Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym – Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Gerke (spr.)

Sędziowie: SSO Dariusz Śliwiński

SSO Jarosław Ochocki

Protokolant : prot. sąd. K. S.

przy udziale Prokuratora Prok. (...). I. K.

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2019 r.

sprawy Z. D. ,

skazanego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 15 listopada 2018 r., sygn. akt II K 396/18,

na skutek apelacji wniesionej przez skazanego

od tego wyroku,

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zwalnia skazanego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków postępowania odwoławczego i nie pobiera od niego opłaty za II instancję.

J. O. P. D. Ś.

UZASADNIENIE

Z. D. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu z dnia 07-03-2018 r. w sprawie II K 234/17, za przestępstwa z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany odbywa, począwszy od 25-07-2018 r.,

II.  Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 05-06-2018 r. w sprawie II K 703/17, za przestępstwa z art. 288 § 1 k.k., na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany odbywać będzie, począwszy od 21-09-2019 r.,

III.  Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 31-10-2018 r. w sprawie II K 599/18, za przestępstwa z art. 279 § 1 k.k., na karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności – wyrok prawomocny z dniem 08-11-2018 r.

Wyrokiem łącznym z dnia 15 listopada 2018 r., sygn. akt II K 396/18, Sąd Rejonowy w Szamotułach na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych wyżej w pkt od I do III kar pozbawienia wolności, wymierzył skazanemu karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, na jej poczet zaliczając okres odbywania przez skazanego kary w sprawie II K 234/17 Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu, począwszy od 25-07-2018 r. oraz zaliczony na poczet kary w tej sprawie okres od 22-12-2016 r. do 23-12-2016 r. Ponadto skazanego zwolniono od zwrotu wydatków Skarbu Państwa i nie wymierzono mu opłaty (k. 43).

W pisemnej apelacji od tego wyroku skazany zarzucił nieuwzględnienie jego aktualnej pozytywnej opinii z zakładu karnego, a także niezaliczenie okresu odbywania kary w sprawie II K 387/17, domagając się orzeczenia kary łącznej z zastosowaniem pełnej absorpcji (k. 53).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja skazanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, jakie kary mogą wchodzić w skład kary łącznej orzeczonej wobec skazanego, słusznie uznając, że nie ma żadnych podstaw prawnych, by wyrokiem łącznym obejmować także skazanie w sprawie o sygn. akt II K 387/17 Sądu Rejonowego w Szamotułach. Podstawą orzekania kary łącznej są bowiem kary podlegające wykonaniu (art. 85§2 k.k.), przy czym liczy się tu stan według dnia orzekania, a nie według daty wniosku o wydanie wyroku łącznego. Ponieważ zaś w dniu wyrokowania przez Sąd Rejonowy kara w sprawie II K 387/17 była już wykonana, nie ma podstaw do objęcia jej wyrokiem łącznym – a tym samym nie ma też żadnych powodów, by okres odbywania tej kary zaliczać na poczet kary łącznej, gdyż zaliczeniu podlegają jedynie okresy odbywania poszczególnych kar jednostkowych podlegających łączeniu. Podstawy zaliczenia kary w tamtej sprawie nie może też stanowić rzekoma przewlekłość w rozpoznaniu wniosku skazanego, w wyniku której zakończył on odbywanie kary przed wydaniem wyroku – przewlekłości takiej nie sposób się dopatrzyć w niniejszej sprawie, ale przede wszystkim skazany nie ma prawa oczekiwać, że Sąd wyda wyrok „ od ręki” w takim terminie, który umożliwi skazanemu jak najkorzystniejsze jego ukształtowanie. Wniosek skazanego bowiem jedynie inicjuje postępowanie, natomiast warunki do wydania wyroku łącznego Sąd ustala już samodzielnie, badając, które kary podlegają łączeniu – bez względu na to, czy będzie to korzystne dla skazanego czy nie i w tym celu musi zgromadzić pełne dane o jego karalności, z aktami spraw włącznie, co zawsze jest procesem czasochłonnym.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił także granice, w jakich może orzec karę łączną oraz bezbłędnie ustalił okoliczności mające znaczenie dla jej wymiaru. Przede wszystkim zaś w pełni zasadnie ocenił opinię o skazanym z września 2018 r. jako zaledwie umiarkowaną, przy czym – co godne podkreślenia – skazany na rozprawie w dniu 15 listopada 2018 r. do protokołu przyznał, że opinii tej nie kwestionuje (k. 41). Próba deprecjonowania tej opinii podjęta w apelacji nie tylko jest więc skazana na niepowodzenie, ale też przede wszystkim skazany zupełnie przecenia znaczenie swojego obecnego zachowania w zakładzie karnym z punktu widzenia kary łącznej. Trzeba tu bowiem z całą mocą podkreślić, iż skazany w trakcie odbywania kary ma obowiązek zachowywać się poprawnie i realizować zadania o charakterze wychowawczym i resocjalizacyjnym podejmowane wobec niego. To więc, iż skazany wedle własnego stanowiska do zadań tych się stosuje, jest po prostu realizacją zupełnie elementarnego obowiązku każdej osoby osadzonej i nie wiąże się z koniecznością żadnego dodatkowego premiowania go przy wymiarze kary łącznej (choć oczywiście będzie miało pozytywny wpływ na inne aspekty odbywania kary, w tym możliwość starania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie czy inne złagodzenia rygoru izolacji więziennej).

Sąd Rejonowy trafnie wskazał, iż zasada pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej jest zupełnym wyjątkiem, a w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest jakichkolwiek elementów, które by za nią przemawiały. Wprawdzie przestępstwa przypisane skazanemu były podobnego rodzaju, jednak były rozciągnięte w czasie i popełniono je na szkodę różnych pokrzywdzonych, tak więc brak jest podstaw do traktowania zasady absorpcji jako wiodącej.

Nienajlepsze funkcjonowanie skazanego w początkowym okresie odbywania kary także jest okolicznością przemawiającą przeciwko łagodzeniu kary łącznej. Kara ta musi ponadto uwzględniać potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 85a k.k.), a w świadomości społecznej z pewnością nie powinno pojawić się przekonanie, że wymiar sprawiedliwości „ premiuje” sprawców wielokrotnych dopuszczających się uciążliwych społecznie przestępstw poprzez faktyczne darowanie im części kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, iż orzeczona kara łączna w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności jest karą współmierną i nie wymaga żadnej ingerencji Sądu II instancji. Kara ta bowiem w pełni uwzględnia dyrektywy jej wymiaru, a jej dolegliwość dla skazanego nie może być uznana za rażąco surową. Także w odczuciu społecznym taka kara łączna jawi się jako w pełni sprawiedliwa.

Mając to wszystko na uwadze, jak również nie dopatrując się żadnej z okoliczności z art. 439 k.p.k. i z art. 440 k.p.k., Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Ponieważ skazany jest osadzony w zakładzie karnym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił go od obowiązku zwrotu wydatków Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze oraz na podstawie art. 6 i 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych nie pobrał od niego opłaty za II instancję.

J. O. P. D. Ś.