Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: p. o. stażysty M. P.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej we Wrześni A. Z.

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2016 r.

sprawy J. C.

oskarżonego z art. 77 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 53 § 6 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego we Wrześni

z dnia 17.05.2016 r. sygn. akt II K 107/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wyłożone koszty postepowania odwoławczego w kwocie 20 zł i wymierza opłatę za
II instancję w kwocie 315 zł.

SSO Leszek Matuszewski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy we Wrześni, wyrokiem z dnia 17 maja 2016 roku, sygn. akt II K 107/16 uznał oskarżonego J. C. za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 77 § 2 k.k.s. w związku z art. 6 § 2 k.k.s. w związku z art. 56 § 3 k.k.s. i za to na podstawie art. 77 § 2 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny 45 złotych stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 70 złotych.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 627 k.p.k., zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 385 złotych w tym opłatę 315 złotych.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca, składając apelację. Skarżący zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, a także rażącą surowość kary.

Obrońca wniósł o uniewinnienie podsądnego, ewentualnie złagodzenie wymierzonej sankcji karnej i zasądzenie kosztów obrony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego J. C. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa karnoskarbowego. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest wnikliwa i nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art. 113 §1 k.k.s. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść podsądnego, jak i wszelkie dowody im przeciwne. Wszystkie one zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z uwzględnieniem zasad wynikających z art.2, 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 113 § 1 k.k.s. Uzasadnienie wyroku odpowiada zaś wymogom art. 424 k.p.k. w związku z art. 113 § 1 k.k.s. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu odwoławczego, wina i sprawstwo J. C. nie budzi żadnych wątpliwości Sądu II instancji. Na to, że popełnił on przypisane mu przestępstwo wskazują między innymi: relacje procesowe oskarżonego ( k.75-79), a także dokumentacja zabezpieczona w sprawie ( k.3-6, k.7-9).

Stosownie do art. 374§ 1. k.p.k. oskarżony ma prawo, a nie obowiązek, brać udział w rozprawie. Przewodniczący lub sąd mogą uznać jego obecność za obowiązkową. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie miał żadnych podstaw, aby uznać obecność podsądnego na rozprawie za obowiązkową. J. C. przyznał się do winy w toku postępowania przygotowawczego i wyraził wolę poddania się odpowiedzialności karnej ( k.75-79). Organy ścigania przedstawiły nadto dokumentację, z której jednoznacznie wynika, że oskarżony nie wpłacił w terminie należnych podatków. Oskarżony został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy i nie stawił się bez żadnego usprawiedliwienia. W takiej sytuacji Sąd miał prawo uznać, że nieobecność oskarżonego na rozprawie wynika z jego woli. Na marginesie należy zauważyć, że podobnie oskarżony zachował się w postępowaniu odwoławczym.

W czasie procedowania przez Sąd Rejonowy obowiązywały przepisy procedury karnej, które zakładały pełną kontradyktoryjności i sprowadzały rolę sądu do arbitra niewykazującego z zasady inicjatyw dowodowej. Zgodnie z przepisem art. 25 ust 1 ustawy z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, jeżeli na podstawie dotychczasowych przepisów po dniu 30 czerwca 2015 r. skierowano akt oskarżenia, wniosek o wydanie wyroku skazującego, wniosek o warunkowe umorzenie postępowania lub wniosek o umorzenie postępowania przygotowawczego i orzeczenie środka zabezpieczającego, postępowanie toczy się według przepisów dotychczasowych do prawomocnego zakończenia postępowania. W niniejszej sprawie akt oskarżenia wpłynął do Sądu Rejonowego w dniu 31 marca 2016 roku ( k.86). Zgodnie zaś z przepisem art. 167 § 1 k.p.k. ( obowiązującym w czasie procedowania) w postępowania przez sądem, które zostało wszczęte z inicjatywy strony, dowody przeprowadzane są przez strony po ich dopuszczeniu przez przewodniczącego lub sądy. W razie niestawiennictwa strony na której wniosek dowód został dopuszczony, a także w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznością, dowód przeprowadza się w granicach tezy dowodowej. W wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, są może dopuścić i przeprowadzić dowód z urzędu. W niniejszej sprawie nie zachodził zaś wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do merytorycznej ingerencji w orzeczenie poprzez złagodzenie orzeczonej represji prawnokarnej. Żadną miarą nie można akceptować sposobu rozumowania obrońcy zarzucającemu, że Sąd Rejonowy wymierzył podsądnej rażąco surową sankcję karna. Twierdzenie o rażąco surowej karze, jest zasadne dopiero wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( vide :wyrok SN z 11.4.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60). Z taką sytuacja nie mamy do czynienia w niniejszej spray.

Kara grzywny wymierzona J. C. stanowi umiarkowaną dolegliwość za wyrządzone bezprawie . Obrońca uznając ilość 45 stawek grzywny za rażąco surową, stara się nie zauważać, że Sąd Rejonowy mógł orzec ilość stawek dziennych, aż do 720 stawek dziennych ( art. 77 § 2 k.k.s.).

Karygodność oraz stopień społecznej szkodliwości społecznej jawią się jako znaczne. Podsądny nie wpłacał przez okres ponad roku należnych kwot pobranych zaliczek na podatek dochodowy. Co istotne, doskonale zdawał sobie sprawę, że narusza jeden z elementarnych obowiązków fiskalnych przedsiębiorcy zatrudniającego pracowników. Oskarżony uszczuplił podatek na niemałą kwotę 11.903 złotych, godząc poważnie w interesy Skarbu Państwa.

Niczego nie zmienia deklarowana przez oskarżonego zła sytuacja rodzinna i bytowa. Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że obowiązki podatkowe muszą być uwzględniane w strukturze wydatków osoby prowadzącej działalność gospodarczą jako priorytetowe. Jest oczywiste, że przedsiębiorca uzależniony od koniunktury gospodarczej, może mieć problemy z płynnością finansową. Jednakże podsądny mimo uzyskiwanych przychodów nie wykazywał woli, aby zapłacić choćby część należnego podatku w przewidzianym terminie. Oskarżony mimo kilkunastomiesięcznego opóźnienia w uiszczeniu należności publicznoprawnych dopiero w dniu 2 czerwca 2014 roku złożył wniosek o rozłożenie na raty zaległych zobowiązań podatkowych. Nie ma zatem powodów, aby redukować stopień zawinienia podsądnego, jak postuluje to obrońca.

Wysokość stawki dziennej przyjętej przez Sąd Rejonowy jawi się jako adekwatna do warunków osobistych i majątkowych J. C.. Sąd I instancji ustalił wysokość stawki dziennej na stosunkowo umiarkowanym poziomie-70 zł. ( art. 23 § 3 k.k.s.) mając na uwadze kondycję ekonomiczną oskarżonego oraz ciążące na nim zobowiązania publicznoprawne, a także jego sytuację rodzinną. J. C. uzyskuje dochód w wysokości 3.000 złotych, prowadzi działalność gospodarczą. Jest nadto właścicielem dużej nieruchomości i zakładu produkcyjnego. Podsądny może przy odpowiednim trudzie odłożyć kwotę na zapłatę grzywny. Należy podkreślić, że aby zostały zrealizowane cele kary oskarżony powinien odczuwać tę sankcję, jako realną dolegliwość.

Za wymierzeniem J. C. tego rodzaju kary przemawiają także względy prewencji generalnej. Niepłacenie należnych zaliczek na podatek dochodowy stanowi niestety nierzadkie zjawisko, utrudniające gromadzenie należnych środków pieniężnych przez Skarb Państwa. Rolą organów wymiaru sprawiedliwości jest zatem zdecydowane reagowanie na tego rodzaju akty bezprawia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

I.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wyłożone koszty postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 315 zł.

SSO Leszek Matuszewski