Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2024 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Ryszard Małecki

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2024 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Szamotułach

z dnia 12 czerwca 2023r.

sygn. akt I C 1328/22

I.  oddala apelację;

II.  przyznaje r. pr. P. F. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szamotułach wynagrodzenie za pełnienie funkcji kuratora nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w kwocie 54 zł brutto;

III.  nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szamotułach kwotę 54 zł.

Ryszard Małecki

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 12 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy w Szamotułach w sprawie z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W. przeciwko M. S. o zapłatę:

1. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.151,91 zł;

2. w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

3. przyznał P. F. wynagrodzenie za pełnienie funkcji kuratora nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w kwocie 1.107zł (w tym VAT);

4. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.200,49 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

5. ściągnął od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szamotułach kwotę 207zł.

Z rozstrzygnięciem zawartym w punkcie II nie zgodziła się strona powodowa wnosząc apelację, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dokonanie sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, pozbawionej wszechstronnego i obiektywnego rozważenia całości materiału dowodowego i wyciągnięcie na tej wadliwej podstawie bezpodstawnych i niezgodnych z rzeczywistym stanem faktycznym wniosków leżących u podstaw wyroku, a polegające na błędnym uznaniu, że dokumenty przedstawione przez powoda nie dowodzą zasadności dochodzonych odsetek z tytułu niespłaconego w terminie kredytu, podczas gdy powód przedstawił: Umowę Kredytu Odnawialnego, Wyciąg z Ksiąg Bankowych, Historię Operacji na kontrakcie kredytowym i Wyciągi z konta pozwanego, których analiza pozwała na stwierdzenie, że kredyt nie był spłacany w terminie, a powodowi przysługiwało uprawnienie do naliczanych odsetek przewidzianych w treści samej umowy, tj. odsetek w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2021 do dnia zapłaty- zgodnie z 5 10 ust. 2 umowy;

b)  art. 224 § 1 k.p.c. poprzez zamknięcie rozprawy mimo niedostatecznego wyjaśnienia sprawy, w świetle ustalonych faktów i okoliczności i wydanie orzeczenia, na podstawie niedostatecznie wyjaśnionych okoliczności faktycznych takich jak stwierdzenie, że strona powodowa nie wykazała zasadności dochodzonych odsetek;

c)  art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 231 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że powodowi nie należą się odsetki od niespłaconego kapitału, w sytuacji gdy pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, zaś sam fakt zawarcia umowy kredytu i braku jego spłaty- nie budził wątpliwości Sądu.

Mając to na uwadze apelująca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek od zasądzonej przez Sąd I instancji kwoty należności głównej za okres od dnia 9 kwietnia 2021 do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za I instancję i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję.

W odpowiedzi na apelację pozwana reprezentowana przez kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu wniosła o jej oddalenie w całości oraz o przyznanie kuratorowi wynagrodzenia za pełniona funkcję w postępowaniu apelacyjnym na poziomie 100 % stawki minimalnej za czynności radców prawnych w oparciu o § 1 ust. 3 pkt 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9.03.2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej powiększonego o stawkę VAT w związku z art. 603 ⁴ § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sadu I instancji i uwagi poczynione na ich podstawie.

W niniejszej sprawie odsetki za opóźnienie zostały określone w umowie łączącej strony według czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Powód w pozwie domagał się odsetek maksymalnych. W chwili zawierania umowy (do 31 grudnia 2016 r.) odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP były tożsame z odsetkami maksymalnymi, jednak następnie odsetki maksymalne odniesiono do dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie i były one w poszczególnych okresach czasu zarówno wyższe, jak i niższe, a nawet równe odsetkom maksymalnym.

Powód domagał się innych rodzajowo odsetek niż umówione. Powód winien domagać się odsetek umownych, tj. odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP i wówczas Sąd mógłby skorygować te odsetki do wysokości odsetek maksymalnych. Rzecz więc nie w odmiennej wysokości żądanych i umówionych odsetek (odsetki maksymalne za opóźnienie na przestrzeni dochodzonego okresu czasu były zarówno wyższe, jak i niższe niż odsetki umowne), lecz w rodzaju odsetek umówionych i żądanych. Sąd nie mógł zasądzić odsetek maksymalnych, ponieważ takie nie były odsetkami umówionymi, nie mógł też zasądzić odsetek ustawowych, skoro było uregulowanie umowne w tym zakresie (art. 481 § 2 kc.). Z uwagi na treść art. 321 § 1 kpc. niedopuszczalne byłoby zasądzenie na rzecz powoda odsetek innego rodzaju niż żądane (ani ustawowych ani umownych).

Sąd Rejonowy nie miał obowiązku wyjaśniania rozbieżności między żądaniem pozwu w postępowaniu zwykłym i EPU. W obecnym stanie prawnym pozew w postępowaniu zwykłym nie jest kontynuacją pozwu w EPU, lecz odrębnym pozwem, który podlega ocenie pod względem zgodności z pozwem w EPU jedynie w kontekście skutków, jakie wywołuje, bądź nie wywołuje, stosownie do art. 505 ^{( 37)} § 2 kpc. Pozew w postępowaniu zwykłym, obejmujący inne żądanie niż pozew w EPU jest skutecznie wniesionym pozwem, a jedynie nie wywołuje skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa w EPU. W niniejszej sprawie na etapie apelacji kwestia tych skutków nie była poddana pod osąd.

W tym stanie rzecz apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

Sąd Okręgowy przyznał kuratorowi reprezentującemu pozwaną wynagrodzenie w kwocie 54 zł (przy wartości przedmiotu zaskarżenia 1374 zł) na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 2 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (270 zł x 50% x 40% = 54 zł brutto. Sąd Okręgowy nie podwyższył przyznanej kwoty o podatek VAT, ponieważ w obecnym rozporządzeniu nie ma mowy o doliczeniu podatku w przeciwieństwie do poprzedniego rozporządzenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 lutego 2021 r., I ACa 1260/19, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 marca 2020 r., V AGz 80/20).

Kwota wynagrodzenia kuratora podlegała ściągnięciu od powoda na podstawie art. 113 ust. Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Ryszard Małecki