Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Sygnatura akt

III K 339/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3 – 8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

L.p.

Wskazać oskarżonego

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1. 

M. R. (1)

Czyn wskazany w pkt.1 części rozstrzyga-jącej wyroku

Na przełomie listopada i grudnia 2021 roku M. R. (1) za pośrednictwem aplikacji M. zaczął prowadzić korespondencję z pokrzywdzoną L. S., której wcześniej nie znał. Oskarżony zaczepił pokrzywdzoną słowami „cześć L., słyszałem że zajmujesz się handlem odzieżą”, a następnie strony wymieniły ze sobą kilka niezobowiązujących wiadomości tekstowych. M. R. (1) od tego czasu wypisywał wiadomości do L. S. w ilości do 10 dziennie. Pokrzywdzona zaczęła odbierać wiadomości ze strony oskarżonego jako natrętne, przy czym podsądny miał dużą wiedzę na temat jej osoby. L. S. zapytała w końcu M. R. (1) skąd on tyle wie na jej temat i uzyskała odpowiedź, że „trochę z F., a trochę z drogi”. Podsądny wiedział m.in. jakim samochodem porusza się L. S., albowiem jest to charakterystyczny żółty bus marki M. (...). Pomiędzy stronami nawiązała się niezobowiązująca relacja – M. R. (1) pytał co robi i czym się zajmuje pokrzywdzona, a ona odpowiadała mu w tym temacie, niemniej jednak L. S. w żaden sposób nie sugerowała oskarżonemu, że ich znajomość może przejść na inny poziom, w tym przede wszystkim nie sugerowała mu w żaden sposób, że mogą zostać parą.

W dniu 22 grudnia 2021 roku ok. godz. 9.00 oskarżony przyjechał rowerem do miejsca zamieszkania L. S. pod pretekstem umycia jej okien (pokrzywdzona z uwagi na zakażenie wirusem Covid 19 nie wychodziła z domu). Kiedy pokrzywdzona zobaczyła stojącego pod jej oknem M. R. (1) przestraszyła się, albowiem nigdy wcześniej nie miała z nim bezpośredniej styczności, a oskarżony nie był proszonym gościem (wprawdzie podsądny w korespondencji prowadzonej za pośrednictwem aplikacji M. pisał pokrzywdzonej, że przyjedzie umyć jej okna, lecz L. S. nie uwierzyła mu, szczególnie że M. R. (1) nie znał jej adresu). Oskarżony przedstawił się wówczas i uspokoił pokrzywdzoną wskazując, że nie ma zamiaru zrobić jej krzywdy. Następnie M. R. (1) przeszedł na tył posesji pokrzywdzonej, gdzie usiadł na tarasie, a L. S. przyniosła mu kawę i przez ok. 2 godziny rozmawiała z nim przez drzwi balkonowe. W trakcie rozmowy oskarżony przekazał pokrzywdzonej maskotkę oraz reklamówkę z kosmetykami, mówiąc, że jest to prezent na urodziny, które obchodziła w dniu 9 grudnia.

Po kilku godzinach oskarżony pojechał rowerem do domu i dalej kontaktował się z L. S. za pośrednictwem aplikacji M., niemniej jednak pokrzywdzona zaczynała ograniczać ten kontakt. L. S. zaczęła bowiem podejrzewać, że oskarżony ma jakąś obsesję na jej punkcie i śledzi ją, ponieważ zdarzały się sytuacje, że kiedy prowadziła samochód, otrzymywała od oskarżonego wiadomość o treści „kto kierował twoim autem, z kim jedziesz, bo ktoś inny jechał twoim autem, a nie ty”.

W dniu 29 stycznia 2022 roku M. R. (1) poinformował pokrzywdzoną, że jedzie do jej brata N. S., zajmującego się na co dzień handlem rowerami, aby zobaczyć proponowany przez niego asortyment. Oskarżony w czasie trwającego 5 godzin spotkania z bratem pokrzywdzonej przesłał do L. S. zdjęcia, na których znajdował się razem z N. S., a także uwiecznione zostały na nich rowery oraz pies brata pokrzywdzonej. Po przedmiotowym spotkaniu oskarżony napisał do L. S., czy pójdzie z nim na kolację walentynkową, lecz spotkał się z odmową, albowiem pokrzywdzona stwierdziła, że na kolację walentynkową chodzą osoby zakochane i jest to dzień zakochanych. W międzyczasie podsądny napisał wiadomość do N. S. z pytaniem czy zawiezie go wraz z L. S. na kolację w dniu 14 lutego 2022 roku. Brat pokrzywdzonej poinformował wówczas podsądnego, że jego siostra od 2 lat znajduje się w związku i stanowczo odmówił zadośćuczynienia jego prośbie. Następnie L. S. napisała do M. R. (1), że cała sytuacja się jej nie podoba i nie życzy sobie angażowania w nią jej brata. Oskarżony odpisał jej wówczas, że zaproszenie wyrzuci do kosza, a jej samej życzy wszystkiego najlepszego i dziękuje za każdy spędzony dzień. L. S. zapytała oskarżonego, czy chciał, aby była jego dziewczyną, gdyż nie rozumie całej sytuacji. Podsądny stwierdził wtedy, że mogła się zapytać, po czym kontakt pomiędzy nimi się urwał.

W dniu 10 lutego 2022 roku M. R. (1) po przebudzeniu postanowił zemścić się na pokrzywdzonej za odrzucenie jego osoby i odmowę udania się na wspólną kolację walentynkową. Oskarżony napełnił posiadaną przez siebie strzykawkę żrącą substancją w postaci płynu „D.” z zamiarem wylania jej zawartości na twarz L. S.. Jednocześnie M. R. (1) założył na siebie specjalny strój mający utrudnić jego rozpoznanie – fartuch szpitalny, bluzę z kapturem oraz maseczkę zasłaniającą twarz. Następnie podsądny udał się rowerem w pobliże restauracji (...) w G. przy ul. (...), w której pokrzywdzona często spożywała posiłki. L. S. w dniu zdarzenia ok. godz. 13.30 zjadła obiad w przedmiotowej restauracji, a następnie ok. godz. 14.00 dotarła na umówioną wizytę u kosmetyczki, gdzie spędziła ok. 15 minut. Po wyjściu od kosmetyczki L. S. skierowała się w stronę pobliskiego parkingu, gdzie znajdował się jej samochód. Kiedy pokrzywdzona znajdowała się już na parkingu na wysokości parkometru zauważyła, że z przeciwnego kierunku od strony marketu L. idzie w jej stronę mężczyzna, którym okazał się być M. R. (1). L. S. nie poznała w pierwszej chwili oskarżonego, albowiem miał ubrany fartuch w białe poprzeczne pasy, ciemną kurtkę z kapturem, ciemne buty, jeansowe spodnie, a twarz miał zasłoniętą niebieską maseczką. Kiedy oskarżony znalazł się bardzo blisko pokrzywdzonej, energicznie chwycił ją za nadgarstek, a drugą ręką wyjął z kieszeni kurtki strzykawkę zawierającą żrący płyn, po czym nacisnął tłok tejże strzykawki i oblał substancją się w niej znajdującą twarz pokrzywdzonej. Na chwilę przed oblaniem płynem L. S. rozpoznała oskarżonego po oczach. Natychmiast po kontakcie żrącego płynu ze skórą twarzy pokrzywdzoną zaczęła palić twarz i czuła się jakby została bardzo mocno uderzona w twarz. L. S. bardzo szybko pobiegła do restauracji (...), gdzie wzywała pomocy, mówiąc, że została oblana kwasem, a następnie poszła do łazienki, gdzie obmywała twarz pod bieżącą wodą.

Kiedy L. S. nieco doszła do siebie, D. P., będący bezpośrednim świadkiem zdarzenia, zawiózł ją własnym samochodem do szpitala w G., gdzie pokrzywdzona została opatrzona na Izbie Przyjęć. Następnie L. S. udała się wraz z ojcem i partnerem do Szpitala w L., gdzie została przyjęta na oddział okulistyczny oraz zbadana przez lekarza okulistę, który stwierdził, że została uszkodzona rogówka w prawym oraz lewym oku i podjęte zostało leczenie mające na celu uratowanie wzroku pokrzywdzonej. Nadto L. S. odbyła konsultację laryngologiczną, w następstwie której stwierdzono u niej poparzenie ucha, nosa oraz jamy ustnej i wdrożono leczenie wnętrza ust płukankami, a także stosowano u niej okłady na twarz w związku z poparzeniem skóry. Pokrzywdzona w Szpitalu w L. spędziła 5 dni, a do dnia dzisiejszego musi stosować krople nawilżające do oczu.

Po oblaniu L. S. żrącą substancją, oskarżony uciekł truchtem z miejsca zdarzenia, kierując się w stronę Osiedla (...) i zmienił odzież wierzchnią, wyrzucając do kosza na śmieci bluzę, w którą był ubrany w momencie zdarzenia, a także zniszczył strzykawkę służącą mu do popełnienia czynu i wrzucił jej pozostałości do studzienki kanalizacyjnej. Natomiast w dniu 15 lutego 2022 roku na użytkowanym przez siebie tablecie sprawdzał „co grozi za oblanie kogoś środkiem”.

W następstwie oblania przez oskarżonego żrącą substancją pokrzywdzona doznała obrażeń w postaci: oparzeń chemicznych spojówek i rogówek obu gałek ocznych, skóry powiek, twarzy, małżowiny usznej prawej, prawej jamy nosa i ust, śluzówek jamy ustnej i podniebienia oraz owłosionej głowy, skutkujące rozstrojem zdrowia pokrzywdzonej trwającym dłużej niż 7 dni. Atak ze strony oskarżonego nie nosił dla pokrzywdzonej wyłącznie skutków somatycznych, albowiem L. S. straciła poczucie swojej kobiecości i atrakcyjności – przestały jej rosnąć włosy i brwi w miejscu zetknięcia z substancją, którą na nią wylał podsądny, ma przebarwienia na czole, zaburzenia smaku, a także nie może malować rzęs i robić makijażu z uwagi na podrażnienie oczu i cery oraz cierpi na światłowstręt i ból prawego oka podczas zasypiania i wstawania. Kurz oraz płyn do dezynfekcji również drażnią oczy pokrzywdzonej, co bardzo poważnie ogranicza jej możliwość pracy zawodowej (L. S. zajmuje się sprzedażą odzieży używanej). Pokrzywdzona cierpiała też na koszmary senne, w których oskarżony robił jej krzywdę, przez co musiała korzystać z konsultacji psychiatrycznych. Jednocześnie L. S. korzysta z konsultacji dermatologicznych i okulistycznych. Nadto z uwagi na obawę przed oskarżonym założyła w domu alarm bezprzewodowy oraz zawarła umowę na usługę ochrony z firmąS.

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) – k. 68 – 71, 74 – 75, 102, 242 – 243, 421 – 422,

- zeznania świadków:

- L. S. – k. 6 – 10, 422 – 426v,

- D. P. – k. 23 – 24, 427,

- J. S. – k. 29 -30, 427v,

- M. G. – k. 55 – 58, 427v – 428,

- K. K. – k. 109 – 110, 428v,

- A. W. – k. 113 – 114,

- dokumenty:

- notatki urzędowe – k. 1, 11 – 14, 15 – 17, 18 – 19, 20, 95,

-protokoły zatrzymania rzeczy – k. 33 – 35, 60 – 62,

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych – k. 37 – 39,

- protokół zatrzymania osoby – k. 40 – 42,

- dokumentacja zdjęciowa – k. 44 – 50, 78 – 83, 118 – 119,

- dokumentacja medyczna L. S. – k. 59, 84, 151 – 152, 154, 164 – 180, 217, 227, 349,

- protokół oględzin osoby – k. 85 – 94,

- korespondencja mailowa – k. 106,

- protokół oględzin rzeczy – k. 131 – 136, 137 – 138,

- paragony i rachunki – k. 181, 189 – 190, 228

- umowa nr (...) sprzedaży I montażu systemu sygnalizacji włamania i napadu – k. 182 - 188

opinie biegłych:

- opinia sądowo - lekarska biegłej lek. S. P. oraz biegłego mgr farm. A. T. – k. 198 – 200, 429v - 432

M. R. (1)

Oskarżony nie był karany za przestępstwa.

dokumenty:

- Informacja z KRK – k. 125

M. R. (1)

M. R. (1) ma 49 lat, jest bezdzietnym kawalerem nie posiadającym nikogo na utrzymaniu. Oskarżony ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest kaletnikiem, a przed zatrzymaniem w niniejszej sprawie utrzymywał się z prac dorywczych oraz korzystał z pomocy finansowej rodziców, z którymi mieszkał. Oskarżony nie posiada majątku.

W toku przedmiotowego postępowania Sąd Okręgowy nie widział potrzeby z urzędu przeprowadzenia badania sądowo – psychiatrycznego oskarżonego, żadna ze stron nie złożyła również takiego wniosku, zwłaszcza, że M. R. (1) nigdy nie leczył się psychiatrycznie, jego najbliżsi nie dostrzegali również takiej potrzeby, a czyn popełniony przez podsądnego został starannie przez niego zaplanowany z tak drobnymi szczegółami, jak przygotowanie przebrania, a następnie jego zniszczenie, zniszczenie strzykawki, wyszukiwanie w internecie konsekwencji prawno – karnych związanych z popełnionym czynem zabronionym, wobec czego brak było podstaw do powzięcia watpliwości, że podsądny w momencie popełnienia przestępstwa mógł być niepoczytalny.

W czasie pobytu w jednostce penitencjarnej M. R. (1) nie był nagradzany regulaminowo, ani karany dyscyplinarnie. Oskarżony nie jest odwiedzany przez nikogo z zewnątrz, relacje ze współosadzonymi układa zgodnie, wobec przełożonych przyjmuje postawę regulaminową, a czas wolny spędza korzystając z dostępnych zajęć kulturalno – oświatowych. Przebywając w Areszcie Śledczym oskarżony nie korzystał z pomocy lekarskiej, psychologicznej lub psychiatrycznej.

oświadczenie oskarżonego – k. 68, 421, 432v

dokumenty:

-notatka urzędowa – k. 130

- kwestionariusz wywiadu środowiskowego – k. 244 – 245,

- decyzja starosty (...) z dnia 4 marca 2022 roku – k. 246

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

M. R. (1)

Czyn wskazany w pkt. 1 części rozstrzyga-jącej wyroku

W zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżony M. R. (1) swoim działaniem polegającym na wylaniu żrącego płyny na twarz L. S. nie chciał, by została ona oszpecona, a także straciła wzrok.

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) – k. 68 – 71, 74 – 75, 102, 242 – 243, 421 – 422,

- zeznania świadków:

- L. S. – k. 6 – 10, 422 – 426v,

- D. P. – k. 23 – 24, 427,

- J. S. – k. 29 -30, 427v,

- M. G. – k. 55 – 58, 427v – 428,

- K. K. – k. 109 – 110, 428v,

- A. W. – k. 113 – 114,

- dokumenty:

- notatki urzędowe – k. 1, 11 – 14, 15 – 17, 18 – 19, 20, 95,

-protokoły zatrzymania rzeczy – k. 33 – 35, 60 – 62,

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych – k. 37 – 39,

- protokół zatrzymania osoby – k. 40 – 42,

- dokumentacja zdjęciowa – k. 44 – 50, 78 – 83, 118 – 119,

- dokumentacja medyczna L. S. – k. 59, 84, 151 – 152, 154, 164 – 180, 217, 227,

- protokół oględzin osoby – k. 85 – 94,

- korespondencja mailowa – k. 106,

- protokół oględzin rzeczy – k. 131 – 136, 137 – 138,

- paragony i rachunki – k. 181, 189 – 190, 228

- umowa nr (...) sprzedaży I montażu systemu sygnalizacji włamania i napadu – k. 182 - 188

opinie biegłych:

- opinia sądowo - lekarska biegłej lek. S. P. oraz biegłego mgr farm. A. T. – k. 198 – 200, 429v - 432

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać L.p. odnoszącą się
do faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.1.1.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1)

Sąd Okręgowo w znacznej mierze dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, albowiem w zasadniczej części były one zbieżne ze zgromadzonym w ramach postępowania materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim zeznaniami pokrzywdzonej L. S..

Skład orzekający nie miał więc najmniejszych wątpliwości, co do prawdziwości wyjaśnień M. R. (1), w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego.

Sąd Okręgowy dał również wiarę twierdzeniom oskarżonego, w których podał, że to on zainicjował kontakt z L. S. za pośrednictwem portalu F..
Całkowicie zgodne z prawdą były wyjaśnienia podsądnego złożone na etapie postępowania przygotowawczego, w których stwierdził, że w korespondencji pomiędzy nim i pokrzywdzoną „nie było miłosnych zalotów”, a także spójnie z pokrzywdzoną stwierdził, że odwiedził ją w jej miejscu zamieszkania jedynie jeden raz przed Świętami Bożego Narodzenia pod pretekstem umycia okien, czym ją zaskoczył i rozmawiali wówczas przez drzwi balkonowe.

Według Sądu nie było zasadniczych podstaw do negowania twierdzeń M. R. (1) odnoszących się do zakończenia wymiany wiadomości pomiędzy nim i L. S., co miało miejsce na ok. 2 tygodnie przed zdarzeniem rozpatrywanym na kanwie niniejszego postępowania. Wprawdzie oskarżony i pokrzywdzona różnili się w zakresie szczegółów związanych z zakończeniem wymiany wiadomości i powodów z tym związanych, niemniej jednak bezspornym było, że L. S. odmówiła M. R. (1) wspólnego wyjścia na kolację walentynkową/imprezę, a oskarżony dowiedział się wówczas od jej brata, że pokrzywdzona znajduje się w związku, co było de facto bezpośrednią przyczyną zakończenia relacji.

Sąd nie miał również powodów do negacji wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim stwierdził, że w dniu 10 lutego 2022 roku postanowił zrobić L. S. krzywdę poprzez oblanie jej twarzy „D.”. Oskarżony szczerze przyznał, iż oblewając twarz pokrzywdzonej żrącą substancją wiedział co robi i działał z pełną tego świadomością. Nadto w toku posiedzenia „aresztowego” podsądny potwierdził, że liczył się z tym, że swoim działaniem może zrobić L. S. krzywdę, w tym może ona stracić oko.

Sąd nie widział żadnych powodów do negacji wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim zrelacjonował swoje przygotowania do oblania L. S. żrącą substancją, realizację swojego zamiaru oraz ucieczkę z miejsca zdarzenia i zacieranie śladów popełnionego przestępstwa, albowiem były one całkowicie spontaniczne i szczere, a nadto cechowały się dużą szczegółowością. Jednocześnie były one wewnętrznie spójne i pokrywały się z zeznaniami pokrzywdzonej oraz D. P..

1.1.1.

zeznania świadka pokrzywdzonej L. S.

Zeznania złożone przez pokrzywdzoną były całkowicie wiarygodne jako szczere, spójne, logiczne i konsekwentne. L. S. bardzo dokładnie przedstawiła genezę swojej znajomości z M. R. (1), w tym przede wszystkim charakter łączącej ich relacji. W dalszej kolejności świadek zrelacjonowała sam dzień, w którym doszło do ataku na jej osobę ze strony oskarżonego, w tym przede wszystkim zaznaczyła, że poznała napastnika po oczach, sylwetce, włosach oraz głosie i miało to miejsce bezpośrednio przed oblaniem jej żrącą substancją. L. S. przedstawiła także swoje działania mające miejsce bezpośrednio po ataku oraz udzielenie jej pierwszej pomocy medycznej, a następnie szpitalnej, jak również obrażenia, których doznała w wyniku działania oskarżonego. Twierdzenia L. S. nie były podważane przez żadną ze stron niniejszego postępowania, a także znalazły swoje odzwierciedlenie w zeznaniach pozostałych przesłuchanych osobowych źródeł dowodowych oraz w zgromadzonej dokumentacji.

W toku postępowania sądowego L. S. zasadniczo powtórzyła swoje zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego, uszczegółowiając przy tym okoliczności związane z udzieloną jej pomocą lekarską, po czym wskazała, w jaki sposób atak, którego stała się ofiarą, wpłynął na jej dotychczasowe życie i zdrowie. Sąd Okręgowy nie miał żadnych podstaw do odmówienia prawdziwości zeznaniom złożonym przez pokrzywdzoną w ramach postępowania sądowego, szczególnie, że były one całkowicie spontaniczne, bardzo emocjonalne, przez co nie sposób było uznać, że nie odzwierciedlają rzeczywistych przeżyć świadka. W zasadniczych kwestiach były one również zbieżne z relacją przedstawioną przez oskarżonego w zakresie, w jakim Sąd obdarzył ją przymiotem prawdziwości.

1.1.1.

zeznania świadka J. S.

Przymiotem pełnej wiarygodności Sąd obdarzył zeznania złożone w toku sprawy przez ojca pokrzywdzonej – J. S., niemniej jednak miały one wyłącznie walor uzupełniający dla ustalenia stanu faktycznego sprawy w kontekście funkcjonowania L. S. po zdarzeniu z dnia 10 lutego 2022 roku oraz obrażeń jakich doznała pokrzywdzona po ataku oskarżonego. Świadek spontanicznie przedstawił, jak obecnie zachowuje się jego córka, a także opisał jej wygląd kiedy wiózł ją do Szpitala w L., które to twierdzenia w pełni korespondowały z relacją przedstawioną przez samą pokrzywdzoną.

1.1.1.

zeznania świadka M. G.

Świadek będąca lekarzem okulistą opiekującym się pokrzywdzoną w Szpitalu w L. bardzo szczegółowo przedstawiła zakres obrażeń doznanych przez L. S.. Zważywszy, że wiedza świadka w niniejszej sprawie wynikała wyłącznie z realizowanych przez nią obowiązków zawodowych brak było podstaw do odmówienia jej prawdziwości w jakimkolwiek zakresie.

1.1.1.

zeznania świadka D. P.

Sąd nie miał podstaw do odmówienia wiarygodności zeznaniom złożonym w toku niniejszego postępowania przez świadka D. P., który widział oskarżonego bezpośrednio przed popełnieniem przez niego czynu na szkodę L. S. i dokładnie opisał jego wygląd, w tym przede wszystkim ubiór jaki miał na sobie. Nadto D. P. widział, jak M. R. (1) wylał nieznaną mu substancję na twarz pokrzywdzonej, po czym truchtem oddalił się w stronę Osiedla (...), a pokrzywdzona wbiegła do restauracji (...), gdzie natychmiast udała się do łazienki w celu obmycia twarzy. Całkowicie bezsporne były zeznania świadka, w których opisał pomoc udzieloną przez siebie pokrzywdzonej bezpośrednio po zdarzeniu z dnia 10 lutego 2022 roku. Zważywszy, że świadek nie znał osoby oskarżonego, a jego twierdzenia w całości korespondowały z relacją pokrzywdzonej, skład orzekający uznał je za całkowicie bezstronne i uczynił integralną częścią ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

1.1.1

zeznania świadków:

- K. K.

- A. W.

Sąd w całości podzielił zeznania wskazanych świadków, albowiem widzieli oni moment ataku oskarżonego na pokrzywdzoną w dniu 10 lutego 2022 roku, a także potrafili przybliżyć ubiór podsądnego i stronę, w którą się oddalił po zdarzeniu. Twierdzenia K. K. i A. W. były całkowicie zbieżne z materiałem dowodowym zgromadzonym w toku niniejszego postępowania, wobec czego stanowiły one integralną część ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

1.1.1

1.1.2

1.1.3

dokumenty:

- notatki urzędowe,

-protokoły zatrzymania rzeczy,

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych,

- protokół zatrzymania osoby,

- dokumentacja zdjęciowa,

- dokumentacja medyczna L. S.,

- protokół oględzin osoby,

- korespondencja mailowa,

- protokół oględzin rzeczy,

- paragony i rachunki,

- umowa nr (...) sprzedaży I montażu systemu sygnalizacji włamania i napadu,

- Informacja z KRK dot. oskarżonego M. R. (1),

- kwestionariusz wywiadu środowiskowego,

- decyzja starosty (...) z dnia 4 marca 2022 roku,

Podstawą ustaleń faktycznych Sąd uczynił także zebrane w sprawie, a ujawnione na rozprawie w trybie art. 393 § 1 – 3 k.p.k. i art. 394 § 2 k.p.k. oraz art. 405 k.p.k. dokumenty. Sąd uznał je za wiarygodny materiał dowodowy, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani prawdziwości informacji w nich zawartych, a i Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by zakwestionować je z urzędu. Przechodząc do oceny zebranych w sprawie dokumentów wskazać należy, że w aktach niniejszej sprawy zgromadzono szereg dokumentów, wskazanych obok. Dokumenty te można podzielić na te, które wytworzone zostały w toku przeprowadzonych w sprawie czynności procesowych, a za zadanie miały dokumentowanie ich przebiegu (np. protokoły), czy też dokumenty pochodzące od różnych instytucji. Odnosząc się do pierwszej grupy dowodów wskazać należy, że dokumentują one czynności procesowe, przeprowadzone przez właściwe organy w ramach swoich kompetencji i zgodnie z obowiązującymi przepisami i brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Również dowody, które - na żądanie policji, prokuratora bądź sądu - zostały nadesłane przez odpowiednie instytucje uznano za wiarygodne, zwłaszcza, iż żadna ze stron procesu ich nie kwestionowała.

Kwestionowane w toku niniejszego postępowania nie były również dokumenty prywatne, przedłożone przez strony, wobec czego stanowiły one podstawę ustalenia stanu faktycznego.

1.1.1.

opinia sądowo – lekarska lek. S. P. i mgr farm A. T.

Biegli rzeczowo i kompetentnie ocenili odniesione przez pokrzywdzoną L. S. obrażenia i jakie konsekwencje oraz zagrożenia niosły dla jej życia i zdrowia. Wskazali oni także, że na kurtce, w którą była ubrana pokrzywdzona w dniu zdarzenia, stwierdzono obecność jonów chlorkowych oraz jonów sodowych, a w badaniu mikroskopowym zaobserwowano odbarwienie włókien bez zmian w ich morfologii. Zdaniem biegłych obecność jonów chlorkowych oraz sodowych nie wyklucza użycia deklarowanego przez oskarżonego preparatu „D.”. Konkluzje opinii wskazanych biegłych nie były w toku całego postępowania kwestionowane przez którąkolwiek ze stron. Sąd podzielił w całości opinie biegłych jako jasne, pełne i spójne w rozumieniu art. 201 k.p.k.

Składając opinię ustną w toku postępowania sądowego biegli podtrzymali sporządzoną przez siebie ekspertyzę pisemną. Biegła P. podkreśliła nadto, że z rozmowy i bezpośredniego oglądania okolicy twarzy i szyi pokrzywdzonej nie widzi zmian, które spełniają dyspozycję art. 156 k.k. w postaci trwałego, istotnego oszpecenia. Opiniująca stanowczo zaznaczyła, że działanie środkiem w postaci „D.” na okolice oczu narażało pokrzywdzoną na utratę wzroku, a przynajmniej na zaburzenia wzroku choćby związane z zaburzeniami struktury rogówki. S. P. kategorycznie stwierdziła, że szybko udzielona pokrzywdzonej pomoc medyczna, a przede wszystkim szybkie zmycie substancji, którą została oblana i która podrażniła jej gałkę oczną, było pierwszym pozytywnym działaniem mogącym mieć bardzo dobre ostateczne efekty. Biegła podała, że obrażenia doznane przez L. S. wyczerpywały skutki opisane w art. 157 § 1 k.k.

Opiniująca w dalszej części ekspertyzy ustnej wskazała, odnosząc się do powłok skórnych twarzy L. S., że gdyby obrażenia były głębsze, wówczas powstałyby blizny i one być może kwalifikowane byłyby jako trwałe, istotne zeszpecenie, gdyby np. zmieniały struktury mięśni twarzy lub w jakiś widoczny sposób deformowałyby twarz. Biegła nie miała natomiast wątpliwości, że gdyby pokrzywdzonej nie udało się zmyć substancji, którą została oblana przez oskarżonego z twarzy, wówczas skutek na pewno byłby większy, lecz nie sposób jednoznacznie stwierdzić, czy doszłoby do powstania blizn, bądź uszkodzeń deformujących twarz.

Opiniujący ustnie biegły A. T. podał, że działanie „D.” na powłoki skórne mogłoby doprowadzić do ich zeszpecenia i powstania blizn, niemniej jednak oddziaływanie to musiałoby być bardzo długotrwałe. W ocenie biegłego T. ekspozycja podchlorynem sodu na szkliwo zęba nie powinna doprowadzić do ubytków, bądź przebarwień. A. T. potwierdził także, że oddziaływanie substancji, którą została oblana pokrzywdzona na oko, może doprowadzić do zmętnienia rogówki, a w konsekwencji do osłabienia, bądź utraty wzroku.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać L.p. odnoszącą się do faktu z pkt 1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

1.2.1.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1)

Jako nieprawdziwe Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania sądowego, w których starał się przekonać Sąd, iż oblewając twarz L. S. „D.” nie chciał doprowadzić do jej oszpecenia oraz utraty wzroku. Na uwadze mieć bowiem należy, iż wiedzą powszechną jest, że kontakt skóry, a także tak delikatnych narządów, jak oczy ze żrącą substancją, nawet w stosunkowo niewielkim stężeniu (tj. mniejszym, niż np. kwas solny) prowadzić może do trwałego i poważnego uszkodzenia wzroku oraz powstania widocznych blizn na powierzchni skóry, co potwierdzili również opiniujący w niniejszej sprawie biegli T. i P..

Sąd nie dał wiary oskarżonemu w zakresie, w jakim zarzekał się, że na początku znajomości pytał L. S., czy pozostaje z kimś w bliskiej relacji, albowiem po pierwsze nie wskazywała na tą okoliczność sama pokrzywdzona, a po wtóre całkowicie pozbawione sensu byłoby zatajanie przez nią takiej informacji w momencie, kiedy pokrzywdzona nie była zainteresowana bliższą relacją z oskarżonym i nigdy nie dawała mu takich sygnałów.

Całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala zdaniem Sądu na przyjęcie, że w dniu 10 lutego 2022 roku oskarżony postanowił zrobić L. S. krzywdę bez żadnego powodu i nie stanowiła ona dla niego zawodu miłosnego. Dowody zebrane w sprawie pozwalają w ocenie składu orzekającego na wysnucie wniosku, iż odmowa pokrzywdzonej wspólnego wyjścia z oskarżonym na kolację walentynkową stanowiła dla niego tak duży zawód, że postanowił się na niej zemścić, co następnie zrealizował.

Sąd nie uwierzył też oskarżonemu, że wylał on płyn znajdujący się w strzykawce na twarz L. S., ponieważ pokrzywdzona stanowczo wskazała, że przedmiotowa substancja została wyciśnięta na jej twarz i poczuła się jakby ktoś uderzył ją w twarz, co pozwala na stwierdzenie, że do zetknięcia wskazanej cieczy ze skórą doszło pod ciśnieniem, tj. uwolniona ona została na skutek naciśnięcia tłoku strzykawki.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przy każdym czynie wskazać oskarżonego.

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Czyn wskazany w punkcie 1 części rozstrzygającej wyroku

M. R. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

Okoliczności zaistniałego czynu, zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia, a także wnioski wynikające z przeprowadzonego postępowania dowodowego, doprowadziły Sąd do uzasadnionego przekonania, że wina oskarżonego M. R. (1) nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości, została w pełni wykazana i polega na tym, że:

- w dniu 10 lutego 2022 roku, w G., działając z zamiarem bezpośrednim usiłował spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci pozbawienia człowieka wzroku lub trwałego, istotnego zeszpecenia, w ten sposób, że naciskając tłok strzykawki, w której znajdowała się żrąca substancja chemiczna, oblał nią twarz L. S., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na długość ekspozycji na środek żrący oraz wskutek działań podjętych przez pokrzywdzoną niezwłocznie po zdarzeniu w postaci przemycia wodą twarzy, powodując u L. S. obrażenia w postaci: oparzeń chemicznych spojówek i rogówek obu gałek ocznych, skóry powiek, twarzy, małżowiny usznej prawej, prawej jamy nosa i ust, śluzówek jamy ustnej i podniebienia oraz owłosionej głowy, skutkujące rozstrojem zdrowia pokrzywdzonej trwającym dłużej niż 7 dni,

tj. Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k. k.

W związku z przyjętą kwalifikacją przypisanego oskarżonemu w wyroku czynu poczynić należy w pierwszej kolejności rozważania na temat znamion zarzuconego i przypisanego M. R. (1) przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k.

Zgodnie z przepisem art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k. kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci: pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia, innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Określony w art. 156 § 1 k.k. skutek musi być objęty winą umyślną sprawcy, co wymaga ustalenia, iż chciał on spowodować albo godził się ze spowodowaniem ciężkiego uszczerbku. Można o tym wnioskować na podstawie intensywności siły fizycznej, użytych środków, umiejscowienia ciosów zadanych pokrzywdzonemu itp. Przepisy art. 156 § 1 pkt 1, 2 k.k. mogą pozostawać w zbiegu z przepisami, do których znamion należy stosowanie przemocy fizycznej wobec osoby. Zbieg kumulatywny zachodzi wówczas, gdy do zespołu znamion wchodzącego w grę przepisu nie należą skutki określone w art. 156 § 1 k.k. Czynność sprawcza w przypadku tych przestępstw polega na „powodowaniu” opisanych w art. 156 § 1 k.k. skutków. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 września 1995 roku, II AKr 308/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 14 dodatek). Zachowanie musi obiektywnie naruszać wynikającą z naszej wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Przestępstwo określone w art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k. może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. „Zamiar bezpośredni (dolus directus) polega na tym, że sprawca chce popełnić czyn zabroniony. Stanowiąca treść zamiaru bezpośredniego chęć ("chcenie") popełnienia czynu zabronionego jest aktem woli, której zaistnienie uwarunkowane jest świadomością obejmującą okoliczności tworzące zespół znamion przedmiotowych czynu zabronionego. Zamiar ewentualny (dolus eventualis) polega na tym, że sprawca wprawdzie nie chce popełnić czynu zabronionego, ale przewiduje realną możliwość jego popełnienia i na to się godzi. Jest to szczególna konstrukcja prawna, która odbiega od ustaleń psychologii, a także potocznego rozumienia zamiaru, wiążących jego zaistnienie z chęcią realizacji określonego celu (tak: A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. V). Czyniąc zatem rozważania na temat strony podmiotowej przestępstwa ciężkiego uszczerbku na zdrowiu należy mieć na uwadze, iż postać ciężkiego uszczerbku wymieniona w przepisie art. 156 § 1 pkt 1, 2 k.k. nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy. Jest to zresztą często niemożliwe, aby sprawca mógł mieć świadomość dokładnego zarysu wszystkich następstw swojego działania, częstokroć trudnych do ustalenia nawet przez lekarza. Wystarczającym jest więc samo działanie ze świadomością możliwości powstania krzywdy daleko idącej, biorąc pod uwagę tak rodzaj użytych narzędzi, jak i ilość i siłę zadanych uderzeń. Odpowiedzialność sprawcy za tą kategorię przestępstw sprowadzić więc można do przypisania mu zarzucanego zamiaru wyrządzenia istotnego uszczerbku w dobrostanie pokrzywdzonego, a nie uszkodzenia konkretnego narządu czy też określonego czasu trwania zakłóceń jako funkcjonowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 lipca 1996 roku, sygn. akt II AKa 141/96, KZS 1996, Nr 7-8, poz. 53).

Z dokumentacji lekarskiej oraz opinii biegłych S. P. i A. T. wynika, że na skutek opisanych wyżej działań oskarżonego (oblania twarzy pokrzywdzonej żrącą substancją chemiczną) L. S. doznała oparzeń chemicznych spojówek i rogówek obu gałek ocznych, skóry powiek, twarzy, małżowiny usznej prawej, prawej jamy nosa i ust, śluzówek jamy ustnej i podniebienia oraz owłosionej głowy. L. S. w dalszym ciągu przechodzi proces leczenia, niemniej jednak po wygojeniu skóry twarzy na jej powierzchni nie pozostały blizny mogące ją oszpecić, jak również nie straciła ona wzroku, przy czym do dnia dzisiejszego musi stosować krople nawilżające do oczu.

Biegła L. P. w ramach wydanej przez siebie opinii ustnej stanowczo stwierdziła odnosząc się do powłok skórnych twarzy L. S., że gdyby obrażenia były głębsze, wówczas powstałyby blizny i one być może kwalifikowane byłyby jako trwałe, istotne zeszpecenie, gdyby np. zmieniały struktury mięśni twarzy lub w jakiś widoczny sposób deformowałyby twarz. Biegła nie miała natomiast wątpliwości, że gdyby pokrzywdzonej nie udało się zmyć substancji, którą została oblana przez oskarżonego z twarzy, wówczas skutek na pewno byłby większy, lecz nie sposób jednoznacznie stwierdzić, czy doszłoby do powstania blizn bądź uszkodzeń deformujących twarz.

Opiniujący ustnie A. T. podał natomiast, że działanie „D.” na powłoki skórne mogłoby doprowadzić do ich zeszpecenia i powstania blizn, niemniej jednak oddziaływanie to musiałoby być bardzo długotrwałe. Jednocześnie biegli byli zgodni, że w wyniku działania oskarżonego pokrzywdzonej w sposób realny groziła utrata wzroku.

Sąd Okręgowy nie miał najmniejszych wątpliwości, że krótka ekspozycja żrącej substancji na skórę twarzy i oczy pokrzywdzonej wynikała wyłącznie z natychmiastowej interwencji podjętej przez sama L. S., która pobiegła do łazienki restauracji (...), gdzie przemywała twarz pod wodą, a następnie została zawieziona przez D. P. do Szpitala w G., gdzie udzielono jej pierwszej pomocy. Skład orzekający nie miał najmniejszej wątpliwości, że w przypadku, gdyby L. S. nie miała możliwości przemycia twarzy niemal natychmiast po ataku, bądź nie mogłaby jej zostać udzielona niezwłocznie pomoc medyczna, wówczas ziściłyby się wskazania zawarte w opinii ustnej biegłego T., iż doszłoby do zeszpecenia powłok skórnych i powstania blizn z uwagi na długotrwałe działanie żrącej substancji chemicznej na skórę pokrzywdzonej. Jak już wskazano wyżej całkowicie bezsporne było zagrożenie utraty przez L. S. wzroku w wyniku działania M. R. (1).

Powyższe okoliczności powodowały konieczność stypizowania działania oskarżonego w formie usiłowania, stąd przyjęta przez Sąd kwalifikacja prawna czynu oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k. jest w pełni zasadna.

Zdaniem Sądu analiza okoliczności przedmiotowych i podmiotowych przypisanego oskarżonemu czynu pozwala na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się tego przestępstwa. Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia samego oskarżonego, który przyznał się do oblania twarzy pokrzywdzonej „D.”, a także zeznania L. S. oraz wspierających jej relację świadków D. P., K. K. i A. W., którzy widzieli moment oblania pokrzywdzonej przez oskarżonego, sprawstwo oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Powyższy materiał dowodowy nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, co do tego, że oskarżony wylał na twarz pokrzywdzonej żrącą substancję chemiczną. M. R. (1) utrzymywał wprawdzie w toku postępowania sądowego, że nie chciał doprowadzić do oszpecenia i utraty wzroku przez pokrzywdzoną, niemniej jednak jego twierdzenia w tym zakresie są sprzeczne z wyjaśnieniami złożonymi podczas posiedzenia w przedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, kiedy podsądny przyznał, że liczył się z tym, iż L. S. w wyniku oblania żrącą substancją chemiczną może stracić oko. Jednocześnie wiedzą powszechną jest, że kontakt skóry, a przede wszystkim oczu ze żrącą substancją chemiczną może prowadzić do powstania trwałych blizn oraz utraty wzroku w wyniku kontaktu delikatnych struktur oka ze żrącym płynem. Sąd Okręgowy nie miał więc najmniejszych wątpliwości, co do tego, że M. R. (1) działał z zamiarem bezpośrednim spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu L. S. w postaci utraty przez nią wzroku lub trwałego istotnego zeszpecenia. Stąd też Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona czynu z art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k. w formie usiłowania.

Mając na uwadze, że biegli P. i T. w sposób kategoryczny wskazali, że obrażenia doznane przez L. S. skutkowały rozstrojem jej zdrowia na okres dłuższy niż 7 dni, zasadnym było również przypisanie oskarżonemu popełnienia czynu zabronionego z art. 157 § 1 k.k. w kumulatywnej kwalifikacji z usiłowaniem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Oczywiście ustalenie umyślności jako znamienia strony podmiotowej czynu przypisanego oskarżonemu nie przesądzało jeszcze o jego winie, a dopiero ją warunkowało (vide: J. Zientek, „Karygodność i wina jako przesłanki odpowiedzialności, Prokuratura i Prawo 1998/6). W niniejszej jednak sprawie została spełniona także druga z pozytywnych przesłanek przypisania winy oskarżonemu, tj. ukończenie przez niego odpowiedniego wieku, a nie zachodziła żadna z negatywnych przesłanek przypisania jemu winy (okoliczności wyłączających winę). Oceniając stopień winy oskarżonego wskazać należy, że nie zachodziły w stosunku do niego jakiekolwiek szczególne okoliczności wyłączające czy ograniczające winę. W szczególności brak było podstaw do stwierdzenia, iż w chwili popełnienia czynu był on niepoczytalny, bądź jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem była ograniczona w sposób prawnie relewantny.

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

-----------------------------------------------

-------------------------------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

-------------------------------------------------

--------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

-----------------------------------------------

------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.7.  Uniewinnienie

--------------------------------------------

----------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Wskazać oskarżonego .

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt
z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

M. R. (1)

1

1

Miarkując z kolei okoliczności dotyczące wymiaru kary wobec oskarżonego Sąd zważył, że podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest zgodnie z art. 53 k.k. przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu, a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. Uznając zatem winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu za wykazaną, Sąd przystąpił do wymierzenia oskarżonemu odpowiedniej i sprawiedliwej kary, adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Ponadto orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a Sąd, wymierzając karę oskarżonemu, miał na uwadze także zasady prewencji ogólnej. Jednocześnie Sąd baczył jednak, by kara wymierzona oskarżonemu uwzględniała sposób jego zachowania, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa oraz możliwość ich naprawienia w przyszłości. Ponadto Sąd, wymierzając karę – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Przy wymiarze kary Sąd, kierując się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k., miał na uwadze tak okoliczności obciążające, jak i łagodzące dotyczące oskarżonego.

Jako okoliczności obciążające uwzględniono:

- rozmiar spowodowanych obrażeń ciała u pokrzywdzonej,

- działanie w sposób zaplanowany i metodyczny z najniższych możliwych pobudek jaką jest chęć zemsty za odmówienie wspólnego wyjścia na kolację walentynkową,

- brak jakiejkolwiek refleksji przed popełnieniem czynu zabronionego, kiedy oskarżony miał wystarczająco wiele czasu na rewizję swojego zamiaru i odstąpienie od jego realizacji,

- znaczny stopień szkodliwości społecznej jego czynu, a przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu wzięto pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu,

- rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, jakim jest zdrowie człowieka (art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k.),

- ucieczka z miejsca zdarzenia i zacieranie śladów popełnionego przestępstwa (wyrzucenie odzieży wierzchniej oraz zniszczenie i wyrzucenie strzykawki),

- naruszenie więcej niż jednego przepisu ustawy karnej.

Jako okoliczności łagodzące uwzględniono:

- dotychczasową niekaralność oskarżonego za przestępstwa,

- postawę procesową oskarżonego, który zasadniczo przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył obszerne wyjaśnienia pokrywające się w znacznej mierze z relacją pozostałych przesłuchanych w sprawie osobowych źródeł dowodowych,

- incydentalny w życiu oskarżonego charakter czynu zabronionego popełnionego przez oskarżonego,

- wyrażenie skruchy i żalu oraz przeproszenie pokrzywdzonej, które Sąd uznał za szczere,

- poprawne zachowanie w ramach jednostki penitencjarnej, w której jest osadzony.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, należycie uwzględniającą wskazane powyżej okoliczności obciążające i łagodzące, a zarazem nie przekraczającą stopnia winy oskarżonego, będzie wymierzona mu na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. kara 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara za przypisane mu przestępstwo będzie karą adekwatną do stopnia winy i stopnia szkodliwości społecznej czynu przez niego popełnionego, stanowić będzie sprawiedliwą odpłatę za popełnione przestępstwo, a jednocześnie umożliwi mu refleksję nad powagą i skutkami jego zachowania. Kara w takim wymiarze spełni także cele prewencji ogólnej, przestrzegając innych sprawców przed popełnianiem takich przestępstw, ma mieć zatem walor wychowawczy i prewencyjny, zwłaszcza jeżeli zważy się na zwiększającą się liczbę przestępstw popełnianiach przeciwko życiu i zdrowiu przez sprawców stalkingu.

M. R. (1)

2

1

Za celowe i konieczne Sąd uznał orzeczenie wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej L. S. na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązki w związku ze skazaniem za przestępstwo przypisane mu w punkcie 1 wyroku, co służy kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie - poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej L. S. kwoty 50.000,00 zł (pięćdziesięciu tysięcy złotych). Zdarzenie z 10 lutego 2022 roku w istotny sposób wpłynęło na dalsze życie pokrzywdzonej, albowiem konsekwencją zbrodni dokonanej przez oskarżonego były przede wszystkim szkody w psychice pokrzywdzonej, która straciła poczucie swojej kobiecości i atrakcyjności – przestały jej rosnąć włosy i brwi w miejscu zetknięcia z substancją, którą na nią wylał podsądny, ma przebarwienia na czole, zaburzenia smaku, a także nie może malować rzęs i robić makijażu z uwagi na podrażnienie oczu i cery oraz cierpi na światłowstręt i ból prawego oka podczas zasypiania i wstawania. Nadto pokrzywdzona cierpiała na koszmary senne, w których oskarżony robił jej krzywdę, przez co musiała korzystać z konsultacji psychiatrycznych. L. S. w związku z obrażeniami doznanymi na skutek działania oskarżonego poniosła również wydatki związane z leczeniem i koniecznością zakupu kosmetyków do skóry i preparatu nawilżającego oczy. Mając na uwadze, że wysokość poniesionej przez L. S. szkody nie została ostatecznie udokumentowana Sąd uznał, że nawiązka w kwocie 50.000 zł będzie adekwatna do doznanego przez nią uszczerbku. Jednocześnie orzeczenie nawiązki przez Sąd nie pozbawia w żadnym wypadku pokrzywdzonej możliwości wystąpienia na drogę procesu cywilnego.

M. R. (1)

3

1

Z uwagi na charakter przestępczych zachowań oskarżonego M. R. (1), aby wzmocnić cele zapobiegawcze kary, a także mając na względzie interes pokrzywdzonej i konieczność zapewnienia jej dalszego życia bez obaw o własne bezpieczeństwo, Sąd na podstawie art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 41a § 1 i § 4 k.k. oraz art. 43 § 1 k.k. uznał za konieczne orzeczenie wobec oskarżonego M. R. (1) środka karnego w postaci zakazu jakiegokolwiek kontaktowania się z pokrzywdzoną oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej L. S. na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 8 lat w związku ze skazaniem za czyn przypisany w punkcie 1 części rozstrzygającej wyroku.

Wskazany powyżej okres stosowania ww. środka karnego będzie dla pokrzywdzonej gwarancją, że po opuszczeniu przez oskarżonego M. R. (1) zakładu karnego nie zakłóci on jej spokoju i nie spowoduje powrotu traumatycznych przeżyć związanych z osobą oskarżonego. W ten sposób nawet po zakończeniu odbywania orzeczonej kary pozbawienia wolności, oskarżony nie będzie w stanie kontaktować się z pokrzywdzoną, co stanowić będzie dla niej gwarancję i wentyl bezpieczeństwa.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Wskazać oskarżonego

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności.

M. R. (1)

4

1

Wobec faktycznego pozbawienia oskarżonego wolności w toku postępowania przygotowawczego i sądowego w formie tymczasowego aresztowania, okres tegoż tymczasowego aresztowania Sąd zaliczył na podstawie art. 63 § 1 k.k. mu na poczet podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności.

6. Omówienie innych zagadnień

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę.

1.  KOszty procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

M. R. (1)

5

Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 83 nr 49 poz. 223 z późn. zmianami) zwolnił oskarżonego od opłaty, gdyż z uwagi na orzeczenie długoterminowej kary pozbawienia wolności, oskarżony, który nie ma żadnego majątku, nie będzie w stanie ponieść tych kosztów.

Podpis

Poznań, dnia 23 listopada 2022 roku

Sędzia Dorota Biernikowicz