Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksander Brzozowski

Sędziowie: SSO Leszek Matuszewski (spr.)

SSO Jarosław Ochocki

Protokolant: p.o. staż. M. B.

przy udziale W. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu

po rozpoznaniu w dniu 17.05.2018 r.

sprawy skazanego M. S. (S.)

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Obornikach z dnia 01.03.2018 r., sygn. akt II K 425/17

1.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. T. kwotę 147,60 złotych (z VAT) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

3.  zwalnia skazanego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa równowartości wydatków sądowych postępowania odwoławczego.

L. M. A. J. O.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Obornikach, wyrokiem łącznym z dnia 1 marca 2018r., sygn. akt II K 425/17, wydanym w stosunku do M. S. , skazanego prawomocnymi wyrokami opisanymi w punktach I-IV części wstępnej tego wyroku, na podstawie art. 85 § 1 i 2, 3 k.k., art. 85 a k.k., art. 86 §1 k.k. połączył karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Obornikach sygn. akt II K 527/15 oraz karę łączną pozbawienia wolności wymierzoną skazanemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Obornikach sygn. akt II K 489/16 i wymierzył podsądnemu karę łączną 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej orzeczonej w pkt 1 wyroku zaliczono skazanemu okres odbycia kary z wyroku Sądu Rejonowego w Obornikach, sygn. akt II K 527/15 od dnia 18.02.2018 r. oraz okres kary odbytej z wyroku Sądu Rejonowego w Obornikach sygn. akt II K 489/16 od dnia 14.09. 2016 r. do dnia 14.09.2016 r. od dnia 12.12.2016 r. do dnia 12.12. 2016 r.

Sąd I instancji ustalił, że pozostałe rozstrzygnięcia podlegają odrębnemu wykonaniu.

Na podstawie art. 572 k.p.k. umorzono postępowanie o wydanie wyroku łącznego w pozostałym zakresie.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca skazanego M. S. , składając apelację. Skarżący zarzucił orzeczeniu rażącą niewspółmierność wymierzonej kary.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie podsądnemu łagodniejszej kary łącznej oraz zasądzenie kosztów udzielonej pomocy prawnej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja obrońcy skazanego M. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, rozważył okoliczności mające znaczenie przy wydaniu wyroku łącznego i wydał na tej podstawie słuszne rozstrzygnięcie, uwzględniające wszystkie ustawowe dyrektywy wymiaru kary łącznej. Sąd meriti prawidłowo zidentyfikował warunki do wydania kary łącznej wobec sankcji wskazanych w punktach II i IV części wstępnej zaskarżonego wyroku. Także uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wszystkie wymagania określone w art. 424 k.p.k., co umożliwia jego instancyjną kontrolę. Wskazane w uzasadnieniu zastosowanie wobec skazanego „systemu aspiracji” , należy traktować jako oczywistą omyłkę pisarską. Z treści uzasadnienia wprost wynika, że przy wymiarze kary Sąd ten zastosował zasadę asperacji.

Obrońca nie ma racji, zarzucając karze łącznej wymierzonej podsądnemu rażącą surowość. Kara wobec określonej osoby jest karą niewspółmiernie surową wówczas, gdy sąd wymierzając ją nie uwzględnił okoliczności wiążących się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego zostały przekroczone (zob. wyrok SA w Poznaniu z 22 VI 1995 r. II Akr 178/95 Prok. I Pr. 1996/2-3/25). Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Kara łączna w wymiarze 4 lat i 2 miesięcy jawi się jako surowa ale sprawiedliwa.

Sąd Rejonowy słusznie oparł wymiar kary łącznej na zasadzie asperacji ( łączącej w sobie elementy absorpcji oraz kumulacji). Zastosowanie tej zasady z jednej strony pozwala uniknąć nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego kilka przestępstw, do czego prowadzi stosowanie absorpcji oznaczające w istocie wymiar kary za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych, z drugiej strony pozwala zaś uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasad racjonalności wymiaru kary, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji.

Podsądny popełnił prawomocnie osądzone przestępstwa godzące w różne dobra prawne, jak mienie, czy zdrowie, i to na szkodę różnych pokrzywdzonych. Skazany dopuszczał się kolejnych występków w różnych przedziałach czasowych ( od stycznia 2015 roku do dnia 9 marca 2015 roku, od 15 lutego 2015 roku do 9 marca 2015 roku, 25 sierpnia 2016 roku do 29 sierpnia 2016 roku, 2-5 września 2016 roku, 8-9 września 2016 roku). Nie ma zatem mowy o ścisłym związku przedmiotowo-podmiotowym między prawomocnie osądzonymi przestępstwami, za które wymierzone kary jednostkowe połączone w postępowaniach II K 527/15 oraz II K 489/16 w węzły kar kary łącznych.

M. S. był już, pomimo swojego młodego wieku, czterokrotnie karany za popełnienie wielu jednostkowych, dokuczliwych społecznie przestępstw. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest zaś istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy pełnej absorpcji ( wyrok S.A. w Łodzi z dnia 20.09.2001r., sygn. akt II AKa 154/01, Prok. i Pr. 2002/4/26 ).

Sąd I instancji kształtując wymiar kary łącznej uwzględnił aktualną opinię z zakładu karnego, a także jego deklarowany krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Nie jest tak, aby treść tej opinii uzasadniała wymierzenie skazanemu kary łącznej w najniższym wymiarze. Rzeczony dokument nie obrazuje wcale spektakularnych postępów podsądnego w społecznej reedaptacji. Z opinii wynika między innymi, że podsądny obecnie odbywa karę w systemie programowego oddziaływania i zachowuje się właściwie ( k.31). Jednakże jak słusznie podkreślił Sąd I instancji podsądny nie stawił się dobrowolnie do odbycia kary pozbawienia wolności, lecz został doprowadzony do zakładu karnego. Skazany nadto jest osobą, którą odbywała uprzednio kary pozbawienia wolności, a mimo to decydował się po kolejny popełniać przestępstwa. Już te okoliczności rodzą wątpliwości, czy podsądny rzeczywiście uzmysłowił sobie konieczność przestrzegania porządku prawnego i czy jego obecna prawidłowa postawa w jednostce penitencjarnej ma charakter trwały.

Młody wiek podsądnego nie wspiera rozumowania obrońcy. Wymierzona kara łączna nie pozostaje w sprzeczności z dyrektywą określoną w art. 54 § 1 k.k., nakazującą przy wymiarze kary sprawcy młodocianemu kierować się przede wszystkim tym, aby go wychować. W szczególności dyrektywa ta nie oznacza nakazu liberalnego traktowania sprawców młodocianych, lecz obliguje sąd do wnikliwego rozpoznania osobowości sprawcy, jego dotychczasowego trybu życia, rodzaju naruszonego dobra jak też sposobu i okoliczności popełnienia przestępstwa ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 5 września 2002r., II AKa 79/02, OSA 2004/5/32). Zarówno „ młodocianość”, jak i „ względy wychowawcze” nie stanowią samodzielnych czynników jako podstawa szczególnego kształtowania wymiaru kary (złagodzenia kary),lecz w procesie kształtowania kary muszą być zestawione z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary. ( vide: uzasadnienie postanowienia z dnia 7 września 2006r., w sprawie II KK 118/06 (OSNwSK 2006/1/1696). Przeciwko złagodzeniu kary przemawiają dość odległe związki przedmiotowo-podmiotowe wskazanych wyżej przestępstw, a także dotychczasowy sposób życia podsądnego polegający na popełnieniu dokuczliwych przestępstw. Młody wiek podsądnego nie przeważa zatem na szali wskazanych okoliczności obciążających.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 626 k.p.k., art. 636 k.p.k. zwolnił skazanego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  zaskarżony wyrok utrzymał w mocy;\

2.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. T. kwotę 147, 60 złotych ( z VAT) tytułem pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

3.  zwolnił skazanego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Leszek Matuszewski SSO Aleksander Brzozowski SSO Jarosław Ochocki