Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 402/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 26 lutego 2024 r., sygn. akt VIII K 777/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Skazany

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. K.

Pozytywna prognoza penitencjarna na obecnym etapie odbywania kary

Opinia o skazanym z dnia 19.06.2024 r. wydana przez Zastępcę Dyrektora Zakładu karnego w N.

414-416

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Skazany

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Opinia o skazanym z dnia 19.06.2024 r. z ZK N.

Opinia o skazanym jest rzetelna i pełna. Został pozyskana na wniosek obrony celem potwierdzenia pozytywnej postawy skazanego podczas odbywania kary oraz faktu zaklasyfikowania go do zakładu karnego typu półotwartego. Dokument nie budzi żadnych wątpliwości pod względem wiarygodności, pochodzi od uprawnionego podmiotu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z apelacji obrońcy skazanego wniesionej w zakresie wymiaru orzeczonych wyrokiem kar łącznych :

Rażąca niewspółmierność orzeczonych kar łącznych 4 lat i 5 miesięcy oraz 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do właściwości i warunków osobistych skazanego, a także rodzaju i ilości popełnionych przestępstw.

Zarzut z apelacji skazanego wniesionej w zakresie wymiaru orzeczonej w pkt III kary łącznej pozbawienia wolności :

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności poprzez brak należytego uwzględnienia przez Sąd Rejonowy łączności przedmiotowej i podmiotowej, niskiej szkodliwości przestępstw, bliskości czasowej ich popełnienia. Nadto, zbyt słabe wzięcie pod uwagę pozytywnych zmiany życiowych skazanego, co widoczne jest w jego zachowaniu w warunkach więziennych i postępującym procesie resocjalizacji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszym rzędzie, w punkcie wyjściowym potwierdzono poprawność połączenia przez Sąd Rejonowy podlegających łączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz podlegającej z nimi łączeniu kary ograniczenia wolności w trybie art. 87 § 1 kk. Przy tym rozpoznaniu sprawy przez Sąd I instancji nie budziła już zastrzeżeń poprawność orzeczenia w tym zakresie oraz zastosowanie przy tym przepisów ustawy karnej o karze łącznej w brzmieniu obecnie obowiązującym, po nowelizacji Kodeksu karnego, która weszła w życie od dnia 24 czerwca 2020 r., czego apelujący zresztą nie podważali.

Przechodząc do kontroli współmierności orzeczonych w wyroku łącznym kar łącznych oraz wniosków apelujących aby przy kształtowaniu obu tych kar łącznych pozbawienia wolności zastosować wobec skazanego A. K. zasadę asperacji (częściowej absorpcji) w zdecydowanie większym zakresie, Sąd odwoławczy zgodził się ze skarżącymi, jednak tylko odnośnie wymiaru kary łącznej orzeczonej w pkt III zaskarżonego wyroku. W związku z tym, że obaj apelujący zgłosili taki sam zarzut odwoławczy – rażącą niewspółmierność kary łącznej, Sąd Okręgowy uznał za celowe łącznie ich rozpoznanie, co pozwoli uniknąć zbędnego powtarzania tych samych kwestii.

Jak wynika z treści środków odwoławczych ich autorzy rozumieją zasady, że przy wydawaniu wyroku łącznego sąd powinien przede wszystkim badać związki: podmiotowo-przedmiotowy jak i czasowy, zachodzące pomiędzy zbiegającymi się czynami, jako okoliczności istotne dla zastosowania jednej z dyrektyw wymiaru kary łącznej – absorpcji (wg. zasady z art. 86 § 1 kk kara powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa), asperacji (częściowa absorpcja) czy kumulacji (suma kar) ustalając czy związek ten jest ścisły, dość odległy lub w ogóle go brak. Koniecznie należy do tego dodać, iż każdorazowo decyzja sądu o wysokości kary łącznej musi uwzględniać z jednej strony, że celem instytucji kary łącznej jest zapewnienie racjonalnego i humanitarnego stosowania kar i środków karnych, ale też nie może pomijać, że kara łączna nie jest swoistym narzędziem łagodzenia kar jednostkowych i polepszania sytuacji faktycznej oraz prawnej wielokrotnego przestępcy. Oznacza to w praktyce, że priorytetową zasadą kary łącznej powinna być zasada asperacji, natomiast karę łączną orzeczoną na zasadzie absorpcji albo kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane bardzo wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 6 września 2018 r., sygn. akt II AKa 144/18, Legalis nr 1852052). Wyrokowanie łączne w żadnym razie nie sprowadza się do automatycznego przyjmowania rozwiązania najkorzystniejszego dla skazanego i wymierzania mu kary łącznej na zasadzie absorpcji, której zastosowanie nie jest obowiązkiem sądu orzekającego, przeciwnie powinno mieć charakter wyjątkowy i dotyczyć sytuacji bardzo nietypowych. Stosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie przedstawia się jako obowiązek sądu orzekającego, ani nie stanowi punktu wyjścia przy dokonywaniu oceny wymiaru kary łącznej ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25 marca 2019 r., sygn. akt II AKa 362/18, Legalis nr 1997972). Jednocześnie nie można też marginalizować danych osobopoznawczych o skazanym, zwłaszcza tego jak zachowuje się po tych wyrokach skazujących, jaki jest jego stosunek do popełnionych przestępstw, czy i w jaki sposób stara się zmienić swoje życie na lepsze aby nie wchodzić już w konflikt z prawem. Niewątpliwie jednak, te okoliczności podlegają ocenie na drugim planie.

Biorąc pod uwagę te powyżej przypomniane najważniejsze reguły i dyrektywy orzekania o karze łącznej, Sąd odwoławczy stwierdził, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary łącznej, w tym związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami i uwzględnił je w odpowiednim stopniu przy określaniu wysokości kary łącznej pozbawienia wolności w pkt I swego wyroku, orzekając wobec skazanego A. K. karę łączną 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Obrońca w swojej apelacji nie przedstawił żadnych rzeczowych argumentów na uzasadnienie zgłoszonego stanowiska, że kara łączna w tym rozmiarze razi surowością, a kara niższa zaledwie o jeden miesiąc, według skarżącego uchodziłaby już za współmierną. Sąd Okręgowy uważa, że tak podniesiony zarzut jest czystym zaprzeczeniem istoty „rażącej, niewspółmierności kary”. Przypomnieć zatem trzeba, iż zarzut niewspółmierności kary, aby był zasadny, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 grudnia 1994 r., sygn. akt III KRN 120/94, Legalis nr 28989). Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyrażającą oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Chodzi o taką karę, której wymiar razi poczucie sprawiedliwości. Uwzględniając powyższe Sąd II instancji był przekonany o bezzasadności zarzutu apelacyjnego obrońcy w tej części. Poza tym nawet sam skazany nie kwestionował orzeczenia Sądu Rejonowego w zakresie wymiaru tej kary łącznej pozbawienia wolności. I bardzo słusznie, bo startując od kary 4 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności (uwzględniając ślad po karze łącznej ze sprawy o sygn. VIII K 377/20 do sumy kar - 9 lat pozbawienia wolności po rozłączeniu kar łącznych z poszczególnych wyroków skazujących, skazany jako sprawca bardzo licznych występków, naruszających różnorodne dobra prawne przez okres ponad półtoraroczny (od stycznia 2018 r. do dnia 8 lipca 2019 r.) nie mógł liczyć na jeszcze większe zredukowanie kar objętych w orzeczeniu z pkt I wyroku łącznego Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 26 lutego 2024 r.

Odnośnie zaś drugiej z kar łącznych, orzeczonej w pkt III zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy podzielił zastrzeżenia apelujących, celne zwłaszcza okazały się argumenty w których podniesiono, że przy kształtowaniu kary łącznej nie nadano właściwej rangi powiązaniom przedmiotowo-podmiotowym poszczególnych przestępstw, za które skazania tworzą karę łączną, w tym wypadku karę pozbawienia wolności. Przekonujące dla Sądu II instancji było wytknięcie Sądowi Rejonowemu niekonsekwencji w kształtowaniu wymiaru drugiej kary łącznej, poprzez mało wyraźne uwzględnienie w karze łącznej bardzo dużej zbieżności rodzajowej popełnionych występków (przeważająca część to kradzieże sklepowe). Nie zgadzając się przy tym ze skazanym, że ilość popełnianych czynów jest bez znaczenia dla wymiaru kary łącznej oraz jednocześnie mając na względzie znów dość rozległy okres dokonywania tych czynów (od lutego 2019 r. do lutego 2020 r.), Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że w tym przypadku kara łączna 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności będzie adekwatna, sprawiedliwa i spełni wszystkie cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, stosownie do dyrektyw określonych w art. 85a kk. Po rozwiązaniu przez Sąd Rejonowy węzła kary łącznej ze sprawy o sygn. VI K 604/21 granice kary łącznej kształtowały się tu następująco: od 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności do 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności (a przy uwzględnieniu śladu wspomnianej kary łącznej: od 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności). Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie przedstawił praktyczne żadnego przekonującego wywodu, który wyjaśniałby wymiar tej kary łącznej w wysokości zbliżonej do sumy kar. Dodać także trzeba, że kary ujęte w pkt III zaskarżonego wyroku pochodziły z ostatnich czterech wyroków skazujących jakie zapadły wobec A. K.. Przy czym stopień społecznej szkodliwości tych przestępstw został już uwzględniony w tychże jednostkowych wyrokach skazujących i brak jest podstaw aby ponownie dokonywać takiej oceny na kanwie orzeczenia o karze łącznej, o co nieskutecznie zabiegał podsądny w swojej apelacji. Natomiast, oprócz okoliczności wskazanych powyżej, bliżej należało przyjrzeć się sylwetce skazanego, jego zachowaniu po zapadnięciu ww. wyroków skazujących. Co prawda, jak już wyżej wspomniano, okoliczności osobopoznawcze o skazanym, nie mają pierwszorzędnego znaczenia przy kształtowaniu kary łącznej, ponieważ znaczenie takie należy bowiem przypisywać relacjom podmiotowo-przedmiotowym zbiegających się przestępstw ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt II AKa 237/09, KZS 2010/2/46), jednak zdecydowanie pozytywna opinia o sposobie funkcjonowania skazanego A. K. w zakładzie karnym powinna choć częściowo mieć wpływ na wymiar kary łącznej. Opinie o skazanym z Zakładu Karnego w N. dają podstawy do uznania, że podsądny szeroko korzysta z różnego rodzaju programów aby zdobyć zawód i wykształcenie, uczy się jak radzić sobie z uzależnieniem (uczestnik licznych programów resocjalizacyjnych). Jest krytyczny wobec popełnionych przestępstw. Na koncie skazanego odnotowano dwie kary dyscyplinarne, ostatni raz we wrześniu 2022 r., a dla przeciwwagi A. K. był 24 razy nagradzany regulaminowo. Obecnie zaś odbywa karę w zakładzie karnym typu półotwartego, pracuje nieodpłatnie. Na obecnym etapie odbywania kary (vide: opinia o skazanym z ZK N. z dnia 19.06.2024 r.) prognoza penitencjarna wobec osadzonego jest pozytywna.

Biorąc pod rozwagę wszystko powyższe, Sąd odwoławczy uznał, że w tym wypadku odnośnie kary łącznej pozbawienia wolności, w ramach zasady częściowej absorpcji, należało umniejszyć rozmiar kary pozbawienia wolności jeszcze o 6 miesięcy. Bezzasadnie natomiast sam skazany domagał się wymierzenia kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności. Liczba skazań za różne umyślne przestępstwa, a także pełne dane o karalności podsądnego pokazują, że proces jego resocjalizacji jest w toku. Takie rozwiązanie mogłoby też zostać przez skazanego błędnie zrozumiane jako swego rodzaju przyzwolenie społeczne na popełnianie przestępstw i nie skłaniałoby go do refleksji nad osądzonym postępowaniem i ówczesnym sposobem życia. W odczuciu społecznym tak niska kara łączna dawałyby zaś efekt zbyt pobłażliwego traktowania wielokrotnego sprawcy przestępstw.

Wniosek

Wniosek z apelacji obrońcy skazanego A. K. :

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  Wymierzenie skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności obejmującej skazania w sprawach: VIII K 854/19, VIII K 1237/22 SR Grunwald i Jeżyce w Poznaniu i VIII K 377/20 SR Poznań – Stare Miasto w Poznaniu - w wymiarze 4 lat i 4 miesięcy kary pozbawienia wolności przy przeliczeniu kary ograniczenia wolności zgodnie z art. 87 § 1 kk.

2)  Wymierzenie skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności obejmującej skazania w sprawach: III K 340/20, III K 224/20 i VI K 604/21 SR Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu oraz III K 541/21 SR Poznań – Stare Miasto w Poznaniu – w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności przy przeliczeniu kary ograniczenia wolności zgodnie z art. 87 § 1 kk,

tj. w łącznym wymiarze 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, lub ewentualnie w innej proporcji, jednak w ten sposób aby suma wymierzonych kar łącznych nie przekraczała 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji.

Wniosek z apelacji skazanego A. K. :

Obniżenie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt III zaskarżonego wyroku do 2 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie kary łącznej w wymiarze 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności postępowanie odwoławcze nie potwierdziło by Sąd Rejonowy dopuścił się jakichkolwiek błędów w trakcie ustalania i oceniania okoliczności mających wpływ na wymiar kary łącznej. Należy podkreślić, że rażąca niewspółmierność kary to wyraźna, istotna różnica między karą orzeczoną a tą, która winna zostać wymierzona. W niniejszej sprawie nie sposób uznawać, że kara łączna wyraźnie niższa niż orzeczona w zaskarżonym wyroku mogłaby uchodzić za wystarczającą i sprawiedliwą. Wniosek końcowy apelacji obrońcy był w tej mierze oczywiście bezzasadny.

Wobec zaś zasadności omówionego wyżej zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary łącznej w wysokości 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, na uwzględnienie zasługiwał wniosek o jej złagodzenie. Dlatego też Sąd Okręgowy podzielił w całości proponowany przez obrońcę skazanego wymiar kary łącznej – 2 lata i 2 miesiące pozbawienia wolności. Z powodów powyżej podanych zaś nie został zaakceptowany wniosek samego skazanego, w zakresie w jakim domagał się znaczniejszego obniżenia wymiaru kary łącznej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

2.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza zmianą pkt III zaskarżonego wyroku, opisaną w pkt 3.1. oraz poniżej w pkt. 5.2., wyrok Sądu I instancji w pozostałym zakresie utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w tym zakresie mocy była niezasadność zarzutów podniesionych przez obu apelujących, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 kpk, uzasadniających zmianę albo uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt III – obniżenie wymiaru kary łącznej do 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Złagodzenie kary łącznej orzeczonej w pkt III zaskarżonego wyroku nastąpiło po uwzględnieniu zarzutu rażącej niewspółmierności kary zgłoszonego w apelacji zarówno obrońcy skazanego, jak i samego skazanego A. K.. Przy czym za prawidłowy uznać należało wniosek obrońcy co do zmiany wyroku łącznego w tym zakresie i wymierzenie kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Z przyczyn podanych przy omawianiu wymiaru łącznych kar zasadniczych Sąd Okręgowy wykluczył możliwość zastosowania w tym wypadku reguły absorpcji w szerszym zakresie, co było równoznaczne z nieuwzględnieniem wniosku samego skazanego, który wnioskował w tym wypadku o karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.

Na podstawie art. 105 § 1 i 2 kpk Sąd Okręgowy sprostował omyłkę pisarską w punkcie 6 zaskarżonego wyroku, co do zaliczenia okresu pozbawienia wolności na poczet kary łącznej w wyroku łącznym w sprawie o sygn. III K 827/20, zastępując podany początek tego zaliczenia „od dnia 12 stycznia 2021 r. godz. 08:40”, datą „od dnia 12 maja 2021 r. godz. 08:40”. Koniec zaliczenia przypadał bez żadnych wątpliwości na dzień 29 września 2021 r. godz. 08:40. Natomiast 12 maja 2021 r. godz. 08:40 był to początek okresu podlegającego zaliczeniu na poczet kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z wyroku SR Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 5 listopada 2020 r., sygn. III K 224/20, objętego wyrokiem łącznym tegoż Sądu z dnia 23 grudnia 2021 r., w sprawie o sygn. III K 827/20. Sąd Okręgowy uznał omawiany zapis z zaskarżonego wyroku jako omyłkę pisarską. Jednak ponowna lektura treści pkt 2 wyroku łącznego w sprawie o sygn. III K 827/20 doprowadziła tutejszy Sąd do wniosku, że okres pozbawienia wolności skazanego A. K. od dnia 12 stycznia 2021 r. godz. 08:40 do dnia 12 maja 2021 r. godz. 08:40 także podlegał zaliczeniu lecz z innego wyroku tj. SR Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 14 lipca 2020 r. o sygn. III K 340/20, z którego kara 4 miesięcy pozbawienia wolności także weszła w skład kary łącznej. Ponadto, jak wynika z danych o odbyciu kary z opinii o skazanym, cały ten omawiany okres, tj. od dnia 12 stycznia do 29 września 2021 r. podlegał zaliczeniu na poczet kary łącznej 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym w sprawie o sygn. III K 827/20. Oznacza to, że sprostowanie dokonane w pkt 1 wyroku Sądu Okręgowego było tak naprawdę zbędne.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca skazanego – r. pr. A. R. przydzielony z urzędu, wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym. W związku z powyższym, przytoczone wyżej przepisy znajdowały w tym wypadku zastosowanie, stanowiąc podstawę uwzględnienia wniosku o przyznanie kosztów.

Natomiast wysokość kosztów adwokata została ustalona w oparciu o § 2 pkt 1, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 499). Jest to kwota 295,20 zł brutto ( 240 zł oraz 55,20 zł z tytułu podatku VAT).

5.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. 624 § 1 kpk zwolnił skazanego A. K. z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Skazany przebywa w zakładzie karnym, gdzie jest zatrudniony nieodpłatnie, nie ma wolnych środków pieniężnych, a ciążą na nim jeszcze zobowiązania finansowe zasądzone w wyrokach karnych. Taka sytuacja przemawiała za zwolnieniem skazanego od kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne.

7.  PODPISy

Dariusz Śliwiński Hanna Bartkowiak Piotr Gerke