Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 27/25

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3 – 8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

S. S. (1)

Czyn przypisany oskarżonemu w pkt. 1 części rozstrzygającej wyroku

W dniu 28 października 2024 roku około godziny 20.000 pokrzywdzony Ł. J. znajdował się w okolicy sklepu (...) przy ul. (...) we L.. Po zrobieniu zakupów spotkał swojego dalekiego kuzyna M. D.. Mężczyźni stali przed sklepem, palili papierosy i rozmawiali. W tym czasie, po drugiej stronie ulicy na ławce siedział oskarżony S. S. (1), jego brat D. S., ich matka A. W., a także towarzysząca im młoda kobieta. Pomiędzy S. S. (1), a Ł. J. wywiązała się wymiana nieprzyjemnych uwag i obraźliwych epitetów, w trakcie której pokrzywdzony miał m.in. wyzywać oskarżonego i jego matkę, a także miał pokazać rodzinie S. „środkowy palec". Oskarżony zdenerwował się, podszedł do Ł. J. i uderzył go łokciem w twarz. Na skutek tego ciosu pokrzywdzony uderzył głową o pobliski filar i upadł na chodnik. W tym czasie S. S. (1) uderzył kilka razy M. D.. Podbiegł do nich brat oskarżonego D. S. i rozdzielił obu mężczyzn, a następnie zaczął udzielać pomocy leżącemu na ziemi pokrzywdzonemu. Do uczestników zdarzenia podbiegła także matka oskarżonego, która powiedziała do M. D., że ma nie prowokować jej syna. Kiedy oskarżony pochylił się nad leżącym na ziemi pokrzywdzonym chwycił się za głowę, a następnie oddalił się z miejsca zdarzenia i przez dwa dni przebywał w lasach w okolicach L..

W czasie zdarzenia pokrzywdzony miał 2,69‰ alkoholu w wydychanym powietrzu.

Na skutek zdarzenia z dnia 28 października 2024 roku Ł. J. w wyniku ciosu łokciem zadanego w okolice lewej strony głowy odniósł obrażenia ciała w postaci złamania dolnej i bocznej ściany oczodołu lewego, złamania ścian zatoki szczękowej lewej z wgłobieniem części odłamów kostnych i krwawieniem do światła zatoki szczękowej, złamania kości klinowej z krwawieniem do światła zatoki klinowej, stłuczenia mózgu i dużego krwiaka podtwardówkowego po stronie lewej, który wymagał zastosowania leczenia operacyjnego w trybie pilnym, co stanowiło znamiona choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., a także w następstwie uderzenia głową w filar budynku doznał podskórnego krwiaka w okolicy ciemieniowej prawej oraz złamania kości ciemieniowej prawej przechodzącego na szew węglowy i kość skroniową prawą, co doprowadziło do naruszenia czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres dłuższy niż 7 dni.

Aktualnie Ł. J. nie czuje dwóch palców prawej ręki, bolą go stawy i swędzi go głowa w okolicy blizny. Przed zdarzeniem pracował jako malarz „na czarno”. W chwili obecnej nie może kontynuować tej pracy i oczekuje na decyzję w sprawie przyznania renty.

Na podstawie jednorazowego badania psychiatryczno - psychologicznego biegli stwierdzili u oskarżonego sprawność intelektualną w granicach inteligencji przeciętnej, osobowość dyssocjalną oraz skłonność do szkodliwego używania alkoholu i innych substancji psychoaktywnych. Stwierdzone u S. S. (1) zaburzenia osobowości tempore criminis nie znosiły jego zdolności do rozumienia znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 k.k.

Oskarżony był wcześniej dwukrotnie karany sądownie:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Tomyślu z dnia 28 maja 2019 roku za czyn z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. na kare 200 stawek dziennych grzywny po 20 zł,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Tomyślu z dnia 13 lipca 2020 roku za czyn z art. 157 § 1 k.k. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżony S. S. (1) ma 29 lat, jest bezdzietnym kawalerem niemającym nikogo na utrzymaniu. Ma podstawowe wykształcenie, nie ma zawodu. Przed zatrzymaniem pracował dorywczo z wynagrodzeniem wynoszącym 23 zł za godzinę pracy.

Częściowo wyjaśnienia S. S. (1) – k. 52 - 53, 134, 151 - 152, 287 - 288,

Zeznania:

M. D. - k. 3, 21 - 24, 291 - 292,

D. S. - k. 10, 292 - 293,

- Z. W. - k. 30, 290 - 291,

- A. W. - k. 34, 293 - 294,

- Ł. J. - k. 57 - 58, 289

Protokoły odtworzenia utrwalonego zapisu - k. 13 - 14, 25 - 26,

Zapis monitoringu- k. 29, 84

Dokumentacja lekarska pokrzywdzonego - k. 63 - 80, 83, 96 - 124, 279,

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego dot. oskarżonego - k. 138 - 139,

- Informacja z KRK dot. oskarżonego - k. 140 - 141,

Protokół oględzin miejsca zdarzenia - k. 162

Opinia sądowo-lekarska biegłej S. P. - k. 280 - 285,

Opinia sądowo-psychiatryczna i psychologiczna dotycząca oskarżonego lekarzy psychiatrów E. P. i K. B. oraz psychologa H. N. - k. 348 - 356

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

S. S. (1)

Czyn przypisany oskarżonemu w pkt. 1 części rozstrzygającej wyroku

Oskarżony odepchnął pokrzywdzonego, w następstwie czego Ł. J. się przewrócił.

Zeznania M. D. - k. 3, 21 - 24, 291 - 292,

Protokoły odtworzenia utrwalonego zapisu - k. 13 - 14, 25 - 26,

Zapis monitoringu- k. 29, 84

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać L.p. odnoszącą się
do faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której przyznał się do bezpośredniego kontaktu fizycznego z pokrzywdzonym, w następstwie którego Ł. J. doznał obrażeń ciała. Za wiarygodną Sąd uznał również motywację oskarżonego tj. bliżej nieokreśloną scysję słowną między nim a pokrzywdzonym obejmującą wyzwiska i wulgarne gesty.

Całkowicie bezsporne były także wyjaśnienia oskarżonego odnoszące się do jego życia osobistego oraz zawodowego, a także podejmowanego w przeszłości leczenia psychiatrycznego.

Zeznania: M. D.,

Z. W.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania świadków M. D. i Z. W., albowiem były one konsekwentne, logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Zeznania te wzajemnie się uzupełniały tworząc spójną całość. Świadkowie opisali to co widzieli tuż przed zdarzeniem lub bezpośrednio po nim, a także to co słyszeli lub dowiedzieli się na jego temat. Jako osoby obce dla oskarżonego nie mieli powodów, by składać niezgodne z prawdą zeznania narażając się tym samym na odpowiedzialność karną.

Zeznania pokrzywdzonego Ł. J.

Zeznania złożone przez pokrzywdzonego zostały ocenione przez Sąd jako całkowicie szczere. Ł. J. zeznał, że nie pamięta samego zdarzenia, lecz zaznaczył, że nie był w żaden sposób skonfliktowany wcześniej z S. S. (1). Pokrzywdzony przedstawił też konsekwencje inkryminowanego zdarzenia dla jego zdrowia oraz sytuacji osobistej i zawodowej.

Zeznania D. S.
A. W.

Sąd dokonując oceny zeznań członków rodziny oskarżonego miał na uwadze, iż mieli oni powody do przedstawiania zdarzenia rozpatrywanego na kanwie niniejszego postępowania w sposób korzystny dla S. S. (1), chociażby w celu umniejszenia, bądź złagodzenia jego odpowiedzialności karnej.

W zeznaniach D. S. i A. W. Sąd nie dostrzegł symptomów świadczących o nieprawdziwości przedstawianych przez nich zdarzeń, albowiem korespondowały one z zeznaniami Ł. J. i M. D.. Zauważalna jednak była u świadków próba pominięcia pewnych faktów, które rzekomo miały zostać przez nich niezauważone. Niewątpliwie zdarzenie z dnia 28 października 2024 roku miało charakter dynamiczny, niemniej jednak osoby pośrednio w nim uczestniczące (rodzina S. kłóciła się z pokrzywdzonym bezpośrednio przed zajściem) musiały widzieć, że oskarżony uderzył Ł. J.. Nie świadczy to jednak o nieprawdziwości zeznań członków rodziny oskarżonego, lecz jedynie o ich niepełności.

Opinie biegłych

Za wiarygodne Sąd uznał opinie wszystkich biegłych powołanych w przedmiotowej sprawie, albowiem ich wiedza, doświadczenie zawodowe i bezstronność nie budziły żadnych wątpliwości. Opinie były jasne, pełne i nie zawierały wewnętrznych sprzeczności. Strony nie podważały ich treści, ani wniosków końcowych.

Dokumenty

Wszystkie zebrane w sprawie dokumenty stanowiły wiarygodny materiał dowodowy, albowiem ich treść i autentyczność nie budziły żadnych zastrzeżeń. Strony ich nie kwestionowały, do czego i Sąd nie miał podstaw.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać L.p. odnoszącą się do faktu z pkt 1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której twierdził, że jedynie odepchnął pokrzywdzonego. W tym zakresie były one sprzeczne przede wszystkim z nagraniem z monitoringu, na którym wyraźnie widoczny jest cios wyprowadzany przez oskarżonego w stronę pokrzywdzonego, po którym Ł. J. uderzył w filar i upadł na chodnik, a także z treścią opinii sądowo - lekarskiej sporządzonej przez biegłą S. P., która wprost wskazała, że mechanizm obrażeń powstałych u pokrzywdzonego koreluje z ciosem zadanym łokciem w okolice lewej strony głowy. Zdaniem Sądu oskarżony wyjaśniając w ten sposób próbował zminimalizować swój udział w popełnieniu zarzucanego mu czynu chcąc umniejszyć tym samym swoją winę i odpowiedzialność karną.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przy każdym czynie wskazać oskarżonego.

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Pkt 1 wyroku

S. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

Prokurator zarzucił S. S. (1) popełnienie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Sąd po wnikliwej analizie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie nie podzielił stanowiska Prokuratora w tym zakresie. Zdaniem Sądu Prokurator kwalifikując czyn oskarżonego kierował się wyłącznie jego skutkami, nie wnikając w ogóle w zamiar sprawcy. Tymczasem analiza zachowania S. S. (1) nie pozwala na przyjęcie, że uderzając łokciem w twarz pokrzywdzonego przewidywał i godził się na to, że spowoduje u niego chorobę realnie zagrażającą życiu. Tym bardziej nie można przyjąć, że tego chciał.

W ocenie Sądu oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim, czy nawet ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zastosowana przez niego przemoc polegająca na uderzeniu Ł. J. łokciem w twarz nie była szczególnie nadmierna, czy brutalna. Oskarżony zadał pokrzywdzonemu tylko jedno uderzenie i nie posługiwał się przy tym żadnym ciężkim, ostrym lub innym niebezpiecznym narzędziem. Zdaniem Sądu nie mógł przewidzieć, że spowoduje tak ciężkie obrażenia ciała u pokrzywdzonego, które niewątpliwie miały charakter przypadkowy i niestandardowy. Stanowisko Sądu w tym zakresie jest zbieżne z licznymi orzeczeniami Sądów Apelacyjnych. Przykładowo Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 23 stycznia 1992 roku w sprawie II AKr 190/91 (Legalis nr 288502) stwierdził: „Uderzenie pięścią w twarz na ogół nie powoduje choroby realnie zagrażającej życiu, ani innych skutków przewidzianych w art. 156 § 1; zwykle jest to następstwem uderzenia przez ofiarę głową o twarde powierzchnie: ścianę, chodnik, jezdnię, zatem nie jest objęte zamiarem umyślnym sprawcy, bo przecież większość uderzeń pięścią w głowę skutków takich nie powoduje. Dlatego Sąd Apelacyjny podobne zdarzenia kwalifikuje zwykle jako występek nieumyślnego spowodowania śmierci z art. 155”. Podobnie Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 9 stycznia 1997 roku w sprawie II AKa 291/96 (Legalis nr 288804): „Cios w twarz najczęściej upadku nie powoduje, a upadek na ogół nie powoduje obrażeń mózgowych. Dlatego czyny takie w praktyce kwalifikuje się od dawna z art. 155, a nie z art. 156 § 3”. Należy dodać, że również analiza strony podmiotowej nie prowadzi do wniosku, że oskarżony chciał lub godził się na spowodowanie u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Pokrzywdzony był dla oskarżonego osobą obcą i nie było między nimi żadnego konfliktu, a zatem oskarżony nie miał powodów, aby wywołać u niego obrażenia ciała zagrażające jego życiu.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, że oskarżony uderzając pokrzywdzonego łokciem w twarz umyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci podskórnego krwiaka w okolicy ciemieniowej prawej| i złamania kości ciemieniowej prawej przechodzącego na szew węglowy i na kość skroniową prawą, które wywołały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni oraz nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci złamania dolnej i bocznej ściany oczodołu lewego, złamania ścian zatoki szczękowej lewej z wgłobieniem części odłamów kostnych i krwawieniem do światła zatoki szczękowej, złamania kości klinowej z krwawieniem do światła zatoki klinowej, stłuczenia mózgu i dużego krwiaka podtwardówkowego po stronie lewej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. W konsekwencji Sąd zakwalifikował czyn S. S. (1) jako przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i art. 156 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Takie stanowisko Sądu znajduje potwierdzenie w doktrynie - „Jeżeli sprawca działa z zamiarem spowodowania uszczerbku na zdrowiu innego niż określony w art. 156 § 1 i powoduje nieumyślnie ciężki uszczerbek na zdrowiu w znaczeniu art. 156 § 2, to zachodzi także kumulatywny zbieg przepisów art. 157 § 1 lub 2 w zw. z art. 156 § 2 w zw. z art. 11 § 2” – teza 52 do art. 156 k.k. komentarza do Kodeksu Karnego pod redakcją Andrzeja Zolla.

Sąd Okręgowy nie miał również wątpliwości, że zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona występku chuligańskiego. Zgodnie z definicją zawartą w art. 115 § 21 k.k. występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, wolność, cześć lub nietykalność cielesną, bezpieczeństwo powszechne, działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Z użytego w omawianym przepisie określenia "zamach" wynika, że czyn chuligański z zasady ma charakter agresywny, gwałtowny, choć nie jest to cecha niezbędna i można sobie wyobrazić formy chuligańskiego zamachu bez użycia siły fizycznej przez sprawcę (np. wpuszczenie gazu łzawiącego do gmachu publicznego, podpalenie, uszkodzenie rzeczy w sposób uniemożliwiający jej funkcjonowanie).

Publiczny charakter czynu oznacza natomiast, że ze względu na miejsce, okoliczności lub sposób działania sprawcy jego zachowanie jest lub może być dostępne (postrzegane) przez większą, bliżej nieokreśloną liczbę osób (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 1972 roku, Rw 743/72, Biul. Inf. SN 1972, poz. 10; Uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1973 roku, VI KLZP 26/73,OSNKW 1973,nr 11,poz.132). Najczęściej jest to działanie w miejscu publicznym (np. na placu, stadionie sportowym, ulicy, lokalu publicznym), przez które należy rozumieć miejsce dostępne bez specjalnego zezwolenia bliżej nieokreślonemu kręgowi osób. Jednakże w doktrynie wskazuje się , że w grę może wchodzić także inne miejsce, jeżeli okoliczności lub sposób działania nadają mu cechę publiczności (np. rzucanie w przechodniów przedmiotami przez okno prywatnego mieszkania). W doktrynie wskazuje się, ze publiczności działania nie wyklucza fakt, że sprawca działał wobec grupy osób dających się w pełni zidentyfikować, jeżeli działanie odbywa się w miejscu publicznym (zob. J. Giezek (red.), N. Kłączyńska, G. Łabuda, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, LEX, 2007.)

Przesłanka działania bez powodu lub z oczywiście błahego powodu odnosi się z kolei do motywacji (pobudek) podjętego działania. Oznacza to, że w świetle ocen społecznych agresywne zachowanie sprawcy nie da się niczym wytłumaczyć, jest bez powodu (np. atakuje przypadkowo spotkanego przechodnia, bezmyślnie niszczy cudzą rzecz), albo że powód tego zachowania jest błahy, rażąco nieadekwatny do przyczyny, która go wywołała (np. bije człowieka za to, że zwrócił mu uwagę na zbyt głośne zachowanie się w miejscu publicznym.). W każdym razie nieadekwatność agresywnego zachowania określa porównanie obiektywnych cech tego zachowania z bodźcem (powodem), który je wywołał (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1974 roku, Rw 496/74 z glosą A. Spotowskiego, PiP 1975, nr 8-9).

Jak stanowi art. 57a § 1 k.k. skazując za występek o charakterze chuligańskim, Sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Wobec powyższych rozważań nie budzi wątpliwości, że czyn którego dopuścił się oskarżony miał charakter chuligański. Oskarżony zachował się gwałtownie i agresywnie, na ulicy przed sklepem, a zatem w miejscu publicznym i działał z błahego powodu.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania.

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania.

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt
z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

S. S. (1)

1.

1.

Ustalając wymiar kary dla oskarżonego Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. Przepis ten stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd przy ustalaniu wysokości kary dla oskarżonego uwzględnił również całokształt okoliczności łagodzących
i obciążających.

Okoliczności łagodzące:

- częściowe przyznanie się oskarżonego do winy

- fakt, że oskarżony na rozprawie przeprosił pokrzywdzonego (przy czym pokrzywdzony wskazanych przeprosin nie przyjął)

Okoliczności obciążające:

- wcześniejsza karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu,

- znaczny stopień zdemoralizowania oskarżonego wyrażający się w tym, że pomimo młodego wieku był już kilka razy karany sądownie, a poprzednie skazania nie doprowadziły do jego resocjalizacji, co oznacza, że oskarżony nie wyciąga wniosków na przyszłość, jest bezrefleksyjny i bezkrytyczny w stosunku do swojego zachowania

- zuchwałość działania oskarżonego wyrażająca się w tym, że bez powodu, czy też z błahego powodu agresywnie zaatakował człowieka, w biały dzień, w miejscu publicznym

- oddalenie się z miejsca zdarzenia i ukrywanie się w lesie przez 2 dni

Mając powyższe rozważania na uwadze Sąd wymierzył S. S. (1) karę 3 lat pozbawienia wolności, która w ocenie składu orzekającego jest karą sprawiedliwą za popełniony przez oskarżonego czyn zabroniony spełniając swoja rolę zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

S. S. (1)

2.

1.

Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 4 listopada 2024 roku godz. 13:48.

S. S. (1)

3.

1.

Sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w kwocie 20.000 zł, uznając, że jest to celowe i konieczne, aby chociaż w formie pieniężnej częściowo zrekompensować mu doznane cierpienia.

7.6. Omówienie innych zagadnień

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę.

7.  KOszty procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

S. S. (1)

4.

Wobec złożenia odpowiedniego wniosku przez obrońcę z urzędu oskarżonego adw. C. R. w toku postępowania sądowego, Sąd na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. (...)kwotę 2.066,40 zł brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. S. (1) w niniejszym postępowaniu.

S. S. (1)

5.

Z uwagi na trudną sytuację majątkową oskarżonego i orzeczoną wobec niego karę trzech lat pozbawienia wolności Sąd zwolnił go z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych uznając, że ich egzekucja byłaby całkowicie bezskuteczna.

6.  1Podpis