Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 618/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 4 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 668/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego D. T. (1) :

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, związany ściśle z naruszeniem art. 7 k.p.k. (błąd dowolności), polegający na przyjęciu, iż oskarżony był świadom tego, że podpisy złożone na pismach z dnia 27 lipca 2018 r. oraz z dnia 16 sierpnia 2018 r. zostały sfałszowane, w sytuacji gdy na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, w tym wyjaśnień oskarżonego, które z uwagi na spójność z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie oraz ich konsekwentność i logiczność należało uznać za wiarygodne w całości, nie da się przyjąć takich ustaleń, w szczególności – wbrew stanowisku Sądu I instancji – nie może przemawiać za takim stwierdzeniem:

a. dowód z przesłuchania K. K. (1), u której w okresie sfałszowania przedmiotowych podpisów zdiagnozowano chorobę psychiczną oraz u której występują zaniki pamięci, w związku z czym zeznania ww. świadka zawierają dużo nieścisłości, pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków oraz z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy, w tym z wiadomościami sms, których autorem była K. K. (1) i korespondencją e-mail, kierowaną bezpośrednio do ww. świadka, a tym samym nie powinny zostać ocenione jako wiarygodne nawet w części,

b. dokumentacja w postaci pism kierowanych do pełnomocnika (...) S.A. K. M. oraz opinia biegłego grafologa, bowiem wbrew stanowisku Sądu I instancji, powyższe dowody nie świadczą o tym, że K. K. (1) nie sporządziła przy użyciu edytora tekstu przedmiotowych pism, lecz jedynie wskazują, iż odręczny podpis złożony pod ww. pismami nie został nakreślony przez K. K. (1),

c. dokumentacja (...), dotycząca stosunków łączących Spółkę ze S. K. oraz K. K. (1), rozbieżności co do kwestii przysługiwania zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, która jedynie potwierdza sfałszowanie podpisów K. K. (1) pod przedmiotowymi pismami, nie świadczy zaś w żadnym stopniu o świadomości D. T. (1) o takiej okoliczności,

przy czym wskazany błąd w ustaleniach faktycznych w konsekwencji prowadził do niesłusznego pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za zarzucane mu czyny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła aby Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia reguł procesowych w zakresie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Przeciwnie, przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego była rzetelna, szczegółowa i uwzględniała w odpowiednim stopniu zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Jak wynika z analizy akt sprawy, Sąd I instancji poddał ocenie wszystkie zgromadzone dowody, poprawnie zaznaczył, którym dowodom bądź ich częściom przyznał przymiot wiarygodności a którym cechy tej odmówił oraz podał racjonalne powody takiego ich wartościowania. Przeprowadzona w ten sposób weryfikacja dowodów czyniła zadość przepisowi art. 7 kpk i została w pełni zaaprobowana przez organ odwoławczy. Trzeba podkreślić, że w przypadku gdy pierwszoinstancyjna ocena materiału dowodowego jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc w pełni odpowiada wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 kpk, to wówczas sąd odwoławczy zwolniony jest od nadmiernie drobiazgowego uzasadniania wyroku, co sprowadzałoby się do powtarzania prawidłowych argumentów zawartych w pisemnych motywach orzeczenia sądu meriti ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2020 r., sygn. akt IV KK 374/20, Legalis nr 2494645).

Oceniając zasadność zarzutu z kategorii błędu w ustaleniach faktycznych należy pamiętać o tym, iż istota tego rodzaju zarzutu nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownej tezie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść, iż oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu. Takie twierdzenie sprowadza się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, bez wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. akt II AKA 487/18, Legalis nr 2438327). Zarzucając Sądowi wyrokującemu w I instancji „błąd dowolności” apelujący ma obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę. W żadnym razie nie jest wystarczającym do uwzględnienia środka odwoławczego oparcie się przez jego autora na prezentacji własnych ocen materiału dowodowego i własnych wniosków z tych ocen płynących, bez wykazania uchybień – i to rażących – w procedowaniu bądź rozumowaniu sądu meriti, które w dodatku mogły mieć istotny wpływ na treść orzeczenia ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2021 r., sygn. akt IV KK 422/20, Legalis nr 2532477). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 7 kpk nie jest wystarczające samo wykazywanie, że określona grupa dowodów pozwala na przyjęcie, iż zdarzenie mogło mieć inny, alternatywny przebieg ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2021 r., sygn. akt IV KK 46/21, Lex nr 318914).

Mając na względzie powyższe wskazania i rozpatrując je na gruncie przedmiotowej sprawy, Sąd Okręgowy uznał zgłoszony zarzut jako chybiony. Apelujący nie przedstawił takich logicznych i zgodnych z doświadczeniem życiowym argumentów, które nie tylko podważałyby przyjęte przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, ale także pozwalały na wykreowanie odmiennej, konkurencyjnej wersji zdarzeń. Przede wszystkim skarżący nie przekonał Sądu odwoławczego kwestionując wartość dowodową zeznań świadka K. K. (1) w części uznanej przez Sąd Rejonowy za wiarygodną. Dla właściwej oceny tego dowodu zasadnym było przypomnienie kilku danych o jej osobie i funkcjonowaniu zawodowo w specyficznym układzie. Odegrała ona bowiem istotną rolę we współpracy między Kancelarią Adwokacką (...) a klientem - Przedsiębiorstwem (...) S.A. w Ś., od aresztowania tego mecenasa 8 marca 2018 r. do czasu gdy sprawę przejął adw. J. F. jako zastępca ustanowiony przez (...) w P.. To właśnie bowiem ta prawniczka - K. K. (1) została polecona zarządowi Spółki (...) w Ś. do kontynuowania usług prawnych w czasie nieobecności adw. S. K.. Rekomendowali ją: oskarżony D. T. (1) jako członek zarządu (...) S.A. w Ś. oraz oskarżona A. K. (1) siostra S. K., będąca praktykantką w jego kancelarii adwokackiej. Ponadto, warto pamiętać, że K. K. (1) była jednym z obrońców w sprawie karnej S. K., kontaktując się z nim podczas widzeń w jednostce penitencjarnej, otrzymywała od niego zalecenia odnośnie prowadzenia spraw. Głównie jednak obsługą prawną zajmowali się pracownicy kancelarii tymczasowo aresztowanego oraz oskarżony D. T. (1) jako jej pełnomocnik, m.in. w sprawach dotyczących rachunkowości, księgowości i finansów. Natomiast sprawy sekretarsko-biurowe prowadzone były w siedzibie kancelarii tegoż adwokata, gdzie w owym czasie mieściła się też tymczasowa siedziba Kancelaria Radcy Prawnego K. K. (1), a wykonywała je siostra aresztowanego adwokata A. K. (1).

Sąd Okręgowy stwierdził, że mimo podnoszonych w toku procesu wątpliwości co do stanu psychicznego świadka K. K. (1), obrona nie zdołała przedstawić żadnych takich okoliczności, które podważyłyby wartość dowodową jej zeznań. Na podstawie danych z akt sprawy, w tym dowodów zgłoszonych przez obronę, nie sposób bowiem wyprowadzić wniosku, że K. K. (1) w owym czasie cierpiała na chorobę psychiczną, czy inne zakłócenia stanu zdrowia psychicznego tego rodzaju, że wyłączały świadomość działania, bądź w znacznym stopniu ją ograniczały. Podawane zaś przez oskarżonych informacje na temat złego stanu zdrowia K. K. (1) wskazywały na to, że miała obniżony, depresyjny nastrój, a zaświadczenie o korzystaniu z porad lekarza psychiatry przemawiało wręcz za tym, że była pod fachową opieką medyczną. Natomiast nic nie potwierdzało insynuacji, że K. K. (1) mogłaby nie pamiętać, że napisała czy też zleciła komuś sporządzenie pism do pełnomocnika (...) S.A. w sprawie przelania kosztów zastępstwa procesowego. Warto też zaznaczyć, że mimo zgłaszanych zastrzeżeń co do psychiki K. K. (1), nie stwierdzono żadnych niepokojących symptomów w tym zakresie podczas jej przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym ani przed Sądem Rejonowym w Śremie. Jej wypowiedzi były spójne i logiczne, a to że nie zapamiętała poprawnie pewnych okoliczności, mogło wynikać z upływu czasu i nie przywiązywania do nich dużej wagi.

Niezwykle istotnym punktem ustaleń Sądu I instancji było przy tym potwierdzenie otwarcia przez oskarżonego D. T. (1) w dniu 25 maja 2018 r. rachunku bankowego na dane brata K. T., który to rachunek był wykorzystywany m.in. w działalności Kancelarii Adwokackiej (...). Przy czym, jedynym faktycznym jego dysponentem był oskarżony D. T. (1) i za jego sprawą ten właśnie rachunek bankowy został zamieszczony w obu pismach będących przedmiotem przypisanych mu przestępstw, celem dokonania wpłaty zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie Sądu Okręgowego w Poznaniu o sygn. IX GC 192/16 (I instancja) oraz w sprawie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu o sygn. I Aga 32/18 (II instancja). Oskarżony D. T. (1) w swoich wyjaśnieniach przyznał, że numer rachunku bankowego, który widniał w pismach z dnia 27 lipca i 16 sierpnia 2018 r., kierowanych do pełnomocnika banku (...) S.A. K. M., został podany przez niego i w efekcie to on dysponował środkami pieniężnymi jakie się na nim znalazły. Nielogiczne i nie znajdujące poparcia w materiale dowodowym sprawy były zaś oparte na wyjaśnieniach oskarżonego twierdzenia apelującego obrońcy, iżby to K. K. (1) miała mieć wiedzę o tym rachunku bankowym od D. T. (1). Zupełnie niezrozumiałym byłaby w takiej sytuacji konieczność fałszowania podpisu K. K. (1) na tych dokumentach. Poza tym, warto podkreślić fakt, że sprawca zadziałał dwukrotnie, w związku z koniecznością udzielenia odpowiedzi na zapytanie pełnomocnika banku (...) S.A. w piśmie z dnia 2 sierpnia 2018 r. o wskazanie właściwego podmiotu do przelewu środków. Co równie ważne i zostało prawidłowo ustalone przez Sąd I instancji, wspomniane zapytanie z ramienia banku nie dotarło do K. K. (1), a odebrała je w siedzibie kancelarii oskarżona A. K. (1) i nie przekazała adresatce.

W kwestii strony podmiotowej przypisanego oskarżonemu przestępstwa Sąd Okręgowy również nie dopatrzył się żadnych błędów w ustaleniach Sądu I instancji. D. T. (1) z pełnym rozeznaniem posłużył się przedmiotowymi pismami podszywającymi się pod autorstwo r. pr. K. K. (1). Jego celem było uzyskanie od przegranej strony procesowej kosztów zastępstwa procesowego na rachunek bankowy, którym wyłącznie on zarządzał. Było to uzasadnione z tego powodu, że nie mogły być do tego przeznaczone zajęte konto D. T. (1), ani konto kancelarii tymczasowo aresztowanego adwokata S. K.. Ważnym przy tym jest, że oskarżony ewidentnie chciał mieć kontrolę nad tymi pieniędzmi z (...) S.A. gdyż uważał, że cała ta suma należała się Kancelarii Adwokackiej (...). Oskarżony miał zatem motywację do inkryminowanego działania, nie chcąc aby te pieniądze przelano na konto K. K. (1), która według niego faktycznie nie podejmowała w tej sprawie czynności procesowych, a mimo to sygnalizowała, że jest zainteresowana partycypowaniem w tym wynagrodzeniu. O wysokim zaangażowaniu oskarżonego D. T. (1) w sprawy kancelarii adw. S. K. świadczy też podpisany przez niego jako likwidator (...) S.A. w Ś. aneks do umowy o świadczenie usług prawnych z ww. kancelarią adwokacką, wedle którego to jej należą się koszty zastępstwa procesowego przypadające na rzecz (...), o czym nie wiedział zarząd spółki. Znamienne jest przy tym, że oskarżony wraz ze S. K. ignorowali późniejsze zapytania K. K. (1) o jej udział w tym wynagrodzeniu za pomoc prawną na rzecz (...) S.A. (vide: zeznania K. K. (1) z dnia 2.06.2022 r., k. 1357, korespondencja mailowa k. 1354).

Podsumowując, zdaniem Sądu Okręgowego apelujący nie wykazał żadnych konkretnych błędów jakich miałby dopuścić się Sąd Rejonowy dokonując weryfikacji całego zgromadzonego materiału dowodowego pod kątem jego wiarygodności. Apelujący twierdził jedynie, że przymiot wiarygodności należało przypisać w całości wyjaśnieniom D. T. (1) oraz ewentualnie tym dowodom, jakie nie pozostawały w sprzeczności z jego zapewnieniami o braku przestępczego zamiaru. Skarżący ignorował przy tym fakt, że ta część wyjaśnień oskarżonego, na którą powoływał się w środku odwoławczym była sprzeczna z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w tej sprawie, zarówno o charakterze osobowym, jak i dokumentowym, słusznie przyjętymi przez Sąd Rejonowy jako podstawa ustaleń faktycznych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. T. (1) od wszystkich zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą bezzasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów była prawidłowa i zgodna z dyrektywami uregulowanymi w art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie stwierdził powodów do ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia w sposób oczekiwany przez apelującego. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w oparciu o bezbłędnie oceniony materiał dowodowy zasługiwały na akceptację i nie wymagały żadnej zmiany w kwestionowanym w apelacji zakresie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego D. T. (1) :

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, to jest przepisu art. 5 § 2 k.p.k., polegająca na naruszeniu zasady in dubio pro reo i przypisaniu oskarżonemu zarzucanych mu czynów, mimo istniejących i niedających się usunąć wątpliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówienie tego zarzutu należy rozpocząć od przypomnienia, że do dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 kpk można skutecznie odwoływać się jedynie w przypadku, gdy istniejące w sprawie wątpliwości nie dają się usunąć w drodze czynności dowodowych. Nie ma ona zastosowania tam, gdzie występuje zwykłe przeciwstawienie jednym dowodów – innym i pozostaje do przeprowadzenia racjonalna analiza wiarygodności poszczególnych grup dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt II AKa 237/20, Legalis nr 2631262). Dlatego nie można bezkrytycznie przyjmować, że sam fakt, iż w sprawie jest możliwe przyjęcie więcej niż jednej wersji zdarzenia, obliguje sąd każdorazowo do wyboru wersji najbardziej dla oskarżonego korzystnej. Takie rozumienie zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk byłoby jej wypaczeniem. Z pewnością przepis ten nie stanowi nakazu uniewinnienia oskarżonego w każdej sytuacji, gdy w sprawie został przedstawiony materiał dowodowy sprzeczny w wymowie. Nie może być wątpliwości co do tego, że sąd prowadzi tak długo postępowanie dowodowe, aż ustali prawdziwy przebieg wydarzeń, a więc rozwieje swoje wątpliwości w tym zakresie. Tylko jeśli rezultaty prowadzonego postępowania dowodowego nie rozwieją takich wątpliwości – może wchodzić w grę instytucja z art. 5 § 2 kpk. Natomiast w sytuacji, gdy dokonanie określonych ustaleń faktycznych zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów lub też dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego czy też pokrzywdzonego, należy dokonać swobodnej oceny dowodów zgodnie z zasadą z art. 7 kpk, zaś rozstrzygnięciu powstających wątpliwości służy w pierwszej kolejności inicjatywa dowodowa ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2022 r., sygn. akt V KK 136/21, Legalis nr 2714190). W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował wystarczającymi dowodami dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych co do winy i sprawstwa oskarżonego D. T. (1) w zakresie mu przypisanym w zaskarżonym wyroku. W ocenie Sądu odwoławczego nie istniały już żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść tego podsądnego. Sąd I instancji należycie przy tym zastosował się do zasady procesowej z art. 5 § 2 kpk odnośnie okoliczności spisania datowanego na dzień 28 stycznia 2016 r. aneksu do umowy o świadczenie pomocy prawnej z dnia 1 września 2015 r., wskazującego na czyją rzecz przypadają koszty zastępstwa procesowego. Podobnie ten organ orzekający postąpił z niewykazanym w sposób jednoznaczny zarzutem przywłaszczenia pieniędzy na szkodę (...) S.A. w Ś.. Notabene, w związku z kierunkiem wniesionej apelacji, wyłącznie na korzyść oskarżonego, odmienne ustalenia, dla niego niekorzystne i tak nie mogłyby być przez Sąd II instancji poczynione (zakaz reformationis in peius z art. 434 § 1 kpk).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. T. (1) od wszystkich zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Do ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy przyjął wyłącznie okoliczności wykazane ponad wszelką wątpliwość. Wbrew odmiennym zapatrywaniom obrony nie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo ustanowionej w art. 5 § 2 kpk. Nie było więc podstaw dla wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwał obrońca, tj. wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia ciągu dwóch przestępstw z art. 270 § 1 kk.

Lp.

Zarzut

3.3.

Zarzut podniesiony przez oskarżoną A. K. (1):

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na tym, że:

a.  Sąd Rejonowy w Śremie przyjął, iż oskarżona A. K. (1) świadomie udzieliła D. T. (1) pomocy w popełnieniu czynu z art. 270 § 1 k.k. w ten sposób, że po przekazaniu jej pisma przez D. T. (1), na kopercie skierowanej do radcy prawnego banku (...) S.A. K. M., w której znajdowało się w/w sfałszowane pismo, nakreśliła adres odbiorcy tj. radca prawny (...) S.A. Oddział Centrum (...) w K. celem wysłania tego pisma do adresata, podczas gdy faktycznie pismo to mogła pozostawić w sekretariacie swojej kancelarii (...) prowadząca sprawę i kontaktująca się ze stroną przeciwną, która mogła o tym nie pamiętać z uwagi na problemy natury psychicznej a z nią związane problemy z pamięcią, która przebywała i leczyła się m.in. w szpitalu (...) w K. i pozostawała pod wpływem środków psychotropowych takich jak stilnox i prozac oraz licznych środków na sen, co więcej była od nich uzależniona;

b.  K. K. (1) w rzeczywistości nie realizowała czynności prawnych na rzecz klienta, gdyż obsługą prawną w dalszym ciągu zajmowali się pracownicy kancelarii (...) oraz oskarżony D. T. (1), podczas gdy z zebranych w sprawie dowodów jednoznacznie wynika, że radca prawna K. K. (1) zajmowała się obsługą prawną klientów, na podstawie umocowania i udzielonych pełnomocnictw, o czym świadczy również fakt, że czynności świadczenia pomocy prawnej były każdorazowo realizowane przez trzech różnych zastępców adwokata S. K. wyznaczonych w różnych odcinkach czasowych przez Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej;

c.  oskarżona A. K. (1) wiedziała o tym, że przekazane jej pismo nie zostało podpisane przez K. K. (1), podczas gdy fakt ten nie wynika z żadnych dowodów zgromadzonych w niniejszym postępowaniu;

d.  w piśmie z dnia 27 lipca 2018 r. znajdował się rachunek, który był nieznany dla K. K. (1), podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że K. K. (1) miała wiedzę o numerze rachunku bankowego należącym do K. T..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy dla przypomnienia wskazuje, że zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 kpk należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku) ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 53/21, Lex nr 3273034). Mając to na względzie należało stwierdzić, że wszystkie podniesione przez apelującą zarzuty, związane z nieprawidłową jej zdaniem, oceną dowodów odnośnie sprawstwa oskarżonej w zakresie przestępstwa pomocnictwa do popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 kk zostały w postępowaniu odwoławczym uznane za bezzasadne. Skarżąca nie wykazała więc żadnych nieprawidłowości po stronie organu meriti przy weryfikacji wiarygodności materiału dowodowego. Konsekwencją takiego stanu rzeczy była nietrafność zgłoszonego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który stanowił jedynie wyraz subiektywnego stwierdzenia, że A. K. (1) nie popełniła przypisanego jej przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów. To całkowicie niesłuszne stanowisko zostało oparte na dowodach, których wiarygodność Sąd I instancji prawidłowo zakwestionował. Sprawstwo oskarżonej w zakwestionowanym w apelacji zakresie zostało ustalone w sposób niewątpliwy w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy wykazany w treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Dowody te korelowały ze sobą wzajemnie i przedstawiały logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego obraz przebiegu jej inkryminowanego zachowania. Sąd Okręgowy po kontrolnej analizie akt sprawy w pełni popiera to rozstrzygnięcie, uznając jednocześnie, że przypisany oskarżonej czyn mieścił się w zdarzeniu historycznym zarzucanym jej w skardze prokuratorskiej (zachowana zasada skargowości z art. 14 § 1 kpk). Analogicznie uznał tak w przypadku oskarżonego D. T. (1).

W związku z tym, że duża część argumentacji zgłoszonej przez oskarżoną A. K. znalazła się także w omówionym powyżej środku odwoławczym wniesionym w imieniu oskarżonego D. T. (1), Sąd Okręgowy nie widząc potrzeby powielania tych wywodów, odsyła do rozważań w rubryce 3.1.

W uzupełnieniu zaś należało w tym miejscu wskazać, że apelująca nie zdołała wzbudzić w Sądzie II instancji uzasadnionych wątpliwości co do stanu psychicznego K. K. (1) ani przekonać o konieczności uzupełniania postępowania dowodowego w tym względzie. Należy w tym miejscu podkreślić, że K. K. (1) występowała w przedmiotowej sprawie w roli świadka. Zgodnie z procedurą karną, gdy istniej wątpliwość co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń, sąd może zarządzić przesłuchanie takiej osoby z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa (art. 192 § 2 kpk). Chodzi zatem o zbadanie kondycji psychicznej świadka w kontekście składanych zeznań. Jak już wyżej wskazano, w toku procesu w zachowaniu K. K. (1) nie ujawniły się żadne okoliczności, które nakazywałyby zarządzenie takich działań kontrolnych przez organ orzekający. Z oczywistych względów opinie innych osób na temat problemów z pamięcią i emocjonalnych ww. osoby nie byłyby wymierne i obiektywne. Poza tym należy zaznaczyć, że wiarygodność zeznań świadka K. K. (1) dotyczy wycinka jej życia zawodowego, współpracy z Kancelarią Adwokacką adw. S. K. i reprezentacji przed sądem w sprawie z powództwa (...) S.A. w Ś. przeciwko (...) S.A. (...) S.A. w Ś.. I ta część zachowań K. K. (1) pozostawała w zainteresowaniu organów prowadzących postępowanie karne. Odpowiadając na zarzuty apelacyjne oskarżonej, w których wskazywała na konieczność poddania się leczeniu psychiatrycznemu przez K. K. (1), dostrzec należało pewien paradoks w stanowisku apelującej. Bowiem mimo tego, że znany miał być oskarżonej w tamtym czasie zły stan psychiczny K. K. (1), wraz z oskarżonym D. T. (1) rekomendowała ona tą właśnie prawniczkę na zastępcę swojego tymczasowo aresztowanego brata – S. K.. Oskarżona miała przy tym bardzo częsty kontakt z K. K. (1) gdyż zajmowała się obsługą jej sekretariatu, razem też jeździły do aresztu na widzenia ze S. K.. W tamtym czasie oskarżona jednak nie podejmowała żadnych działań z obawy o negatywne konsekwencje ewentualnych procesowych poczynań (bądź ich brak) K. K. (1). Nikogo nie informowała o swoich spostrzeżeniach w tym zakresie. Uczyniła to dopiero w tym postępowaniu, w celu podważenia wiarygodności K. K. (1) jako prawniczki i świadka. Były to zatem działania podjęte wyłącznie w ramach realizacji przyjętej linii obrony, które ostatecznie okazały się bezskuteczne.

Ponadto, Sąd odwoławczy nie widział podstaw aby przychylić się do zarzutu błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy odnośnie prowadzenia obsługi prawnej klientów przez K. K. (1) w okresie od aresztowania S. K.. Po pierwsze bowiem, w zainteresowaniu przedmiotowego postępowania pozostawał fragment aktywności zawodowej K. K. (1) jako radcy prawnego, reprezentującego Przedsiębiorstwo (...) S.A. w Ś.. Nie badano zatem czy i jak swoją pracę wykonywała ona w pozostałym zakresie. Po drugie, poziom aktywności K. K. (1) wynikał z uznanej za wiarygodne części wyjaśnień oskarżonego D. T. (1), zeznań świadków J. B. i L. B. oraz dokumentów z akt sprawy cywilnej z powództwa (...) S.A. w Ś. przeciwko (...) S.A. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności na etapie apelacyjnym (sygn. akt Sądu Apelacyjnego w Poznaniu I Aga 32/18). Odmienne stanowisko apelującej w tym zakresie nie zdołało podważyć powyższej podstawy dowodowej. Po trzecie, bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonej była podnoszona kwestia świadczenia pomocy prawnej przez różnych zastępców adwokata S. K., wyznaczonych w różnych okresach czasu przez Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w P.. Żaden z nich nie był zaangażowany w obsługę prawną (...) S.A. w powiązaniu z przestępstwem przypisanym oskarżonej. Wspomniany w apelacji adwokat zastępca J. F. nie wykonywał bowiem swoich zadań w siedzibie kancelarii (...), nie było też żadnego racjonalnego powodu aby wysyłał wezwanie do zapłaty zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, podając numer rachunku bankowego założonego na K. T., z którym nie miał nic wspólnego. Natomiast wskazany właśnie rachunek do dokonania cennego przelewu miał tu kluczowe znaczenie, gdyż dawał oskarżonemu D. T. (1) prawo dysponowania środkami pieniężnymi od (...) S.A. wedle swego uznania.

Jednocześnie należało stwierdzić, że oskarżona nie zdołała przeforsować ustalenia, iżby wspomniany rachunek bankowy znany był K. K. (1). Miałby to potwierdzać fakt, że z tego rachunku D. T. (1) dokonywał przelewów opłat sądowych na rzecz ww., a następnie drukował jej potwierdzenia przelewów, które K. K. (1) załączała do pism sądowych. To, że D. T. (1) takie operacje na dostępnym mu rachunku bankowym nawet przeprowadzał, w tytule zaznaczając, że sprawę prowadzi r.pr. K. K. (1), nie oznaczało, iż znała ona genezę założenia tego rachunku i miała świadomość, że nie jest to konto służbowe. Wszelkimi opłatami zajmował się oskarżony D. T. (1). Wiarygodne były zaś zeznania K. K. (1), że o istnieniu takiego rachunku dowiedziała się dopiero z postanowienia o zwolnieniu jej z tajemnicy radcowskiej w czasie trwającego dochodzenia.

Ponadto, za bezskuteczny uznać trzeba było argument apelującej, że z racji swego poziomu wykształcenia w inkryminowanym czasie i zakresu obowiązków jako praktykantki w kancelarii r.pr. K. K. (1), nie orientowała się w stanie prawnym toczącego się postępowania i wykonywała jedynie czynności techniczne. Już bowiem z wyjaśnień samej oskarżonej A. K. (1) wynikało, że brat adwokat, u którego w kancelarii pracowała, informował ją o stanie spraw, miała dostęp do akt, przygotowywał ją w ten sposób do podjęcia studiów prawniczych (k. 1327v-1328). Oskarżona wraz z D. T. (1) brała też udział w spotkaniach z zarządem (...)u S.A. gdy wyniknęła potrzeba wyznaczenia prawnika do kontynuacji obsługi prawnej po aresztowaniu adwokata S. K. i została osobą wykonującą prace biurowe zlecone przez r.pr. K. K. (1). Powyższe potwierdza wskazania Sądu Rejonowego, że oskarżona A. K. (1) miała świadomość treści i znaczenia pisma otrzymanego do wysłania pełnomocnikowi (...) S.A. Do tego nie były potrzebne skończone studia prawnicze lecz przede wszystkim znajomość realiów sprawy i paląca potrzeba uzyskania środków finansowych dla kancelarii brata. Adresując pismo wysyłane 27 lipca 2018 r. oraz jako nadawcę wpisując r.pr. K. K. (1), wytworzyła dla odbiorcy fikcyjny obraz, że korespondencja pochodzi od ww. osoby. W pełni zasadnie zaś i logicznie wywnioskował z wyjaśnień oskarżonej Sąd Rejonowy, że wykluczone było zlecenie jej tej czynności przez K. K. (1). Ta bowiem, wedle jej wiarygodnych w tym zakresie zeznań, długo jeszcze pozostawała w niewiedzy o posunięciach w kwestii zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wprowadzony w błąd został przez to pełnomocnik (...) S.A. r. pr. K. M., który był przekonany, że koresponduje z uprawnioną do działania w imieniu (...) S.A. K. K. (1). Warto przy tym wspomnieć, że oskarżona z racji więzi z tymczasowo aresztowanym bratem S. była zainteresowana uzyskaniem zastrzyku finansowego na rachunku bankowym pozostającym w dyspozycji D. T. (1). Jak wynika z dostępnej w aktach historii operacji na rachunku (...) S.A. K. T., po wpłynięciu środków z Banku (...) miały miejsce przelewy łącznie 2.100 zł na rzecz S. K. na Areszt Śledczy W. (...)(k. 783v, 790v, 793).

Apelująca nie wykazała przy tym aby w jej przypadku spełnione były przesłanki do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postepowania, o czym jedynie napomknęła w treści środka odwoławczego. Na niekorzyść oskarżonej przemawiała fakt, iż będąc praktykantką w kancelarii adwokackiej dopuściła się przestępstwa przeciwko dokumentom, przyczyniając się do przesunięcia środków finansowych pozwanego wedle woli pełnomocnika kancelarii. Również brak skruchy rozpatrywany jako postawa sprawcy, o której mowa w art. 66 § 1 kk, przemawiał za tym, że cele postępowania zostaną osiągnięte dopiero poprzez wymierzenie oskarżonej kary.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej A. K. (1) i uniewinnienie jej od wszystkich zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Sąd Rejonowy słusznie uznał, że w stosunku do oskarżonej zostały prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne co do okoliczności kształtujących jej zachowanie od strony podmiotowej i przedmiotowej jako wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk.

Lp.

Zarzut

3.4.

Zarzut podniesiony przez oskarżoną A. K. (1):

Naruszenie prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez brak rozstrzygnięcia wątpliwości polegających na świadomości, że podpis znajdujący się na piśmie z dnia 27 lipca 2018 r. został podrobiony, na korzyść oskarżonej, podczas gdy Sąd w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że „oskarżona w ramach wykonywanych zadań mogła też adresować i wysyłać w imieniu K. K. (1) różne pisma, nie interesując się ich treścią”;

Naruszenie prawdy materialnej, tj. art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez brak obiektywnej oceny przeprowadzonych dowodów, co miało wpływ na treść orzeczenia polegający na oparciu wyroku o błędnie ustalony stan faktyczny w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że zarzut ten należało rozstrzygnąć łącznie z poprzednim, gdyż treściowo i argumentacyjnie wpisywał się on w kwestionowane przez oskarżoną ustalenia faktycznie i dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego. Odsyłając do powyżej poczynionych rozważań należy jedynie zaakcentować brak racjonalnych podstaw do przyjęcia aby oskarżona mogła zakładać, że pismo z dnia 27 lipca 2018 r. sygnowała K. K. (1) i aby mogło zostać przez nią pozostawione do wysyłki. Zaprzeczenia K. K. (1) znalazły potwierdzenie w jednoznacznej we wnioskach opinii grafologicznej. Kontrola instancyjna nie potwierdziła zatem racji apelującej w tym zakresie. Skoro Sąd wydający zaskarżony wyrok, po dokonaniu poprawnej, odpowiadającej dyrektywom z art. 7 kpk oceny dowodów, nie miał w tym zakresie wątpliwości, bezzasadnym było zgłoszenie zarzutu naruszenia prawa procesowego pod postacią art. 5 § 2 kpk. Wbrew też stanowisku skarżącej, Sąd Okręgowy nie potwierdził aby Sąd Rejonowy nie dążył do poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych, a także aby jego ocena dowodów była nieobiektywna, stronnicza. Przeciwnie, to oskarżona bezpodstawnie umniejszała wagę dowodów dla niej niekorzystnych, bazując na dowodach słusznie nieuznanych przez organ orzekający za mające znaczącą wartość dowodową przy wyrokowaniu. Natomiast Sąd Rejonowy do ustaleń faktycznych przyjął wyłącznie okoliczności wykazane ponad wszelką wątpliwość.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej A. K. (1) i uniewinnienie jej od wszystkich zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą niezasadność podniesionego zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.5.

Zarzut podniesiony przez oskarżoną A. K. (1):

Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. polegające na błędnym zastosowaniu niniejszych przepisów w sytuacji braku spełnienia przez oskarżoną znamion czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie warto przypomnieć, iż „uchybienie polegające na naruszeniu prawa materialnego sprowadza się do wadliwego zastosowania lub niezastosowania przepisu prawa, odpowiednio w sytuacji, gdy sąd miał ustawowy obowiązek dany przepis zastosować lub nie było ustawowych podstaw do jego zastosowania albo na błędnej wykładni prawa. Zarzut ten można skutecznie postawić jedynie wtedy, gdy podnoszący go w środku zaskarżenia nie kwestionuje ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a wyłącznie podważa trafność oceny prawnej czynu poddanego subsumcji ustalonych faktów pod dany przepis prawa materialnego (albo też nie zgadza się z dokonaną przez sąd wykładnią tego przepisu” ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2019 r., V KK 108/18, Legalis ). Błędem w ustaleniach faktycznych, a nie obrazą prawa materialnego, jest także przyjmowanie za punkt wyjścia nie to co sąd ustalił, lecz to co sąd powinien był ustalić ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2017 r., IV KK 430/16, KZS 2017, Nr 4, poz. 15). A zatem, obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe. Przybliżenie tego zagadnienia procesowego było konieczne aby wyjaśnić oskarżonej, nie będącej fachowym podmiotem, że zgłoszony zarzut obrazy prawa materialnego nie miał racji bytu. Skoro kwestionowała ona dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, to decydujące znaczenie miało, że pierwszoplanowy zarzut odwoławczy okazał się nietrafny. Pozostawienie bez zmian ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, które, co należy zaznaczyć, poprzedzała bezbłędna ocena zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów osobowych i dokumentowych, czyniła bezprzedmiotowym wywody apelującej kwestionujące przyjęcie zamiaru udzielenia przez oskarżoną pomocy w popełnieniu przez D. T. (1) przestępstwa z art. 270 § 1 kk. Podkreślić w tym miejscu należy, że ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktycznie wystąpiły. Dedukcyjne wnioskowanie, a więc dochodzenie od prawdziwych przesłanek do prawdziwych wniosków, jako logicznie niezawodne, odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania i tym samym mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2024 r., sygn. akt VIII AKa 38/23, Lex nr 3749448). Na podstawie całokształtu okoliczności towarzyszących taki rodzaj wnioskowania z powodzeniem został zastosowany w niniejszej sprawie odnośnie zamiaru popełnienia umyślnego występku przez oskarżoną A. K. (1). Jedynymi osobami, które mogły dopuścić się inkryminowanych działań byli oskarżeni, z racji dostępu do pieczątek firmowych K. K. (1) i wskazanego do przelewu rachunku bankowego. Swoim zachowaniem oskarżona ułatwiła więc D. T. (1) posłużenie się pismem ze sfałszowanym podpisem K. K. (1), o czym była już mowa powyżej, w rubryce 3.3. Przeciwne stanowisko apelującej miał zaś jedynie czysto polemiczny charakter.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej A. K. (1) i uniewinnienie jej od wszystkich zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Sąd I instancji prawidłowo zastosował przepisy art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk, uznając że w zachowaniu oskarżonej występowały wszystkie znamiona tego występku, zarówno od strony przedmiotowej, jak i podmiotowej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była całkowita niezasadność zarzutów obu apelacji, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd II instancji ocenił przy tym z urzędu, że również orzeczenie o karze, w stosunku do każdego z oskarżonych jest wyważone, sprawiedliwe i nie razi surowością. Uwzględnia ono wszystkie istotne elementy przedmiotowo-podmiotowe każdego z czynów oraz cechuje je wewnętrzna sprawiedliwość rozstrzygnięć w odniesieniu do każdego ze sprawców.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. W myśl tegoż art. 633 kpk, w przypadku kosztów procesu przypadających od kilku podmiotów, sąd zasądza je od każdego z nich według zasad słuszności, mając na względzie w szczególności koszty związane ze sprawą każdego z nich. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyższe regulacje procesowe Sąd Okręgowy zasądził od obojga oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze po ½ części, tj. w kwocie po 10 zł - ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.). Ponadto na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzono każdemu z oskarżonych opłatę za II instancję: D. T. (1) w kwocie 720 zł, A. K. (1) w kwocie 280 zł.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak