Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 604/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 30 stycznia 2024r. sygn. akt II K 545/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

--------------------------

---------------------------------------------------------------------------

-----------------

-----------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------

--------------------------

---------------------------------------------------------------------------

-----------------

-----------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------------

--------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na:

- przyjęciu, że A. K. w dniu 28.04.2023 r. groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia oraz uszkodzeniem mienia,

- podczas gdy zarówno ciotka oskarżonego, jak i sam oskarżony, być może w nieco wulgarny i niestosowny sposób, ale zażądali jedynie zaprzestania przez pokrzywdzoną wchodzenia na teren posesji i robienia zdjęć, w żaden sposób nie wyczerpując przy tym znamion przestępstwa z art. 190 k.k.,

- braku ustalenia rzeczywistej wartości aparatu, który miała przy sobie pokrzywdzona, opierając się wyłącznie na twierdzeniach pokrzywdzonej, które na rozprawie zdawały się być w tym zakresie przygotowane, bowiem pokrzywdzona stwierdziła podczas rozprawy w dniu 12.12.2023 r. „Miałam przy sobie aparat drogi i to było widać”, nie przedstawiając na tę okoliczność żadnego dowodu,

- przyjęciu, że rzekome groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia, podczas gdy w miejscu i czasie zdarzenia było wiele postronnych osób, w tym służby (strażacy) oraz gapie, a pokrzywdzona nachalnie pchała się na posesję ciotki oskarżonego i robiła zdjęcia, co więcej nie odsunęła się nawet po prośbach ciotki oskarżonego i samego oskarżonego, zatem trudno uznać, że obawiała się czegokolwiek.

II.  Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, a mianowicie:

- art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 4 k.pk. w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia skazującego bez dowodów uprawdopodabniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich poprzez domniemanie winy oskarżonego i oparciu jej na nieobiektywnych dowodach i poszlakach, które zdaniem skarżącego nie pozwalają przyjąć, że oskarżony w jakikolwiek sposób groził pokrzywdzonej;

- art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną oceną materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez uznanie za wiarygodne zeznań pokrzywdzonej oraz świadka J. P., które były zmienne w trakcie postepowania, tj. znacznie różniły się w postępowaniu przygotowawczy od tych złożonych przed Sądem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślenia wymaga, że apelacja w zakresie zarzutu nr 1 jest skonstruowana formalnie niepoprawnie, bowiem wadliwie powiela te same uchybienia przez pryzmat różnych zarzutów apelacji, co stanowi naruszenie zasad konstrukcji tego środka odwoławczego w postaci zasady pierwotnego ogniwa i zasady pojedynczego zarzutu (zob. W. Wassermann, Zasady formułowania zarzutów apelacyjnych w obowiązującej procedurze karnej, „ Prokuratura i Prawo”, nr 6, 2010). Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem przedstawianym tak w doktrynie jak i orzecznictwie sądów powszechnych zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jako zarzut odwoławczy jest co do zasady skutkiem naruszenia przepisów prawa postępowania, albowiem przeprowadzenie postępowania zgodnie ze wszystkimi zasadami i regułami procedury prowadzi do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Dla skutecznego podniesienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych koniecznym jest wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Mając na uwadze powyższe, zarzuty skarżącego w zakresie obrazy przepisów postępowania oraz wynikających z nich zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych omówione zostaną łącznie.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji, ocena materiału dowodowego przez Sąd I instancji została dokonana z uwzględnieniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k., jest oceną wszechstronną i bezstronną, nie narusza granic oceny swobodnej, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczeniem życiowym oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy rozważył wszystkie istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego oraz prawidłowo uargumentował swoje stanowisko w uzasadnieniu wyroku. Jednocześnie co wyraźnie należy w tym miejscu podkreślić, kwestia oceny zeznań zarówno pokrzywdzonej, świadków jak i wyjaśnień oskarżonego, została dokonana w sposób prawidłowy.

Przechodząc już do szczegółowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, to w pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że zeznania pokrzywdzonej H. B. stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd Rejonowy ocenił je w sposób zgodny z regułami wynikającymi z art. 7 k.p.k. Pokrzywdzona bezpośrednio po inkryminowanym zdarzeniu zgłosiła je na Policję. Od momentu kiedy oskarżony groził jej a zawiadomieniem o przestępstwie upłynęły zaledwie dwie godziny (vide: zeznania I. B. (1) która wskazywała, że samochód jej męża palił się około godziny 17.50). Pokrzywdzona od razu po zdarzeniu udała się na Komisariat Policji celem złożenia zeznań, które miały miejsce o godzinie 20.15 (k. 2). Z jej wypowiedzi wynika, że oskarżony powiedział do niej: „ że mnie zajebie, rozjebie mi aparat oraz powiedział, że znajdzie mnie i zajebie” (k.3). Pokrzywdzona dwukrotnie potwierdziła treść swoich zeznań, najpierw podczas przesłuchania 23 maja 2023 r. (k. 16v) i następnie na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 r. (k. 65-66). Jej zeznania słusznie przy tym Sąd I Instancji ocenił jako wiarygodne. Nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować wiarygodność pokrzywdzonej. Apelujący nie wskazał żadnych podstaw, aby kwestionować wiarygodność pokrzywdzonej, a Sąd Okręgowy również takich nie dostrzegł działając z urzędu. Pokrzywdzona nie chciała fałszywie obciążać oskarżonego. Jest to dla niej osoba obca, podczas składania zawiadomienia była pouczona o treści art. 238 k.k. i art. 234 k.k. Co więcej, nie była zaangażowana w proces, nie wyraziła nawet chęci występowania jako oskarżycielka posiłkowa. Jej zeznania złożone – co Sąd odwoławczy raz jeszcze podkreśla – bezpośrednio po zdarzeniu, były spontaniczne i z tego powodu wiarygodne. Jest to zgodne z zasadami logicznego rozumowania stwierdzenie. Nie było żadnych racjonalnych powodów aby pokrzywdzona miała wymyśleć słowa kierowane do niej przez oskarżonego. Wręcz przeciwnie, zacytowane przez H. B. wypowiedzi jawią się jako w pełni prawdziwe, a za składanie fałszywych zeznań świadkowi groziłaby przecież odpowiedzialność karna z art. 233 § 1 kk. Przypomnieć przy tym należy, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla osoby oskarżonej. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti oceniając zebrany materiał dowodowy, w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Apelujący zaś dążył do obalenia treści zeznań pokrzywdzonej, motywując to okolicznościami, że nikt poza nią samą bezpośrednio słów jakie miał wobec niej kierować, nie słyszał. Taki zarzut jest oczywiście chybiony z przyczyn wskazanych powyżej.

Co więcej, świadkiem części słów i zachowania oskarżonego był świadek J. P.. Świadek ten co prawda nie słyszał aby oskarżony A. K. groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia, tym nie mniej słyszał wypowiadane w jej kierunku wulgaryzmy oraz groźbę uszkodzenia mienia, cyt. „ wyjebię Ci ten aparat” (k. 10v). Świadek na rozprawie podtrzymał swoje zeznania. Jest przy tym logiczne, że po upływie niemalże roku od zdarzenia, mógł on nie pamiętać już wszystkich szczegółów. Tym bardziej, że jak wskazał w trakcie przesłuchania na rozprawie: „ Ja bym powiedział, że ta wymiana zdań między Panią H. a tymi osobami trwała w sekundach” (k. 69v), zaś on sam był w odległości około 100 m od zdarzenia (k. 10v). Okoliczność tę potwierdziła zresztą sama pokrzywdzona, zeznając, że nie wie ile z tych gróźb mógł słyszeć świadek (k. 16v) oraz że prawdopodobnie poza nim, nikt inny nie słyszał słów jakie oskarżony wypowiadał do pokrzywdzonej. Zeznania pokrzywdzonej i omawianego świadka są w tym zakresie spójne i korespondują ze sobą i jednocześnie w żaden sposób nie przekreślają ani wiarygodności świadka J. P., ani nie stanowią dowodu, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion czynu z art. 190 § 1 k.k. Jak już zostało to podkreślone powyżej, H. B. była w tym zakresie autentyczna, zeznawała spontanicznie, zgłosiła się na Komendzie Policji bezpośrednio po zdarzeniu. Dodatkowo J. P. potwierdził na rozprawie, że gdy podszedł do pokrzywdzonej była roztrzęsiona i płakała (k. 69). Oczywistym przy tym jest, że po roku od zdarzenia mógł on już nie pamiętać szczegółów, natomiast w żadnym zakresie nie przekreśla wiarygodności jego zeznań, a wręcz przeciwnie wskazuje na uczciwość świadka i brak próby fałszywego oskarżania A. K..

Jednocześnie z tych samych względów niewiarygodne pozostają wyjaśnienia oskarżonego, który w toku całego postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Za Sądem Rejonowym należy stwierdzić, że to wyłącznie przyjęta przez oskarżonego linia obrony. Natomiast jego ciotka – I. B. (1), zeznając, że jej zdaniem oskarżony nie groził pokrzywdzonej, chciała w ten sposób uchronić swojego siostrzeńca od odpowiedzialności karnej. Oskarżeni w procesie karnym mogą oczywiście składać wyjaśnienia dowolnej treści, nie mają obowiązku mówienia prawdy, tym niemniej dowód ten podlega takim samym kryteriom oceny jak pozostały materiał dowodowy w sprawie. Ten zaś – co zostało wykazane powyżej – wskazuje bezsprzecznie na winę i sprawstwo oskarżonego.

W tych okolicznościach nie ma żadnych podstaw, aby przyjąć, że A. K. wyłącznie odgrażał się pokrzywdzonej zniszczeniem aparatu fotograficznego, co zdaniem obrońcy miałoby nie wypełniać znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. Rozważania skarżącego nad brakiem ustalenia przez Sąd Rejonowy wartości rzeczonego aparatu pozostają bezprzedmiotowe. W niniejszej sprawie niewątpliwym pozostaje, że oskarżony groził pokrzywdzonej pozbawieniem jej życia i już w tym momencie znamiona czynu z art. 190 § 1 k.k. zostały zrealizowane. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na niekonsekwencję apelującego, gdzie z jednej strony wnosił aby dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, który zaprzeczał aby padły jakiekolwiek groźby czy to wobec pokrzywdzonej czy jej sprzętu fotograficznego (wykonuje zawód lokalnej dziennikarki), a jednocześnie oczekiwałby wyliczeń wartości tego mienia, co jest koncepcją wręcz kuriozalną.

Sąd Okręgowy nie podzielił również argumentów apelacji w części, w jakiej kwestionowała aby wskazane groźby ze strony oskarżonego patrząc w sposób zobiektywizowany, mogły spowodować, że pokrzywdzona w danych okolicznościach mogła je odebrać jako zagrożenie. Należy przypomnieć, iż do przypisania sprawstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wystarczająca sama groźba, ale niezbędne jest jeszcze, by wzbudziła ona w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Należy badać, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia. Nie można jednak abstrahować od subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, których ocena musi uwzględniać jego osobowość, stan psychiki, intelektu. Obawa spełnienia groźby może powstać w chwili formułowania gróźb i dotarcia ich do adresata, ale również później. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2023r. sygn. akt II AKa 238/23, LEX nr 3657231). Zdaniem Sądu odwoławczego wszystkie te kryteria spełnia charakter groźby w kształcie ustalonym przez Sąd I instancji. Oskarżony skierował do pokrzywdzonej bardzo konkretne słowa, krzycząc, będąc w silnym zdenerwowaniu. Poza tym, pokrzywdzona miała uzasadnione podstawy, aby obawiać się spełnienia wypowiedzianych przez A. K. słów skoro oboje mieszkają w sąsiednich wsiach. Pokrzywdzona i w tym zakresie konsekwentnie wskazywała, że boi się oskarżonego. Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 r. akcentowała ona nie tylko groźną treść wypowiadanych przez oskarżonego słów, ale również jego rosłą posturę oraz właśnie ową bliskość ich zamieszkania. Te wszystkie czynniki razem złożone powodują, że wypowiadane przez oskarżonego groźby nie tylko w aspekcie subiektywnym wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia, ale również został spełniony element obiektywny. W orzecznictwie przyjmuje się nadto, że sprawca nie musi mieć zamiaru spełnienia groźby, musi mu jednak towarzyszyć zamiar wywołania obawy jej spełnienia ( vide: wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z 23 lipca 2013 r., IX Ka 768/13 , wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 sierpnia 2009 r., II AKa 123/09). Niewątpliwie w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania, gdzie oskarżony dążył do tego, aby pokrzywdzona zaprzestała robienia zdjęć, jego zamiarem było wywołanie u niej takiej właśnie reakcji. W celu tym groził jej pozbawieniem życia i w rezultacie cel swój osiągnął, bowiem pokrzywdzona kilka minut później odjechała z miejsca zdarzenia. Już tylko marginalnie Sąd odwoławczy podkreśla, że pokrzywdzona w trakcie robienia zdjęć nie pozostawała na posesji I. B. (1). Okoliczności tej nie potwierdził omawiany już świadek J. P., który zeznał w czasie pierwszego przesłuchania, że pokrzywdzona stała na asfalcie, w miejscu ogólnodostępnym (k. 10v). W tym zakresie działała zgodnie z prawem i jej zachowanie nie stanowiło żadnego występku. Oczywiście, jako osoba pracująca w zawodzie dziennikarza, jest ona narażona na większą nieprzychylność ze strony przypadkowych osób, które mogą nie chcieć mieć robionych zdjęć. W tym zakresie zresztą obowiązuje ją Prawo prasowe i konkretne ograniczenia, czego, jak wynika z jej zeznań, była świadoma wykonując dokumentację zdjęciową płonącego samochodu. Tym niemniej nie może być przyzwolenia na wypowiadanie do kogokolwiek – w tym do dziennikarzy słów typu „zajebie Cię”, „znajdę Cię i zajebię”. Granice wolności słowa, a także podwyższony poziom uodpornienia osób trudniących się zawodem np. dziennikarza na kierowane do nich wypowiedzi, absolutnie nie dopuszcza tego typu zachowań. Wypowiedzi mogą być krytyczne czy ironiczne, jednakże nie mogą być napastliwe czy obraźliwe, a tym bardziej sprowadzać się do grożenia pozbawieniem życia.

W tych okolicznościach Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Wniesiona przez skarżącego apelacja była wybitnie polemiczna i zmierzała do przeforsowania własnej oceny dowodów, dokonanej przez apelującego, co z przyczyn wskazanych powyżej nie spełnia wymogów skutecznego zakwestionowania tak naruszenia przez Sąd meriti art. 7 k.p.k. jak i art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k.

Końcowo, należy podkreślić, że zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd. Naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie równoprawne wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości, niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. W przedmiotowej sprawie, mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, szczegółowo zweryfikowanego powyżej, taka sytuacja nie zaistniała. Wersja zdarzenia przedstawiana przez oskarżonego jest niewiarygodna, niespójna, a przy tym sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Natomiast – wbrew twierdzeniom apelującego – przede wszystkim zeznania samej pokrzywdzonej oraz jedynego naocznego świadka, są spójne, korespondują ze sobą, a przy tym tworzą logiczną całość, tworząc wystarczające podstawy do przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa za zarzucany mu czyn.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia którekolwiek ze zgłoszonych wniosków z uwagi na niezasadność omówionych zarzutów, tak naruszenia prawa procesowego jak też błędu w ustaleniach faktycznych. Przede wszystkim z powodów wskazanych powyżej należało uznać, że oskarżony groził pokrzywdzonej i groźby te realizowały wszystkie znamiona czynu z art. 190 § k.k.. Przy czym procedowanie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie było w pełni prawidłowe, zostały przeprowadzone wszystkie dowody, materiał dowodowy jest kompletny, zaś uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełniało wymogi z art. 424 k.p.k. Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw ani do uniewinnienia oskarżonego ani do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, stwierdzając, iż brak było ku temu podstaw, o których mowa w art. 437 § 2 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była całkowita niezasadność zarzutów apelacji oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę bądź uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zasada z art. 636 § 1 kpk stanowi, że koszty postępowania odwoławczego ponosi strona apelująca jeśli jej środek odwoławczy nie został uwzględniony. Sąd nie znalazł podstaw aby na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalniać oskarżonego z kosztów niniejszego postępowania odwoławczego. A. K. jest zdrowym, w pełni zdolnym do pracy mężczyzną, wymierzona wobec niego kara nie jest karą pozbawienia wolności. Ma zatem realne możliwości aby zapłacić koszty niniejszego postępowania bez uszczerbku dla utrzymania swojego i rodziny. Koszty te nie są zresztą relatywnie wysokie. Składają się z ryczałtu za doręczenia 20 zł (co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.) oraz opłaty za II instancję, która na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 123) wyniosła 300 zł.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak