Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 30 czerwca 2025r.

Sygnatura akt

III Ko 913/23

1.  WNIOSKODAWCA

A. K. (1)

syn C. i Z. z d. Rzadka

ur. (...) w P.

2.  ZWIĘZŁE PRZEDSTAWIENIE ZGŁOSZONEGO ŻĄDANIA

1.

Odszkodowanie (kwota główna)

Odsetki

300.000 zł

ustawowe od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty

2.

Zadośćuczynienie (kwota główna)

Odsetki

1.000.000 zł

ustawowe od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty

3.

Inne

Zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

3.  Ustalenie faktów

3.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

1.1.1.

Wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06. 09. 2017 r. sygn. akt II K 267/17 uznano A. K. (1) za winnego tego, że w dniu 22. 07. 2016r., w nieustalonym miejscu, działając umyślnie z zamiarem bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd M. N. nie mając zamiaru wywiązania się z zawartej za pośrednictwem portalu internetowego Allegro.pl umowy, w ten sposób, że wystawił ofertę numer (...) dotyczącą zakupu 10 sztuk telefonów komórkowych marki S. (...) G. (...) czarny (...) i pomimo przyjęcia na wskazany numer rachunku bankowego o numerze (...) należności tytułem ceny zakupu 10 sztuk telefonów komórkowych, nie wywiązał się z realizacji umowy, czym doprowadził M. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5.770,00 zł tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. za które wymierzono mu karę 1 roku i 4 miesięcy pobawienia wolności.

A. K. (1) orzeczoną karę odbył w całości w okresie od dnia 03 stycznia 2019r. do dnia 02 maja 2020r.

wyrok SR we Wrześni

informacja z Noe-Sad

k. 338

k. 664

akt II K 267/17

1.1.2.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2021 r. w sprawie sygn. akt IV Ko 59/20 Sąd Okręgowy w Poznaniu wznowił postępowanie w sprawie II K 267/17 zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06 września 2017r. i uniewinnił A. K. (1) od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 286 1 k.k.

wyrok SO w Poznaniu

k. 339

1.1.3.

Zarządzeniem z dnia 24 września 2021 r. w sprawie o sygn. akt IX Pen 466/21 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił kolejność odbywania kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec A. K. (1) uznając że w okresie od dnia 03 stycznia 2019r. godz. 19.30. do dnia 02 stycznia 2021r. karą wprowadzoną do wykonania była kara 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku sygn. akt II K 3/16.

informacja o orzeczeniach i pobytach

k. 190-192v,

331-334, 444-446

1.1.4.

A. K. (1) był karany:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 30.10.2012r. sygn. II K 440/12 za przestępstwo z art. 300 §2 k.k.

- wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 29.07.2016r. r. sygn. II K 143/12 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.. w zw. z art. 294 §1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 21.11.2016r. sygn. II K 124/15 za przestępstwo z art. 56 §2 ust. z dn. 10.09.1999r. k.k.s. i inne

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 03.03.2017r. sygn. IV K 23/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 23.03.2017r. sygn. II K 477/16 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k..

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 04.04.2017r. sygn. II K 303/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 04.06.2017r. sygn. III K 221/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dąbrowie Górniczej z dnia 10.05.2017r. sygn. II K 165/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 16.05.2017r. sygn. VII K 165/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 30.05.2017r. sygn. II K 148/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 02.06.2017r. sygn. III K 347/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 06.06.2017r. sygn. II K 104/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 29.06.2017r. sygn. II K 186/17 za przestępstwo z art. 286§ 3 k.k.

-wyrokiem Sądu Rejonowego w Zwoleniu z dnia 06.07.2017r. sygn. II K 85/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 12.07.2017r. sygn. II K 559/17 za przestępstwo z art. 286§ 3 k.k.

- wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 27.07.2017r. r. sygn. II K 150/15 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 02.09.2017r. sygn. akt III 621/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 31.08.2017r. sygn. akt IX K 556/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 06.09.2017r. sygn. akt II K 471/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25.09.2017r. sygn. akt IIK 386/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 06.10.2017r. sygn. akt II K 155/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia z dnia 24.10.2017r. sygn. akt VK 852/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia z dnia 03.11.2017r. sygn. akt II K 1255/17/S za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 14.11.2017r. sygn. akt III K 817/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 22.11.2017r. sygn. akt II K473/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk- Północ w Gdańsku z dnia 29.11.2017r. sygn. akt XI K 497/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Brzezinach z dnia 06.02.2018r. sygn. akt II K 327/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem sądu Rejonowego w Nysie z dnia 12.02.2018r. sygn. akt II K 649/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 04.09.2018r. Sygn. akt II K 280/18 za przestępstwo z art. 79 pkt 4 ust. o rachunkowości

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 28.02.2019r. sygn. akt II K 191/18 za przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k.

-wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 29.05.2019r. sygn. akt II K 346/17 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

-wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 14.04.2021r. sygn. akt II K 386/20 za przestępstwo z art. 270§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 27.05.2021r. sygn. akt VII K 178/20 za przestępstwo z art. 270§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie dnia 09.06.2021r. sygn. akt IVK 337/17 za przestępstwo z art. 270§ 1 k.k.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty z dnia 05.05.2022r. sygn. akt II K 485/21 za przestępstwo z art. 286§ 1 k.k.

karta karna

k. 415-436

1.1.5.

A. K. (1) odbył w okresie od dnia 07 czerwca 2017r. do dnia 20 października 2022r. kary orzeczone wyrokami:

- Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 30.10.2012r. sygn. akt II K 440/12 - w okresie od 07.06.2017r. do 03.01.2019r.

- Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 25.01.2017r. sygn. akt II K 3/16 - w okresie od 03.01.2019r. do 02.01.2021r. - kara ta została wprowadzona do wykonania w miejsce kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06 września 2017 r. sygn. akt II K 267/17

- Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 22.11.2017r. (sygn. akt II K 473/17 - w okresie od 02.01.2021r. do 03.03.2022r.

- Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 27.07.2017r. sygn. akt II K 150/15 - w okresie od 03.03.2022r. do 20.10.2022r.

Zakończenie odbywania kar ze wszystkich wyroków wyliczono na dzień 21.05.2034r.

informacja o orzeczeniach i pobytach

k. 190-192v, k. 331-334,

k. 444-446

karta karna

k. 415-436

zeznania A. K. (1)

k. 466

1.1.6.

Podczas odbywania kary orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 27 lipca 2017r. sygn. akt II K 150/15 postanowieniem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 19 października 2022r., sygn. akt II 1 Kow 1587/22/pr udzielono A. K. (1) przerwy w odbywaniu kary we wszystkich wprowadzonych skazaniach na okres 6 miesięcy tj. do dnia 20 kwietnia 2023r., a następnie przerwa w odbywaniu kary została przedłużona bezterminowo.

zeznania

k. 466

postanowienie SR w Elblągu

k. 219-220

1.1.7.

A. K. (1) jest ojcem dwóch córek: P. i K.. Obie są dorosłe i pracują. Przed rozpoczęciem odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni zamieszkiwał wraz z żoną w G.. Córki studiowały we W.. Relacje z dziećmi i żoną miał dobre. Rodzina prowadziła dostatnie życie.

zeznania A. K. (1)

k. 237v-239v, 465v-468v

zeznania P. K.

k. 492-493v

zeznania W. K. (1)

k. 493v-494v

1.1.8.

A. K. (1) z zawodu jest technikiem elektronikiem. Przed osadzeniem do dnia 7 czerwca 2017r. prowadził działalność gospodarczą, której przedmiotem był handel i naprawa sprzętu RTV i AGD. Miał kilka sklepów w G. i jeden w W.. Kryzys lat 2008-2009r. spowodował kryzys jego działalności i konieczność zaciągania kredytów. Wówczas rozpoczął sprzedaż sprzętu RTV i AGD za pośrednictwem sieci Internet. W sierpniu 2016r. z uwagi na problemy z finalizacją zamówień konto sprzedażowe wnioskodawcy zostało zablokowane i utracił płynność finansową.

zeznania A. K. (1)

k. 237-238, 465v

wniosek

k. 7

1.1.9.

Z informacji przesłanej z Urzędu Skarbowego w P. o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej uzyskanej przez A. K. (1) wynika, że jego przychód w roku podatkowym 2015r. wyniósł 5.041,67zł, koszty uzyskania przychodów 667,50 zł, dochód 3.682,92 zł, zaś przychód i dochód w roku podatkowym 2016r. wyniósł 0 zł.

deklaracje PIT-37

k. 521-522

1.1.10

A. K. (1) przebywał w Areszcie Śledczym w Ł. w okresach od dnia 18 października 2017r. do dnia 25 października 2017r. oraz od dnia 05 października 2020r. do dnia 26 listopada 2020r.

W trakcie osadzenia wnioskodawca przebywał w wieloosobowych celach. Często był przenoszony z celi do celi. Był osadzony z więźniami niebezpiecznymi, a także skazanymi na wysokie kary pozbawienia wolności, przy których musiał się odpowiednio zachowywać. Sprzątał za nich cele, toalety, prysznice, prał ich odzież. Zdarzało się też, że więźniowie kierowali wobec niego wyzwiska. Pomimo tego, że był osobą niepalącą był osadzany w celach dla palących. W celach o powierzchni 9 m ² przebywały 3 osoby. W oknach umieszczano zasłonę plastikową lub szklaną co ograniczało pole widzenia świata zewnętrznego. W Areszcie Śledczym w Ł. w toaletach nie było światła ani ciepłej wody. W czasie izolacji A. K. (1) miał też ograniczony dostęp do telefonu.

Wielokrotnie był przewożony między zakładami karnymi, co powodowało niedogodności w postaci długiego wyczekiwania na godzinę przejazdu.

Podczas osadzenia A. K. (1) stał się osobą nerwową i podminowaną emocjonalnie. Pisał szereg pism do sądów, Rzecznika Praw Obywatelskich i innych instytucji z wnioskami o wznowienie postępowania i ułaskawienie.

Pobyt w zakładzie karnym spowodował utratę kontaktów z córkami oraz z żoną, która uznała go za winnego i wystąpiła o rozwód.

W czasie pobytu w izolacji A. K. (1) towarzyszyło poczucie niesprawiedliwości w związku z niesłusznym skazaniem.

zeznania A. K. (1)

k. 237v-239v, 465v-467

zeznania K. M.

k. 239v-240

zeznania J. S.

k. 240

pismo z ZK w Ł.

k. 486

1.1.11.

Po opuszczeniu zakładu karnego A. K. (1) czuł się zagubiony, bał się przebywać wśród ludzi, miał trudności ze znalezieniem pracy. W październiku 2021r. rozpoczął leczenie psychologiczne i psychiatryczne. Stwierdzono u niego zaburzenia adaptacyjne. Bierze środki farmakologiczne, w tym z powodu napadów lęku w nocy.

Obecnie A. K. (1) mieszka w P. z matką, bratem i siostrą, opiekuje się matką, która z powodu złamania kręgosłupa wymaga całodobowej opieki.

Dwa miesiące po wyjściu z zakładu karnego A. K. (1) otrzymał pracę jako kierowca w piekarni. Odnowił kontakt z córkami, z żoną nie utrzymuje relacji. W trakcie osadzenia na wniosek żony został orzeczony rozwód.

A. K. (1) leczy się na nadciśnienie i serce. Z tego powodu leczył się też przed osadzeniem.

zeznania A. K. (1)

k. 237v-239v, 465v-468

zeznania P. K.

k. 492v-493v

zeznania W. K. (1)

k. 493v- 494v

1.1.12

A. K. (1) w toku postępowania został poddany badaniu przez biegłego psychiatrę i psychologa, którzy w oparciu o przeprowadzone badanie i dokumentację medyczną stwierdzili u niego reakcję depresyjną przedłużoną, pozostającą w związku przyczynowym z osadzeniem. Należy ona do zaburzeń psychicznych klasyfikowanych jako lekkie i obejmuje sferę emocjonalną, powodując obniżenie nastroju i wpływając na funkcjonowanie w życiu codziennymi społecznym.

pisemna opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna oraz opinia ustna biegłych

k. 530-535, k. 569v-570v

0.1.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

1.2.1.

uzyskiwanie dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej w wysokości 10.000-20.000 zł miesięcznie

zeznania A. K. (1)

k. 237

4.  ocena DOWODów

4.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

dokumenty zgromadzone w aktach:

III Ko 913/23

IV Ko 59/20

II K 267/17

W pełni wiarygodnymi były zgromadzone w toku całego postępowania dokumenty. Ich autentyczność, wiarygodność ani wartość dowodowa nie budziły wątpliwości Sądu, bowiem dokumenty te sporządzone zostały przez właściwe organy, w granicach ich kompetencji i w przewidzianej przepisami formie, dowodów tych nie kwestionowały także strony w toku procesu, a Sąd nie znalazł podstaw, aby czynić to z urzędu.

zeznania A. K. (1)

Sąd uznał zeznania wnioskodawcy w przeważającej części za wiarygodne, spójne i logiczne, gdyż były zgodne ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami, a także korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków. Wnioskodawca opisując warunki osadzenia nie krył swoich emocji, co pozwalało uznać jego słowa za szczere i spontaniczne. Wiarygodne były również zeznania w zakresie, w jakim opisywał okoliczności cierpień psychicznych związanych z pozbawieniem wolności, utraty kontaktu z córkami i żoną i sposób funkcjonowania po wyjściu na wolność. Opis cierpień emocjonalnych znalazł potwierdzenie w opinii biegłych.

zeznania P. K.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka – brata wnioskodawcy, gdyż były logiczne, spójne i konsekwentne oraz korelowały z zeznaniami A. K. (1) i W. K. (1) oraz zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Świadek opisał relacje rodzinne wnioskodawcy przed osadzeniem, obecną sytuację życiową, jego aktualny stan zdrowia, zachowanie po wyjściu na wolność, wskazując na wpływ izolacji więziennej na jego relacje rodzinne i zachowanie. Świadek jest aktualnie lekarzem prowadzącym A. K. (1), jednak nie leczył brata przed osadzeniem, dlatego jego zeznania odnośnie nabytych chorób podczas pobytu w izolacji więziennej miały charakter hipotetyczny. Świadek potwierdził jednak, że brat już przed osadzeniem brał leki na cholesterol. P. K. nie posiadał wiedzy na temat warunków pobytu w zakładach karnych, gdyż jak zeznał, A. K. (1) nie chciał o tym opowiadać. Jego relacja zaś na temat sytuacji materialnej i rodzinnej brata przed osadzeniem miała charakter ogólny, a swoją wiedzę na ten temat czerpał głównie z relacji brata. Świadek nie posiadał informacji o wysokości dochodów brata z działalności gospodarczej oraz tego czy osiągał z niej zyski czy straty, a zatem jego zeznania nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w tym zakresie.

zeznania W. K. (1)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka, gdyż były logiczne, spójne i konsekwentne oraz korelowały z zeznaniami A. K. (1) i P. K. oraz zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Świadek opisał relacje rodzinne wnioskodawcy przed i po osadzeniu, jego obecną sytuację życiową i zachowanie po wyjściu na wolność, wskazując na wpływ izolacji więziennej na jego relacje rodzinne i zachowanie. Świadek nie posiadał jednak wiedzy na temat warunków pobytu w zakładach karnych, przyczyn rozwodu, stanu zdrowia brata przed osadzeniem i dochodów brata z prowadzonej przez niego działalności oraz tego czy osiągał z niej zyski czy straty, a zatem jego zeznania nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w tym zakresie.

zeznania świadków:

K. M. i J. S.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków - współosadzonych, gdyż były wewnętrznie spójne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w szczególności zeznaniami A. K. (1). Świadkowie opisali warunki izolacji więziennej w sposób szczery i spontaniczny. Zeznania te były pomocne także do ustalenia stanu emocjonalnego wnioskodawcy w izolacji więziennej.

opinia sądowa psychologiczno - psychiatryczna

Sąd uznał za wiarygodną pisemną opinię biegłych, gdyż była wyczerpująca, jasna i sporządzona zgodnie z zasadami metodologii. Została sporządzona po badaniu psychicznym i psychologicznym wnioskodawcy. Biegli szczegółowo wyjaśnili dlaczego uznali, że objawy stwierdzone u wnioskodawcy należy kwalifikować jako reakcję depresyjną przedłużoną, pozostającą w związku przyczynowym z jego osadzeniem. Odnieśli się do wątpliwości wysuwanych przez pełnomocnika wnioskodawcy odwołując się do przyjętego w psychiatrii i psychologii sposobu kwalifikacji objawów i wskazali dlaczego uznali, że objawy wnioskodawcy stanowią zaburzenie o stopniu lekkim i nie mogą być uznane za chorobę psychiczną, zaburzenie osobowości czy upośledzenie umysłowe. Wskazali też jasne kryteria, a na których oparli swoje wnioski takie jak nasilenie, rodzaj oraz czas trwania objawów. Wyjaśnili także dlaczego subiektywne poczucie krzywdy wnioskodawcy nie jest wystarczające dla dokonania oceny stopnia jego zaburzeń. Biegli podtrzymali wnioski opiniując ustnie na rozprawie.

Wnioski przedstawione w opinii były jasne, konsekwentne i w ocenie Sądu rozstrzygały wątpliwości wysunięte przez pełnomocnika wnioskodawcy. Dlatego Sąd uznał opinię za pełnowartościowy materiał dowodowy. Została nadto sporządzona przez specjalistów dysponujących wiedzą i doświadczeniem zawodowym w swojej dziedzinie.

4.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 3.1 albo 3.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo zeznania A. K. (1)

Sąd odmówił wiary zeznaniom wnioskodawcy w tej części w jakiej wskazywał na wysokość dochodu przed osadzeniem , określając go na 10.000 - 20.000 zł miesięcznie, gdyż nie znalazły potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym i były sprzeczne z informacją o wysokości dochodu/straty uzyskaną z Urzędu Skarbowego w P.. Ze złożonej przez A. K. (1) deklaracji PIT-37 za rok 2015 wynika, że roczny dochód w roku podatkowym 2015r. wyniósł 3.682,92 zł, zaś w roku podatkowym 2015r. wyniósł 0 zł.

5.  PODSTAWA PRAWNA

Odszkodowanie

1.

Kwota główna

Odsetki

300.000 zł

art. 481§1 k.c.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Wniosek A. K. (1) o przyznanie odszkodowania za poniesioną szkodę wynikającą z wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06 września 2017 r. sygn. akt II K 267/17 co do zasady jest uprawniony.

W przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki, od których ustawodawca uzależnił odszkodowawczą odpowiedzialność Skarbu Państwa za niesłuszne skazanie.

Wnioskodawca odbył w całości karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 6 września 2017 r., sygn. akt II K 267/17 za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., od którego został następnie uniewinniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 10 czerwca 2021r., sygn. akt IV Ko 59/20. Tym samym względem wnioskodawcy wykonana została w całości kara, której nie powinien był ponieść - w rozumieniu art. 552 § 1 k.p.k. Wskutek zamiany kolejności wykonywania kar (art. 80 k.k.w.), okres wykonywania ww. kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności został następnie zaliczony na poczet kary orzeczonej w innej sprawie, tj. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 25 stycznia 2017r. sygn. akt II K 3/16.

W świetle art. 553 a k.p.k. Sąd ma obowiązek uwzględnić fakt zaliczenia oskarżonemu okresu niesłusznego stosowania kar, środków zabezpieczających, tymczasowego aresztowania lub zatrzymania, których dotyczy wniosek o odszkodowanie, na poczet kar lub środków zabezpieczających orzeczonych w innym postępowaniu. Użyty w tym przepisie termin „inne postępowanie” należy przy tym rozumieć, jako postępowanie w innej sprawie, a więc dotyczące innego przestępstwa, niż to, w związku z którym niesłusznie była stosowana kara. Oznacza to miarkowanie zasądzonego odszkodowania.

Zaliczenie okresu stosowania kar lub środków może, choć nie musi, w pełni rekompensować roszczenia odszkodowawcze (vide: wyrok SN z 19.07.2017 r. VK.K. 104/17 LEX nr 2334907). Wydaje się, że identycznie jak w przypadku zaliczenia okresu pozbawienia wolności w ramach środków przymusu na poczet kary orzeczonej w tym samym postępowaniu, nawet zaliczenie całego okresu niesłusznego stosowania kar, środków zabezpieczających, tymczasowego aresztowania lub zatrzymania nie wyklucza możliwości wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym, może się bowiem okazać, że zaliczenie wcale nie skompensowało całości szkody (odmiennie W. Jasiński, Odszkodowanie za niesłuszne..., s. 1317; D. Świecki [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz do zmian 2016, red. D. Świecki, Warszawa 2016, s. 641).

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wobec spełnienia wszystkich przesłanek ubiegania się o odszkodowanie, Sąd rozważył, czy zaliczenie okresu wykonywania kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 6 września 2017 r., sygn. akt II K 267/17 na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej przez wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 25 stycznia 2017r. sygn. akt II K 3/16, wyrównywało szkody materialne i niematerialne wynikłe z niesłusznego wykonania kary.

Tym samym uznając, że roszczenie o odszkodowanie co do zasady jest uprawnione Sąd na podstawie okoliczności sprawy rozważył w jakiej wysokości się należy i czy fakt zaliczenia niesłusznie orzeczonej kary na poczet innej kary skompensowało całą szkodę.

W ocenie Sądu odsetki przysługują od chwili uprawomocnienia się wyroku. Odsetki od sumy pieniężnej stanowiącej odszkodowanie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie są wynagrodzeniem za opóźnienie w zapłacie sumy pieniężnej, która jest już wymagana i dlatego odsetki przysługują od dnia uprawomocnienia się wyroku (vide: uchwała SN z dnia 10 grudnia 1991 r., I KZP 35/91).

Zadośćuczynienie

2.

Kwota główna

Odsetki

1.000.000 zł

art. 481§1 k.c.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Wniosek A. K. (1) o przyznanie zadośćuczynienie za krzywdę wynikającą z wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06 września 2017 r. sygn. akt II K 267/17 co do zasady jest słuszny.

W przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki, od których ustawodawca uzależnił odszkodowawczą odpowiedzialność Skarbu Państwa za niesłuszne skazanie, co w niniejszej sprawie zostało przesądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 10 czerwca 2021r., sygn.. IV Ko 59/20.

W ocenie Sądu odsetki przysługują od chwili uprawomocnienia się wyroku. Odsetki od sumy pieniężnej stanowiącej zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie są wynagrodzeniem za opóźnienie w zapłacie sumy pieniężnej, która jest już wymagana i dlatego odsetki przysługują od dnia uprawomocnienia się wyroku (vide: uchwała SN z dnia 10 grudnia 1991 r., I KZP 35/91).

Inne

3.

Wydatki związane z ustanowieniem pełnomocnika – art. 554 § 4 k.p.k.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k. w razie uwzględnienia roszczeń choćby w części wnioskodawcy przysługuje od Skarbu Państwa zwrot uzasadnionych wydatków, w tym z tytułu ustanowienia jednego pełnomocnika.

6.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU W PRZEDMIOCIE ŻĄDANIA

Zwięźle o powodach rozstrzygnięcia

Odszkodowanie

Wobec braku stosownych przepisów prawnokarnych, posiłkując się wyraźnie wskazanym w rozdziale 58 Kodeksu postępowania karnego uprawnieniem do stosowania przepisów Kodeksu cywilnego wprost w zakresie nieuregulowanym w procedurze karnej - w kwestii określenia wysokości szkody, a w konsekwencji ustalenia kwoty odszkodowania czy zadośćuczynienia, zastosowanie będą miały przepisy cywilnoprawne (vide: uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1993 r., sygn. akt I KZP 21/93, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2010 r., sygn. akt II K.K. 196/10). Zgodne stanowisko doktryny i judykatury wskazuje, iż przy ustalaniu wysokości szkody przyjmuje się metodę dyferencyjną (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1957 r., sygn. akt II CR 304/57). Według niej szkodę majątkową stanowi różnica między obecnym stanem majątkowym poszkodowanego, a stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę; zadaniem wynagrodzenia szkody jest wyrównanie tej różnicy. Metoda ta opiera się więc na zbadaniu rzeczywistego stanu majątkowego po wyrządzeniu szkody oraz na określeniu hipotetycznej sytuacji majątkowej, która mogłaby mieć miejsce, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło, a dodatkowo na ustaleniu wszystkich strat i wydatków, jakie poniósł poszkodowany oraz utraconych korzyści - wszystko w ramach normalnego związku przyczynowego (tak: K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 1997, t. I, s. 636)

Jednocześnie przepis nakazujący stosowanie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego wprost w zakresie nieuregulowanym w procedurze karnej - w kwestii określenia wysokości szkody, zakłada stosowanie m.in. przepisu art. 232 k.p.c., zgodnie z którym wnioskodawca powinien wskazać dowody na stwierdzenie faktów, z których wywodzi skutki prawne.

Tymczasem A. K. (1) nie wskazał dowodów uzasadniających przyznanie mu od Skarbu Państwa kwoty 300.000 zł tytułem odszkodowania w związku z pozbawieniem wolności.

Wnioskodawca zeznał, że pozbawienie go wolności w dniu 7 czerwca 2017r. ( w związku z wykonaniem orzeczenia w innej sprawie) spowodowało zamknięcie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej polegającej na handlu i naprawie sprzętem RTV i AGD. Dochód jaki miał osiągać z tego tytułu wynosił 10.000 zł - 20.000 zł miesięcznie. Rodzina wnioskodawcy składająca się z dwóch córek i żony prowadziła dostatnie życie. Mieli mieszkanie i samochód, A. K. (1) płacił za studia córek we W..

Jednakże przesłana przez Urząd Skarbowy w P. informacja o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok 2015 i 2016 nie potwierdziła, by A. K. (1) osiągał z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej dochód na poziomie 10.000 zł - 20.000 zł miesięcznie. Wręcz przeciwnie z deklaracji PIT-37 wynika, że jego dochód w roku podatkowym 2015 wyniósł 3.682,92 zł – a więc średnio 307 zł miesięcznie , zaś w roku podatkowym 2016r. 0 zł.

Świadkowie P. i W. K. (2) zeznali, że rodzina brata prowadziła dostatnie życie, lecz nie posiadali oni bliższych informacji co do działalności gospodarczej brata ani osiąganego przez niego dochodu. Zeznania obu świadków są zbyt ogólnikowe, by w oparciu o nie ustalić sytuację majątkową A. K. (1) przed pozbawieniem wolności. Jedynym wiarygodnym środkiem w tym względzie są informacje o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok 2015 i 2016 zawarte w nadesłanych przez Urząd Skarbowy w P. deklaracjach PIT-37, które to deklaracje składał przecież sam wnioskodawca, a co za tym idzie należy przyjąć, że podawał w nich prawdziwe dane dotyczące osiąganych przychodów i dochodów.

Wskazać należy, że kwota 300.000 zł, której zasądzenia tytułem odszkodowania domaga się wnioskodawca stanowi potencjalny przychód, jaki mógłby uzyskać w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże w świetle przytoczonych deklaracji PIT-37 obrazujących przychód wnioskodawcy z lat poprzedzających pozbawienie wolności oczekiwanie takiego przychodu nie jest uzasadnione.

Także we wniosku z dnia 31 maja 2022r. pełnomocnik wnioskodawcy przyznał, że kryzys lat 2008-2009 doprowadził do kryzysu działalności gospodarczej A. K. (1), co spowodowało konieczność zaciągnięcia przez niego zobowiązań. Wnioskodawca musiał się przebranżowić i zająć się sprzedażą internetową. Z uwagi na opóźnienie w płatności jego internetowe konto sprzedażowe zostało zablokowane w sierpniu 2016r., co spowodowało utratę przez niego płynności finansowej. Powyższe okoliczności uzasadniają twierdzenie, że sytuacja finansowa A. K. (1) już na rok przed osadzeniem nie była dobra, miał zobowiązania, których nie regulował i nie miał płynności finansowej.

Tym samym żądanie kwoty 300.000 zł uznać należało za żądanie wygórowane i nie znajdujące uzasadnienia w realiach przedmiotowej sprawy.

Bezspornym jest, że sytuacja majątkowa wnioskodawcy uległa pogorszeniu na skutek pozbawienia wolności, gdyż stracił on możliwość zarobkowania w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wykazał jednak, by szkoda w postaci utraconego dochodu wyniosła 300.000 zł. Z uwagi na brak danych, biorąc pod uwagę brak płynności finansowej wnioskodawcy na rok przed osadzeniem i liczne zobowiązania, nie można jednoznacznie przyjąć, by pogorszenie jego sytuacji majątkowej było tylko i wyłącznie konsekwencją pozbawienia wolności, czy wynikało z innych istniejących wcześniej okoliczności.

W świetle powyższego uznać należało, że wnioskodawca nie wykazał zasadności żądania odszkodowania co do wysokości. Podkreślić należy przy tym, że postępowanie o odszkodowanie i zadośćuczynienie zbliżone jest – ze względu na swój charakter – bardziej do procesu cywilnego niż karnego, a Sąd Najwyższy kilkakrotnie już wskazywał, iż ciężar dowodowy spoczywa w decydującej mierze na wnioskodawcy i to on winien wykazać jaką poniósł szkodę, oraz wskazać dowody, które potwierdziłyby poszczególne elementy jego żądania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dn. 02.03.2010r., sygn. akt III K.K. 317/09).

Wnioskodawca był pozbawiony wolności w okresie od dnia 03.01.2019r. do 02.01.2021r., przy czym należy uznać, że okres 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności z tytułu kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06 września 2017 r. sygn. akt II K 267/17 upłynął w dniu 02.05.2020r. Sąd w oparciu o informacje o wysokości o dochodzie/ stracie za rok podatkowy 2015 i 2016 uznał, że utracony przychód za jeden rok wyniósł średnio 2.500 zł., co oznacza, że szkoda wynikająca z nieprowadzenia działalności za okres 1 roku i 4 miesięcy wyniosłaby 3,333 zł dziennie.

Na podstawie powyższych okoliczności Sąd uznał, że szkoda w wykazanej przez wnioskodawcę wysokości, została zrekompensowana w całości przez zaliczenie niesłusznie orzeczonej kary pobawienia wolności na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 25.01.2017r. sygn. akt II K 3/16.

Zadośćuczynienie

Przechodząc do roszczenia zawartego we wniosku A. K. (1) o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zasługiwało ono jedynie na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego przewidziany w art. 553a k.p.k. mechanizm miarkowania odnosi się wyłącznie do należnego odszkodowania, ale nie obejmuje zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Gdy okaże się, że stosowanie owego tymczasowego aresztowania było niesłuszne, co w szczególności dotyczy przypadku, gdy sprawca okaże się niewinny, zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w innej sprawie (tj. dotyczącej innego przestępstwa) może (choć nie musi) w pełni rekompensować roszczenia odszkodowawcze, natomiast nie może ograniczać roszczeń w zakresie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (vide: wyrok z 19.07.2017r. V K.K. 104/17). Okoliczność zaliczenia kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06 września 2017 r. sygn. akt II K 267/17 na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 25.01.2017r. sygn. akt II K 3/16 nie miała wpływu na ocenę zasadności i wysokości zadośćuczynienia.

Po drugie rozpatrując wniosek A. K. (1) Sąd miał na uwadze słuszne stanowisko występujące w orzecznictwie, zgodnie z którym, oczywistym jest, że każda niesłusznie pozbawiona wolności osoba ma poczucie ogromnej krzywdy i niesprawiedliwości. Zadośćuczynienie ma jednak charakter kompensacyjny i nie może być rażąco wygórowane, ani też rażąco niskie, a jego wielkość zależy od oceny całokształtu okoliczności, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, nieodwracalnego charakteru. Pamiętać należy, że wysokość zadośćuczynienia, z jednej strony, powinna służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a z drugiej, nie może być źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia. Wysokość sumy zadośćuczynienia nie jest łatwa do precyzyjnego ustalenia, a żadna kwota pieniężna nie jest w stanie w pełni i w sposób właściwy zrekompensować krzywd wynikłych z niesłusznego pozbawienia wolności. Najistotniejszym jest, aby zadośćuczynienie było odpowiednie, adekwatne, sprawiedliwe, a więc przedstawiało ekonomicznie odczuwalną wartość kształtując finalną wysokość zadośćuczynienia za jedną godzinę oczywiście niesłusznego pozbawienia wolności. Kwota zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do krzywdy i nie może być źródłem nieuzasadnionej korzyści. Dla wykładni pojęcia „zadośćuczynienie”, o jakim mowa w art. 552 k.p.k., miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego, a zwłaszcza art. 445 § 2 k.c., z którego wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Wszakże ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia”, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego .(vide: wyrok SN z dn. 28.06.2017 r., sygn. akt III K.K. 81/17, Legalis 1682078, wyrok SA w Szczecinie z dn. 05.05.2016 r., sygn. akt II AKa 49/16, Legalis nr 1461200).

Rozważając wysokość zadośćuczynienia, Sąd brał pod uwagę cały szereg okoliczności, w tym czas trwania pozbawienia wolności, warunki jego odbywania, negatywne przeżycia wiążące się z izolacją więzienną, rozłąkę z rodziną, a także wpływ wykonywania kar na sytuację osobistą i zawodową wnioskodawcy. Sąd baczył przy tym, by przyznane zadośćuczynienie było odpowiednie, tj. naprawiające w miarę możliwości krzywdę wyrządzoną wykonaniem kary – stosownie do treści art. 445 § 1 k.c., który to przepis posiłkowo winien być stosowany w sprawach o ustalenie wysokości zadośćuczynienia.

Wskazać należy raz jeszcze, że zadośćuczynienie musi mieć charakter kompensacyjny, ale zarazem ma być – zgodnie z art. 448 k.c. – odpowiednie, a więc nie może osiągać wartości nadmiernej w stosunku do doznanej krzywdy oraz musi być utrzymane w rozsądnych granicach i dostosowane do majątkowych stosunków panujących w społeczeństwie. Uzasadnia to miarkowanie zadośćuczynienia w oparciu o kryteria obiektywne, związane z przyjętymi w społeczeństwie ocenami.

Decydując o wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia Sąd uznał, że żądana kwota 1.000.000 zł w realiach niniejszej sprawy jest kwotą wygórowaną i nieuzasadnioną.

Miarkując wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze niewątpliwe poczucie krzywdy jakie musiało wywrzeć na wnioskodawcy skazanie i osadzenie w zakładzie karnym i negatywnie wpłynąć na jego stan psychiczny i emocjonalny powodując lęki, niepokoje, stres.

Sąd uwzględnił także warunki bytowe, w jakich wnioskodawca odbywał karę pozbawienia wolności. Przebywanie w wieloosobowych celach o niewielkiej powierzchni z osobami niebezpiecznymi i skazanymi na długotrwałe kary, częste przenoszenia między celami, a także transporty między zakładami karnymi, brak ciepłej wody czy dostępu do światła słonecznego, utrudnienia w korzystaniu z telefonu, powodowały niewygodę i dyskomfort i dodatkowo prowadziły do pogorszenia stanu psychicznego A. K. (1). Opisane przez niego utrudnienia nie mogły być jednak uznane za ponad przeciętne i prowadzące do szczególnego udręczenia. Najgorsze warunki, jak zeznał wnioskodawca tj. brak ciepłej wody, panowały w Ł., gdzie przebywał od 05.10.2020r. do 26.11.2020r., czyli przez okres półtora miesiąca, podczas gdy cała kara trwała 1 rok i 4 miesiące pozbawienia wolności.

Izolacja wiązała się dla wnioskodawcy z brakiem stałego kontaktu z najbliższymi, co w sposób negatywny odbiło się na jego relacjach rodzinnych. Na skutek osadzenia odeszła od niego żona, która wystąpiła o rozwód i utracił kontakt z dziećmi. W chwili obecnej wnioskodawca odbudowuje stosunki z córkami, z którymi utrzymuje kontakt telefoniczny, a także podjął próby kontaktów osobistych. Nie kwestionując cierpienia związanego z brakiem kontaktu z najbliższymi należy mieć na uwadze, że w chwili osadzenia córki wnioskodawcy były dorosłe i zamieszkiwały w innym mieście, oddalonym od miejsca zamieszkania wnioskodawcy, a więc te kontakty siłą rzeczy były już rozluźnione. Wnioskodawca wskazał, że na skutek skazania żona wystąpiła o rozwód, motywując to odległą datą zakończenia odbywania wszystkich kar. Ponadto uznała, że jest winny zarzucanych mu przestępstw. Nie ulega wątpliwości, że powodem rozstania było osadzenie, ale nie tylko do tej konkretnej sprawy, która jest przedmiotem postępowania, tylko łączny okres kar pozbawienia wolności wynikający ze wszystkich skazań. Ponadto z uwagi na brak wskazania precyzyjnej daty orzeczenia rozwodowego niemożliwe jest powiązanie odejścia żony z tym konkretnym osadzeniem, które było drugim z kolei. Wynikało raczej z całokształtu sytuacji prawnokarnej A. K. (1), co musi mieć wpływ na wysokość zadośćuczynienia w tej konkretnej sprawie. Istotnym przy ocenie utraty więzów rodzinnych są zeznania P. K., który wskazał, że po wyjściu na wolność brat stał się bardziej rodzinny. Wcześniej głównie pracował, a teraz opiekuje się chorą matką i siostrą.

Bezspornym jest również, że izolacja doprowadziła do pogorszenia stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy. Po opuszczeniu zakładu karnego podjął leczenie psychologiczne i psychiatryczne. Biegli w pisemnej opinii podtrzymanej następnie na rozprawie kategorycznie stwierdzili, że wnioskodawca cierpi na reakcję depresyjna przedłużoną, która pozostaje w związku przyczynowym z jego osadzeniem. Jednocześnie zakwalifikowali tą przypadłość jako zaburzenie o stopniu lekkim, którego zakres obejmuje sferę emocjonalną, powodując obniżenie nastroju i wpływając na funkcjonowanie w życiu codziennym. Biegli wyczerpująco przedstawili powody dla których objawy wnioskodawcy nie stanowią choroby psychicznej, zaburzenia osobowości czy upośledzenia umysłowego i dlaczego mieszczą się w zakresie zaburzeń lekkich wskazując na ich nasilenie oraz czas trwania. W oparciu o opinię biegłych Sąd uznał, że na skutek wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 06 września 2017 r. sygn. akt II K 267/17 A. K. (1) doznał zaburzeń psychicznych w stopniu lekkim, które powoduje konieczność leczenia psychiatrycznego i przyjmowania leków. Sąd podzielił opinię biegłych, iż subiektywne poczucie krzywdy nie jest wystarczające dla oceny stopnia zaburzeń i należy w tym względzie kierować się kryteriami obiektywnymi.

Brak jest natomiast dowodów pozwalających na przyjęcie, że wykonanie kary pozbawienia wolności wywołało u A. K. (1) inne schorzenia. Sam wnioskodawca przyznał, że problemy z sercem i nadciśnieniem miał już przed osadzeniem. Wnioskodawca uskarżał się na problemy gastryczne i konieczność wykonania gastrologii podczas osadzenia, jednak po wyjściu na wolność nie kontynuował leczenia w tym kierunku. Uraz barku zaś pojawił się po zakończeniu izolacji, w związku z wypadkiem doznanym w pracy. Nie sposób zatem uznać, że skutki pobytu w zakładzie karnym w zakresie zdrowia, nie licząc sfery psychicznej, jakoś znacząco odbiegały od typowych następstw tego typu pobytu dla osób osadzonych.

Uwzględniając wszystkie powyżej powołane okoliczności Sąd uznał, że kwota 100.000 zł (a więc w wysokości ok. 208 zł za dzień pozbawienia wolności) jest kwotą zadośćuczynienia adekwatną do stopnia doznanej przez wnioskodawcę krzywdy z tytułu wykonania przez niego kary pozbawiania wolności, spełni swój kompensacyjny cel, nie jest symboliczna, wyraża odczuwalną i odpowiednią ekonomicznie wartość.

Inne

--------------------------------------------------------------

6. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

------------------------------------------------------------------------------------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k. i § 11 ust. 6 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.poz.1800) stawka minimalna za prowadzenie spraw o odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub ukaranie, aresztowanie lub zatrzymanie wynosi 240 zł (w przypadku gdy rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20 % tj. 48 zł).

Na koszty zastępstwa procesowego składały się wydatki, a także wynagrodzenie pełnomocnika. Biorąc pod uwagę, ze w niniejszej sprawie odbyły się 4 terminy rozpraw Sąd podniósł wynagrodzenie pełnomocnika do kwoty 384 zł (240 zł + 3 x 48 zł = 384 zł).

Zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k. postępowanie w sprawach określonych w rozdziale 58 k.p.k. jest wolne od kosztów sądowych, dlatego kosztami tymi Sąd obciążył Skarb Państwa.

8.  PODPIS

Poznań, dnia 09 lipca 2025r.

sędzia Izabela Dehmel