Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący; SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: apl. aplikacji ogólnej T. W.

Przy udziale J. L. Prokuratora Prokuratury Rejonowej P. w P., po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2017r. sprawy S. G., oskarżonego z art. 180a kk, na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 10 stycznia 2017r., sygn. akt III K 750 / 16

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce przypisanych oskarżonemu S. G. przestępstw, uznaje go za winnego tego, że;

a)  w dniu 25 lipca 2016 r. w miejscowości Ł. gm. M. prowadził na drodze publicznej pojazd marki M. o nr. rej. (...), nie mając do tego uprawnienia,

b)  w dniu 14 sierpnia 2016 r. w M. prowadził na drodze publicznej pojazd marki M. o nr. rej. (...), nie mając do tego uprawnienia,

c)  w dniu 23 września 2016 r. w miejscowości Ł. gm. M. prowadził na drodze publicznej pojazd marki M. o nr. rej. (...), nie mając do tego uprawnienia, tj. popełnienia trzech wykroczeń z art. 94§ 1 k. w. i za to na podstawie art. 94§1kw w zw. z art. 9§ 2 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 3000 ( trzech tysięcy) złotych,

d)  na podstawie art. 94§ 3kw orzeka oskarżonemu zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 ( dwóch) lat,

II.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

III.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i wymierza jedną opłatę za obie instancję w kwocie 300 zł.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań S. w P., wyrokiem z dnia
10 stycznia 2017 r., uznał oskarżonego S. G. za winnego ciągu przestępstw z art. 180 a k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za które to czyny przy zastosowaniu art. 37 b k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym okresie do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Wyrok ten na korzyść oskarżonego w zakresie orzeczonej kary, zaskarżył jego obrońca zarzucając na podstawie art. 438 punkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy wystarczająca dla osiągnięcia skutku wychowawczego oraz zapobiegawczego byłaby kara ograniczenia wolności. Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonego oświadczył, że w jego mniemaniu oskarżony nie popełnił przypisanych mu przestępstw, albowiem w chwili działania decyzja Starosty (...) o cofnięciu uprawnień już nie obowiązywała. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i o uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się konieczna.

Sąd I instancji uznał, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 180 a kodeksu karnego, gdyż decyzją Starosty (...) z dnia 03 stycznia 2011 roku uprawnienia do kierowania pojazdami zostały oskarżonemu cofnięte.

W realiach przedmiotowej sprawy, w tym zwłaszcza przy uwzględnieniu, że oskarżonemu przypisano trzykrotne prowadzenie samochodu w 2016r, stanowisko to nie jest zasadne. Rację ma obrońca oskarżonego, że oskarżony nie naruszył przywołanej przez Sąd Rejonowy decyzji Starosty (...).

Decyzją tą, jak w niej zastrzeżono, uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B zostały oskarżonemu cofnięte w okresie od dnia 07 sierpnia 2010 roku do dnia 07 sierpnia 2013 roku. W związku z tym decyzja była ,,decyzją terminową’’, i cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B obowiązywało przez okres trzech lat, tj. do 07 sierpnia 2013 roku. Po upływie tego okresu oskarżony do chwili uzyskania uprawnień do kierowania tego rodzaju pojazdami, uzyskiwał status osoby nieposiadającej tego rodzaju uprawnień.

Należy zauważyć, że decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami wydaje właściwy organ w oparciu o art. 103 ustawy z dnia 05 stycznia 2011 o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2016 r, poz. 627 ze zm.) bądź też w oparciu o art. 140 ustawy z dnia 20 czerwca 1977 roku Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2017 r., poz. 128 ze zm.). Decyzja ta może być decyzją bez określenia czasowego jej obowiązywania, a może też wskazywać okres, na który konkretniej osobie cofnięto w/w uprawnienie.

Decyzja ta musi był wykonywana zgodnie ze swoja treścią i nie może powodować większych ujemnych skutków dla obywatela niż wynika z jej treści.

Należy mieć także na uwadze, że pomiędzy dniem wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami (z określeniem czasu cofnięcia), a dniem wydania decyzji o przywróceniu tych uprawnień może upłynąć znaczny okres. Może to być wynikiem trudności zainteresowanej osoby w spełnieniu wszystkich warunków formalnych wymaganych do uzyskania pozytywnej decyzji o uzyskaniu uprawnień, ale może to być także skutkiem braku zainteresowania takiej osoby ich odzyskaniem.

Nie oznacza to jednak, że wobec takiej osoby, po upływie terminu wskazanego w decyzji Starosty na jaki zostały cofnięte uprawnienia, wciąż ta decyzja pozostaje skuteczna, w tym że orzeczone w niej cofniecie uprawnień wydłuża się poza okres w niej wskazany. Żaden z przepisów ustawy o kierujących pojazdami nie uprawnia do innej wykładni art. 103 niniejszej ustawy.

Należy jedynie zauważyć, że konsekwencją wydania takiej decyzji jest to, że aby uzyskać uprawnienia do kierowania pojazdami, których ta decyzja dotyczyła, osoba taka musi spełnić wszystkie wymogi, jak osoba nie posiadająca uprawnień (art. 104 wskazanej ustawy).

Z tych też powodów ustalenie Sądu Rejonowego, iż czyn oskarżonego wypełnia znamiona czynu zabronionego z art. 180 a k.k. należy uznać za nieprawidłowe i nie znajdujące uzasadnienia w okolicznościach przedmiotowej sprawy.

Zgodnie z dyspozycją art. 94 § 1 k. w. ,, Kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd, nie mając do tego uprawnienia podlega karze grzywny’’. Określone w hipotezie art. 94 § 1 k. w. zachowanie polegające na prowadzeniu pojazdu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, ‘’nie mając do tego uprawnienia’’ obejmuje swoim zakresem zarówno osoby, które nie posiadały w ogóle takich uprawnień lub utraciły je w wyniku ich cofnięcia po upływie okresu, na który orzeczono środek karny. W analizowanej sprawie oskarżony nie spełnił warunków określonych przepisami Ustawy o kierujących pojazdami (art. 103 ust. 3 i art. 104), dlatego nie ulega wątpliwości fakt, że w dniach których dotyczą postawione mu zarzuty prowadził pojazd mechaniczny bez uprawnień w myśl art. 94 § 1 kodeksu wykroczeń.

W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok przyjmując, że oskarżony popełnił trzy wykroczenia z art. 94 § 1 k. w. i za to na podstawie art. 94 § 1 k. w. w zw. z art. 9 § 2 k. w. wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 3000 (trzech) tysięcy złotych. Na podstawie art. 94 § 3 k. w. orzekł oskarżonemu zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat.

Wydaje się, że orzeczona oskarżonemu kara grzywny uwzględnia zarówno stopień społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowe. Kara ta powinna również powstrzymać go od podobnych zachowań w przyszłości.

Z uwagi na fakt, że oskarżony z pełną świadomością, że nie posiada uprawnień do kierowania samochodami osobowymi aż trzykrotnie zdecydował się na prowadzenie takiego pojazdu konicznym było również orzeczenie mu zakazu prowadzenie wszelkich pojazdów mechanicznych i to na okres 2 lat. Przypisane mu zachowania wskazują, że jest on osobą niepoprawną i stwarzającą zagrożenie dla innych użytkowników drogi.

W pozostałym zakresie sąd utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył jedną opłatę za obie instancje w kwocie 300 (trzystu) złotych.

SSO Leszek Matuszewski