugie dokumenty, które nie tworzą podstawy wpisu i są traktowane na ogólnych zasadach dowodowych określonych w procedurze cywilnej (art. 243 ¹ i n. k.p.c.), np. pełnomocnictwa materialnoprawne, czy zgoda osoby trzeciej na zmianę treści ograniczonego prawa rzeczowego (art. 248 § 2 k.c.).

Natomiast w sprawie istotnym było – na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, że uregulowanie zawarte w art. 30 ust. 5a uwrust jest szczególnym w stosunku do art. 31 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (dalej u.k.w.h.). Zgodnie z nim podstawą wpisu prawa dostępu, o którym mówi art. 30 i nast. uwrust, jest umowa zawarta w formie pisemnej. Już tylko za Sądem Rejonowym powtórzyć można było, że zatem do umowy zawartej 27 października 2015 r. nie ma nawet zastosowania ogólna zasada wyrażona w art. 31 ust. 1 u.k.w.h., która zastrzega dla podstawy wpisu w księdze wieczystej ad intabulationem formę co najmniej pisemną w podpisem notarialnie poświadczonym. Przy tym, że przyjmując nawet koncepcję związania w niniejszej sprawie wymogami w zakresie formy dokumentu określonymi w art. 31 ust. u.k.w.h. to należałoby stwierdzić, iż strony umowy warunek ten spełniły.

Niezależnie od powyższego i odnosząc się do argumentacji skarżącej dodatkowo zaznaczenia wymagało, że umowa, jak w niniejszej sprawie, czy też decyzja w sprawie dostępu, o którym mowa w ust. 1 i 3 art. 30 w/w ustawy, są wiążące dla następców prawnych właścicieli
i użytkowników wieczystych nieruchomości objętej tą umową lub decyzją oraz innych podmiotów władających tą nieruchomością. Tymczasem apelująca pominęła ten istotny element a w efekcie, że omawiana umowa jest dla niej wiążąca, jako dla następcy prawnego poprzedniego właściciela, od którego nabyła swoje prawa współwłaściciela nieruchomości.

Podsumowując powyższe wskazać należało, że z powołanego przez wnioskodawcę dokumentu w postaci umowy z dnia 27 października 2015r. wynikało istnienie prawa, którego domagał się ujawnienia w dziale III księgi wieczystej (...). Został ten dokument złożony w odpowiedniej formie, stanowiący podstawę ujawnienia żądanego prawa oraz – wbrew twierdzeniu skarżącej - z powyższej treści księgi wieczystej nie wynikały przeszkody do jego ujawnienia. Innymi słowy wnioskodawca przedłożył właściwy rodzajowo dokument stanowiący podstawę wnioskowanego wpisu i prawidłowo Sąd Rejonowy uwzględnił jego żądanie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., oddalił apelację uczestniczki postępowania H. W. o czym orzeczono jako w punkcie 1. sentencji postanowienia.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w pkt 2. sentencji – na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. Interesy wnioskodawcy i uczestnika były sprzeczne w rozumieniu tego przepisu, a wobec oddalenia apelacji za usprawiedliwiony Sąd Okręgowy uznał wniosek wnioskodawcy o przyznanie mu od uczestniczki zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego. Koszty te obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika, którego wysokość ustalono na kwotę 120 zł w oparciu o § 15 ust. 1 i 2 w zw. z § 5 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2023 r., poz. 1935).

Sędzia Ewa Blumczyńska