Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym – Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Taberska

Sędziowie: SSO Bożena Ziółkowska

SSO Piotr Gerke ( spr. )

Protokolant : apl . radc . B. A.

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. Marzanny Woltmann -Frankowskiej

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2016 r.

sprawy J. B. ,

oskarżonego z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chodzieży z dnia 8 czerwca 2016 r., sygn. akt II K 574/15,

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w łącznej wysokości 420,- zł, podwyższając jednocześnie do kwoty 400,- zł wysokość opłaty wymierzonej oskarżonemu w I instancji.

P. G. (1) E. B. Z.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2016 r., sygn. akt II K 574/15, Sąd Rejonowy w Chodzieży uznał J. B. za winnego tego, że:

- działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem łącznym SR w Chodzieży w sprawie II K 233/12 z dnia 6.09.2012r. łączącym między innymi karę 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczoną wyrokiem w sprawie II K 328/04 SR w Chodzieży na karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.01.2012r. do 10.01.2014r. popełnił w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary umyślne przestępstwo podobne do tego, za które był już skazany w ten sposób, że w okresie od 11 stycznia 2014 roku do przełomu sierpnia i września 2014 roku w C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czternastokrotnie udzielił O. S. środków odurzających w postaci marihuany w ilości co najmniej 70 gram netto, pobierając za nie opłatę w łącznej kwocie co najmniej 2.100 złotych oraz na przełomie sierpnia i września 2014 roku w C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił O. S. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości co najmniej 5 gram netto, pobierając za nią opłatę w kwocie 100 zł,

tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

- działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem łącznym SR w Chodzieży w sprawie II K 233/12 z dnia 6.09.2012r. łączącym między innymi karę 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczoną wyrokiem w sprawie II K 328/04 SR w Chodzieży na karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.01.2012r. do 10.01.2014r. popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu w/w kary umyślne przestępstwo podobne do tego, za które był już skazany w ten sposób, że w okresie od 17 czerwca 2014r. do 17 września 2014r. w C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 18,5 g, wartości co najmniej 545 zł oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 195,5 g, wartości co najmniej 4195 zł, w ten sposób, że sprzedał:

1. w dniu 17 czerwca 2014 roku w (...) gram marihuany i 1 gram amfetaminy za łączną kwotę 50 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

2. w dniu 18 czerwca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za łączną kwotę 450 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

3. w dniu 19 czerwca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za łączną kwotę 100 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

4. w dniu 19 czerwca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za łączną kwotę 170 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

5. w dniu 24 czerwca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za łączną kwotę 100 złotych S. S.,

6. w dniu 14 lipca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za łączną kwotę 300 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

7. w dniu 15 lipca 2014 roku w (...) gramy amfetaminy za łączną kwotę 40 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

8. w dniu 16 lipca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za kwotę 400 złotych oraz 2 gramy marihuany za kwotę 60 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

9. w dniu 16 lipca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za kwotę 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

10. w dniu 20 lipca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za kwotę 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

11. w dniu 21 lipca 2014 roku w (...) gram amfetaminy za kwotę 40 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

12. w dniu 21 lipca 2014 roku, w C., 2 gramy amfetaminy za kwotę 40 złotych M. Z.,

13. w dniu 22 lipca 2014 roku, w C., 1 gram marihuany za kwotę 30 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

14. w dniu 22 lipca 2014 roku, w C., 10 gram amfetaminy za kwotę 200 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

15. w dniu 23 lipca 2014 roku, w C., 2 gramy amfetaminy za kwotę 40 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

16. w dniu 23 lipca 2014 roku, w C., 1 gram marihuany za kwotę 30 złotych W. D.,

17. w dniu 23 lipca 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy za kwotę 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

18. w dniu 24 lipca 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy za kwotę 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

19. w dniu 24 lipca 2014 roku, w C., 1 gram marihuany za kwotę 30 złotych M. Z.,

20. w dniu 24 lipca 2014 roku, w C., 2 gramy amfetaminy za kwotę 40 złotych M. D. (1),

21. w dniu 25 lipca 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy za kwotę 60 złotych M. Z.,

22. w dniu 28 lipca 2014 roku, w C., 5 gram amfetaminy za kwotę 100 złotych M. M.,

23. w dniu 28 lipca 2014 roku, w C., 5 gram amfetaminy za kwotę 100 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

24. w dniu 31 lipca 2014 roku, w C., 5 gram amfetaminy o wartości co najmniej 100 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

25. w dniu 31 lipca 2014 roku, w C., 10 gram amfetaminy o wartości co najmniej 200 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

26. w dniu 3 sierpnia 2014 roku, w C., 3 gram amfetaminy o wartości co najmniej 60 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

27. w dniu 4 sierpnia 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych P. G. (2),

28. w dniu 19 sierpnia 2014 roku, w C., 5 gram amfetaminy za kwotę 100 złotych M. M.,

29. w dniu 28 sierpnia 2014 roku, w C., 2 gramy amfetaminy o wartości co najmniej 40 złotych M. D. (2),

30. w dniu 29 sierpnia 2014 roku, w C., 12,5 gram amfetaminy o wartości co najmniej 250 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

31. w dniu 29 sierpnia 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

32. w dniu 30 sierpnia 2014 roku, w C., 5 gram amfetaminy o wartości co najmniej 100 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

33. w dniu 31 sierpnia 2014 roku, w C., 2 gram amfetaminy o wartości co najmniej 40 złotych oraz 1 gram marihuany o wartości co najmniej 30 złotych W. D.,

34. w dniu 2 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych P. G. (2),

35. w dniu 3 września 2014 roku, w C., 10 gram amfetaminy o wartości co najmniej 200 złotych P. S.,

36. w dniu 19 sierpnia 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych oraz 3 gram marihuany o wartości co najmniej 90 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

37. w dniu 28 sierpnia 2014 roku, w C., 2 gramy amfetaminy o wartości co najmniej 40 złotych M. D. (2),

38. w dniu 1 września 2014 roku, w C., 1 gram marihuany o wartości co najmniej 30 złotych M. D. (2),

39. w dniu 2 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych oraz 1 gram marihuany o wartości co najmniej 30 złotych M. D. (2),

40. w dniu 2 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych P. G. (2) ,

41. w dniu 2 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych M. D. (3),

42. w dniu 3 września 2014 roku, w C., 1 gram marihuany o wartości co najmniej 30 złotych M. S. (1),

43. w dniu 4 września 2014 roku, w C., 2 gram amfetaminy o wartości co najmniej 40 złotych oraz 1 gram marihuany o wartości co najmniej 30 złotych M. D. (2) i W. D.,

44. w dniu 6 września 2014 roku, w C., 3,5 grama marihuany o wartości co najmniej 100 złotych K. K.,

45. w dniu 7 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych W. D.,

46. w dniu 9 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

47. w dniu 10 września 2014 roku, w C., 10 gram amfetaminy o wartości co najmniej 200 złotych M. M.,

48. w dniu 10 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych W. D.,

49. w dniu 10 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych D. C.,

50. w dniu 10 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

51. w dniu 11 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

52. w dniu 11 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych M. D. (2),

53. w dniu 11 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

54. w dniu 11 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych M. D. (2),

55. w dniu 14 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych D. C.,

56. w dniu 14 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

57. w dniu 15 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych i 1 gram marihuany o wartości co najmniej 30 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

58. w dniu 16 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych M. S. (2),

59. w dniu 16 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych M. Z.,

60. w dniu 17 września 2014 roku, w C., 5 gram amfetaminy o wartości co najmniej 100 złotych nieustalonemu mężczyźnie,

61. w dniu 17 września 2014 roku, w C., 1 gram amfetaminy o wartości co najmniej 20 złotych M. D. (2),

tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

i uznał powyższe przestępstwa za popełnione w ramach ciągu przestępstw z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., za co na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności, orzekł wobec niego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 6.940 zł (art. 45§1 k.k.) oraz nawiązkę na rzecz (...)w kwocie 2.500 zł (art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), a także zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 349,89 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł.

Od powyższego wyroku pisemną apelację wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego i wnosząc o jego zmianę poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie poprzez umorzenie postępowania z uwagi na znikomość społecznej szkodliwości czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a w razie nieuwzględnienia powyższego-o wymierzenie oskarżonemu kary wolnościowej.

W petitum apelacji wprost nie wskazano, na której z podstaw wysłowionych w art. 438 pkt 1-4 k.p.k. apelacja się opiera i na czym konkretnie polegają zarzuty postawione zaskarżonemu wyrokowi. Z uzasadnienia apelacji wynika jednak, że obrońca po pierwsze wskazał na brak rozstrzygnięcia odnośnie zarzutu ujętego w pkt I wyroku, a po drugie wskazał na błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na odmówieniu wiarygodności zeznaniom świadków w części, w której wskazywali oni na brak jego sprawstwa oraz nieuwzględnienie wskazań doświadczenia życiowego, z którego wynika, że wielokrotnie karany oskarżony musiał wyciągnąć pozytywne wnioski z odbytych kar i nie mógłby powrócić do przestępczej działalności, tym bardziej, iż ma on rodzinę na utrzymaniu. Zasadne wydaje się również odniesienie do żądania umorzenia postępowania w oparciu o art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. albowiem, chociaż w apelacji nie zostało to wskazane, obrońca formułując to żądanie zarzucił Sądowi Rejonowemu błędne ustalenie, że czyn oskarżonego jest społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

Na wstępie należy wskazać, że wniesienie środka odwoławczego, niezależnie od jego granic i zakresu, każdorazowo obliguje Sąd odwoławczy do zbadania ewentualności wystąpienia uchybień, o jakich mowa w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k. W niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził wskazanych tam uchybień, osobnych zarzutów co do ich występowania nie formułował zresztą obrońca oskarżonego.

Ustosunkowując się do pierwszego zarzutu, dotyczącego nieosądzenia czynu zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia, należy wskazać na jego niezasadność. Zgodnie z powszechnie uznawanym poglądem „o tym, czy sąd orzekł w wyroku skazującym w granicach aktu oskarżenia, decyduje tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Znaczenie określenia "zdarzenie historyczne" obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne. Zdarzenie historyczne to pojęcie o szerszym znaczeniu niż pojęcie "czynu" oskarżonego, polegającego na jego działaniu lub zaniechaniu. Sąd może zatem inaczej, w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, w akcie oskarżenia dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną kwalifikację prawną stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Identyczność czynu jest wyłączona, jeżeli w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego” – wyrok SN z dnia 2 marca 2011 r., sygn. akt III KK 366/10, OSNKW 2011/6/51.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy wskazać należy, że na terminach rozprawy w dniach: 3 lutego 2016 r. i 13 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy, w trybie przewidzianym w art. 399 § 1 k.p.k. uprzedził obecne strony, w tym oskarżonego i jego obrońcę, o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonemu, poprzez przyjęcie, iż stanowią one tzw. czyny ciągłe z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Należy przy tym zauważyć, że zdarzenie historyczne określone w pkt I aktu oskarżenia polegało na sprzedaży O. S. w okresie od kwietnia 2013 r. do września 2014 r. w C. marihuany w ilości ok. 70 gram netto za kwotę 2.100 zł. Natomiast w pkt 1 zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu m.in., że w okresie od 11 stycznia 2014 r. do przełomu sierpnia i września 2014 r. w C. oskarżony sprzedał marihuanę O. S. w ilości co najmniej 70 gram netto za cenę 2.100 zł. Niewątpliwie powyższe zdarzenie historyczne jest tożsame ze zdarzeniem stanowiącym przedmiot zarzutu z pkt I aktu oskarżenia, aczkolwiek Sąd Rejonowy inaczej (węziej) określił czasokres inkryminowanego zachowania oskarżonego. Do tego jednak Sąd Rejonowy miał kompetencję, nie wykroczył bowiem poza ramy zakreślone aktem oskarżenia. Podkreślić trzeba, iż zmiana okresu przestępczej działalności oskarżonego jest w istotnej mierze konsekwencją uznania za wiarygodne wyjaśnień samego J. B. odnośnie okresu pobytu w warunkach izolacji więziennej do 10 stycznia 2014 r., co wykluczało przypisanie mu sprawstwa za wcześniejszy okres.

W świetle powyższego nie może budzić żadnych wątpliwości, iż Sąd Rejonowy orzekł o całym zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego wynikającym z aktu oskarżenia – o wszystkich zarzutach stawianych oskarżonemu, przy czym ustalenie krótszego okresu czynu przypisanego w stosunku do zarzucanego nastąpiło poprzez stosowną modyfikację opisu czynu, a nie częściowe uniewinnienie – jak się bowiem niespornie przyjmuje w judykaturze i praktyce wymiaru sprawiedliwości, „ K.p.k. nie przewiduje uniewinnienia w stosunku do pewnego tylko fragmentu zarzucanego oskarżeniem czynu” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1935 r., II K 831/35, OSN(K) 1936/3/100). Dotyczy to również zachowań kwalifikowanych jako tzw. czyny ciągłe – por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2002 r., IV KKN 656/97, LEX nr 53006: „ konsekwencją przyjęcia konstrukcji przestępstwa ciągłego jest jego niepodzielność, w związku z czym niedopuszczalne jest np. skazanie sprawcy za fragment takiego przestępstwa, obejmujący kilka czynów i jednoczesne uniewinnienie w części obejmującej pozostałe czyny wchodzące w skład przestępstwa ciągłego”.

Odnosząc się do drugiego z zarzutów, dotyczącego błędnej oceny zeznań świadków, wskazać należy, że wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, bez wskazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Wyraża to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005 r. sygn. WA - 10/05: " Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (...) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc: na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hoffmański, E. Sadzik, K. Zgryzek - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).

Tymczasem obrońca w apelacji nie przedstawił merytorycznej argumentacji, która zmierzałaby do obalenia ustaleń Sądu Rejonowego, poprzez wykazanie, na czym miałyby polegać ewentualne błędy Sądu Rejonowego prowadzące do nieprawdziwych ustaleń.

Należy przy tym mieć na względzie, że zgodnie z art. 410 k.p.k. podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Oznacza to, że ocena wiarygodności konkretnych dowodów nie odbywa się poprzez wyizolowanie ich z całości materiału dowodowego, tylko właśnie przez pryzmat tej całości oraz reguł dowodowych wskazanych w art. 7 k.p.k. Tym samym fakt, że zeznania świadków: O. S., M. S. (2), P. S. czy innych świadków kupujących narkotyki od oskarżonego były częściowo niewiarygodne z uwagi na występujące sprzeczności, nie ma znaczenia w sytuacji, w której Sąd Rejonowy w sposób przekonujący wskazał, że sprzeczności te wynikają z chęci oczyszczenia oskarżonego z zarzutów i wytłumaczył, w jakim zakresie dyskwalifikują one ww. zeznania. Chcąc skutecznie podważyć powyższą argumentację Sądu Rejonowego, obrońca oskarżonego mógłby wykazać błąd w procedowaniu albo rozumowaniu tego Sądu, czego jednak nie uczynił, wskazując jedynie całkowicie nieprzekonywująco, że zaistniałe sprzeczności dyskwalifikują złożone zeznania w całości. Znamiennym przy tym jest, iż w swojej apelacji obrońca nawet słowa nie poświęcił najistotniejszemu dowodowi, w oparciu o który Sąd Rejonowy poczynił ustalenia przesądzające winę i sprawstwo oskarżonego, tj. nagraniom rozmów telefonicznych zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej o kryptonimie (...) 3, 4 i 5. To właśnie te materiały w połączeniu z prawidłowo ocenionym przez Sąd Rejonowy materiałem osobowym w postaci zeznań świadków tworzyły całościowy obraz przestępczego procederu, jakiemu oddawał się J. B. w okresie od 11 stycznia 2014 r.

Również nieskuteczne było wskazanie przez obrońcę, że oskarżony, który przebywał już w zakładzie karnym, musiał ulec resocjalizacji oraz ma rodzinę na utrzymaniu, co zapobiegło jego powrotowi do przestępstwa, tym samym jest on niewinny. Z doświadczenia zawodowego Sądu Okręgowego oraz także-jak należy zakładać-obrońcy wynika, że pozbawienie wolności, nawet długotrwałe, nie musi prowadzić do zmiany kryminalnego stylu życia osadzonego. Zjawisko recydywy jest powszechnie znane i z całą pewnością sam fakt odbywania kary, czy utrzymywania rodziny nie stanowi stuprocentowo skutecznej przeszkody w powrocie do przestępstwa, tym samym nie sposób uznać wskazanej argumentacji obrońcy za skuteczną. Ujawnione w sprawie i zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a nie zanegowane skutecznie przez obrońcę ustalenia Sądu Rejonowego co do zachowania oskarżonego J. B. po opuszczeniu zakładu karnego jasno wskazują, iż proces resocjalizacji co do niego okazał się całkowicie nieskuteczny – praktycznie natychmiast po powrocie na wolności, podjął on szeroko zakrojoną działalność przestępczą, której nie zastopowały nawet uczestniczenie w wypadku komunikacyjnym i doznane przez oskarżonego obrażenia.

Choć obrona nie stawia w tym zakresie osobnych zarzutów, to podkreślić trzeba, iż do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy zastosował właściwe przepisy prawa materialnego – w szczególności żadnych zastrzeżeń nie może budzić zmiana kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego z zarzucanego z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na przestępstwo z art. 59 ust. 1 tej ustawy.

Nie ma jakichkolwiek podstaw do wnioskowania, iż Sąd Rejonowy w sposób niewłaściwy ocenił stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, a w szczególności za całkowicie chybiony uznać należy wywód obrońcy, iż stopień ten jest znikomy, co wyłącza tym samym uznanie przestępności zachowań przypisanych J. B.. Stwierdzić bowiem trzeba, że Sąd Rejonowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności przesądzające o znacznym stopniu społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Sąd Rejonowy trafnie wskazał przy tym, że handel narkotykowy jest prawdziwą plagą, zwłaszcza wśród ludzi młodych, szukających szybkiego zarobku, co również dodatnio wpływa na stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. W pisemnej apelacji obrońcy nie sposób znaleźć jakichkolwiek argumentów podważających prawidłowość powyższego stanowiska, w szczególności poprzez odwołanie się do kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu, o których mowa w art. 115§2 k.k.

Brak jest wreszcie jakichkolwiek powodów, by zakwestionować prawidłowość prawnokarnej reakcji ze strony Sądu Rejonowego na ustalenie, iż oskarżony dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Obrońca nie przedstawił żadnych merytorycznych argumentów dotyczących poprawności orzeczenia o karze i środkach karnych w stosunku do oskarżonego B., ograniczając się do postulowania, by była to kara wolnościowa. Tym samym nie sposób uznać, iż obrońca skutecznie podniósł zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec jego mandanta kary.

Przypomnieć trzeba, iż w orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy „ kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „ różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Chodzi natomiast o „ znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" (zob. wyrok SN z dnia 22 października 2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., II AKa 82/10, LEX nr 621421).

W realiach niniejszej sprawy w związku z tym stwierdzić wypada, iż Sąd Rejonowy przy ferowaniu kary oskarżonemu odwołał się do ustawowych dyrektyw jej wymiaru oraz ustalił katalog okoliczności zarówno obciążających, jak i łagodzących w odniesieniu do oskarżonego. Apelacja nie zawiera żadnych zarzutów pod adresem kompletności tego katalogu czy też zasadności przyjęcia poszczególnych okoliczności przez Sąd I instancji. Orzeczona bezwzględna kara 3 lat pozbawienia wolności i zastosowane środki karne są więc w pełni uzasadnione i w żaden sposób nie rażą swoją surowością. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma jakichkolwiek podstaw, by za obrońcę poszukiwać okoliczności przemawiających na korzyść J. B. – jedynym usprawiedliwieniem słabości merytorycznej argumentacji apelacji w tym zakresie wydaje się być to, że takich okoliczności po prostu nie da się w niniejszej sprawie dostrzec. Na łagodne potraktowanie nie zasługuje sprawca, który jest tak zatwardziały i zdemoralizowany, że do przestępnego procederu powraca od razu po wyjściu z zakładu karnego, wciąga w niego inną osobę (M. T.), prowadzi działalność na szeroką skalę (zarzuty obejmują przecież dziesiątki transakcji), a do tego jest tak pewny siebie – wręcz bezczelny – że płatności za narkotyki przyjmuje na konto w banku, a jego klientami są także osoby osadzone. Taka osoba musi być izolowana od społeczeństwa i orzeczona przez Sąd Rejonowy kara spełnia to zadanie.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy nie podzielił żadnych zarzutów i zastrzeżeń apelacji i dlatego zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Na zasądzoną kwotę złożyły się: ryczałt z tytułu doręczeń w kwocie 20 zł oraz opłata w kwocie 400 zł. Jednocześnie Sąd Okręgowy podwyższył do kwoty 400 zł opłatę wymierzoną zaskarżonym wyrokiem albowiem oskarżony został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności, zaś z art. 2 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wynika, że w przypadku skazania na karę pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 2 lat do lat 5 należy wymierzyć opłatę w kwocie 400 zł, tymczasem w zaskarżonym wyroku wymierzono opłatę w wysokości 300 zł. Jednocześnie wskazać należy, że podwyższenie opłaty nie narusza zakazu reformationis in peius, gdyż zakaz ten nie odnosi się do rozstrzygnięcia o kosztach procesu-D. Świecki, Komentarz do art. 434 Kodeksu postępowania karnego, LEX, stan prawny: 1 stycznia 2016 r., pkt 1.

P. G. (1) E. B. Z.