Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 298/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 28 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 86/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność orzeczonych względem oskarżonego P. S. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności za czyn ciągły z art. 278 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk i w zw. z art. 12 § 1 kk, kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt 3 wyroku, kary 1 roku pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt 4 wyroku i w konsekwencji kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 1 roku i 8 miesięcy w stosunku do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, względy indywidualno-prewencyjne, a także wymagania co do społecznego oddziaływania sankcji karnej nie wskazują na konieczność zastosowania wobec oskarżonego kar łącznej pozbawienia wolności w tak wysokim wymiarze, aby w należyty sposób spełniła cel społecznego oddziaływania oraz zadania represyjno-wychowawcze wobec oskarżonego; orzeczona kara łączna pozbawienia wolności nie uwzględnia należycie dyrektyw szczególnych wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., nie uwzględnia w dostatecznym stopniu okoliczności łagodzących ustalonych przez Sąd, uwzględnia w znaczącym stopniu znaczenie ustalonych w sprawie okoliczności obciążających.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut określony treścią art. 438 pkt 4 kpk jest zarzutem z kategorii ocen i zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy wykaże się, że sąd orzekający pominął istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kary, bądź tym okolicznościom nie nadał właściwego znaczenia i w konsekwencji wymierzył karę niewspółmierną w stopniu rażącym ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2018 r., II AKa 401/17, Legalis nr 1720194). Przypomnieć jeszcze warto, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 1985r. V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę ocen co do jej wymiaru, ale różnice tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można by niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSNKW 1995/5-6/33).

Zarzut ten podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. S. okazał się w całości niezasadny. Wniesiony na korzyść oskarżonego środek odwoławczy nie odniósł bowiem oczekiwanego rezultatu w postaci odmiennego ukształtowania okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary. Sąd Rejonowy kształtując karę dla oskarżonego postąpił zgodnie z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uwzględniając wszystkie występujące w tej sprawie okoliczności korzystne i niekorzystne dla sprawcy, nadając tym elementom odpowiednią wartość i znaczenie. Sąd Okręgowy doszedł do takich wniosków po kontrolnym przeanalizowaniu okoliczności sprawy i uwzględnieniu danych osobopoznawczych o oskarżonym. Dlatego też orzeczone wobec oskarżonego P. S. kary za poszczególne przypisane mu czyny były ze wszech miar celowe, oczekiwane i sprawiedliwe. Sąd Rejonowy przedstawił przesłanki jakimi kierował się przy wyborze wysokości kary. W przypadku kary za czyn z pkt III absolutnie nie sposób mówić o rażąco surowej karze skoro odpowiadała dolnej granicy ustawowego zagrożenia (za kradzież z włamaniem, także w fazie usiłowania grozi kara pozbawienia wolności od roku do lat 10). Kara 3 miesięcy pozbawienia wolności za występek z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, z sankcją od 1 miesiąca do 3 lat pozbawienia wolności uplasowała się zatem także w niskich partiach zagrożenia ustawowego, a apelacja nie dostarczyła żadnych rzeczowych argumentów przemawiających za wydatnym złagodzeniem wymiaru tejże kary wobec oskarżonego, który odpowiadał już karnie za podobne przestępstwo z tej kategorii. Zdecydowanie najsurowiej został przez Sąd I instancji potraktowany czyn ciągły kradzieży z pkt I, za który orzeczono oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, przy zagrożeniu ustawowym od 3 miesięcy do 5 lat. Mając jednak na uwadze wszystkie okoliczności przedmiotowe, stosunkowo wysoką łączną wartość skradzionych elektronarzędzi (18.230 zł) oraz dotychczasową kilkukrotną karalność podsądnego za przestępstwa podobne, orzeczona w zaskarżonym wyroku kara nie mogła być w żadnym razie uznana za nadmiernie surową. Przeciwnie, trafnie odzwierciedla ona wysoki poziom zawinienia oskarżonego, poważną szkodliwość społeczną jego zachowań oraz oddaje właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw. Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska apelującego obrońcy, iżby umniejszała winę oskarżonego okoliczność nieprzemyślanego, niezaplanowanego wcześniej działania sprawcy. Gdyby takie elementy wystąpiły mogłyby zaś zostać ewentualnie wykorzystane do ostrzejszej reakcji prawnokarnej niż ta orzeczona w zaskarżonym wyroku. Natomiast w realiach niniejszej sprawy w zachowaniu oskarżonego, który bez żadnej prawnej przyczyny wchodzi na teren prywatny, uszkadza urządzenie alarmowe i ewidentnie szuka tam przedmiotów zdatnych do zabrania w celu przywłaszczenia, nie dopatrzono się żadnych okoliczności przemawiających na jego korzyść. Nie była to zatem wyjątkowa, incydentalna sytuacja w życiu oskarżonego, tylko kolejny umyślny czyn zabroniony, godzący w cudzą własność. Prawdą jest, że oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu wraz z usiłowaniem kradzieży roweru oraz wskazał gdzie te skradzione sprzęty się znajdują, co pozwoliło pokrzywdzonemu odzyskać prawie wszystkie te urządzenia. A Sąd I instancji słusznie ocenił prawnie te zachowania zaboru jako jeden czyn ciągły z art. 278 § 1 kk oraz z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk. Jednak te pozytywne okoliczności miały jedynie symboliczny wydźwięk jeśli oceniać postawę sprawcy po popełnieniu przestępstwa. Oskarżony nie wykazał bowiem oczekiwanej autorefleksji nad swoim postępowaniem, skoro krótko po tym czynie i złożeniu wyjaśnień 25 lipca 2019 r., tj. w czasie między 10 a 11 sierpnia 2019 r. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem z pomieszczenia gospodarczego. Wymagało to zatem odpowiednio surowej reakcji wymiaru sprawiedliwości.

Apelujący powołując się na okoliczności łagodzące wyraźnie je przeceniał bądź przedstawiał w jednostronny, subiektywny sposób. Zgodzić się zaś trzeba z Sądem I instancji, że mimo przyznania się oskarżonego do popełnienia dwóch z trzech zarzucanych mu przestępstw, nie należało tego elementu przeceniać, zwłaszcza z uwagi na unikanie przez oskarżonego kontaktu z organami prowadzącymi postępowanie przygotowawcze, co skutkowało poszukiwaniem podsądnego listem gończym i koniecznością zawieszenia postępowania. Obrońca w apelacji kładł duży nacisk na to, że oskarżony pozytywnie zmienił się, odbył wszystkie, wcześniej wobec niego orzeczone kary, a od czasu inkryminowanych czynów minęło już ponad 4,5 roku. Były to jednak wybiórcze informacje, które powinny rzutować na wymiar kary. Sąd Rejonowy zaś miał na uwadze wszystkie „oblicza” oskarżonego, jego właściwości oraz to, że doszło do zarządzenia kary pozbawienia wolności z wyroku z dnia 6 lutego 2019 r. warunkowo zawieszonej za występek z art. 178a § 1 kk, a inkryminowane czyny miały miejsce kilka miesięcy po ww. wyroku, czyli w okresie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności za inne rodzajowo ale także umyślne przestępstwo. W ocenie Sądu Okręgowego nie należało też poczytać za wyjątkową zasługę po stronie oskarżonego tego, że odbył kary za wcześniej popełnione przestępstwa, gdyż było to jego obowiązkiem. Poza tym nie można zapominać, że oskarżony wiedząc o toczącym się przeciwko niemu niniejszym postępowaniu wyjechał za granicę, w N. legitymował się cudzym paszportem (k. 218). Był zatem dłuższy czas nieuchwytny, blokując proces i dopiero działania poszukiwawcze spowodowały, że został zatrzymany i osadzony celem odbycia tychże kar. Te okoliczności stawiają oskarżonego w zupełnie innym świetle niż widziałby to apelujący obrońca. W związku z tym twierdzenia skarżącego wyrok o długofalowej, pozytywnej zmianie postępowania oskarżonego, pozostają bardziej w sferze życzeń niż faktów. To zaś, że tak długi okres upłynął od czasu popełnienia przestępstw, za które skazanie nastąpiło wyrokiem Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 28 grudnia 2023 r., było w dużym stopniu spowodowane obstrukcją procesową ze strony podsądnego P. S. (postanowienie o podjęciu zawieszonego dochodzenia z dnia 23 lutego 2023 r.).

Jak pokazuje kompleksowo oceniona dotychczasowa ścieżka życiowa oskarżonego P. S., nadal wymaga on silnego oddziaływania i resocjalizacji, a jego postawa w dużej mierze ma charakter instrumentalny, w celu wywarcia dobrego wrażenia wobec organu orzekającego.

W konsekwencji powyższego Sąd odwoławczy nie uznał również zasadności zgłoszonego zarzutu rażącej niewspółmierności kary łącznej w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy, ponieważ wbrew twierdzeniom apelującego Sąd I instancji wymierzył karę stosownie do dyrektyw z art. 85a kk, bacząc, by jej sumaryczna dolegliwość była sprawiedliwą odpowiedzią na popełnione czyny, tak aby spełniła cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu Okręgowego skoro P. S. co prawda w dość krótkim czasie ale aż trzykrotnie złamał prawo, popełniając przestępstwa częściowo różnorodzajowe, a także działał w okresie warunkowego zawieszenia kary za inny występek, niezasadnym byłoby stosowanie zasady częściowej absorpcji w większym rozmiarze niż to uczynił Sąd Rejonowy w pkt IV zaskarżonego wyroku. Sąd poruszał się przy tym w granicach kary łącznej od 1 roku pozbawienia wolności do kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności (od dnia 24 czerwca 2020 r. po nowelizacji art. 86 § 1 kk dolna granica kary łącznej jest ukształtowana surowiej), czyli orzekł karę mniejszą od sumy kar o 7 miesięcy, wchłaniając w ten sposób w całości karę za występek z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zdaniem Sądu II instancji oskarżony wykazuje cechy zdemoralizowania i poza gołosłownymi deklaracjami nie daje racjonalnych podstaw do przyjęcia, że znacznie złagodzoną karę potraktowałby z pełną odpowiedzialnością i odniosłaby ona oczekiwane efekty. Przeciwnie, mogłoby to tylko zachęcić go do popełniania kolejnych bezprawnych czynów. Wobec powyższego, bacząc aby kara była adekwatna w stosunku do popełnionych przestępstw, należało utrzymać w mocy karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. W tym rozmiarze stanowi ona wyraźny sprzeciw dla tego typu bezrefleksyjnych zachowań i jest dla oskarżonego przestrogą na przyszłość.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności w niższym wymiarze, tj. w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na bezzasadność podniesionego zarzutu.

Kary jednostkowe orzeczone przez Sąd I instancji, jak i kara łączna wymierzona oskarżonemu P. S. odpowiadały dyrektywom sądowego wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, były wyważone i sprawiedliwe, uwzględniając wszystkie istotne dane osobopoznawcze o sprawcy. Żadne z tych kar nie raziły surowością i brak było powodów aby łagodniej ukarać oskarżonego, u którego trafnie stwierdzono oznaki demoralizacji. Wniosek apelującego był też niepełny, gdyż mimo zakwestionowania wymiaru kar za poszczególne, przypisane oskarżonemu w zaskarżonym wyroku czyny, obrońca nie wskazał jaki jego zdaniem powinien być wymiar kar jednostkowych w odniesieniu do oskarżonego P. S.. Ponadto, wnioskowana kara łączna była zaledwie o 2 miesiące niższa niż orzeczona w zaskarżonym wyroku, co sprawiało, że drobna różnica między karą wymierzoną a tą jakiej oczekiwałby apelujący nie spełniała warunku wyraźnej dysproporcji. Dziwi to Sąd Okręgowy o tyle, że w apelacji przytaczano liczne orzeczenia i stanowiska doktryny na temat niewspółmierności kary, jednak ta wiedza teoretyczna nie przełożyła się na jakość zgłoszonego zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd Okręgowy z urzędu dokonał modyfikacji podstawy prawnej rozstrzygnięcia w pkt I zaskarżonego wyroku poprzez dodanie art. 4 § 1 kk, ze wskazaniem, że w tym zakresie znajduje zastosowanie ustawa karna w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu oskarżonego, czyli 21 lipca 2019 r. Nadto zaingerowano w podstawy wymiaru kary za czyny przypisane oskarżonemu w pkt I i III zaskarżonego wyroku, w pkt I przyjmując, że jest nim art. 278 § 1 kk, a w pkt III, że są to art. 14 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zmian dokonano z uwagi na stwierdzoną obrazę prawa materialnego w innym wypadku niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu. Szersze uzasadnienie tych zagadnień zamieszczono poniżej w tabeli 5.2.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy poza zmianami dokonanymi z urzędu, wskazanymi powyżej, a omówionymi w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w zaskarżonym zakresie jest całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt 1 lit. a) Zaskarżony wyrok zmieniono w pkt I przyjmując, że podstawę rozstrzygnięć w tym zakresie stanowi ustawa karna w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu oraz, że podstawę wymiaru kary stanowi art. 278 § 1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Zgodnie z art. 4 § 1 kk jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Wobec tego, że po dacie popełnienia przestępstwa przez oskarżonego (21 lipiec 2019 r.) a wydaniem przez Sąd Rejonowy wyroku doszło do zmiany przepisów karnych dotyczących czynu ciągłego, a chodzi w szczególności o dodanie z dniem 24 czerwca 2020 r. do Kodeksu karnego przepisu art. 57b przewidującego surowsze granice kary w przypadku skazania sprawcy za przestępstwo popełnione w warunkach czynu ciągłego, konieczne było zaznaczenie, że wobec P. S. należało zastosować ustawę obowiązującą poprzednio jako względniejszą dla sprawcy, ponieważ wtedy przepisy Kodeksu karnego nie przewidywały obligatoryjnego zaostrzenia granic kary za przestępstwo popełnione w warunkach czynu ciągłego z art. 12 § 1 kk. Sąd Rejonowy zaniedbał należytego przeanalizowania tego problemu, a w konsekwencji w pkt I wyroku nie wskazał art. 4 § 1 kk.

Ponadto, Sąd II instancji zdecydował aby zmodyfikować podstawy wymiaru kary za omawiany czyn ciągły, który składał się z dokonanej kradzieży i usiłowania kradzieży. W takim przypadku zdecydowanie karę należało wymierzyć na podstawie art. 278 § 1 kk, tj. za formę stadialną dokonania, a przywołanie art. 14 § 1 kk było nieprawidłowe, gdyż przepis ten stanowi o wymierzaniu kary za usiłowanie - w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa. Wymagało to poprawienia, a jednocześnie nie wiązało się z żadnymi niekorzystnymi skutkami dla podsądnego.

2.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt 1 lit. b) zaskarżony wyrok został zmieniony w pkt III poprzez przyjęcie za podstawę wymiaru kary art. 14 § 1 kk w zw. z art. art. 279 § 1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem zmiany w zakresie podstawy wymiaru kary za czyn przypisany oskarżonemu w pkt III zaskarżonego wyroku była stwierdzona obraza prawa materialnego jakiej dopuścił się Sąd I instancji. W tym bowiem przypadku czyn oskarżonego polegający na kradzieży z włamaniem do pomieszczenia gospodarczego zakończył się na fazie usiłowania zaboru dwóch katalizatorów będących własnością J. K., co znalazło odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej tego czynu jako występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk ale w orzeczeniu o karze już nie. Jak zaś powyżej wskazano odnośnie podstawy wymiaru kary za usiłowanie, koniecznym było właśnie tutaj przywołanie przepisu art. 14 § 1 kk przed zastosowanym art. 279 § 1 kk. Wymagało to zatem naprawienia, ale nie wiązało się z żadnymi niekorzystnymi skutkami dla podsądnego na etapie wyrokowania przez Sąd II instancji.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty. Kierując się tą zasadą Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł tj. ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.) i na podstawie art. 2 pkt 4 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 300 zł.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw z art. 624 § 1 kpk, uzasadniających zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia całości kosztów sądowych wygenerowanych w postępowaniu apelacyjnym, zainicjowanego apelacją obrońcy z wyboru.

Na marginesie należało wspomnieć, że w zaistniałej sytuacji procesowej żadnej racji bytu nie znajdował zawarty w apelacji wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak