Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 689/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 4 czerwca 2020 r., sygn. akt III K 1177/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

X

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXX

XXXXX

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXX

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXX

XXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXX

XXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXX

XXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

13. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych podniesione zarówno przez oskarżonego w apelacji własnej, jak i w apelacji obrońcy są zasadniczo tożsame i prowadzą do zbieżnych wniosków.

Skarżący zarzucili Sądowi I instancji popełnienie błędu w ustaleniach faktycznych (będącego konsekwencją błędnej oceny dowodów), przyjętych za podstawę wyroku, poprzez przyjęcie, że:

a) oskarżony M. Ł. wypełnił znamiona czynu z art. 280 § 1 k.k., tj. usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia saszetki należącej do pokrzywdzonego M. J., podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika jedynie, że pokrzywdzony posiadał taką saszetkę, a nie natomiast, że oskarżony próbował ją pokrzywdzonemu odebrać i jednocześnie, że oparcie się w tym zakresie przez Sąd I instancji jedynie na zeznaniach pokrzywdzonego M. J., pomimo że wielokrotnie opisywał on przebieg zdarzenia w sposób znacznie rozbieżny, zgodnie z którym zaatakować miało go dwóch napastników, w tym pokrzywdzony opisał szczegółowo wygląd i zachowanie drugiego z rzekomych napastników, podczas gdy z nagrań monitoringu jednoznacznie wynika, że na miejscu zdarzenia zarejestrowany został jedynie M. Ł., a nadto wersja pokrzywdzonego, jakoby oskarżony działał w celu dokonania zaboru nie została potwierdzona żadnym innym przeprowadzonym w sprawie dowodem,

b) przyjęcie, że oskarżony M. Ł. wypełnił znamiona czynu z art. 280§ 1 k.k., tj. usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia saszetki należącej do pokrzywdzonego M. J. i błędne wnioskowanie, że okoliczność ta jako zbieżna z zeznaniami pokrzywdzonego wynika z dowodu w postaci nagrań z monitoringu, podczas gdy na nagraniach tych nie widać przebiegu zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem.

Nadto obrońca oskarżonego podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania w postaci art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nierozstrzygnięcie istotnych wątpliwości powstałych w toku przeprowadzonego postępowania na korzyść oskarżonego M. Ł., pomimo, iż z zeznań pokrzywdzonego wynikały znaczne rozbieżności, zarówno co do ilości napastników, jak i przebiegu zdarzenia, w szczególności, że wersja wydarzeń przedstawiona przez pokrzywdzonego, jakoby oskarżony działał w celu dokonania zaboru saszetki nie została potwierdzona żadnym innym dowodem, a zatem Sąd I instancji, pomimo zaistnienia istotnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, oparł się jedynie na zeznaniach pokrzywdzonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po pierwsze wskazać należy, iż zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., to na sądzie orzekającym spoczywa obowiązek oparcia ustaleń faktycznych na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, przy czym ten Sąd ma mieć na względzie wszystkie okoliczności istotne dla sprawy i dążyć do ich całkowitego wyjaśnienia i w związku z tym w taki sposób prowadzić postępowanie oraz – zgodnie z wymogiem art. 424 § 1 k.p.k.– na Sądzie orzekającym spoczywa obowiązek dokonania – zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów – pełnej analizy i oceny zgromadzonego i przeprowadzonego materiału dowodowego, która winna być zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawierać błędów faktycznych ani logicznych, a przede wszystkim wynikać z kompleksowej, wnikliwej i krytycznej analizy ujawnionego materiału dowodowego.

Jednym z podstawowych obowiązków Sądu orzekającego, od którego zależy prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy jest zatem przeprowadzenie tego postępowania nie tylko zgodnie z przepisami proceduralnymi ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o winie osoby oskarżonej. Drugi obowiązek sprowadza się natomiast do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań Sądu nie mogą pozostać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa i winy oskarżonego lub ich braku, oceny prawnej jego czynu.

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami niniejszej sprawy, uzasadnieniem zaskarżonego wyroku oraz treścią wniesionych apelacji podnosi, iż Sąd Rejonowy przypisując M. Ł.występek z art. 280 § 1 k.k. dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, będącego wynikiem nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zauważa, że Sąd meriti nadał niewłaściwe znaczenie zeznaniom pokrzywdzonego M. J., które były w dużym stopniu niejednoznaczne w zakresie przebiegu zdarzenia, a także stały w sprzeczności chociażby z treścią nagrania z monitoringu.

Słusznie obrońca oskarżonego zauważa, że w swoich zeznaniach pokrzywdzony twierdził, że nie był pijany (k. 2), natomiast w nagraniu widać, że pokrzywdzony zatacza się (godz. ok. 03:03: 40), co raczej świadczyłoby o jednak jego upojeniu alkoholowym w trakcie zdarzenia. Choćby już więc zatem w tym zakresie zeznania pokrzywdzonego nie w pełni zasługiwały na przymiot wiarygodności. Samo natomiast posiadanie saszetki przez pokrzywdzonego nie było kwestią w niniejszej sprawie sporną. To, że pokrzywdzony saszetkę posiadał zostało przyznane przez oskarżonego, potwierdzone przez pokrzywdzonego, jak również wynikało z nagrania monitoringu. Samo jednakże posiadanie saszetki przez pokrzywdzonego nie jest zdaniem Sądu Okręgowego jednoznaczne z tym, że oskarżony próbował pokrzywdzonego tej saszetki pozbawić. W tym zakresie wnioski Sądu Rejonowego były zdecydowanie zbyt daleko idące, bowiem nie zostały potwierdzone żadnym dowodem poza właśnie zeznaniami pokrzywdzonego, które w ww. zakresie nie zasługują w ocenie Sądu II instancji na wiarę.

Trudno również uznać, jak to w zasadzie dowolnie uczynił Sąd Rejonowy, że zabezpieczone nagrania monitoringu pozwoliły na jednoznaczne określenie przebiegu zdarzenia i są zbieżne z wersją pokrzywdzonego. Sąd Rejonowy co prawda spostrzegł, że wersja pokrzywdzonego w zakresie ilości uczestniczących w zajściu osób (2) nie znajduje odzwierciedlenia w nagraniu, co Sąd usprawiedliwił stanem upojenia alkoholowego pokrzywdzonego w chwili zdarzenia, ewentualnie dynamicznym przebiegiem zdarzenia. Słusznie obrońca oskarżonego zauważa, że takiego założenia Sądu nie czyni już jednak w zakresie twierdzeń pokrzywdzonego co do okoliczności wyrwania mu przez oskarżonego saszetki. Z wiarygodnego dowodu w postaci nagrania z monitoringu wynika jedynie, że pokrzywdzony miał wówczas przy sobie saszetkę, co zresztą jak już wyżej wskazano nie było kwestią w niniejszej sprawie sporną. Na nagraniach nie został jednakże zarejestrowany przebieg zdarzenia objętego postępowaniem, a na pewno nie wynika z niego, że oskarżony próbował pokrzywdzonemu przedmiotową saszetkę zabrać. W tym więc zakresie również ocena dowodu w postaci nagrania z monitoringu dokonana przez Sąd Rejonowy, w konsekwencji wnioski z niej płynące nie mogą zostać zaakceptowane.

Na marginesie, Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przy ocenie zeznań pokrzywdzonego pisze o „drobnych nieścisłościach” w ich treści, które to zdaniem Sądu nie umniejszają wartości jego zeznań, podczas gdy zdaniem Sądu okręgowego nieścisłości te były zasadniczo duże. Na przykład w pierwszych zeznanych pokrzywdzony nie wspominał w ogóle o zaborze mu czerwonej czapki z daszkiem (k. 2-3), w następnych zeznaniach twierdził, że jeden z mężczyzn, który go bił a później gonił zabrał mu czerwoną czapkę z daszkiem (k. 18v.). Z kolei w zeznaniach złożonych przed sądem wskazał, że nie miał pewności czy sprawca zabrał mu czapkę, a jedynie było to przypuszczenie (k. 169). Również i powyższe świadczy o tym, że Sąd Rejonowy ocenił dowód z zeznań pokrzywdzonego wybiórczo.

Rację mają co do zasady apelujący, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie potwierdził jedynie sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu z art 157 § 1 k.k., co do którego oskarżony przyznał się w trakcie pierwszego przesłuchania, a także wprost w wywiedzionym przez niego środku zaskarżenia. Istotnie również, jak podnosi obrońca, wersja wydarzeń przedstawiona przez oskarżonego znalazła odzwierciedlenie w opinii biegłego sądowego określającej uszkodzenia ciała pokrzywdzonego.

Przypisanie więc przez Sąd I instancji oskarżonemu w zaskarżonym wyroku czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i uznanie go winnym tego czynu wynikało zatem w ocenie Sądu Odwoławczego z niewłaściwej oceny dowodów, tj. zeznań pokrzywdzonego M. J., nagrania z monitoringu i w konsekwencji dokonania przez Sąd I instancji wadliwych ustaleń fatycznych. Stan dowodowy sprawy nie pozwalał bowiem jednoznacznie na przypisanie oskarżonemu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w postaci usiłowania dokonania zaboru saszetki pokrzywdzonego w celu jej przywłaszczenia. Brak było bowiem w niniejszej sprawie dowodów, które pozwoliłyby na pełną realizację zasady prawdy materialnej (por. art. 2 § 2 k.p.k.) w ww. zakresie. Jeśli bowiem dostępne i ocenione zgodnie z art. 7 k.p.k. dowody nie dały podstaw do uznania, że sprawstwo i wina oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. zostały udowodnione ponad wszelką wątpliwość w ww. zakresie, to tym samym sąd orzekający winien zastosować regułę in dubio pro reo (por . 5 §2 k.p.k.), czego w niniejszej sprawie nie uczynił.

Konieczna więc była zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku sformułowania, iż oskarżony „ usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia saszetki pokrzywdzonego, działając na szkodę M. J., ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonego” oraz w konsekwencji wyeliminowanie zarówno z kwalifikacji prawnej, jak i podstawy skazania art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Kwestia natomiast pobicia w dniu 8 lipca 2019 r. M. J. przez oskarżonego, w ten sposób, że dwukrotnie kopnął go obutą nogą w okolice prawego oka i uderzył dwukrotnie pięścią w prawie oko, co spowodowało złamanie dolnej ściany oczodołu prawego i naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres dłuższy niż 7 dni, tj. winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 157 § 1 k.k. nie tylko nie była kwestionowana przez apelujących i ale też nie budziła żadnych zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Z kolei kwestia działania oskarżonego w warunkach multirecydywy oraz wymierzonej oskarżonemu na nowo kary zostanie przedstawiona poniżej.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 280 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary za czyn z art. 157 § 1 k.k., co do którego oskarżony się przyznał, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

Ewentualny wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64 § 2 k.k. był zasadny z powodów opisanych w punktach 3. 1 i 2 tabeli.

Jednocześnie brak było podstaw do uchylenia wyroku i przekazania Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

2

Obraza prawa materialnego, tj. art. 64 § 2 k.k. przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu zabronionego objętego niniejszym postępowaniem, będąc uprzednio skazanym na podstawie dwóch wyroków na kary w wymiarze po 6 miesięcy pozbawienia wolności, po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności, działał w warunkach tzw. multirecydywy, podczas gdy jak wynika z karty karnej dotyczącej oskarżonego, kara pozbawienia wolności wynikająca z wyroku Sądu Rejonowego Poznań- Nowe Miasto i Wilda, Wydział III Karny (sygn. akt III K 1101/16) wykonana została w okresie od dnia 5 czerwca 2017 r. do dnia 30 listopada 2017 r., a zatem oskarżony nie odbył łącznie roku pozbawienia wolności, nie zaszły więc przesłanki do zastosowania instytucji multirecydywy z art. 64 § 2 k.k. skutkującej obostrzeniem kary wobec oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się potrzebny, jednakże Sąd Okręgowy uznał działanie oskarżonego jedynie w warunkach art. 64 § 1 k.k. z innych powodów niż te, na które wskazuje obrońca.

Warunkiem przyjęcia mulitirecydywy jest odbycie przez sprawcę łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności (Stefański R.A.(red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2020 , Legalis el.).

Jak wynika natomiast z treści art. 12c. w zw. z art. 80 b § 3 kodeksu karnego wykonawczego, jeżeli kara lub inny środek podlegający wykonaniu według przepisów niniejszego kodeksu są określone w tygodniach, miesiącach lub latach, przyjmuje się w postępowaniu wykonawczym, że tydzień liczy się za dni 7, miesiąc za dni 30, a rok za dni 365 i kara kończy się w dniu upływu tylu dni, ile dni wynosi jej wymiar obliczony zgodnie z art. 12 c

Kara wymierzona oskarżonemu wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań- Nowe Miasto i Wilda, Wydział III Karny (sygn. akt III K 550/12) za przestępstwo z art. 281 k.k. w zw. art. 283 k.k. popełnione w warunkach art. 64 §1 k.k. wykonana została w okresie od dnia 30 lipca 2013 r. do 30 stycznia 2014 r. Skoro został określona na okres 6 miesięcy, jej wykonanie nie mogło przekroczyć 180 dni. Jak natomiast wynika z informacji o wyroku z NOE-SAD (k. 142v.) kara pozbawienia wolności orzeczona także na okres 6 miesięcy( 180 dni), a wynikająca z wyroku Sądu Rejonowego Poznań- Nowe Miasto i Wilda, Wydział III Karny (sygn. akt III K 1101/16) za czyn popełniony w warunkach art. 64 § 1 k.k. wykonana została w okresie od dnia 3 czerwca 2017 r. do dnia 30 listopada 2017 r. i czas jej wykonania także nie mógł fizycznie przekroczyć 180 dni, niezależnie od tego w jaki sposób obliczono wykonanie tych kar.

Oskarżony zatem nie odbył łącznie roku pozbawienia wolności, gdyż odbywając karę pozbawienia wolności z obu tych wyroków nie mógł odbyć kary roku pozbawienia wolności, tj. 365 dni, a jedynie 360 dni( 2 x po 180 dni)

W realiach niniejszej sprawy nie zaszły zatem przesłanki zastosowania wobec oskarżonego instytucji multirecydywy z art. 64 § 2 k.k., a jedynie recydywy zwykłej z art. 64 § 1 k.k. Zgodnie bowiem z art. 64 § 1 k.k. jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Dlatego też w miejsce przypisania oskarżonemu M. Ł. działania z art. 157 § 1 k.k w warunkach z art. 64 § 2 k.k., należało przyjąć, że oskarżony jest winny tego, że w dniu w dniu 8 lipca 2019 roku w Poznaniu, będąc uprzednio skazanym m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto w Poznaniu z dnia 15 lutego 2017 roku, sygn. akt III K 1101/16 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności, którą to karę pozbawienia wolności odbył w okresie od 3 czerwca 2017 roku do 30 listopada 2017 roku, po odbyciu sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości kary pozbawienia wolności orzeczonej wyżej wskazanym wyrokiem, pobił M. J. w ten sposób, że dwukrotnie kopnął go obutą nogą w okolice prawego oka i uderzył dwukrotnie pięścią w prawe oko, co spowodowało złamanie dolnej ściany oczodołu prawego i naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres dłuższy niż dni 7, tj. przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. co znalazło odzwierciedlenie w wyroku Sądu Okręgowego (punkt 1 a sentencji wyroku).

Sąd II instancji w zmienionym, jak powyżej wyroku, wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 157 § 1 kk karę 3 lat pozbawienia wolności, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości jego czynu oraz stopień winy oskarżonego. W konsekwencji należało przyjąć, że orzeczenie zawarte w punkcie II zaskarżonego wyroku odnosi się do kary wymierzonej przez Sąd Okręgowy (punkt 1 b sentencji wyroku).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary za czyn z art. 157 § 1 k.k., co do którego oskarżony się przyznał, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

Ewentualny wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64 § 2 k.k. z powodów opisanych w punktach 3. 1 i 2 tabeli.

Jednocześnie brak było podstaw do uchylenia wyroku i przekazania Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3

Zarzut obrazy przepisów postępowania w postaci art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie i niepodjęcie przez Sąd I instancji czynności zmierzających do wyłączenia sędziego na żądanie sędziego, w sytuacji, gdy sędzia ten wydał wyrok Sądu Rejonowego Poznań- Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 15 lutego 2017 r. (sygn. akt III K 1101/16) dotyczący oskarżonego M. Ł., co z kolei spowodowało, że w niniejszej sprawie zaistniały uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut obrońcy nie zasługiwał na uwzględnienie.

Istotnie, jak wskazuje skarżący, Sędzia orzekający w niniejszej sprawie w dniu 15 lutego 2017 r. wydał wyrok w sprawie sygn. akt III K 1101/16 dotyczący M. Ł., w którym uznał go winnym tego, że w dniu 10 lipca 2016 r. w P. na ul. (...) na przystanku MPK (...), będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, poprzez doprowadzenie do stanu bezbronności, bijąc i kopiąc po głowie i twarzy M. C., co spowodowało obrażenia w postaci sińców głowy, twarzy oraz uda prawego wylewu podśluzówkowego i rozchwiania niewielkiego stopnia zębów drugiego, trzeciego i czwartego dolnego lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój jego zdrowia na czas nie dłuższy niż 7 dni, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki M. (...) M. nr (...), portfela z zawartością dowodu osobistego na nazwisko M. C., legitymacji studenckiej, karty P., karty płatniczej w (...), karty płatniczej w (...), książeczki wojskowej i pieniędzy w kwocie 10 zł, powodując starty w kwocie łącznej 710 zł na szkodę M. C., tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. i art. 278 § 5 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 11§ 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. i art. 34 § 1a pkt 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 1 roku ograniczenia wolności, na podstawie art. 35 § 1 k.k. zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Nadto na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. C. kwoty 710 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego, sędzia orzekający w niniejszej sprawie, który wydał uprzednio ww. orzeczenie, tj. wyrok wobec tego samego oskarżonego ale w innej sprawie, dotyczącej innego czynu, popełnionego w zupełnie innym czasie i okolicznościach mógł bezstronnie ocenić materiał dowodowy w sprawie niniejszej. Dlatego też, sędzia ten nie miał obowiązku składania wniosku o wyłączenie go od udziału w rozpoznaniu przedmiotowej sprawy. Na marginesie, podkreślenia wymaga, że oskarżony, ani jego obrońca nie zgłaszali w toku niniejszego procesu wniosku o wyłączenie sędziego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 280 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary za czyn z art. 157 § 1 k.k., co do którego oskarżony się przyznał, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

Ewentualny wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 280 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64 § 2 k.k. z powodów opisanych w punktach 3. 1 i 2 tabeli.

Jednocześnie brak było podstaw do uchylenia wyroku i przekazania Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Z uwagi na fakt skierowania apelacji przeciwko całemu wyrokowi Sąd Okręgowy zobligowany był do zbadania kwestii orzeczenia o karze.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III sentencji zaskarżonego wyroku w przedmiocie orzeczenia wobec oskarżonego M. Ł. na rzecz pokrzywdzonego M. J. nawiązki w kwocie 2.000 zł było adekwatne i zgodne z prawem.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego M. Ł. w zakresie czynu z art. 157 § 1 k.k., tj. tego że w dniu 8 lipca 2019 r. w P. dokonał pobicia M. J. w ten sposób, że dwukrotnie kopnął go obutą nogą w okolice prawego oka i uderzył dwukrotnie pięścią w prawie oko, co spowodowało złamanie dolnej ściany oczodołu prawego i naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres dłuższy niż 7 dni. Za prawidłowe należało uznać również, o czym powyżej, rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III sentencji zaskarżonego wyroku dotyczące orzeczenia wobec oskarżonego M. Ł.na rzecz pokrzywdzonego M. J. nawiązki w kwocie 2.000 zł.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe co do winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 157 § 1 k.k. i wyciągnął ze zgromadzonych dowodów w tymże zakresie prawidłowe wnioski, zgodnie z art. 4, 7 i 410 k.p.k. Poza tym skarżący zasadniczo nie kwestionowali rozstrzygnięcia w ww. części, przyznając nawet, że oskarżony się tego czynu względem pokrzywdzonego dopuścił. Prawidłowe i zgodne z prawem, jak już wyżej wskazano okazało się rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III sentencji zaskarżonego wyroku. W realiach niniejszej sprawy nie wystąpiły również podstawy wskazane w art. 439, 440 i 455 k.p.k., uzasadniające zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że:

c)  oskarżonego M. Ł.uznał za winnego tego, że w dniu 8 lipca 2019 roku w P., będąc uprzednio skazanym m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto w Poznaniu z dnia 15 lutego 2017 roku, sygn. akt III K 1101/16 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności, którą to karę pozbawienia wolności odbył w okresie od 3 czerwca 2017 roku do 30 listopada 2017 roku, po odbyciu sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości kary pozbawienia wolności orzeczonej wyżej wskazanym wyrokiem, pobił M. J. w ten sposób, że dwukrotnie kopnął go obutą nogą w okolice prawego oka i uderzył dwukrotnie pięścią w prawe oko, co spowodowało złamanie dolnej ściany oczodołu prawego i naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres dłuższy niż dni 7, tj. za winnego przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

d)  przyjął, że orzeczenie zawarte w punkcie II odnosi się do kary wymierzonej przez Sąd Okręgowy (punkt 1 a) i b) sentencji wyroku)

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy jako prawidłowy (punkt 2 sentencji wyroku).

Zgodnie z treścią art. 157 § 1 k.k. wynika, iż kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k., podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przeprowadzone postępowanie w sposób jednoznaczny dowiodło, że oskarżony swoim postępowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu przez Sąd Okręgowy czynu. Oskarżony potwierdził, że uderzał pokrzywdzonego po głowie i go kopał, a jak ustalono zrobił to bez powodu, z dużym natężeniem siły i agresji, w czasie, gdy ulice P.były wyludnione, pokrzywdzony nie mógł liczyć na żadną pomoc, jak również nie mógł się skutecznie bronić, albowiem oskarżony prezentował większa siłę fizyczną i posturę. Przeprowadzone przez biegłego badanie sądowo - lekarskie dowiodło, że obrażenia doznane przez pokrzywdzonego, stanowią naruszenie czynności narządów ciała na okres dłuższy aniżeli 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. Pokrzywdzony doznał bowiem złamania dolnej ściany oczodołu prawego, co objawiło się masywnym wylewem krwawym w obrębie gałki ocznej prawej. Były to zatem obrażenia poważne, a czyn oskarżonego, uprzednio wielokrotnie karanego za przestępstwa, mimo iż nie wyczerpał w pełni znamion przestępstwa mu zarzucanego w akcie oskarzenia, zasługiwał na szczególne potępienie i surowe ukaranie.

Jako okoliczność obciążającą Sąd Okręgowy uwzględnił zatem wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oraz jego charakter, co jak już podkreślił Sąd Rejonowy, dowodzi wysokiej demoralizacji oskarżonego, który regularnie narusza obowiązujące normy prawne i dopuszcza się kolejnych przestępstw.

Także Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnej okoliczności łagodzącej po stronie oskarżonego i uznał, że kara 3 lat pozbawienia wolności, spełni cele prewencji indywidualnej i generalnej, a także dyrektywy z art. 53 k.k. Jest to kara adekwatna do stopnia przypisanego oskarżonemu czynu, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości, który jest wysoki. Kara ta nie razi surowością i stanowi sprawiedliwą odpłatę za czyn oskarżonego M. Ł..

Zwięźle o powodach zmiany

Motywy zmiany wyroku w ww. zakresie zostały opisane powyżej, tj. w punktach 3.1 i 3. 2 tabeli uzasadnienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od zwrotu Skarbowi Państwa wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla nich zbyt uciążliwe, a ponadto za taką decyzją przemawiają względy słusznościowe.

Nadto na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd wymierzył oskarżonemu opłatę za obie instancje w kwocie 400 zł (t.j. Dz.U. 1983 Nr 49, poz. 223).

7.  PODPIS

Piotr Gerke Ewa Taberska Sławomir Jęksa