Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Taberska

Protokolant apl. radc. M. N.

po rozpoznaniu w dniu 27.04.2015 roku

sprawy K. Ś.

obwinionego z art. 92a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 26.11.2014 roku, sygn. akt II W 1249/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie do ponownego rozpoznania.

E. T.

UZASADNIENIE

Do Sądu Rejonowego w Gnieźnie został skierowany wniosek o ukaranie K. Ś. obwinionego o to, że w dniu 11 października 2013 r. o godzinie 09:36 w miejscowości T. kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego D-42, ograniczającego prędkość na tym odcinku do 50 km/h, jadąc z prędkością 112 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.

Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2013r.sygn. akt II W 1249/13 Sąd Rejonowy w Gnieźnie uznał K. Ś. winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 600,00 zł oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 60,00 zł.

Powyższy wyrok został w całości zaskarżony przez obwinionego, który zarzucił rozstrzygnięciu błędne ustalenie faktów, poprzez:

1)  ustalenie, że do jego zatrzymania doszło w miejscowości M., podczas gdy został on zatrzymany w miejscowości M., co zdaniem obwinionego ma istotne znaczenie, ponieważ na trasie z T. do M. nie ma terenu zabudowanego, w konsekwencji czego możliwe jest poruszanie się z większą prędkością;

2)  ustalenie, że funkcjonariusz Policji kończąc kontrolę pojazdu marki O. (...) dostrzegł pojazd kierowany przez obwinionego, podczas gdy zdaniem obwinionego funkcjonariusz w tym czasie nikogo nie kontrolował i znajdował się w radiowozie.

Obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego okazała się skuteczna, prowadząc do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Po pierwsze wskazać należy, iż zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. oraz art. 34 k.p.s.w., to na Sądzie orzekającym spoczywa obowiązek oparcia ustaleń faktycznych na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej przy czym ten Sąd ma mieć na względzie wszystkie okoliczności istotne dla sprawy i dążyć do ich całkowitego wyjaśnienia i w związku z tym, w taki sposób prowadzić postępowanie. Na Sądzie orzekającym spoczywa także obowiązek dokonania – zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów – pełnej analizy i oceny zgromadzonego i przeprowadzonego materiału dowodowego, która winna być zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawierać błędów faktycznych ani logicznych, a przede wszystkim wynikać z kompleksowej, wnikliwej i krytycznej analizy ujawnionego materiału dowodowego. Jednym z podstawowych obowiązków Sądu orzekającego, od którego zależy prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy jest zatem przeprowadzenie tego postępowania nie tylko zgodnie z przepisami proceduralnymi, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy uznał, że po części nie był w stanie przeprowadzić kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku.

Nie przesądzając bowiem kategorycznie już na obecnym etapie postępowania ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności kwestii sprawstwa bądź jego braku po stronie obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu, należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego dowody zebrane w sprawie i przeprowadzone w toku rozprawy nie dają ostatecznego obrazu faktycznego przebiegu zdarzenia, tym bardziej, że obwiniony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności zdarzenia z dnia 11 października 2013 r., relacja świadka D. T. oraz wyjaśnienia obwinionego w sposób jednoznaczny i precyzyjny nie wyjaśniają przebiegu pomiaru prędkości z jaką poruszał się obwiniony, a także zatrzymania obwinionego.

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność ta nie przesądza jednakże na etapie obecnego postępowania odwoławczego o konieczności zastosowania w niniejszej sprawie przez Sąd Okręgowy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 kpw i uniewinnienia oskarżonego z uwagi na nie dające się usunąć wątpliwości. Podkreślić bowiem należy, iż zawarta w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. reguła nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Jest to reguła, która wchodzi w grę wyłącznie wówczas, gdy sąd, pomimo wszelkich starań oraz dokładnego i wyczerpującego postępowania dowodowego wątpliwości tych nie był w stanie usunąć ( tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2007 r., V KK 387/07 OSNwSK 2007/1/2952).

W ocenie Sądu Odwoławczego konieczne zatem wydaje się uzupełnienie materiału dowodowego, które pozwoli jednoznacznie ustalić, czy funkcjonariusz Policji w trakcie, gdy mijał go pojazd prowadzony przez obwinionego, znajdował się w radiowozie, nadto czy w tym czasie po jezdni poruszały się inne pojazdy, prócz pojazdu prowadzonego przez obwinionego, a także w której miejscowości nastąpiło zatrzymanie pojazdu prowadzonego przez obwinionego. Ponowna wnikliwa ocena całego, uzupełnionego materiału dowodowego, dokonana w oparciu o reguły zawarte w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.s., winna dać odpowiedź na pytanie, czy materiał ten pozwala na uznanie, że obwiniony faktycznie popełnił zarzucany mu czyn, czy też nie.

I tak przede wszystkim z uwagi na kwestionowanie przez obwinionego miejsca jego zatrzymania przez D. T. oraz z uwagi na fakt , że D. T. wykonywał sam czynności związane z pomiarem prędkości i zatrzymywaniem kierowców, Sąd winien ponownie przesłuchać tego funkcjonariusza i w konfrontacji z wyjaśnieniami obwinionego, ustalić skąd i dokąd obwiniony jechał i gdzie został zatrzymany. Będzie tu pomocnym notatnik służbowy funkcjonariusza, który umożliwi wskazanie którzy kierowcy i o której godzinie zbliżonej do godziny zatrzymania obwinionego byli zatrzymani i ukarani mandatami przez funkcjonariusza, o której i gdzie został zatrzymany obwiniony i jak ten czas korelował z czasem czynności, które funkcjonariusz musiał w stosunku do innych kierowców wykonywać.

Ważne jest także miejsce zatrzymania obwinionego.

Sam obwiniony już w postępowaniu sądowym wskazywał, że jechał samochodem służbowym z B. przez T. - k. 31 - do B..

Taki kierunek jazdy obwinionego wyklucza możliwość zatrzymania go przez funkcjonariusz w miejscowości M., albowiem według mapy Polski, znajduje się ona w przeciwnym kierunku niż B..

Sąd Rejonowy nie wyjaśnił tej sprzeczności, mimo iż funkcjonariusz podtrzymał swoje twierdzenia, że obwiniony został przez niego zatrzymany w M..

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy stwierdza, iż Sąd Rejonowy, w zakresie przedstawionego obwinionemu zarzutu nie zebrał pełnego materiału dowodowego w niniejszej sprawie, nie dokonał gruntownej i rzetelnej analizy zebranego materiału dowodowego, a wreszcie poczynił ustalenia w zakresie stanu faktycznego sprawy, którym można przedstawić zarzut niepełności oraz dowolności. Powyższe uchybienia bez wątpienia miały istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i dlatego Sąd Okręgowy uznał na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 k.p.w.s., że konieczne jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania sądowego, Sąd Rejonowy winien dokonać wnikliwej oceny całego materiału dowodowego i rozważyć czy materiał ten pozwala na uznanie, bez poważnych wątpliwości, czy obwinionego K. Ś. za sprawcę zarzucanego mu czynu, czy też nie.

Sporządzając zaś pisemne uzasadnienie wydanego wyroku, Sąd Rejonowy winien dokładnie i szczegółowo przedstawić dokonaną przez siebie ocenę materiału dowodowego, tak, aby rozpoznając ewentualne przyszłe apelacje, Sąd Odwoławczy mógł dokonać oceny prawidłowości rozumowania Sądu I instancji.

E. T.