Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 125/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rawiczu z dnia 2 grudnia 2022 roku, sygnatura akt II K 342/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XX

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXX

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXX

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

13.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Błąd w ustaleniach faktycznych, jeżeli mógł mieć wpływ na treść orzeczenia,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie niniejszego uzasadnienia przypomnieć należy, że podstawową zasadą procesu karnego jest zasada domniemania niewinności, która stanowi, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona. Jedną z konsekwencji zasady domniemania niewinności jest to, że tzw. materialny ciężar dowodu spoczywa na oskarżycielu. Znalazło to odzwierciedlenie w orzecznictwie. Według zasad obowiązującej procedury karnej, to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, tzn. wykazać w sposób niebudzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi.

W konsekwencji obowiązującej zasady domniemania niewinności, wydanie przez sąd rozstrzygający wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją wynikającego ze swobodnej oceny dowodów przeświadczenia tegoż sądu, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Materiał dowodowy, na którym zostaje oparte skazanie, musi więc w sposób nie budzący najmniejszych wątpliwości potwierdzać prawdziwość przedstawionych zarzutów. Aby jednak sąd rozstrzygający mógł dojść do tego typu konkluzji, to jest do przekonania o prawdziwości przedstawionego danemu oskarżonemu zarzutu, musi uprzednio po pierwsze prawidłowo przeprowadzić postępowanie dowodowe, a po wtóre dokonać kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta natomiast musi przez tenże sąd zostać przeprowadzona z uwzględnieniem obowiązujących w tym przedmiocie reguł postępowania i przy wzięciu pod uwagę całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

W myśl bowiem dyrektywy określonej w art. 7 k.p.k., organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z tą zasadą, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k.). (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 roku, V KKN 104/98).

W kontekście powyższych zasad zauważyć należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził w niniejszej sprawie wyczerpujące postępowanie dowodowe na co wskazuje nie tylko zawartość akt niniejszej sprawy, ale przede wszystkim lista dowodów w oparciu, o które Sąd I instancji ustalił stan faktyczny sprawy (karty 81 – 81v). Sąd Okręgowy z kolei, przeprowadzając kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia, nie dostrzegł, aby istniała konieczność i możliwość przeprowadzenia jeszcze jakiegoś innego dowodu, który pomógłby w ustaleniu przebiegu przedmiotowych zdarzeń. Również żaden z apelujących nie kwestionował kompletności materiału dowodowego niniejszej sprawy, skoro przed zamknięciem przewodu sądowego nie wnosili o jego uzupełnienie (karta 74), ani też w apelacjach nie zawarli żadnego wniosku dowodowego.

Następnie Sąd Rejonowy dokonał oceny zebranego w sprawie i w całości ujawnionego materiału dowodowego (karty 82 - 83) i to w sposób czyniący zadość wyżej wskazanym zasadom. Sąd I instancji w jasny i przekonujący sposób przedstawił tok swojego rozumowania. Każdy z ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów poddany został ocenie, która uwzględnia wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Potwierdza to analiza akt sprawy i uzasadnienie wyroku, w którym prawidłowo wskazano, jakie fakty zostały uznane za udowodnione i jakie dowody były podstawą ich przyjęcia. Ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń, albowiem nie wykracza poza ramy swobodnej ich oceny, jest dokładna i nie wykazuje błędów logicznych.

Sąd II instancji podnosi w tym miejscu, iż nie jest jego rolą dokonywanie powtórnej drobiazgowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Takowa została bowiem poczyniona przez Sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni akceptuje.

Podsumowując, w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, w sposób wolny od błędów natury faktycznej oraz logicznej i w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, prawidłowo ustalając, iż oskarżony T. K. w dniu 20 września 2020 roku, będąc członkiem Koła (...) numer (...) (...) w R. udał się na teren łowiska przy ambonie (...), nie dokonując uprzednio, mimo ciążącego na nim obowiązku, wpisu o zamiarze prowadzenia polowania w „Książce ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym”, prowadzonej dla Koła (...) w R., oraz że w tym samym dniu na terenie leśniczówki w S. przerobił dokonany uprzednio wpis o przeprowadzonym przez siebie w dniu 19 września 2020 roku polowaniu indywidualnym w „Książce ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym”, prowadzonej dla Koła (...) numer (...) (...) w R. w ten sposób, że przerobił datę tego polowania z dnia 19 września na 20 września 2020 roku.

Powyższych ustaleń faktycznych nie kwestionowała żadna ze stron niniejszego postępowania, podziela je także Sąd Okręgowy.

Idąc dalej, Sąd I instancji, w ślad za oskarżycielem publicznym, uznał, że brak wpisu o zamiarze prowadzenia polowania w „Książce ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym” tożsamy jest z brakiem uprawnień do polowania i że tym samym oskarżony swoim postępowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 53 ust. 4 ustawy Prawo łowieckie. A dokonując w „Książce ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym” zmiany daty prowadzonego przez siebie polowania z 19 na 20 września 2020 roku dopuścił się przestępstwa z art. 270 §1 k.k.

Zatem zasadniczą kwestią niniejszej sprawy okazało się ustalenie na czym polega uprawnienie do polowania i czy uprawnienie do polowania obejmuje również dokonanie wpisu o zamiarze prowadzenia polowania w „Książce ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym” oraz czy „Książka ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym” jest dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. i czy dokonując w niej przerobienia daty polowania oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 270 §1 k.k.

Niestety powyższe kwestie w ogóle nie stały się przedmiotem rozważań i analizy ani oskarżyciela publicznego, ani też Sądu I instancji. W konsekwencji trudno dokonać oceny zasadności procesu rozumowania Sądu I instancji, który doprowadził go do zastosowanej w zaskarżonym wyroku kwalifikacji obu przypisanych oskarżonemu czynów. Nie wystarczy przy tym, dla uzasadnienia prawidłowości dokonanej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod konkretny przepis karny, zacytować orzeczenie innego sądu, nawet okręgowego, bez przedstawienia własnego toku rozumowania. Tym bardziej, że – niestety – w orzeczeniach sądów, i to różnych instancji, zdarzają się błędy.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy sam dokonał analizy prawnej niniejszej sprawy.

W art. 42 ust. 1 – 7 ustawy Prawo łowieckie określone są uprawnienia do wykonywania polowania. Polowań może dokonywać jedynie członek Polskiego Związku Łowieckiego, posiadający pozwolenie na posiadanie broni myśliwskiej i ważne indywidualne upoważnienie do polowania wystawione przez dzierżawcę danego obwodu łowieckiego. Takimi uprawnieniami dysponował oskarżony T. K. w dniu 20 września 2020 roku. Wśród tych uprawnień do wykonywania polowania, określonych w powyższym artykule, nie jest wymienione dokonanie wpisu w książce ewidencji polowań.

Z kolei art. 42b prawa łowieckiego stanowi, że termin rozpoczęcia i zakończenia oraz jednoznaczne określenie miejsca wykonywania polowania indywidualnego, imię i nazwisko myśliwego, numer upoważnienia do wykonywania polowania indywidualnego, ilość i gatunek pozyskanej zwierzyny oraz liczba wszystkich oddanych strzałów do zwierzyny grubej podlega wpisowi w książce ewidencji pobytu na polowaniu indywidualnym, którą są obowiązani prowadzić dzierżawcy i zarządcy obwodów łowieckich, w postaci papierowej lub elektronicznej, dla każdego obwodu. Wpisów w książce ewidencji pobytu na polowaniu indywidualnym mogą dokonywać wyłącznie myśliwi wykonujący polowanie lub myśliwi przez nich upoważnieni do dokonania wpisu lub osoby upoważnione przez dzierżawcę albo zarządcę obwodu łowieckiego do dokonywania tych wpisów. Wpisu w książce ewidencji pobytu na polowaniu indywidualnym dotyczącego terminu rozpoczęcia polowania indywidualnego dokonuje się przed jego rozpoczęciem, jednak nie wcześniej niż 24 godziny przed rozpoczęciem polowania. W miejscu wskazanym w książce ewidencji pobytu na polowaniu indywidualnym jako miejsce wykonywania polowania indywidualnego nie może w tym samym czasie polować inny myśliwy, bez zgody myśliwego wykonującego polowanie w tym miejscu.

Podkreślić przy tym należy, że art. 42 b dotyczy wyłącznie polowań indywidualnych i reguluje kwestie ewidencjonowania polowań indywidualnych. W myśl ustępu 2 tegoż artykułu, w przypadku pozyskania zwierzyny na polowaniu indywidualnym myśliwy jest zobowiązany odnotować ten fakt w posiadanym upoważnieniu do wykonywania polowania indywidualnego i jedynie niedokonanie tego właśnie wpisu, przewidzianego w art. 42 b ust 2, jest karalne, gdyż stanowi wykroczenie przewidziane w punkcie 7 art. 51 prawa łowieckiego.

Konstatując powyższe, T. K. w dniu 20 września 2020 roku miał uprawnienia do wykonywania polowania i jedynie nie dopełnił w tym dniu obowiązku ewidencjonowania swojego indywidualnego polowania, poprzez dokonanie wpisu w książce ewidencji polowań indywidualnych, co nie wypełnia znamion żadnego przestępstwa czy wykroczenia przewidzianego w przepisach karnych prawa łowieckiego, natomiast stanowi wyłącznie delikt dyscyplinarny, co znalazło wyraz w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu dyscyplinarnym przed właściwym sądem łowieckim.

Z uwagi na powyższe bezzasadne było przyjęcie zarówno w akcie oskarżenia, jak i w zaskarżonym wyroku, że T. K. swoim postępowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 53 ust 4 prawa łowieckiego i dlatego Sąd Okręgowy uniewinnił go od tego zarzutu.

Przechodząc do drugiego zarzutu przypomnieć należy, że art. 270 § 1 k.k. stanowi, iż kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Natomiast dokumentem, w myśl art. 115 § 14, jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Ta druga kategoria przedmiotów uzyskuje charakter dokumentu, gdy spełnia równocześnie dwa warunki: zawiera treść intelektualną i treść ta - wyrażona najczęściej za pomocą pisma - ma znaczenie prawne w tym rozumieniu, iż można z niej wyprowadzić określone uprawnienia bądź obowiązki osoby fizycznej lub osoby prawnej. Dokumentem jest przedmiot, którego posiadanie lub użycie może rodzić skutki prawne zarówno w sferze prawa materialnego, jak i procesowego. Status dokumentu zależy niejednokrotnie od indywidualnej oceny i dlatego też o tym, czy określony przedmiot stanowi dokument, decyduje jego faktyczna i subiektywna ocena w konkretnej sprawie. Za dokument nie może być uznany przedmiot, który samoistnie nie stanowi dowodu prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

Jedynie marginalnie wspomnieć ponadto należy, że przerobienie dokumentu polega na dokonaniu zmian w dokumencie autentycznym przez osobę nieuprawnioną, w tym również dopisaniu dodatkowej treści (wyr. SN z 27.11.2000 r., III KKN 233/98, Prok. i Pr. – wkł. 2001, Nr 5, poz. 4; wyr. SN z 9.1.2013 r., V KK 97/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013, Nr 4, poz. 5). W konsekwencji, z uwagi na to, że art. 270 § 1 k.k. chroni autentyczność dokumentu, a nie jego zgodność z prawdą, "nie jest przerobieniem dokumentu nadanie mu innej treści przez osoby, od których ten dokument pochodzi" (wyr. SN z 5.10.2005 r., II KK 126/05, Prok. i Pr. – wkł. 2006, Nr 3, poz. 8; podobnie wyr. SN z 19.1.2011 r., IV KK 373/10, Legalis; wyr. SN z 5.4.2016 r., IV KK 405/15, Prok. i Pr. – wkł. 2016, Nr 6, poz. 3). Dla realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 270 § 1 k.k. nie ma bowiem znaczenia czy jego treść odpowiada stwierdzonemu w nim stanowi faktycznemu.

Jak już wyżej wspomniano, i co wynika z treści art. 42b prawa łowieckiego, prowadzenie „Książki ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym” służy, jak sama jej nazwa wskazuje, ewidencjonowaniu polowań indywidualnych i zwierzyny, pozyskanej w trakcie polowania indywidualnego. Zatem książka ta jest instrumentem administracyjno – ewidencyjnym, a w konsekwencji nie jest przedmiotem, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

Gdyby, hipotetycznie, przyjąć, iż „Książka ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym” jest jednak dokumentem, to wskazać należy, że zgodnie z brzmieniem art. 42 b prawa łowieckiego wpisów w książce ewidencji pobytu na polowaniu indywidualnym mogą dokonywać wyłącznie myśliwi wykonujący polowanie. I T. K. w dniu 19 września 2020 roku dokonał takiego wpisu o polowaniu indywidualnym. Następnego dnia, na skutek przyłapania go przez R. J. na polowaniu bez wpisania do książki ewidencji polowań indywidualnych, T. K. udał się do leśniczówki w S. i przerobił swój ostatni wpis zmieniając datę z 19 września na 20 września 2020 roku. Zatem T. K. przerobił swój własny wpis, a przecież – o czym wspomniano już powyżej - nie jest przerobieniem dokumentu nadanie mu innej treści przez osobę, od której ten dokument, w tym wypadku jego fragment obejmujący konkretny wpis, pochodzi.

Uwzględniając powyższe rozważania prawne, Sąd Okręgowy uniewinnił T. K. także od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych okazał się zasadny

Lp.

Zarzut

2

Obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k.,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten, zawarty w apelacji oskarżyciela publicznego, byłby zasadny, gdyby nie dostrzeżono podstaw do uniewinnienia oskarżonego od obu przypisanych mu przestępstw. W tej zaś sytuacji Sąd Okręgowy nie widzi podstaw, aby do tego zarzutu się odnosić.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na uniewinnienie oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Uniewinnienie od obu przypisanych oskarżonemu przestępstw.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku przedstawiono w punkcie 3 niniejszego uzasadnienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Kosztami całego postępowania obciążono Skarb Państwa (art. 632 pkt. 2 k.p.k.).

7.  PODPIS

/Małgorzata Ziołecka/