Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 326/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 29 stycznia 2024 r., sygn. akt II K 326/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 170 § 1 pkt 3 i 5 kpk w zw. z art. 169 § 2 kpk i art. 6 kpk poprzez odmowę uwzględnienia wniosku dowodowego obrońcy o zwrócenie się do hotelu pracowniczego E. w W. o podanie, czy P. S. (1) był zameldowany tam kiedykolwiek wcześniej niż w dniu 30 grudnia 2022 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie potwierdził zarzucanego uchybienia procesowego w postaci decyzji Sądu I instancji o oddaleniu wniosku dowodowego zgłoszonego przez obrońcę oskarżonego na rozprawie w dniu 29 stycznia 2024 r., o ustalenie w hotelu pracowniczym E. w W. czy P. S. (1) był tam zameldowany kiedykolwiek wcześniej niż w dniu 30 grudnia 2022 r. - jako dowodu nie mającego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzającego do przedłużenia postępowania. Sąd Okręgowy w pełni podziela zapatrywanie Sądu Rejonowego w tym zakresie. Warto podkreślić, że oskarżony składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym nie wskazywał by znał osobę świadka P. S. (1) i miał z nim kiedykolwiek styczność, a tym bardziej sprzeczkę o miejsce parkingowe. Podsądny powoływał się na taką okoliczność dopiero na rozprawie chcąc osłabić wiarygodność świadka P. S. (1), którego zeznania były głównym dowodem obciążającym M. M. (1). Ponadto, z żadnego innego dowodu nie wynikało aby świadek P. S. (1) jeszcze przed inkryminowanym zdarzeniem spotkał oskarżonego i miał z nim jakikolwiek zatarg. Natomiast świadek P. S. (1) zeznał jednoznacznie, że w dniu 30 grudnia 2022 r. widział M. M. (1) po raz pierwszy. Można jedynie nadmienić, że nawet gdyby założyć, że oskarżony i świadek P. S. mieli ze sobą już wcześniej kontakt i doszło między nimi do przypadkowego nieporozumienia, to nakazana byłaby wzmożona ostrożność przy ocenie takich niekorzystnych dla oskarżonego zeznań ale nie oznaczałoby to automatycznego odrzucenia tego dowodu jako niewiarygodnego, gdyż byłoby to sprzeczne z istotnymi dyrektywami odpowiadającymi za prawidłową ocenę dowodów w procesie karnym. W realiach przedmiotowej sprawy nie było jednak najmniejszych podstaw aby wyjść w tym zakresie poza rozważania teoretyczne. Słusznie bowiem Sąd Rejonowy krytycznie ocenił tą późno dodaną, a istotną dla linii obrony okoliczność, zwłaszcza w kontekście szeregu innych zmian i nieścisłości w relacjonowanym przez niego zdarzeniu, będącym przedmiotem wyrokowania. Z kolei zeznania świadka P. S. (1) cechowała logika, rzeczowość, wewnętrzna spójność, a poza tym znajdowały one potwierdzenie w innych wartościowych dowodach, przez co zasługiwały na miano wiarygodnych. Konkludując, decyzja Sądu Rejonowego o oddaleniu wniosku dowodowego była prawidłowa, gdyż okoliczność jaka miała zostać tym dowodem wykazana nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a przeprowadzenie dowodu zmierzałoby wyłącznie do zbędnego przedłużenia prowadzonego postępowania karnego. Istotne jest przy tym, że zasadą w procesie karnym jest kumulacja materiału dowodowego. Nie można więc w kwestiach niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie prowadzić w nieskończoność postępowania dowodowego, czy dowolnie dopuszczać dowody zgodnie z wolą każdego z uczestników postępowania. Taki tryb procedowania byłby zaprzeczeniem istoty procesu karnego ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2022 r., sygn. akt II AKa 263/20, Lex nr 3460891).

W apelacji obrońca, bez podniesienia konkretnego zarzutu odwoławczego zgłosił także zastrzeżenia co do zaistniałych jego zdaniem zaniechań pozyskania w postępowaniu przygotowawczym nagrań z monitoringu. Sąd odwoławczy krytycznie odniósł się do tych obiekcji. Jak wynika z akt sprawy, organ prowadzący postępowanie przygotowawcze podjął szereg działań mających na celu uzyskanie nagrania z monitoringu z kamer zamontowanych na budynku hotelu pracowniczego E., które jednak nie przyniosły oczekiwanego rezultatu (jedna była atrapą, a druga kamera od dłuższego czasu nie działała). Nie były co prawda podejmowane działania procesowe w celu ustalenia na ile monitoring miejski byłby pomocny dla zbadania czy oskarżony prowadził samochód w stanie nietrzeźwości, jednakże nie były to uchybienia proceduralne mogące mieć wpływ na wyrokowanie, a poza tym nie miał na to żadnego wpływu organ orzekający w I instancji. Zgodnie zaś z naczelnymi zasadami postępowanie karne winno być prowadzone w takim zakresie jaki jest niezbędny dla wykrycia sprawcy przestępstwa i pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej, a jednocześnie dbając o rozstrzygnięcie sprawy w rozsądnym terminie. Mając to wszystko na względzie, nie sposób uznać by poszukiwanie nagrań z monitoringu miejskiego było niezbędne dla osiągnięcia celów procesu karnego. Pomijając już upływ czasu od zdarzenia, który praktycznie przekreślał możliwość zabezpieczenia nagrań z dnia 30 grudnia 2022 r., należało jeszcze wskazać, że nawet gdyby kamery monitoringu miejskiego nie uchwyciły momentu przemieszczania się oskarżonego samochodem w dniu 30 grudnia 2022 r. nie oznaczałoby to, że nie dopuścił się on popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Kamery mogły bowiem swoim zasięgiem nie obejmować trasy, którą tego dnia poruszał się M. M. (1), bądź też były kamerami obrotowymi i w momencie przejazdu oskarżonego w ich pobliżu nagrywały inny fragment terenu. Wobec powyższego, wszystkie dywagacje obrońcy poświęcone zaniechaniom dowodowym w postępowaniu przygotowawczym należało uznać za chybione.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postępowanie odwoławcze nie potwierdziło uchybień w decyzji organu Sądu I instancji o oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z dnia 29 stycznia 2024 r. Nie stwierdzono także by przeprowadzone postępowanie dowodowe było niepełne. Brak więc było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwał obrońca, tj. wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Z tożsamych względów, jak te wyżej, za bezzasadny uznano ponowiony w apelacji wniosek o przeprowadzenie ww. dowodu przez Sąd Okręgowy. Informacja z hotelu pracowniczego E. w W. o ewentualnym wcześniejszym meldunku w nim przez świadka P. S. (1), przed 30 grudnia 2022 r., jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, nie przyczyniłaby się bowiem w żaden sposób do rozstrzygnięcia sprawy. Od tego momentu nie pojawiły się zaś żadne nowe okoliczności, które przemawiałyby za zmianą decyzji procesowej w omawianym zakresie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 92 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w postaci przede wszystkim: wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań P. S. (1), M. W. oraz D. K. i w konsekwencji wyciągnięcie wniosków nieprzystających do wzajemnego znaczenia i treści dowodów w kontekście ustalenia dokładnego przebiegu i szczegółów inkryminowanego zdarzenia oraz rozstrzygnięcie wszelkich powstałych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w przeprowadzonej przez Sąd I instancji ocenie wiarygodności materiału dowodowego, zgłoszonych w apelacji obrońcy oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego mieściła się ona granicach sędziowskiej swobody i została dokonana z poszanowaniem wszystkich dyrektyw wartościowania dowodów ustanowionych w art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Sąd I instancji należycie ocenił wszystkie zgromadzone dowody, zestawił ze sobą ich treść i przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich bądź ich częściom, które zasługiwały na przypisanie takiej cechy w świetle art. 7 kpk. Wobec powyższego Sąd odwoławczy w pełni zaaprobował ocenę dowodów w kształcie dokonanym przez Sąd Rejonowy. Warto z tego miejsca podkreślić, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 46/24, Lex nr 3716556). Powyższe wskazanie było konieczne, gdyż zdecydowana większość twierdzeń apelującego obrońcy opierała się na błędnym założeniu, że samo dokonanie oceny dowodów niekorzystnej dla podsądnego oznacza naruszenie zasady obiektywizmu i czyni poczynione ustalenia faktyczne błędnymi. Tymczasem, jak wyżej wskazano, przeprowadzenie weryfikacji materiału dowodowego pod kątem jego wiarygodności przez Sąd Rejonowy w sposób niezadowalający dla strony, wcale nie świadczy o naruszeniu zasady obiektywizmu, czy swobodnej oceny dowodów, jeżeli ocena taka uwzględnia wszystkie dyrektywy z art. 7 kpk – tak jak to ma miejsce w kontrolowanej sprawie.

Przechodząc już konkretnie do podniesionych przez skarżącego kwestii należało stwierdzić, iż zarzut błędnej oceny dowodów zmierzał głównie do podważenia wartości dowodowej zeznań świadka P. S. (1) i temu miało służyć zgłoszenie sprzeczności dostrzeżonych w jego zeznaniach składanych na poszczególnych etapach postępowania karnego. Takie działanie obrony było zrozumiałe w sytuacji kiedy zeznania omawianego świadka były jednym z głównych dowodów, na których oparty został wydany w tej sprawie wyrok skazujący. Ostatecznie jednak nie przyniosły one oczekiwanego rezultatu, gdyż Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu niższej instancji o pełnej wiarygodności zeznań P. S. (1). Podana w tym zakresie argumentacja w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku była wieloaspektowa i przekonująca. Za prawdomównością i szczerością relacji tego świadka przemawiało to, że przedstawiony przez niego opis zdarzeń był jasny, logiczny oraz szczegółowy na tyle, na ile pozwalały mu okoliczności w jakich obserwował samochód z oskarżonym na miejscu kierowcy. P. S. wytłumaczył też dlaczego nie widział momentu parkowania tego pojazdu i było to zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Notabene gdyby świadek był faktycznie wrogo nastawiony do oskarżonego i celowo miałby składać obciążające go depozycje, należałoby oczekiwać, że deklarowałby bycie świadkiem momentu gdy osoba nietrzeźwa prowadziła pojazd mechaniczny. Ponadto zeznania świadka korelowały z innymi wiarygodnymi dowodami zgromadzonymi w tej sprawie. Jedynym sprzecznym z zeznaniami świadka dowodem były wyjaśnienia oskarżonego, w których kwestionował swoją winę i sprawstwo. Przy czym wyjaśnienia M. M. (1) jako niespełniające kryteriów z art. 7 kpk słusznie zostały poddane konstruktywnej krytyce organu orzekającego i w efekcie zakwestionowane w znaczącej części. Danie w takim wypadku wiary zeznaniom P. S. (1) było zrozumiałe i wręcz oczekiwane. Należy dodać, że Sądowi Rejonowemu nie umknęły pewne drobne niespójności w relacji P. S. (1), które wskazał i omówił w uzasadnieniu swego wyroku, dochodząc do wniosku, że nie miały one negatywnego wpływu na ocenę wiarygodności tego dowodu osobowego. Obrońca atakował brak zaobserwowania przez P. S. (1) momentu parkowania samochodu oskarżonego przed hotelem pracowniczym E. w W.. Odnosząc się do tego należy podać, że świadek sam przyznał, iż tego konkretnego fragmentu nie widział, jednakże obserwował pojazd oskarżonego chwilę wcześniej kiedy jeszcze poruszał się on po drodze publicznej, a następnie dostrzegł osobę M. M. (1) za kierownicą zaparkowanego pojazdu, z otwartymi na jezdnię drzwiami z lewej strony, co stanowiło zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Brak obserwacji momentu parkowania tego pojazdu nie wpływał więc w żaden sposób na wartość dowodową zeznań świadka, który zainteresował się nim bardziej widząc pozostawione niebezpiecznie otwarte drzwi, a będąc też pewnym, że wcześniej widział jak ten sam samochód podjechał pod hotel, z kierunku, w którym potem był zaparkowany. Ten sposób zaparkowania samochodu oskarżonego potwierdzili też inni świadkowie, tj. D. K., Z. K. oraz M. W.. Za bezpodstawne dywagacje obrony Sąd odwoławczy uznał zgłoszone w apelacji okoliczności, które miałyby poddawać w wątpliwość możliwości zaobserwowania przez świadka P. S. (1) elementów faktycznych, istotnych dla zarzucanego oskarżonemu przestępstwa. To, że świadek szukał adresu hotelu w W. (na marginesie, przemawia to dodatkowo za tym, że nigdy wcześniej tam nie był) i że minął to miejsce, nie umniejsza możliwości czynienia późniejszych spostrzeżeń na temat pojazdu oskarżonego, który pojawił się tam po tym jak świadek cofnął swój samochód pod hotel. Zupełnie pozbawione podstaw dowodowych okazały się też stwierdzenia apelującego jakoby zaskoczenie obecnością oskarżonego w zaparkowanym aucie miałoby wywołać u P. S. (1) wewnętrzne przekonanie, że to oskarżony pojazdem tym nadjechał, a nie po prostu wszedł do niego. Tezy te opierają się wyłącznie na wersji zdarzenia wykreowanej przez oskarżonego i jako takie nie zasługiwały na uwzględnienie. Co warte odnotowania, wedle twierdzeń M. M. jego auto cały czas było zaparkowane przed hotelem, nigdzie wcześniej nim nie wyjeżdżał, a kluczyki (kartę) miał przy sobie. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach podawał zresztą inne usytuowanie swojego pojazdu względem budynku hotelowego (przodem do wejścia) oraz twierdził, że świadek „dobijał mu się” do drzwi, a te od pasażera, wychodzące na chodnik były otwarte. Tymczasem, to drzwi od strony kierowcy, niebezpiecznie otwarte na jezdnię wywołały interwencję przypadkowej osoby, o nielogiczności powyższych wyjaśnień oskarżonego nie zapominając. Trzeba jeszcze dodać, że obrońca oskarżonego zastosował odmienne kryteria przy ocenie poszczególnych dowodów zgromadzonych w tej sprawie, ponieważ każda drobna niespójność w zeznaniach kluczowego świadka – P. S. (1) – była traktowana jako podstawa do całkowitego zdyskredytowania jego zeznań, a wszelkie niespójności i sprzeczności w relacji oskarżonego (wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku) były pomijane i nie były żadną przeszkodą do budowania na wyjaśnieniach tegoż podsądnego, korzystnej dla niego wizji przebiegu zdarzenia. Taka ocena dowodów, niespełniająca wymogów z art. 7 kpk, art. 4 kpk oraz art. 410 kpk, nie mogła jednak liczyć na akceptację organu odwoławczego.

Ponadto, twierdzenia obrońca jakoby poziom intoksykacji alkoholem oskarżonego uniemożliwiał mu jazdę samochodem w inny sposób niż tylko zygzakiem, czego nie dostrzegł żaden ze świadków zdarzenia miały charakter czysto spekulacyjny. Sąd odwoławczy zwraca uwagę na fakt, że wysoki poziom stężenia alkoholu we krwi nie daje zawsze takich samych oznak w zachowaniu. Nie ma w tym zakresie jednego stałego modelu i dużo zależy od indywidualnych predyspozycji danego organizmu. Przykładowo, jedna osoba po alkoholu może mieć problemy z poruszaniem się, a inna, na takim samym poziomie nietrzeźwości będzie szła pewnie i nie będzie po niej tak widać oznak upojenia alkoholowego. Wcale więc M. M. (1) nie musiał prowadzić samochodu tzw. „zygzakiem” na tym krótkim odcinku drogi, widzianym przez świadka P. S. (1), przy czym to spostrzeżenie świadka co do sposobu jazdy oskarżonego, z uwagi na powyższe mogło nie być miarodajne w tym zakresie.

Apelujący w ramach omawianego zarzutu atakował jeszcze kwestię sprawdzenia przez funkcjonariuszy policji po pokrywie silnika czy pojazd był niedawno używany. Rzeczywiście okoliczność ta nie wynikała wprost z zeznań policjantów, albowiem nie byli oni pewni czy w tym przypadku podjęli taką czynność i nie było o tym mowy w notatce urzędowej z interwencji. Nie miało to jednak negatywnego znaczenia, a także wpływu na ocenę innych dowodów sprawy, świadczących na niekorzyść oskarżonego. Funkcjonariusze Policji z uwagi na charakter ich pracy uczestniczą w bardzo dużej ilości podobnych do siebie zdarzeń i nie może dziwić niepamięć takich szczegółów z interwencji w dniu 30 grudnia 2022 r., zwłaszcza że nie byli o to pytani zaraz po zdarzeniu. Warto dodać, że świadek P. S. (1) podał, iż on sam wykonał takie sprawdzenie i pokrywa silnika pojazdu R. (...) była ciepła oraz, że taka próba została przeprowadzona przez służby policyjne. Jego zeznania były w tym elemencie wiarygodne i dodatkowo potwierdzały, że M. M. (1) dopuścił się popełnienia czynu zabronionego zarzucanego mu w akcie oskarżenia. Obrońca podniósł też występującą odmienność między wyjaśnieniami M. W. a zeznaniami P. S. (1) co do faktu zaparkowania innych pojazdów przed hotelem (...) w trakcie interwencji. Sąd Rejonowy dostrzegł te sprzeczności i wyczerpująco oraz logicznie omówił je w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Organ odwoławczy w całości podziela te wskazania, co powoduje, że przeciwne twierdzenia apelującego były bezzasadne.

Reasumując, ocena dowodów w kształcie dokonanym przez organ niższej instancji była prawidłowa i uwzględniała wszystkie dyrektywy z art. 7 kpk. Odmienne stanowisko obrony nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego, gdyż proponowana w apelacji ocena dowodów była dowolna i sprzeczna z podstawowymi zasadami regulującymi jej przeprowadzenie w postępowaniu karnym. Nie stwierdzono także by doszło do naruszenia reguł wyznaczonych przepisami art. 4 kpk, czy art. 92 kpk. Sąd Rejonowy, jak wskazano już wyżej, nie naruszył zasad obiektywizmu, a podstawę orzeczenia stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy.

Trzeba wyjaśnić, że do dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 kpk można skutecznie odwoływać się jedynie w przypadku, gdy istniejące w sprawie wątpliwości nie dają się usunąć w drodze czynności dowodowych. Nie ma ona zastosowania tam, gdzie występuje zwykłe przeciwstawienie jednym dowodów – innym i pozostaje do przeprowadzenia racjonalna analiza wiarygodności poszczególnych grup dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt II AKa 237/20, Legalis nr 2631262). Dlatego nie można bezkrytycznie przyjmować, że sam fakt, iż w sprawie jest możliwe przyjęcie więcej niż jednej wersji zdarzenia, obliguje sąd każdorazowo do wyboru wersji najbardziej dla oskarżonego korzystnej. Takie rozumienie zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk byłoby jej wypaczeniem. Z pewnością przepis ten nie stanowi nakazu uniewinnienia oskarżonego w każdej sytuacji, gdy w sprawie został przedstawiony materiał dowodowy sprzeczny w wymowie. Nie może być wątpliwości co do tego, że sąd prowadzi tak długo postępowanie dowodowe, aż ustali prawdziwy przebieg wydarzeń, a więc rozwieje swoje wątpliwości w tym zakresie. Tylko jeśli rezultaty prowadzonego postępowania dowodowego nie usuną takich wątpliwości – może wchodzić w grę instytucja z art. 5 § 2 kpk. Natomiast w sytuacji, gdy dokonanie określonych ustaleń faktycznych zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów lub też dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego czy też pokrzywdzonego, należy dokonać swobodnej oceny dowodów zgodnie z zasadą z art. 7 kpk, zaś rozstrzygnięciu powstających wątpliwości służy w pierwszej kolejności inicjatywa dowodowa ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2022 r., sygn. akt V KK 136/21, Legalis nr 2714190). W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował wystarczającymi dowodami dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych co do winy i sprawstwa oskarżonego. W ocenie Sądu odwoławczego nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść M. M. (1). Zgromadzony w kontrolowanej sprawie materiał dowodowy, wbrew odmiennym twierdzeniom apelującego, pozwolił w sposób nie budzący żadnych wątpliwości ustalić, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, a przeciwne stanowisko skarżącego zostało w wyniku kontroli odwoławczej uznane za niezasadne.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanym przez Sąd Rejonowy. Ocena wszystkich dowodów była prawidłowa i zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie doszło także do naruszenia reguły in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 § 2 kpk, ani też zasad wynikających z art. 4 kpk oraz art. 92 kpk. Nie było więc podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w całości była całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd II instancji nie miał także żadnych zastrzeżeń do orzeczenia o karze zasadniczej i środkach karnych, w tym wymiaru zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Reakcja prawnokarna na popełnione przez oskarżonego poważne przestępstwo była wręcz mocno umiarkowana, zwłaszcza biorąc pod uwagę bardzo wysoki stopień upojenia alkoholowego sprawcy (1,00 mg/l badanie urządzeniem A., 2,26‰ badanie laboratoryjne krwi). Brak środka zaskarżenia na niekorzyść oskarżonego czyni bezprzedmiotowym dalsze rozważania w tym kierunku (art. 434 § 1 kpk – zakaz reformationis in peius).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Przepis art. 636 § 1 kpk stanowi, że w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy, a jeżeli środek ten pochodzi wyłącznie od oskarżyciela publicznego – koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Mając na względzie powyżej przytoczoną zasadę procesową, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego M. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł (ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm)). Ponadto w oparciu o art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 123) została oskarżonemu wymierzona opłata za II instancję w kwocie 300 zł. Sąd Okręgowy jednocześnie nie dostrzegł podstaw z art. 624 § 1 kpk, uzasadniających zwolnienie oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak