Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Maria Antecka

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2023 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K.w W. Oddziału Terenowego w P.

przeciwko Miastu P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Stare Miasto w Poznaniu

z dnia 10 stycznia 2022 roku

sygn. akt VII C 2553/18

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 1800 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu
w postępowaniu apelacyjnym.

Maria Antecka

UZASADNIENIE

W sprawie z powództwa K.w P., przeciwko Miastu P., o zapłatę kwoty 15186,46 zł, Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu wyrokiem z 10 stycznia 2022 r. ( VII C 2553/18):

1.  umorzył postępowanie co do kwoty 3.171,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.968,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty,

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddalił,

4.  koszty procesu rozdzielił stosunkowo pomiędzy strony, obciążając nimi powoda w 21,20%, a pozwanego w 78,80 % i z tego tytułu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.609,83 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

5.  zwrócił powodowi z konta dochodów budżetowych tamtejszego sądu kwotę 79,50 zł tytułem części uiszczonej opłaty sądowej od pozwu.

Z powyższym rozstrzygnięciem w części; tj. co do pkt 2) w całości, czyli zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.968.16 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz co do pkt 4) dotyczącego rozliczenia kosztów postępowania - w całości nie zgodził się pozwany wnosząc apelację i zarzucając zaskarżonemu w tym zakresie orzeczeniu naruszenie:

- art. 361 k.c., art. 417 k.c., art. 18 ust. 2, 3, 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego poprzez przyjęcie, że powódka w okresie objętym pozwem wynajęłaby sporny lokal na wolnym rynku, a w konsekwencji powyższego przyjęcie, że powód uprawdopodobnił szkodę w postaci utraconych korzyści w sposób graniczący z pewnością (tj. dochód jaki mógłby uzyskać na wolnym rynku z tytułu najmu spornego lokalu),

- art. 233 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez wywiedzenie wniosków z faktów, z których one nie wynikają oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności zeznań świadków A. L., A. W., R. S. i przyjęcie, że powódka posiadała zamiar wynajmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) na wolnym rynku w celu czerpania zysków czynszowych w okresie spornym, podczas gdy faktycznym celem gospodarowania nieruchomościami powódki jest sprzedaż lokali na zasadzie pierwokupu, co wynika wprost z przykładowej księgi wieczystej KW (...) (sprzedaż i wyodrębnienie większości lokali w nieruchomości), zeznań świadków oraz ustalonych procesowo okoliczności w analogicznych sprawach.

Mając powyższe na uwadze apelujący wniósł zmianę pkt. 2) orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości, zmianę pkt. 4) orzeczenia poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem 1 instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ponadto apelujący wniósł o przeprowadzenie dowodu:

- przeprowadzenie dowodu z protokołów rozpraw z przesłuchania świadków A. W., R. S., A. L., na okoliczność prowadzonej polityki gospodarowania nieruchomościami przez powoda (z dnia 21-05-2019 r.: VII C 1778/18; z dnia 04-06-2019 r.: VII C 2205/18; z dnia 12-06-2019 r.; VII C 2286/18; z dnia 11-10-2019 r.: VII C 2286/18; z dnia 19-02-2019 r.: I C 2683/18; z dnia 26-03-2019 r.: I C 2683/18; z dnia 09-09-2019 r.: I C 501/19; z dnia 22-08-2019 r.: I C 500/19; z dnia 27-06-2019 r,: I C 500/19 - wydruki protokołów z portalu informacyjnego apelacji poznańskiej dołączono do odpowiedzi na pozew z 12-12-2019 r.);

- przeprowadzenie dowodu z wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 21 stycznia 2020 r. XV Ca 1098/19 wraz z transkrypcją uzasadnienia (wydruk z portalu informacyjnego apelacji poznańskiej) na okoliczność przyjęcia co do zasady braku odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie Miasta P. za niewskazanie lokali socjalnych ze względu na prowadzenie przez stronę powodową aktywnej polityki sprzedażowej nieruchomości;

- przeprowadzenie dowodu z wydruku księgi wieczystej nr (...) dla sąsiedzkiej nieruchomości (...) na okoliczność polityki K.wyodrębniania i sprzedaży przez Powoda lokali, co przekłada się jednoznacznie na zamiar czerpania zysku ze sprzedaży, a nie wolnorynkowego najmu.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej, oddalenie zgłoszonych wniosków dowodowych oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

Wniosek dowodowy zgłoszony na etapie postępowania apelacyjnego w postaci przeprowadzenia dowodu z wydruków z portalu informacyjnego apelacji poznańskiej
z protokołów przesłuchania świadków dołączonych w formie papierowej do odpowiedzi na pozew został pominięty na podstawie art.235 ¹§1 punkt 2 k.p.c., albowiem dowód z tych dokumentów przeprowadził już Sąd Rejonowy ( vide: zapis z protokołu z rozprawy z 17 marca 2021 r. k.333 – punkt 4.- „przeprowadzić dowód ze wszystkich dokumentów zgromadzonych w aktach spawy”), więc ponowne zgłaszanie wniosku o przeprowadzenie tego dowodu i przeprowadzenie tego dowodu było zbędne.

Wniosek dowodowy zgłoszony na etapie postępowania apelacyjnego w postaci przeprowadzenia dowodu z wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z transkrypcją uzasadnienia został pominięty na podstawie art.235 ¹§1 punkt 2 k.p.c. jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie odnosił się do okoliczności faktycznych, ale przyjęcia braku odpowiedzialności odszkodowawczej Miasta P. przez sąd orzekający
w innej sprawie.

Co do dowodu z odpisu księgi wieczystej KW nr (...) powołanemu w celu wykazania, że powód sprzedaje lokale, to Sąd Okręgowy przeprowadził ten dowód, z tym, że należy zauważyć odpis księgi wieczystej dotyczy lokalu położonego w innym budynku niż przy ul. (...), gdzie znajdował się lokal mieszkalny nr (...), do którego odnosi się niniejsze postępowanie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne oraz prawne poczynione przez Sąd I instancji czyniąc je integralną częścią niniejszego uzasadnienia.

Nie było podstaw do uwzględnienia podniesionego przez apelującego zarzutu w postaci naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wywiedzenie wniosków
z faktów, z których nie wynikały oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów. Należy przy tym zaznaczyć, że skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (tak SN w orz. z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ.). Ażeby zatem zasadny był zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 kpc oraz uznanie, że mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie wystarczy wyłącznie przedstawienie odmiennej interpretacji strony co do dowodów zebranych w sprawie, a koniecznym jest natomiast jednoczesne wykazanie – czego nie uczynił apelujący - iż ocena przyjęta przez Sąd Rejonowy za podstawę rozstrzygnięcia, przekracza granicę swobodnej oceny dowodów, którą wyznaczają czynniki logiczny i ustawowy, zasady doświadczenia życiowego, aktualny stan wiedzy, stan świadomości prawnej i dominujących poglądów na sądowe stosowanie prawa.

Zarzuty naruszenia prawa materialnego podstawione w apelacji opierają się na twierdzeniu, że praktyką powoda jest sprzedaż lokali, a nie ich wynajem na wolnym rynku,
z czego apelujący dalej wywodzi, że nieuprawnione było przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że powód uprawdopodobnił szkodę w postaci utraconych korzyści (dochodu jaki mógłby uzyskać na wolnym rynku z tytułu najmu spornego lokalu).

Apelujący pominął ustalenia Sądu Rejonowego, że powód (jego poprzedniczka) nie sprzedawał lokali w budynku przy ul. (...) w P., albowiem były plany, że w okolicy położenia budynku będzie przebiegać nowa droga i trasa tramwajowa, co mogło się wiązać z wyburzeniem tego budynku i ostatecznie decyzja w tym zakresie zapadła
w 2017 r., a budynek został w roku 2019 albo 2020 wyburzony(k.23-24 uzasadnienia).

Apelujący w zarzutach i w uzasadnieniu apelacji powołuje się na politykę strony powodowej sprzedaży lokali z pierwokupem i bonifikatą, opierając na tym żądania zgłaszane w toku postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego zważywszy położenie lokalu w budynku przy ul. (...), co do którego wcześniej były plany , a od roku 2017 pewność , że zostanie wyburzony, argumentacja ta jest chybiona.

Sąd Okręgowy zwraca jeszcze uwagę, że Sąd Rejonowy, ustalił, że w budynku przy ul (...) Miasto P. najmowało od 2012 roku od powódki ( a wcześniej jej poprzedniczki) dwa lokale mieszkalne. Ustaleń tych apelujący nie czyni przedmiotem zarzutów, ale w uzasadnieniu apelacji podnosi, że Sąd Rejonowy pominął, że wysokość czynszu uiszczanego za te lokale wynosiła 2,45 zł za metr kwadratowy, a więc nie był to najem wolnorynkowy. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność wysokości czynszu na jaki strony umówiły się w 2012r. nie ma wpływu na ocenę, czy powód wykazał, że w spornym okresie miał możliwość wynajęcia przedmiotowego lokalu na wolnym rynku za kwoty podane
w pozwie ( których wysokość nie była kwestionowana przez pozwanego na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego).

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja pozwanego w znacznej części stanowi wyłącznie polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji i próbę przeforsowania swoich twierdzeń.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu stanowił art. 98 k.p.c. i wobec powyższego Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1800 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym ustaloną na podstawie § 2 ust. 5 w związku z §10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Maria Antecka