Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 424/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 4 lutego 2025 r., sygn. akt VIII K 1421/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, art. 8 § 1 i 2 kpk oraz art. 410 kpk poprzez pominięcie w ocenie materiału dowodowego istotnej w sprawie okoliczności kształtującej normatywny nakaz zachowania szczególnej ostrożności w miejscu zdarzenia wynikający z umieszczenia przez zarządcę drogi, przed miejscem zdarzenia znaku A 30, tj. nakazu zachowania szczególnej ostrożności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła nieprawidłowości w przeprowadzonej przez Sąd I instancji ocenie wiarygodności materiału dowodowego, która miałby wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu Okręgowego mieściła się ona granicach sędziowskiej swobody i została dokonana z poszanowaniem dyrektyw wartościowania dowodów ustanowionych w art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Sąd I instancji należycie ocenił wszystkie zgromadzone dowody, zestawił ze sobą ich treść i przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich bądź ich częściom, które zasługiwały na przypisanie takiej cechy w świetle art. 7 kpk. Wobec powyższego Sąd odwoławczy w pełni zaaprobował ocenę dowodów w kształcie dokonanym przez Sąd Rejonowy. Warto z tego miejsca podkreślić, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 46/24, Lex nr 3716556).

Z treści wniesionego środka odwoławczego wynika, że obrońca oskarżonej właściwie nie podważał oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, a poprzez podniesienie omawianego w tym miejscu zarzutu dążył do wykazania, że odpowiedzialność za zaistnienie zdarzenia do jakiego doszło w dniu 4 września 2024 r. ponosi pokrzywdzona, ewentualnie, że oskarżona swoim zachowaniem jedynie przyczyniła się do wypadku na drodze pieszo-rowerowej. Właściwie więc zarzut ten był zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych. Kwestia prawidłowości ustaleń faktycznych zostanie omówiona w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Zarzut w części odnoszącej się do naruszenia reguł ustanowionych w art. 8 § 1 i 2 kpk został również oceniony przez Sąd odwoławczy negatywnie. Sąd Rejonowy samodzielnie rozstrzygnął w tej sprawie występujące zagadnienia faktyczne i prawne, a więc zastosował się do reguły przewidzianej w art. 8 § 1 kpk. Ponadto nie występowało w tej sprawie żadne prawomocne rozstrzygnięcie innego sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny, które winno został uwzględnione przez organ orzekający w kontrolowanej sprawie. Nie doszło więc również do naruszenia zasady przewidzianej w art. 8 § 2 kpk. Sąd Okręgowy stwierdził, że podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w tej sprawie, a więc norma przewidziana w art. 410 kpk również została zastosowana przez Sąd Rejonowy. Obrońca oskarżonego wytykał organowi meriti, że nie uwzględnił w swoim rozstrzygnięciu faktu umieszczenia w obrębie miejsca zdarzenia znaku A-30. Tymczasem uważna lektura uzasadnienia wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji miał na względzie obowiązek zachowania szczególnej ostrożności przez uczestników ruchu korzystających z drogi pieszo-rowerowej, na której doszło do inkryminowanego zdarzenia. Sąd Rejonowy nie odwoływał się co prawda w uzasadnieniu wyroku do znaku A-30 ale wyraźnie wskazywał na obowiązek zachowania przez oskarżoną oraz pokrzywdzoną szczególnej ostrożności. Nie można w takich okolicznościach twierdzić, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił w swoich rozważaniach wspomnianej wyżej reguły. Odmienne stanowisko obrony w tym temacie okazało się więc nietrafione.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania (wniosek ewentualny zgłoszony na rozprawie apelacyjnej w dniu 18 lipca 2025 r.)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów była poprawna i zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie stwierdziła nieprawidłowości w ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie. Wszystkie dowody zostały ocenione właściwie, z uwzględnieniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nie doszło również do innych uchybień, jakich występowanie sugerował skarżący w swoim środku odwoławczym. Nie było więc powodów by w instancji odwoławczej wydać orzeczenia jakich oczekiwałby apelujący.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych poprzez oparcie orzeczenia:

a) na nieuprawnionym, sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym założeniu, iż zasadnym jest przypisanie wyłącznej winy oskarżonej za kolizję rowerów oraz jej następstwa, w sytuacji, gdy do rzeczonego zdarzenia doszło w skutek umyślnego naruszenia przez pokrzywdzoną bezwzględnego zakazu wyprzedzania bezpośrednio przez przejściem dla pieszych oraz na przejściu dla pieszych, gdzie doszło do kolizji stron;

b) na nieuprawnionym, sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym założeniu, iż po stronie pokrzywdzonej nie zachodzi podstawa do uznania choćby współprzyczynienia się do kolizji z oskarżoną, w której pokrzywdzona odniosła obrażenia opisane w treści zarzutu, przy przyjętym przez Sąd założeniu, iż umyślnie dopuściła się ona naruszenia zakazu wyprzedzania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy za nietrafne uznał zgłoszone zarzuty dotyczące poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, gdyż stanowiły one jedynie wyraz subiektywnego stanowiska obrońcy zmierzającego za wszelką cenę do wykazania, że odpowiedzialność za doprowadzenie do zdarzenia drogowego w dniu 4 września 2024 r., przedstawiała się inaczej, a oskarżona co najwyżej miałaby swoim zachowaniem przyczynić się do tej sytuacji.

Kontrola odwoławcza nie potwierdziła słuszności twierdzeń obrońcy, że pokrzywdzona miała przyczynić się do zaistnienia omawianego zdarzenia drogowego z uwagi na naruszenie reguły przewidzianej w art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Sąd Rejonowy trafnie podkreślił, że przepis ten określa obowiązki kierującego pojazdem wobec pieszych. Znamiennym jest w tym kontekście, że żaden pieszy nie był uczestnikiem zdarzenia drogowego, do jakiego doszło w dniu 4 września 2024 r. w (...) przy skrzyżowaniu(...). Sytuacja ta miała co prawda miejsce w niedalekiej odległości, od miejsca wyznaczonego na ścieżce pieszo-rowerowej do przechodzenia przez pieszych znakami poziomymi. Niemniej jednak zdarzenie z dnia 4 września 2024 r. w żaden sposób nie było związane z tym miejscem ani pieszymi z niego korzystającymi. Podkreślić w tym miejscu należy, że obrońca błędnie założył, że miejsce wyznaczone do przemieszczania się pieszych stanowiło „Przejście dla pieszych” w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Miejsce to nie było bowiem oznaczone niezbędnymi znakami pionowymi co uniemożliwiało uznanie go za „Przejście dla pieszych” w rozumieniu przepisów tej ustawy. Wskazania te mają jednak jedynie charakter dodatkowy albowiem jak wskazano wyżej, zdarzenie z dnia 4 września 2024 r. w żaden sposób nie było związane z ruchem pieszych na drodze pieszo-rowerowej, na której doszło do sytuacji będącej przedmiotem kontroli w tej sprawie. Wobec tego przepis art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym nie znajdował w tej sprawie zastosowania, a wszystkie dywagacje obrońcy odnoszące się do tej normy prawnej były zbędne i nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Nie miał również racji obrońca, że dwie rowerzystki, tj. pokrzywdzona i oskarżona nie mogły jechać obok siebie. Sąd Rejonowy trafnie odwołał się do przepisu art. 33 ust. 3a ustawy – Prawo o ruchu drogowym, który dopuszcza jazdę kierującego rowerem obok innego roweru kiedy nie zagraża to bezpieczeństwu ruchu drogowego. Przepis ten pozwalał na poruszanie się kierującej swoim rowerem pokrzywdzonej A. D. obok jadącej na rowerze oskarżonej A. W. albowiem w istniejących okolicznościach faktycznych ruch taki nie zagrażał w żaden sposób bezpieczeństwu uczestnikom ruchu drogowego na drodze pieszo-rowerowej. Obrońca oskarżonej próbował za wszelką cenę wykazać, że pokrzywdzona swoim zachowaniem przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia drogowego z dnia 4 września 2024 r., zupełnie ignorując fakt, że gdyby nie niezgodne z przepisami ruchu drogowego zachowanie oskarżonej do wspomnianego zdarzenia w ogóle by nie doszło. Jazda pokrzywdzonej obok oskarżonej nie miała żadnego wpływu na to zdarzenie. Gdyby nie nagła, niesygnalizowana zmiana kierunku jazdy oskarżonej, obie rowerzystki bezkolizyjnie pojechałyby dalej prosto przez tunel. O braku obiektywizmu skarżącego świadczy fakt, że całkowicie pomijał w swoich rozważaniach przepis art. 22 ust. 1 i 5 a ustawy – Prawo o ruchu drogowym nakazujący zachowanie szczególnej ostrożności przez kierującego pojazdem zamierzającego zmienić kierunek jazdy. Ta zaś była bardzo istotna dla prawnokarnej oceny zachowania A. W.. Oskarżona nie zastosowała się do tego przepisu albowiem wykonując niezapowiedziany manewr zmiany kierunku ruchu w dniu 4 września 2024 r., nie zachowała szczególnej ostrożności. Podsądna nie obejrzała się dookoła siebie by upewnić się, że wykonywany przez nią manewr nie wpłynie negatywnie na bezpieczeństwo innych uczestników ruchu korzystających z drogi pieszo-rowerowej. Ponadto nie zasygnalizowała ona zamiaru zmiany kierunku ruchu albowiem nie wystawiła ręki w kierunku, w którym zamierzała jechać. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, że manewr zmiany kierunku ruchu wykonała ona niespodzianie, zaskakując tym pokrzywdzoną, która mimo że próbowała, nie była w stanie ominąć oskarżonej ani też zatrzymać się. Nie ulega w takiej sytuacji żadnej wątpliwości, że jedyną osobą odpowiedzialną za doprowadzenie do zdarzenia drogowego z dnia 4 września 2024 r. była oskarżona A. W.. Natomiast zachowanie pokrzywdzonej polegające na jeździe obok oskarżonej po drodze pieszo-rowerowej na tym odcinku trasy nie miało żadnego wpływu na omawiane zdarzenie drogowe. Przeciwne stanowisko obrońcy w tym zakresie nie znajdowało uzasadnienia w świetle przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym i zostało ocenione przez Sąd odwoławczy jako niezasługujące na uwzględnienie.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania (wniosek ewentualny zgłoszony na rozprawie apelacyjnej w dniu 18 lipca 2025 r.)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna prawidłowości wydanego orzeczenia nie dostarczyła podstaw do uwzględnienia żadnego z powyższych wniosków. Stan faktyczny dotyczący czynu zabronionego popełnionego przez A. W. w dniu 4 września 2024 r. został ustalony w sposób prawidłowy i w całości został oparty na wiarygodnych dowodach. Odmienne wskazania apelacji wynikały natomiast jedynie z błędnego założenia, że to pokrzywdzona wywołała stan zagrożenia na drodze bądź swoim zachowaniem przyczyniła się do tego zdarzenia drogowego. Twierdzenia te zostały przez obronę oparte na błędnej, niepełnej analizie przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym jakie znajdowały zastosowanie w analizowanej sprawie. Nie było podstaw do dokonywania ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności w sposób oczekiwany przez apelującego. Ponadto nie zaistniały przyczyny, o których mowa w art. 437 § 2 kpk uzasadniające uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, o co obrońca wniósł we wniosku ewentualnym zgłoszonym w toku postępowania apelacyjnego.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym przez jego błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, iż w świetle powołanego przepisu manewr wyprzedzania bezpośrednio przed przejściem dla pieszych lub w jego obrębie jest warunkowo dopuszczalny w sytuacji, gdy wskutek zachowania właściwej widoczności nie powoduje on zagrożenia dla ruchu pieszych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezbędne jest przypomnienie w tym miejscu, że obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu ustalony prawidłowo a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także wówczas, gdy nie zastosowano określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Pogląd, że przy zarzucie prawa materialnego za punkt wyjścia należy przyjmować nie to co sąd ustalił, lecz to co powinien ustalić jest nie do zaakceptowania i tak ujmowany zarzut obrazy prawa materialnego jest w istocie zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia25 lutego 2025 r., sygn. akt III KK 16/25, Lex nr 3835767).

W przedmiotowej sprawie przypisanie oskarżonej odpowiedzialności karnej za czyn z art. 177 § 1 kk odbyło się na podstawie prawidłowo ustalonego w oparciu o wiarygodne dowody stanu faktycznego zdarzenia z dnia 4 września 2024 r. Dowody te w żaden sposób nie świadczyły o tym by pokrzywdzona A. D. swoim zachowaniem polegającym na chwilowej jeździe obok roweru oskarżonej po drodze pieszo-rowerowej choćby przyczyniła się do zaistnienia inkryminowanego zdarzenia. Gdyby nie nagły i niezasygnalizowany w żaden sposób manewr oskarżonej A. W. polegającym ma zmianie kierunku ruchu, do zderzenia tych dwóch rowerów wcale by nie doszło. Odmienne tezy postawione na ten temat w apelacji zostały oparte wyłącznie na niepoprawnej analizie przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym znajdujących zastosowanie w niniejszej sprawie (zagadnienie omówiono powyżej w rubryce 3.2.). Obrońca „na siłę” poszukiwał norm ustawy – Prawo o ruchu drogowym mających świadczyć o niezgodnym z prawem zachowaniu pokrzywdzonej, mających wykazać jej zawinienie w zaistnieniu zdarzenia z dnia 4 września 2024 r., przynajmniej w formie przyczynienia się, zupełnie ignorując przy tym elementarne przepisy określające obowiązki uczestnika ruchu zamierzającego zmienić kierunek ruchu, do których to obowiązków w inkryminowanym zdarzeniu oskarżona się nie zastosowała. Wobec powyższego nie było żadnych podstaw dla stwierdzenia, że doszło do naruszenia w tej sprawie przepisu prawa materialnego art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, który to przepis w kontrolowanej sprawie nie znajdował zastosowania, o czym była mowa powyżej, w rubryce 3.2. Przypisanie oskarżonej odpowiedzialności karnej za czyn z art. 177 § 1 kk było zatem w pełni słuszne i uzasadnione. Odmienne stanowisko obrony w tym zakresie, w tym tezy o przyczynieniu się do tego zdarzenia przez pokrzywdzoną nie było uzasadnione i zostało przez organ odwoławczy odrzucone.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania (wniosek ewentualny zgłoszony na rozprawie apelacyjnej w dniu 18 lipca 2025 r.)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie potwierdziła by doszło do obrazy przepisu prawa materialnego art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Przepis ten nie znajdował bowiem zastosowania w tej sprawie, o czym była dokładnie mowa w pkt 3.2. niniejszego uzasadnienia. Nie było żadnych powodów by uznać, że pokrzywdzona przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia z dnia 4 września 2024 r. Przypisanie oskarżonej odpowiedzialności karnej z art. 177 § 1 kk było prawidłowe, a przeciwne twierdzenia obrony na ten temat oceniono negatywnie. Nie było podstaw do jakiejkolwiek ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy jest całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonej A. W., jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd odwoławczy w ramach kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia ocenił zasadność orzeczenia środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonej, uznając że w zaistniałych okolicznościach faktycznych, nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżoną oraz stosunkowo niewielkim obszarze obrażeń ciała pokrzywdzonej, zastosowanie tej instytucji było w pełni uzasadnionym i sprawiedliwym rozwiązaniem. Okres próby i wysokość zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonej również zostały orzeczone prawidłowo i brak było powodów aby w nie ingerować poza zakresem zarzutów odwoławczych.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Sąd Okręgowy opierając się o regulacje art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 454 § 1 kpk uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej przez obrońcę A. W., podsądna zgodnie z art. 636 § 1 kpk była zobowiązana do poniesienia kosztów procesu.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w kwocie 40 zł (20 zł - ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym; 20 zł – opłata za wydanie informacji o oskarżonej z Krajowego Rejestru Karnego, co wynika z § 3 ust. 2 ustawy z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego w systemie teleinformatycznym). Ponadto w oparciu o regulacje art. 8 w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd odwoławczy wymierzył podsądnej opłatę za II instancję w kwocie 60 zł. Jest to najniższa opłata przewidziana od orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania. Sąd Okręgowy nie dostrzegł podstaw z art. 624 § 1 kpk uzasadniających zwolnienie oskarżonej z obowiązku zwrotu tychże, stosunkowo zresztą niedużych kosztów sądowych.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak