Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 158/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 14 grudnia 2022 r., sygn. akt II K 312/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary polegająca na nadaniu nadmiernego znaczenia uprzedniej karalności oskarżonego i nienależytym uwzględnieniu postawy oskarżonego przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, wykazanie woli współpracy z organami ścigania i złożenie szczerych wyjaśnień.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Warto rozpocząć od przypomnienia, iż rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to niedostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nienadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających wymiar orzeczonej kary ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kara 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 209 § 1a kk w zw. z art. 209 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony po raz kolejny na szkodę małoletniego P. B. była rażąco surowa w stosunku do wagi i okoliczności osądzanego czynu. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kar jednostkowych wziął pod uwagę wszystkie występujące w kontrolowanej sprawie okoliczności obciążające oraz łagodzące, przy czym niewątpliwie znacznie więcej było okoliczności niekorzystnych dla T. B., co musiało znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednio surowym wymiarze kary. Oskarżony ewidentnie jest osobą niepoprawną, ponieważ pomimo wydania wobec niego w przeszłości aż 8 wyroków skazujących (w tym 7 za czyny z art. 209 § 1 kk i art. 209 § 1a kk) podsądny znów naruszył porządek prawny. Jak wynika z danych o karalności, wydawane wyroki za przestępstwa niealimentacji, orzekające kary wolnościowe nie doprowadziły do pozytywnej zmiany nastawienia oskarżonego do ciążących na nim obowiązków alimentacyjnych wobec dwójki jego dzieci. Podsądny nie podjął zintensyfikowanych działań w kierunku uzyskiwania lepszych dochodów, które pozwoliłoby mu na regulowanie bieżących alimentów a także spłatę długów powstałych z uwagi na uprzednie uchylanie się od tych obowiązków. T. B. twierdzi, że prowadzi własną działalność gospodarczą, jednak jak wynika z jego deklaracji, przynosi mu to niewielkie zyski netto, które nieznacznie przekraczają koszty prowadzonej działalności. W sytuacji w jakiej znalazł się oskarżony (ma kilkudziesięciotysięczne zadłużenie z tytułu nieregulowanych alimentów), powinien on postarać się o zdecydowanie lepsze źródło zarobkowania albo zwiększyć swoją wydajność. Warto podkreślić, że podsądny w okresie objętym zarzutem z aktu oskarżenia poważnie nie chorował, nie miał żadnych przeciwskazań do pracy i pod względem wieku nie powinien mieć problemów do zatrudnienia. Tymczasem podsądny nie podejmował żadnych starań by polepszyć swoją sytuację finansową i wywiązywać się z ciążących na nim zobowiązań, zadowalając się niewielkimi dochody, które jeśli dać im wiarę, czasem nie wystarczały nawet na jego osobiste utrzymanie i musiała mu pomagać jego matka. W inkryminowanym czasie oskarżony nie rejestrował się jako bezrobotny ani poszukujący pracy. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary jest także i to, że w przedmiotowym okresie, łącznie roku i 5 miesięcy, oskarżony nie uiścił żadnej kwoty na rzecz swojego syna tytułem alimentów, narażając go w ten sposób na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych (czyn popełniony w kwalifikowanej formie). Zapobiegały temu działania matki pokrzywdzonego, która uzyskiwała środki finansowe z Funduszu Alimentacyjnego oraz świadczenia 500 + na syna, a także zapewniała mu opiekę i realizację wszystkich niezbędnych potrzeb, co nie było łatwe zwłaszcza w ostatnim okresie kiedy straciła ona zatrudnienie z uwagi na zwolnienia w jej zakładzie pracy. Oskarżony utrzymywał słaby kontakt z synem, jedynie czasami dzwoniąc do niego, czy sporadycznie go odwiedzając. Ta okoliczność również przemawia na jego niekorzyść. Istotne było także, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w warunkach art. 64 § 1 kk, a powinno to znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednio surowym wymiarze kary za ten czyn.

Obrońca oskarżonego twierdził, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił w odpowiednim stopniu przyznania się do winy przez T. B.. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła zasadności tego twierdzenia. Jak wynika z uzasadnienia Sąd I instancji wziął pod uwagę tę okoliczność, jednak nie można było jej przeceniać, gdyż sprawstwo i wina oskarżonego wynikały jednoznacznie ze zgromadzonych w tej sprawie dokumentów. Co do wyrażenia skruchy i żalu przez podsądnego, to Sąd odwoławczy zapoznając się z aktami sprawy nie odnalazł takich deklaracji, a uiszczenia przez oskarżonego jednych alimentów za luty 2023 r. nie sposób poczytywać jako skruchy czy żalu, a raczej jako działanie zmierzające do zaprezentowania się w lepszym świetle w oczekiwaniu na korzystne rozstrzygnięcie w instancji odwoławczej. Podobnie na uwzględnienie nie zasługiwały twierdzenia skarżącego, że jedynie orzeczenie wobec T. B. kary wolnościowej pozwoli mu na regulowanie alimentów na bieżąco i spłatę zaległości alimentacyjnych. Oskarżony przebywając na wolności, także po odbyciu kar czy w trakcie dozoru elektronicznego, miał bowiem dotychczas wiele czasu, aby takie właśnie działania podejmować. Trudno więc uznać by orzeczenie wobec niego znów kary wolnościowej wpłynęło pozytywnie i trwale na jego postawę. Warto nadmienić, że wbrew odmiennym twierdzeniom apelującego, oskarżony w trakcie pobytu w zakładzie karnym będzie mógł podjąć odpłatne zatrudnienie, jeśli będzie czynił w tym kierunku odpowiednie starania. Nie jest też wykluczone ubieganie się przez niego o odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego. Podkreślić jeszcze tutaj należy, że czyn z art. 209 § 1a kk zagrożony jest alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat. Wobec sprawcy odpowiadającego w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk górna granica ustawowego zagrożenia ulega podwyższeniu o połowę. Maksymalnie zatem oskarżony mógł otrzymać karę 3 lat pozbawienia wolności. Orzeczenie wobec T. B. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, w świetle wszystkich, wyżej naprowadzonych okoliczności, głównie obciążających, nie mogło zostać uznane za niewspółmiernie surowe. To wymierzenie kary jakiej oczekiwał obrońca, tj. ograniczenia wolności, spowodowałoby jej nieuzasadnioną, rażącą łagodność.

Sąd odwoławczy nie miał również żadnych zastrzeżeń do decyzji Sądu I instancji o niezastosowaniu wobec T. B. środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oskarżony był już uprzednio karany na karę pozbawienia wolności, co w myśl art. 69 § 1 kk stanowiło materialnoprawną przeszkodę do zastosowania wobec niego wspomnianego wyżej środka probacyjnego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary, w postaci ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kara orzeczona za czyn przypisany T. B. była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości tego zachowania. Przeciwne stanowisko obrońcy oskarżonego nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca oskarżonego z urzędu wniósł w apelacji o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 1.033,20 zł (840 zł + 193,20 zł) zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz zwrot wydatków w kwocie 105,24 zł brutto (85,56 zł netto) zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r., które nie zostały uiszczone w żadnej części. Wniosek ten podtrzymał na rozprawie apelacyjnej, która miała miejsce w dniu 6 kwietnia 2023 r.

Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną orzeczenia uwzględniającego to żądanie, w sposób częściowo odmienny niż o to wnosił obrońca. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została bowiem ustalona w oparciu o § 2 pkt 1 i 2, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

Sąd Okręgowy nie widział podstaw dla przyznania obrońcy oskarżonego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z wnioskiem zawartym w apelacji, a więc w oparciu o regulacje rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Przede wszystkim przypomnieć należy, że zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Źródłami prawa nie są zatem orzeczenia sądów i trybunałów. Po drugie trzeba zauważyć, iż wprawdzie Trybunał Konstytucyjny w wyroku w sprawie SK 66/19 zakwestionował konstytucyjność § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (a więc aktu prawnego już nieobowiązującego), jednakże zawartego w uzasadnieniu tego orzeczenia sformułowania o potrzebie przyznawania adwokatom stawek maksymalnych nie można traktować w kategoriach źródła prawa z przyczyn wyżej wskazanych. Trybunał był tego zresztą świadomy i dlatego w postanowieniu z dnia 29 kwietnia 2020 r., S 1/20, zasygnalizował Ministrowi Sprawiedliwości konieczność usunięcia uchybień w aktualnie obowiązujących rozporządzeniach w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata i radcę prawnego z urzędu, polegających na bezpodstawnym zróżnicowaniu zasad podwyższania wynagro­dzenia pełnomocnikom ustanowionym z urzędu w porównaniu do pełnomocników usta­nowionych z wyboru. Ponieważ Minister Sprawiedliwości jak dotąd nie zastosował się do tej sygnalizacji, w obrocie prawnym w dalszym ciągu pozostają stawki w dotychczasowej wysokości – różne dla adwokatów z urzędu i adwokatów z wyboru. Zgodnie z art. 29 ust. 2 Prawa o adwokaturze to Minister Sprawiedliwości jest uprawniony do określenia wysokości stawek za pomoc prawną udzieloną z urzędu. Stawki te określa rozporządzenie z 3 października 2016 r., które w §17 ust. 2 pkt 4 przewiduje należność za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją w wysokości 420 zł netto, przy czym ten przepis nie został zakwestionowany jako niekonstytucyjny, zatem jest elementem obowiązującego porządku prawnego. Sąd Okręgowy dostrzega, że stawka ta jest o połowę niższa od stawki przewidzianej dla adwokata z wyboru, a więc nie realizuje standardu konstytucyjnego równego traktowania pełnomocników pod względem wynagrodzenia bez względu na źródło ich umocowania; nie oznacza to, że sąd może tym samym stosować wyższe stawki z innego aktu prawnego niż rozporządzenie wykonawcze do art. 29 ust. 2 Prawa o adwokaturze, gdyż byłoby to równoznaczne z przypisaniem sobie kompetencji ministra do określenia wysokości tych stawek. Poza tym trzeba zauważyć, iż hipotetycznie usunięcie kwestionowanego przez TK różnicowania zasad wynagradzania adwokatów z urzędu i z wyboru może zostać dokonane nie przez dwukrotne podwyższenie stawek za obronę z urzędu, lecz przez obniżenie o połowę stawek za obronę z wyboru, co także doprowadziłoby do przywrócenia stanu zgodnego z ustawą zasadniczą – decyzja, jak usunąć wspomnianą rozbieżność, należy jednak do ministra, a nie do sądu, przy czym samo kwotowe określenie wysokości stawki jest decyzją polityczną, tym bardziej więc nie leży w kompetencji sądu (zresztą na marginesie trzeba zauważyć, iż działanie w tym zakresie wcale nie ogranicza się li tylko do wyboru stawki podstawowej, bowiem stawka za obronę z urzędu w aktualnym stanie prawnym podwyższana jest z kolei o podatek VAT, natomiast w przypadku stawki za obronę z wyboru brak jest podstawy do takiego podwyższenia). Skoro więc w aktualnym stanie prawnym nie ustanowiono podstawy do przyznania obrońcy z urzędu wynagrodzenia w kwocie wyższej niż wynikająca z rozporządzenia z 3 października 2016 r. w konsekwencji należało zasądzić zwrot kosztów zastępstwa procesowego dla pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Jest to kwota 516,60 zł brutto.

Oprócz kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym z tytułu wynagrodzenia, Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. R. kwotę 78,57 zł (94 km x 0,8358 zł) tytułem zwrotu wydatków na dojazd na rozprawę apelacyjną. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują niezbędne i udokumentowane wydatki adwokata ustanowionego z urzędu. Niewątpliwie taki wydatek stanowi koszt dojazdu adwokata na rozprawę z siedziby jego kancelarii do siedziby sądu. Dlatego orzeczenie zwrotu tych kosztów było uzasadnione i nastąpiło zgodnie z żądaniem (k. 107). Nie było natomiast podstaw prawnych by należność z tego tytułu podwyższać o podatek VAT, bowiem przepis § 4 ust. 3 w/w rozporządzenia odnosi się jedynie do opłaty za obronę, a nie niezbędnych i udokumentowanych wydatków adwokata ustanowionego z urzędu. Ponadto, w związku z nieudokumentowaniem w żaden sposób kosztów poniesionych z tytułu opłaty parkingowej, w tej części wniosek obrońcy nie został uwzględniony.

3.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy opierając się na dyspozycji przepisu art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję. Oskarżony T. B. nie posiada żadnego znaczącego majątku, według deklaracji uzyskuje niewielkie dochody z prowadzonej działalności gospodarczej, ciążą na nim obowiązki alimentacyjne na dwoje dzieci w łącznej kwocie 1.100 zł miesięcznie, a nadto posiada on wysokie zadłużenie z tytułu zaległych alimentów. Istotne jest także, że oskarżonego w bliskiej perspektywie czeka odbycie kar pozbawienia wolności z ostatnio wydanych wyroków skazujących. Mając to wszystko na uwadze należało dojść do wniosku, że obciążanie oskarżonego jeszcze kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze, w tym kosztami obrony z urzędu, stanowiłoby dla niego zbyt dużą dolegliwość finansową.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak