IV Ka 851/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Poznaniu z 2016-10-28
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 października 2016 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski
Protokolant: p. o. stażysty M. P.
po rozpoznaniu w dniu 28 października 2016 r.
sprawy M. B.
obwinionego z art. 126 § 1 kw
na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Szamotułach
z dnia 23.06.2016 r. sygn. akt II W 343/16
1. zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia obwinionego od przypisanego mu wykroczenia,
2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
SSO Leszek Matuszewski
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Szamotułach, wyrokiem zaocznym z dnia 23 czerwca 2016 roku, sygn. akt II W 343/16 uznał obwinionego M. B. za winnego wykroczenia z art. 126 §1 k.w. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę nagany.
Na podstawie art. 618 § 1 k.p.s.w. obciążono obwinionego zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 100 złotych i wymierzono mu opłatę w wysokości 30 złotych.
Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obwiniony podważając wyrok w całości. Skarżący zarzucił orzeczeniu błędne ustalenia stanu faktycznego. Apelujący wniósł o uchylenie wyroku w całości
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obwinionego M. B. zasługuje na uwzględnienie.
Należy podkreślić, że z zasady prawdy materialnej, wynika wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych tzn. ustaleniach udowodnionych. Obowiązkiem Sądu jest zatem ustalenie faktów istotnych dla orzeczenia, i to z taką dokładnością, która pozwala na trafne zastosowania przepisów kodeksu wykroczeń. Przypisanie winy i sprawstwa, co do zarzucanego wykroczenia powinno nastąpić zatem dopiero po ustaleniu ponad wszelką wątpliwość jego znamion podmiotowych i przedmiotowych. Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność podsądnego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winien popełnienia zarzuconego mu wykroczenia . W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia podsądnego, negującego tezy oskarżyciela publicznego, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez obwinionego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano mu udowodnić sprawstwa i winy ( zob. postanowienie SN z 18 grudnia 2008 r., V KK 267/08, Biul. PK 2009, nr 2, poz. 66; tak też: wyrok SN z 28 marca 2008 r., III KK 484/07, LEX nr 370249; podobnie: wyrok SN z 21 listopada 2007 r., V KK 186/07, OSNK 2007, nr 1, poz. 2669, A.Gaberle, Dowody w sądowym postępowaniu karnym. Warszawa 2007).
W niniejszej sprawie, mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją. Sąd odwoławczy przypomina, że wykroczenie przypisane podsądnemu popełnia ten tylko kto zabiera w celu przywłaszczenia, przywłaszcza sobie albo umyślnie niszczy lub uszkadza cudzą rzecz przedstawiającą wartość niemajątkową,. Powyższe wykroczenie można popełnić tylko umyślnie, działając w zamiarze bezpośrednim. W toku wyczerpującego postępowania dowodowego nie zgromadzono dowodów na to, że podsądny w sposób umyślny dokonał zaboru rzeczy. Należy podkreślić, że zamiar, choć istnieje tylko w świadomości sprawcy, jest faktem psychologicznym. Podlega więc identycznemu dowodzeniu, jak okoliczności ze sfery przedmiotowej, z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia bądź wnioskowania. Jeśli sprawca nie wyraził swego zamiaru słowami, wnioskuje się o nim z okoliczności zdarzenia. Ujawnione dowody nie wskazują na to, aby powodem nieoddania wykresówek z tachografu przez podsądnego był ich umyślny zabór przez podsądnego.
Sąd Rejonowy pochopnie uznał za niewiarygodne relacje procesowe obwinionego z powodu ich sprzeczności z zeznaniami M. M. i R. K.. Wersja podsądnego zgodnie, z którą nie ma wiedzy, co mogło stać się z wykresówkami, jest prawdopodobna.
Z relacji świadków wynika jedynie, że podsądny mimo wystosowanego wobec niego wezwania nie zwrócił wykresu tachografów. Świadek R. K. opisując zachowanie obwinionego zeznał, że : „Oświadczam, że po rozwiązaniu umowy o pracę M. B. zobowiązany był do rozliczenia się z ww. wykresówek za okres 21.08.2015 dn. On. 22.10.2015, czego do dnia dzisiejszego nie uczynił ( k.17). M. M. oznajmił zaś, że :” Ponadto do dnia dzisiejszego tj. 9.02. 2016 roku pomimo licznych próśb, telefonów, wezwań pan M. B. nie oddał wykresówek za okres od 21.08.2015 r. do 22. 10. 2015 roku . Chciałbym dodać również, że w dniu 19.01. 2016 roku wysłałem do p. M. B. wezwanie o zwrot przywłaszczonych przez niego wykresówek z tachografu od pojazdu marki M. o nr rej. P III 83XIV. Pomimo odebrania korespondencji do dnia dzisiejszego nie otrzymałem żadnego listu, telefonu, od ww. ( k.8). Relacje świadków nie wskazują w żaden sposób na jakiekolwiek intencjonalne zachowania podsądnego, które doprowadziły do zaboru wykresówek. Nie sposób racjonalnie wykluczyć, że obwiniony mógł je zagubić w wyniku niedbalstwa, czy też, że zostały omyłkowo zabrane, czy zagubione przez inną osobę, która mogła mieć dostęp do pojazdu w którym jak twierdzi obwiniony te wykresówki zostawił. Co istotne, w przedmiotowej sprawie wyczerpano wszelkie miarodajne źródła dowodowe.
Odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji jest bezprzedmiotowe ( art. 436 k.p.k. w związku z art. 109 §2 k.p.s.w.).
Z tych wszystkich Sąd Okręgowy:
1. zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego od przypisanego mu wykroczenia.
2. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.
SSO Leszek Matuszewski
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Poznaniu
Osoba, która wytworzyła informację: Leszek Matuszewski
Data wytworzenia informacji: