Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca: sędzia Alina Szymanowska

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2024 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. F.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Śremie

z dnia 17 stycznia 2024 r.

sygn. akt I C 102/18

1.  zmienia punkt IV. zaskarżonego wyroku w ten sposób, że kwotę zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego obniża do 3 617;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1800 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa

procesowego w instancji odwoławczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia o kosztach procesu do dnia zapłaty.

Alina Szymanowska

UZASADNIENIE

R. F. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w dniu 15 lutego 2018 r. wniósł do Sądu Rejonowego w Śremie pozew o zapłatę skierowany przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

Pozwem objęto żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda:

⚫

kwoty 12.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016r. do dnia zapłaty - tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

⚫

kwoty 20.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty - tytułem trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda;

⚫

kwoty 480 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania za zniszczoną odzież;

⚫

kwoty 836 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem zwrotu wydatków poniesionych na zakup soczewek i okularów korekcyjnych;

⚫

kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż w dniu 7 października 2015 r. R. F. doznał obrażeń ciała w postaci złamania czaszki i kości twarzoczaszki, złamania gałęzi żuchwy po stronie prawej, złamania górnych siekaczy, licznych złamań koron zębów, licznych otarć naskórka całej twarzy, rany tłuczonej wargi dolnej i rany szarpanej w okolicy bródkowej - w wyniku potrącenia go przez samochód marki C. (...) o nr rej. (...), w którego uderzył pojazd marki H. o nr rej. (...). Właścicielką pojazdu marki H. była L. S. - ubezpieczona w pozwanym Towarzystwie. Pojazd marki C. (...) zaparkowany był na parkingu, a w wyniku uderzenia w niego pojazdu marki H., który prowadził T. K. - przemieścił się i uderzył w pieszego R. F..

Powód wskazał, że pozwany przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku, wypłacając na jego rzecz zadośćuczynienie w wysokości 18.000 zł oraz kwotę 320 zł tytułem zniszczonej odzieży, kwotę 250 zł tytułem kosztów przejazdów i kwotę 2.490,98 zł tytułem poniesionych kosztów leczenia. Pozwany nie odniósł się do roszczenia o wypłatę odszkodowania tytułem trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Powód przedstawił, iż w związku z doznanymi obrażeniami konieczne było odbycie zabiegu operacyjnego oraz zastosowanie bolesnego i skomplikowanego leczenia, w tym ortodontycznego i psychologicznego. Doznane obrażenia fizyczne utrzymywały się przez długi okres, co wiązało się z silnym, nieustępującym bólem i cierpieniem fizycznym. Powód wymagał stałej opieki lekarza psychologa, wskazywał objawy stresu pourazowego, miał lęki podczas chodzenia po chodniku. Pełnomocnik powoda wskazał, że w wyniku zdarzenia zniszczeniu (zagubieniu) uległy okulary korekcyjne powoda, wobec czego zmuszony był zakupić nowe okulary wraz z soczewkami. Zniszczeniu uległa także odzież powoda oraz obuwie.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Pozwany podniósł zarzut częściowego spełnienia roszczenia w zakresie:

- zadośćuczynienia, co do kwoty 1.800 zł,

- odszkodowania za koszty leczenia, co do kwoty 349 zł,

- odszkodowania za koszty dojazdów, co do kwoty 26,53 zł.

W uzasadnieniu ubezpieczyciel przyznał, iż sprawca wypadku w dacie kolizji poruszał się pojazdem posiadającym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie, a także że wypłacił stronie powodowej kwotę 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 320 zł tytułem zniszczonych rzeczy, kwotę 250 zł tytułem kosztów przejazdu oraz kwotę 2.490,98 zł tytułem kosztów leczenia.

Pozwany wskazał, że w ramach postępowania likwidacyjnego ustalono na podstawie dokumentów i zaświadczeń lekarskich, iż powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%, a przyznanie dodatkowej kwoty zadośćuczynienia będzie bezpodstawne, zawyżone i doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia powoda. Pozwany zakwestionował stanowisko strony powodowej co do stanu zdrowia poszkodowanego.

W ocenie pozwanego, dochodzona przez powoda kwota 20.000 zł tytułem trwałego uszczerbku na zdrowiu była bezzasadna z uwagi na brak zawarcia przez powoda z pozwanym umowy ubezpieczenia na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem, która to jest umową dobrowolną zawieraną dodatkowo z ubezpieczycielem. Dodatkowo, co do kosztów zniszczonych rzeczy pozwany wskazał, iż powód nie przedstawił rzeczy do oględzin, nie przedstawił również rachunków na zakupione rzeczy, dlatego ich wartość została ustalona szacunkowo. Pozwany zwracał się do powoda o nadesłanie dokumentacji fotograficznej zniszczonych w wyniku zdarzenia okularów, której nie otrzymał.

Pismem z dnia 6 lipca 2021 r. pełnomocnik powoda zmienił powództwo w zakresie roszczenia określanego jako roszczenie z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 29.000 zł zamiast 20.000 zł. Powód wniósł zatem o zasądzenie od pozwanego:

⚫

kwoty 12.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016r. do dnia zapłaty - tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

⚫

kwoty 29.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty - tytułem trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda;

⚫

kwoty 480 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania za zniszczoną odzież;

⚫

kwoty 836 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem zwrotu wydatków poniesionych na zakup soczewek i okularów korekcyjnych.

Pismem z dnia 28 grudnia 2022 r. w związku z rozszerzeniem powództwa, pełnomocnik strony pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pismem z dnia 25 maja 2023 r. pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo w zakresie dochodzenia zadośćuczynienia za doznane krzywdy psychiczne, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 20.000 zł zamiast 12.000 zł. Powód wniósł zatem o zasądzenie od pozwanego:

⚫

kwoty 20.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016r. do dnia zapłaty - tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

⚫

kwoty 29.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty - tytułem trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda;

⚫

kwoty 480 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania za zniszczoną odzież;

⚫

kwoty 836 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem zwrotu wydatków poniesionych na zakup soczewek i okularów korekcyjnych.

Pismem z dnia 18 września 2023 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 1.600 zł żądaną z tytułu zwrotu kosztów leczenia powoda (usługa stomatologiczna).

Ostatecznie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 51.916 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz wnosił o obciążenie pozwanego kosztami sądowymi oraz kosztami zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości ze względu na bardzo długi okres prowadzenia postępowania oraz znaczny poziom skomplikowania sprawy.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa oraz o zasądzenia od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany sprzeciwiał się także wyliczeniu wynagrodzenia pełnomocnika powoda w wysokości podwójnej stawki minimalnej.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Śremie:

I.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 49.000 zł tytułem zadośćuczynienia w tym od kwot:

- 32.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 9.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,

- 8.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 listopada 2023 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.916 zł tytułem odszkodowania w tym od kwot:

- 480 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 836 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 listopada 2023 r. do dnia zapłaty,

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddalił,

IV.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

V.  nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Śremie kwotę 2.596 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 6.859,20 zł tytułem nieuiszczonych kosztów związanych z wynagrodzeniem biegłych.

Z rozstrzygnięciem zawartym w punkcie I tiret pierwszy co do kwoty uwzględniającej powództwo w wysokości 20.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty i punkt I tiret drugi co do kwoty uwzględniającej powództwo w wysokości 9.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie punktu IV i V w całości, nie zgodził się pozwany, wnosząc apelację, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu:

1.  naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia tj. art. 321 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na rozpoznaniu i wydaniu przez Sąd I Instancji merytorycznego orzeczenia co do roszczenia odszkodowawczego w kwocie 29.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie dla kwoty 20.000,00 zł od dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz 9.000,00 zł od dnia 20 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty poprzez orzeczenie ponad żądanie na innej podstawie faktycznej i prawnej niż dochodzona przez powoda,

2.  naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie
art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia znajdujący swój wyraz w ustaleniu, iż powód domagał się zadośćuczynienia w kwocie 49.000 zł, kiedy to zgodnie z treścią pozwu i dalszych pism procesowych (w tym pism stanowiących rozszerzenie powództwa) powód domagał się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 20.000 zł,

3.  naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia tj. art. 99 k.p.c. w zw. z § 19 oraz 2. pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż pierwotna wartość przedmiotu sporu wynosiła powyżej 50.000,00 zł co w konsekwencji doprowadziło do zastosowania niewłaściwej podstawy prawnej tj. 2. pkt 6, a nie 2. pkt 5 ww. rozporządzenia i zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400,00 zł zamiast 3.600,00 zł, a co dalej idzie niezastosowanie zasady stanowiącej, iż w przypadku zmiany wartości przedmiotu sporu w toku procesu, orzekając o kosztach w tej samej instancji bierze się pod uwagę wartość przedmiotu sporu pierwotną (zawartą
w pozwie),

4.  naruszenia prawa materialnego tj. art. 6 k.c. poprzez błędne zastosowanie i przyjęcie, że powód wykazał zasadność i wysokość roszczenia, kiedy to powód nie sprostał ciężarowi dowodowemu, tj. nie wykazał łączących strony stosunku dobrowolnej umowy ubezpieczenia.

Mając to na uwadze apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I poprzez oddalenie powództwa również co do kwoty 29.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 20.000 zł do dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 9.000 zł od dnia 20 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, oraz w całości w punkcie 4 i 5 poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych przez sądem I instancji stosownie do wyniku procesu oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W odpowiedzi na apelację pozwanego, powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna w przeważającym zakresie, Sąd Okręgowy dopatrzył się jedynie przesłanek do zmiany orzeczenia w zakresie obejmującym rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne.

Niezasadne okazały się podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego, w szczególności art. 321 § 1 k.p.c. poprzez orzeczenie ponad żądanie, na innej podstawie faktycznej i prawnej niż dochodzona przez powoda.

Zgodnie z normą prawną wyrażoną w art. 321 § 1 k.p.c. Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. W literaturze wskazuje się, że cyt. „Rozstrzygając merytorycznie sprawę sąd nie może orzekać o czymś innym niż żądał powód, ani w rozmiarze większym niż zgłoszone żądanie, bez względu na to, czy ustalenia faktyczne poczynione przez sąd uzasadniałyby wystąpienie z jeszcze innym roszczeniem lub z tym samym roszczeniem, ale w większym zakresie.” (tak: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, red. prof. dr hab. Elwira Marszałkowska-Krześ, 2018, Legalis). „Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, nawet w razie niewyraźnego lub wręcz niewłaściwie sformułowanego żądania sąd może je odpowiednio zmodyfikować, jednak tylko zgodnie z wolą powoda. Związanie sądu granicami żądania obejmuje nie tylko związanie co do samej treści (wysokości) żądania zasadniczego, ale także co do uzasadniających je elementów motywacyjnych.” (tak: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, red. prof. dr hab. Andrzej Zieliński, dr hab. Kinga Flaga-Gieruszyńska, 2017, Legalis).

Trzeba ponadto zauważyć, że art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. nakłada na powoda obowiązek określenia żądania oraz przytoczenia okoliczności faktycznych żądanie to uzasadniających. Zakres żądanej ochrony prawnej określa zarówno przedmiot postępowania, jak i przedmiot orzekania i tym zakresem sąd jest związany. W świetle art. 321 § 1 k.p.c. zakaz orzekania ponad żądanie dotyczy bądź samego żądania (petitum), bądź jego podstawy faktycznej (causa petendi). Granic przedmiotu orzekania nie wyznacza natomiast kwalifikacja prawna żądania i do jej określenia zastosowanie mają zasady da mihi factum ego dabo tibi ius oraz iura nowit curia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają przepisu nakazującego powodowi wskazanie podstawy prawnej roszczenia, lecz w sytuacji jego wskazania nie pozostaje to bez wpływu dla przebiegu i wyniku sprawy, bo pośrednio określa, jakie są istotne okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu. Podanie jednak określonej podstawy faktycznej nie oznacza, że powód poddaje pod osąd sądu tylko te fakty, które mogą służyć zastosowaniu przez niego wskazanej normy prawa materialnego. Sąd nie jest związany podstawą prawną podaną przez powoda i powołana podstawa faktyczna, która może być kwalifikowana według różnych podstaw prawnych uzasadnia rozważenie ich przez sąd i zastosowanie jednej z nich, nawet odmiennej od podanej przez powoda nie narusza art. 321 § 1 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2015 r. – III CZP 351/15 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2003 r., V CKN 115/01, z dnia 16 września 2009 r., II CSK 189/09, Palestra 2009, nr 11 - 12, poz. 276, z dnia 23 lipca 2015 r., I CSK 549/14, z dnia 25 czerwca 2015 r., V CSK 528/14).

Co do zasady zasądzenie przez sąd na rzecz powoda żądanej kwoty na inne podstawie prawnej niż wskazana w pozwie może stanowić uchybienie art. 321 k.p.c. i stanowić orzeczenie ponad żądanie. Analiza żądań formułowanych przez powoda w toku postępowania i ich podstawa faktyczna oraz treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 321 k.p.c. i nie orzekł ponad żądanie zgłoszone przez powoda w toku procesu.

Treść pozwu i pism procesowych składanych w toku procesu przez powoda reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika może, w zakresie obejmującym sformułowanie zgłoszonego żądania rzeczywiście wskazywać na to, że powód domaga się zasądzenia łącznej kwoty 49 000 zł tytułem zadośćuczynienia (20.000 zł ) i odszkodowania (29.000 zł). Trzeba jednak mieć na uwadze, że powód nie wskazuje podstawy prawnej roszczenia mylnie określonego jako odszkodowawcze (odszkodowanie z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu). Biorąc zaś pod uwagę podstawę faktyczną zgłoszonego roszczenia należy stwierdzić, że powód domaga się zasądzenia zarówno kwoty 20.000 zł jak i kwoty 29.000 zł w związku z doznaną w wyniku wypadku krzywdą, a z zatem z tytułu zadośćuczynienia. Zasądzenie kwoty 29.000 zł uzasadnia w ocenie powoda doznany uszczerbek na zdrowiu, który jak wynika z niekwestionowanych ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy jest znaczący. Nie budzi przy tym wątpliwości, że zadośćuczynienie przyznawane na podstawie art. 445 § 1 k.c. – na który powoływał się powód, ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Zasadniczą przesłanką określającą rozmiar należnego zadośćuczynienia jest zatem stopień natężenia krzywdy w tym doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, czas ich trwania, nieodwracalność następstw wypadku i inne podobne okoliczności. Niewymierny w pełni charakter tych okoliczności sprawia, że sąd przy ustalaniu rozmiaru krzywdy, a tym samym wysokości zadośćuczynienia ma pewną swobodę ( Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 28 lutego 2023 r. II CSKP 677/22). W tym kontekście brak jest wątpliwości co do tego, że powód domagał się zasądzenia zadośćuczynienia. Powoływanie się przez powoda w toku procesu na ogólnie dostępne tabele wyliczania odszkodowania na podstawie ustalonego procentowo uszczerbku na zdrowiu, mogło mieć jedynie pomocnicze znaczenie przy ustaleniu rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy. Prezentowane przez powoda w toku procesu wyliczenia nie stanowią podstawy do zakwalifikowania roszczenia powoda jako odszkodowawczego, co w konsekwencji miało zdaniem pozwanego doprowadzić do naruszenia przez Sąd art. 321 k.p.c. i orzeczenia ponad żądanie w związku z zasądzeniem na rzecz powoda żądanej kwoty 29.000 zł z tytułu zadośćuczynienia. Rzeczywiście powód dokonywał pewnego rozdzielenia swoich żądań w zakresie zadośćuczynienia, jednak zdaniem Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że zważywszy na sposób określenia podstawy faktycznej zgłoszonego żądania również w zakresie kwestionowanej przez apelującego kwoty 29.000 zł podstawę tego żądania stanowi norma art. 445 § k.c.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zważywszy na podstawę faktyczną roszczenia powoda i poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne zaistniały przesłanki do zasądzenia na rzecz powoda kwoty 49 000 zł z tytułu zadośćuczynienia.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że zaskarżone rozstrzygnięcie zawarte w punkcie I. wyroku odpowiada prawu, zarzut naruszenia prawa procesowego art. 321 k.p.c. nie jest zasadny. Nietrafne są również zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 6 k.c. W toku postępowania powód wykazał, zarówno zasadność zgłoszonego roszczenia jak i wysokość żądanej kwoty z tytułu zadośćuczynienia. Zastrzeżeń nie budzi dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego w tym opinii biegłych i zeznań powoda.

Jedynym trafnym zarzutem apelacji okazał się ten dotyczący rozliczenia kosztów procesu tj. zarzut naruszenia art. 99 k.p.c. w zw. z § 19 oraz § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku. Sąd I instancji omyłkowo rozliczając koszty postępowania, przyjął jako należną powodowi tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego stawkę 5.400 zł, zamiast prawidłowej 3.600 zł – zgodnie z treścią § 2 pkt 5 w/w rozporządzenia. Wobec tego konieczna okazała się zmiana zaskarżonego rozstrzygnięcia w tym zakresie o czym orzeczono w oparciu o treść art. 386 § 1 k.p.c.

W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. uznając, że powód uległ jedynie w niewielkiej części, a wygrana pozwanego w postępowaniu apelacyjnym ogranicza się jedynie do zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Na koszty należne powodowi złożyło się wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w oparciu
o treść § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. w wysokości 1.800 zł.

Alina Szymanowska