Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2023 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Radomska-Stęplewska

Sędziowie: Rafał Kubiak

Ryszard Małecki

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2023 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. P. (1)

przeciwko G. P.

o obniżenie alimentów

oraz sprawy z powództwa wzajemnego G. P.

przeciwko A. P. (1)

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 14 lipca 2022 r.

sygn. akt IV RC 573/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie 1. powództwo główne oddala,

II.  w pozostałym zakresie oddala apelację pozwanej;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym kwotę 450 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia rozstrzygającego o kosztach postępowania apelacyjnego do dnia zapłaty

Rafał Kubiak Małgorzata Radomska-Stęplewska Ryszard Małecki

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 lipca 2022 r. Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie z powództwa A. P. (1) przeciwko G. P. o obniżenie alimentów oraz z powództwa wzajemnego G. P. przeciwko A. P. (1) o podwyższenie alimentów:

1.  obniżył rentę alimentacyjną zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2020 roku w sprawie XIII C 348/18 od A. P. (1) na rzecz G. P. z kwoty 1.000 zł miesięcznie do kwoty 700 zł miesięcznie, płatne do rąk pozwanej do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie opóźnienia płatności którejkolwiek z rat począwszy od dnia wydania wyroku,

2.  oddalił powództwo główne w pozostałym zakresie,

3.  oddalił powództwo wzajemne w całości,

4.  kosztami opłaty sądowej obciążył powoda w zakresie przez niego poniesionym,

5.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa (Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu),

6.  zniósł wzajemnie koszty zastępstwa procesowego,

7.  wyrokowi w pkt 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana/powódka wzajemna G. P.. Zaskarżyła ww. orzeczenie w zakresie, w jakim Sąd Rejonowy obniżył rentę alimentacyjną na jej rzecz z kwoty 1.000 zł miesięcznie do kwoty 700 zł miesięcznie poczynając od dnia zapadnięcia wyroku, tj. w punkcie 1 oraz 6 wyroku, zarzucając Sądowi I instancji naruszenie:

1. art. 138 § 1 k.r.o. poprzez dokonanie błędnej wykładni tego przepisu i całkowicie błędne uznanie przez Sąd Rejonowy, że okoliczności, które nie uległy zmianie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia rozwodowego stron (posiadanie przez pozwaną udziału w mieszkaniu wraz z pierwszym mężem, niedokonanie podziału majątku wspólnego przez strony, dysponowanie przez pozwaną oszczędnościami stron, nieposiadanie przez pozwaną zadłużeń) mogą w niniejszym postępowaniu podlegać odmiennej, nowej ocenie dokonywanej przez Sąd orzekający, co więcej dokonywanej na niekorzyść pozwanej,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na wadliwym uznaniu przez Sąd Rejonowy, że ustalony w sprawie stan faktyczny - zmiana sytuacji życiowej powoda poprzez założenie rodziny i urodzenie się trójki dzieci - uzasadnia sama w sobie konieczność obniżenia obowiązku alimentacyjnego A. P. (1) wynikającego z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego, gdyż jak wskazuje Sąd Rejonowy „z racji ilości i stanu zdrowia dzieci trudno wymagać, by nadal realizował obowiązek alimentacyjny na rzecz byłej małżonki w tym samym zakresie bez uszczerbku dla utrzymania nowej rodziny",

3. art. 233 § 1 k.p.c. polegające na nieprawidłowej - wybiórczej ocenie materiału dowodowego i całkowitym pominięciu przez Sąd, że A. P. (1) od rozstania stron pomnaża (w przeciwieństwie do G. P.) swój majątek, dokonując kolejnych zakupów i inwestycji za gotówkę oraz za zaciągane kredyty, co wskazuje w sposób jednoznaczny na jego co najmniej dobrą (zatem niepogorszoną) sytuację majątkową w okresie ostatnich dwóch lat. Nie budzi bowiem żadnych wątpliwości, że stan aktywów powoda w porównaniu z okresem toczenia się i uprawomocnienia się sprawy rozwodowej stron uległ istotnemu zwiększeniu. A zatem brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że poziom życia A. P. (1) w wyniku założenia rodziny i urodzenia się trójki dzieci uległ pogorszeniu. I tak:

• jeszcze w toku postępowania rozwodowego stron - w dniu 4.12.2019r. A. P. (1) nabył wraz ze swoją ówczesną partnerką (obecnie żoną) udział łącznie w wysokości 1/2 w nieruchomości położonej w miejscowości D. za kwotę 45.000 zł (całość nieruchomości została kupiona za 90.000 zł) - zakupiona działka jest działką budowlaną (akt notarialny nabycia działki został załączony do pisma pełnomocnika powoda z dnia 27 maja 2022r.),

• w dniu 12.10.2021r. - dwa tygodnie przed złożeniem niniejszego pozwu o obniżenie alimentów - A. P. (1) wraz z żoną nabyli (na podstawie przetargu z 21 lipca 2021 r., a zatem w wyniku wielomiesięcznej i przemyślanej decyzji) działkę budowlaną położoną w L. o pow. 762 m2 za kwotę 176.406 złotych (zaciągając na ten cel kredyt w wysokości 140.000 zł) oraz zobowiązali się do wybudowania na tej działce w ciągu czterech lat domu w stanie surowym zamkniętym (akt notarialny nabycia działki został załączony do pisma pełnomocnika powoda z dnia 27 maja 2022r.),

4. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, jego wybiórczą ocenę i dokonanie jego oceny z pominięciem istotnej części materiału, tj. zeznań powoda, z których wynika, iż alimenty na byłą żonę G. P. przestał płacić regularnie, a w transzach począwszy od listopada 2021 roku, która to okoliczność pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z inwestycją powoda w zakup drugiej nieruchomości w L. w październiku 2021 r. (akt notarialny z dnia 12.10.2021r., rep A numer (...)) i zaciągniętym w związku z tym kredytem, co doprowadziło do pominięcia przez Sąd, że powód, na którym ciąży obowiązek alimentacyjny nie liczył się i nie uwzględniał przy zakupie przedmiotowej nieruchomości oraz zaciąganiu na nią kredytu z możliwościami finansowymi jakimi dysponował z uwzględnieniem obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanej, co pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, co podkreślił Sąd Najwyższy w orzeczeniu w sprawie III CRN 236/76,

5. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez błędne przyjęcie, że sytuacja majątkowa A. P. (1) uległa pogorszeniu od dnia uprawomocnienia się orzeczenia rozwodowego stron (2 marca 2021 r.), podczas gdy rzetelna jej ocena wskazuje, że pomimo niewątpliwej zmiany sytuacja ta nie uległa rzeczywistemu pogorszeniu. I tak:

• powód - wbrew ustaleniom Sądu zarabia średnio miesięcznie ok. 5.800 zł ( a nie 5.200 zł) i jego dochody od dnia uprawomocnienia się wyroku rozwodowego wzrastają. Sąd nie dokonał obliczenia dochodów powoda z dostarczonych dokumentów PIT ani z zaświadczenia o dochodach: z zaświadczenia o dochodach z dnia 26.04.2022r. załączonego do pisma z dnia 29.04.2022r. wynika średnio miesięcznie netto 5.643 zł za okres ostatniego roku. Z dokumentu PIT A. P. (1) wynika, że w 2021 roku zarobił 85.690 zł (dochód po odliczeniach) - 6.617 zł (należny podatek) - 8.653 zł (składki na ubezpieczenie zdrowotne) = 70.420 zł. / 12 = 5.868 zł średnio miesięcznie, natomiast z dokumentu PIT A. P. (1) za 2020 rok wynika, że zarobił 81.813 zł (dochód po odliczeniach) - 6.775 zł (należny podatek) - 7.673 zł (składki na ubezpieczenie zdrowotne) = 67.365 zł, /12 = 5.613,75 zł średnio miesięcznie,

• oboje małżonkowie A. P. (1) i jego obecna żona N. P. sprzedają i kupują kolejne samochody, które nie są gorsze od zbywanych. Obecnie posiadają dwa samochody (M. i D.). W 2020 roku A. P. (1) kupił samochód A. (...) (coupe) o wartości ok. 50.000 zł, a następnie w październiku 2021 r. po sprzedaży samochodu A. kupił samochód M. (...) o wartości 45.000 zł. Jednocześnie sprzedał wspólny motocykl stron i nie rozliczając się z pozwaną „wydał na dzieci i bieżące wydatki” 12.000 złotych. Za fakt nie wymagający dowodu uznać należy konieczność ponoszenia niemałych wydatków przy procedurze każdorazowej zmiany samochodu przez jego użytkownika (niewielkie remonty, ubezpieczenie, często nowe opony i.t.p.),

• nieprawdą jest, że dzieci powoda (...)mają poważne problemy zdrowotne skutkujące znacznymi wydatkami na ich leczenie (jest to nadinterpretacja Sądu): jedna nie słyszy, obydwie mają problemy z sercem oraz nierówność rozwoju (...) a nadto wymagają płatnej rehabilitacja. Ze złożonych przez powoda dokumentów i jego zeznań wynika, że: córki powoda były jeden raz na płatnej wizycie kardiologicznej (wymagają wyłącznie dalszej obserwacji i okresowych kontroli), z badania audiologicznego jednej córki wynika wyłącznie konieczność kontroli około pierwszego roku życia dziecka, dzieci są faktycznie rehabilitowane (z uwagi na wcześniactwo (...)), rehabilitacja odbywa się w ramach NFZ (stale raz w tygodniu) oraz prywatnie. Zatem jedynym kosztem ponoszonym (w zakresie nie ustalonym w toku postępowania) jest koszt rehabilitacji,

• powód z żoną zatrudniają opiekunkę i posiadają środki finansowe na ten cel - zgodnie z zeznaniami powoda na rozprawie - za kwotę 1.200 zł miesięcznie (niezależnie od nieuwzględniania przez Sąd zasadności przedmiotowego wydatku istnieje on w miesięcznym budżecie powoda i świadczy o posiadaniu środków na ten cel),

• żona powoda prowadzi działalność gospodarczą uzyskując ponad świadczenie macierzyńskie środki finansowe na życie rodziny, łączny jej dochód w 2021 roku wyniósł zgodnie z PIT: 45.339 zł - należny podatek - składki na ubezpieczenie zdrowotne = 40.203 zł rocznie / 12 = 3.350 zł średnio miesięcznie. Posiadała ona nadto oszczędności, które zasilały wspólne zakupy małżonków i domowy budżet,

• mając na uwadze świadczenia 500 + rodzina powoda dysponuje miesięcznie łącznie kwota około 10.650 zł na utrzymanie rodziny (małżonków i trójki dzieci),

6. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

• przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji błędną ocenę dowodów, polegającą na sprzeczności ustaleń sądu z materiałem dowodowym, tj. wyprowadzenie wniosków niewynikających z materiału dowodowego w postaci dokumentów: konsultacji kardiologicznej A. P. (2) z 15.20.2021 r., konsultacji kardiologicznej Z. P. z 15.10.2021 r., karty przesiewowego badania słuchu A. P. (2) z 4 i 5.08.2021 r. i karty diagnostyki audiologicznej A. P. (2) z 28.10.2022r. oraz przyznanie wiarygodności zeznaniom powoda w przedmiocie sytuacji zdrowotnej małoletnich córek (...) w sytuacji gdy zeznania te nie są spójne oraz nie uzupełniają się z ww. materiałem dowodowym, a wręcz pozostają z nim w sprzeczności,

• błędna ocenę dowodów polegająca na wyprowadzeniu wniosków wykraczających poza schematy logiki formalnej oraz wbrew zasadom doświadczenia życiowego bez uwzględnienia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, poprzez błędne przyjęcie, że dwie córki powoda wymagają zwiększonych nakładów finansowych z uwagi na stan zdrowia: problemy z sercem i słuchem, w sytuacji gdy z dokumentów opisanych powyżej wynika jedynie, że dziewczynki wymagają co do zasady okresowych kontroli kardiologicznych (obie) i audiologicznej (A.), natomiast z żadnego z tych dokumentów nie wynika, by dziewczynki były chore oraz by związku z ww. obserwacjami stanu zdrowia rodzice małoletnich ponosili stałe wydatki;

• wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. dokumentów opisanych powyżej wniosków z nich niewynikających, a nadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym, że młodsze córki powoda A. P. (1) nie są zdrowe, jedna nie słyszy na ucho, obydwie mają problemy z sercem, chociaż z przedmiotowych dokumentów wynika, że w zakresie opieki kardiologicznej i audiologicznej wymagają jedynie obserwacji i kontroli,

• brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części materiału, tj. części zeznań powoda A. P. (1), z których wynika, że nie potrafił on wskazać nazwy ośrodka w jakim odbywa się rehabilitacja córek, nazwisk rehabilitantów oraz miejsca (adresu) w jakim odbywa się rehabilitacja córek, przy jednoczesnym twierdzeniu, że zawozi na nią córki osobiście co najmniej trzy razy w miesiącu, a w konsekwencji błędne przyznanie przez Sąd wiarygodności zeznaniom powoda oraz błędne uznanie zeznań powoda za jasne, logiczne i rzetelne - nagranie z rozprawy z dnia 09 maja 2022 r. min. 49:12-52:30,

7. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie jego oceny z pominięciem istotnej części materiału, tj. części zeznań powoda A. P. (1), z których wynika, że wydaje miesięcznie na każde z dzieci po 3.000 zł, co pozostaje w sprzeczności z zeznaniami powoda co do jego miesięcznych dochodów i możliwości finansowych, a w konsekwencji błędne ustalenie, że powód dysponuje mniejszym dochodem miesięcznym niż faktycznie, a ponadto błędne uznanie przez Sąd, że zeznania powoda A. P. (1) co do osiąganych przez niego obecnie dochodów są wiarygodne, jasne i rzetelne, w sytuacji gdy pozostają one ze sobą w sprzeczności,

8. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że usprawiedliwione potrzeby G. P. uległy ograniczeniu („zmieniła się ich struktura”) od dnia uprawomocnienia się orzeczenia rozwodowego stron (2 marca 2021 r.), a w części są one zawyżone, podczas gdy z pełnej i prawidłowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego wywieść należy przeciwny wniosek. I tak:

• pozwana wskazując, że ogranicza korzystanie z samochodu na rzecz roweru, ogranicza korzystanie z fryzjera, kosmetyczki, u dentysty w zeszłym roku wydała 1.600 zł (w tym roku zamierza w drugiej połowie roku odbyć kontrolę stomatologiczną), nagranie z rozprawy z dnia 30 czerwca - min. 25.06 do 25.30), ponadto nie chodzi do kina, teatru i nie wyjeżdża na wakacje jasno wskazała, że nie stać ją na te wydatki i to jest przyczyna wskazanego ograniczenia, a Sąd całkowicie sprzecznie z jasną intencją pozwanej wskazał, że są to wydatki nie ponoszone, zbędne i zawyżone,

• podobnie pozwana wskazała, że nie udaje jej się leczyć na NFZ u stomatologa, ortopedy i fizjoterapeuty - nagranie z rozprawy z dnia 30 czerwca - min. 10.00 do 10.20 oraz wykazała ww. leczenie złożoną dokumentacją medyczną w zakresie fizjoterapii i leczenia ortopedycznego; pomimo tak przedstawionego materiału dowodowego Sąd całkowicie nieprawidłowo ustalił, że ww. wydatki pozwanej nie są zasadne,

• pozwana w sposób jednoznaczny wskazała, że ogranicza swoje codzienne wydatki i liczy każda złotówkę, nie chcąc zużywać oszczędności (poza koniecznymi potrzebami), co Sąd całkowicie błędnie zinterpretował jako wybór pozwanej, a nie życiową konieczność liczenia się z posiadanymi środkami finansowymi,

• pozwana jasno zeznała, że na samo paliwo do samochodu zużywa 300 zł miesięcznie - nagranie z rozprawy z dnia 30 czerwca - min. 27.12-28.07, a ponadto łączny koszt samochodu to ok. 500 zł miesięcznie, co sąd uznał za wydatek zawyżony, pomimo braku jakichkolwiek podstaw do przyjęcia takiego rozumowania,

• dokonywana przez ZUS waloryzacja emerytury (4,48 % rocznie) przeprowadzana jest w celu wyrównania spadku siły nabywczej pieniądza z upływem czasu, nie jest ona zatem dodatkowym dochodem, a jedynie dostosowaniem emerytury do realiów rynku, nie można zatem uznać, że dochody pozwanej faktycznie wzrosły, gdyż realna siła nabywcza otrzymywanych środków jest niższa (inflacja wyniosła 16 %),

• ceny najmu mieszkań na (...) rynku w sposób oczywisty w ostatnich 6 miesiącach (zmiana sytuacji gospodarczej, wojna na Ukrainie i ogromny wzrost popytu na mieszkania) podniosły się istotnie i za kwotę 1.400 zł nie jest możliwym wynajęcie mieszkania, w którym można godnie i spokojnie żyć.

9.  błąd w ustaleniach faktycznych przejętych za przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że kwota 1.400 zł miesięcznie jest wystarczająca do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych pozwanej G. P., podczas gdy za kwotę tę nie ma możliwości wynajęcia mieszkania w P. /P., zapewniającego pozwanej życie choćby w porównywalnym (choć niższym) standardzie do powoda w pobliżu jednej z córek (a jedynie możliwe byłoby wynajęcie niewielkiej kawalerki w wielopiętrowym bloku).

Mając na uwadze powyższe apelująca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa A. P. (1) o obniżenie renty alimentacyjnej w całości oraz obciążenie go kosztami zastępstwa procesowego apelującej w obu instancjach i zasądzenie od A. P. (1) na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód /pozwany wzajemny wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanej/powódki wzajemnej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym w wysokości prawem przepisanej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej w przeważającej części zasługiwała na uwzględnienie.

Zważyć należy, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo i wyczerpująco ustalił stan faktyczny stanowiący podstawę do merytorycznego rozpoznania powództwa, jednak Sąd Okręgowy dokonał odmiennej oceny prawnej żądania powoda, co spowodowało konieczność zmiany wyroku w zaskarżonej części.

W ocenie Sądu Okręgowego uzasadniony okazał się zarzut apelacji dotyczący nieuwzględnienia przez Sąd I instancji w wystarczającym stopniu, że A. P. (1) od rozstania stron pomnaża (w przeciwieństwie do G. P.) swój majątek, dokonując kolejnych zakupów i inwestycji za gotówkę oraz za zaciągane kredyty.

Należy podkreślić, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że sytuacja życiowa powoda/pozwanego wzajemnego zmieniła się w sposób znaczący od ostatniej konkretyzacji obowiązku alimentacyjnego względem pozwanej/powódki wzajemnej ( 2 marca 2021 r. ). Powód ma bowiem na swoim utrzymaniu jeszcze dwójkę (poza najstarszą córką z aktualnego związku małżeńskiego) małoletnich dzieci, co bezpośrednio wpływa na ocenę jego sytuacji finansowej Jest to okoliczność tym bardziej istotna ze względu na wcześniactwo bliźniąt oraz konieczność ich rehabilitacji. Wbrew twierdzeniom pozwanej, stan zdrowia(...) wynika z dokumentacji medycznej przedłożonej do akt sprawy – A. ma problemy ze słuchem, a obie wymagają kontroli kardiologicznej. Z uwagi na to, że są opóźnione ruchowo wymagają rehabilitacji, co wiąże się z kosztami w wysokości 750 zł miesięcznie, przy czym jedna wizyta w tygodniu jest wykonywana w ramach NFZ (k. 290-291).

Niemniej jednak po dokonaniu analizy materiału dowodowego, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że powyższa okoliczność sama w sobie nie może stanowić podstawy do obniżenia renty alimentacyjnej na rzecz byłej żony powoda/pozwanego wzajemnego, mając na uwadze jednocześnie podjęte przez powoda decyzje finansowe. Podkreślić bowiem trzeba, że już po rozwodzie z pozwaną, powód wraz z żoną w dniu 12.10.2021r. nabyli (na podstawie przetargu z 21 lipca 2021 r., a zatem w wyniku wielomiesięcznej i przemyślanej decyzji) działkę budowlaną położoną w L. o pow. 762 m2 za kwotę 176.406 złotych (zaciągając na ten cel kredyt w wysokości 140.000 zł) oraz zobowiązali się do wybudowania na tej działce w ciągu czterech lat domu w stanie surowym zamkniętym, rata kredytu wynosi ok.1.042 zł miesięcznie. Zakup powyższej nieruchomości, skutkujący obowiązkiem spłaty rat kredytu w kwocie po ok. 1.042 zł miesięcznie, w ocenie Sądu Okręgowego nie powinien mieć wpływu na obowiązek alimentacyjny względem pozwanej. Powód, zaciągając zobowiązanie kredytowe na zakup działki położonej w L., nabytej w drodze przetargu, a więc na skutek wielomiesięcznej procedury, a także zobowiązując się do wybudowania na tej działce domu, musiał zdawać sobie sprawę jaki będzie to miało wpływ na jego wypłacalność względem byłej żony. Sam wskazał nadto, że jego opóźnienia w zapłacie alimentów wobec pozwanej skorelowane czasowo były z poczynionym przez niego zakupem. Tymczasem zadłużenie kredytowe powoda nie może powodować ograniczenia należnych uprawnionemu środków utrzymania. Osoba, na której ciąży obowiązek alimentacyjny, musi się z tym liczyć przy podejmowaniu wydatków na zakup mebli, telewizora, lodówki itp. (a tym bardziej kolejnych nieruchomości) i ich wysokość planować stosownie do posiadanych możliwości z uwzględnieniem wspomnianego obowiązku alimentacyjnego (tak: Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 12 listopada 1976 r. wydanym w sprawie sygn. akt III CRN 236/76).

Podsumowując, pomimo tego, że wywiedziona w niniejszej sprawie apelacja w znacznej części stanowiła polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, ze względu na powyższe rozważania oraz mając na uwadze, że powództwo zostało wytoczone już po 7 miesiącach od uprawomocnienia się orzeczenia ustanawiającego obowiązek alimentacyjny wobec G. P., Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1. i oddalił w całości powództwo wywiedzione przez A. P. (1) o obniżenie alimentów.

Apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. jedynie w zakresie, w jakim apelująca domagała się obciążenia strony przeciwnej kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem I instancji. Sąd Okręgowy uznał, że zaszły podstawy do wzajemnego zniesienia kosztów zastępstwa procesowego stron, skoro każda z nich była stroną przegrywającą sprawę ze swego powództwa, a poniesione koszty były porównywalne.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z jego wynikiem na podstawie art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c., uznając, że pozwana uległa w nieznacznej części. Na koszty złożyło się wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Rafał Kubiak Małgorzata Radomska-Stęplewska Ryszard Małecki