Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2014r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział IV Karny- Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: p.o.staż. A. P.

przy udziale H. P. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2014r. sprawy A. S. obwinionego z art. 87 § 1a Kw, na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 19 grudnia 2013r. sygn. akt. II K 1339/13

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  w miejsce orzeczonej obwinionemu kary 1 miesiąca ograniczenia wolności, na podstawie art. 87 § 1a Kw wymierza karę 300 zł (trzystu) grzywny,

b)  uchyla punkt 2 i na podstawie art. 82 § 3 Kpw zalicza obwinionemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 12 października 2013 roku, to jest 1 (jeden) dzień uznając tym samym karę grzywny za wykonaną w kwocie 200 zł,

c)  jako podstawę prawną rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3 przyjmuję art. 87 § 4 Kw,

2.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

3.  zwalnia obwinionego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierza jedną opłatę za obie instancje w kwocie 30 złotych.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gnieźnie, wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 roku, sygn. akt II K 1339/13 uznał oskarżonego A. S. za winnego tego, że: w dniu 12 października 2013 roku w miejscowości G. na drodze publicznej kierował rowerem w stanie nietrzeźwości tj.0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. wykroczenia z art. 87 § 1 a k.w. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności ze zobowiązaniem do wykonywanie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 82 §3 k.p.s.w. na poczet orzeczonej w pkt 1 kary ograniczenia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 12 października 2013 roku tj. jeden dzień, uznając tym samym karę ograniczenia wolności za wykonaną w rozmiarze 2 dni.

Na podstawie art. 87 § 3 k.w. orzeczono wobec A. S. środek karny w postaci zakazu kierowania rowerami na okres 1 roku.

W ostatnim punkcie wyroku, zasądzono od A. S. na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów sądowych kwotę 100 złotych i wymierzono mu opłatę w kwocie 30 złotych.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się prokurator, zarzucając orzeczeniu mającą wpływ na jego treść obrazę prawa procesowego, a w szczególności art. 82 §2 k.p.s.w., polegającą na błędnym rozstrzygnięciu, co do kary orzeczonej wobec oskarżonego A. S. i wymierzenie na podstawie art. 87 § 1 a k.w. kary 1 miesiąca ograniczenia wolności polegającej na niepopłatnej, dozorowanej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 40 godzin miesięcznie, podczas gdy przepis ten nie przewiduje takiej kary, a jedynie karę aresztu lub grzywny

Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora, pomimo błędnego nazwania postawionego w niej zarzutu jako naruszenia prawa procesowego- zamiast naruszenia prawa materialnego art. 87§ 1 a kw- zasługuje na uwzględnienie, skutkując wymierzeniem podsądnemu przez Sąd II instancji sankcji majątkowej za przypisane mu wykroczenie.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe, wszechstronnie rozważył wszystkie dowody, dokonując ich logicznej i wyczerpującej oceny i poczynił na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne. Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zawiera też wszystkie elementy wymagane przez art. 424 k.p.k., co umożliwia kontrolę tego wyroku przez Sąd Okręgowy.

Zarzut prokuratora znalazł potwierdzenie. Sąd odwoławczy przypomina, że naruszenie prawa materialnego (art.438 pkt 1 k.p.k.) polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Rzeczony zarzut jest wówczas uzasadniony, gdy dotyczy zastosowania albo niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego stosowania.

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy przypomina, że wykroczenie przypisane podsądnemu jest zagrożone wyłącznie karą aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych ( art. 87 § 1a k.w.). Sąd Rejonowy błędnie zatem orzekł wobec obwinionego za osądzony czyn zabroniony- karę ograniczenia wolności.

Sąd odwoławczy zreformował zaskarżone orzeczenie poprzez wymierzenie podsądnemu kary grzywny w wysokości 300 złotych. Powyższa sankcja z racji trudnej sytuacji majątkowej obwinionego, stanowi dla obwinionego realną dolegliwość, uzmysławiającą mu nieopłacalność popełniania podobnych wykroczeń. Powyższa kara grzywny uwzględnia także warunki osobiste i możliwości zarobkowe A. S.. Podsądny jest wszakże osobą posiadająca zawód ślusarza-mechanika, utrzymującą się z prac dorywczych, a nadto mająca na utrzymaniu dwoje dzieci.

Kształtując represję prawnokarną wobec obwinionego, należy położyć akcent na istotne w ferowaniu sankcji za tego rodzaju wykroczenia- względy prewencji generalnej. Wymiar sprawiedliwości jest zobowiązany do zdecydowanego reagowania na wykroczenia polegającego na kierowaniu rowerami w stanie nietrzeźwości i stwarzaniu w ten sposób niebezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, okres roku, na jaki orzeczono środek karny w postaci zakazu kierowania rowerami jawi się jako w pełni adekwatny do okoliczności i niniejszej sprawy i stanowi dla sprawcy sprawiedliwą dolegliwość. Analizując prawidłowość rozstrzygnięcia w zakresie kierowania rowerami, zważyć zwłaszcza trzeba na istotę tegoż środka karnego określonego w art. 29 § 1 i 2 k.w., przewidzianego dla sprawcy przypisanego wykroczenia. Przesłanką stosowania środka karnego w postaci zakazu kierowania rowerami jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez oskarżonego. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach i zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości ( identycznie: wyrok SN V KRN 106/82, OSNPG 1982, z.8, poz. 108). Nie budzi wątpliwości, że w świetle naruszenia elementarnej reguły ostrożności zakazującej kierowania rowerem w stanie nietrzeźwości, obwiniony musiał zostać wyeliminowany z ruchu drogowego na odpowiedni okres.

Sąd odwoławczy uchylił punkt 2 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 82 § 3 k.p.s.w. zaliczył obwinionemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 12 października 2013 roku, to jest 1 ( jeden) dzień, uznając tym samym karę grzywny za wykonaną w kwocie 200 zł.

Korekty wymagała także podstawa prawna rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3, w miejsce błędnie przywołanego art. 87§ 3 kw przyjęto art. 87 § 4 k.p.s.w.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 626 k.p.k., 636 k.p.k. w związku z art. 109 § 2 k.p.s.w. zwolnił obwinionego od obowiązku zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył obwinionemu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 30 złotych.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że;

a)  w miejsce orzeczonej obwinionemu kary 1 miesiąca ograniczenia wolności wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 złotych grzywny,

b)  uchylił punkt 2 i na podstawie art. 82 § 3 k.p.s.w. zaliczył obwinionemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 12 października 2013 roku, to jest 1 ( jeden) dzień, uznając tym samym karę grzywny za wykonaną w kwocie 200 zł

c)  jako podstawę prawną rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3 przyjął art. 87 § 4 k.p.s.w.

2.  w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok,

3.  zwolnił obwinionego od obowiązku zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył obwinionemu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 30 złotych.

SSO Leszek Matuszewski