Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 445/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P., wyrok z dnia 11 lutego 2020 roku, sygnatura akt III K 627/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel subsydiarny

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

13.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.i 2.

Obraza przepisów postępowania, to jest: art. 168 b k.p.k. w związku z art. 393 § 1 k.p.k., art. 7 k.p.k. w związku z art. 174 i art. 410 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. w związku z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 19 ust. 17 o Policji w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 kwietnia 2016 roku w związku z art. 393 § 1 a a contrario k.p.k., art. 175 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wydanie przez sąd rozstrzygający wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją przeświadczenia tegoż sądu, wynikającego ze swobodnej oceny dowodów, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Materiał dowodowy, na którym zostaje oparte skazanie, musi więc w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości potwierdzać prawdziwość przedstawionych zarzutów. Aby jednak sąd rozstrzygający mógł dojść do tego typu konkluzji, to jest do przekonania o prawdziwości przedstawionego danemu oskarżonemu zarzutu, musi uprzednio po pierwsze prawidłowo przeprowadzić postępowanie dowodowe, a po wtóre dokonać kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta natomiast musi przez tenże sąd zostać przeprowadzona z uwzględnieniem obowiązujących w tym przedmiocie reguł postępowania i przy wzięciu pod uwagę całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

W myśl dyrektywy określonej w art. 7 k.p.k., organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z tą zasadą, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k.). (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 roku, V KKN 104/98).

Wreszcie przypomnieć też należy, że podstawową zasadą procesu karnego jest zasada domniemania niewinności, która stanowi, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona. Konsekwencją zasady domniemania niewinności jest to, że tzw. materialny ciężar dowodu spoczywa na oskarżycielu. Oznacza to, że oskarżony nie musi udowadniać swojej niewinność, gdyż to oskarżyciel musi udowodnić winę oskarżonego, tzn. wykazać ją w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami.

Z akt kontrolowanego postępowania wynika, że Sąd I instancji ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie poczynił jedynie w oparciu o podsłuchy rozmów telefonicznych, sporządzone w ramach kontroli operacyjnych oznaczonych kryptonimami (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) oraz (...).

W sprawie nie ma bowiem żadnych innych dowodów czy to osobowych czy kryminalistycznych obciążających R. U. (1) w zakresie postawionych mu w akcie oskarżenia zarzutów. Oskarżony R. U. (1) nigdy bowiem nie przyznał się do winy, a w toku przeszukania nie zatrzymano u niego żadnych substancji psychotropowych ani środków odurzających, a jedynie środki pieniężne. Natomiast świadek D. F. (1) odmówił składania zeznań w tej sprawie. A świadek T. S., który został skazany m. in. za przestępstwo z art. 56 ust. 3 i 62 ust. 1 w związku z ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dniu 1 sierpnia 2016 roku w Komornikach, w swoich wyjaśnieniach, a potem zeznaniach, nigdy nie wspominał o udziale w przypisanym mu przestępstwie R. U. (1). Nadto w postawionym mu zarzucie, a następnie w przypisanym mu przestępstwie nie ma mowy o współdziałaniu z inną osobą.

Zatem przy tak specyficznym, żeby nie powiedzieć kontrowersyjnym materiale dowodowym w postaci wyłącznie podsłuchów, obowiązkiem sądu meriti powinno być poddanie tego materiału dowodowego skrupulatnej kontroli w pierwszej kolejności pod względem legalności przeprowadzenia podsłuchów, a w przypadku pozytywnego zweryfikowania legalności tych dowodów, dokonanie ich ostrożnej oceny, czy rzeczywiście treść nagranych rozmów wskazuje w sposób nie budzący wątpliwości na uczestniczenie oskarżonego R. U. (1) w obrocie substancjami psychotropowymi bądź odurzającymi.

Zasadniczym błędem Sądu I instancji w kontrolowanym postępowaniu było to, że Sąd ten nie zweryfikował od strony formalnoprawnej legalności przeprowadzonych w sprawie podsłuchów. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie ma słowa o tym, aby Sąd I instancji w ogóle analizował tę kwestię. Zaś sformułowanie w pisemnym uzasadnieniu tezy, iż „nagrania zostały przeprowadzone i włączone do materiału dowodowego zgodnie z obowiązującymi przepisami, czego strony nie kwestionowały” urąga podstawowym obowiązkom tego Sądu. W ramach bowiem prowadzonego postępowania dowodowego, Sąd I instancji miał w pierwszej kolejności obowiązek zanalizowania dowodów pod kątem ich legalności, a dopiero w drugiej kolejności pod kątem ich wiarygodności. Z obowiązku tego nie zwalnia to, iż żadna ze stron kwestii legalności dowodów nie podnosi. Strony mogą mieć bowiem w tym swój interes, oskarżyciel nie chce ujawniać błędów postępowania przygotowawczego, a obrona zachować argument dla postępowania apelacyjnego w przypadku niekorzystnego wyroku. Jednak to Sąd I instancji jest gospodarzem postępowania sądowego i odpowiada za jego poprawność, w tym za dostrzeżenie błędów postępowania przygotowawczego w zakresie legalnego zebrania dowodów. Nadto zacytowana teza z pisemnego uzasadnienia zawiera przekłamanie odnośnie niekwestionowania przez strony legalności podsłuchów. Przecież obrońca R. U. (1) podnosił kwestię legalności podsłuchów w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, jednakże Sąd meriti w ogóle do zastrzeżeń obrońcy się nie odniósł i okoliczności tej nie zweryfikował, bezzasadnie stwierdzając, iż strony legalności podsłuchów nie kwestionowały.

W kontekście powyższego oraz zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Odwoławczy musiał sam zbadać legalność podsłuchów będących podstawą postawionych R. U. (1) zarzutów.

Zgodnie z art. 19 ust. 15c ustawy o Policji, obowiązującym do kwietnia 2016 roku, jeżeli w wyniku stosowania kontroli operacyjnej uzyskano dowód popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, w stosunku do którego można zarządzić kontrolę operacyjną, popełnionego przez osobę, wobec której była stosowana kontrola operacyjna, innego niż objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej, albo popełnionego przez inną osobę, o zgodzie na jego wykorzystanie w postępowaniu karnym orzeka postanowieniem sąd, który zarządził kontrolę operacyjną albo wyraził na nią zgodę w trybie określonym w ust. 3, na wniosek prokuratora, o którym mowa w ust. 1. Ust. 15 d mówił o tym, że wniosek, o którym mowa w ust. 15c, prokurator kieruje do sądu nie później niż w ciągu miesiąca od dnia otrzymania materiałów zgromadzonych podczas stosowania kontroli operacyjnej, przekazanych mu przez organ Policji niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia tej kontroli. Zgodnie zaś z ust. 15 e Sąd wydaje postanowienie, o którym mowa w ust. 15c, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku przez prokuratora.

Artykuł 19 ust. 15 c-e ustawy o Policji został uchylony ustawą z dnia 11 marca 2016 roku (Dz. U. z 2016 r., poz. 437), która weszła w życie w dniu 15 kwietnia 2016 roku, a w jego miejsce tą samą ustawą uchwalono art. 168 b k.p.k.

Zgodnie natomiast z aktualnie obowiązującym, i to od dnia 15 kwietnia 2016 roku, art. 168 b k.p.k. jeżeli w wyniku kontroli operacyjnej zarządzonej na wniosek uprawnionego organu na podstawie przepisów szczególnych uzyskano dowód popełnienia przez osobę, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, innego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej lub przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego popełnionego przez inną osobę niż objętą zarządzeniem kontroli operacyjnej, prokurator podejmuje decyzję w przedmiocie wykorzystania tego dowodu w postępowaniu karnym.

Jak wynika z akt sprawy, prokurator prowadzący niniejszą sprawę dopiero we wrześniu 2018 roku, bazując na treści art. 168 b k.p.k., wydał zbiorczą zgodę następczą odnośnie wszystkich podsłuchów będących dowodami w niniejszej sprawie.

Tymczasem Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 czerwca 2019 roku, sygnatura akt IV KK 328/18 stwierdził, że art. 168b k.p.k. ma zastosowanie tylko do faktów objętych dyspozycją tego przepisu, które zaistnieją po dniu 14 kwietnia 2016 roku. Zaistniałe przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 437) fakty mogące stanowić dowód w znaczeniu procesowym podlegają ocenie według reguły tempus regit actum, a więc według przepisów obowiązujących w dacie zaistnienia takich faktów. Zasada lex nova (tzw. „chwytanie w locie”) nie może dotyczyć faktów izolowanych, trwających tylko w określonym wąskim fragmencie czasu i zakończonych zarówno w aspekcie faktycznym (fakt zaistniał i już nie trwa w danym czasie, w danej sytuacji prawnej), jak i normatywnym (podstawa prawna do oceny określonych skutków prawnych wynikających z określonego faktu istniała i ocena taka została już dokonana lub mogła i powinna być dokonana) przed wejściem w życie nowej ustawy.

Z kolei Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wyroku z dnia 14 sierpnia 2019 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 202/18, wyjaśnił, że przepis art. 168 b k.p.k. nie ma zastosowania do materiału uzyskanego w toku kontroli operacyjnej przeprowadzonej przed jego wejściem w życie. Wprowadzenie materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, jako dowodów, do postępowania karnego winno następować na podstawie przepisów obowiązujących w czasie, w którym kontrola ta była dokonywana i tylko w odniesieniu do czynów, co do których możliwe było, zgodnie z przepisami obowiązującymi w czasie stosowania kontroli, zarządzenie kontroli operacyjnej, a przepis art. 168b k.p.k. nie może służyć prokuratorowi do naprawienia skutków zaniechania wystąpienia z wnioskiem o zgodę następczą sądu na wykorzystanie materiałów uzyskanych w czasie zarządzonej kontroli w szerszym zakresie przedmiotowym bądź podmiotowym, niż podyktowany pierwotną zgodą sądu. Dowody uzyskane w toku kontroli operacyjnej prowadzonej przez Policję, jak i kontroli prowadzonej przez Straż Graniczną, niebędące w czasie obowiązywania odpowiednio art. 19 ust. 15c ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, a także art. 9e ust. 15c, d i e ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej, przedmiotem wniosku, który prokurator był zobligowany skierować do sądu na podstawie tych przepisów, nie mogą być wykorzystane przez sąd w procesie w oparciu o art. 168b k.p.k. Oparcie części ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd na treści zarejestrowanych w ramach podsłuchu rozmów telefonicznych wbrew warunkom wynikającym z przepisów, stanowi naruszenie prawa procesowego, które tylko wówczas nie mogłoby mieć znaczenia dla treści rozstrzygnięcia, gdyby inne dowody samoistnie pozwalały na dokonanie takich samych istotnych dla rozstrzygnięcia ustaleń.

Mając na względzie powyższe orzeczenia, z którymi Sąd II instancji w pełni się zgadza, rację należy przyznać obrońcy oskarżonego, który w wywiedzionym środku zaskarżenia podnosił, iż operacje (...) , (...) i (...) nie miały zgody następczej co do R. U. (1) wydanej w czasie, kiedy były realizowane i na podstawie przepisów w tym czasie obowiązujących. I stało się tak pomimo, iż policjanci, co prawda zbyt późno, ale zwracali na to uwagę prowadzącemu postępowanie prokuratorowi. Dopiero we wrześniu 2018 roku prokurator, na podstawie art. 168 b k.p.k., który nie istniał w trakcie realizowania tych podsłuchów, wydał zgodę następczą co do m. in. tych trzech podsłuchów, co w świetle przytoczonego wyżej orzecznictwa jest działaniem wadliwym i wykluczającym uznanie tych podsłuchów za jedyny dowód winy.

I tak, jeśli chodzi o nagranie z kontroli operacyjnych (...), to z akt sprawy wynika, że w zakresie podsłuchu B. S. została ona zarządzona za zgodą Sądu Okręgowego w Poznaniu na okres 3 miesięcy do dnia 22 sierpnia 2015 roku (k. 32), natomiast (...) w zakresie podsłuchu mężczyzny o pseudonimie (...) została zarządzona za zgodą Sądu Okręgowego w Poznaniu na okres 3 miesięcy do dnia 22 lipca 2015 roku (k. 65). Z kolei postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 21 maja 2015 roku zarządzono kontrolę operacyjną polegającą na (...) telefonu komórkowego o numerze imei: (...) wobec B. S. pod kryptonimem (...) (k. 51). Natomiast z treści notatki policyjnej z dnia 3 września 2015 roku (k. 33) wynika, że dopiero tego dnia zalecono wystąpienie do Sądu Okręgowego w Poznaniu o wydanie zgody na następcze wykorzystanie materiałów zebranych w ramach kontroli operacyjnej (...) wobec R. U. (1), czego jednak i tak nie uczyniono.

Postanowieniem z dnia 5 września 2018 roku, a więc trzy lata po dokonaniu nagrań, Prokurator Prokuratury Okręgowej w Poznaniu w sprawie PO II Ds.50.2018, na podstawie art. 168b k.p.k., postanowił wykorzystać w postępowaniu karnym materiały z kontroli operacyjnej (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) „zawierające dowody popełnienia przestępstwa ściganego z urzędu popełnionego przez R. U. (1), w zakresie, w jakim osoba ta nie była objęta postanowieniem o zarządzeniu kontroli operacyjnej” (k. 706-708).

Rację ma więc w pełni obrońca oskarżonego, podnosząc że powyższe materiały, to jest (...), (...), (...), nie powinny zostać przez Sąd Rejonowy wzięte pod uwagę przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy. Nieuprawnione wykorzystanie materiału z podsłuchu (...) doprowadziło do wydania wyroku skazującego w sprawie za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, w zakresie zdarzenia z 24 czerwca 2015 roku, co jest nie do zaakceptowania. Oparcie tej części ustaleń faktycznych na treści zarejestrowanych w ramach podsłuchu rozmów telefonicznych wbrew warunkom wynikającym z przepisów, stanowi naruszenie prawa procesowego, które tylko wówczas nie mogłoby mieć znaczenia dla treści rozstrzygnięcia, gdyby inne dowody samoistnie pozwalały na dokonanie takich samych istotnych dla rozstrzygnięcia ustaleń. W sprawie brak jednak innych dowodów, które świadczyłyby o sprawstwie i winie R. U. (1) w zakresie zdarzenia z 24 czerwca 2015 roku.

W przypadku podsłuchu z 7-8 października 2015 roku ( (...)), obrońca podnosił, że zgoda Sądu dotyczy jedynie okresu od 14 października 2015 roku, z czym jednak nie sposób się zgodzić. Sąd Okręgowy zauważa, że zgoda ta na okres od 14 października 2015 roku była wyrażona postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 12 października 2015 roku (k. 144) o przedłużeniu kontroli operacyjnej polegającej na (...) telefonu komórkowego o numerze imei: (...) wobec oskarżonego R. U. (1). Z postanowienia o przedłużeniu zgody wynika więc, że pierwotna zgoda na przeprowadzenie kontroli jednak istniała i to w czasie poprzedzającym dzień 14 października 2015 roku, a więc podsłuch był legalny.

Jeśli chodzi o podsłuch (...) to również on był legalny. Postanowieniem z dnia 2 listopada 2015 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu zrządził bowiem wobec R. U. (1) kontrolę operacyjną (...) na okres do dnia 14 stycznia 2016 roku (k. 127). Z kolei postanowieniem z dnia 2 listopada 2015 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu zrządził wobec oskarżonego kontrolę operacyjną (...) na okres do dnia 14 stycznia 2016 r. (k. 151).

W przypadku kontroli operacyjnej o kryptonimie (...), obejmującej podsłuchy z 1 i 4 sierpnia 2016 roku, to bezspornie mogły one zgodnie z prawem zostać wykorzystane w niniejszej sprawie. Jak wynika bowiem z akt, postanowieniem z dnia 15 lipca 2016 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zarządził kontrolę operacyjną polegającą na uzyskaniu i utrwalaniu treści rozmów prowadzonych przy użyciu środków technicznych, w tym za pomocą sieci telekomunikacyjnych oraz uzyskiwaniu i utrwalaniu treści korespondencji, w tym korespondencji prowadzonej za pomocą środków komunikacji elektronicznej wobec R. U. (1) na trzy miesiące, to jest do dnia 25 października 2016 roku (k. 2 załącznika nr 2 do akt IV Ka 445/20).

Po ustaleniu czy i które podsłuchy były legalne, a które nie, należało odnieść to do postawionych R. U. (1) zarzutów.

R. U. (1) został oskarżony o popełnienie dwóch przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zarzut I stanowi przestępstwo ciągłe, na które składają się trzy zdarzenia: z 24 czerwca, z 7-8 października i z 16 listopada 2015 roku.

Natomiast zarzut II dotyczy zdarzenia z dnia 1 sierpnia 2016 roku.

Odnosząc poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia co do legalności podsłuchów do zarzucanych R. U. (1) przestępstw stwierdzić należy, że z czynu ciągłego (zarzut I ) należy wyeliminować zdarzenie z dnia 24 czerwca 2015 roku, gdyż w tym zakresie poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne oparte zostały na nielegalnym podsłuchu, dokonanym wbrew warunkom obowiązującym w czasie jego realizacji, a w sprawie brak jest jakichkolwiek innych dowodów, które samoistnie pozwalałyby poczynić ustalenia faktyczne odnośnie tego zdarzenia.

Pozostałe podsłuchy, dokonane zgodnie z obowiązującymi w czasie ich realizacji przepisami, mogłyby stanowić podstawę ustaleń faktycznych w zakresie stawianych oskarżonemu zarzutów pod warunkiem, iż ich treść byłaby zrozumiała i wskazywałaby na udział oskarżonego R. U. (1) w obrocie substancjami psychotropowymi bądź odurzającymi w znacznych ilościach.

Z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wprawdzie w aktach sprawy znajdują się policyjne analizy nagranych rozmów, ale nie były one dowodem w sprawie. Jednak stanowiły pomoc w poczynionej przez Sąd I instancji samodzielnej analizie nagranych rozmów i wynikających z nich treści. Ta samodzielna analiza nagrań okazała się jednak zastanawiająco zbieżna z policyjnymi analizami nagranych rozmów, w szczególności w zakresie tłumaczenia jakie słowa z nagranych rozmów wskazywały na udział R. U. (1) w obrocie i to konkretnymi substancjami psychotropowymi bądź odurzającymi. Wzbudziło to istotne wątpliwości Sądu Okręgowego. Dlatego też w ramach kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia, Sąd Odwoławczy postanowieniem z dnia 27 października 2020 roku, na podstawie art. 449 a § 1 k.p.k., zwrócił akta sprawy Sądowi Rejonowemu Poznań-Stare Miasto w P. w celu uzupełnienia sporządzonego uzasadnienia zaskarżonego wyroku poprzez dokładne przedstawienie tej samodzielnej „analizy treści rozmów i zawartych w nich treści”, będących podstawą poczynionych przez ten sąd ustaleń faktycznych – dowody i powody ich uznania zawarte na kartach 6-11 uzasadnienia (k. 1008-1013 akt sprawy).

Sąd Rejonowy sporządził uzasadnienie uzupełniające zgodnie ze zobowiązaniem Sądu Odwoławczego (k. 1084-1094), jednakże nie przyczyniło się ono do wyjaśnienia samodzielności, jak i poprawności analizy nagrań i ich treści dokonanej przez Sąd I instancji w takim stopniu, aby możliwym było zaakceptowanie w pełni wydanego w sprawie wyroku skazującego wobec oskarżonego R. U. (1). W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w ramach legalnych podsłuchów materiał dowodowy nie może być podstawą skazania R. U. (1) za udział we wszystkich zdarzeniach wynikających jakoby z treści tych nagrań, bowiem w większej części nagrania te nie zawierają jednoznacznych treści wskazujących na sprawstwo oskarżonego.

Z zapisów rozmów R. U. (1) z D. F. (1), nagranych 7 - 8 października 2015 roku, nie wynika jednoznacznie i wprost, aby dotyczyły one marihuany (k. 138-142). W szczególności nie można z całą pewnością, jak to czyni Sąd I instancji, stwierdzić, że sformułowanie „grosik 500 zł” oznacza 500 g marihuany, podobnie zresztą jak słowo „małe”. W oparciu o zgromadzony w ramach operacji (...) materiał nie można również, w ocenie Sądu Odwoławczego, ze stuprocentową pewnością stwierdzić, że „ładnie wyglądający pokój” to marihuana dobrej jakości. Nie sposób miarodajnie potwierdzić, w oparciu o dostępne w sprawie źródła dowodowe, prawidłowości takiego rozszyfrowania tych słów. Zaś Sąd I instancji nawet w uzupełnieniu swojego pierwotnego uzasadnienia nie wskazał skąd czerpie wiedzę, że tak należy słowa te rozumieć.

Co więcej, Sąd Rejonowy pisze w uzasadnieniu swojego wyroku, w oparciu o nagrania z (...), że „ w sposób oczywisty chodzi o jakiś towar, o którym rozmówcy nie chcą wprost rozmawiać, skoro nie chcą rozmawiać wprost – zasadnym jest podejrzenie , że chodzi o coś nielegalnego (…)” oraz, że „ mówiąc, że może zostawić oskarżonemu tylko „małe” D. F. (1) ma na myśli pół kg marihuany, co zresztą potwierdza R. U. (1) odpowiadając na to „pół…pół”, ale słuchaj pół tylko. Dalsze rozmowy wskazują, że chodzi o marihuanę ”.

Sąd Okręgowy podkreśla, że wyrażenia typu „zasadnym jest podejrzenie”, czy „wskazują, że chodzi o marihuanę” całkowicie dyskredytują ustalenie faktyczne Sądu Rejonowego, że w dniach 7 – 8 października 2015 roku R. U. (1) nabył od D. F. (1) 500 gramów marihuany. Użycie przez Sąd I instancji tego typu sformułowań świadczy li tylko o domniemaniu Sądu meriti, że rozmowa dotyczy czegoś nielegalnego, a to co wskazuje na marihuanę. Zastosowane przez Sąd I instancji wnioskowanie mogłoby być dopuszczalne na etapie stosowania środków zapobiegawczych, kiedy to nie jest konieczne ustalenie prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przez danego podejrzanego w takim stopniu, który prowadziłby do przypisania mu tego przestępstwa w wyroku. Jedynie bowiem na etapie stosowania środków zapobiegawczych nie jest konieczne przeprowadzenie kompleksowej oceny zebranych w sprawie dowodów, wystarczającym jest, że zgromadzone dowody pozwalają na przyjęcie istnienia dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez podejrzanego (oskarżonego) zarzucanego mu przestępstwa, co oczywiście, nie jest to równoznaczne z udowodnieniem, że jest on sprawcą zarzucanego mu czynu Jednakże na etapie wyrokowania, takie stwierdzenia stanowią, zdaniem Sądu Okręgowego, jedynie domniemanie winy oskarżonego, brak pewności Sądu I instancji i wskazują na istniejące po jego stronie istotne wątpliwości.

Konsekwencją domniemania niewinności jest zasada in dubio pro reo, czyli nakaz tłumaczenia niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, zawarta w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. Należy podkreślić, że zakaz ten odnosi się jedynie do wątpliwości, które nie dają się usunąć, a zatem organ procesowy powinien dążyć przede wszystkim do wyeliminowania zaistniałych wątpliwości, czego w realiach niniejszej sprawy uczynić nie sposób. Skoro zatem w niniejszej sprawie, odnośnie zdarzenia z 7 – 8 października 2015 roku, Sąd meriti nie dysponował chociażby jednym dowodem pozwalającym na dokonanie stanowczych, jednoznacznych ustaleń faktycznych, to uznanie sprawstwa i winy R. U. (1) w tym zakresie godziło w podstawową regułę procesu karnego, wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k., zakazującą tłumaczenia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

Zatem zarzut apelacji obrońcy oskarżonego obrazy art. 5 § 2 k.p.k. przez Sąd I instancji jest zasadny.

Nagrania z kontroli operacyjnej (...) (k. 145-150) nie zawierają żadnych treści pozwalających czynić R. U. (1) zarzut popełnienia jakiegokolwiek czynu przestępnego. Nagrane w ramach tej operacji rozmowy z okresu od 4 do 6 stycznia 2016 roku dotyczą samochodu, stanu zdrowia, czy spotkań towarzyskich, a nie narkotyków.

Jeśli natomiast chodzi o rozmowy utrwalone w ramach kontroli operacyjnej (...) (karty 114 – 126 akt), to dialog D. F. (1) z oskarżonym R. U. (1) dotyczy „chęci pożyczenia 500 zł” oraz „możliwości załatwienia dwóch rzeczy”, co samo w sobie nie dowodzi sprawstwa i winy R. U. (1) w zakresie zdarzenia z dnia 16 listopada 2015 roku. Jednakże z nagrania utrwalonego 16 listopada 2015 roku o godzinie 18.11 (karta 118 akt) wynika, że R. U. (1) czekał na D. F. (1) z dwoma mężczyznami. Podczas wybierania numeru telefonu D. F. (1) doszło do nagrania wypowiedzi R. U. (1) skierowanej do towarzyszących mu mężczyzn, że czeka na dostawę „petardy”, czyli narkotyku o bardzo dobrej jakości, że D. F. (1) przywiezie ją w hermetyku i że trzeba będzie kupić 800 gram kofeiny i je wymieszać, co da większą ilość towaru do podziału. Treść tego nagrania w połączeniu z zatrzymaniem tego dnia D. F. (2) właśnie z kilogramem hermetycznie zamkniętej amfetaminy, uzasadnia uznanie oskarżonego R. U. (1) winnym tego, że w dniu 16 listopada 2015 roku, w P., współdziałając z D. F. (1) i innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci 1 kilograma amfetaminy.

W konsekwencji powyższego, w ramach czynu ciągłego, przypisanego oskarżonemu R. U. (1) w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy uznał R. U. (1) za winnego jedynie tego, że w dniu 16 listopada 2015 roku, w P., współdziałając z D. F. (1) i innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci 1 kilograma amfetaminy, to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Za czyn ten, na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1 – 3 k.k., Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych.

W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowany wymiar kary stanowić będzie dla oskarżonego dolegliwość proporcjonalną do stopnia jego zawinienia i okoliczności sprawy, uwzględniającą w należytym stopniu stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa i stanowić będzie dla niego istotną, aczkolwiek nie nadmierną dolegliwość, w należytym stopniu uwzględniającą dyrektywy wskazane w ustawie w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej. Wysokość stawki grzywny Sąd II instancji ustalił uwzględniając sytuację materialną oskarżonego. Na marginesie, jak zresztą trafnie wskazał Sąd Rejonowy, gdyby oskarżony z jakichś powodów nie mógł od razu uiścić całej kwoty grzywny, może na zasadach określonych w postępowaniu wykonawczym wnosić o rozłożenie jej na raty.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uchylił także punkt 2 zaskarżonego wyroku oraz przyjął, że zawarte w punkcie 7 zaskarżonego wyroku zaliczenie okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania następuje na poczet kary na nowo orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I podpunkt 1 wyroku Sądu Okręgowego, a więc jest związane z powyższym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, zbyt pochopny okazał się także wniosek Sądu I instancji, iż nagrania z 1 sierpnia 2016 roku w połączeniu z zatrzymaniem w tym dniu T. S. i ilością marihuany, którą miał on przy sobie, miałyby stanowić niebudzący wątpliwości i jednoznaczny dowód uczestnictwa przez oskarżonego R. U. (1) w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci suszu ziela konopi indyjskich w ilości nie mniejszej niż 2.971,65 gram. Oceny takiej nie zdołało zmienić uzupełnienie uzasadnienia przez Sąd I instancji, które zasadniczo sprowadzało się do powielenia pierwotnego uzasadnienia w tym zakresie i nie wniosło nic nowego do sprawy, w szczególności w zakresie wytłumaczenia przez Sąd I instancji na jakiej podstawie uznał poszczególne słowa za szyfr związany z obrotem środkami odurzającymi.

W przekonaniu Sądu II instancji, rozmowa, która miała miejsce 1 sierpnia 2016 roku, której uczestnicy - R. U. (1) i T. S. - rozmawiali o „pralce” i „tarasie widokowym” (k. 10 załącznika nr 2 zatytułowanego (...) do akt IV Ka 445/20) w żadnym razie, wbrew przekonaniu Sądu Rejonowego, nie stanowi dowodu na to, że oskarżony brał udział w obrocie narkotykami. Rację należy przyznać obrońcy oskarżonego, że z dialogu tego nic konkretnego nie wynika, nie może on zatem stać się podstawą skazania R. U. (1), bowiem nie dowodzi jego winy w popełnieniu jakiegokolwiek przestępstwa. Nie wiadomo bowiem czym dokładnie jest „taras”, czy „pralka”. Sąd Rejonowy ani w pierwotnym uzasadnieniu, ani w jego uzupełnieniu, nie wskazał skąd czerpie wiedzę o tym, co słowa te oznaczają. Nie posiłkował się też żadnym specjalistycznym słownikiem, który pozwoliłby jednoznacznie stwierdzić, czego konkretnie dotyczy użyty w rozmowie „szyfr”. Sąd I instancji bazował jedynie na swoich niczym niepopartych domysłach i tonie głosu oskarżonego („słychać w głosie R. U. niepewność, czy dobrze zrozumiał, (…) słychać radość w jego głosie z tego, że skojarzył o które miejsce chodzi”), co nie może stanowić jednoznacznego i wiarygodnego dowodu w sprawie i to obciążającego oskarżonego w zakresie zarzutu II aktu oskarżenia.

Z kolei jeśli chodzi o rozmowę z 4 sierpnia 2016 roku, to do oskarżonego zadzwonił nieustalony mężczyzna i rozmawiali o zatrzymaniu T. S. oraz o wsparciu finansowym dla niego, zaś pod koniec tej rozmowy R. U. (1) przyznał, że T. S. był jego wspólnikiem od 10 lat. Sąd I instancji na zasadzie własnego domniemania przyjął, że chodzi o współpracę tych osób w „biznesie narkotykowym”. Tymczasem niewątpliwie T. S. jest przyjacielem oskarżonego i niewątpliwie łączy ich wieloletnia znajomość, a także wspólne interesy. Niekoniecznie jednak musiało chodzić o narkotyki, a o inne wspólne działania, czy aktywności. Sąd Rejonowy zaś bezrefleksyjnie, bo pasowało to do tezy o winie R. U. (1), na zasadzie domniemania przyjął, że chodzi właśnie o działalność przestępczą i to związaną z narkotykami. Treść powyższych rozmów nie może świadczyć o sprawstwie R. U. (1) w popełnieniu przypisanego mu w punkcie 4 wyroku przestępstwa, ani stanowić dowodu obciążającego dla oskarżonego.

Stwierdzenie Sądu Rejonowego, iż „ilość rozmów i ich treść wskazuje, że oskarżony prowadził tę działalność regularnie, a więc uzyskiwał też regularne dochody” (k. 1017) świadczy o domniemaniu winy oskarżonego w uczestniczeniu w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających, co niedopuszczalne. Stwierdzenie bowiem, że „coś wskazuje” na sprawstwo oskarżonego nie może w żadnym razie stać się podstawą wydania wyroku skazującego w sprawie. Takie wnioskowanie, jak już zresztą wyżej wskazano, mogłoby być dopuszczalne jedynie na etapie stosowania środków zapobiegawczych, kiedy to nie jest konieczne ustalenie prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przez danego podejrzanego w takim stopniu, który prowadziłby do przypisania mu tego przestępstwa w wyroku.

Skoro w niniejszej sprawie, odnośnie zdarzenia z 1 sierpnia 2016 roku, Sąd meriti nie dysponował chociażby jednym dowodem pozwalającym na dokonanie samoistnych, stanowczych, jednoznacznych ustaleń faktycznych, to uznanie sprawstwa i winy R. U. (1) w tym zakresie godziło w podstawową regułę procesu karnego, wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k., zakazującą tłumaczenia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a zatem i w tym przypadku zarzut apelacji obrońcy oskarżonego obrazy art. 5 § 2 k.p.k. przez Sąd I instancji jest zasadny.

Podsumowując, w ocenie Sądu Odwoławczego, stan dowodowy sprawy nie pozwalał na poczynienie jednoznacznych ustaleń, które pozwoliłyby na pełną realizację zasady prawdy materialnej w sprawie (por. art. 2 § 2 k.p.k.) co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 4 zaskarżonego wyroku. Dostępne i ocenione zgodnie z art. 7 k.p.k. dowody nie dały bowiem jednoznacznych podstaw do uznania, że sprawstwo i wina oskarżonego w popełnieniu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zostały udowodnione ponad wszelką wątpliwość, co też stało się powodem zmiany wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie 4 wyroku. Logiczną konsekwencją powyższej zmiany musiało być uchylenie punktu 5 zaskarżonego wyroku, zawierającego orzeczenie wobec oskarżonego R. U. (1) nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) w P..

W konsekwencji powyższych zmian w wyroku Sądu I instancji zostało także uchylone orzeczenie o karze łącznej (punkt 6 zaskarżonego wyroku).

Podsumowując, Sąd Okręgowy w większości podzielił zarzuty obrońcy oskarżonego R. U. (1) obrazy przepisów postępowania w postaci art. 168 b k.p.k. w związku z art. 393 § 1 k.p.k., art. 7 k.p.k. w związku z art. 174 i art. 410 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. w związku z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 19 ust. 17 o Policji w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 kwietnia 2016 roku w związku z art. 393 § 1 a a contrario k.p.k.

Podzielając te zastrzeżenia obrony, Sąd Odwoławczy dokonał własnej oceny legalności podsłuchów, a w przypadku pozytywnej weryfikacji ich legalności, samodzielnie ocenił wartość dowodową nagranych treści, uznając iż jedynie w przypadku zdarzenia z dnia 16 listopada 2015 roku nagrane rozmowy stanowią dowody pozwalające na uznanie R. U. (1) za winnego tego, że w tym dniu, w P., współdziałając z D. F. (1) i innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci 1 kilograma amfetaminy.

Odnośnie obrazy art. 175 § 1 k.p.k., który stanowi, iż oskarżony ma prawo składać wyjaśnienia, to oskarżony miał możliwość złożenia wyjaśnień, a Sąd Rejonowy ograniczył go jedynie w epickimi opisie jego przyjaźni z T. S., co dla stanu faktycznego niniejszej sprawy nie miało istotnego znaczenia. Zaś przepis art. 6 k.p.k. statuuje jedną z podstawowych gwarancji procesowych oskarżonego, jaką jest prawo do obrony w sensie materialnym, rozumiane jako prawo przeciwstawiania się tezie oskarżenia, jak i prawo do obrony w sensie formalnym, rozumiane jako prawo do korzystania z pomocy obrońcy. W niniejszej sprawie, zdaniem Sadu Okręgowego, oskarżony R. U. (1) miał zapewnione pełne prawo do obrony. Ograniczenie natomiast prawa do wypowiedzi odnośnie przyjaźni z T. S., co i tak nie miało istotnego znaczenia dla stanu faktycznego sprawy, nie przyniosło negatywnych skutków, gdyż ostatecznie w zakresie zarzutu związanego z tą osobą oskarżony R. U. (1) został przez Sąd Okręgowy uniewinniony.

Sąd Okręgowy w większości podzielił także zarzut apelacji obrońcy oskarżonego popełnienia przez Sąd I instancji błędu w ustaleniach faktycznych, za wyjątkiem zdarzenia z dnia 16 listopada 2015 roku. W tym zakresie skontrolowany przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy, pod kątem jego legalności i treści, dał asumpt do uznania poprawności ustalonego stanu faktycznego i zasadności uznania oskarżonego R. U. (1) za winnego uczestniczenia w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci jednego kilograma amfetaminy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Motywy uwzględnienia w większości wniosku o zmianę wyroku zostały szczegółowo przedstawione powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

I.  Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchylił punkt 6 zaskarżonego wyroku dotyczący orzeczenia o karze łącznej,

2.  w ramach czynu przypisanego oskarżonemu R. U. (1) w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, uznał R. U. (1) za winnego tego, że w dniu 16 listopada 2015 roku, w P., współdziałając z D. F. (1) i innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci 1 kilograma amfetaminy, to jest winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1 – 3 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych, a w konsekwencji powyższego uchylił punkt 2 zaskarżonego wyroku oraz przyjął, iż orzeczenie zawarte w punkcie 3 związane jest z niniejszym rozstrzygnięciem,

3.  przyjął, że zawarte w punkcie 7 zaliczenie okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania następuje na poczet kary orzeczonej w punkcie 1 niniejszego wyroku,

II . uniewinnił R. U. (1) od zarzutu popełnienia przestępstwa przypisanego mu w

punkcie 4, a w konsekwencji uchylił punkt 5 zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Podzielenie w większości zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego obrazy prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych skutkowało koniecznością dokonania takich zmian w zaskarżonym wyroku jak powyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot 1/3 kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i wymierzył mu jedną opłatę za obie instancje, w łącznej kwocie 1.406,66 zł, a w części uniewinniającej kosztami sądowymi za całe postępowanie obciążył Skarb Państwa (art. 632 pkt 2 k.p.k.).

7.  PODPIS

/Piotr Gerke/ /Małgorzata Ziołecka/ /Sławomir Jęksa/