Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

SSO Ewa Taberska ( spr.)

SSO Sławomir Jęksa

Protokolant aplikant radcowski N. M.

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wągrowcu R. P.

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2016 r.

sprawy M. Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu

z dnia 24 maja 2016 r. - sygn. akt II K 929/15

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 150 złotych, podwyższając do tej samej kwoty opłatę należną za I instancję.

S. J. L. E. T.

UZASADNIENIE

M. Z. został oskarżony o to, że w dniu 21 listopada 2015r. w W. na ul. (...) w ruchu lądowym kierował samochodem osobowym marki N. (...) o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości 0,78ml/l oraz 0,70mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o przestępstwo z art. 178a§1k.

Sąd Rejonowy w Wągrowcu wyrokiem z dnia 24 maja 2016r. sygn. akt. IIK. 929/15:

1. Oskarżonego M. Z. uznał za winnego przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. popełnionego w sposób opisany wyżej i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w rozmiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

2. na podstawie art. 42 §2k.k. orzekł wobec oskarżonego środek kary w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat,

3. na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu) tysięcy złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej,

4. na podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 21 listopada 2015r.,

5. na podstawie art. 43b k.k. orzekł wobec oskarżonego podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w W. przez okres 1 (jednego) miesiąca, oraz orzekł o kosztach sądowych.

Apelację od tego wyroku złożył obrońca oskarżonego – K. 88 – 94.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów apelacji należy zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd Okręgowy chciałby również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, tak co do samego przebiegu zdarzenia, jak i rozstrzygając kwestie sprawstwa i winy oskarżonego. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem proceduralnych zasad obowiązujących w polskim procesie karnym. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez Sąd Rejonowy co do zarzucanego oskarżonemu czynu została dokonana z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, która w szczególności nie narusza granic swobodnej oceny dowodów i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził też błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na właściwie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Przechodząc do szczegółowego omawiania zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego Sąd Odwoławczy podnosi, iż nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynika, że oskarżony M. Z. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji niezwłocznie po tym jak zauważyli przejeżdżający pojazd oskarżonego, policjanci użyli sygnałów świetlnych, oskarżony skręcił na parking i zatrzymał samochód, a za nim stanął radiowóz policji.

Słusznie zatem Sąd Rejonowy ustala, że funkcjonariusze nie stracili pojazdu oskarżonego z pola widzenia, zatrzymali radiowóz za pojazdem oskarżonego i przystąpili do rutynowej kontroli, podczas której wyczuli woń alkoholu i poddali oskarżonego badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wobec zeznań funkcjonariuszy Policji, które nie zostały w żadnym stopniu podważone przez obronę, nie mogą zatem zasługiwać na uwzględnienie wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie, że funkcjonariusze Policji podjechali do samochodu oskarżonego dopiero po 20 minutach od zaparkowania na parkingu i że oskarżony spożył alkohol na parkingu, nie prowadząc już pojazdu, w oczekiwaniu na A. K..

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do zarzucanego mu czynu, a przede wszystkim do tego, że spożywał alkohol przed rozpoczęciem jazdy samochodem. Został przesłuchany w dniu 17 grudnia 2015r., podczas gdy zdarzenie miało miejsce w dniu 21 listopada 2015r. Zatem twierdzenie oskarżonego, że podczas tego przesłuchania„ był w szoku i był zdenerwowany sytuacją” nie może zostać uznane za wiarygodne i jest wręcz infantylne, wprost zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Nie znajduje bowiem racjonalnego wyjaśnienia fakt, że przesłuchany miesiąc po zdarzeniu oskarżony jest podczas tego przesłuchania w „szoku tak wielkim ze zdenerwowania”, że przyznaje się do popełnienia czynu mu zarzucanego, żałuje swojego czynu, a nawet chce złożyć wyjaśnienia przed Sądem i racjonalnie rezygnuje z dobrowolnego poddania się karze, podczas gdy już wtedy, miał pełną możliwość przedstawienia wersji negującej popełnienie przez siebie przestępstwa, jaką podał przed Sądem Rejonowym.

Na równi z wyjaśnieniami złożonymi przesz oskarżonego przed Sądem Rejonowym negatywnie ocenić należało także zatem zeznania świadków A. B., E. B. i A. K., którzy starali się uwiarygodnić wersję wydarzeń podawaną przez oskarżonego i uwolnić go od odpowiedzialności karnej. Sąd Rejonowy należycie ocenił te dowody i słusznie odmówił im wiarygodności.

Sąd Rejonowy dokonał także prawidłowej oceny opinii toksykologicznej mgr farm. B. G.. Zauważyć bowiem należy, czytając wnikliwie wnioski opinii biegłej, że biegła nie wyklucza możliwości spożycia deklarowanych przez oskarżonego ilości napojów alkoholowych w podanym czasie - jedno piwo na 4 godziny przed pierwszym badaniem i 250 ml wódki na 20 minut przed pierwszym badaniem , lecz uzależnia taki wniosek od istnienia wystarczających dowodów na omawianą konsumpcję.

Tymczasem Sąd I instancji, nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na rozprawie, wykluczył słusznie tym samym spożywanie przez niego alkoholu przez 20 minut do czasu rozpoczęcia kontroli policyjnej, albowiem przyjął, co w pełni akceptuje Sąd Okręgowy, że oskarżony spożył cały alkohol, który dał wyniki nietrzeźwości w wydychanym przez oskarżonego podczas badania powietrzu, przed rozpoczęciem jazdy, która zakończyła się kontrolą policyjną, co zresztą oskarżony sam podał w wyjaśnieniach w dochodzeniu.

Opinia biegłej jest zatem czysto teoretyczna. Wypicie 250 ml wódki na około 20 minut przed pierwszym badaniem krwi pozwalałoby na wystąpienie stanu prowadzącego do nietrzeźwości w stężeniu 1,6‰. Oskarżony jednak w tym czasie nie wypił deklarowanej przez siebie ilości wódki, a z protokołu badania stanu trzeźwości wprost wynika, że alkohol etylowy nie był w procesie wchłaniania a jego eliminacji (pierwsza próba godz. 23:27 z wynikiem 0,78 mg/l, druga próba o godzinie 23:42 z wynikiem 0,78 mg/l i trzecia próba o godzinie 23:57 z wynikiem 0,70 mg/l). Oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej o godz. 23.20 i do badania jego stanu trzeźwości przystąpiono niezwłocznie. Natomiast przy tak wysokiej nietrzeźwości – utrzymującej się mimo dokonania trzech pomiarów, błąd pomiaru urządzenia , którym wykonuje się badanie, a który jest zawsze minimalny, nie ma żadnego znaczenia.

Obrońcy oskarżonego zatem - jak wyżej wskazano – obrazy przepisów prawa procesowego postępowania czy też innych uchybień mających wpływ na treść wyroku nie udało się wykazać. W uzasadnieniu apelacji nie przedstawiono bowiem przekonującej argumentacji na poparcie stanowiska przedstawionego w petitum apelacji. Nie przytoczono niczego, co podważałyby prawidłowość toku rozumowania przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W tej sytuacji, na podstawie poprawnie ocenionego materiału dowodowego, z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy, Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, uznając, że oskarżony M. Z. dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Odwoławczy podzielił także stanowisko Sądu Rejonowego w części dotyczącej kary wymierzonej oskarżonemu M. Z. za przypisane mu przestępstwo.

W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych po 30 złotych stawka oraz środki karne w tym przede wszystkim 4 letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych - będzie stanowić dla niego dolegliwość proporcjonalną do stopnia jego zawinienia i okoliczności sprawy, uwzględniającą w należytym stopniu stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa i stanowić będzie dla niego poważną, aczkolwiek nie nadmierną dolegliwość, w należytym stopniu uwzględniającą dyrektywy wskazane w ustawie w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

Zważyć przede wszystkim należy, Sąd Rejonowy sięgnął po najłagodniejszą z kar przewidzianych za przestępstwo z art. 178 a §1 kk i dostosował jej wymiar także do możliwości finansowych oskarżonego.

Ponadto podnieść należy, że zgodnie z treścią art. 42 § 2 kk ( w brzmieniu obowiązującym od dnia 18 maja 2015r.) Sąd obligatoryjnie orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa m.in. z art. 178 a § 1 kk był w stanie nietrzeźwości.

Natomiast stan nietrzeźwości oskarżonego, który poruszał się z pasażerem w obszarze zabudowanym był znaczny - trzykrotnie przekraczał dopuszczalny przez ustawodawcę limit zawartości alkoholu w organizmie – co sprawia, że orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat nie razi surowością.

Od dnia 18 maja 2015r. nastąpiło także zaostrzenie przepisów odnoszących się do świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej wymierzanego sprawcom występków z art. 178a § 1 k.k. Świadczenie takie orzekane jest obligatoryjnie i wysokości co najmniej 5.000 złotych (a maksymalnie do kwoty 60.000 złotych). Orzekając zatem wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w minimalnej wysokości 5.000 złotych Sąd Rejonowy był związany brzmieniem ustawy i orzekł łagodnie, w kwocie równej dolnej granicy zagrożenia.

Mając na uwadze obligatoryjność orzeczeń wskazanych w treści art.42 § 2 kk i art. 43 a § 2 kk Sąd Okręgowy nie miał możliwości zmiany zaskarżonego wyroku i orzeczenia wobec oskarżonego, tak jak to wskazano w apelacji, jedynie kary grzywny i środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości, albowiem taki wyrok byłby wyrokiem wydanym z obrazą prawa karnego materialnego.

Biorąc pod uwagę stopień nietrzeźwości oskarżonego nie razi także orzeczenie o podaniu wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści w budynku Urzędu Gminy w W. na okres 1 miesiąca.

Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że orzeczenie o karze wymierzonej oskarżonemu M. Z. uwzględnia wszelkie okoliczność obciążające i łagodzące dotyczące oskarżonego i jest orzeczeniem w pełni sprawiedliwym, także w odczuciu społecznym, nie przekraczającym stopnia zawinienia oskarżonego.

W związku z powyższym zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku (Dz. U. 1983 nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami).

S. J. L. E. T.