Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: st. prot. sąd. Barbara Janiszewska-Górka

po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2018 r.

sprawy T. Ł.

obwinionego z art. 96 § 3 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu

z dnia 4 kwietnia 2018 r., sygn. akt III W 1318/17

1.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia w postępowaniu odwoławczym i wymierza mu opłatę w kwocie 40 zł za II instancję.

SSO Leszek Matuszewski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2018 roku, w sprawie o sygn. akt III W 1318/17 wydal następujące rozstrzygnięcie;

⚫

uniewinnił D. Ł., J. Ł. i F. Ł. od popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.,

⚫

uznał obwinionego T. Ł. za winnego popełnienia wykroczeń z art. 96 § 3 k.w. i z art. 65 § 2 k.w. w związku z art. 65 § 1 pkt 2 k.w i za to na podstawie art. 96 § 3 k.w. w związku z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 400 złotych.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się obwiniony T. Ł. składając apelację i zaskarżając go w całości. Podsądny zarzucił Sądowi I instancji między innymi błędne ustalenia faktyczne, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku.

Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się przed Sądem I instancji w stosunku do D. Ł., J. Ł. oraz F. Ł..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego T. Ł. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę obwinionego w zakresie przypisanych mu wykroczeń. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest wnikliwa i nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść podsądnego, jak i wszelkie dowody im przeciwne. Wszystkie te dowody zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z uwzględnieniem zasad wynikających z art.2, 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. Uzasadnienie wyroku odpowiada zaś wymogom art. 424 k.p.k. w związku z art. 82 §1 k.p.s.w. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Kwestionowanie przez skarżącego ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie jest nietrafne. Sąd Okręgowy przypomina, że błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być on wynikiem nieznajomości określonych dowodów albo nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający rozstrzygając o winie bądź niewinności obwinionego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nie skrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności obwinionego, bądź na okolicznościach nie ujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym. Zdaniem Sądu odwoławczego taka ocena w zakresie wykazania winy i sprawstwa T. Ł. zasługuje na pełną akceptację - w świetle wiedzy, zasad logicznego rozumowania i zgodności z doświadczeniem życiowym. Na to, że podsądny popełnił przypisane mu wykroczenia wskazuje wezwanie wystosowane do podsądnego przez Straż Miejską o wskazanie użytkownika jego samochodu w dniu 4 października 2016 roku ( k.37) , a także relacje procesowe złożone przez obwinionego ( k.43, k. 45).

Sąd Rejonowy słusznie uznał wyjaśnienia podsądnego za niewiarygodne w zakresie jakim starał się wykazać, że nie mógł ustalić, kto prowadził jego samochód w dniu 4 października 2016 roku. Sąd I instancji przedstawił przekonujące rozumowanie na stronie 3 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, które Sąd Okręgowy w pełni podziela. Apelacja stanowi jedynie subiektywną polemikę z tymi wywodami, która w żadnym zakresie ich nie podważa. Jedynie jako powielenie swojej linii obrony należy uznać twierdzenie obwinionego, że nie był w stanie podołać nałożonemu obowiązkowi z powodu błędnego podania przez Straż Miejską adresu parkowania samochodu, mianowicie ulicy (...). Sąd Rejonowy weryfikując linię obrony podsądnego przedstawioną na rozprawie głównej trafnie zwrócił uwagę na to, że, że obwiniony przyznał, że na ulicy (...) użytkownicy jego samochodu parkują w miejscu dostępnym, a nie pod konkretnym numerem (k.91). T. Ł. nadto okazano zdjęcie pojazdu zaparkowanego w dniu 4 października 2016 roku na ulicy (...) , a mimo to nie udzielił informacji, kto prowadził samochód tego dnia.

Co istotne podsądny zdecydował się przedstawić tę okoliczność, mającą według niego zasadnicze znaczenie, dopiero na rozprawie głównej w dniu 23 listopada 2017 roku, po upływie roku od doręczenia mu rzeczonego wezwania (k.89-90).

W świetle tych okoliczności ewentualna pomyłka Straży Miejskiej polegająca na błędnym wskazaniu numeru posesji gdzie był nieprawidłowo zaparkowany samochód obwinianego nie miała żadnego znaczenia w sprawie. Trudno interpretować wywody obwinionego inaczej jak kolejną nieudolną próbę podważania oskarżenia poprzez wymyślanie okoliczności, które rzekomo utrudniły mu ustalenie kierowcy pojazdu.

Okoliczność, że w przesłuchaniu obwinionego na policji w dniu 10.01.2017r uczestniczyła również inna osoba, niżli odbierająca oświadczenia dowodowe nie miało znaczenia dla ustalenia wiarygodności jego linii obrony. W protokole przesłuchania zostały odnotowane dane osoby przesłuchującej, mianowicie: M. H. oraz funkcjonariusza w randze inspektora ( niewyraźny zapis). Z treści zabezpieczonego nagrania wynika, że obwiniony wobec obecnych w trakcie przesłuchania strażników miejskich składał relacje procesowe w warunkach swobody wypowiedzi. Co więcej, T. Ł. w trakcie przesłuchania przez Straż Miejską był pewny swoich racji i konsekwentnie je forsował, odmawiając udzielania „ jakichkolwiek wyjaśnień”.

Nie budzi żadnych wątpliwości Sądu Okręgowego, że obwiniony dopuścił się wykroczenia z art. 65 § 2 k.w. Protokół przesłuchania T. Ł. wskazuje jednoznacznie, że odmówił on wbrew ciążącego na nim obowiązkowi podania danych odnośnie miejsca zatrudnienia, koniecznych dla zredagowania przez funkcjonariuszy wniosku o ukaranie ( k.45). Co więcej, z treści nagrania czynności przesłuchania T. Ł. wynika jednoznacznie, że podsądny w ramach czynności przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia odmówił podania informacji na temat jego miejsca zatrudniania. Wbrew temu, co forsuje podsądny, nagranie jednoznacznie wskazuje na konsekwentną postawę obwinionego polegającą na odmowie podania tej okoliczności. W sytuacji kiedy byłoby tak jak wywodzi skarżący, że w protokole osoba przesłuchująca wpisywałaby treści których obwiniony nie podał, to miałby on możliwość, już podczas tego przesłuchania, pisemnego zakwestionowania wpisanych danych.

W błędzie jest skarżący, że uniewinnienie przez Sąd Rejonowy D. Ł. od zarzutu z art. 96§ 3kw, w sytuacji kiedy była ona współwłaścicielem samochodu i również osobą zobowiązaną do wskazania kto korzystał z tego samochodu, świadczy o stronniczości Sądu w odniesieniu do jego osoby. Sąd Rejonowy na stronie 6 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku precyzyjnie wskazał czym się kierował wydając wyrok uniewinniający wobec D. Ł..

Zważywszy, iż zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k. w związku z art. 109 § 2 k.p.s.w. apelację co do winy uważa się za zwróconą także przeciwko karze, Sąd II instancji dokonał kontroli zaskarżonego wyroku również w zakresie tego czy orzeczona wobec obwinionego represja nie jest rażąco surowa. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzona sankcja majątkowa w kwocie 400 złotych stanowi dla obwinionego umiarkowaną dolegliwość, w żadnym wypadku nie można jej uznać za rażąco surową.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok,

2.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył opłatę za II instancję opłatę 40 złotych.

SSO Leszek Matuszewski