Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2025 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

Przewodniczący Sędzia Marcin Miczke

po rozpoznaniu 14 stycznia 2025 roku w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) S. A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z 20 lipca 2023 roku

sygn. V C 1832/20

1. oddala apelację,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda 450 zł z ustawowymi odsetkami za

opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego rozstrzygnięcia o

kosztach do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w

instancji odwoławczej.

Marcin Miczke

UZASADNIENIE

Zgodnie z art.505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zawiera jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, gdyż sąd drugiej instancji rozpoznając sprawę w postępowaniu uproszczonym nie przeprowadził postępowania dowodowego.

Apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Sąd Rejonowy nie naruszył art.233 § 1 k.p.c. Pozwany nie kwestionuje faktów ustalonych przez Sąd Rejonowy, ale wnioski, jakie z nich wyciągnął. Nie twierdzi, że Sąd Rejonowy powinien ustalić inne fakty istotne dla rozstrzygnięcia, bo ich w zarzucie nie wymienia (art.368 § 1 ¹ k.p.c.) Nie zarzuca Sądowi Rejonowemu braku zastosowania art.231 k.p.c. i ustalenia pewnych faktów, które mają wynikać z innych faktów w sprawie ustalonych. Treść przywołanej w zarzucie rozmowy telefonicznej, decyzji z 12.04.2021 r. i metryczki ubezpieczenia z UFG dla M. K. nie są sporne. Pozwany nie wyjaśnia, jakie dalsze fakty powinny być ustalone przez Sąd I instancji. Chyba, że mimo braku przytoczenia faktów pozwanemu chodzi o to, że zorganizowałby najem pojazdu zastępczego na 39 dni. Tyle tylko, że taki fakt nie miał miejsca. Nie rozważamy więc faktu, który nie wystąpił, wszak pozwany nie organizował najmu pojazdu, ale zastanawiamy się, czy miał szanse zaistnieć. Czyli czy pozwany zorganizowałby najem pojazdu zastępczego za 95 zł dziennie przez 39 dni. Odpowiedź jest prosta – nic takiego by nie nastąpiło. Sąd Rejonowy wywiódł ten wniosek stosując w istocie rozumowanie redukcyjne na zasadzie: Jeżeli pozwany organizuje najem pojazdu zastępczego po stawce dziennej 95 zł netto na uzasadniony czas likwidacji szkody (naprawy auta albo zakupu innego pojazdu w razie szkody całkowitej), i pozwany uznał za uzasadniony czas likwidacji szkody 12 dni i wypłacił odszkodowanie za najem za ten czas po stawce dziennej 95 zł netto, to oznacza, że pozwany zorganizowałby najem po tej stawce przez okres 12 dni.

To, że pozwany oferował pomoc w organizacji najmu pojazdu zastępczego na czas niezbędny do dokonania naprawy pojazdu wynika z wiadomości mejlowej z 3.09.2018 r. (k.53v) Odpowiednio należy to odnieść do czasu potrzebnego do nabycia nowego auta po decyzji o szkodzie całkowitej. To, że pozwany nie zakreślał czasu najmu pojazdu zastępczego w dniu zgłoszenia szkody, kiedy informował poszkodowanego o możliwości organizacji najmu, jest bezsporne, wtedy zresztą niczego konkretnego jeszcze o szkodzie nie wiedział. Pozwany sam wskazał w odpowiedzi na pozew (str.11), że pozwany nie może odpowiadać za dowolnie wybrany przez poszkodowanego czas najmu pojazdu zastępczego. Skoro nie ma sporu, że gdyby poszkodowany skorzystał z jego propozycji, to pozwany miałby kontrolę nad najmem pojazdu i dostosowałby okres najmu do czasu potrzebnego do likwidacji szkody, a pozwany uznał za zasadny okres 12 dni mając wiedzę o przebiegu prowadzonego przez siebie postępowania likwidacyjnego, to trudno przyjąć, że pozwany zgodziłby się na najmowanie pojazdu przez poszkodowanego za 95 zł netto dziennie dłużej, niż 12 dni. Jeśli byłoby inaczej, to pozwany powinien to udowodnić. Nie wynika to z dowodów, na jakie się powołuje. W szczególności nie wynika z nich, że pozwany zapewnił powoda, aby ten najmował pojazd za 95 zł netto dziennie przez okres nie krótszy, niż 39 dni.

Sąd Rejonowy nie naruszył więc zasad logicznego rozumowania ani prawa materialnego – art.361 § 1 k.c. co do uznania za pozostające w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym kosztów najmu pojazdu zastępczego po stawce wyższej za okres 27 dni. Nie naruszył tym samym art.822 § 1 k.c. i art.34 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Nie naruszył też art.826 § 1 k.c., 354 § 2 i 362 k.c. i art.16 ust.1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, gdyż uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego nie jest sporny, a najęcie auta po stawce wyższej za okres kolejnych 27 dni poza 12 dniami uznanymi przez pozwanego nie stanowiło zachowania, które miałoby jakiekolwiek znamiona naruszenia obowiązków poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym i przyczynienia się do powstania szkody. Wynajmowanie auta po stawce 95 zł netto miesięcznie za okres kolejnych 27 dni byłoby w okolicznościach sprawy zupełnie nieprawdopodobne, bo pozwany sprawujący kontrolę nad najmem by się na to nie zgodził. Poszkodowany nie miałby więc żadnej możliwości ograniczenia wysokości szkody. To natomiast, że pozwany po trzech latach uznał za uzasadniony dalszy czas najmu pojazdu zastępczego (37 dni), a następnie nawet 39 dni niczego nie zmienia, bo są to decyzje oddalone w czasie i sprzeczne z pierwszą decyzją podjętą 14.12.2018 r., a więc po trzech miesiącach i 10 dnia od dnia zgłoszenia szkody i w czasie postępowania likwidacyjnego. Wnioskowanie redukcyjne z takiego uznania byłoby obarczone zbyt dużą niepewnością co do prawdziwości wniosku, który wskazuje pozwany.

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu na podstawie art.385 k.p.c.

Koszty procesu w II instancji ponosi pozwany, bo przegrał w całości na podstawie art.98 § 1, 1 ¹ i 3 w zw. z art.391 § 1 k.p.c. Wysokość wynagrodzenia adwokata powoda wynosi 450 zł na podstawie § 2 pkt 3) i § 10 ust.1 pkt 1) rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Marcin Miczke