Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 500/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 26 lutego 2025 r., sygn. akt VIII K 1428/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia polegająca na naruszeniu art. 410 kpk w zw. z art. 4 kpk i art. 7 kpk, polegająca na tym, że Sąd orzekający dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez błędne przyjęcie, że stan zdrowia oskarżonego uzasadnia orzeczenie względem niego jakiegokolwiek środka zabezpieczającego, w szczególności w postaci terapii ambulatoryjnej.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez błędne przyjęcie, że stan zdrowia oskarżonego uzasadnia orzeczenie względem niego jakiegokolwiek środka zabezpieczającego, w szczególności w postaci terapii ambulatoryjnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnosząc zarzut z kategorii obrazy przepisów procesowych przy ocenie dowodów nie można zapominać, że zarzut naruszenia art. 7 kpk powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności. Innymi słowy, zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk wymaga wykazania uchybień w ocenie konkretnych dowodów dokonanych w zaskarżonym wyroku prowadzących do wniosku, że dokonana przez sąd ocena dowodów przekracza granice swobodnej oceny i jest dowolna. W procesie karnym nie chodzi wszak o to, czy ocena określonych dowodów i dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nieprzekonujące dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sam fakt, że przyjęte przez sądy założenia dowodowe nie odpowiadają subiektywnym oczekiwaniom strony, nie jest wystarczający do uznania zasadności zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2022 r., sygn. akt II KK 31/21, Legalis nr 2741089).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt kontrolowanej sprawy organ odwoławczy nie stwierdził żadnych podstaw aby uznać zasadność podniesionego przez obrońcę zarzutu. Sąd Rejonowy w sposób rzetelny przeprowadził postępowanie dowodowe, podjął szereg czynności mających na celu obiektywne ustalenie wszystkich okoliczności istotnych dla prawnokarnej oceny zachowań oskarżonego opisanych w akcie oskarżenia, o czym świadczy zapadłe orzeczenie uniewinniające oskarżonego od zarzucanych mu czynów z art. 279 § 1 kk w pkt III i IV aktu oskarżenia. Następnie Sąd I instancji dokonał tak samo trafnej i szczegółowej oceny wszystkich zgromadzonych w tej sprawie dowodów, zestawiając przy tym treść ich wszystkich ze sobą, a następnie przyznał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich (bądź też jedynie niektórym ich częściom), które na to zasługiwały w świetle dyrektyw z art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Apelujący nie zdołał wykazać żadnych nieprawidłowości, czy też luk w procesie rozumowania Sądu meriti, który doprowadził do takiej a nie innej oceny materiału dowodowego dostępnego w tej sprawie. Obrońca oskarżonego w sposób subiektywny i abstrakcyjny postrzegał wartość zgromadzonych dowodów, wskazując w środku odwoławczym, że brak jest podstaw do zastosowania wobec S. B. (1) jakiegokolwiek środka zabezpieczającego. Twierdzenia skarżącego, że stan zdrowia oskarżonego nie wymaga takiego oddziaływania pozostają w jawnej sprzeczności z wydaną w przedmiotowej sprawie opinią biegłych lekarzy psychiatrów, którzy po przebadaniu oskarżonego, zapoznaniu się z jego dokumentacją medyczną stwierdzili u niego upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym i uzależnienie od alkoholu, a z uwagi na upośledzenie umysłowe umiarkowane oskarżony miał w chwili czynów ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania ich znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem (opinia z dnia 24 sierpnia 2023 r., k. 194-200). To rozpoznanie zaś, zgodnie z brzmieniem art. 93c pkt 2 kk, dawało Sądowi możliwość orzeczenia wobec podsądnego środków zabezpieczających, obok kary orzeczonej za ciąg dwóch przestępstw z art. 279 § 1 kk. Ponadto, decyzja Sądu Rejonowego w tym zakresie została oparta na stanowisku biegłych lekarzy psychiatrów, którzy jasno i logicznie wyjaśnili dlaczego uważają, że S. B. (1) powinien być poddany terapii ambulatoryjnej, o której mowa w art. 93a § 1 pkt 2 kk, co ma zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego, a także służyć oskarżonemu, poprawić jego funkcjonowanie w społeczeństwie. Ponadto, zastosowany środek zabezpieczającego został dobrany rodzajowo do stopnia społecznej szkodliwości czynów zabronionych przypisanych S. B. (1) oraz potrzeb terapeutycznych. Skarżący nie proponując żadnych innych dowodów, nie podnosząc uchybień proceduralnych, nie zakwestionował także wniosków z opinii biegłych lekarzy psychiatrów i niczym nie przekonał Sądu II instancji, aby S. B. (1) nie wymagał stosowania żadnych środków zabezpieczających. O tym zaś, że po popełnieniu przypisanych mu przestępstw oskarżony S. B. wymagał leczenia psychiatrycznego świadczy karta leczenia szpitalnego w Centrum Medycznym (...) Sp. z o.o. w P. na Oddziale (...)w okresie 7.08.2024 r. – 19.08.2024 r., z zaleceniem m.in. kontynuacji leczenia w (...) i regularnej kontroli w warunkach Poradni Lekarza Rodzinnego (k. 548) oraz zaświadczenie o pobycie na Oddziale Chorób Afektywnych w Centrum Medycznym (...) Sp. z o.o. w P. w okresie 4.10.2024 r. – 30.10.2024 r. (k. 554, 559). To pokazuje, że stan zdrowia psychicznego oskarżonego wymaga wzmożonej kontroli i systematyczności w leczeniu. Oskarżony zaś z powodu deficytu intelektualnego i uzależnienia od alkoholu potrzebuje w tym względzie profesjonalnego wsparcia.

W związku z podniesionym zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych ważne jest przypomnienie, że wykazanie tego błędu nie może polegać jedynie na prezentowaniu poglądu, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń, lecz na wykazaniu, że przy ustalaniu faktów sąd I instancji posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 grudnia 2021 r., sygn. akt II AKa 77/21, Lex nr 3330120). W świetle powyższego istotne jest to, że obrońca oskarżonego nie wykazał żadnych nieprawidłowości w ocenie dowodów przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, w konsekwencji czego nie dostarczył podstaw do dokonania ustaleń faktycznych odmiennych niż te przyjęte przy wyrokowaniu przez Sąd I instancji. Notabene „błąd w ustaleniach faktycznych ma miejsce wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd błędnie ustalił fakty. Wówczas ten błąd ma wpływ na treść orzeczenia. Natomiast jeżeli dowód został nieprawidłowo przeprowadzony, to nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Jeśli zaś dowód został nieprawidłowo oceniony, to następstwem błędnej oceny są błędne ustalenia faktyczne. W takim układzie procesowym uchybieniem pierwotnym, którego powinien dotyczyć zarzut, jest obraza przepisów postępowania, a jego następstwem są błędne ustalenia faktyczne” ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2023 r., II AKa 242/22, LEX nr 3698029).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie środka zabezpieczającego w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionych zarzutów. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów okazała się zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk, a w konsekwencji poczynione ustalenia faktyczne także były poprawne. Przeciwne stanowisko na ten temat obrońcy oskarżonego okazało się błędne. Nie było więc powodów by w instancji odwoławczej wydać orzeczenie jakiego oczekiwał apelujący.

Lp.

Zarzut

3.2.

Rażąca surowość wymierzonej oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, środka kompensacyjnego oraz niesłuszne orzeczenie środka zabezpieczającego w postaci terapii ambulatoryjnej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Warto na początek przypomnieć, iż rażąca niewspółmierność kary uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może być wynikiem bądź to niedostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nienadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających wymiar orzeczonej kary ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kara 8 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg dwóch kradzieży z włamaniem popełnionych za każdym razem wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary była rażąco surowa. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kary wobec S. B. (1) wziął pod uwagę wszystkie występujące w kontrolowanej sprawie okoliczności obciążające oraz łagodzące, należycie odzwierciedlając w tej karze działanie oskarżonego w stanie ograniczonej znacznie poczytalności. Nie zasługiwała na uwzględnienie propozycja obrońcy aby oskarżony otrzymał zamiast kary pozbawienia wolności karę ograniczenia wolności. Jak wynika z danych o dotychczasowej karalności oskarżonego, wymierzano już wobec niego ten rodzaj kary, o charakterze wolnościowym, ale nie realizował ich, dlatego uległy zamianie na zastępczą karę pozbawienia wolności (skazania ze sprawy SR Poznań - Stare Miasto sygn. VIII K 634/23 oraz ze sprawy SR Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu sygn. III K 770/23). Istotne jest przy tym, że Sąd Rejonowy czyniąc rozważania odnośnie kary adekwatnej wziął już wystarczająco pod uwagę przyznanie się oskarżonego do popełnienia obu tych czynów, zaś argumentacja apelującego przeceniała znaczenie tego aspektu sprawy. Przestępcze działania oskarżonego miały miejsce tuż po opuszczeniu jednostki penitencjarnej w dniu 11.07.2023 r., co wówczas nie zniechęciło go przed ich popełnieniem. Uwzględniając przy tym zaliczony w zaskarżonym wyroku na poczet kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie, należało też dostrzec, że orzeczona kara została już odbyta w niespełna ¾ części. W związku z odbywaniem tej kary nie czeka zatem oskarżonego długoterminowy pobyt w warunkach więziennych, lecz zaledwie około dwumiesięczna izolacja.

Sąd Okręgowy nie uznał także racji apelującego obrońcy iżby zachodziły uzasadnione podstawy aby nie orzekać wobec oskarżonego środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej na skutek uszkodzenia mienia przez włamywaczy oraz zaboru pieniędzy i cudzej własności. Było to rozstrzygnięcie jak najbardziej zasadne, wydane w zgodzie z art. 46 § 1 kk, stanowiąc przy tym dbałość o interesy osób pokrzywdzonych przestępstwami przeciwko mieniu. Nie przekonały Sądu odwoławczego wskazania obrońcy na trudną sytuację materialną oskarżonego. Wysokość szkód nie jest bowiem znaczna, łącznie to 2.914,60 zł. Oskarżony przy dobrej woli mógłby, podejmując choćby prace dorywcze i nie trwoniąc ich na alkohol czy inne używki, uzyskać taką kwotę. Dokonano już zresztą na mieniu oskarżonego zabezpieczenia majątkowego w sprawie tytułem m.in. naprawienia szkody, w wysokości 120 zł (postanowienie z dnia 28.07.2023 r., k. 147). Ponadto, należy pamiętać, że orzeczony obowiązek naprawienia szkody ma charakter solidarny z nieustalonymi osobami i S. B. (1) może we własnym zakresie podjąć starania aby w wyrównaniu szkody pomogli mu pozostali sprawcy/sprawca. Niewątpliwie też, uchylenie zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody byłoby niewychowawcze i pobłażające sprawcy szeregu przestępstw przeciwko mieniu, samo bowiem zadośćuczynienie słowne (wyrażony żal, że popełnił przypisane mu występki), jak to określił apelujący, zdaniem Sądu II instancji ma wymiar czysto symboliczny i jest niewystarczające.

Odnośnie braku podstaw do uchylenia orzeczonego środka zabezpieczającego w postaci terapii ambulatoryjnej Sąd Okręgowy odniósł się już powyżej, w rubryce 3.1. Formułując zarzut rażącej surowości kary w zakresie tego elementu wyroku, obrońca nie zaprezentował żadnych konkretnych argumentów. Ten środek zabezpieczający, zalecony przez biegłych lekarzy psychiatrów nie jest zbyt uciążliwy dla oskarżonego, ma dopełniać leczenie psychiatryczne w warunkach ambulatoryjnych. Obrona nie wykazała zatem aby wiązało się to z nadmiernymi uciążliwościami dla oskarżonego S. B. (1).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary wolnościowej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz uchylenie środka zabezpieczającego oraz środka kompensacyjnego w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kara zasadnicza orzeczona przez Sąd Rejonowy w kontrolowanej sprawie była adekwatna do wagi czynów przypisanych oskarżonemu S. B., właściwie przy tym uwzględniając umniejszony stopień jego winy w związku z ograniczoną znacznie poczytalnością w czasie ich popełnienia. Środek kompensacyjny z art. 46 § 1 kk oraz środek zabezpieczający orzeczony na podstawie art. 93a § 1 pkt 2 kk miały jak najbardziej rację bytu w kontrolowanej sprawie. W związku z tym przeciwne stanowisko obrońcy oskarżonego w tym zakresie nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca oskarżonego z urzędu – adw. K. C. w apelacji zawarł wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Wniosek ten podtrzymał na rozprawie apelacyjnej w dniu 14 lipca 2025 r. Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną orzeczenia uwzględniającego to żądanie. Wysokość kosztów adwokata została zaś ustalona w oparciu o § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763). Jest to kwota 1.033,20 zł (brutto).

3.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy opierając się na dyspozycji przepisu art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Oskarżony nie posiada żadnego majątku, jego źródłem utrzymania jest świadczenie rentowe, obecnie odbywa karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że dodatkowe obciążanie oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze, w tym kosztami wynagrodzenia obrońcy z urzędu stanowiłoby dla niego zbyt dużą dolegliwość finansową. Poza tym nie można zapominać o orzeczonym obowiązku naprawienia szkody, której realizacją podsądny powinien zająć się w pierwszej kolejności.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak