Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 313/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. akt II K 678/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk w zw. z art. 170 § 1a kpk w zw. z art. 285 § 1 kpk poprzez zaniechanie nałożenia na świadka R. N., który jak słusznie stwierdził Sąd I instancji bez należytego usprawiedliwienia, nie stawiał się na kolejne terminy rozpraw, w tym na rozprawę w dniu 17 października 2023 r., kary pieniężnej, celem przymuszenia świadka do stawiennictwa na rozprawę, a zamiast tego ostateczne oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka jako zmierzającego do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania i nieprzydatnego do stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, w przypadku gdy Sąd Rejonowy dysponował informacją od oskarżonego, że świadek ten posiada wiedzę w przedmiocie istotnych okoliczności sprawy (świadek posiada wiedzę w przedmiocie przyczyn pojawienia się S. N. w miejscowości W., a konkretnie danych pracownika, którego oskarżony miał odebrać) i z tego względu bezpośrednie przesłuchanie świadka na rozprawie było konieczne, niezbędne dla poczynienia właściwych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 170 § 1 pkt 5 i 6 kpk w zw. z art. 170 § 1a kk i art. 338 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o zwrócenie się przez Sąd do R. N. o wskazanie danych osób, które miały zostać odebrane przez oskarżonego (wniosku złożonego w związku z oddaleniem wcześniejszego wniosku o przesłuchanie tego świadka), jako zmierzającego do przedłużenia postępowania, a nadto złożonego po siedmiodniowym terminie do złożenia wniosków dowodowych, podczas gdy złożenie przedmiotowego wniosku było konsekwencją oddalenia wniosku o bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka R. N. (wobec czego jego wcześniejsze złożenie było bezprzedmiotowe), okoliczności, które miały być udowodnione, mają istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, a nadto oddalenie tego wniosku w sytuacji gdy siedmiodniowy termin do składania wniosków dowodowych w terminie 7 dni od daty doręczenia aktu oskarżenia, na który powołał się Sąd I instancji na rozprawie w dniu 27 października 2023 r. ma charakter ustawowy, wyłącznie instrukcyjny i nie może być utożsamiany z terminem, o którym stanowi art. 170 § 1 pkt 6 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przytoczone wyżej dwa zarzuty apelacyjne chociaż w apelacji zostały zredagowane jako dwa odrębne to w istocie były ze sobą powiązane i dlatego zostaną razem omówione.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie wykazała żadnych nieprawidłowości w decyzji Sądu niższej instancji o oddaleniu wniosków dowodowych o przesłuchanie na rozprawie w charakterze świadka R. N., a także zwrócenie się do wymienionej osoby o wskazanie danych osób, które miały zostać odebrane przez oskarżonego. Rację miał Sąd Rejonowy, że wnioski te w sposób oczywisty zmierzały do przedłużenia postępowania. R. N. – ojciec oskarżonego był kilkukrotnie wzywany do stawienia się na rozprawie i mimo odbierania kierowanych do niego wezwań nie stawił się na żadnym z wyznaczonych terminów rozpraw. Obrona uparcie dążyła do przesłuchania R. N. w charakterze świadka twierdząc, że posiada on wiedzę o okolicznościach mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a mianowicie danych osób, które w dniu 17 grudnia 2021 r. miały zostać odebrane przez oskarżonego, choć wydaje się, że te informacje mógł od ojca uzyskać sam oskarżony i zawnioskować o przesłuchanie konkretnych już osób jako świadków. Ponadto, Sąd Okręgowy analizując budowaną w tym zakresie linię obrony doszedł do wniosku, że wskazywane dowody miały charakter alibijny, a ich przeprowadzenie, wbrew twierdzeniom obrony nie miało wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy. Nawet gdyby bowiem przyjąć, że oskarżony rzeczywiście w dniu 17 grudnia 2021 r. miał odebrać pracowników swojego ojca to zaplanowanie tej czynności w żaden sposób nie uniemożliwiało S. N. popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 279 § 1 kk. Skoro bowiem w momencie kiedy oskarżony został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji w pobliżu pozostawienia skradzionego pojazdu i wtedy to miał on dopiero jechać by odebrać pracowników ojca, to nic nie stało na przeszkodzie by przed tą czynnością działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży w włamaniem do samochodu marki F. (...) (kradzież miała miejsce przed godziną 05:10 dnia 17 grudnia 2021 r.). W świetle powyżej wyrażonego stanowiska nie ma znaczenia, czy wniosek dowodowy o zwrócenie się przez Sąd Rejonowy do R. N. o wskazanie danych osób, które miały zostać odebrane przez oskarżonego został zgłoszony w odpowiednim terminie. Nie ma więc potrzeby szczegółowego odnoszenia się do argumentów apelującego dotyczących terminu do zgłaszania wniosków dowodowych w postępowaniu karnym. Można jeszcze dodać w tym miejscu, że twierdzenia obrony o tym, że oskarżony miał w dniu 17 grudnia 2021 r. rzeczywiście odebrać pracowników swojego ojca budzą uzasadnione wątpliwości co do swej prawdziwości. Oskarżony nie potrafił bowiem jasno i kategorycznie wytłumaczyć funkcjonariuszom Policji przeprowadzającym z jego udziałem czynności procesowe powodu swojej obecności w godzinach wczesnoporannych w niedalekiej odległości od miejsca pozostawienia skradzionego busa, który ugrzązł na błotnistym podłożu. Tłumaczenie o chwilowym postoju w drodze po pracowników ojca pojawiła się dopiero na późniejszym etapie rozmowy z policjantami. Warto dodać, że oskarżony początkowo mówił, że miał odebrać trzy osoby, potem wspominał jedynie o dwóch, a ostatecznie w postępowaniu apelacyjnym podano dane jedynie jednej osoby do przesłuchania. Trudno też było stwierdzić dokąd oskarżony miał się kierować bo mówił, że to miał być C. albo C. (vide: wyjaśnienia S. N. k. 817). Ilość sprzeczności w budowanych przez obronę tezach mocno poddawała w wątpliwość ich prawdziwość. Uwagi te mają jednak jedynie charakter drugorzędny, ponieważ (jak już wyraźnie podano wyżej) przeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez obronę nie było konieczne w uwagi na ich alibijny charakter.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło by w kontrolowanej sprawie doszło do naruszenia przepisów proceduralnych wymienionych w treści przytoczonych wyżej zarzutów apelacyjnych. Decyzja Sądu Rejonowego o oddaleniu wniosków dowodowych o przesłuchanie R. N. w charakterze świadka oraz zwrócenie się do niego o podanie danych osób, które oskarżony miał odebrać w dniu 17 grudnia 2021 r. była prawidłowa. Dowody te jako mające charakter alibijny nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i zmierzały jedynie do przedłużenia postępowania. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Nadto nie zaszła żadna z sytuacji przewidzianych w art. 437 § 2 kpk uzasadniająca uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (obrońca ustanowiony przed Sądem II instancji - adw. G. R. zgłosił ten wniosek na rozprawie apelacyjnej).

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i uznanie za w przeważającej części niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego S. N., pomimo tego że są one wewnętrznie i wzajemnie spójne, logiczne i konsekwentne, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegającego na przyjęciu, że S. N. wspólnie z inną osobą włamał się do samochodu marki F. (...) poprzez wyłamanie wkładki zamka do drzwi pojazdu i dokonał kradzieży tego samochodu i elektronarzędzi oraz naruszył nietykalność funkcjonariusza publicznego M. W. w sposób opisany w akcie oskarżenia, gdy tymczasem S. N. nie dopuścił się kradzieży z włamaniem (jego obecność niedaleko miejsca, w którym znaleziono skradziony pojazd była przypadkowa), ani naruszenia nietykalności funkcjonariusza publicznego podczas wykonywania czynności służbowych czy w związku z wykonywaniem, takich czynności, skoro zachowanie pokrzywdzonego polegające na pozbawieniu S. N. wolności bez podstawy prawnej (już po przeprowadzeniu czynności legitymowania, bez formalnego zatrzymania) nosiły cechy bezprawności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w przeprowadzonej przez Sąd I instancji ocenie wiarygodności materiału dowodowego, zgłoszonych w apelacji obrońcy oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego mieściła się ona granicach sędziowskiej swobody i została dokonana z poszanowaniem wszystkich dyrektyw wartościowania dowodów ustanowionych w art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Sąd I instancji należycie ocenił wszystkie zgromadzone dowody, zestawił ze sobą ich treść i przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich bądź ich częściom, które zasługiwały na przypisanie takiej cechy w świetle art. 7 kpk. Wobec powyższego Sąd odwoławczy w pełni zaaprobował ocenę dowodów w kształcie dokonanym przez Sąd Rejonowy. Warto z tego miejsca podkreślić, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 46/24, Lex nr 3716556).

Podkreślić jeszcze trzeba, że ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną analizę, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd I instancji w kontekście zasad wiedzy – w szczególności logicznego rozumowania – oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt VIII AKa 237/23, Lex nr 3693629). Wyjaśnienie powyższych kwestii było potrzebne, gdyż wszystkie zarzuty błędnej oceny dowodów opierały się na apriorycznym założeniu o wiarygodności jedynie dowodów korzystnych dla oskarżonego i jednocześnie całkowitej niewiarygodności wszystkich dowodów świadczących na jego niekorzyść. Zabrakło przy tym w złożonym środku odwoławczym przekonującego uzasadnienia stanowiska obrony w omawianej kwestii, zgodnego z dyrektywami ustanowionymi w art. 7 kpk. Taki sposób podważania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji był błędny i przez to nie został on zaaprobowany przez organ odwoławczy. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji wyjaśnienia oskarżonego wcale nie były wewnętrznie spójne i logiczne. S. N. od samego początku nie potrafił racjonalnie wytłumaczyć przebywania w tak wczesnych godzinach w miejscu położonym nieopodal gdzie ujawniono skradzionego busa marki F. (...). Ponadto w przedmiotowym postępowaniu zgromadzono szereg dowodów niekorzystnych dla podsądnego potwierdzających: 1) logowanie się użytkowanego przez niego telefonu na trasie, którą przemieszczał się skradziony samochód kierowany,

2) przebywanie oskarżonego wewnątrz kabiny skradzionego pojazdu (ślad zapachowy),

3) odnalezienie wyrwanej wkładki zamka z F. (...) w samochodzie F. (...), obok którego znajdował się oskarżony w momencie przybycia funkcjonariuszy Policji na miejsce interwencji,

4) pozostawienie materiału DNA oskarżonego na urządzeniu służącym do siłowego wyrywania wkładek zamków w samochodach.

Obrońca oskarżonego starał się podważać i umniejszać wartość tych poszczególnych dowodów, które analizowane łącznie dawały klarowny wniosek o sprawstwie i winie S. N. w zakresie zarzucanego mu w akcie oskarżenia przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Apelujący nie zdołał podważyć wyżej wymienionych dowodów, które pozostawały w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego, który wręcz sugerował, że dowody przeciwko niemu zostały spreparowane przez Policję. Sąd odwoławczy uznał więc, że kwestionowanie przez obrońcę poprawności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy nie było skuteczne. Skarżący konstruując wszystkie zarzuty błędnej oceny dowodów zredagował je w sposób stronniczy i nieuwzględniający dyrektyw z art. 7 kpk, które muszą być bezwzględnie przestrzegane przy czynności oceny materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu karnym, czego też należało oczekiwać od apelującego obrońcy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanym przez Sąd Rejonowy. Ocena wszystkich dowodów (w szczególności wyjaśnień oskarżonego) była prawidłowa i zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego w instancji odwoławczej od popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Nadto nie zaszła żadna z sytuacji przewidzianych w art. 437 § 2 kpk uzasadniająca uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (obrońca ustanowiony przed Sądem II instancji - adw. G. R. zgłosił ten wniosek na rozprawie apelacyjnej).

Lp.

Zarzut

3.3.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie zeznań M. W., A. L., B. D., Ł. K. i W. S. za wiarygodne w zakresie w jakim pozostają one sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego i pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w zakresie w jakim świadkowie ci twierdzili, że:

a) S. N. miał podawać różne przyczyny, dla których znalazł się w miejscu zatrzymania, podczas gdy:

- świadkowie nie byli w stanie stwierdzić jakie kolejne przyczyny swojej obecności przy drodze miał podawać oskarżony;

- zeznania świadków są w tym zakresie wzajemnie sprzeczne – świadkowie A. L., B. D. i Ł. K. zeznali, że oskarżony mówił, że jedzie po pracowników, natomiast M. W. zeznał, że wedle relacji S. N., to oskarżony miał „oczekiwać na znajomych, bo jedzie z nimi do pracy” (s. 14 protokołu rozprawy z dnia 22 marca 2023 r.);

- zeznania świadków są sprzeczne z logicznymi i konsekwentnymi wyjaśnieniami S. N.;

b) oskarżony miał się przyznać do kradzieży pojazdu, podczas gdy:

- takie zachowanie oskarżonego byłoby oczywiście sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, zgodnie ze wskazaniami których sprawca przestępstwa, który pragnie uniknąć odpowiedzialności karnej, podobnie jak osoba niewinna podejrzewana o sprawstwo czynu zabronionego, nie przyznaje się do jego popełnienia i w ten sposób nie kreuje obciążającego jego osobę materiału dowodowego;

- zeznania świadków są w tym zakresie wzajemnie sprzeczne – świadek M. W. zeznał w toku postępowania przygotowawczego, że S. N., wbrew późniejszym twierdzeniom świadków, nie przyznał się do kradzieży, a jedynie, że oświadczył, że „nie ma nic wspólnego z tym pojazdem i nie wie o co chodzi” a następnie, że funkcjonariusze nie mają na niego żadnych dowodów (nie mogli mieć skoro oskarżony nie miał z kradzieżą niczego wspólnego ), podobnie w postępowaniu przygotowawczym zeznał także świadek L.;

- zeznania świadków są sprzeczne z logicznymi i konsekwentnymi wyjaśnieniami S. N.;

c) świadkowie twierdzili, że wkładka do zamka została znaleziona w pojeździe F. (...), podczas gdy zeznania świadków są sprzeczne z logicznymi i konsekwentnymi wyjaśnieniami S. N.;

d) świadkowie twierdzili, że pojazd F. (...) był pusty (nie znajdowały się tak elektronarzędzia), podczas gdy jak wynika z protokołu oględzin pojazdu oraz zeznań pokrzywdzonego przestępstwem kradzieży z włamaniem, który odzyskał pojazd i skradzione przedmioty M. N., elektronarzędzia znajdowały się w znalezionym pojeździe, a nie w samochodzie F. (...),

- co doprowadziło do błędnego uznania zeznań ww. świadków za wiarygodne w zakresie opisu rozmowy z oskarżonym i miejsca, w którym znajdowała się wkładka oraz przypisania oskarżonemu zarzucanego czynu z art. 279 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy kontrolując dokonaną przez organ meriti ocenę dowodów nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości w przypisaniu cechy wiarygodności zeznaniom świadków M. W., A. L., B. D., Ł. K. i W. S.. Sąd Rejonowy trafnie uznał wszystkie te dowody osobowe na zasługujące przypisanie im wiarygodności albowiem były one rzeczowe, logiczne, wewnętrznie spójne i korelowały ze sobą nawzajem oraz z pozostałym niezakwestionowanym materiałem dowodowym sprawy. Żadną przeszkodą dla pozytywnej oceny wartości dowodowej zeznań funkcjonariuszy Policji nie był fakt, że przedstawiony przez nich przebieg zdarzenia nie był zgodny z wyjaśnieniami oskarżonego, konsekwentnie zaprzeczającego swojemu sprawstwu i winie zarówno w zakresie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, jak i czynu z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Wyjaśnienia oskarżonego uznane zostały bowiem słusznie za niewiarygodne, a więc nie zostały wykorzystane przy ustalaniu stanu faktycznego kontrolowanej sprawy.

Odnosząc się do poszczególnych argumentów podniesionych przez obrońcę w ramach tego zarzutu organ odwoławczy wskazuje, że wbrew twierdzeniom skarżącego policjanci wskazali w swoich zeznaniach, jak oskarżony uzasadniał znalezienie się w godzinach wczesnoporannych w miejscu interwencji. To natomiast, że nie pamiętali oni wszystkich (sprzecznych ze sobą), kolejno podawanych przez oskarżonego powodów przebywania nieopodal zakopanego w błocie skradzionego samochodu F. (...) nie oznaczało, że ich zeznania są niewiarygodne. Trzeba pamiętać, że każdy z funkcjonariuszy Policji biorących udział w interwencji w dniu 17 grudnia 2021 r. na co dzień uczestniczy w dużej ilości różnych zdarzeń i trudno oczekiwać w takiej sytuacji by pamiętali oni każdy, najmniejszy fragment każdej z prowadzonych przez nich (bądź będących ich udziałem) interwencji. Warto w tym miejscu podkreślić, że sprzeczność w zeznaniach A. L., B. D., Ł. K. oraz M. W. odnośnie powodu obecności oskarżonego w miejscowości W., o której mowa w zarzucie potwierdzała (wbrew odmiennemu stanowisku apelującego) wiarygodność zeznań świadków. Skoro policjanci zapamiętali inne tłumaczenia oskarżonego, potwierdza to ich zeznania, że podsądny podawał różne powody swojej obecności w miejscowości W.. Ponadto trzeba pamiętać, że biorący udział w interwencji funkcjonariusze Policji mieli przydzielone różne zadania, nie wszyscy też mieli równoczesny kontakt z oskarżonym. W takim wypadku naturalnym jest, że każdy z nich zapamiętał to zdarzenie ze swojej perspektywy, a zaistniałe różnice w opisie przebiegu tej interwencji widoczne w zeznaniach poszczególnych świadków, były niewielkie i możliwe do logicznego wyjaśnienia. Znamiennym jest jednak, że relacja policjantów odnośnie kluczowych elementów wydarzeń z dnia 17 grudnia 2021 r. była spójna i znajdowała ona potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach. Racjonalnym w takim przypadku i wręcz oczekiwanym, było uznanie zeznań wszystkich funkcjonariuszy Policji za wiarygodne, a odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, które takich pozytywnych walorów dowodowych były pozbawione. Przeszkodą dla zachowania wiarygodności zeznań omawianych tu świadków nie było pojawienie się wśród nich informacji o przyznaniu się oskarżonego na miejscu interwencji do popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem do F. (...). Takie zachowanie sprawcy w momencie ujęcia go praktycznie „na gorącym uczynku” nie jest niczym nadzwyczajnym w świetle zasad doświadczenia życiowego. Natomiast zgłaszane przez obrońcę różnice w zeznaniach policjantów co do tego w jaki sposób w trakcie interwencji oskarżony odniósł się do kwestii popełnienia przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk nie osłabiło ich wartości dowodowej. Jak już wskazano wyżej, każdy z funkcjonariuszy Policji wykonywał inne zadania uczestnicząc w interwencji prowadzonej w dniu 17 grudnia 2021 r., a przez to mogli odmiennie zapamiętać sposób zachowania się oskarżonego, w tym tłumaczeń przedstawianych na gorąco w trakcie tej interwencji, tym bardziej, że ulegały one szeregu zmianom. Warto przy tym podkreślić, iż Sąd Rejonowy nie przyjął do swoich ustaleń aby oskarżony wobec funkcjonariuszy jednoznacznie przyznał się do popełnienia kradzieży pojazdu, co jest logiczne, gdyż w takiej sytuacji zostałby on niezwłocznie zatrzymany.

Ponadto, co do faktu odnalezieniu wkładki zamka F. (...) w pojeździe F. (...) dla Sądu rozstrzygająca była treść protokołu przeszukania samochodu F. (...), przy którym znajdował się S. N. i deklarował, że tym autem podróżował. Z tym urzędowym dokumentem w opozycji pozostawały wyjaśnienia S. N. – osoby żywotnie zainteresowanej uniknięciem odpowiedzialności karnej, nie wytrzymując z nim konkurencji. Protokół przeszukania wyraźnie świadczy o tym jakie przedmioty zostały znalezione w trakcie przeszukania F. (...) i dowód ten potwierdza wiarygodność zeznań świadków, jednocześnie podważając prawdziwość wyjaśnień oskarżonego. Wymienione wyżej okoliczności potwierdzają wybiórczość i stronniczość obrońcy przy konstruowaniu zarzutów apelacyjnych.

Sąd odwoławczy nie zaakceptował też argumentacji obronnej nakierowanej na podważenie relacji funkcjonariuszy Policji, w której zwracał uwagę na ich zeznania, że pojazd F. (...) był pusty, co pozostawało w sprzeczności z protokołem przeszukania tego samochodu. Odnosząc się do tego należy podać, że żaden z omawianych tutaj świadków nie przeprowadzał czynności przeszukania F. (...), zadaniem tym zajmowali się technicy kryminalistyki z Wydziału Kryminalnego KPP W M.. Wobec tego nie dziwi, że A. L., B. D., Ł. K. oraz M. W. mogli nie mieć rzetelnej wiedzy, czy w samochodzie F. (...) znajdowały się elektronarzędzia, czy też nie. Oczywiście w tym elemencie ich zeznania nie były podstawą czynionych ustaleń faktycznych, o czym świadczy treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Zgłoszony zarzut sprzeczności zeznań policjantów z protokołem oględzin F. (...) nie wpłynął negatywnie na ocenę wiarygodności tych dowodów osobowych, również z tego powodu, że osoby te wykonując czynności służbowe sprawdzali wnętrze auta w części z drzwiami przesuwnymi, natomiast sprzęt znajdował się w części bagażowej, co potwierdza materiał zdjęciowy w aktach sprawy (k. 183). Konkludując powyższe, zeznania A. L., B. D., Ł. K. oraz M. W. trafnie zostały przez Sąd Rejonowy uznane za wiarygodne, a obrońca oskarżonego nie zdołał skutecznie podważyć prawidłowości oceny tych dowodów osobowych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanym przez Sąd Rejonowy. Ocena wszystkich dowodów (w szczególności zeznań A. L., B. D., Ł. K. oraz M. W.) była prawidłowa i zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego w instancji odwoławczej od popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Nadto nie zaszła żadna z sytuacji przewidzianych w art. 437 § 2 kpk uzasadniająca uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, o rozważenie czego wnosił obrońca oskarżonego na rozprawie przed Sądem Okręgowym w dniu 3 września 2024 r.

Lp.

Zarzut

3.4.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegająca na przyjęciu przez Sąd I instancji, że przeprowadzone w toku postępowania opinia z zakresu badań osmologicznych wskazująca na zgodność zapachową pomiędzy śladem z fotela kierowcy samochodu marki F. (...) a materiałem porównawczym od S. N. stanowi materiał wiarygodny i przydatny dla ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 279 § 1 kk, gdy tymczasem nawet przy błędnym przyjęciu, że zapach oskarżonego znalazł się w skradzionym pojeździe, nie sposób na tej podstawie wysnuwać wniosków o wypełnieniu przez oskarżonego znamion przestępstwa kradzieży z włamaniem – takie stwierdzenie może co najwyżej prowadzić do wniosku, że oskarżony mógł przebywać w samochodzie lub, że na siedzeniu mogły znajdować się jego rzeczy (jako nośnik zapachu).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Warto na wstępie wskazać, że rzeczywiście do niedawna ekspertyza osmologiczna dość często była przeprowadzana w postępowaniach przygotowawczych i traktowana jako pełnoprawny dowód. Nie wykluczało to błędnych rozpoznań dokonywanych tą metodą, lecz jak uczą analizy badawcze, znane z literatury, a także orzecznictwa, błędy zdarzają się przy stosowaniu każdej metody. W kryminalistyce nie ma bowiem nieomylnych metod i pewnych dowodów. Nie oznacza to jednak, że tę metodę trzeba a priori dyskwalifikować ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 lipca 2018 r., sygn. akt II AKa 133/18, Lex nr 2635943). Istotne jest, że obowiązkiem sądu przy ocenie wartości dowodu z opinii osmologicznej jest szczegółowe zbadanie, czy dowód ten z metodologicznego punktu widzenia przeprowadzony został w prawidłowy sposób, a więc taki by możliwa była pełna jego kontrola. Ekspertyza sądowa jako dowód polegający na identyfikacji człowieka na podstawie zapachu przy pomocy specjalnie wyszkolonych oraz posiadających atest psów, a nadto podatna na kontaminację, winna być wykonana według ściśle przestrzeganych reguł, skoro o jej walorze, jako środku dowodowym, decyduje nie tylko jakość badań przeprowadzonych przez biegłego, ale także jakość zabezpieczenia materiału dowodowego i porównawczego. Jako że jest to czynność niepowtarzalna, a nadto z uwagi na ulotność śladów zapachowych i możliwość ich przenikania, niezbędne jest m.in., aby użyte w toku ekspertyzy co najmniej dwa psy pracowały na różnych szeregach selekcyjnych, czyli nowych stelażach, słoikach i pochłaniaczach, co przesądza o konieczności zabezpieczenia kilku śladów dowodowych, porównawczych i uzupełniających ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2005 r., sygn. akt V KK 18/05, Lex nr 200017). Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że ekspertyza osmologiczna stanowiąca dowód w przedmiotowej sprawie została sporządzona rzetelnie oraz zgodnie z wymogami wynikającymi z cytowanych orzeczeń. Nic nie stało więc na przeszkodzie by uznać treść opinii osmologicznej oraz jej wnioski za przydatny materiał dowodowy. Zastrzec jednak należy, że opinia ta nie stanowiła kluczowego, decydującego dowodu ani nie miała fundamentalnego znaczenia przy ustaleniu winy i sprawstwa oskarżonego odnośnie zarzuconej mu kradzieży z włamaniem samochodu F. (...) będącego własnością M. N.. Właściwie opinia ta miała znaczenie drugorzędne i jedynie stanowiła dodatkowe potwierdzenie, że oskarżony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą dokonał występku z art. 279 § 1 kk. Sprawstwo oskarżonego co do tego przestępstwa zostało ustalone w oparciu o dowody potwierdzające logowanie się użytkowanego przez niego telefonu na trasie jaką według wskazać urządzenia GPS poruszał się skradziony samochód F. (...), protokołu przeszukania pojazdu F. (...) użytkowanego przez S. N. (z którego wynikało, że odnaleziono w tym samochodzie wyrwaną wkładkę zamka skradzionego F. (...) oraz narzędzie służące do siłowego wyrywania wkładek zamków), opinii z zakresu badań DNA potwierdzających obecność materiału genetycznego S. N. na narzędziu opisanym wyżej. Znamienne także było zachowanie oskarżonego podczas interwencji w miejscowości W. oraz pokrętne jego tłumaczenia wobec funkcjonariuszy Policji swojej obecności w godzinach wczesnoporannych w odludnym miejscu, nieopodal skradzionego krótko wcześniej samochodu F. (...). Zgodzić się należy z apelującym obrońcą, że w przedmiotowej sprawie nie zgromadzono dowodu, który świadczyłby samodzielnie i bezpośrednio o tym, że to właśnie S. N. dokonał kradzieży z włamaniem do F. (...). Nie było to jednak przeszkodą dla przypisania podsądnemu odpowiedzialności karnej za ten czyn, gdyż dowody poszlakowe zgromadzone w sprawie były wystarczające dla niebudzącego żadnej wątpliwości ustalenia, że to właśnie oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, dokonał przestępstwa z art. 279 § 1 kk (w warunkach multirecydywy z art. 64 § 2 kk). Warto z tego miejsca przypomnieć, że w procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. O dowodzie z poszlak jako pełnowartościowym dowodzie winy oskarżonego można mówić dopiero wówczas, gdy zespół (łańcuch) poszlak rozumianych jako udowodnione fakty uboczne, prowadzi pośrednio do stwierdzenia jednej tylko wersji zdarzenia (fakt główny), z której wynika, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2023 r., sygn. akt II KK 489/21, Lex nr 3585146). Innymi słowy w procesie poszlakowym ustalenie faktu głównego (sprawstwa, czy winy oskarżonego) jest możliwe wtedy, gdy całokształt materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że inna interpretacja przyjętych faktów ubocznych (poszlak) poza ustaleniem faktu głównego nie jest możliwa. Poszlaki należy uznać za niewystarczające do ustalenia faktu głównego, wówczas gdy nie wyłączają one wszelkich rozsądnych wątpliwości w tym względzie, czyli inaczej, gdy możliwa jest także inna, od zarzucanej oskarżonemu, wersja wydarzeń ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 grudnia 2022 r., sygn. akt II AKa 311/22, Lex nr 3650179). Przenosząc powyższe wskazania na grunt rozpoznawanej sprawy należało stwierdzić, że zgromadzone w tym postępowaniu dowody poszlakowe spełniały wszystkie wymogi procesowe. W oparciu o te dowody nie można było bowiem ustalić innego alternatywnego stanu faktycznego i dlatego S. N. należało pociągnąć do odpowiedzialności karnej za ten czyn. Jeszcze raz trzeba przy tym podkreślić, że wydana w sprawie opinia osmologiczna miała jedynie charakter pomocniczy przy ustaleniu stanu faktycznego kontrolowanej sprawy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie dowodów. Ocena ta w odniesieniu do poszczególnych dowodów (w tym opinii osmologicznej) była prawidłowa i zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Znamiennym jest przy tym, że wspomniana opinia osmologiczna miała charakter drugorzędny przy ustaleniu stanu faktycznego kontrolowanej sprawy i przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Wobec tego, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia ww. przestępstwa. Nadto nie zaszła żadna z sytuacji przewidzianych w art. 437 § 2 kpk uzasadniająca uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (wniosek nowo przybranego obrońcy zgłoszony na rozprawie apelacyjnej).

Lp.

Zarzut

3.5.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na przyjęciu przez Sąd I instancji, że przeprowadzona w toku postępowania opinia z zakresu badań genetycznych, zgodnie z którą na zabezpieczonej wyciągarce do zamków ujawniono obecność materiału genetycznego S. N. stanowi materiał wiarygodny i przydatny dla ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 279 § 1 kk, gdy tymczasem może ona jedynie potwierdzić, że oskarżony miał kontakt z przedmiotowym narzędziem, ale już nie, że narzędzie to zostało wykorzystane przez S. N. do kradzieży pojazdu marki F. (...) (zwłaszcza, że opinia mechanoskopijna nie potwierdziła zgodności śladów narzędzia i zamka).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w procesie oceny wartości dowodowej opinii z zakresu badań genetycznych. Treść tej ekspertyzy oraz jej wnioski końcowe były rzeczowe, logiczne i spójne. Ponadto, czego zdaje się nie dostrzegać apelujący, opinia z zakresu badań genetycznych współgrała z pozostałym, nie podważonym w sprawie materiałem dowodowym. Obrońca kwestionując wartość wniosków tej opinii dla rozstrzygnięcia sprawy nie był przekonujący. Zgodzić się z nim należało, że wspomniana opinia z zakresu genetyki pozwalała jedynie ustalić, że S. N. miał kontakt z narzędziem służącym do siłowego wyciągania wkładek zamków w samochodach, znalezionym w użytkowanym przez niego pojeździe F. (...). Rację miał także apelujący, że wydana w sprawie opinia mechanoskopijna nie potwierdziła indywidualnej zgodności śladów wspomnianego wyżej narzędzia z tymi pozostawionymi na wyrwanej z F. (...) wkładce zamka. Niemniej jednak, choć nie dostarczyła potwierdzenia aby tego konkretnego narzędzia użyto do wyrwania wkładki zamka ze skradzionego F. (...), to jednocześnie, nie wykluczyła ona takiej możliwości (stwierdzono zgodność cech grupowych), a zatem omawiana opinia nie stała na przeszkodzie aby przypisać S. N. sprawstwa w zakresie czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Opinia z zakresu badań genetycznych oraz protokół przeszukania F. (...) świadczyły zaś o tym, że S. N. w użytkowanym samochodzie miał narzędzia służące do kradzieży samochodów i musiał ich używać skoro pozostały na nich ślady jego DNA. Poszlaki te prowadzą do wniosku, że oskarżony miał wiedzę jakich narzędzi należy użyć do siłowego wyrwania wkładki zamka w samochodzie by możliwa była jego kradzież, dysponował takimi narzędziami i używał ich. To natomiast, że dowodowo nie wykazano aby to narzędzie pozostawione w samochodzie F. (...) było użyte do wyrwania wkładki zamka F. (...) nie oznacza, że oskarżony jest niewinny i nie brał udziału w kradzieży tego pojazdu. Nie ulega jednak najmniejszej wątpliwości, że tego samego typu narzędziem co zabezpieczone w F. (...) dokonano siłowego wyrwania wkładki zamka F. (...), uruchomiono to auto i sprawcy przemieszczali się skradzionym samochodem oraz F. (...) w kierunku miejscowości W., gdzie nastąpiło nieplanowane zakopanie się skradzionego samochodu na podmokłym terenie. Przebytą trasę potwierdzały logowania się używanego przez oskarżonego telefonu na trasie jaką według wskazać GPS poruszał się skradziony F. (...). Konkludując, opinia z zakresu badań genetycznych trafnie została oceniona jako wartościowy dowód w tej sprawie. Natomiast to, że opinia mechanoskopijna nie potwierdziła zgodności cech indywidualnych narzędzia służącego do siłowego wyrywania zamków (na którym znajdował się materiał DNA oskarżonego) ze śladami stwierdzonymi w uszkodzonej wkładce zamka z F. (...) nie było żadną przeszkodą aby przypisać oskarżonemu popełnienie czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, skoro zachodziła zgodność cech grupowych. Co zaś niezwykle istotne, pozostałe, zgromadzone w tej sprawie dowody o charakterze poszlakowym, pozwalały na przyjęcie, że to oskarżony (działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą) był sprawcą kradzieży z włamaniem rzeczonego F. (...).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w procesie oceny wartości dowodowej opinii z zakresu badań genetycznych. Dowód ten charakteryzował się wszystkimi cechami świadczącymi o jego pozytywnej wartości dowodowej, a obrońca oskarżonego nie zdołał skutecznie podważyć oceny tego dowodu w kształcie nadanym mu przez Sąd Rejonowy. Opinia mechanoskopijna miała mniejsze znaczenie, gdyż wynikała z niej jedynie zgodność cech grupowych między śladami narzędzia do wyrywania wkładek zamków odnalezionych w F. (...) a śladami ujawnionymi w wyrwanej z F. (...) wkładce zamka. Na jej podstawie można było jednak ustalić kolejne poszlaki (umiejętność oskarżonego posługiwania się takimi narzędziami, posiadanie specjalistycznego „złodziejskiego” urządzenia w użytkowanym samochodzie), które w połączeniu z pozostałymi występującymi w sprawie poszlakami (np. zabezpieczona w mieszkaniu oskarżonego instrukcja obsługi awaryjnego uruchomienia samochodów marki F.), pozwalały na niebudzące wątpliwości ustalenie faktu głównego, że to właśnie oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z inną, nieustaloną osobą, w dniu 17 grudnia 2021 r. dokonał kradzieży z włamaniem do F. (...). Wobec powyższego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego w instancji odwoławczej od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Nadto, nie zaszła żadna z sytuacji przewidzianych w art. 437 § 2 kpk uzasadniająca uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, o co alternatywnie wniósł obecny obrońca oskarżonego na rozprawie odwoławczej.

Lp.

Zarzut

3.6.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych wynikający z błędnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, polegający na przyjęciu, że skradziony pojazd znajdował się w odległości zaledwie 50 m od miejsca zatrzymania S. N., w przypadku gdy należycie oceniony materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności zeznania obecnych na miejscu funkcjonariuszy, pozwala na stwierdzenie, że odległość ta mogła być istotnie większa – zeznania świadków są nieprecyzyjne (świadkowie posługują się swoimi szacunkami – odległość nie została precyzyjnie zmierzona) i wzajemnie sprzeczne (wskazywane szacunki różnią się od siebie) – wprawdzie M. W. wskazał składając zeznania przed Sadem odległość „ok. 50 m może nawet nie”, podobnie świadek B. D. w toku postępowania sądowego (odmiennie zeznając w postępowaniu przygotowawczym o odległości 100 m), ale już świadek A. L. wskazał odległość ok. 100 m od miejsca, w którym został zatrzymany oskarżony, a w konsekwencji na uznanie, że przedstawiona przez oskarżonego wersja zdarzeń jest prawdziwa, tzn. że jego obecność bezpośrednio przy drodze, nie miała jakiegokolwiek związku ze skradzionym pojazdem, który znajdował się dalej od jezdni, a wynikała wyłącznie z tego, że oskarżony zatrzymał się w drodze po pracowników, celem zaspokojenia potrzeby fizjologicznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Konieczne jest wyjaśnienie, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może stanowić przyczynę odwoławczą, jeżeli sąd uzna, że uchybienie to mogło mieć wpływ na treść tego orzeczenia. Błąd ten odnosi się więc tylko do tych ustaleń faktycznych, w oparciu o które sąd wydaje orzeczenie ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 420/23, Lex nr 3747978). Zastrzeżenie to było konieczne albowiem skarżący w ramach podniesionego zarzutu skupił się na okoliczności nieistotnej dla przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa co do przestępstwa z art. 279 § 1 kk. Nie ma bowiem większego znaczenia, czy samochód F. (...) znajdował się w odległości 50 m, 100 m, czy nawet w nieco większej odległości od miejsca, w którym funkcjonariusze Policji zastali oskarżonego kręcącego się nerwowo obok pojazdu F. (...). Podkreślić należy, że obecność oskarżonego w nieznacznej odległości od miejsca odnalezienia samochodu F. (...) nie była jedyną okolicznością świadczącą o sprawstwie i winie tego podsądnego. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał bowiem szereg dowodów, na podstawie których możliwe było ustalenie łańcucha poszlak oraz faktu głównego (dowody te zostały konkretnie wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia oraz powyżej w tym uzasadnieniu SO). Obrońca oskarżonego w ramach sporządzonego środka odwoławczego omijał wszystkie te dowody niekorzystne dla jego klienta, skupiając się na drobiazgach, niemających istotnego znaczenia dla przedmiotowej sprawy.

Wracając do meritum zarzutu, na miejscu nie przeprowadzano pomiarów odległości dzielącej F. (...) od F. (...). Wobec tego funkcjonariusze Policji składając zeznania podawali przybliżoną odległość, jaka ich zdaniem dzieliła te dwa pojazdy. Niemniej jednak każdy z policjantów wskazywał na niewielki odstęp pomiędzy pojazdami (nawet odległość 100 metrów nie może być uznana za dużą). Wobec tego za błędne należało uznać dywagacje obrońcy jakoby znajdowanie się tych dwóch samochodów w odległości nawet 100 metrów od siebie miało potwierdzać wersję oskarżonego o przypadkowym zatrzymaniu się w tym miejscu w drodze po pracowników ojca, celem zaspokojenia swojej potrzeby fizjologicznej. Jak bowiem w takim wypadku wytłumaczyć logowanie się telefonu użytkowanego przez oskarżonego na trasie jaką poruszał się skradziony samochód F. (...), a także stwierdzenie śladów zapachowych oskarżonego wewnątrz kabiny pojazdu F. (...). Tych istotnych faktów obrońca już nie poruszał, ignorując istotne dowody w tej sprawie. Taki sposób podważania prawidłowości ustalonego stanu faktycznego był więc nieskuteczny, a twierdzenia obrony ocenione zostały przez Sąd odwoławczy jako chybione.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustalenie faktyczne, któremu poświęcony został omówiony zarzut nie miało znaczenia dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Wobec tego nawet gdyby rzeczywista odległość dzieląca samochód F. (...) i użytkowany przez oskarżonego F. (...) była nieznacznie większa niż ustalił Sąd Rejonowy to nie zmieniało to faktu, że na podstawie łańcucha poszlak wynikającego z wiarygodnych dowodów zgromadzonych w tej sprawie możliwe było niebudzące wątpliwości ustalenie faktu głównego odnośnie winy i sprawstwa oskarżonego co do zarzucanego mu przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Wobec powyższego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego w instancji odwoławczej od popełnienia ww. przestępstwa przeciwko mieniu. Nadto nie zaszła żadna z sytuacji przewidzianych w art. 437 § 2 kpk uzasadniająca uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3.7.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że S. N. dopuścił się przestępstwa kradzieży z włamaniem do pojazdu F. (...) w przypadku, gdy nawet przy błędnym przyjęciu, że oskarżony zatrzymał pojazd F. (...) w związku ze znajdującym się nieopodal skradzionym pojazdem, nie przesądza to jeszcze o tym, że dokonał jego kradzieży – nie można przecież wykluczyć, że w takim przypadku skradziony samochód został jedynie przyjęty przez oskarżonego, co skutkować musiałoby zakwalifikowaniem jego zachowania nie jako przestępstwa kradzieży, a jako przestępstwa stypizowanego w art. 291 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Warte przypomnienia jest, że zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 kpk należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku) ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 53/21, Lex nr 3273034). Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że wszystkie zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego związane z nieprawidłową jego zdaniem oceną zgromadzonych dowodów przez Sąd Rejonowy zostały w postępowaniu odwoławczym uznane za nietrafne. Skarżący nie wykazał żadnych faktycznych nieprawidłowości organu meriti w procesie weryfikacji wiarygodności materiału dowodowego. Konsekwencją było zanegowanie omawianego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, który stanowił jedynie wyraz subiektywnego stanowiska obrońcy sprowadzający się do stwierdzenia, że oskarżony nie popełnił przypisanego mu przestępstwa kradzieży z włamaniem. Podać trzeba, że to całkowicie niesłuszne stanowisko zostało przez obrońcę oparte na dowodzie, któremu prawidłowo odmówiono przymiotu wiarygodności, a mianowicie wyjaśnieniach oskarżonego S. N.. Sprawstwo i wina podsądnego odnośnie przypisanego mu w punkcie I wyroku czynu zabronionego zostało ustalone w sposób niewątpliwy w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy dokładnie wymieniony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia oraz wcześniejszej części przedmiotowego uzasadnienia organu odwoławczego. Dowody te współgrały ze sobą, tworząc logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego obraz przebiegu tego inkryminowanego zdarzenia, a wszelkie sprzeczności w nich zachodzące zostały wyjaśnione w toku niniejszego procesu. Dowody te były podstawą ustalenia łańcucha poszlak, który pozwolił na niebudzące wątpliwości wnioskowanie co do winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie pierwszego z zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów. W pełni zrozumiałym i oczekiwanym było w takiej sytuacji uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu i przypisanie mu w zaskarżonym wyroku przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Sąd Okręgowy popiera to rozstrzygnięcie w całej rozciągłości, uznając je za w pełni prawidłowe.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy na temat sprawstwa i winy oskarżonego co do przypisanego mu czynu wyczerpującego znamiona z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk były poprawne i w całości oparte na wiarygodnym materiale dowodowym. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii zostało osadzone wyłącznie na tych dowodach, które w toku weryfikacji materiału dowodowego zostały odrzucone jako niewiarygodne i tym samym nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Wbrew twierdzeniom apelującego nie było podstaw do wydania wyroku uniewinniającego, jak również uchylania zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3.8.

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych wynikający z błędnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, polegający na przyjęciu, że do naruszenia nietykalności cielesnej M. W., doszło podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych, gdy tymczasem, jak wynika z zeznań samego pokrzywdzonego, funkcjonariusza Ł. K., A. L. i B. D., czynność legitymowania S. N. (na podstawie okazanego przez niego dobrowolnie dowodu osobistego) została już zakończona, oskarżony nie został formalnie zatrzymany, a pomimo tego był przetrzymywany w radiowozie dłuższy czas bez jakiejkolwiek podstawy prawnej, co wyklucza przyjęcie, że do naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza doszło podczas lub w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych.

Błąd w ustaleniach faktycznych wynikający z błędnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, polegający na przyjęciu, że S. N. uderzył w klatkę piersiową funkcjonariusza Policji M. W., gdy tymczasem, jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oskarżony nie uderzył pokrzywdzonego – poza samym pokrzywdzonym, żaden z przesłuchanych w toku postępowania świadków nie widział rzekomego uderzenia (nie widzieli go w szczególności obecni na miejscu zdarzenia A. L., B. D. czy Ł. K.), co więcej, podczas swobodnej wypowiedzi, składając zeznania na rozprawie, M. W. w ogóle o uderzeniu w klatkę piersiową nie wspominał („kiedy ja odwróciłem głowę pan wyskoczył z radiowozu i zaczął mnie szarpać, zaczęliśmy się szarpać i upadliśmy obaj na ziemię” – s. 15 protokołu rozprawy z dnia 22 marca 2023 r.), a jak wynika z kolejnego fragmentu zeznań, złożonych już po odczytaniu protokołu przesłuchania z postępowania przygotowawczego, pokrzywdzony w istocie utożsamia szarpanie za mundur z uderzeniem w klatkę piersiową („rękoma szarpał mnie za mundur i w ten sposób uderzył. W mojej ocenie była to forma uderzenia” – s. 17 protokołu rozprawy z dnia 22 marca 2023 r.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy widział na wstępie potrzebę wyjaśnienia znaczenia jednego ze znamion przestępstwa z art. 222 § 1 kk, którego spełnienie w zachowaniu S. N. negował apelujący. Określenie „podczas pełnienia obowiązków służbowych” należy odnosić do samych czynności wykonywanych przez funkcjonariusza publicznego lub osobę przybraną mu do pomocy. Czynności te muszą jednak formalnie mieścić się w ich prawnym zakresie działania. Trzeba przy tym jednak doprecyzować, że w przepisie art. 222 § 1 kk mowa jest o obowiązkach służbowych, a zatem chodzi nie tylko o czynności służbowe, ale o zachowania, które wykonywane są przez funkcjonariusza publicznego w ramach jego uprawnień, a więc w ramach jego służby. Zwrot „obowiązki służbowe” obejmuje coś innego niż „czynność służbowe”. Zbiory desygnatów obu tych pojęć pozostają bowiem w takiej relacji, że każda czynność służbowa należy do obowiązków służbowych, ale nie każda czynność wykonywana w ramach obowiązków służbowych” jest „czynnością służbową”. Do grupy obowiązków służbowych, które nie będą czynnościami służbowymi, zaliczyć można np. samą obecność na dyżurze, rozmowę z przełożonym lub podwładnym czy też przyjęcie korespondencji urzędowej. W kontekście tego, że w kodeksie karnym w opisie typów czynów zabronionych rozróżnia się pojęcie „obowiązków służbowych” (art. 222 § 1, art. 223 § 1, art. 226 § 1) oraz „czynności służbowych” (art. 224 § 2, art. 225 § 1), jasne staje się, że nie są to zwroty synonimiczne (równoznaczne). Wobec braku definicji legalnej (autentycznej) zwrotu "obowiązki służbowe", jak też i braku ugruntowanej definicji tego zwrotu w języku prawniczym, trzeba ustalić zakres znaczeniowy tego pojęcia na gruncie języka powszechnego. Słowo "obowiązek" tłumaczy się w słownikach języka polskiego jako - w pierwszym znaczeniu: "konieczność zrobienia czegoś wynikającego z nakazu wewnętrznego, moralnego, administracyjnego, prawnego powinność, zobowiązanie" w znaczeniu drugim: "to czynności, funkcje związane z piastowaniem jakiegoś stanowiska, urzędu". Z kolei przymiotnik "służbowy" rozumiany jest jako "dotyczący pracy w instytucji, wynikający z pracy, należny komuś z tytułu pracy, urzędowy, oficjalny". Z uwagi na zakaz wykładni rozszerzającej przepisu określającego znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary (art. 1 § 1 k.k. nullum crimen sine lege certa) jasne jest, że w formule odpowiedzialności za przestępstwo stypizowane w art. 226 § 1 kk mieścić się może tylko takie zachowanie sprawcy czynu (opisane czynnością modalną), które jest podejmowane w tym czasie (podczas), w którym funkcjonariusz publiczny pełni obowiązki służbowe, a zatem funkcjonariusz publiczny podejmuje określoną działalność (czynności, zachowania) z nakazu (konieczności) wynikającego z jego służby, a ponadto sprawca podejmuje czynność sprawczą w związku z taką działalnością funkcjonariusza publicznego. Podstawą zachowania funkcjonariusza publicznego musi więc być obowiązek wynikający z jego służby, a więc zachowanie mieszczące się w ramach jego obowiązków określonych stosownymi regulacjami. Formuła "podczas pełnienia obowiązków służbowych" oznacza "zbieżność czasową i miejscową zachowania sprawcy i wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego", przy czym do stwierdzenia takiego związku wystarczające będzie, że sprawowana przez pokrzywdzonego funkcja lub zespół czynności należących do jego kompetencji jest motywem działania sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2020 r., sygn. akt V KK 136/19, Lex nr 3068896). Warto jeszcze dodać, że funkcjonariusz policji, podejmując nawet w czasie wolnym od służby działania zmierzające do obrony porządku prawnego w zgodzie w rotą ślubowania wynikającego z przepisu art. 27 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o policji, działa w ramach obowiązków służbowych lub w związku z nimi, a tym samym korzysta ze wzmożonej ochrony przewidzianej w przepisie art. 222 § 1 kk i następne, o ile czyni to stosownie do wewnętrznych w służbie wymogów regulujących wykonanie określonych obowiązków służbowych, a tym samym pozwala oskarżonemu w sposób nie budzący wątpliwości na odbicie w jego świadomości wszystkich znamion konkretnego czynu zabronionego, z którego wspomniana dodatkowa ochrona ma wynikać ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 maja 2002 r., sygn. akt II AKa 41/02, Lex nr 75023). Przenosząc treść przytoczonych judykatów na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że ustalenie przez Sad Rejonowy, że do naruszenia nietykalności cielesnej policjanta M. W. doszło podczas wykonywania przez niego obowiązków służbowych było prawidłowe. Odmienne stanowisko obrony wynikało z błędnej interpretacji znaczenia znamienia „obowiązków służbowych”. Znamię to nie oznacza bowiem, że do naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza Policji może dojść wyłącznie w trakcie wykonywania „czynności służbowych” takich jak np. zatrzymanie, czy legitymowanie. Przestępstwo to może być popełnione podczas wykonywania przez policjanta każdego z leżących w zakresie jego służby „obowiązków służbowych”. Nie ulega żadnej wątpliwości, że w momencie kiedy S. N. uderzył w klatkę piersiową i szarpał sierż. M. W., ten drugi wykonywał swoje obowiązki służbowe. Wymieniony funkcjonariusz Policji prowadził bowiem interwencję zleconą mu przez dyżurnego w związku ze zgłoszeniem kradzieży samochodu F. (...). W trakcie tej interwencji policjanci udali się do miejscowości W., gdzie dostrzegli stojący na bocznej drodze F. (...), użytkowany przez oskarżonego. Wobec podejrzenia, że kierowca F. (...) może być zamieszany w kradzież F. (...) policjanci wylegitymowali S. N., a następnie z uwagi na jego nerwowe zachowanie polecili mu pozostanie w radiowozie na tylnym siedzeniu do czasu zakończenia interwencji. W czasie kiedy podsądny znajdował się w radiowozie M. W. podejmował kolejne czynności związane z prowadzoną interwencją, mające na celu ustalenie dokładnego miejsca położenia skradzionego pojazdu F. (...). Funkcjonariusz ten wykonywał więc nadal swoje „obowiązki służbowe” i nie ma przy tym znaczenia czy obowiązki te ściśle dotyczyły osoby S. N., czy też miały one na celu ustalenie okoliczności nie związanych ściśle z podsądnym. W tym momencie kiedy M. W. stał przy radiowozie wykonując swoje „obowiązki służbowe” został zaatakowany przez S. N., który uderzył policjanta obiema rękami w klatkę piersiową, odepchnął go i próbował uciec, a kiedy został obezwładniony przez M. W. zaczął się z nim szarpać. Zdaniem Sądu odwoławczego takie zachowanie wyczerpuje absolutnie wszystkie znamiona przestępstwa z art. 222 § 1 kk, a odmienne stanowisko obrony wynikało z błędnej interpretacji jednego ze znamion tego typu czynu zabronionego.

Nie sposób także zgodzić się z apelującym aby błędne było ustalenie, że S. N. uderzył w klatkę piersiową funkcjonariusza Policji M. W.. Wynikało to bowiem wprost z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego. Ponadto, nie było przeszkodą dla przyjęcia takiego ustalenia faktycznego to, że żaden z pozostałych policjantów uczestniczących z interwencji prowadzonej w dniu 17 grudnia 2021 r. nie widział uderzenia M. W. przez oskarżonego w klatkę piersiową. Pamiętać trzeba, że każdy z tych funkcjonariuszy wykonywał na miejscu zdarzenia różnego rodzaju czynności związane ze zgłoszoną kradzieżą z włamaniem. B. D. i Ł. K. w momencie uderzenia pokrzywdzonego przez S. N. w klatkę piersiową, przeczesywali teren w poszukiwaniu skradzionego F. (...). Wracając do swojego radiowozu dostrzegli jedynie, że M. W.szarpie się z oskarżonym i wtedy przybiegli mu na pomoc. Nie dziwi w takiej sytuacji, że wymienieni nie widzieli momentu uderzenia policjanta w klatkę piersiową. Natomiast kolega z patrolu pokrzywdzonego – A. L. w feralnym momencie siedział z oskarżonym na tylnej kanapie radiowozu i zanim wysiadł ze swojego miejsca i okrążył radiowóz to S. N. leżał już na ziemi i szarpał się z M. W.. Podkreślić należy, że niezaobserwowanie przez tych trzech policjantów uderzenia M. W. przez oskarżonego w klatkę piersiową nie wykluczało przyjęcia takiego ustalenia faktycznego, skoro wynikało ono z wiarygodnych zeznań samego pokrzywdzonego. Nie ma przy tym znaczenia, że S. N. składając wyjaśnienia zaprzeczał popełnieniu przestępstwa z art. 222 § 1 kk albowiem ten dowód osobowy został należycie oceniony jako niewiarygodny. Oskarżony zaprzeczał także szarpaniu się z M. W., na którą to okoliczność zostało zgromadzonych więcej wiarygodnych dowodów osobowych (zeznania wszystkich czterech policjantów). Naturalnym i w pełni właściwym procesowo było w takim przypadku czynienie ustaleń faktycznych na temat zachowania oskarżonego ujętego w punkcie II zarzutów (art. 222 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk) w oparciu o wiarygodne zeznania policjantów, a nie wyjaśnienia oskarżonego, które tą istotną cechą się nie charakteryzowały. Obrońca oskarżonego dążył do zdyskwalifikowania zeznań M. W. zwracając uwagi na występujące w nich sprzeczności odnośnie tego, czy rzeczywiście został on uderzony w klatkę piersiową, czy też nie. Odnosząc się do tego należy zwrócić uwagę, że składając zeznania w postępowaniu przygotowawczym M. W. stanowczo wskazał na uderzenie go przez oskarżonego w klatkę piersiową i opisał jak to uderzenie wyglądało. Znamienne jest, że to właśnie te zeznania (pominięte przez obronę) były składane „na gorąco”, w niedługim czasie po zdarzeniach z dnia 17 grudnia 2021 r. i to im należało dać prymat przy ustalaniu tej konkretnej okoliczności. Po tej dacie M. W. z uwagi na charakter wykonywanej służby uczestniczył w dużej liczbie interwencji. Mogło to wpłynąć negatywnie na możliwość dokładnego odtworzenia w trakcie składania zeznań na rozprawie dokładnego przebiegu sytuacji z dnia 17 grudnia 2021 r. Można dodać, że M. W. składając zeznania na rozprawie nie wycofał się z tego, że został uderzony w klatkę piersiową przez oskarżonego, tylko niezbyt precyzyjnie tłumaczył jak to uderzenie wyglądało. Konkludując, zeznania tego funkcjonariusza Policji odnośnie tej konkretnej okoliczności trafnie zostały ocenione jako wiarygodne i Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił na podstawie zeznań ww. policjanta składanych w postępowaniu przygotowawczym (podtrzymanych na rozprawie), że do uderzenia go w klatkę piersiową przez oskarżonego faktycznie doszło.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy na temat sprawstwa i winy oskarżonego co do przypisanego mu czynu wyczerpującego znamiona z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk były poprawne i w całości oparte na wiarygodnym materiale dowodowym. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii zostało osadzone wyłącznie na dowodzie, który w toku weryfikacji materiału dowodowego został odrzucone jako niewiarygodne i tym samym nieprzydatny dla ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Wbrew twierdzeniom apelującego nie było podstaw do wydania wyroku uniewinniającego, jak również uchylania zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3.9.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Obraza prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego błędne zastosowanie do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w zakresie w jaki Sąd I instancji stwierdził, że oskarżony posiadał substancję zawierające w sobie środek odurzający i substancję psychotropową, pomimo tego że narkotyk będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załączniku do tego aktu prawnego (co zostało wykazane), ale również kryterium ilościowe pozwalające na co najmniej jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej, która to kwestia nie była w ogóle przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przy ocenie, czy w rozumieniu art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ujawniona ilość narkotyków jest nieznaczna, bierze się pod uwagę nie tylko to, ile one ważą, lecz także przesłanki wymienione w art. 115 § 2 kk. Instytucja określona w powyższym przepisie ma charakter fakultatywny, a zatem przewiduje tylko uprawnienie, a nie obowiązek, umorzenia postępowania. Przepis ten adresowany jest do sprawców jednorazowych, którzy mieli minimalny, sporadyczny kontakt ze środkiem odurzającym, na zasadzie tylko jednorazowego odurzenia się ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII AKa 39/23, Lex nr 3747610). Mając na względzie powyższe, organ odwoławczy stwierdził, że po pierwsze nie mogło być mowy o obrazie prawa materialnego skoro wskazany przepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie ma mocy nakazu, a po drugie, rozpatrując tenże zarzut w kategoriach błędu w ustaleniach faktycznych nie stwierdzono aby Sąd Rejonowy popełnił błąd nie przyjmując, że oskarżony posiadał śladową ilość tych zakazanych substancji. Chociaż ilość narkotyków zatrzymanych u oskarżonego (w dwóch miejscach), do których posiadania się przyznał, była nieznaczna, to jednak była ona policzalna i wystarczająca dla co najmniej jednorazowego odurzenia jednej osoby (3-CMC) oraz zażycia (marihuana). Znamienne jest przy tym, że oskarżony był już w przeszłości karany za posiadanie narkotyków i jest to kolejne tego typu przestępstwo jakiego się dopuścił. Nie bez znaczenia jest także fakt, że posiadał on dwie różne substancje narkotyczne i popełnił dwa czyny zabronione pozostające w ciągu z art. 91 § 1 kk. Wszystko to przemawiało za stwierdzeniem, że dwukrotnie zostały wyczerpane wszystkie znamiona występku z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i przypisanie oskarżonemu ciągu przestępstw z tego przepisu było prawidłowe. Nie można zgodzić się z obrońcą by Sąd Rejonowy nie rozważył kryterium ilościowego narkotyków będących przedmiotem omawianego ciągu przestępstw, gdyż przypisano oskarżonemu sprawstwo z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a nie z art. 62 ust. 1 tej ustawy, właśnie z uwagi na ilość narkotyków jakie zostały u niego zatrzymane. Sąd Rejonowy zbadał więc tą okoliczność i miał ją na względzie przy wyrokowaniu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a co do czynu z art. 222 § 1 kk ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa za ciąg przestępstw z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii było w pełni prawidłowe. Natomiast przeciwne stanowisko obrony wynikało z błędnego założenia, że zatrzymana przy oskarżonym ilość narkotyków była niepoliczalnie mała. Nie było podstaw więc do ingerencji w zaskarżony wyrok w tym zakresie. A właściwym wnioskiem końcowym powinien być postulat o uchylenie punktu V wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Lp.

Zarzut

3.10.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Rażąca niewspółmierność orzeczonych względem oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej w przypadku, gdy wystarczającym dla osiągnięcia celów kary, przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu czynów, byłoby orzeczenie kar jednostkowych w niższym wymiarze oraz kary łącznej nieprzekraczającej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających wymiar orzeczonej kary ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kary jednostkowe, czy też kara łączna raziły surowością w stosunku do wagi i okoliczności osądzanych czynów. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kar jednostkowych wziął pod uwagę wszystkie występując w kontrolowanej sprawie okoliczności, wśród których wyraźnie górowały te obciążające, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednio surowym wymiarze poszczególnych kar jednostkowych. Wymiar kar jednostkowych został też właściwie zróżnicowany, w zależności od ciężaru gatunkowego przestępstwa i zagrożenia ustawowego (przy kradzieży z włamaniem było obligatoryjne obostrzenie kary z art. 64 § 2 kk).

Zauważyć należy, że skarżący wytykając organowi meriti niewspółmierność orzeczonej kary nie przedstawił rzeczowej argumentacji uzasadniającej słuszność prezentowanego w apelacji stanowiska. Omawiany zarzut był więc w istocie pozbawiony odpowiedniego uzasadnienia i sprowadzał się jedynie do polemiki ze słusznym stanowiskiem Sądu Rejonowego co do wymiaru kary. Obrońca oskarżonego przekonując o niewspółmierności kary orzeczonej za czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk powoływał się na okoliczności, które nie mogły mieć znaczenia dla wymiaru kary. To bowiem, że skradziony samochód razem z narzędziami został odnaleziony tego samego dnia nie było zasługą oskarżonego, tylko właściciela skradzionego pojazdu, który niezwłocznie po otrzymaniu informacji o zaginięciu samochodu powiadomił organy ścigania przekazując im na bieżąco informacje o trasie przemieszczania się pojazdu widocznej w systemie GPS. Okoliczności te nie miały więc wpływu na ocenę stopnia społecznej szkodliwości tego czynu jakiego dopuścił się S. N.. Ponadto dwa czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, co również wpływało negatywnie dla oskarżonego na ustawowe granice kary za te zachowania. Sąd wymierzając kary za czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii miał na względzie ilość narkotyków posiadanych przez oskarżonego i uwzględnił tę okoliczność w wymiarze kary. Podkreślić należy, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, wobec której uprzednio orzekane i odbywane kary nie przyniosły oczekiwanego rezultatu resocjalizacyjnego. Oskarżony wszystkich przypisanych mu czynów dopuścił się w warunkach recydywy, co wyraźnie wskazuje, że jest on sprawcą zdemoralizowanym, bezrefleksyjnie naruszającym porządek prawny. S. N. po raz kolejny wszedł w konflikt z prawem, popełniając praktycznie jednego dnia aż cztery czyny zabronione. Dlatego też to wszystko znalazło odzwierciedlenie w wymiarze kar jednostkowych, które chociaż surowe nie mogły być uznane za niewspółmierne. Sąd Okręgowy nie miał również żadnych zastrzeżeń do wymiaru kary łącznej, która uwzględniała wszystkie okoliczności wymienione w art. 85a kk oraz związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy przestępstwami podlegającymi objęciu węzłem kary łącznej. Określając wysokość kary łącznej Sąd Rejonowy miał na względzie bliski związek czasowy między tymi czynami, który nie mógł jednak determinować wymiaru kary łącznej. Oskarżony dopuścił się popełnienia aż czterech czynów, przy czym w wypadku trzech z nich godziły one w różne dobra prawne. Decyzja o zastosowaniu w takiej sytuacji zasady asperacji była słuszna, a wymiar kary łącznej został oceniony przez organ odwoławczy jako odpowiedni.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze i wymierzenie oskarżonemu następujących kar: co do czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk – 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, co do czynu z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk – 4 miesięcy pozbawienia wolności i czynów zakwalifikowanych z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk – 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw dla uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kary jednostkowe oraz kara łączna orzeczone przez Sąd Rejonowy w kontrolowanej sprawie były współmierne do wagi czynów przypisanych S. N.. Przeciwne stanowisko obrońcy oskarżonego nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego. Nie było żadnych powodów dla dokonywania przez organ odwoławczy ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia w zakresie dotyczącym wymiaru kar jednostkowych oraz kary łącznej. Kary zaproponowane w apelacji należało ocenić jako zbyt łagodne, które nie spełniły by oczekiwanych celów kary tak w oddziaływaniu na sprawcę, jak i w odbiorze społecznym.

Lp.

Zarzut

3.11.

Zarzuty podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, tj. zeznań oskarżyciela posiłkowego poprzez uznanie, że sam oskarżyciel posiłkowy nie był w stanie kategorycznie wskazać, że wszystkie uszkodzenia wynikały z popełnienia przestępstwa, w sytuacji gdy do jakichkolwiek uszkodzeń nie doszłoby gdyby oskarżony nie dopuścił się kradzieży z włamaniem samochodu oskarżyciela posiłkowego, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w pkt II wyroku, bowiem doprowadziło do zaniżenia wysokości orzeczonej nawiązki.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, tj. dokumentów załączonych do pisma z dnia 5 kwietnia 2023 r. obrazujących wysokość poniesionej szkody z tytułu kradzieży z włamaniem samochodu oskarżyciela posiłkowego, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w pkt II wyroku, bowiem doprowadziło do uznania, że trudno precyzyjnie wskazać wartość szkody, co skutkowało zaniżeniem wysokości orzeczonej nawiązki i stwierdzeniem, że oskarżony nie może odpowiadać za to, że samochód i elektronarzędzia nie zostały oskarżycielowi posiłkowemu zwrócone niezwłocznie.

Rażąca niewspółmierność nawiązki orzeczonej wobec oskarżonego S. N. na rzecz oskarżyciela posiłkowego, w sytuacji gdy materiał dowodowy w postaci zeznań oskarżyciela posiłkowego i dokumentów ukazujących wysokość poniesionej szkody jednoznacznie ukazywały w jakiej kwocie winna zostać ona zasądzona.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy postanowił łącznie rozpoznać wszystkie zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego albowiem były one ze sobą ściśle powiązane. Przechodząc do meritum zarzutów, organ odwoławczy (poza jednym elementem) nie stwierdził nieprawidłowości w decyzji Sądu Rejonowego o negatywnym rozpoznaniu wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody wynikłej z przestępstwa. Znamiennym jest, że dla orzeczenia omawianego środka kompensacyjnego konieczne jest ustalenie, że szkoda pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przestępstwem przypisanym sprawcy. Tymczasem szkody, jakich naprawienia domagał się pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie pozostawały w takim związku z przestępstwem z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Oskarżyciel posiłkowy domagał się bowiem zwrotu należności poniesionych przez okres, w jakim nie mógł korzystać z pojazdu F. (...), z tytułu ubezpieczenia, rat leasingowych, a także kosztów jakie płacił firmie (...) za najem sprzętu do prac budowlanych. Tymczasem koszty te oskarżyciel posiłkowy ponosiłby bez względu na to, czy przestępstwo jakiego dopuścił się S. N. zostałoby popełnione, czy też nie. Odnośnie dodatkowych kosztów naprawy samochodu w kwocie 1.382,61 zł należy wskazać, że z dokumentów dołączonych do akt sprawy wynika, iż elementy objęte tą późniejszą naprawą zostały wymienione na wyraźne życzenie właściciela samochodu. Naprawa ta celowo została objęta inną fakturą VAT i nie zgłoszono jej do ubezpieczyciela pojazdu F. (...). Nie sposób więc ustalić wyłącznie w oparciu o przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego fakturę oraz zeznania właściciela pojazdu – M. N., czy wymiana elementów wymienionych w ramach tej naprawy pozostawała w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przestępstwem przypisanym oskarżonemu. Nie można było bowiem z całą pewnością wykluczyć, że dodatkowe mankamenty powstały po zwrocie pojazdu właścicielowi albo też, że były one wynikiem nieprawidłowo przeprowadzonej pierwszej, dużej naprawy. Słuszna była w takim przypadku decyzja Sądu Rejonowego o zaniechaniu orzeczenia środka kompensacyjnego w postaci naprawienia szkody w wysokości jakiej domagał się oskarżyciel posiłkowy. Ponadto, organ odwoławczy nie stwierdził by doszło do błędnej oceny dowodów wymienionych w zarzucie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Podkreślić należy, że dowód osobowy oraz dowody dokumentowe wskazane w zarzucie zostały uznane za wiarygodne. Niemniej jednak nie mogły być one podstawą do orzeczenia środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody (poza elementem podatku VAT omówionym poniżej) z uwagi na powyżej wyjaśnione okoliczności. Przeciwne stanowisko pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dostrzegł jednak jedno uchybienie po stronie organu meriti. Mianowicie, oskarżyciel posiłkowy wykazał w toku postępowania karnego, że w następnie naprawy samochodu F. (...) wynikłej z przypisanego oskarżonemu czynu z punktu I wyroku, był zobowiązany do zapłaty podatku VAT od faktury VAT nr (...) i jedynie połowę tej kwoty (1/2 z 6.756,78 zł) mógł odliczyć w ramach rozliczeń księgowych w prowadzonym przez siebie przedsiębiorstwie. Drugą część tego podatku musiał zapłacić i pieniądze te nie zostały mu zwrócone. Sąd Rejonowy nie dostrzegł tego aspektu i nie zbadał go pod kątem zasadności orzeczenia środka kompensacyjnego. Tymczasem koszt ten należało uznać za szkodę pozostającą w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przestępstwem, ponieważ gdyby samochód nie został skradziony nie byłoby konieczności jego naprawy, a następnie zapłaty podatku VAT wynikającego z faktury wystawionej za naprawę pojazdu. Sąd Okręgowy uznał, że zasadne było nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia tej konkretnej szkody poprzez zapłatę pozostałej części podatku VAT od faktury VAT nr (...), której oskarżyciel posiłkowy nie mógł rozliczyć w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dlatego też dokonano w instancji odwoławczej stosownej modyfikacji zaskarżonego wyroku. należało przy tym przyjąć, że jest to częściowe naprawienie szkody z art. 46 § 1 kk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt II i orzeczenie od oskarżonego nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. N. w wysokości 18.237,54 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku potwierdziła słuszność wyłącznie jednego z elementów poruszonych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Mianowicie rzeczywiście zasadne było orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w postaci ½ części podatku VAT od faktury VAT nr (...), który pokrzywdzony musiał zapłacić, a nie mógł go rozliczyć w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jedynie ten element pozostawał w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przestępstwem z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk przypisanym S. N.. Pozostałe kwoty jakich zasądzenia domagał się pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, w takim bezpośrednim związku z czynem zabronionym nie pozostawały, co uniemożliwiało orzeczenie środka kompensacyjnego w wyższej aniżeli 3.378,39 zł kwocie. Wobec powyższego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok jednakże tylko częściowo uwzględnił żądania apelującego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w pozostałej części (poza zmianą opisaną w pkt 5.2.) – pkt 1 wyroku Sądu Okręgowego z dnia 3 września 2024 r.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w pozostałej części (poza zmianą opisaną w pkt 5.2.) była całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, znaczącej części zarzutów apelacji obrońcy oskarżyciela posiłkowego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia szkody wynikającej z czynu przypisanego w punkcie I, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. N. kwoty 3.378,39 zł – pkt 2 wyroku Sądu Okręgowego z dnia 3 września 2024 r.

Zwięźle o powodach zmiany

Kontrola odwoławcza potwierdziła, że Sąd Rejonowy nie zbadał czy ½ podatku Vat od faktury VAT nr (...), jaką zmuszony był zapłacić oskarżyciel posiłkowy i nie mógł jej rozliczyć w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, stanowiła szkodę w rozumieniu art. 46 § 1 kk. Organ meriti w ogóle nie zbadał tego zagadnienia, co wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Tymczasem należność ta pozostawała z bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przestępstwem jakiego dopuścił się S. N.. Tym samym były podstawy do orzeczenia środka kompensacyjnego w tej części. Dlatego też organ odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w sposób opisany powyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. Koszty procesu zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują m.in.: koszty sądowe na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postepowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyżej przytoczone normy prawne, Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego S. N. kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł (ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism), co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.)). Ponadto, na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 400 zł.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak