Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Borowczak

Ławnicy: Emilia Miś, Marek Noworolnik

Protokolant: stażysta Roksana Śmieszek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań-Grunwald w Poznaniu Joanny Knopczyńskiej

oraz oskarżyciela posiłkowego S. T. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 8 i 28 listopada 2024r. oraz 7 i 21 lutego 2025r.

sprawy:

a)  K. K. (1), syna W. i G. z domu K., urodzonego w dniu (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I. dniu 9 czerwca 2023r. w P. przy ul. (...), grożąc M. B. natychmiastowym użyciem przemocy to jest pobiciem, zabrał mu w celu przywłaszczenia zegarek marki A. (...) (...), wartości co najmniej 1500 zł oraz e-papierosa marki G. wartości co najmniej 50 zł, wyrządzając mu szkodę w wysokości co najmniej 1.550 zł,

tj. o czyn z art.280§1 k.k.

II. w dniu 9 czerwca 2023r. w P., w rozmowie telefonicznej zażądał od M. B. korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 1.000 zł w zamian za zwrot bezprawnie zabranych wcześniej rzeczy, to jest zegarka marki A. (...)i e-papierosa marki G.

tj. o czyn z art.286§2 k.k.

III. w dniu 9 sierpnia 2023r. w P., wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1), po uprzednim użyciu przemocy wobec pokrzywdzonego P. M. w postaci uderzenia z pięści w twarz, a następnie kierowania gróźb pozbawienia życia oraz zdrowia przy użyciu noża dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu marki S. (...) o wartości 1.300 zł, należącego do pokrzywdzonej M. M. (1)

tj. o czyn z art.280§2 k.k.

IV. w dniu 3 czerwca 2023r. w P., nad W., wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi dotychczas osobami, brał udział w pobiciu S. T. (1) poprzez zadawanie uderzeń z pięści i kopanie po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy oraz twarzy, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia na czas nie dłuższy aniżeli 7 dni, a sposób działania sprawców narażał pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art.156§1 k.k.

tj. o czyn z art.158§1 k.k.

V. w dniu 9 sierpnia 2023r. w P., wspólnie i w porozumieniu z G. D. (1) i innymi nieustalonymi dotychczas osobami, brał udział w pobiciu M. N. (1) poprzez kopanie po głowie i w okolice tułowia, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazowego pęknięcia śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art.156§1 k.k. pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu,

tj. o czyn z art.158§2 k.k. w zw. z art.158§1 k.k.

b)  G. D. (1), syna Ł. i A. z domu D., urodzonego w dniu (...) w P.

oskarżonego o to, że:

VI. w dniu 9 sierpnia 2023r. w P., wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i innymi nieustalonymi dotychczas osobami, brał udział w pobiciu M. N. (1) poprzez kopanie po głowie i w okolice tułowia, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazowego pęknięcia śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art.156§1 k.k. pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu

tj. o czyn z art.158§2 k.k. w zw. z art.158§1 k.k.

co do oskarżonego K. K. (1)

1)  Oskarżonego K. K. (1) uznaje za winnego przestępstwa z art.280§1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. I. i za to na podstawie art.280§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie czynu zw. z art.4§1 k.k. w zw. z art.60§1 i §2 pkt.1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

2)  Na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym M. B. w jakikolwiek sposób, a także w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego M. B. na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 6 (sześciu) lat.

3)  Na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego M. B. za doznaną krzywdę w kwocie 1.000 zł (jeden tysiąc złotych).

4)  Oskarżonego K. K. (1) uznaje za winnego przestępstwa z art.286§2 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. II. i za to na podstawie art.286§2 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

5)  Oskarżonego K. K. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 9 sierpnia 2023r. w P., wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1), używając przemocy wobec pokrzywdzonego P. M. poprzez uderzenie go z pięści w twarz oraz działając wspólnie z K. D. (1) posługującym się nożem, który przyłożył on ostrzem do brzucha pokrzywdzonego grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu marki S. (...) o wartości 1.300 zł należącego do pokrzywdzonej M. M. (1) tj. winnego zbrodni z art.280§2 k.k. i za to na podstawie art.280§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie czynu zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

6)  Na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. M. (1) kwoty 1.300 zł (jeden tysiąc trzysta złotych) zastrzegając, że zapłata tej kwoty przez K. D. (1) – skazanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2024r., w sprawie (...) zwalnia z tego obowiązku oskarżonego K. K. (1).

7)  Na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego P. M. za doznaną krzywdę w kwocie 3.000 zł (trzy tysiące złotych).

8)  Na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym P. M. w jakikolwiek sposób, a także w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego P. M. na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 6 (sześciu) lat.

9)  Oskarżonego K. K. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 3 czerwca 2023r. w P., nad W., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi dotychczas osobami, publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, brał udział w pobiciu S. T. (1) poprzez zadawanie mu uderzeń z pięści i kopanie po całym ciele, co narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art.156§1 k.k., a poprzez zadawanie tych ciosów zniszczył okulary pokrzywdzonego wartości 1.800 zł tj. winnego przestępstwa z art.158§1 k.k. i art.288§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.57a k.k. w zw. z art.4§1 k.k. i za to na podstawie art.288§1 k.k. w z zw. z art.11§3 k.k. w zw. z art.57a k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

10)  Na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) obowiązek zapłaty na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. T. (1) zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 3.000 zł (trzy tysiące złotych) oraz odszkodowania za zniszczone okulary w kwocie 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych).

11)  Na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym S. T. (1) w jakikolwiek sposób, a także w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego S. T. (1) na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 4 (czterech) lat.

12)  Oskarżonego K. K. (1) za winnego przestępstwa z art.158§2 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. V. i za to na podstawie art.158§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie czynu w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

13)  Na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) obowiązek zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego M. N. (1) w kwocie 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych).

14)  Na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym M. N. (1) w jakikolwiek sposób, a także w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego M. N. (1) na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 4 (czterech) lat.

15)  Na podstawie art.85§1 k.k. w zw. z art.86§1 k.k. wyżej wymierzone wobec oskarżonego K. K. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności łączy i wymierza w ich miejsce karę łączną w wymiarze 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności.

16)  Na podstawie art.63§1 k.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu K. K. (1) okres zatrzymania oraz tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 10 czerwca 2023r. godz. 18:20 do 11 czerwca 2023r. godz. 14.23 oraz od 6 listopada 2023r. godz.09.14 i nadal.

co do oskarżonego G. D. (1)

17)  Oskarżonego G. D. (1) za winnego przestępstwa z art.158§2 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt.VI. i za to na podstawie art.158§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie czynu zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

18)  Na podstawie art.69§1 i §2 k.k. oraz art.70§2 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie wymierzonej oskarżonemu G. D. (1) kary pozbawienia wolności na okres 4 (czterech) lat próby.

19)  Na podstawie art.71§1 k.k. wymierza oskarżonemu G. D. (1) kare grzywny w liczbie 100 (sto) stawek dziennych, na podstawie art.33§3 k.k. ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych.

20)  Na podstawie art.72§1 k.k. zobowiązuje oskarżonego G. D. (1) do informowania pisemnie co 6 (sześć) miesięcy kuratora o przebiegu okresu próby.

21)  Na podstawie art.73§2 k.k. oddaje oskarżonego G. D. (1) w okresie próby pod dozór kuratora.

22)  Na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego G. D. (1) obowiązek zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego M. N. (1) w kwocie 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych).

23)  Na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego G. D. (1) środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym M. N. (1) w jakikolwiek sposób, a także w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego M. N. (1) na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 4 (czterech) lat.

24)  Na podstawie art.627 k.p.k. oraz §11 ust.1 pkt.2 i ust.2 pkt.5 w zw. z §11 ust.7 oraz §17 pkt.11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. T. (1) kwotę 1.920 zł tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika.

25)  Na podstawie art.627 k.p.k., art.633 oraz art.2 ust.1 pkt.3 i 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i tak:

a)  od oskarżonego K. K. (1) wydatki w kwocie 5.684,53 zł oraz opłatę w kwocie 400 zł,

b)  od oskarżonego G. D. (1) wydatki w kwocie 5.763,13 zł oraz opłatę w kwocie 380 zł.

Tomasz Borowczak

Emilia Miś Marek Noworolnik

UZASADNIENIE

Na wstępie Sąd Okręgowy w Poznaniu pragnie zaznaczyć, że odstąpił w niniejszej sprawie od sporządzenia uzasadnienia na formularzu (mimo treści art.99a§1 k.p.k.), albowiem zastosowanie tego formularza, którego treść została ustalona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U. z 2019r. poz. 2349), jako dokumentu, w którym miałoby się wykazać zrealizowanie obowiązku wynikającego z art.424 k.p.k., w ocenie Sądu w niniejszej sprawie mogłoby naruszyć prawo stron do rzetelnego procesu w kontekście art.6 ust.1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (art.91 ust.2 Konstytucji RP). Decyzję taką podjęto mając na uwadze prawo stron oraz sądu II instancji do dogłębnego poznania toku rozumowania sądu I instancji. Kierując się zatem wytycznymi zawartymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), a także w sprawie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (vide: uzasadnienie wyroku z dnia 9 maja 2022r., sygn. akt II AKa 141/20) Sąd Okręgowy stwierdził, że w niniejszej sprawie sporządzenie uzasadnienia na formularzu nie jest celowe.

Pozwoliło to również na przedstawienie stanu faktycznego sprawy w kolejności chronologicznej (a nie w kolejności przedstawionych zarzutów).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

co do czynu zarzuconego oskarżonemu K. K. (1) w pkt.4 aktu oskarżenia – rozstrzygnięcie z pkt.9-11 części rozstrzygającej wyroku

W dniu 3 czerwca 2023r. w godzinach wieczornych pokrzywdzony S. T. (1) umówił się ze swoimi znajomymi – A. J., M. M. (2) i M. J. na spotkanie w P. nad W. nieopodal mostu Ś. (przy W.). Wymienieni spotkali się, siedzieli, rozmawiali i spożywali wspólnie alkohol (w strefie, gdzie jest to dozwolone). Z uwagi na sprzyjającą pogodę w pobliżu w podobny sposób czas spędzało bardzo wiele innych osób.

W pewnym momencie do siedzących na macie S. T. (1) i A. J. (M. M. (2) i M. J. udały się w tym czasie do toalety) podeszła grupa obcych im osób (wśród których znajdował się oskarżony K. K. (1)), z których część zaczęła krążyć nieopodal nich. Po powrocie M. M. (2) i M. J. zauważyły one, że skradziono im alkohol (butelka leżała wcześniej na macie), wobec czego M. M. (2) udała się do pozostającej w pobliżu grupki kręcącej się wcześniej wokół maty celem wyjaśnienia sytuacji. Tam spostrzegła swoją butelkę alkoholu w rękach jednej z osób i sformułowała pretensje w związku z jej zaborem. W reakcji grupa tych osób – w tym oskarżony K. K. (1) - podeszła do siedzącego ciągle na macie S. T. (1) - zaczęli go popychać i wyzywać obelżywymi słowami. Pokrzywdzony próbował wstać, ale został powalony na ziemię, był uderzany pięściami i kopany po całym ciele. Napastnicy kopali S. T. (1) po twarzy, głowie, po brzuchu. Towarzyszące S. T. (1) jego koleżanki, ale także postronni ludzie zaczęli krzyczeć, zaczęto nawoływać by wezwać policję, wobec czego napastnicy rozbiegli się.

Na skutek tego ataku polegającego na zadawaniu ciosów pięściami oraz obutymi nogami w szczególności w głowę S. T. (1) został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu (vide: opinia biegłego lekarza k.134). Wskutek pobicia i zadawania ciosów w głowę napastnicy uszkodzili również jego okulary wartości 1.800 zł (vide: rachunek k.1288).

Wobec wezwania policji na miejsce podjechał patrol dwóch funkcjonariuszy – A. R. i P. A.. Funkcjonariusze podjechali nieoznakowanym radiowozem, podjeżdżając użyli jednak sygnału świetlnego, sami zaś byli umundurowani. Do funkcjonariuszy podeszli S. T. (1) wraz z towarzyszącymi mu koleżankami opowiadając zaistniałą sytuację, a wówczas podbiegły jeszcze dwie młode kobiety mówiąc, że dwie spośród osób biorących udział w pobiciu S. T. (1) siedzą nieopodal na ławce. Policjanci skierowali się do siedzących na ławce dwóch mężczyzn, którzy w reakcji zaczęli uciekać. Policjanci rozpoczęli pościg – A. R. poruszając się radiowozem, zaś P. A. pieszo. Uciekający mężczyźni w pewnym momencie rozdzielili się – P. A. pobiegł za jednym z nich, którym okazał się oskarżony K. K. (1). W pewnym momencie A. R. zajechała radiowozem uciekającemu K. K. (1) drogę, co zmusiło go do zatrzymania się, a w tym momencie złapał go P. A.. Wobec oskarżonego zastosowano środki przymusu bezpośredniego. Do policjantów i zatrzymanego K. K. (1) podeszli pokrzywdzony S. T. (1) i jego koleżanki potwierdzając, że zatrzymany brał udział w pobiciu.

Na skutek pobicia S. T. (1) miałem opuchniętą twarz (w okolicy lewej brwi), zadrapania w okolicach twarzy oraz obrzęk w okolicach szczęki, co skutkowało dolegliwościami bólowymi. Zostały zniszczone jego okulary korekcyjne wartości 1.800 zł, co wiązało się z koniecznością zakupienia nowych. Zdarzenie wywarło też dla S. T. (1) skutki psychiczne – wiązało się z ogromnym stresem, pojawiły się problemy z zasypianiem, lęk przed przebywaniem w okolicy centrum P., problemy z koncentracją.

Oskarżony K. K. (1) po zatrzymaniu został przebadany w związku ze swym staniem nietrzeźwości (0,54 mg//l), a następnie przewieziony do izby wytrzeźwień.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego S. T. (1) w związku z umyślnym zniszczeniem okularów złożył wniosek o ściganie K. K. (1) za przestępstwo z art.288§1 k.k.

Powyższą część stanu faktycznego ustalono na podstawie następujących dowodów:

- częściowo w yjaśnień K. K. (1) k.1229-1230 w zw. z k.46-47, 220-221, 260-261, 500-501, 773-774

- zeznań świadków: S. T. (1) (k.1232-1234 w zw. z k. 129-130), A. R. (k.1270-1271 w zw. z k.186), A. J. (k.1274-1275 w zw. zk.141-142), M. J. (k.1275-1276 w zw. z k.146), M. M. (2) (k.1276-1278 w zw. z k.152), P. A. (k.1348-1350 w zw. z k.826-829),

- opinii biegłego lekarza z (...) K. K. (3) dot. obrażeń ciała S. T. (1) (k.134),

- dokumentów w postaci: protokołu doprowadzenia K. K. (1) w celu wytrzeźwienia (k.128), karty informacyjnej z leczenia szpitalnego ((...) k.131), protokołu odtworzenia utrwalonego zapisu nagrania (k.148-149, płyta k.133), rachunku zakupu okularów (k.1288).

co do czynów zarzuconych oskarżonemu K. K. (1) w pkt.1 i 2 aktu oskarżenia – rozstrzygnięcie z pkt.1-4 części rozstrzygającej wyroku

Mimo wyżej opisanego zatrzymania przez funkcjonariuszy policji, zaledwie sześć dni później tj. 9 czerwca 2023r. oskarżony K. K. (1) popełnił kolejne dwa przestępstwa.

W tym dniu około godz. 20.30 wówczas 15-letni M. B. po spotkaniu ze znajomym udał się na przystanek tramwajowy zlokalizowany na Moście (...), by tramwajem dojechać na Rondo (...), a stamtąd autobusem wrócić do swojego domu. W czasie gdy oczekiwał na przyjazd tramwaju podszedł do niego, znany mu z widzenia, oskarżony K. K. (1) (który przebywał w pobliżu ze swoją znajomą M. K., która znała również M. B.).

Oskarżony K. grożąc pobiciem wulgarnymi słowami zażądał od M. B. wydania mu e-papierosa (marki G. wartości co najmniej 50 zł). Wystraszony groźbami M. B. oddał oskarżonemu e-papierosa, a wówczas K. K. (1) zażądał również wydania mu zegarka (marki A. (...) (...), wartości co najmniej 1.500 zł). Zastraszony groźbami pobicia kierowanymi do niego przez oskarżonego (że jeśli nie odda „to zaraz przyjadą ludzie i nic z niego nie zostanie”) M. B. wydał oskarżonemu również użytkowany przez siebie zegarek.

Po odebraniu rzeczy pokrzywdzonemu oskarżony odszedł w kierunku W., zaś M. B. skontaktował się telefonicznie ze swoją matką A. B., wsiadł w tramwaj i pojechał na Rondo (...). Tam spotkał się z matką, której opowiedział o zdarzeniu.

W czasie gdy pokrzywdzony znajdował się ze swoją matką w samochodzie na jego numer telefonu zadzwonił posługujący się (...) oskarżony K. K. (1) i zażądał kwoty 1.000 zł w zamian za zwrot skradzionych „fantów” tj. zegarka i e-papierosa. Zaskoczony telefonem M. B. nie odpowiedział oskarżonemu na złożoną propozycję i się rozłączył. Poinformował o złożonej propozycji swoją matkę, która postanowiła zgłosić się po pomoc na policję. W godzinach późnowieczornych (poczynając od 22.45) A. B. i M. B. zostali przesłuchani w charakterze świadków w Komisariacie Policji P. - (...). Do czasu dojazdu na komisariat M. B. za pośrednictwem swoich znajomych przy użyciu mediów społecznościowych ustalili konto sprawcy przestępstw na F. (K..rpw) wraz z adresem, który pokrywał się z lokalizacją wskazywaną przez zrabowany zegarek.

Telefon(...), którym posługiwał się K. K. (1) dzwoniąc do M. B. z propozycją „wykupienia” zrabowanych przedmiotów, został oskarżonemu użyczony przez M. K. -znajomą M. B..

Następnego dnia o godz. 13.41 M. B. nie odebrał połączenia z w/w numeru (...). Następnie o godz. 14.00 na aplikacji M. z pokrzywdzonym M. B. skontaktowała się nieznana mu M. S. i działając na prośbę oskarżonego K. K. (1) zaproponowała zwrot zabranych w dniu 9 czerwca 2023r. zegarka i e-papierosa (zrzuty korespondencji k.24-25, 28-36).

Na umówione spotkanie w tym samym dniu na ul. (...) w P. M. B. udał się ze swoją matką A. B.. Podeszli do nich oskarżony K. K. (1), którzy pojawił się w towarzystwie swojego kolegi M. D.. K. K. (1) przeprosił wówczas za swoje zachowanie (określając je jako „głupiznę”, wskazywał że w poniedziałek ma iść do wojska i „musi mieć czysto w papierach”) oraz oddał M. B. zrabowane mu dzień wcześniej przedmioty tj. zegarek i e-papierosa.

Bezpośrednio po tym o godz. 18.20 oskarżony K. K. (1) został zatrzymany przez obserwujących całe zdarzenie funkcjonariuszy Policji (k.21 protokół zatrzymania).

Po przesłuchaniu w charakterze podejrzanego w dniu 11 czerwca 2023r. i zastosowaniu wolnościowych środków zapobiegawczych oskarżony K. K. (1) o godz. 14.23 został zwolniony.

Powyższą część stanu faktycznego ustalono na podstawie następujących dowodów:

- częściowo w yjaśnień K. K. (1) k.1229-1230 w zw. z k.46-47, 220-221, 260-261, 500-501, 773-774

- zeznań świadków: A. B. (k.1351 w zw. z k.1-2, 1338-1341), M. B. (k.1351 w zw. z k.7-8, 23-25, 1342-1344), M. K. k.1270-1271 w zw. z k.17), M. D. (k.1271-1272 w zw. z k.26), M. S. (k.1272-1273 w zw. z k.27),

- dokumentów: wydruku z konta oskarżonego K. K. (1) na F. (k.13), protokołu zatrzymania K. K. (1) w dniu 10 czerwca 2023r. (k.21), zrzutów korespondencji M. B. z M. S. (k.24-25, 28-36).

co do czynu zarzuconego oskarżonemu K. K. (1) w pkt.3 aktu oskarżenia – rozstrzygnięcie z pkt.5-8 części rozstrzygającej wyroku

Zatrzymanie w dniu 10 czerwca 2023r. przez funkcjonariuszy policji, przesłuchanie w charakterze podejrzanego w dniu 11 czerwca 2023r. i zastosowanie wolnościowych środków zapobiegawczych nie skłoniło oskarżonego K. K. (1) co do refleksji nad swoim zachowaniem – niespełna dwa miesiące późnej tj. w dniu 9 sierpnia 2023r. dokonał on kolejnych dwóch przestępstw.

Pierwsze z nich miało miejsce 9 sierpnia 2023r. około godz. 21.00 w Parku (...) w P.. Oskarżony K. K. (1) przebywał tam wspólnie z ze swoimi znajomymi - K. D. (1), G. D. (1) i innymi nieustalonymi osobami. W tym czasie na ławce w parku siedział pokrzywdzony P. M., któremu towarzyszyli jego koledzy - A. W. i K. G.. W pobliżu na innej ławce siedziała grupa młodych (...). Kiedy oskarżony i towarzyszące mu osoby zaczęli zaczepiać słownie (...), pokrzywdzony P. M. i A. W. przesiedli się na bardziej oddalone ławki, aby uniknąć zaczepek. Kiedy jednak (...) oddalili się, oskarżony wraz z towarzyszącymi mu G. D. (1) i K. D. (1) podeszli do ławki, na której siedział pokrzywdzony M. z kolegą. P. M. rozpoznał wówczas K. K. (1), z którym uczęszczał w przeszłości do tej samej szkoły podstawowej. Oskarżony K. K. (1) zapytał wówczas P. M. kim jest i co tutaj robi, a kiedy pokrzywdzony wstał z ławki, to otrzymał cios z pieści w twarz (w prawy policzek) od K. K. (1). W wyniku tego uderzenia pokrzywdzony P. M. upadł na ziemię i na chwilę stracił przytomność (upadając uderzył plecami w ławkę). Kiedy pokrzywdzony ocknął się, został posadzony przez napastników na ławce, a K. D. (1) wyciągnął z kieszeni swych spodni nóż (scyzoryk sprężynowy), rozłożył go i przyłożył ostrzem do brzucha P. M. żądając wydania mu telefonu. Oskarżony K. K. (1) stał wówczas obok i przyglądał się temu. Zastraszony P. M. wyjął z kieszeni spodni telefon (S. (...), wartości 1.300 zł, stanowiący własność jego matki M. M. (1)) i oddał go K. D. (1), ten zaś przekazał telefon oskarżonemu K. K. (1).

W czasie, gdy oskarżony K. K. (1) i K. D. (1) dokonywali rozboju na osobie P. M., towarzyszący im G. D. (1) kopał leżącego na ziemi A. W., który wcześniej został uderzony w tył głowy przez nieustaloną osobę z grupy, w której był oskarżony, po czym A. W. upadł na ziemię.

Następnie sprawcy oddalili się, a P. M. z A. W. udali się do swoich miejsc zamieszkania. A. W. poszedł na stację PKP na G., a P. M. po drodze poprosił przypadkowego mężczyznę o użyczenie telefonu i zadzwonił o godz. 22.16 do swojej matki z prośbą, aby ta zadzwoniła do koleżanki J. N., która mieszkała w centrum P. i aby ta koleżanka otworzyła bramę na posesję. P. M. udał się do mieszkania tej koleżanki, gdzie jej oraz jej mamie A. S. opowiedział ogólnie, co się stało. Ponieważ P. M. był bardzo przestraszony, zakrwawiony, miał podartą kurtkę i nie miał telefonu, A. S. pomogła mu umyć się, uspokoić się i zawiozła go do domu, a wcześniej zadzwoniła do mamy pokrzywdzonego. Kiedy P. M. dotarł do domu, jego mama M. M. (1) zgłosiła telefonicznie sprawę policji.

P. M. i M. M. (1) nigdy nie odzyskali zrabowanego telefonu (S. (...)o wartości 1.300 zł, stanowiącego własność M. M. (1).

Po zdarzeniu M. M. (1) odnalazła K. D. (1) na portalu społecznościowym i zażądała oddania telefonu (M. M. (1) w owym czasie znała rodzinę K. D. (1)). K. D. (1) w trakcie korespondencji na M. zadeklarował M. M. (1), że odda jej telefon, albo zapłaci za niego, co czego jednak nie doszło. W późniejszym okresie D. K. (zamieszkująca wspólnie z K. D. (1)) kontaktowała się z P. M. proponując oddanie zrabowanego telefonu, do czego jednak ostatecznie nie doszło.

Za dokonanie zbrodni rozboju na osobie P. M. K. D. (1) został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2024r. w sprawie (...) (vide: k.1246-1248).

Powyższą część stanu faktycznego ustalono na podstawie następujących dowodów:

- częściowo w yjaśnień K. K. (1) (k.1229-1230 w zw. z k.46-47, 220-221, 260-261, 500-501, 773-774),

- częściowo wyjaśnień G. D. (1) (k.1230-1231w zw. z k. 552-553),

- zeznań świadków: P. M. (k.1325 w zw. z k.59-64, 792-794 oraz 1316-1319), M. M. (1) (k.1234-1236 w zw. z k. 78-79, 103-104, 162-163, 164-165, 179-180), S. S. (k.1279-1280 w zw. z k.790-791), K. G. (k.1323-1324 w zw. z k.110), A. W. (k.1350-1351 w zw. zk.74-77, 678-679),

- częściowo zeznań: K. D. (1) (k.1280-1281 w zw. z k.834-835) oraz D. K. (k.1278-1279 w zw. zk.580-581),

- dokumentów: wydruków korespondencji M. M. (1) z K. D. (1) oraz P. M. z D. K. (k.86-94, 171-178), odpisów wyroku skazujących K. D. (1) w sprawie (...)( k.1246-1248).

co do czynu zarzuconego oskarżonemu K. K. (1) w pkt.5 i G. D. (1) w pkt.6 aktu oskarżenia – rozstrzygnięcie z pkt.12-14 oraz 17-23 części rozstrzygającej wyroku

Po dokonaniu wspólnie z K. D. (1) rozboju na P. M. oskarżony K. K. (1) wraz z towarzyszącym mu oskarżonym G. D. (1) oraz dwoma nieustalonymi mężczyznami przeszli w okolice S. w P.. Około godz. 23.00 na przystanku tramwajowym zlokalizowanym przy skrzyżowaniu ulic (...)/ (...) podeszli oni do siedzącego tam pokrzywdzonego M. N. (1). Wpierw zaatakowali słownie M. N. (1) zwracając się do niego słowami „jesteś śmieciem, „zaraz dostaniesz wpierdol”, „kim ty w ogóle jesteś, czy wiesz z kim masz do czynienia, czy jesteś w ogóle u siebie”. M. N. (1) odpowiedział na zaczepkę wskazując, że pochodzi „ze S.”, po czym został otoczony przez oskarżonych K. K. (1) i G. D. (1) i towarzyszących mu dwóch nieustalonych mężczyzn. Doszło do wymiany zdań, a następnie do popchnięcia M. N. (1). W reakcji próbował on zadać cios K. K. (1) jako jednemu z napastników (nieskutecznie), a następnie został on podcięty przez innego z napastników, upadł i został skopany przez całą czwórkę napastników po całym ciele (główne po głowie i korpusie). M. N. (1) chroniąc się przed ciosami skulił się, po czym napastnicy zaprzestali zadawania mu ciosów i oddalili się.

Fragment zdarzenia został zarejestrowany kamerami monitoringu miejskiego.

Po zdarzeniu M. N. (1) odczuwał dolegliwości bólowe zwłaszcza brzucha, leciała mu krew z nosa. Z uwagi na fakt, że ból nie ustępował następnego dnia po zdarzeniu tj. 10 sierpnia 2023r. M. N. (1) udał się do Szpitala (...) w P. na oddział chirurgii ogólnej (...), gdzie stwierdzono krwawienie do jamy otrzewnowej oraz pourazowe pęknięcie śledziony. W ramach ostrego dyżuru wykonano pilną laparotomię ze wskazań życiowych.

Obrażenia doznane przez M. N. (1) w wyniku pobicia stanowiły ciężki uszczerbek na jego zdrowiu w rozumieniu art.156§1 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu (opinia k.426).

Powyższą część stanu faktycznego ustalono na podstawie następujących dowodów:

- częściowo w yjaśnień oskarżonych: K. K. (1) (k.1229-1230 w zw. z k.46-47, 220-221, 260-261, 500-501, 773-774) i G. D. (1) (k.1230-1231 w zw. z k. 552-553),

- zeznań świadka M. N. (1) (k.1351 w zw. z k.399-402, 416-417, 418, 432-435),

- opinii biegłych lekarzy z (...) dot. obrażeń ciała M. N. (1) (k.426),

- opinii biegłego z zakresu badań zapisów wizyjnych (k.732-758),

- opinii sporządzonej przez biegłą z zakresu antropologii sądowej z zakresu identyfikacji osób na podstawie zapisów filmowych z monitoringu (k.836-1017),

- dokumentów: karty informacyjnej leczenia szpitalnego M. N. (1) (k.403-404), nagranie z monitoringu z wydrukami (k.414, 419, 420, 422-423, 424), protokołu oględzin monitoringu (k.442-447).

Oskarżony K. K. (1) jest synem W. i G. z domu K., urodził się w dniu (...) w P.. Oskarżony K. legitymuj się wykształceniem zawodowym - z zawodu jest (...). Od dnia 12 czerwca 2023r. K. K. (1) pozostawał zatrudniony w (...) w W. jako żołnierz zawodowy, uzyskując z tego tytułu dochód w wysokości około 4.650 zł miesięcznie netto. Rozkazem personalnym nr 9 z dnia 18 stycznia 2024r. Dowódcy (...) oskarżony K. K. (1) z dniem 29 lutego 2024r. został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy wskutek zachowania naruszającego godność, honor żołnierza i nielicującego ze służbą (vide: k.1202). Oskarżony K. jest bezdzietnym kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Nie posiada żadnego bez majątku i nie był dotychczas karany za przestępstwa.

W niniejszej sprawie K. K. (1) zatrzymał zatrzymany w dniu 10 czerwca 2023r. o godz.18:20 i zwolniony w dniu 11 czerwca 2023r. o godz.14:23 zwolniony (k.21), następnie został zatrzymany w dniu 6 listopada 2023r. o godz.09:14 (k.206) i zastosowano wobec niego tymczasowe aresztowanie, który to środek zapobiegawczy jest stosowany wobec oskarżonego również po wydaniu wyroku - do dnia dzisiejszego.

Oskarżony G. D. (1) jest synem Ł. i A. z domu D., urodził się w dniu (...) w P.. G. D. (2) legitymuje się wykształceniem podstawowym – nie ma wyuczonego zawodu. Od 17 października 2024r. wykonuje pracę w przedsiębiorstwie produkującym krzesła na podstawie umowy zlecenia (za wynagrodzeniem 30 zł brutto za godzinę). G. D. (2) jest bezdzietnym kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, nie ma żadnego majątku. G. D. (2) nie był dotychczas karany za przestępstwa.

Powyższą część stanu faktycznego ustalono na podstawie następujących dowodów:

- wyjaśnień oskarżonych: K. K. (1) (k.1229-1230 w zw. z k.46-47, 220-221, 260-261, 500-501, 773-774) oraz G. D. (1) (k.1230-1231w zw. z k. 552-553),

- dokumentów w postaci: protokołów zatrzymania (k.21, 206-207), kart karnych ((...)), wywiadów środowiskowych (k.1125, 1126-1128), dokumenty personalno – opiniodawcze (k.477-478) rozkazu personalnego nr 9 z dnia 18 stycznia 2024r. Dowódcy (...) o zwolnieniu K. K. (1) z zawodowej służby wojskowej i przeniesieniu do rezerwy (k.1202).

Oskarżony G. D. (1) w toku śledztwa nie przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa udziału w pobiciu M. N. (1). Potwierdził wówczas swą znajomość z K. K. (1) (poznali się w H., a po powrocie do P. utrzymywali kontakt). Na rozprawie G. D. (1) zmienił swe stanowisko procesowe - przyznając się do zarzucanego mu przestępstwa zastrzegał, że nie było tam wówczas K. K. (1). Oświadczając, że jest mu przykro i chciałby przeprosić pokrzywdzonego G. D. (1) odmówił złożenia wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania. Przy takiej treści złożonych wyjaśnień oskarżony D. złożył nawet wniosek o dobrowolne poddanie karze, który jednak nie został uwzględniony (k.1231).

Wyjaśnienia oskarżonego G. D. (1) mogły zostać uznane za wiarygodne jedynie częściowo. Brak było podstaw do ich negacji w zakresie, w którym oskarżony ten przyznawał swój udział w pobiciu M. N. (1), albowiem ta cześć wyjaśnień pozostawała w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonego M. N. (1) oraz z opinią biegłej antropolog, na podstawie której w sposób jednoznaczny zidentyfikowano G. D. (1) jako jednego z napastników stosujących przemoc względem M. N. (1).

Sąd odmówił natomiast wiary wyjaśnieniom G. D. (1) w części, w której zaprzeczał on udziałowi współoskarżonego K. K. (1) w pobiciu M. N. (1), albowiem te twierdzenia pozostawały w rażącej sprzeczności z treścią zabezpieczonych nagrań z monitoringu oraz z opinią biegłej antropolog, na podstawie której w sposób jednoznaczny zidentyfikowano nie tylko oskarżonego G. D. (1), ale również oskarżonego K. K. (1) jako napastników stosujących przemoc względem pokrzywdzonego M. N. (1).

Oskarżony K. K. (1) na rozprawie nie przyznał się do zarzucanych mu przestępstw i odmówił złożenia wyjaśnień. Jednocześnie oskarżony podtrzymał wszystkie swoje wyjaśnienia złożone na etapie śledztwa.

W odniesieniu do zarzucanego przestępstwa dokonanego na szkodę M. B. oskarżony K. wskazywał, że nie kierował wobec pokrzywdzonego żadnych gróźb, nie stosował żadnej przemocy, a jedynie - będąc pijanym i przechodząc obok pokrzywdzonego - wpadł „na głupi pomysł” i powiedział do pokrzywdzonego, by ten oddał mu zegarek i e-papierosa, a ten to uczynił (k.46-47; 221). Potwierdził też, że osobiście tego samego dnia zadzwonił do M. B., ale według jego twierdzeń z uwagi na brak sygnału rozłączył się – zaprzeczył (k.221) by żądał wówczas jakiejś kwoty w zamian za zwrot tych rzeczy. Potwierdził też, że korzystając z telefonu komórkowego M. S. nawiązał kontakt z pokrzywdzonym po to, by oddać mu zegarek i e-papieros.

Odnośnie przestępstwa rozboju ma szkodę P. M. oskarżony K. potwierdził, iż był w tym czasie w miejscu zdarzenia, ale zaprzeczył, by uderzył P. M., by ktoś używał względem pokrzywdzonego noża i w ogóle by doszło wówczas do rozboju na P. M. (k.220v-221). Na etapie śledztwa K. K. (1) zaprzeczał, by pozostawał z P. M. w jakimś konflikcie (k.221), na rozprawie natomiast zmienił swe twierdzenia w tym zakresie podając, jakoby był wówczas w konflikcie z P. M. w związku ze zdarzeniami z czasów szkolnych (uczęszczali oni do tej samej szkoły podstawowej).

Odnośnie zarzutu pobicia S. T. (1) oskarżony K. potwierdził (k.221), że w dniu zdarzenia był nad W., zagadywał przechodzące dziewczyny, był wówczas w stanie nietrzeźwości, w pewnym momencie powstał hałas, a po chwili nadjechał patrol policji. Potwierdzając, że uciekał przed policją oskarżony K. tłumaczył, że był wówczas pod wpływem alkoholu i „spanikował”. Kategorycznie zaprzeczył, by brał udział w pobiciu S. T. (1).

Odnośnie zarzutu pobicia M. N. (1) oskarżony K. oświadczył (k.221), że musiałby zobaczyć twarz „bezdomnego”, „żeby wiedzieć o co chodzi”.

Przesłuchiwany 18 stycznia 2024r. (k.500-501) oskarżony K. formalnie przyznał się rozboju na osobie M. B., wyjaśniając jednak, że miesiąc wcześniej pożyczył pokrzywdzonemu 250 zł, których ten nie oddał i stąd wpadł na „głupi pomysł” i powiedział do pokrzywdzonego by ten „oddał mu zegarek” i M. B. to uczynił. Oskarżony zaprzeczył, by kierował wobec M. B. jakiekolwiek groźby. Odnośnie pobicia S. T. (1) ponownie zaprzeczył, by brał w tym udział, a swoją ucieczkę przed policjantem tłumaczył, tym, że „dużo ludzi stamtąd uciekało” i że uczynił to „ze stresu”. Po okazaniu zdjęć z nagrań monitoringu miejskiego dot. zdarzenia na szkodę M. N. (1) oskarżony K. zaprzeczył, by był to jego wizerunek.

W ocenie Sądu wyjaśnienia K. K. (1) były wiarygodne jedynie w niewielkim zakresie. Brak było mianowicie podstaw do ich kwestionowania w części, w której K. K. (1) potwierdzał, że:

⚫

zabrał M. B. zegarek i e-papierosa.

⚫

osobiście tego samego jeszcze dnia zadzwonił do M. B.,

⚫

korzystając z telefonu komórkowego M. S. nawiązał kontakt z pokrzywdzonym po to, by oddać mu zegarek i e-papieros (do czego ostatecznie doszło, a po czym oskarżony K. został zatrzymany przez policję),

⚫

przebywał w Parku (...) w tym samym czasie, kiedy był tam P. M.,

⚫

przebywał w dniu zdarzenia pobicia S. T. (1) nad W. i uciekał przed policją.

albowiem w tych fragmentach twierdzenia oskarżonego K. K. (1) znajdowały potwierdzenie w innych dowodach.

W pozostałym zakresie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom K. K. (1), albowiem były one nielogiczne, niekonsekwentne i rażąco sprzeczne z ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności:

⚫

w zakresie czynów zarzuconych w pkt.1 i 2 aktu oskarżenia – z zeznaniami świadków A. B. i M. B.,

⚫

w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt.3 aktu oskarżenia – z zeznaniami świadków P. M. i M. M. (1),

⚫

co do czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt.4 aktu oskarżenia – z zeznaniami świadków S. T. (1), M. M. (2), A. J., M. J., A. R. i P. A.,

⚫

co do czynu zarzuconego oskarżonemu K. K. (1) w pkt.5 aktu oskarżenia – z zeznaniami świadka M. N. (1), opinią biegłego z zakresu badań zapisów wizyjnych (k.732-758) i opinią biegłej z zakresu antropologii sądowej z zakresu identyfikacji osób na podstawie zapisów filmowych z monitoringu (k.836-1017).

Odnośnie niekonsekwencji wyjaśnień oskarżonego K. K. (1) zarzut ten odnosi się z całą mocą do tej ich części, w której oskarżony ten początkowo zaprzeczał, by pozostawał w jakimkolwiek konflikcie z pokrzywdzonym P. M., po czym zmienił swe wyjaśnienia w tym zakresie przypominając o konflikcie z pokrzywdzonym, który miałby datować się jeszcze na czasy uczęszczania do tej samej szkoły podstawowej. Niekonsekwencją, a przede wszystkim nielogicznością raziły też twierdzenia K. K. (1) opisującego okoliczności wejścia przez niego w posiadanie zegarka i e-papierosa użytkowanych przez M. B. – w szczególności nie tłumaczyły one niby dlaczego pokrzywdzony miałby przekazać dobrowolnie te przedmioty oskarżonemu.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego – małoletniego M. B. oraz jego matki A. B. . Zeznania te cechowała logiczność, spójność wewnętrzna i korelacja pomiędzy sobą. Świadkowie w sposób korespondujący ze sobą opisali przebieg zdarzeń z 9 i 10 czerwca 2023r. – poczynając od dokonania przez K. K. (1) rozboju na małoletnim M. B., nawiązanie przez pokrzywdzonego kontaktu telefonicznego z matką – A. B., ich spotkanie nieopodal stacji (...) przy Rondzie (...), odebranie przez M. B. połączenia telefonicznego od K. K. (1) (posługującego się (...), który został użyczony przez M. K.), kiedy oskarżony zażądał 1.000 zł w zamian za zwrot zrabowanych przedmiotów ( o czym małoletni pokrzywdzony natychmiast poinformował siedzącą obok niego w aucie matkę), złożenie zawiadomienia w komisariacie policji, wymianę korespondencji na aplikacji M. z M. S. (działającą na prośbę oskarżonego K. K. (1)) proponującą zwrot zabranych w dniu 9 czerwca 2023r. zegarka i e-papierosa (co potwierdza dokumentacja w postaci zrzutów korespondencji k.24-25, 28-36) aż po zwrot przez oskarżonego zrabowanych przedmiotów, sformułowanie przeprosin oraz zatrzymanie oskarżonego przez policję. Relacje M. B. i A. B. zostały uznane za w pełni wiarygodne i stanowiły podstawę ustaleń faktycznych a jednocześnie nakazywały odmówić wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. K. (1) zaprzeczającego sformułowaniu gróźb pobicia celem zabrania M. B. zegarka i e-papierosa oraz zaprzeczającego sformułowaniu żądania kwoty 1.000 zł w zamian za zwrot zrabowanych wcześniej przedmiotów. Ani M. B. ani A. B. nie pozostawali z oskarżonym K. w jakimkolwiek konflikcie, pokrzywdzony odzyskał zrabowane mu mienie, brak było podstaw do snucia przypuszczeń, że mieliby oni jakikolwiek interes w bezpodstawnym formułowaniu twierdzeń obciążających oskarżonego K..

Zeznania świadków M. B. i A. B. znajdowały również w swych fragmentach wsparcie w zeznaniach świadka M. K. . Świadek ten potwierdziła, że w momencie gdy K. K. (1) odbierał M. B. zegarek oraz e-papierosa stała po drugiej stronie ulicy (k.17v). M. K. nie słyszała wprawdzie treści rozmowy pomiędzy M. B. i oskarżonym K. (co z uwagi na dzielącą ją od nich odległość jest w pełni zrozumiałe), niemniej – jak wskazała – była zaskoczona faktem, że K. K. (1) był następnie w posiadaniu zegarka, który założył na swa rękę. Świadek K. potwierdziła również, że użyczyła K. K. (1) swój telefon po to, by ten zadzwonił do M. B. co ten uczynił w jej obecności i – wbrew wyjaśnieniom oskarżonego – rozmawiał on wówczas z M. B. (a nie tylko podjął próbę połączenia – bezskutecznie). Te zeznania M. K. korelowały zatem z zeznaniami świadków B. stając się kolejnym dowodem podważającym wiarygodność wyjaśnień K. K. (1).

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania M. S. (udostępniającej oskarżonemu K. swój telefon o nr (...), przy użyciu którego doszło do umówienia spotkania celem zrabowanych zegarka i e-papierosa (co potwierdzały również zrzuty korespondencji k.24-25, 28-36) oraz M. D., który towarzyszył oskarżonemu K. podczas tego spotkania z M. B. i jego matką A. B. – nie będąc świadomym tego, w jaki sposób oskarżony wszedł w posiadanie zwracanych przedmiotów.

Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie czynu zarzuconego K. K. (1) w pkt.3. aktu oskarżenia za całkowicie wiarygodne Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego P. M. , albowiem były one spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne, nadto zbieżne z innymi dowodami. P. M. szczegółowo opisał okoliczności zdarzenia mającego miejsce wieczorem 9 sierpnia 2023r. w Parku (...) w P.. Relacja przebiegu zdarzeń przedstawiona przez pokrzywdzonego okazała się spójna, logiczna i konsekwentna, ponadto była zbieżna z zeznaniami naocznych świadków A. W. i K. G.. Wprawdzie kolejno składane przez P. M. zeznania nieznacznie różnią się co do szczegółów, to jednak w ocenie Sądu nie podważa wiarygodności jego pierwszych zeznań złożonych do protokołu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, lecz wynika z tego, że bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzony znajdował się niewątpliwie w szoku i pod wpływem emocji, jakie towarzyszyły mu jako ofierze rozboju, natomiast kolejne zeznania uszczegóławiane były w związku z czynnościami przeprowadzonymi z udziałem pokrzywdzonego, nadto w wyniku pytań zadawanych P. M. przez przesłuchujących. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek powodów, dla których miałby on obciążać oskarżonego ponad miarę wynikającą z rzeczywistego przebiegu zdarzenia. Dodać należy, iż z oczywistych względów relacja procesowa P. M. chociażby z uwagi na szok w jakim znajdował się, może różnić się w swych szczegółach od tego, co stwierdzili w swoich depozycjach procesowych naoczni świadkowie towarzyszący P. M., tj. A. W. i K. G., którzy zresztą także byli przecież przestraszeni zaistniałą sytuacją (a dodatkowo A. W. sam został wówczas pobity i choćby z tego powodu nie miał możliwości zaobserwowania całego zdarzenia z udziałem P. M.). Zeznania pokrzywdzonego P. M. i świadków K. G. oraz A. W. w istocie jednak zdaniem Sądu bynajmniej nie wykluczają się, a raczej uzupełniają wzajemnie, pozwalając dokonać prawidłowych ustaleń faktycznych, zwłaszcza, że zbieżne są z innymi dowodami pośrednimi, jak zeznania świadka M. M. (1), czy częściowo D. K.. Zeznania pokrzywdzonego P. M. znajdują także potwierdzenie w zabezpieczonej w aktach korespondencji elektronicznej (z komunikatorów internetowych) pomiędzy nim a D. K., czy też pomiędzy M. M. (1) a współsprawca przestępstwa K. D. (1) (skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2024r. w sprawie (...) - vide: k.1246-1248). Zeznania pokrzywdzonego P. M. znajdowały więc potwierdzenie w innych obiektywnych i wiarygodnych dowodach, w szczególności zeznaniach świadków, co czyniło te zeznania pełnowartościowych materiałem dowodowym, pozwalającym w pełni na dokonanie ustaleń faktycznych. W szczególności pozwalały one na kategoryczne ustalenie współdziałania K. K. (1) w dokonaniu rozboju – to K. K. (1) jakom pierwszy zaatakował P. M. uderzając go w twarz, a następnie współdziałał z K. D. (1), który używając noża zagroził pokrzywdzonemu (przykładając ostrze do brzucha) natychmiastowym użyciem przemocy, odebrał pokrzywdzonemu telefon komórkowy który przekazał bezpośrednio do rak K. K. (1). Zeznania P. M. nakazywały wiec odmówić wiary wyjaśnieniom K. K. (1) zaprzeczającemu swojemu udziałowi w przestępczym zdarzeniu.

Zeznania świadka M. M. (1) również zostały obdarzone przez Sąd przymiotem pełnej wiarygodności – matka pokrzywdzonego P. M. przedstawiła swoje własne spostrzeżenia odnośnie zdarzenia na szkodę jej syna oraz zrelacjonowała to, co przekazał jej syn o przebiegu tego zdarzenia. M. M. (1) w sposób bardzo emocjonalny opowiadała w szczególności o tym, w jakim stanie psychicznym był po zdarzeniu jej syn, dodając, że chciał nawet wycofać zawiadomienie z obawy przed sprawcami rozboju. Zeznania M. M. (1) w pełni korespondowały z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadków K. G. i A. W., a częściowo i D. K., nadto zbieżne były z innymi dowodami takimi jak wydruki korespondencji z komunikatorów internetowych prowadzonej przez świadka. Zeznania M. M. (1) były konsekwentne, rzeczowe i spójne, a przede wszystkim szczere - świadek dokładnie opisała w jaki sposób sama próbowała ustalić sprawców rozboju na szkodę jej syna i odzyskać telefon.

Dokonując ustaleń faktycznych w części dotyczącej zarzutu rozboju na osobie P. M. Sąd uznał również za częściowo wiarygodne zeznania świadka K. G. . Świadek ten potwierdził, że doszło do dokonaniu rozboju przy użyciu noża, który został przyłożony do ciała P. M. co było połączone z żądaniem wydania telefonu, potwierdził też, że owo użycie noża było poprzedzone ciosem zadanym P. M. przez innego niż używający noża napastnika. W tym zakresie zeznania K. G. znajdowały potwierdzenie w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonego P. M.. Za niewiarygodne Sąd uznał natomiast te twierdzenia K. G., w których na etapie śledztwa zaprzeczył on swej znajomości z k. K. (k.110v), z czego świadek nieudolnie próbował się wycofać na rozprawie (k.1324). Ta zmienność zeznań K. G. połączona z faktem, iż na etapie śledztwa opisując zachowanie grupy napastników wobec P. M. nie wskazał on, iż jednym z nich był znany mu osobiście oskarżony K. K. (1) wskazywała w ocenie Sądu na chęć uchronienia oskarżonego K. przed odpowiedzialnością karną za współudział w rozboju. .

Jako spójne, logiczne, konsekwentne, rzeczowe i zbieżne z innymi dowodami, a tym samym jako wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka A. W. . Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka, które w toku całego postępowania były konsekwentne i spójne, zbieżne z zeznaniami samego pokrzywdzonego P. M. M. M. (1) oraz uznana za wiarygodną częścią zeznań świadka K. G.. Pewne nieścisłości w tych zeznaniach wynikają zdaniem Sądu z upływu czasu, a przede wszystkim z dynamiki zdarzeń przedmiotowego wieczoru, kiedy to sam świadek W. został również pobity przez osoby towarzyszące oskarżonemu K. K. (1) i K. D. (1), lecz nieścisłości te nie mają wpływu na ogólną pozytywną ocenę tego dowodu jako w pełni wiarygodnego. Zważyć należy, iż zwłaszcza bezpośrednio po zdarzeniu – na etapie śledztwa świadek W. dokładnie opisał zdarzenie, którego był świadkiem, jednak z uwagi na zaatakowanie również jego osoby nie zaobserwował on przebiegu całego rozboju na szkodę P. M.. Potwierdził jednak zarówno zadanie ciosu P. M., jak też fakt użycia noża wobec P. M. i zrabowaniu jego telefonu.

Sąd jedynie częściowo uczynił podstawą dokonanych ustaleń faktycznych zeznania świadka D. K. , a mianowicie w zakresie w jakim zbieżne były z innymi uznanymi przez sąd za wiarygodne dowodami, a mianowicie zeznaniami świadków P. M. i M. M. (1), a także wydrukiem korespondencji na komunikatorze pomiędzy P. M. a D. K.. Jako korespondujące z zeznaniami pokrzywdzonego P. M. i świadka M. M. (1) sąd podzielił zeznania świadka D. K., w których potwierdziła, że K. D. (1) był w posiadaniu telefonu komórkowego skradzionego P. M. i że sam K. D. (1) powiedział D. K., że telefon ten ukradł P. M.. Sąd podzielił także jako zbieżne z innymi wiarygodnymi dowodami zeznania świadka, w których przyznała, że kontaktowała się z P. M. w sprawie jego telefonu – co potwierdził sam pokrzywdzony, natomiast sąd nie podzielił zeznań świadka K. w zakresie w jakim przekonywała, jakoby chciała bezinteresownie zwrócić telefon pokrzywdzonemu, albowiem przeczy temu wydruk zabezpieczonej w aktach korespondencji pomiędzy D. K., a P. M., z której wynika, że D. K. żądała 200 zł za zwrot telefonu.

W niewielkim stopniu przydatne dla ustalenia stanu faktycznego były zeznania świadka S. S. , który był w Parku (...) w czasie dokonania rozboju na osobie P. M., dostrzegł fakt upadku pokrzywdzonego lecz – jak twierdził – nie znał przyczyn tego i nie dostrzegł zdarzeń świadczących o dokonanym rozboju. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż S. S. jak twierdził nie dostrzegł na miejscu zdarzenia nawet K. K. (1) ani K. D. (1), którzy sami przecież nigdy nie kwestionowali tej okoliczności.

Za bardzo mało przydatne Sąd uznał zeznania K. D. (1) , który w niniejszym postępowaniu został przesłuchany w charakterze świadka na rozprawie 28 listopada 2024r. (k.1280-1281 w zw. z k.834-835). K. D. (1) – skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2024r. w sprawie (...) (vide: k.1246-1248) za dokonanie przestępstwa z art.280§2 k.k. na osobie P. M. przesłuchiwany na rozprawie zmienił swoje wcześniejsze stanowisko i przyznał się do dokonania przestępstwa na szkodę P. M. polegającego na jego uderzeniu (rzekomo własnoręcznie) i odebraniu mu telefonu komórkowego, nadal jednak zaprzeczał, by miał tego dokonać z oskarżonym K. K. (1), a także by miał wówczas zostać użyty nóż. Sąd negatywnie ocenił wiarygodność relacji procesowej K. D. (1) jako stojącą w rażącej sprzeczności w szczególności z uznanymi za w pełni wiarygodne zeznaniami P. M.. Świadek D., mając świadomość swego prawomocnego skazania, podjął rażąco nieudolną próbę uchronienia K. K. (1) przed odpowiedzialnością karną okazując w ten sposób solidarność przestępczą.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego S. T. (1) oraz świadków A. J., M. J. i M. M. (2) , które w dniu 3 czerwca 2023r. towarzyszyły mu w czasie, gdy został pobity przez grupę osób, do której należał K. K. (1). Zeznania tych świadków były logiczne i konsekwentne, uzupełniały się one wzajemnie tworząc spójną całość i pozwalając na odtworzenie inkryminowanego zdarzenia. Na podstawie zeznań tych świadków możliwe było kategoryczne ustalenie, iż oskarżony K. K. (1) brał czynny udział w pobiciu S. T. (1), podczas którego doszło również do uszkodzenia okularów pokrzywdzonego. Rozpoznanie oskarżonego K. jak sprawcy było kategoryczne i nie budziło żadnych wątpliwości. Podkreślenia wymaga, że również reakcja oskarżonego na zbliżających się funkcjonariuszy policji tj. podjęcie próby ucieczki, wspierała zeznania wymienionych świadków rozpoznających K. K. (1) jako sprawcę przestępstwa. Dodać też należy, iż szczegółowa relacja świadków S. T. (1), A. J., M. J. i M. M. (2) o okolicznościach poprzedzających samo pobicie pozwoliło na ustalenie, iż napaść na S. T. (1) miała charakter chuligański – pokrzywdzony został zaatakowany z tego tylko powodu, ż ejego koleżanki „ośmieliły się” zwrócić uwagę napastnikom, iż ci dokonali zaboru butelki alkoholu.

W całości za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków A. R. i P. A. – funkcjonariuszy policji podejmujących interwencję po zgłoszeniu pobicia S. T. (1) i dokonujących zatrzymania oskarżonego K. K. (1), który na widok zbliżających się funkcjonariuszy podjął próbę ucieczki. Zeznania wymienionych świadków cechowały się logicznością, konsekwencją oraz wzajemną korelacją. Wspierały one również zeznania pokrzywdzonego S. T. (1) oraz jego koleżanek – świadków A. J., M. J. i M. M. (2). Świadkowie A. R. i P. A. zeznawali na temat podjętych czynności zawodowych, przy czym z uwagi na upływ czasu oraz wielość zdarzeń tego rodzaju nie mogła dziwić okoliczność, bardziej precyzyjne były ich zeznania złożone na etapie śledztwa.

Sąd w całości opatrzył przymiotem wiarygodności zeznania pokrzywdzonego M. N. (1) . Przypomnieć należy, iż – zapewne z racji bezdomności świadka - wszelkie znane Sądowi adresy M. N. (1) okazały się nieaktualne i ostatecznie wobec braku możliwości bezpośredniego przesłuchania zeznania pokrzywdzonego zostały ujawnione na ostatnim terminie rozprawy. Oceniając treść tych zeznań M. N. (1) Sąd doszedł do przekonania, że cechowały się one logicznością oraz konsekwencją, były rzeczowe i co najważniejsze – znajdowały pełne wsparcie w nagraniu z monitoringu miejskiego. To nagranie w zestawieniu z opinią biegłego z zakresu badań zapisów wizyjnych (k.732-758) oraz opinią sporządzoną przez biegłą z zakresu antropologii sądowej z zakresu identyfikacji osób na podstawie zapisów filmowych z monitoringu (k.836-1017), dawało możliwość kategorycznego ustalenia, iż mężczyznami biorącymi udział w pobiciu M. N. (1) byli oskarżeni K. K. (1) i G. D. (1) (przy czym ten ostatni na rozprawie przyznał się do tego). Zeznania M. N. (1) co do zakresu i charakteru odniesionych przez niego obrażeń w wyniku pobicia znajdowały z kolei wsparcie w dokumencie – karcie informacyjnej leczenia szpitalnego M. N. (1) (k.403-404) oraz opinii biegłych lekarzy z (...) dot. obrażeń ciała M. N. (1) (k.426).

W pełni przydatne okazały się opinie biegłych lekarzy sądowych dotyczące obrażeń ciała pokrzywdzonych S. T. (1) (k.134) oraz M. N. (1) (k.426). Opinie te w ocenie Sądu cechowały się rzeczowością, jasnością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, uwzględniały one całokształt materiału dowodowego. Opinie te pozwoliły na ustalenie, jakich dokładnie obrażeń ciała doznali pokrzywdzeni S. T. (1) i M. N. (1), wskazywały również na co pokrzywdzeni zostali narażeni podczas inkryminowanych zdarzeń.

W pełni przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie zdarzenia dotyczącego pobicia M. N. (1) okazała się opinia biegłego z zakresu badań zapisów wizyjnych (k.732-758) oraz opinia sporządzona przez biegłą z zakresu antropologii sądowej z zakresu identyfikacji osób na podstawie zapisów filmowych z monitoringu (k.836-1017). Opinie te pozwalały w sposób jednoznaczny zidentyfikować oskarżonych G. D. (2) i K. K. (1) jako sprawców pobicia M. N. (1) (do którego oskarżony D. ostatecznie na rozprawie się przyznał). Wymienione opinie były jasne, rzeczowe i wyczerpujące, wolne od wewnętrznych sprzeczności, uwzględniały całokształt materiału dowodowego dostępnego w sprawie na danym etapie postępowania. Zarówno wiedza, jak i doświadczenie zawodowe biegłych sporządzających te opinie nie budziły w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. Strony nie potrafiły skutecznie zakwestionować kompetencji biegłych i trafności wniosków sformułowanych w opinii – w szczególności żadna ze stron nawet nie podjęła takiej próby. Dodać w tym miejscu wskazać, iż Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, by daną opinią biegłego zostały przekonane również strony postępowania, co zresztą najczęściej wyklucza się wzajemnie, gdyż opinia korzystna dla jednej strony, nie przekonuje strony przeciwnej. Wystarczy zatem, że opinia jest przekonująca dla Sądu, który wiążąco też ocenia, czy biegły wyjaśnił ewentualne wątpliwości zgłoszone przez stronę. W orzecznictwie podkreśla się, że specyfika dowodu z opinii biegłego sądowego potwierdza możliwości (i potrzeby) faktyczne i prawne daleko dalej idącej oceny konieczności jego przeprowadzenia (bądź innego biegłego sądowego niż dopuszczony dotychczas bądź tylko w zakresie uzupełnienia istniejącej opinii), aniżeli innych dowodów. Potwierdza to regulacja art.196 k.p.k. i art.201 k.p.k. gdzie expressis verbis wyrażono powody, dla których należy przeprowadzić dowód z opinii innego biegłego sądowego. Rozpoznawanie ewentualnego wniosku strony w takiej sytuacji nie wymaga odnoszenia się do okoliczności zasadności zgłoszonego wniosku dowodowego w oparciu o normę prawną art.170§1 k.p.k.. Nie wymaga w sytuacji, gdy Sąd wyklucza, dokonując oceny twierdzeń strony, zaistnienie w sprawie okoliczności faktycznych czy prawnych, które mieściłyby się w zakresie zastosowania norm prawnych kodowanych przepisami art.196 k.p.k. i art.201 k.p.k.. Osobnymi podstawami rozpoznawania wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego są te wymienione w art.196 k.p.k. i art.201 k.p.k.. Dokonywanie oceny wniosku dowodowego (a tym samym już przeprowadzonego dowodu) odbywa się samodzielnie poprzez pryzmat kryteriów określonych w powołanych przepisach bez konieczności poszukiwania uzasadnienia w art.170 k.p.k. (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2000r., IV KKN 37/99, Lex nr 55528; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2002r., V KKN 150/00, Lex nr 53068; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 maja 2001r., II AKa 58/01, KZS 2001/7-8/49 i z dnia 7 marca 1991r., II Akr 13/91, KZS 91/3/19; także S. Zabłocki, „Sfera faktów a naruszenie prawa – wstępne uwagi, praktyka na tle kasacji karnej”, Palestra 1996/11-12/20). Przy ocenie konieczności przeprowadzenia dowodu z nowej opinii biegłego nie stosuje się ogólnych przepisów o dowodach z art.170§1-2 k.p.k.. Gdyby bowiem je stosować, strona niezadowolona z opinii miałaby prawo żądać kolejnych ekspertyz, póki nie uzyskałaby takiej, która by stronę zadowoliła (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 marca 1999r., II AKa 29/99, KZS 1999/3/20). W takim razie podobne żądania mogłaby zgłaszać strona przeciwna i stan ten utrzymywać w nieskończoność. Dlatego ustawa przewiduje dowód z ponownej opinii biegłych jedynie w sytuacjach z art.196 k.p.k. i art.201 k.p.k..

Sąd uznał za całkowicie wiarygodne i przydatne dla celów postępowania ujawnione w sprawie dokumenty. Zostały one sporządzone przez uprawnione organy, w ramach ich kompetencji. Ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania, Sąd nie znalazł także podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego i omówionego powyżej materiału dowodowego w ocenie Sądu nie budziła żadnych wątpliwości zasadność zarzutów stawianych oskarżonym, które w niewielkim jedynie zakresie wymagały doprecyzowania opisów poszczególnych czynów, a nieraz również – uwzględniając postępowanie dowodowe przeprowadzone na rozprawie – dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej czynu.

co do przypisanych K. K. (1) występku z art.280§1 k.k. popełnionego na osobie M. B. (pkt.1. części rozstrzygającej wyroku) oraz zbrodni z art.280§2 k.k. popełnionego na osobie P. M. (pkt.5. części rozstrzygającej wyroku)

Zachowanie się sprawcy przestępstwa rozboju polega na zaborze cudzej rzeczy w celu przywłaszczenia dokonanym przy użyciu taksatywnie wymienionych w art. 280 § 1 k.k. szczególnych sposobów, tj. używając przemocy wobec osoby, grożąc natychmiastowym użyciem takiej przemocy albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Istota rozboju polega więc na tym, że sprawca stosuje co najmniej jedną z wymienionych form działania wobec osoby po to, aby bezprawnie zawładnąć rzeczą i ją przywłaszczyć.

Użycie przemocy w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. oznacza zastosowanie przemocy fizycznej w różnej postaci bezpośrednio wobec osoby pokrzywdzonego w celu jego obezwładnienia lub pokonania oporu. Sformułowanie „używa przemocy wobec osoby" interpretować należy szeroko, w sposób pozwalający przyjąć, że użyciem przemocy jest już naruszenie nietykalności cielesnej, odpowiednio ukierunkowane i stanowiące sposób objęcia przez sprawcę władztwa nad rzeczą, charakteryzujące się wyższym od minimalnego stopniem intensywności i dolegliwości wobec pokrzywdzonego (vide: wyrok SA w Katowicach z 23 października 2003 r., II AKa 292/03, Prok. i Pr. 2004, nr 7-8, poz. 31; wyrok SA w Katowicach z 8 lutego 2001 r., II Aka 18/01, OSA 2002, z. 4, poz. 32; P. Palka, glosa do wyroku SA w Katowicach z 8 lutego 2001 r., II Aka 18/01, Prok. i Pr. 2003, nr 3, s. 112 i n.).

W art.280§2 k.k. ustawodawca wprowadził typ kwalifikowany – zbrodnię rozboju, z którą mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca rozboju posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem.

W przypadku przestępstwa dokonanego na szkodę M. N. (2) budziło żadnych wątpliwości Sądu, iż K. K. (1) zrealizował swoim zachowaniem znamiona rozboju określone w art.280§1 k.k.. Na podstawie wyżej wskazanych dowodów Sąd ustalił bowiem, iż oskarżony K. K. (1) grożąc pobiciem zabrał M. B. e-papierosa (marki G. wartości co najmniej 50 zł) oraz zegarek marki A. (...) (SE (...), wartości co najmniej 1.500 zł). N. może być żadnych wątpliwości, że pokrzywdzony wydał oskarżonemu te przedmioty wyłącznie z tego powodu, że został zastraszony groźbą pobicia. Formułując te groźby oraz odbierając pokrzywdzonemu zegarek i e-papierosa oskarżony K. K. (1) niewątpliwie działał z zamiarem bezpośrednim dokonania zaboru tego mienia i uczynił to skutecznie, wypełniając znamion rozboju z art.280§1 k.k..

W odniesieniu do rozboju dokonanego na osobie P. M. Sąd również nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżony K. K. (1) swym zachowaniem wyczerpał znamiona zbrodni z art.280§2 k.k.. albowiem działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1) (skazanym już za dokonanie tego przestępstwa prawomocnym wyrokiem – o czym była mowa wyżej) wpierw sam użył przemocy wobec pokrzywdzonego P. M. uderzając go z pięści w twarz a następnie współdziałał z K. D. (1), który posługując się nożem zagroził P. M. natychmiastowym użyciem przemocy (przyłożył ostrze noża do brzucha pokrzywdzonego). Fakt, że to nie K. K. (1) osobiście używał tego noża nie skutkuje jego uwolnieniem od odpowiedzialności, gdyż wystarczającym w tym zakresie było ustalenie, że działał on wspólnie z inną osobą tj. K. D. (1), który posługiwał się tym nożem. O tym współdziałaniu K. k. i K. D. (1) w dobitny sposób świadczy zachowanie K. K. (1), który po tym, jak zagrożony użyciem noża P. M. wydał telefon Samsung G. (...) (o wartości 1.300 zł należący do M. M. (1)) K. D. (1), ten przekazał go dalej właśnie K. K. (1), a ten odebrał go z rąk K. D. (1). Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że K. K. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z współsprawcą K. D. (1) dokonał rozboju kwalifikowanego. Sąd nie miał również najmniejszych wątpliwości, że oskarżony K. również w tym wypadku działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Oczywiście ustalenie umyślności jako znamienia strony podmiotowej czynów przypisanych oskarżonemu nie przesądzało jeszcze o jego winie, a dopiero ją warunkowało (zob. J. Zientek, „Karygodność i wina jako przesłanki odpowiedzialności, Prokuratura i Prawo 1998/6). W niniejszej jednak sprawie została spełniona także druga z pozytywnych przesłanek przypisania winy oskarżonemu K. tj. ukończenie przez nie odpowiedniego wieku, a nie zachodziła żadna z negatywnych przesłanek przypisania mu winy (okoliczności wyłączających winę).

odnośnie przestępstwa z art.286§2 k.k. przypisanego K. K. (1) w pkt.4. części rozstrzygającej wyroku

Zgromadzony materiał dowody nie pozostawiał cienia wątpliwości, iż oskarżony K. K. (1) wyczerpał również znamiona występku z art.286§2 k.k.. Po tym, jak w dniu 9 czerwca 2023r. około godz. 20.30 dokonał on rozboju na osobie wówczas (...) M. B. dokonują zaboru e-papierosa (marki G. wartości co najmniej 50 zł) oraz zegarka (marki A. (...) (...), wartości co najmniej 1.500 zł) w tym samym jeszcze dniu korzystając z telefonu o nr (...) (użyczonego przez M. K.) oskarżony K. K. (1) skontaktował się z pokrzywdzonym i zażądał pieniędzy w kwocie 1.000 zł w zamian za zwrot zrabowanych wcześniej zegarka i e-papierosa. Formułując to żądanie – warunek zwrotu zabranych bezprawnie przedmiotów oskarżony K. K. (1) wyczerpał znamiona określone wart.286§2 k.k. i to niezależnie od tego, a jaki sposób zareagował na złożoną „propozycję” M. B..

odnośnie przestępstwa z art.158§1 k.k. i art.288§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.57a k.k. w zw. z art.4§1 k.k. popełnionego na szkodę S. T. (1) i przypisanego K. K. (1) w pkt.9. części rozstrzygającej wyroku

oraz

odnośnie przestępstwa z art.158§2 k.k. popełnionego na szkodę M. N. (1) a przypisanego K. K. (1) w pkt.12. części rozstrzygającej wyroku, zaś G. D. (1) w pkt.17 części rozstrzygającej wyroku.

Przez pobicie w rozumieniu art.158§1 k.k. należy rozumieć czynną napaść przynajmniej dwóch osób na jedną osobę albo grupy osób na inną grupę, przy czym w tym ostatnim wypadku do atakujących należy przewaga. Pobiciem jest zatem takie zdarzenie, w którym biorą udział co najmniej trzy osoby, a jednocześnie można jednoznacznie wyodrębnić stronę atakującą i broniącą się, tzn. co najmniej dwie osoby bijące trzecią (pokrzywdzonego), która zachowuje się biernie. Udział w pobiciu charakteryzuje dynamika działania polegająca najczęściej na tym, że zdarzenie rozpoczyna się od napaści na drugą osobę, do którego to zajścia dołączają się następne osoby.

Z uwagi na to, iż ustawodawca w art.158 k.k. nie określił sposobu udziału w pobiciu powszechnie przyjmuje się, że dla przypisania odpowiedzialności za pobicie wystarczające jest świadome połączenie działania uczestników pobicia, jeżeli to wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art.156§1 lub w art.157§1 k.k.. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma więc charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi pewne odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, oczywiście pod warunkiem, że każdy możliwość ich nastąpienia przewidywał albo mógł przewidzieć (vide: m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2009r., sygn. akt IV KK 14/09, LEX nr 528597, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2010r., sygn. akt AKa 69/10, LEX nr 663623).

Określony w art.158§1 k.k. udział w pobiciu jest przestępstwem umyślnym, które wymaga zamiaru bezpośredniego co do samego uczestnictwa w zajściu, natomiast znamię jego niebezpiecznego charakteru (tj. narażenia życia lub zdrowia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo) może być objęte zamiarem ewentualnym.

W art.158§2 k.k. przewidziano typ kwalifikowany udziału w pobiciu, a znamieniem kwalifikującym jest nieumyślne następstwo czynu (art.9§3 k.k.) w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka. Sam udział w pobiciu o niebezpiecznym natężeniu, w znaczeniu art.158§1 k.k. jest więc umyślny, natomiast następstwo w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka jest spowodowane nieumyślnie. To następstwo nie jest skutkiem indywidualnego działania sprawcy, bowiem między jego działaniem a ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu człowieka może nawet nie istnieć związek przyczynowy, a mimo to zachodzi odpowiedzialność na gruncie tego przepisu, o ile tylko sprawca następstwo to przewidywał lub mógł przewidzieć (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2010r., sygn. akt II KK 27/10, LEX nr 619606), przy czym możliwość i powinność przewidywania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka w razie popełnienia przestępstwa określonego w art.158§2 k.k. odnosi się także do następstw działania każdego uczestnika pobicia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1977r., sygn. akt III KR 256/77, OSNKW 1977/12/135). Kwalifikacja z art.158§2 k.k. jest więc wynikiem niemożności ustalenia, który z uczestników zajścia zadał cios pociągający za sobą skutki decydujące o tej kwalifikacji prawnej i ma zastosowanie do tego uczestnika bójki, co do którego nie można stwierdzić, iż pomiędzy jego działaniem, a skutkiem przewidzianym w tym przepisie zachodzi związek przyczynowy oraz że dany uczestnik nie działał w zamiarze, by z jego działania ten skutek wynikł (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1956r., sygn. akt II K 516/56, LEX 118873, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1989r., sygn. akt II KR 60/89, LEX nr 18035, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 października 2000r., sygn. akt II AKa 181/00, LEX nr 47751, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2007r., sygn. akt II AKa 381/07, LEX nr 578218). Innymi słowy, odpowiedzialność za przestępstwo udziału w pobiciu określone w art.158§2 k.k. jest niezależna od tego, który z uczestników zadał cios skutkujący ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu ofiary, o ile tylko wszyscy sprawcy pobicia ów skutek przewidywali lub mogli przewidzieć, a jednocześnie nie mieli zamiaru spowodowania tego uszczerbku.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z art.288§1 k.k. odpowiedzialności podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku.

Przenosząc te uwagi ogólne na grunt zarzutu stawianego K. K. (1) w pkt.3 aktu oskarżenia ( przestępstwo na szkodę S. T. (1) ) stwierdzić należy, iż postępowanie dowodowe w sposób niezbity wykazało, że oskarżony K. D. (2), wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi dotąd osobami, wziął udział w pobiciu S. T. (1) w dniu 3 czerwca 2023r.. S. T. (1) został wówczas zaatakowany przez oskarżonego K. i współdziałające z nim osoby – zadawano mu liczne uderzenia z pięści i kopano po całym ciele, w tym po głowie, co – w świetle nie budzących wątpliwości opinii biegłego lekarza z zakresu medycyny sądowej - narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art.156§1 k.k..

Poprzez zadawanie pokrzywdzonemu ciosów w głowę oskarżony K. i współdziałające z nim osoby dokonali zniszczenia okularów pokrzywdzonego o wartości 1.800 zł, tak więc nie budziło również żadnych wątpliwości, że w kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego winien również znaleźć się art.288§1 k.k. (na co pozwalało złożenie przez pokrzywdzonego wniosku o ściganie również za to przestępstwo). Dodać należy, iż nie budziło żadnych wątpliwości Sądu ustalenie umyślności działania w zakresie zniszczenia owych okularów – jest to logiczny wniosek wynikający z ustalenia faktu zadawania ciosów w głowę użytkującego okulary S. T. (1).

Sąd zdecydował się również na uzupełnienia kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego K. zdziałanego na szkodę S. T. (1) o art.57a k.k., albowiem w ocenie Sądu występek ten z całą pewnością należy potraktować jako mający charakter chuligański. Zgodnie z art.115§21 k.k. występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Biorąc udział w pobiciu S. T. (1) oskarżony K. i współdziałające z nim osoby dokonały zamachu na zdrowie pokrzywdzonego. Oskarżony działał też niewątpliwie publicznie – do pobicia S. T. (1) nad W. w P., w miejscu przeznaczonym na biwakowanie dla chętnych do takiej formy spędzania czasu osób, z której to możliwości w dniu zdarzenia tj. 3 czerwca 2023r. - z uwagi na zachęcające do tego warunki atmosferyczne - korzystało wiele osób. Do pobicia doszło w miejscu oświetlonym co powodowało, że zachowanie oskarżonego i współsprawców było dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób, z których zresztą część zareagowała krzykiem, a nawet podejmując próbę nagrania zdarzenia. przy czym sprawca, mając świadomość tej możliwości, co najmniej na to się godzi. Oczywistym jest również, że mimo świadomości owego publicznego działania ani oskarżony K. ani postali sprawcy pobicia S. T. (2) nie powstrzymali się przed podjęciem przestępczego działania, co niewątpliwie świadczy o ich znacznym poczuciu bezkarności. Do napaści na S. T. (2) i jego pobicia doszło również z oczywiście błahego powodu – była to bowiem reakcja na fakt, że towarzysząca S. T. (1) M. M. (2) zarzuciła sprawcom pobicia zabór jej butelki alkoholu, co rozsierdziło napastników, którzy zaatakowali S. T. (1). Z całą pewnością pobicie w takich okolicznościach S. T. (2) świadczyło o okazaniu przez K. K. (1) i współdziałające z nim osoby rażącego lekceważenia porządku prawnego, a w konsekwencji zasadne było uznanie, iż występek ten miał charakter chuligański.

W odniesieniu do przypisanego oskarżonym K. K. (1) i G. D. (1) przestępstwa z art.158§2 k.k. popełnionego na szkodę M. N. (1) wskazać należy, iż zgromadzony materiał dowodowy - w szczególności częściowo wyjaśnienia G. D. (1), a przede wszystkim zeznania pokrzywdzonego M. N. (1) korelujące z nagraniem z monitoringu miejskiego oraz opiniami biegłych z zakresu badań zapisów wizyjnych (k.732-758) i z zakresu antropologii sądowej z zakresu identyfikacji osób na podstawie zapisów filmowych z monitoringu (k.836-1017) pozwolił na kategoryczne ustalenie, iż obaj oskarżeni (wspólnie z nieustalonymi osobami) brali udział w pobiciu M. N. (1) – napastnicy kopali go po głowie oraz tułowiu, przy czym ilość zadanych ciosów oraz ich siła była tego rodzaju, że pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazowego pęknięcia śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, co – w świetle niekwestionowanej opinii biegłych lekarzy z zakresu medycyny sądowej – stanowiło ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art.156§1 k.k. pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonego M. N. (1). W tym wypadku doszło zatem do wypełnienia znamion występku z art.158§2 k.k. z uwagi na zaistniały skutek pobicia.

Marginalnie tylko wskazać należy, że również w przypadku pobicia M. N. (1) Sąd rozważał możliwość uznania tego występku za chuligański, niemniej w tym wypadku podzielił pogląd autora aktu oskarżenia, iż brak jest wystarczających dowodów dla stwierdzenia takiej okoliczności. Za oceną taką przemawiał fakt, iż do zdarzenia doszło wprawdzie niewątpliwie w miejscu publicznym (nieopodal (...)) niemniej z uwagi na bardzo późną porę przebywało tam wówczas bardzo niewiele osób, a zatem działanie oskarżonych w takich warunkach nie spełniało znamienia działania publicznie.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art.53§1 i §2 k.k., art.54§1 k.k. (oskarżeni mieli status młodocianych) oraz art.115§2 k.k. kwestię WYMIARU KARY oskarżonym za przypisane każdemu z nich przestępstwa jako okoliczności obciążające Sąd potraktował:

a)  w przypadku oskarżonego K. K. (1)

⚫

co do występku zarzuconego mu w pkt.4 aktu oskarżenia dokonanego w dniu 3 czerwca 2023r.: kumulatywną kwalifikację prawną przypisanego przestępstwa, chuligański charakter występku, działanie pod wpływem alkoholu (co zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego - jako że alkohol jest często czynnikiem kryminogennym - stanowić powinno zawsze okoliczność obciążającą - vide: wyrok SN z 15 listopada 1974r., V KR 315/74, OSNKW 1975/2/24), oraz działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

⚫

co do występku zarzuconego mu w pkt.1 aktu oskarżenia dokonanego w dniu 9 czerwca 2023r.: działanie w miejscu publicznym (co świadczy o poczuciu bezkarności oskarżonego), dokonanie rozboju na szkodę osoby małoletniej (wówczas (...) M. B.) oraz fakt dokonania tego przestępstwa w sytuacji, gdy zaledwie sześć dni wcześniej tj. 3 czerwca 2023r. oskarżony K. K. (1) był zatrzymywany przez funkcjonariuszy policji po pobiciu S. T. (1),

⚫

co do występku zarzuconego mu w pkt.2 aktu oskarżenia dokonanego w dniu 9 czerwca 2023r.: fakt dokonania tego przestępstwa w sytuacji, gdy zaledwie sześć dni wcześniej tj. 3 czerwca 2023r. oskarżony K. K. (1) był zatrzymywany przez funkcjonariuszy policji po pobiciu S. T. (1),

⚫

co do zbrodni zarzuconej mu w pkt.3 aktu oskarżenia dokonanej w dniu 9 sierpnia 2023r.: dokonanie tego przestępstwa w sytuacji, gdy wcześniej w dniu 3 czerwca 2023r. oskarżony K. K. (1) był zatrzymywany przez funkcjonariuszy policji po pobiciu S. T. (1), a 10 czerwca 2023r. był zatrzymany i następnie przesłuchany w charakterze podejrzanego w dniu 11 czerwca 2023r. o przestępstwa dokonane na szkodę M. B. (zastosowano wówczas wobec K. K. (1) wolnościowe środki zapobiegawcze) – a zatem w toku prowadzonego już wobec niego postępowania przygotowawczego, które najwidoczniej nie wywarło na oskarżonym K. żadnego wrażenia; nadto działanie pod wpływem alkoholu, działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami (w tym ustaloną – K. D. (1)),

⚫

co do występku zarzuconego w pkt.5 aktu oskarżenia dokonanego w dniu 9 sierpnia 2023r.: ponownie fakt dokonania tego przestępstwa w toku prowadzonego już wobec niego postępowania przygotowawczego, działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami (w tym ustaloną – współoskarżonym G. D. (1)), działanie w miejscu publicznym (co świadczy o poczuciu bezkarności oskarżonego),

b)  w przypadku oskarżonego G. D. (1) - co do występku mu zarzuconego dokonanego 9 sierpnia 2023r.: działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami (w tym ustaloną – współoskarżonym K. K. (1)) oraz działanie w miejscu publicznym (co świadczy o poczuciu bezkarności oskarżonego).

Jako okoliczności łagodzące Sąd uznał :

a)  wobec oskarżonego K. K. (1):

⚫

jego dotychczasową niekaralność za przestępstwa (czego jednak w kontekście młodego wieku tego oskarżonego również nie sposób przeceniać),

⚫

w odniesieniu do przestępstwa rozboju na osobie M. B. - dodatkowo fakt dobrowolnego naprawienia szkody poprzez zwrot pokrzywdzonemu zrabowanych mu przedmiotów – zachowanie to jest tak rzadkie wśród sprawców przestępstw, że skutkowało zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary za to przestępstwo,

⚫

w odniesieniu do zbrodni rozboju na osobie P. M. – dodatkowo fakt, że to nie osobiście oskarżony K., lecz współdziałający z nim K. D. (1) używał noża.

b)  wobec oskarżonego G. D. (1) :

⚫

jego dotychczasową niekaralność za przestępstwa (czego jednak również w kontekście młodego wieku tego oskarżonego również nie sposób przeceniać),

⚫

ostateczne przyznanie się do zarzucanego przestępstwa (choć nadal przy zachowaniu „solidarności” ze współsprawcą – K. K. (1)),

⚫

sformułowanie przeprosin wobec pokrzywdzonego.

Przy orzekaniu kary Sąd wziął pod uwagę każdą z dyrektyw opisanych w art.53 k.k., a mianowicie dyrektywy społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a także dyrektywy prewencji generalnej (kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa) i prewencji indywidualnej pojmowanej jako cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do danego oskarżonego. Wymierzając karę Sąd miał na względzie, iż oskarżeni posiadali w świetle prawa karnego status młodocianych, w związku z czym ustawodawca nakazuje w stosunku do takich osób szczególny akcent położyć na wychowawczy charakter kary (art.54§1 k.k.). Podkreślić jednak należy, iż sam fakt, że oskarżeni są sprawcami młodocianymi nie oznacza wcale, że zawsze uzasadnione jest stosowanie w stosunku do nich kar z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia. W szczególności nie jest to uzasadnione w sytuacji nagromadzenia okoliczności obciążających, a takie przecież wystąpiły w niniejszej sprawie. Z tego powodu jedynie w przypadku jednego przestępstwa przypisanego K. K. (1) tj. rozboju na osobie M. B. Sąd zdecydował o zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary uznając, że uzasadnia to zachowanie oskarżonego po dokonaniu tego przestępstwa tj. naprawienie szkody wyrządzonej tym przestępstwem.

Wobec stwierdzonego bilansu okoliczności łagodzących i obciążających Sąd uznał, iż karami i środkami adekwatnymi do stopnia społecznej szkodliwości przestępstw oraz winy danego oskarżonego będą:

a)  w odniesieniu do oskarżonego K. K. (1):

⚫

za przestępstwo z art.280§1 k.k. popełnione na szkodę M. B. – kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym M. B. w jakikolwiek sposób, a także zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego M. B. na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 6 lat oraz obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego M. B. za doznaną krzywdę w kwocie 1.000 zł.

⚫

za przestępstwo z art.286§2 k.k. – kara 6 miesięcy pozbawienia wolności

⚫

za zbrodnię rozboju na osobie P. M. – kara 3 lat pozbawienia wolności, obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. M. (1) kwoty 1.300 zł (z zastrzeżeniem, że zapłata tej kwoty przez K. D. (1) – skazanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2024r., w sprawie (...) zwalnia z tego obowiązku oskarżonego K. K. (1)), obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego P. M. za doznaną krzywdę w kwocie 3.000 zł, a także zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym P. M. w jakikolwiek sposób oraz zakaz zbliżania się do tego pokrzywdzonego P. M. na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 6 lat

⚫

za występek z art.158§1 k.k. i art.288§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.57a k.k. w zw. z art.4§1 k.k. ma szkodę S. T. (1) – kara 1 roku pozbawienia wolności, obowiązek zapłaty na rzecz S. T. (1) zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 3.000 zł oraz odszkodowania za zniszczone okulary w kwocie 1.800 zł, zakaz kontaktowania się z S. T. (1) w jakikolwiek sposób oraz zakaz zbliżania się do tego pokrzywdzonego na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 4 lat.

⚫

za występek z art.158§2 k.k. popełniony na szkodę M. N. (1) – kara 1 roku pozbawienia wolności, obowiązek zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego M. N. (1) w kwocie 10.000 zł oraz zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym M. N. (1) w jakikolwiek sposób i zakazu zbliżania się do niego na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 4 lat

b)  w odniesieniu do oskarżonego G. D. (1) za występek z art.158§2 k.k. popełniony na szkodę M. N. (1) – kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby, kara grzywny (na podstawie art.71§1 k.k.) w liczbie 100 stawek dziennych po 20 złotych, zobowiązanie oskarżonego do informowania pisemnie co 6 miesięcy kuratora o przebiegu okresu próby, oddanie w okresie próby pod dozór kuratora, zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego M. N. (1) w kwocie 10.000 zł oraz zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym M. N. (1) w jakikolwiek sposób i zakaz zbliżania się do niego na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 4 lat.

Orzeczenia wobec oskarżonych obowiązków naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami znajdowało oparcie w treści art.46§1 k.k., zgodnie z którym w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia szkody, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się. Do ustawowo określonych przesłanek orzekania obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zalicza się: skazanie za przestępstwo wyrządzające szkodę (krzywdę), związek przyczynowy między przestępstwem, a szkodą (krzywdą), istnienie szkody (krzywdy) w chwili orzekania, wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej złożony z zachowaniem ustawowego terminu (A. Grześkowiak, K. Wiak [red.]: Kodeks karny. Komentarz, wyd. 6, 2019). Wysokości zasądzonych zadośćuczynień za doznaną krzywdę na rzecz poszczególnych pokrzywdzonych Sąd ustalił uwzględniając rodzaj obrażeń ciała, rozmiar krzywdy i traumę związane z przeżyciami wynikającą z faktu bycia ofiarą przestępstwa.

Uwzględniając interes pokrzywdzonych za zasadne sąd uznał orzeczenie na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wobec oskarżonych środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z poszczególnymi pokrzywdzonymi oraz w postaci zakazu zbliżania się do nich na określoną w wyroku odległość. Ten środek karny ma za zadanie pełnić także rolę prewencyjną i dać pokrzywdzonym poczucie bezpieczeństwa, które zostało zachwiane przestępczymi zachowaniami oskarżonych.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony K. K. (1) przypisane mu przestępstwa popełnił w warunkach realnego zbiegu przestępstw, zgodnie z brzmieniem przepisu art.85§1 k.k. w zw. z art.86§1 k.k. Sąd zobligowany był do wymierzenia oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności, określając jej wysokość w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych (czyli od 3 lat i 1 miesiąca) do ich sumy (czyli do 7 lat pozbawienia wolności). Wymierzając taką karę łączną zaznaczyć należy, iż – wbrew rozpowszechnionemu poglądowi wśród osób osadzonych w jednostkach penitencjarnych - orzeczenie kary łącznej bynajmniej nie musi przynosić oskarżonemu korzyści, to jest oznaczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar. Inaczej należałoby zawsze stosować zasadę absorpcji, co przeczyłoby przecież zasadom wymiaru kary łącznej, a w obecnym stanie prawnym jest nawet niemożliwe. Jednocześnie nie sposób uznać, aby założeniem ustawodawcy było traktowanie tej instytucji jako swoiście pojętej nagrody dla przestępcy popełniającego większą liczbę czynów karalnych. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno raczej skłaniać do odstąpienia od zasady absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 8 listopada 2006r., III KK 63/06, LEX nr 324527; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 października 2007 roku sygn. akt II AKa 301/07, POSAG 2008/1/158; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 19 maja 2010 r., II AKa 119/10, POSAG 2010/3/165). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się, że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady zbliżonej do absorpcji, asperacji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie zbliżonej do absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (vide: A. Marek, Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok Sądu Najwyższego N z 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKa 339/03, LEX nr 183336).

Mając w polu widzenia powyższe wskazania judykatury i doktryny, określając wymiar kary łącznej w stosunku do oskarżonego K. K. (1) Sąd kierował się zasadą asperacji. Uwzględnić trzeba, że w przypadku oskarżonego połączeniu uległy kary pozbawienia wolności orzeczone za trzy przestępstwa przeciwko mieniu, ale także i dwa przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, zachodziła zatem częściowa rozbieżność rodzajowa. Niewątpliwie w sprawie zachodziła natomiast zbieżność czasowa pomiędzy przestępstwami przypisanymi oskarżonemu (wszystkie one zostały dokonane w okresie od 3 czerwca do 9 sierpnia 2023r.). Mając na uwadze powyższe podmiotowo-przedmiotowe związki przestępstw przypisanych oskarżonemu K. K. (1) oraz ilość kar podlegających połączeniu, uznać należało, iż kara łączna 5 lat pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do okoliczności sprawy i uwzględnia wszystkie zasady wymiaru kary łącznej, omówione wyżej. Jednocześnie kara taka będzie dla oskarżonego K. bodźcem do refleksji nad swoim postępowaniem, a z drugiej strony spełni swoje cele tak zapobiegawcze, jak i wychowawcze, mając na względzie zasady wynikające z art.54§1 k.k. oraz spowoduje, iż oskarżony K. będzie miał świadomość zagrożenia, jakie niesie za sobą popełnianie kolejnych przestępstw i nie będzie miał poczucia bezkarności. Podkreślić należy, iż nie zawsze osoba młodociana winna być traktowana łagodnie – nieraz kara powinna być odpowiednio surowa po to, by zmusić bezkrytycznego wobec swego zachowania młodocianego przestępcze do refleksji nad swoim zachowaniem i życiem. Przypomnieć należy, iż oskarżony K. zbrodnię z art.280§2 k.k. oraz występek z art.158§2 k.k. popełnił w czasie toczącego się wobec niego śledztwa – po tym jak zostały mu przedstawione zarzuty popełnienia wcześniejszych przestępstw, został on przesłuchany i zastosowano wobec niego wolnościowe środki zapobiegawcze (które nota bene zignorował). Wszystko to świadczy w ocenie Sądu o niezmiernie wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego K. i jego niezmiernym poczuciu bezkarności.

W odniesieniu do G. D. (1) – nie bagatelizując powagi występku przez niego dokonanego – Sąd doszedł do przekonania o możliwości zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszania wykonania kary pozbawienia wolności. Stosunkowo długi okres próby (4 lat) powinien dać odpowiedź na pytanie, czy oskarżony D. wyciągnie właściwe wnioski z niniejszego postępowanie. Jeśli nie skorzysta z okazanej szansy – możliwe będzie zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności, obecnie jednak wymierzenie temu oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności (o którą wnosił prokurator) byłoby w ocenie Sądu decyzją zbyt pochopną.

Stosownie do treści art.63§1 k.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu K. K. (1) okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie tj. od dnia 10 czerwca 2023r. godz. 18:20 do 11 czerwca 2023r. godz. 14.23 oraz od 6 listopada 2023r. godz.09.14 i nadal.

Na podstawie art.627 k.p.k. oraz §11 ust.1 pkt.2 i ust.2 pkt.5 w zw. z §11 ust.7 oraz §17 pkt.11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie uwzględniając złożony wniosek Sąd zasądził od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. T. (1) kwotę 1.920 zł tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w myśl zasady, że skoro to zawinione zachowanie oskarżonych koszty te spowodowało, to oni właśnie – a nie Skarb Państwa, czyli de facto podatnicy – koszty te powinni ponieść.

Sędzia Tomasz Borowczak

Zarządzenie / proszę:

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień – uzasadnienie sporządzone w terminie przedłużonym zarządzeniem Prezesa Sądu Okręgowego w Poznaniu

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

⚫

obrońcy oskarżonego K. K. (1) – adw. W. W. (2)

⚫

prokuratorowi,

3.  po wykonaniu pkt.1-2 akta proszę pilnie odesłać do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (termin posiedzenia w sprawie II AKz 154/25 – akta zostały wypożyczone z zastrzeżeniem zwrotu najpóźniej 4 kwietnia 2025r.)

4.  przedłożyć za 14 dni od doręczenia lub po wpłynięciu apelacji.

Poznań, dnia 3 kwietnia 2025r.

Sędzia Tomasz Borowczak