Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 558/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Pile z dnia 11 marca 2020 r., sygn. akt II K 434/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

X

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXX

XXXXXXX

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XX

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXX

XXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXX

XXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

13.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

1.  Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego w postaci art. 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k., 424§ 1 k.p.k. polegającej na błędnej ocenie materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, naruszeniu zasady domniemania niewinności, wybiórczej, jednostronnej ocenie dowodów przez przyjęcie za podstawę orzeczenia tych dowodów z zeznań oskarżyciela prywatnego J. K. (2) oraz świadków, jakie uzasadniają przyjętą podstawę faktyczną wyroku, przy jednoczesnym i nieuzasadnionym pominięciu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne co do zasady, jako stanowiące przyjętą linię obrony.

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku przez przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że oskarżony umyślnie z zamiarem bezpośrednim dopuścił się czynu z art. 212 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy zdaniem skarżącego nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu umyślnego popełnienia zarzucanego czynu, a działanie oskarżonego miało na celu wyjaśnienie spraw ukrywania przez oskarżyciela prywatnego przed zarządem (...) w P. faktu skazania go w przeszłości prawomocnym wyrokiem karnym, tym samym umyślne narażenie przez J. K. (2), partii politycznej, jaką zamierzał reprezentować na utratę zaufania publicznego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i pozwala na kontrolę prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu II instancji w sprawie nie doszło do naruszenia art. 410 k.p.k. Podstawę wyroku Sądu Rejonowego stanowił bowiem całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Wbrew przekonaniu apelującego Sąd Rejonowy dokonał kompleksowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy nie miał zastrzeżeń do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zeznań oskarżyciela prywatnego J. K. (2) oraz innych świadków, w tym świadka B. K. (1). Jak trafnie ocenił Sąd Rejonowy, J. K. (2) opisał dokładnie i zarazem wiarygodnie zachowania oskarżonego dotyczące przekazywania publicznego informacji o karalności oskarżyciela prywatnego przez oskarżonego, co znalazło również potwierdzenie w zeznaniach innych świadków. Z kolei z zeznań świadka B. K. nie wynika, wbrew sugestii skarżącego, że świadek widział u K. M. (1) w trakcie zebrania oryginał wyroku skazującego J. K., a jedynie jego kopię, co nie zmienia faktu, że kserokopia wyroku zawierała wszelkie informacje dotyczące uprzedniego skazania oskarżyciela prywatnego. Prawidłowa i pełni zasługująca na aprobatę była również ocena wyjaśnień oskarżonego dokonana przez Sąd I instancji, do której Sąd Okręgowy odsyła.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd I instancji poprawnie ustalił zatem przebieg zdarzeń w sprawie. Nie było zresztą w niniejszej sprawie kwestią sporną, że K. M. (1) przekazywał informacje dotyczące uprzedniej karalności J. K. za znęcanie się nad rodziną na forum Rady Powiatu (...) w P., które to informacje odpowiadały prawdzie, o czym poniżej.

Za trafny należało natomiast uznać podniesiony przez apelującego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który polegał na przypisaniu przez Sąd Rejonowy oskarżonemu K. M. zamiaru bezpośredniego popełnienia czynu z art. 212 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony materiał w sprawie materiał wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu w tym zakresie zamiaru bezpośredniego lub choćby ewentualnego. Oskarżony bowiem, jako przewodniczący partii (...) w P. działał w interesie tego ugrupowania (a pośrednio i w interesie społeczeństwa), w przeświadczeniu, że przeszłość kryminalna J. K. (2) powinna być omawiana na forum organów zarządzających partią. Miało to na celu umożliwienie weryfikacji kandydatów do reprezentacji partii politycznej (a zarazem i interesów obywateli) na zewnątrz. W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie było zdaniem Sądu Odwoławczego podstaw do przyjęcia, że oskarżony działał z pobudek prywatnych, by zaszkodzić oskarżonemu. Sam oskarżony bowiem nie ubiegał się o żaden mandat w samorządzie, zaś to, że oskarżony, jak wskazał Sąd Rejonowy popierał wówczas innego kandydata na prezydenta miasta nie stanowiło okoliczności która przesądzałaby o zamiarze K. M. dokonania zniesławienia oskarżyciela prywatnego. Niewątpliwie uwagi oskarżonego, jako przewodniczącego (...) w P. miały wpływ na podjęcie decyzji w ramach ugrupowania politycznego w zakresie wyboru kandydata z ramienia (...) na urząd Prezydenta Miasta P., co bez wątpienia miało doniosłe znaczenie społeczne. Zachowanie oskarżonego miało na celu zainicjowanie dyskusji o sprawach społecznych i publicznych w ramach partii, a więc należy przyjąć, że K. M. działał dla dobra ogółu. Sąd podzielił stanowisko apelującego, iż jego wypowiedzi objęte zarzutem nie miały na celu wywołania sensacji a jedynie poinformowanie członków zarządu (...) w P. o kandydacie starającym się o rekomendację ugrupowania co do wyboru na prezydenta tego miasta, tym bardziej że o rekomendację ubiegały się również inne osoby. Intencją oskarżonego było więc przedstawienie możliwie pełnej informacji o kandydatach starających się o te rekomendację, którzy to kandydaci powinni być przygotowani na weryfikację ich dotychczasowych doświadczeń oraz postawy, w tym moralnej.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu był zasadny z uwagi na fakt, że oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim (ani ewentualnym) popełnienia zarzucanego mu czynu, zatem nie można było przypisać winy w zakresie popełnienia czynu z art. 212 § 1 k.k., co zostało wyjaśnione powyżej.

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa objętego zarzutem to zachowanie to wpisywało się w ramy kontratypu z art. 213 § 2 pkt. 2 k.k., co też wyłączało bezprawność zarzutu wypełniającego formalnie znamiona zniesławienia, o czym szerzej w punkcie 3.2 tabeli.

Lp.

Zarzut

2

W wywiedzionym środku zaskarżenia K. M. wskazał, iż na żadnym spotkaniu władz (...) w P. nie powiedział nieprawdy odnoszącej się do oskarżyciela prywatnego J. K. (2). Zdaniem apelującego wobec prawdziwości zarzutów skierowanych przez niego w stosunku do oskarżyciela prywatnego J. K., wypowiedzi oskarżonego objęte zarzutem należy oceniać w ramach kontratypu dozwolonej krytyki (art. 213 § 2 pkt. 2 k.k.).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stanowisko K. M. dotyczące działania w ramach kontratypu z art. 213 § 2. pkt. 2 k.k, było wbrew stanowisku Sądu Rejonowego zasadne.

Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2 pkt. 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut służący obronie społecznie uzasadnionego interesu.

Zgodzić należy się z Sądem pierwszej instancji, iż krytyka wyrażona przez oskarżonego, a dotycząca oskarżyciela prywatnego miała charakter publiczny. Publiczny charakter działania oznacza bowiem możliwość powzięcia o nim wiadomości przez krąg osób mających dostęp do tego miejsca, choć niekoniecznie w nim obecnych w czasie tego działania, o ile istniała realna możliwość dostępu do informacji o nim; liczba tych osób nie jest z góry określona, a wyznacza ją zespół okoliczności faktycznych zajścia (wyr. SA w Krakowie z 4.12.2002 r., II AKa 327/02 , L. el.).

Jeśli natomiast chodzi o kwestię prawdziwości zarzutu głoszonego przez oskarżonego, to rację ma skarżący podnosząc, że na żadnym spotkaniu (...) nie powiedział nieprawdy w stosunku do J. K. (2), czy o nim i jego uprzedniej karalności. Niewątpliwie bowiem, jak prawidłowo zresztą ustalił Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie o sygn. akt VII K 585/08 Sąd Rejonowy w Pile uznał J. K. (2) winnym tego, że w okresie od dni 1998 r. do dnia 24 sierpnia 2008 r. w P. w mieszkaniu przy ul. (...) znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żoną K. oraz córką K. w ten sposób, że bez powodu wszczynał awantury domowe, w trakcie których używał wobec ww. siły fizycznej, bił je, kopał, szarpał za włosy, drapał oraz wyzywał słowami wulgarnymi o obelżywymi, wyganiał z domu, tj. przestępstwa z art. 207 §1 k.k. i wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat. Wyrokiem z dnia 22 października 2009 r. w sprawie sygn. akt IV Ka 1422/09 Sąd Okręgowy w Poznaniu utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Zatarcie skazania nastąpiło z mocy prawa w dni 22 kwietnia 2013 r. W tym kontekście odnieść się należy do kwestii zatarcia skazania i jego skutków w sferze prawnej. W tym zakresie istnieje bowiem bogate orzecznictwo i piśmiennictwo, a poglądy w tej materii nie są jednolite.

W części judykatów karnych optuje się za bezwzględnym skutkiem zatarcia, który nie ogranicza się do uznania za niebyłe skazania, ale za niebyłe uznaje także popełnienie przestępstwa, za które to skazanie nastąpiło ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r., IV KK 326/10, Biul. PK 2010/7/17). Ten rezultat następuje z chwilą zatarcia i ukierunkowany jest na przyszłość, co oznacza, że od tego momentu fakt skazania nie może rodzić dla skazanego żadnych negatywnych konsekwencji, ponieważ przywrócony mu został status osoby niekaranej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2012 r., IV KK 59/12, OSNKW 2013/1/3). Stanowisko takie, oparte na założeniu, że w drodze fikcji prawnej można wyeliminować z rzeczywistości i pamięci fakty, które miały miejsce w przeszłości, prowadziło jednak w wielu wypadkach do wyników nie do pogodzenia z elementarnymi zasadami słuszności, wobec czego w orzecznictwie wyrażane są także mniej rygorystyczne kierunki interpretacji skutków działania art. 106 k.k., uznające, że zatarcie skazania niewątpliwie wywołuje skutki w sferze prawnej - tworzy fikcję niekaralności osoby skazanej, nie może jednak usunąć obiektywnie istniejących faktów - a więc nie niweczy ani popełnionego przestępstwa, ani wydanego wyroku, nie pozbawia też tego wyroku przewidzianego w art. 11 k.p.c. znaczenia w postępowaniu cywilnym. Nawet w postępowaniu karnym, w którym zatarcie pociąga za sobą w zasadzie bezwzględnie przestrzegane konsekwencje, przyjmuje się, że w pewnych wypadkach fakt zatartego skazania należy brać pod uwagę ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., I KZP 24/09, OSNKW 2009/12/105, wyrok Sądu Najwyższego-Izba Cywilna z dnia 29 października 2015 r. I CSK 893/14 , Legalis el.). Niewątpliwie zatarcie skazania nie uchyla wyroku skazującego, nie stanowi też odpowiednika orzeczenia uniewinniającego, ani nie przywraca całkowicie stanu istniejącego przed skazaniem ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2011 r., SDI 32/10, OSNKW 2011/2/12, wyrok Sądu Najwyższego-Izba Cywilna z dnia 29 października 2015 r. I CSK 893/14 , Legalis el.).

Orzecznictwo z zakresu prawa ubezpieczeniowego i orzecznictwo administracyjne skłania się do dopuszczalności uwzględnienia zatartego skazania w przypadku, gdy fakt popełnienia przestępstwa stanowił zdarzenie wpływające na uprawnienie do świadczeń, nawet jeśli w chwili wydawania deklaratoryjnej decyzji w tej materii skazanie uległo już zatarciu ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r., IV UK 247/14). Podobnie oceniane są przypadki, w których ocenie podlegają kwalifikacje społeczno-moralne danej osoby niezbędne do uzyskania określonych przywilejów, świadczeń, zezwoleń lub objęcia stanowiska wymagającego spełniania podwyższonych, szczególnych warunków osobistych ( por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1984 r., III AZP 6/84 , OSNC 1985/8/105 oraz wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lipca 2005 r., VI SA/WA 2263/04 , z dnia 20 lipca 2007 r., VI SA/WA 820/07 , czy z dnia 17 lipca 2008 r., VI SA/WA 669/08). Podkreśla się jednak, że nie tyle chodzi wówczas o fakt skazania, ile o sygnał wskazujący na dotychczasowe życie poddanej ocenie osoby. Mimo więc, że w wyniku zatarcia skazania osoba skazana może się przedstawiać jako niekarana i jako taka powinna być traktowana, w pewnych sytuacjach fakt wcześniejszego popełnienia przestępstwa może, a nawet powinien być uwzględniany, może więc być też ustalany i ujawniany w ramach realizacji konstytucyjnego prawa do informacji. Nie oznacza to jednak swobody ani dowolności w publikowaniu takiej informacji; nie uprawnia też do wniosku, że wystarczającym dowodem pozwalającym na obalenie domniemania bezprawności upublicznienia faktu zatartego skazania będzie dowód prawdy. Odwołać się w tym wypadku można do poglądów formułowanych w nauce prawa karnego na potrzeby wykładni przesłanek zwalniających z odpowiedzialności za przestępstwo zniesławienia (art. 213 k.k.) ( wyrok Sądu Najwyższego-Izba Cywilna z dnia 29 października 2015 r. I CSK 893/14 , Legalis el.). Aby mogła działać fikcja prawna niekaralności, polegająca na uznaniu skazania za niebyłe, musi być pojmowana jako kierowany do wszystkich nakaz traktowania osoby, której skazanie uległo zatarciu tak, jakby nigdy nie została skazana - w ten sposób w drodze ustawowej niechlubny i infamiczny, prawdziwy fakt z przeszłości zostaje przysłonięty trwale zasłoną. Utrzymywanie tego stanu jest istotą zatarcia skazania, wobec czego wyklucza dowód prawdy, jako podstawę wyłączenia bezprawności działania podmiotu ujawniającego informację o karalności. Nie można jednak zaprzeczyć, że w pewnych wypadkach informacja o popełnieniu w przeszłości przestępstwa może mieć znaczenie przy dokonywaniu oceny kwalifikacji moralnych, gwarancji prawidłowego działania czy określonych predyspozycji. Jednak taka potrzeba traktowana być musi jako wyjątkowa, powstająca w szczególnych okolicznościach i związana z koniecznością ochrony szczególnie cennych wartości. Ujawnienie takiego faktu z zasady nie powinno następować publicznie, nawet jeśli chodzi o osoby pełniące publiczne funkcje. Niemniej nie jest wyłączona dopuszczalność ujawnienia takiego faktu także publicznie, jeśli wymaga tego interes społeczny. Niezbędne będzie jednak każdorazowo wyważenie prawa do swobody wypowiedzi i informacji oraz prawa do ochrony dobrego imienia w drodze korzystania z dobrodziejstwa zatarcia skazania. Ocena powinna zmierzać do ustalenia, czy i jakie wnioski o cechach i właściwościach osoby skazanej w przeszłości pozwala wysnuć wiedza o popełnieniu przez nią przestępstwa. Znaczenie może w tym wypadku mieć odległość w czasie przestępstwa, skazania i jego zatarcia, późniejsze postepowanie tej osoby i wszelkie elementy wpływające na obraz jej osobowości. Ujawnienie zatartego skazania nie może w żadnym razie służyć stworzeniu sensacyjnej wiadomości, lecz wyłącznie zapewnieniu niezbędnej społeczeństwu informacji o rzeczywistym zagrożeniu ważnych wartości z powodu uzasadnionych obaw, że popełnione kiedyś przez tę osobę przestępstwo dowodzi takich jej właściwości, które powodują, że nie daje ona rękojmi właściwej realizacji wykonywanych zadań, ze względu na ich specyfikę, charakter, zakres uprawnień lub wątpliwą skuteczność sprawowanej nad nią kontroli ( wyrok Sądu Najwyższego-Izba Cywilna z dnia 29 października 2015 r. I CSK 893/14 , Legalis el.)

W uchwale z dnia 27 listopada 1984 r. (...) 6/84 Sąd Najwyższy stwierdził, że: zatarcie skazania prowadzi do unicestwienia prawnych skutków skazania. Okoliczność ta może mieć oczywiście nie tylko znaczenie ściśle karnoprawne, gdyby chodziło o stwierdzenie recydywy, ale ma także znaczenie społeczne ze względu na konsekwencję ujawnienia poprzedniego ukarania dla stosunków społecznych skazanego. Taki charakter i skutek zatarcia skazania występuje przede wszystkim w przypadku oceny danej osoby w świetle obowiązujących przepisów prawnych, jej praw i obowiązków. Nie oznacza to jednak, aby fakt uprzednio popełnionego przestępstwa i prawomocnego skazania nie był obojętny w tej sferze stosunków społecznych, w których znaczenie ma nie tylko ocena prawna, lecz także, a nawet przede wszystkim, ocena etyczno-moralna danej osoby (…). Okoliczność, że skazanie za określone przestępstwo uległo zatarciu (art. 110 i nast. k.k.), nie wyłącza możliwości oceny zachowania się osoby, w stosunku do której zatarcie nastąpiło, celem ustalenia, czy spełnia ona warunki z ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów (Dz. U. Nr 16, poz. 122) do uzyskania świadczeń w tej ustawie przewidzianych (por. Uchwała Sądu Najwyższego-Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 27 listopada 1984r.III AZP 6/84, Legalis el. ).

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd Odwoławczy nie przychylił się do oceny Sądu I instancji co do tego, że zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie wykazał aby oskarżony działał wyłącznie dla dobra swojej partii, jej celów statutowych i pośrednio dla społeczeństwa. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że intencją oskarżonego było przedstawienie możliwie pełnej informacji o kandydatach na prezydenta P. starających się o rekomendację (...). Okoliczność, którą przytacza Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jakoby z zeznań J. K. (2) wynikało, że oskarżony popierał innego kandydata w prawyborach nie miała natomiast znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i oceny czy w omawianym przypadku zachodzi kontratyp z art. 213 k.k. Wymiar społeczny zachowania oskarżonego został szerzej omówiony w punkcie 3.1 uzasadnienia. Zdaniem Sądu Odwoławczego zachowanie oskarżonego służyło obronie społecznie uzasadnionego interesu. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w Postanowieniu Sądu Najwyższego-Izba Karna z dnia 28 sierpnia 2003 r.III KK 246/03, iż inaczej należy traktować wolność słowa w sferze prywatnej, inaczej zaś w sferze życia publicznego. W tej ostatniej zakres wolności słowa musi być szerszy, a osoby uczestniczące w życiu publicznym muszą liczyć się z krytyką, gdyż świadomie i w sposób nieunikniony wystawiają swe słowa i działania na reakcje społeczeństwa. Krytyka jako wkład w formę debaty publicznej, a zarazem kontrola osób sprawujących stanowiska publiczne jest niezbędna w demokratycznym państwie prawa ( Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 28 sierpnia 2003 r.III KK 246/03, Legalis el.). Głos oskarżonego dotyczący przeszłych, niechlubnych doświadczeń oskarżyciela J. K. z jego życia prywatnego (ubiegającego się o rekomendację (...) w zakresie kandydatury na Prezydenta P.) należało zdaniem Sądu Okręgowego potraktować, jako potrzebny głos w dyskusji w interesie społeczności lokalnej, którego celem nie było naruszenie dobrego imienia pokrzywdzonego. Nawet więc gdyby przyjąć, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa objętego zarzutem to zachowanie to wpisywało się w ramy kontratypu z art. 213 § 2 pkt. 2 k.k., co wyłączało bezprawność zarzutu wypełniającego formalnie znamiona zniesławienia i musiało prowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od popełniania zarzucanego mu czynu.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był zasadny z powodów opisanych powyżej.

Lp.

Zarzut

Zarzut K. M. rażącej niewspółmierności wymierzonej mu kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut okazał się bezprzedmiotowy w obliczu zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wniosek

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Motywy zmiany wyroku zostały przedstawione w punktach 3.1 i 3.2 uzasadnienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Kosztami postępowania obciążono oskarżyciela prywatnego J. K. (2) w zakresie już poniesionym na podstawie art. 632 ust. 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

7.  PODPIS

Ewa Taberska