Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 370/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 27 lutego 2024 r. w sprawie o sygnaturze akt VIII K 992/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

Zarzut 1

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. poprzez brak wskazania w pkt 5 zaskarżonego wyroku, podmiotu na rzecz którego orzeczono świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 zł, gdy z treści art. 43a § 2 k.k. wynika, że ten środek karny orzekany jest na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Zarzut 2

Rażąca niewspółmierność orzeczonych środków karnych, w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat oraz świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł, podczas gdy szkodliwość społeczna przypisanego oskarżonemu czynu wyrażającego się w znacznym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu oraz wagi zagrożenia jakie spowodował swoim zachowaniem w bezpieczeństwie komunikacyjnym, przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonego środki karne w znacznie surowszym wymiarze.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wskazać należy, że w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odniesie się do zarzutów odwoławczych dotyczących niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego środków karnych w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz wysokości świadczenia pieniężnego. Zarzut naruszenia przez Sąd meriti przepisu postępowania poprzez niewskazanie podmiotu, na rzecz którego orzeczono owo świadczenie pieniężne zostanie zaś omówiony na końcu.

Przypomnieć należy, iż rażąca niewspółmierność kary występuje, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 06 lipca 2017 r. sygn. akt II AKa 148/17, Legalis nr 1674160). Zarzut niewspółmierności kary, aby był zasadny, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 grudnia 1994 r., sygn. akt III KRN 120/94, Legalis nr 28989). Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyrażającą oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Chodzi o taką karę, której wymiar razi poczucie sprawiedliwości. Zaznaczyć należy, iż w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż miarą surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa. Ingerencja sądu odwoławczego w orzeczenie o karze może nastąpić tylko i wyłącznie wówczas, gdy różnica między karą wymierzoną w pierwszej instancji a karą, którą należałoby orzec jest znaczna, rażąca, nie może sprowadzać się do różnic niewielkich, nieznacznych, bo byłoby to sprzeczne z normą art. 438 pkt 4 k.p.k., z której jednoznacznie wynika, że podstawą zmian może być jedynie rażąca – a więc nie każda – niewspółmierność kary.

Mając na uwadze powyższe wskazania, odnosząc się do argumentacji zawartej w apelacji oskarżyciela publicznego, Sąd Okręgowy uznał, iż zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych był w pełni zasadny, zaś zarzut rażącej łagodności świadczenia pieniężnego zasługiwał na uwzględnienie częściowe, tj. do kwoty 7.000 zł. Słusznie przy tym wskazał apelujący, że wina i społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu R. A. (1) jest znaczna. W ocenie tut. Sądu nie można umniejszać społecznej szkodliwości przestępstw polegających na naruszeniu przepisów ruchu drogowego przez kierującego będącego w stanie wysokiej nietrzeźwości, bowiem przypadki prowadzenia pojazdów pod wpływem alkoholu są mimo zaostrzenia odpowiedzialności karnej w tym zakresie nagminne, a wpływ alkoholu na reakcję kierowcy, ignorowany przez kierujących. Nie można również tracić z pola widzenia, że oskarżony prowadzi warsztat samochodowy, co podkreślił apelujący, słusznie zwracając uwagę, że z tej przyczyny powinien on być wyczulony na przestrzeganie zasad porządku drogowego. Natomiast najistotniejszym czynnikiem, jaki zadecydował o przychyleniu się w znacznej mierze do zarzutu i wniosków apelującego była stwierdzona u oskarżonego R. A. zawartość alkoholu, po jego zatrzymaniu. Stężenie 1,86 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu stanowi odpowiednik 3,72 ‰ alkoholu we krwi, a stężenie 2,23 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu to odpowiednik 4,46 ‰ alkoholu we krwi, a zatem są to wartości skrajne, ekstremalnie wysokie. Kierując się zasadami doświadczenia życiowego i logiki, dawka alkoholu jaką w swojej krwi miał oskarżony, dla wielu osób jest wręcz zagrażająca życiu i zdrowiu. Mając natomiast na względzie zeznania S. K., z których wynikało, że oskarżony poruszał się po jezdni „wężykiem”, co skłoniło świadka do bacznej obserwacji jego dalszych działań oraz, że w pewnym momencie oskarżony zorientował się, że jest śledzony i mijany przez świadka chował twarz w dłoniach oraz to jak trudno było mu wyjść z samochodu, wskazuje na skrajną nieodpowiedzialność tego uczestnika ruchu oraz bardzo realne zagrożenie jakie stwarzał na drodze. Natomiast godna pochwały i prawdziwie obywatelska była postawa ww. świadka, która doprowadziła do zatrzymania oskarżonego i pociągnięcia go do odpowiedzialności za to karygodne zachowanie.

Rozpatrując zatem całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, uznać należało, iż zarówno wina jak i społeczna szkodliwość czynu, którego dopuścił się oskarżony były znaczne. Wskazać tu warto, iż określenie stopnia społecznej szkodliwości czynu należy do sfery ustaleń faktycznych w sprawie. Drogą prowadzącą do ustaleń w tym zakresie jest rozważenie przez organ procesowy wszystkich okoliczności istotnych z punktu widzenia znamion strony przedmiotowej i podmiotowej czynu zabronionego i nadanie im właściwego znaczenia w celu uściślenia ich wpływu na stopień społecznej szkodliwości. Trafny jest przy tym pogląd, że ocena stopnia społecznej szkodliwości powinna być oceną całościową, nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej lub innej "ujemności" tkwiącej w poszczególnych okolicznościach ( tak: J. Majewski, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Komentarz. Część ogólna, t. I, Kraków 2004, s. 1392).

Nie sposób się przy tym zgodzić z Sądem meriti, że to, iż oskarżony poruszał się po drodze relatywnie krótko i nie wywołał sytuacji bezpośrednio zagrażającej innym uczestnikom ruchu, uzasadnia orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w nieznacznie tylko wyższym wymiarze aniżeli ustawowy próg minimalny 3 lat. Zwraca uwagę, że R. A. (1) kierował pojazdem mechanicznym – F. (...) na drodze publicznej, w dzień powszedni, w godzinach co prawda wieczornych, jednak w okresie letnim w miejscowości, gdzie natężenie ruchu nie było minimalne. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż sam Sąd Rejonowy przyjął, że był wówczas spory ruch pojazdów. Ponadto, mimo iż oskarżony swoim zachowaniem nie doprowadził do żadnej szkody, nie można tego było uznać za powód do minimalizowania zagrożenia jakie spowodował na drodze. Świadek S. K. wprost wskazała na sposób jazdy oskarżonego „od jednego końca drogi do drugiego”, który sprawiał, iż oskarżony jako prowadzący samochód stanowił realne zagrożenie na drodze dla innych uczestników ruchu. Przede wszystkim jednak, co już wyżej wspomniano, uwzględnić należało bardzo wysoką zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, która wykazywała jeszcze tendencję wzrostową (do 2,23 mg/l), prawie dziewięciokrotnie przewyższając dolną granicę stanu nietrzeźwości i świadczyła o tym, że oskarżony spożył alkohol w niedługim czasie od momentu gdy wsiadł za kierownicę pojazdu mechanicznego i stał się uczestnikiem ruchu lądowego. Popełnił zatem czyn umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że jest bardzo pijany.

Analizując orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, którego wysokość kwestionuje apelujący, Sąd Okręgowy uznał, że jest on rażąco niski. Omawiany środek karny orzeczony we wskazanym wymiarze, jawi się jako nieadekwatny do czynu popełnionego przez oskarżonego. Okolicznością przemawiającą na korzyść oskarżonego jest jego dotychczasowa niekaralność oraz ustabilizowany tryb życia, co nie powinno jednak mieć pierwszoplanowego znaczenia przy kształtowaniu tego środka karnego, a zostać uwzględnione przy wymiarze kary zasadniczej za przestępstwo z art. 178a § 1 kk, co w niniejszej sprawie nastąpiło. Jako okoliczność obciążającą należało uwzględnić natomiast bez wątpienia bardzo wysoką zawartość alkoholu u oskarżonego, sposób jazdy z którego wynikało, że nie panuje nad pojazdem, zachowanie po tym jak zorientował się, że jest obserwowany, a także warunki drogowe, w jakich się poruszał.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy w pkt 1a wyroku zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt 3 podwyższył wymiar środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 7 (siedmiu) lat, przychylając się w tym zakresie w pełni do wniosku apelującego oskarżyciela publicznego. Tak wymierzony środek karny uwzględnia dyrektywy prewencji indywidualnej (cele zapobiegawcze i wychowawcze), jak i prewencji generalnej (kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa), określone w art. 53 § 1 k.k. w zw. z art. 56 k.k. Sąd odwoławczy miał tu na uwadze, że wymierzony oskarżonemu obligatoryjny środek karny musi być odpowiednio dolegliwy, by skłonić go do przemyślenia swojego postępowania i wyciągnięcia odpowiednich wniosków na przyszłość. Eliminacja oskarżonego z drogi jako zmechanizowanego kierowcy ma również cel prewencyjny, gdyż obecnie oskarżony stwarza poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu drogowego. Orzeczony zaskarżonym wyrokiem środek karny, nie uwzględniał zaś wagi popełnionego przestępstwa, winy, społecznej szkodliwości czynu, ani jego postawy jako sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 178a § 1 kk, korzystając w tym zakresie ze swoich praw procesowych. Jednak z drugiej strony ów brak uznania winy przez pijanego kierowcę oraz brak krytycznego spojrzenia na swój karygodny postępek nie dawały sądowi orzekającemu w jego sprawie podstaw do łagodzenia jego odpowiedzialności karnej. Zdaniem Sądu II instancji 7-letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest czasem odpowiednim dla osiągnięcia wszystkich niezbędnych celów wychowawczych i zapobiegawczych, a także uwzględnia należycie aspekt oddziaływania społecznego. Co należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, to omawiany tu środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, jak i orzeczenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, nawet w większym stopniu aniżeli podstawowa kara orzekana w wypadku przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, kształtują świadomość prawną społeczeństwa. W orzecznictwie podkreśla się, że "R. legis środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega na tym, by osoby nieprzestrzegające zakaz bezpieczeństwa ruchu z braku wyobraźni, czy też poczucia odpowiedzialności, były z ruchu tego wyłączone, przy czym zachodzi zależność tego rodzaju, że im większe jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez taką osobę, tym dłuższy winien być okres obowiązywania środka karnego. Jest to bowiem najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, tudzież przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym w tej mierze regułom ( tak: wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 29 października 2015 r., sygn. akt II Ka 387/15, LEX nr 1917507). Biorąc pod uwagę, że zgodnie z brzmieniem art. 42 § 2 k.k. Sąd zobligowany był do orzeczenia wobec oskarżonego tego środka karnego na czas nie krótszy niż 3 lata do lat 15 - stu, okres 7 lat zakazu, plasuje się w środkowym pułapie ustawowego zagrożenia, to przy uwzględnieniu ekstremalnie wysokiego stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego, nie razi surowością ale też nie jest zbyt łagodny. Tak dobrany okres zakazu powinien zmusić oskarżonego do przemyślenia swojego zachowania oraz wyciągnięcia odpowiednich wniosków na przyszłość, w tym konieczności przestrzegania zasad ruchu drogowego. Oskarżony ma zrozumieć, że jego czyn spotkał się z potępieniem wymiaru sprawiedliwości.

Z tym wszystkich względów, Sąd ad quem podwyższył również świadczenie pieniężne do 7.000 zł, wskazując przy tym że zostaje ono orzeczone na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, gdyż apelujący prokurator zasadnie zgłosił zarzut naruszenia przepisu postępowania tj. art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., poprzez brak określenia w wyroku na czyją rzecz świadczenie zostało orzeczone. Rację miał przy tym skarżący, że orzeczone przez Sąd meriti świadczenie w wysokości 5.000 zł, a więc w minimalnej wysokości, przy uwzględnieniu treści art. 43a § 2 k.k., jawi się jako rażąco niskie. Zdaniem Sądu odwoławczego zaś wnioskowana przez apelującego kwota 9.000 zł tytułem środka karnego byłaby zbyt wysoka, a to przy uwzględnieniu jego zdolności zarobkowych i sytuacji majątkowej (brak majątku poza samochodem o wartości około 15.000 zł) oraz faktu, że wymierzono mu karę grzywny. Trzeba było mieć na uwadze i to, że oskarżony oprócz orzeczonej względem niego kary finansowej, posiada również zobowiązania alimentacyjne względem młodszego dziecka. Świadczenie w wysokości 7.000 zł jest więc odpowiednie do tych wszystkich okoliczności i w tej sytuacji kwota 7.000 zł tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej będzie adekwatna i sprawiedliwa, a jednocześnie nie nadmierna, tudzież sprzeczna z celem omawianego świadczenia.

Wniosek

Wniosek 1

Zmiana punktu 3 poprzez orzeczenie wobec R. A. (1) środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 lat w miejsce orzeczonego środka karnego w wymiarze 4 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Wniosek 2

Zmiana punktu 5 wyroku poprzez zasądzenie od R. A. (1) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w wysokości 9.000 zł w miejsce orzeczonego środka karnego w wymiarze 5.000 zł.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na poczynione ustalenia w zakresie okoliczności zarówno łagodzących jak i obciążających dotyczących oskarżonego, rzutujące na wymiar środków karnych, a opisane szczegółowo w sekcji odnoszącej się do zarzutów apelującego, wniosek nr 1 okazał się w pełni zasadny, zaś wniosek nr 2 częściowo zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok – punkt 2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w utrzymanym w mocy zakresie i przyjął je za własne. Apelujący nie kwestionował ich. Zaś Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych takich uchybień z art. 439 kpk i art. 440 kpk, które obligowałyby do zmiany lub uchylenia wyroku z urzędu poza zakresem apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana punktu 3 poprzez podwyższenie wymiaru środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 7 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały szczegółowo omówione w sekcji 3.1. Modyfikacja jest wynikiem uwzględnienia zarzutu rażącej niewspółmierności środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz wniosku apelacyjnego o zaostrzenie wymiaru tego środka do 7 lat.

2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana w punkcie 5 poprzez podwyższenie wymiaru środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego do 7.000 zł oraz wskazanie, że zostaje orzeczone na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały szczegółowo omówione w sekcji 3.1. Jest ona wynikiem częściowego uwzględnienia zarzutu rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego oraz uznania zasadności zarzutu obrazy prawa procesowego z art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. poprzez brak określenia w wyroku Sądu I instancji podmiotu, na rzecz którego ten środek karny orzeczono.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł. Apelacja wniesiona na niekorzyść oskarżonego została bowiem uwzględniona w przeważającej części, a zasada jest, że to oskarżony jako skazany ponosi koszty sądowe. Uwzględniając przy tym sytuację materialną oskarżonego oraz niewielką wysokość należności, Sąd uznał, iż brak jest podstaw z art. 624 § 1 k.p.k. do zwolnienia oskarżonego od zapłaty tych kosztów.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak