Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział II Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Alina Szymanowska

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2024 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko K. S. (S.)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 29 września 2023 r.

sygn. akt I C 651/22

oddala apelację.

Alina Szymanowska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 22 kwietnia 2019 r. powód - (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., wniósł o zasądzenie od pozwanej K. S. kwoty 1217,90 zł wraz z odsetkami:

- umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 1160,37 zł od dnia 15.10.2021 r. do dnia zapłaty

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 57,53 zł od dnia 15.10.2021 r. do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów sądowych i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podała, że kwestionuje, że umowa pożyczki została z nią zawarta, zarzuciła niewykazanie umowy cesji wierzytelności. jak również wskazała, iż powód nie wykazał swojej legitymacji. Pozwana zaprzeczyła, aby numer rachunku bankowego, na który przelano kwotę pożyczki należał do niej. Zaprzeczyła, aby otrzymała na twardym nośniki ramową umowę pożyczki wraz z załącznikami, zaprzeczyła wymagalności roszczenia, doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty, zawiadomienia o cesji (k.52-53).

Sąd Rejonowy w dniu 29 września 2023 r. oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu obciążając nimi powoda.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył powód, który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

a.  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 245 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i dokonanie błędnych lub niepełnych ustaleń faktycznych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności poprzez stwierdzenie, iż Powód nie udowodnił faktu zawarcia w dniu 12.01.2021 r. umowy pożyczki nr (...) między pierwotnym wierzycielem (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., a Pozwanym, jak również nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia, warunków udzielenia pożyczki, a także spełnienia świadczenia przez pierwotnego wierzyciela w ramach umowy pożyczki, podczas gdy aktywność procesowa Powoda odpowiadała treści pozwu i zobowiązaniu Sądu, natomiast z przedłożonych do akt sprawy dokumentów wynika zawarcie umowy pożyczki oraz wypłata środków na rachunek bankowy wskazany przez Pozwanego w umowie w celu refinansowania zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 12.12.2020 r.;

b.  art. 245 k.p.c. w zw. z art. 308 § 1 k.p.c., art. 309 k.p.c. poprzez uznanie, iż kserokopie dokumentów nie mogą stanowić dokumentu w znaczeniu prawa procesowego i nie mogą stanowić dowodu w sprawie, podczas gdy kserokopia jest formą technicznego (z wykorzystaniem fotoelektrycznego) odtworzenia i utrwalenia dokumentów, rysunków i innych dwuwymiarowych elementów graficznych, nie różni się zasadniczo, jeśli chodzi o rezultat w postaci kopii od fotokopii, która wymieniona została w art. 308 k.p.c. i jako taka może stanowić inny środek dowodowy, stanowiący podstawę do wyrokowania.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

a.  art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że Powód nie zadośćuczynił spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu i nie wykazał faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. faktu posiadania legitymacji czynnej w niniejszym postępowaniu, co stoi w sprzeczności z dokumentacją przedłożoną do akt sprawy;

b.  naruszenie art. 509 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż Powód nie wykazał legitymacji czynnej, w sytuacji, gdy Powód przedłożył do akt sprawy uwierzytelnioną kopię umowy przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem wskazującym nabytą wierzytelność wobec Pozwanej, co skutkowało błędnym przyjęciem, że powód nie posiada legitymacji czynnej w niniejszym postępowaniu;

c.  art. 720 k.c. w zw. art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim

poprzez przyjęcie, iż Powód nie udowodnił, że udzielił pożyczki Pozwanemu na warunkach określonych w umowie (...) z dnia 12.01.2021 r., podczas gdy z załączonych w sprawie dokumentów bezspornie wynika, iż Powód zawarł z Pozwanym umowę pożyczki w formie elektronicznej, która dla swej ważności nie wymaga własnoręcznego podpisu Pozwanego;

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł na podstawie art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. i art. 386 § 1 k.p.c. o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty dochodzonej pozwem, wraz z odsetkami od dnia wskazanego w pozwie do dnia zapłaty oraz kosztami procesu za pierwszą i druga instancję, w tym kosztami zastępstwa adwokackiego według norm prawem przypisanych; ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Jednocześnie w przypadku stwierdzenia przez Sąd, iż nie zachodzą przesłanki do uchylenia wyroku Sądu I instancji, skarżący wniósł na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. o:

1.  uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

2.  pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, wraz

z kosztami zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, za postępowanie przed Sądem I instancji;

3.  pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, wraz

z kosztami zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, za postępowanie apelacyjne, o zasądzenie, których niniejszym wnoszę.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i orzeczenie o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne. W przeważającej mierze na aprobatę zasługują również rozważania prawne.

Niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, zgodnie z treścią art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W pierwszej kolejności wymaga rozważenia zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., jako dotyczący bezpośrednio prawidłowego ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Nie jest on zasadny. Ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji może być przedmiotem kontroli apelacyjnej, jednakże można ją podważyć tylko wówczas, jeżeli w świetle dyrektyw płynących z art. 233 § 1 k.p.c. jest rażąco wadliwa albo oczywiście błędna. Ocenie dowodów przeprowadzonej w rozpoznawanej sprawie takich zarzutów postawić nie można. Sąd Rejonowy nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów i dostatecznie wszechstronnie rozważył zebrany materiał dowodowy, ocena tego materiału nie narusza wspomnianych kryteriów. Nadto Sąd Rejonowy opierając sią na zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym wyprowadził należyte wnioski dotyczące braku dostatecznych podstaw do uwzględnienia powództwa.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że powód wykazał, iż doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, oraz to, że dotyczyła ona wierzytelności dotyczącej określonej przez powoda umowy pożyczki. Zarzut naruszenia prawa materialnego art. 509 k.c. nie był zasadny.

Wobec sformułowania przez apelującego zarzutu naruszenia prawa procesowego tj. art. 245 k.p.c. w zw. z art. 308 § 1 k.p.c., art. 309 k.p.c. należy wskazać, że argumentacja powoda dotycząca kserokopii jako dowodu w procesie oraz rozważania dotyczące formy zawarcia umowy na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim zasługują na aprobatę. Sformułowanie wskazanego zarzutu nie mogło doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia. W ocenie sądu odwoławczego zaoferowany przez powoda materiał dowodowy nie był wystarczający do uwzględnienia powództwa.

Trzeba wskazać, że pozwana kwestionowała, aby umowa pożyczki pomiędzy nią a wierzycielem pierwotnym została zawarta. Zaprzeczyła również, aby rachunek bankowy na który dokonano przelewu kwoty pożyczki należał do niej. W realiach niniejszej sprawy słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że pozwana zakwestionowała moc dowodową przedłożonych dowodów z wydruków. Przedłożone wydruki dokumentów nie były wystarczające do stwierdzenia, że doszło do zawarcia umowy pożyczki. Przede wszystkim, wobec sformułowanego w tym zakresie zarzutu powód nie wykazał, iż rachunek bankowy, z którego dokonano przelewu weryfikacyjnego jest lub był rachunkiem pozwanej, w aktach brak dostatecznego dowodu w tym zakresie. Umowa, na którą powołuje się powód miała zostać zawarta w dniu 12 stycznia 2021 r. W dniu 11 stycznia 2021 r. miała zostać uiszczona prowizja (opłata za refinansowanie), która zgodnie z § 9 była warunkiem wejścia w życie umowy pożyczki. Pożyczka miała zaś zostać udzielona w celu refinansowania innego zobowiązania pozwanej, które miało wynikać z umowy z dnia 12 grudnia 2020 r. zawartej pomiędzy innym podmiotem tj. (...) sp. z o.o. brak przy tym jakiegokolwiek dowodu, że taka umowa została rzeczywiście przez pozwaną zawarta.

Powód w swojej apelacji wskazuje, iż w dostateczny sposób tj. należycie uprawdopodobnił fakt zawarcia umowy pożyczki pomiędzy nim a pozwaną. Trzeba zatem wskazać, że zgodnie z art. 6 k.c. na powodzie spoczywał ciężar wykazania zasadności powództwa. Dla uwzględnienia powództwa obejmującego roszczenie z umowy i to z umowy zawartej z konsumentem nie jest wystarczające uprawdopodobnienie roszczenia w szczególności w sytuacji, gdy pozwana zakwestionowała przedmiotowe roszczenie tak co do zasady, jak i co do wysokości i zaprzeczyła, że zawarła umowę pożyczki.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia prawa procesowego w zakresie określonym w apelacji oraz prawa materialnego art. 720 k.c. i art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, które mogłoby doprowadzić do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W konsekwencji należało przyjąć, iż powód nie udowodnił istnienia wierzytelności stanowiącej podstawę dochodzenia roszczenia w niniejszej sprawie, co doprowadziło do oddalenia powództwa oraz do oddalenia na podstawie art. 385 k.p.c. apelacji wniesionej przez powoda. Pozwana została zwolniona od kosztów sądowych i nie poniosła na etapie postępowania odwoławczego kosztów, które mogłyby podlegać zwrotowi na jej rzecz od pozwanego a zatem nie zachodziły przesłanki do orzeczenia o kosztach procesu zgodnie z wnioskiem pozwanej zawartym w odpowiedzi na apelację.

Alina Szymanowska