Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 853/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 3 lutego 2021 r., sygn. akt II K 449/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 kpk poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w części dotyczącej powodów przyjętej kwalifikacji prawnej w zakresie czynu z art. 276 kk, które to uzasadnienie odnosi się do całkowicie innej sprawy, niż rozpoznawana w niniejszym postępowaniu (dot. pokrzywdzonego L. G. i oskarżonego M. K.), co w istocie uniemożliwia kontrolę instancyjną wyroku w tym zakresie albowiem nie są znane motywy rozumowania Sądu jakie to dowody przemawiają za uznaniem oskarżonego winnym czynu z art. 276 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Lektura treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że w pkt 3.1. zatytułowanego „Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem” przy rozważaniach dotyczących przypisanego T. B. przestępstwa z art. 276 kk pojawiły się treści niezwiązane tematycznie z niniejszą sprawą. W tym zakresie spostrzeżenia obrońcy były trafne. Nie można było jednak zgodzić się z apelującym, że zaistniała okoliczność uniemożliwiała kontrolę instancyjną wyroku z uwagi na brak wyjaśnienia przez Sąd Rejonowy jakie dowody przemawiały za uznaniem oskarżonego winnym czynu z art. 276 kk. Co prawda w ostatnim akapicie tabeli 3.1. uzasadnienia wymieniono dowody nie z tej sprawy jako podstawę przypisania T. B. odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 276 kk ale należało to uznać za błąd redakcyjny, gdyż przedstawienie dowodów które posłużyły do ustalenia faktów odbyło się poprawnie w tabeli 2.1. tegoż pisemnego opracowania i nie budziło żadnych zastrzeżeń merytorycznych. Stwierdzić też trzeba, że Sąd Rejonowy niestety dopuścił się omyłki podając, że chodzi o oskarżonego M. K. gdy podsumował subsumpcję prawną, ale zaraz za tym poprawnie wskazał, że chodzi o inkryminowane zdarzenie z dnia 10 maja 2019 r., tj. ukrycie dokumentu w postaci wezwania do wydania silnika, po uprzednim zabraniu go pokrzywdzonemu, którym to dokumentem nie miał prawa wyłącznie rozporządzać. Z kontekstu powyższych danych jednoznacznie wynika, iż wspomniane wnioskowanie dotyczyło T. B., a pojawienie się w uzasadnieniu imienia i nazwiska innej osoby było kwestią czystej pomyłki przy edytowaniu tekstu. Zalecić zatem należy Sądowi Rejonowemu większą uważność przy sporządzaniu pisemnych motywów wyroku, aby automatycznie nie powielać fragmentów z innego dokumentu. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie stwierdził takich uchybień w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które prowadziłyby do wniosku, że opracowanie to nie spełnia wymogów określonych w art. 424 kpk. Natomiast teoretycznie rozważając, gdyby nawet takie uchybienia stwierdzono, to obecnie art. 455a kpk zabrania uchylenia wyroku z tego powodu, a co najwyżej na podstawie art.449a § 1 kpk jest możliwość zwrócenia akt sprawy sądowi I instancji do uzupełnienia uzasadnienia jeśli jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Zdaniem tutejszego Sądu Okręgowego mimo zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej oceny prawnej treści niezwiązanych z badaną sprawą nie było potrzeby uzupełniania uzasadnienia w instancji odwoławczej w odniesieniu do rozważań dotyczących przypisanego podsądnemu przestępstwa z art. 276 kk. Sąd Rejonowy wymienił bowiem wszystkie ustawowe znamiona rozpatrywanego przestępstwa, wyjaśnił dokładnie warunki jakie muszą zaistnieć dla przypisania sprawcy odpowiedzialności karnej za tego typu czyn, wcześniej już wskazał i omówił dowody będące podstawą ustalonego stanu faktycznego pozwalającego na dokonanie aktu subsumcji i uznanie, że oskarżony T. B. swoim zachowaniem podjętym w dniu 10 maja 2019 r. wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 276 kk. Mianowicie ukrył, odebrany wcześniej pokrzywdzonemu z użyciem siły, dokument w postaci odpisu wezwania do zwrotu silnika opatrzonego potwierdzeniem jego odbioru przez podsądnego, nie mając prawa wyłącznie nim rozporządzać. Sąd odwoławczy nie miał żadnych wątpliwości, że zakwestionowane opracowanie do wydanego wyroku wraz z oceną dowodów dotyczyło tej konkretnej sprawy przeciwko oskarżonemu T. B..

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Zaproponowany w apelacji wniosek nie był skorelowany z treścią rozpoznanego zarzutu, gdyż nawet w przypadku stwierdzenia przez organ odwoławczy, że doszło do naruszenia reguł regulujących sposób sporządzenia uzasadnienia wyroku wyrażonych w art. 424 kpk, nie stanowiłoby to podstawy dla wydania orzeczenia reformatoryjnego i uniewinnienia oskarżonego od przestępstwa z art. 276 kk. Co więcej, z uwagi na treść przepisu art. 455a kpk takie uchybienie nie stanowiłoby również powodu do uchylenia zaskarżonego wyroku, a co najwyżej nakładałoby na organ odwoławczy obowiązek uzupełnienia uzasadnienia wyroku. Stwierdzone błędy w pkt 3.1. uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego nie wymagały natomiast żadnych dodatkowych czynności procesowych i nie rzutowały w żaden sposób na przypisaną podsądnemu przez Sąd I instancji odpowiedzialność karną.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegająca na błędnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego, wkraczającej w sferę dowolności, dokonanej w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, przejawiająca się w ocenie, iż zeznania pokrzywdzonego są w pełni wiarygodne, a tym samym ocenie przez Sąd, że P. M. w chwili wręczenia oskarżonemu do podpisu pisma przedstawił się z imienia i nazwiska, poinformował w jakim charakterze doręcza pismo, a nadto iż oskarżony kilkukrotnie zapoznawał się z treścią pisma, przy jednoczesnej ocenie przez Sąd, iż zeznania Ł. A. i wyjaśnienia oskarżonego, którzy byli obecni w czasie i miejscu zdarzenia, a które to dowody wskazują na okoliczności całkowicie przeciwne są w tym zakresie niewiarygodne, tylko na tej podstawie, że prezentują odmienną relację od wersji pokrzywdzonego, co może wskazywać na ocenę materiału dowodowego pod z góry przez Sąd przyjętą wersję zdarzeń, co przekracza zasady oceny dowodów wynikające z art. 7 kpk i wprost wpływa na treść orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż Sąd Okręgowy po zapoznaniu się ze zgromadzonym w badanej sprawie materiałem dowodowym i prześledzeniu wnioskowania Sądu Rejonowego odnośnie wiarygodności poszczególnych dowodów nie dostrzegł żadnych uchybień w tej czynności, na które wskazywał w środku odwoławczym apelujący. Sąd I instancji poddał bowiem pod osąd wszystkie zgromadzone dowody, zestawił je ze sobą i obiektywnie ocenił, nadając walor wiarygodności tym dowodom (bądź ich częściom), które zasługiwały na to w świetle dyrektyw uregulowanych w art. 7 kpk, tj. zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Znamienne jest przy tym, że Sąd ten przedstawił w sporządzonym uzasadnieniu odpowiednią i zasługującą na pełną akceptację argumentację co do dokonania takiej właśnie oceny dowodowej. Omawiana czynność procesowa została więc dokonana poprawnie. Skarżący nie zgadzał się z tym ponieważ te niekorzystne dla oskarżonego T. B. dowody stały się podstawą wydania wyroku skazującego i przypisania podsądnemu odpowiedzialności karnej za zarzucane mu przestępstwa. Przy czym taka prosta negacja dowodów obciążających oskarżonego była niewystarczająca by przekonać Sąd odwoławczy. Należy podkreślić, że obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego, ale także skarżącego. Przyjęta metoda prostego zanegowania oceny dowodów, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie może przynieść oczekiwanych rezultatów albowiem ogranicza się de facto do stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego, w tym nade wszystko wyjaśnienia samego oskarżonego ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2021 r., sygn. akt IV KK 422/20, opubl. Legalis nr 2532477).

Bezskuteczne okazały się zabiegi skarżącego zmierzające do podważenia zeznań pokrzywdzonego P. M. będących fundamentalnym dowodem, który posłużył do ustalenia, że T. B. dopuścił się obu zarzucanych mu przestępstw. Sąd Rejonowy należycie bowiem ocenił ten dowód osobowy i trafnie uznał je za wiarygodne w całości. Treść zeznań pokrzywdzonego składanych na etapie postępowania przygotowawczego oraz bezpośrednio przed sądem była konsekwentna, wewnętrznie spójna i korelująca z pozostałym ocenionym jako wiarygodny materiałem dowodowym zarówno dokumentowym, jak i osobowym. Warto przy tym podkreślić, że P. M. wykonujący zawód radcy prawnego jest w pełni świadomy grożących konsekwencji w przypadku fałszywego oskarżenia oraz składania fałszywych zeznań i nie sposób przyjąć by zdecydował się on na takie działania jedynie po to by doprowadzić do skazania zupełnie obcej dla siebie osoby. Znamienne jest przy tym, że P. M. zawiadomił Policję niezwłocznie po incydencie, oczekując na interwencję na miejscu zdarzenia. Nie bez znaczenia jest także to, że w obecności funkcjonariusza Policji świadka R. K. oskarżony nie zgłaszał by zdarzenie z dnia 10 maja 2019 r. miało inny przebieg niż ten przedstawiony przez pokrzywdzonego, a jedynie zaznaczył iż zbyt pochopnie podpisał wezwanie do wydania silnika i tym tłumaczył chęć odebrania wspomnianego dokumentu. W obecności policjanta oskarżony nie poddawał też w wątpliwość statusu osoby, która dostarczyła mu wspomniane wezwanie, tj. że był to radca prawny.

Wbrew twierdzeniom obrońcy podstawę wydanego przez Sąd Rejonowy wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Warto dodać, że obraza art. 410 kpk ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy wyrok oparty został na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też gdy doszło do pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Żadna z takich sytuacji nie miała miejsca w tej sprawie. Nie stanowi natomiast naruszenia przepisu art. 410 kpk dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 stycznia 2020 r., sygn. akt II AKa 469/19, opubl. Legalis nr 2288120).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia zgłoszonego wniosku końcowego z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonego P. M. była prawidłowa i zgodna z dyrektywami uregulowanymi w art. 7 kpk. Przyczyniła się ona w dużej mierze do końcowego ustalenia, że T. B. dopuścił się obu zarzucanych mu czynów. Kontrola instancyjna nie potwierdziła również by doszło do naruszenia reguły procesowej wyrażonej w art. 410 kpk. Nie stwierdzono zatem powodów do ingerowania w treść zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie podsądnego od popełnienia zarzucanych mu przestępstw.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegająca na błędnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego, wkraczającej w sferę dowolności, dokonanej w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, przejawiająca się w błędnej ocenie i uznaniu za niewiarygodne zeznań Ł. A., podczas gdy był on naocznym świadkiem doręczenia pisma przez pokrzywdzonego, co także potwierdza sam pokrzywdzony a zeznania te mają istotne znaczenie dla ustalenia, iż oskarżony nie miał świadomości kim jest pokrzywdzony, a to wprost przekłada się na treść orzeczenia tj. możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 222 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedmiotowy zarzut stanowi kontynuację poprzedniego co do poprawności dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny materiału dowodowego i dlatego ogólne wskazania przedstawione w pkt 3.2. dotyczą również argumentów omawianych w tym miejscu. Weryfikacja poprawności stanowiska organu meriti o wiarygodności jedynie części zeznań świadka Ł. A. przez Sąd Okręgowy przebiegła pozytywnie. Nie stwierdzono bowiem żadnych uchybień w tym elemencie oceny dowodów. Istotne jest przy tym, że zeznania Ł. A. zaprezentowane w ramach dwóch przesłuchań mających miejsce w postępowaniu przygotowawczym oraz jurysdykcyjnym, nie były w pełni spójne. Początkowo świadek utrzymywał, żeP. M.będąc w biurze spółki (...) Sp. z o.o. oczekiwał na zakończenie rozmowy telefonicznej przez T. B. i dopiero wtedy przekazał mu do podpisu wezwanie do wydania silnika, a w trakcie składania zeznań przed Sądem zapewniał już, że do podpisania pisma przez oskarżonego doszło podczas prowadzonej przez niego rozmowy telefonicznej. Okoliczność ta nakazywała zachowanie odpowiednio dużej ostrożności przy ocenie prawdziwości relacji świadka Ł. A., zwłaszcza uwzględniwszy fakt, że jest on zawodowo związany z oskarżonym. Ponadto, jego zeznania w części ocenionej jako niewiarygodne nie korelowały z pozostałym materiałem dowodowym, poza niezasługującymi na uwzględnienie wyjaśnieniami T. B., a także były sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Trudno uznać, że radca prawny zjawiając się w imieniu swojego mocodawcy w obcej dla siebie spółce celem dostarczenia dla jej Prezesa Zarządu wezwania do wydania silnika, nie przedstawił się, nie wyjaśnił celu swojej wizyty, tylko poprosił o podpisanie przedstawionego pisma po czym opuścił biuro. Byłoby to zachowanie wysoce nieprofesjonalne i sprzeczne z powszechnie przyjętymi zasadami działania radców prawnych. Zaufania do prawdziwości wskazań Ł. A. nie zwiększał fakt zgodności jego zeznań i wyjaśnień oskarżonego co do tego, że obaj uznali pokrzywdzonego za kuriera doręczającego pismo, a nie radcę prawnego wykonującego swoje obowiązki zawodowe. Dodać tu jeszcze warto, że wskazania świadka Ł. A. nie były tak kategoryczne jak oskarżonego, gdyż zaznaczał on, że nie przypomina sobie aby ten mężczyzna mówił, że jest radcą prawnym oraz, że „prawdopodobnie nie mówił”. Jak wyżej zasygnalizowano i należy o tym pamiętać, świadek jest stałym współpracownikiem oskarżonego i wiążą ich relacje osobiste oraz służbowe. Miał więc powód do składania zeznań określonej treści mających na celu wsparcie wersji zdarzeń prezentowanej przez oskarżonego. Stwierdzenie to jest tym bardziej istotne, że cała linia obrony T. B. opiera się na założeniu, że oskarżony postępując względem P. M.w sposób zarzucony w akcie oskarżenia, zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, iż jest on radcą prawnym i dlatego utrzymywał, że nie popełnił przestępstwa z art. 222 § 1 kk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bark podstaw do uwzględnienia tegoż wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena zeznań świadka Ł. A. była prawidłowa bo zgodna z dyrektywami uregulowanymi w art. 7 kpk. Nie było więc powodów by w związku z podniesionym zarzutem odwoławczym ingerować w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.4.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w ocenie, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, iż P. M. w chwili zdarzenia objętego zarzutami podlegał ochronie przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego ocenionego w sposób prawidłowy i przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego nie można uznać by czynności doręczycielskie podjęte przez P. M. uzasadniały objęcie zakresem ochrony przewidzianej w art. 222 § 1 kk, co w sposób oczywisty wpływa na treść orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jest bezspornym, że radca prawny, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, podczas i w związku z wykonywaniem czynności zawodowych korzysta z ochrony prawnej przysługującej sędziemu i prokuratorowi. Niezbędne jest jeszcze odwołanie się do art. 6 ust. 1 wspomnianej ustawy, który stanowi, że świadczenie pomocy prawnej przez radcę prawnego polega w szczególności na udzielaniu porad i konsultacji prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed urzędami i sądami w charakterze pełnomocnika lub obrońcy. Ochrona przyznana radcom prawnym w art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych dotyczy więc nie tylko wykonywania czynności procesowych jako pełnomocnik i obrońca, ale także przysługuje ona w trakcie wykonywania zawodu u klienta, w kancelarii i w każdym miejscu, gdzie świadczona jest pomoc prawna na rzecz klientów. Tym samym radca prawny, nie będąc co do zasady funkcjonariuszem publicznym, wobec treści art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, podczas i w związku z wykonywaniem czynności zawodowych korzysta z takiej ochrony, jak przysługuje sędziemu i prokuratorowi, mającym status funkcjonariusza publicznego stosownie do art. 115 § 13 kk ( T. Scheffler, Ustawa o radcach prawnych. Komentarz, 2018, wyd. 1, Legalis ). Jak widać ochrona, o jakiej mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych jest szeroka i dotyczy każdej czynności podejmowanej przez radcę prawnego, która może być uznana w świetle wspomnianej ustawy za czynność zawodową. Zgromadzony w niniejszej sprawie, oceniony jako wiarygodny, materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że w dniu 10 maja 2019 r. pokrzywdzony P. M. wykonywał czynności zawodowe jako radca prawny albowiem w oparciu o udzielone mu przez J. B. pełnomocnictwo sporządził adresowane do spółki (...) Sp. z o.o. (oskarżony jest Prezesem Zarządu) wezwanie do wydania silnika, podpisał je, wykonał odpis pisma, a następnie osobiście przyjechał do siedziby spółki celem doręczenia wezwania i uzyskania od osoby uprawnionej potwierdzenia odbioru pisma. Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd Rejonowy nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że działania P. M. jakie realizował on w dniu 10 maja 2019 r. stanowiły wykonywanie czynności zawodowych radcy prawnego mających na celu spełnienie oczekiwań klienta sprowadzających się do doręczenia wezwania do zwrotu silnika przed dniem 11 maja 2019 r. Obrońca oskarżonego negując trafność przytoczonych w zdaniu uprzednim ustaleń Sądu I instancji wskazywał, że pokrzywdzony jedynie doręczał pismo i czynność taka nie może być uznana za wykonywanie obowiązków zawodowych przez radcę prawnego. W ten sposób nie mógł jednak skutecznie podważyć słuszności wydania wyroku skazującego, gdyż apelujący zupełnie ignorował pozostałe czynności realizowane przez P. M. przed oraz po doręczeniu wezwanie do zwrotu silnika T. B., które to analizowane łącznie dawały wyrazisty obraz, że pokrzywdzony w trakcie inkryminowanego zdarzenia korzystał z ochrony przewidzianej dla radcy prawnego w art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia takiego wniosku wobec uznania zgłoszonego zarzutu odwoławczego za niezasadny. Ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, wedle których P. M. w czasie inkryminowanego zdarzenia wykonywał czynności zawodowe radcy prawnego i korzystał przy tym z ochrony przewidzianej w art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych były prawidłowe i w całości oparte na zasługującym na wiarygodność materiale dowodowym. Przeciwne stanowisko obrońcy jako chybione nie spotkało się z aprobatą Sądu odwoławczego.

Lp.

Zarzut

3.5.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w ocenie, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie budzi wątpliwości co do sprawstwa i winy T. B. popełnienia przestępstwa z art. 222 § 1 kk, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego, ocenionego w sposób zgodny z zasadami przewidzianymi przepisami postępowania karnego, a nadto w sposób wszechstronny wynikają dwie równie możliwe wersje – że pokrzywdzony przedstawił się i poinformował oskarżonego w jakim charakterze występuje (wersja P. M.) oraz że pokrzywdzony nie przedstawił się, nie poinformował że występuje jako radca prawny, a przez oskarżonego został uznany za kuriera (wersja oskarżonego poparta zeznaniami Ł. A.), przy czym błędna ocena dokonania przez Sąd w tym zakresie przyznała wiarygodność wersji pokrzywdzonego, pomimo iż dowody wskazują na wersję przeciwną, a tym samym Sąd winien rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, czego nie uczynił.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawdą jest, że wersja zdarzeń przedstawiona przez pokrzywdzonego P. M. różniła się od przebiegu inkryminowanych wydarzeń wynikających z wyjaśnień oskarżonego. Niemniej jednak przeprowadzona w sposób prawidłowy i zgodny z dyrektywami uregulowanymi w art. 7 kpk ocena dowodów pozwoliła na odrzucenie jako niewiarygodnej wersji oskarżonego o tym, że P. M. gdy przybył do biura spółki (...) Sp. z o.o. nie przedstawił się, nie przekazał w jakim celu przyjechał, a jedynie poprosił o podpis oskarżonego pod dostarczonym pismem i niezwłocznie opuścił biuro. W sytuacji kiedy część z dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie okazała się niewiarygodna nie sposób mówić o występowaniu dwóch równorzędnych, prawdopodobnych wersji wydarzeń. Sąd Rejonowy najpierw przeprowadził ocenę dowodów, a dopiero po zakończeniu tej czynności przeszedł do ustalenia stanu faktycznego badanego zdarzenia z dnia 10 maja 2019 r., który zgodnie z regułami proceduralnymi ustalił jedynie na podstawie tych dowodów jakim wcześniej przypisał przymiot wiarygodności. Jednocześnie na etapie ustalania stanu faktycznego poza zainteresowaniem Sądu Rejonowego znalazły się te dowody, które w świetle dyrektyw z art. 7 kpk nie zostały uznane za wiarygodne (część wyjaśnień oskarżonego oraz część zeznań świadka Ł. A.). Mylił się całkowicie obrońca utrzymując, że ze zgromadzonego materiału dowodowego, ocenionego w sposób zgodny z zasadami przewidzianymi przepisami postępowania karnego wynikały dwie różne możliwe wersje, a Sąd Rejonowy winien rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Odtworzona została jedynie jedna wersja zdarzeń wynikającą z wiarygodnego materiału dowodowego. Wobec braku jakichkolwiek wątpliwości co do tego jak przebiegało zdarzenie z dnia 10 maja 2019 r. nie było podstaw do stosowania zasady z art. 5 § 2 kpk (reguła in dubio pro reo).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku końcowego z uwagi na zanegowanie zasadności omówionego zarzutu. Sąd Rejonowy wpierw należycie ocenił cały zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, a następnie ustalił stan faktyczny trafnie stwierdzając, że sprawstwo i wina T. B. w zakresie zarzuconego mu w akcie oskarżenia przestępstwa z art. 222 § 1 kk nie budziły wątpliwości. Przeciwne stanowisko obrońcy zostało ocenione przez organ odwoławczy jako nieuzasadnione.

Lp.

Zarzut

3.6.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w błędnej ocenie zeznań pokrzywdzonego jako wiarygodnych i nieprzyznanie przymiotu wiarygodności zeznaniom naocznego świadka Ł. A. i wyjaśnieniom oskarżonego T. B., Sąd nieprawidłowo ocenił, że ten miał świadomość, iż P. M. występuje w chwili zdarzenia jako radca prawny wbrew wnioskom płynącym ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co skutkowało błędnym ustaleniem, że działał umyślnie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedmiotowy zarzut stanowi powtórzenie zagadnień omówionych już kompleksowo w pkt. 3.2. oraz 3.3. Kilkukrotne omawianie w apelacji tożsamych kwestii i odwoływanie się do nich w różnych zarzutach nie skutkowało zwiększeniem wartości tych zarzutów, a wręcz widocznie zmniejszało przejrzystość argumentów obrony. Sąd Okręgowy chcąc uniknąć przeniesienia wspomnianych cech do przedmiotowego uzasadnienia uznał za wystarczające odesłanie z tego miejsca do powyżej zaprezentowanych rozważań dotyczących poprawności oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego oraz świadka Ł. A.. Jednocześnie odnośnie wyjaśnień samego oskarżonego organ odwoławczy nie stwierdził żadnych uchybień proceduralnych w zakresie oceny tego dowodu. Sąd Rejonowy, tak jak w przypadku pozostałych dowodów, przeanalizował je wszechstronnie, z uwzględnieniem wymogów art. 7 kpk i zestawił ich treść z pozostałymi elementami dowodowymi, czego skutkiem był trafny wniosek, iż wersja zdarzeń przedstawiona przez T. B. jawiła się jako niewiarygodna. Nadto nie znajdowała ona potwierdzenia w innych dowodach, poza zakwestionowanymi przez organ orzekający w istotnej części zeznaniami świadka Ł. A.. Podkreślić przy tym należy, że podstawą zarzutów apelacyjnych nie może być samo negowanie oceny istniejących dowodów bądź kwestionowanie opartych na nich ustaleń faktycznych, tylko dlatego, że są niekorzystne dla oskarżonego i przeciwstawianie im innych okoliczności, bardziej dla niego korzystnych, których sąd – po ich rozważeniu – nie uznał za wiarygodne lub mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2021 r., sygn. akt II KK 243/20, Legalis nr 2570662).

Na podkreślenie zasługuje w tym miejscu element strony podmiotowej czynu oskarżonego, wynikający z nieskutecznie zakwestionowanego przez obrońcę materiału dowodowego, tj. że T. B. dopuszczając się naruszenia nietykalności cielesnej P. M. miał świadomość, że ten występuje względem oskarżonego jako radca prawny realizujący czynności zawodowe zlecone przez klienta J. B., a przez to korzysta z ochrony przyznanej mu na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Świadczy o tym wprost treść zeznań pokrzywdzonego P. M., policjanta R. K., J. B. (1), ale także zapisy dokumentu - wezwania do wydania silnika, na którym widniał podpis pokrzywdzonego wraz z oznaczeniem wykonywanego przez niego zawodu. Można jeszcze raz wskazać, że wersja zdarzeń kreowana w wyjaśnieniach T. B. oraz świadka Ł. A. była nieprawdopodobna w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Pokrzywdzony realizując powierzone mu jako radcy prawnemu zadania nie miał najmniejszych powodów by po przybyciu do siedziby (...) Sp. z o.o. nie przedstawić się i nie wyjaśnić celu swojej wizyty. Takie czynności są powszechnie przyjęte w praktyce osób wykonujących zawód radcy prawnego i wymagają ich zasady profesjonalizmu. Trudno także przyjąć by oskarżony, piastujący funkcję prezesa zarządu spółki, nie zapytał sam o powód wizyty pokrzywdzonego w biurze i bez jakiejkolwiek wiedzy w tej kwestii podpisał przedłożone przez niego pismo, nie czytając go. Podobnie nieracjonalne i nielogiczne były tłumaczenia podsądnego o tym, iż potraktował pokrzywdzonego jako kuriera, bowiem żaden kurier nie doręcza dokumentów niewłożonych do koperty. Kurier jest jedynie pośrednikiem w doręczaniu przesyłek i nie ma uprawnień do zapoznawania się z treścią dostarczanych dokumentów, a P. M. przekazał oskarżonemu dokument bez koperty i dodatkowo dysponował odpisem tego pisma, na którym poprosił o pokwitowanie jego odbioru. Konkludując, takie wyjaśnienie ze strony podsądnego w świetle dyrektyw kształtujących ocenę dowodów było nie do przyjęcia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktyczne, zgodnie z którymi T. B. naruszając nietykalność cielesną P. M. miał świadomość, że ten występuje wobec niego jako radca prawny wykonujący czynności zawodowe polegające na doręczeniu sporządzonego wcześniej w imieniu J. B. wezwania do wydania silnika, oparto w całości na wiarygodnym materiale dowodowym. Alternatywna wersja zdarzeń oparta na wyjaśnieniach oskarżonego została odrzucona w toku weryfikacji materiału dowodowego, przez co nie mogła stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Kontrola odwoławcza nie dostarczyła żadnych powodów dla dokonywania ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.7.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w błędnej ocenie, iż P. M. wykonywał czynności zawodowe polegające na doręczeniu pisma albowiem jego klientka zażyczyła sobie by wezwanie było doręczone oskarżonemu nie później niż 11 maja 2019 r., podczas gdy Sąd całkowicie pomija w swej ocenie, iż pełnomocnictwo udzielone przez J. B. datowane jest na 8 maja 2019 r., a zatem pokrzywdzony w pełni dysponował czasem by doręczyć wezwanie w sposób przyjęty w obrocie prawnym, tj. za pośrednictwem operatora pocztowego, a nadto Sąd pomija, iż przecież równocześnie do oskarżonego wysłano tożsame wezwanie w ten właśnie przyjęty sposób, co powoduje, iż zachowanie pokrzywdzonego należy poddać krytyce, a nadto uznać, iż był sprzeczne z przepisami Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i nie zasługuje na ochronę prawną z art. 222 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd II instancji nie miał wątpliwości, iż poddany należytej ocenie przez Sąd Rejonowy materiał dowodowy świadczył wprost o tym, że w dniu 10 maja 2019 r. P. M. wykonywał czynności zawodowe radcy prawnego polegające na doręczeniu oskarżonemu (jako przedstawicielowi organu uprawnionego do reprezentowania spółki) uprzednio sporządzonego przez pokrzywdzonego wezwania do wydania silnika jego właścicielowi – J. B.. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że żaden z przepisów systemu prawa polskiego nie zabrania osobistego doręczenia pisma przez radcę prawnego. Nie ma również żadnej regulacji, która nakazywałaby radcy prawnemu każdorazowe doręczanie wszystkich przesyłek adresatom wyłącznie za pośrednictwem operatora pocztowego. Podjęcie się więc tego typu czynności bezpośredniego doręczenia przez radcę prawnego nie stanowiło działania nieuprawnionego i zarazem nie było podstaw aby traktować ją jako naruszającą przepisami Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Zgodnie z art. 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego: radca prawny, świadcząc klientowi pomoc prawną jest zobowiązany postępować lojalnie i kierować się dobrem klienta w celu ochrony jego praw. Podobne zadanie radcy prawnego wynika z art. 2 ustawy o radcach prawnych, zgodnie z którym pomoc prawna świadczona przez radcę prawnego ma na celu ochronę prawną interesów podmiotów, na których rzecz jest wykonywana. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że głównym zadaniem radcy prawnego jest ochrona praw jego klienta i w konsekwencji podejmowanie wszelkich działań mogących taką ochronę zapewnić. Oczywiście nie mogą być to zachowania naruszające zasady etyki zawodowej, czy też powodujące niewłaściwe wywiązywanie się z obowiązków zawodowych podjęte jedynie dla spełnienia oczekiwań klienta lub osób trzecich (art. 7 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego). Uwzględniając ustalone w kontrolowanej sprawie okoliczności faktyczne nie sposób uznać by takie pejoratywne cechy miały czynności radcy prawnego polegającej na osobistym doręczeniu pisma i dopilnowaniu pokwitowania przez osobę uprawnioną faktu jego dostarczenia. W ten sposób P. M. zadośćuczynił oczekiwaniu swojego mocodawcy – J. B. by wezwanie do wydania silnika zostało doręczone do spółki (...) Sp. z o.o. przed 11 maja 2019 r. (sobota), co z kolei pozwalało na odebranie silnika w najbliższy poniedziałek i nie naruszył przy tym w żaden sposób godności zawodu radcy prawnego. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że pełnomocnictwo dla pokrzywdzonego zostało udzielone przez J. B.w dniu 8 maja 2019 r. Chociaż P. M. mógł wysłać wezwanie do zwrotu silnika za pośrednictwem operatora pocztowego to jednak nie miał takiego obowiązku – nawet przy założeniu, że dysponował odpowiednią ilością czasu na taki właśnie sposób doręczenia przesyłki. Nie można pomijać przy tym tego, że wysłanie wezwania pocztą pocztowego nawet w dniu 8 maja 2019 r. nie gwarantowało jego dostarczenia i co istotne, podjęcia przez adresata przed wyznaczoną datą. Dlatego skorzystanie przez pokrzywdzonego w takiej sytuacji z osobistego dostarczenia pisma zapewniającego jego przedłożenie uprawnionemu podmiotowi przed datą wskazaną przez klienta jako ostateczną było możliwie najskuteczniejszym rozwiązaniem. Natomiast równoczesne wysłanie przez P. M. do oskarżonego tożsamego wezwania do zwrotu silnika za pośrednictwem operatora pocztowego nie wpływało negatywnie na ocenę podjęcia się doręczenia pisma oskarżonemu za pokwitowaniem. Takie działania nie są niczym nadzwyczajnym w praktyce radców prawnych, którzy dla dobra swoich klientów równocześnie wysyłają te same pisma korzystając z różnych sposobów ich dostarczenia by zwiększyć szanse na skuteczne doręczenia wezwania adresatowi. Brak jest jednak podstaw dla wnioskowania, że takie zachowania były w jakimkolwiek stopniu sprzeczne z zasadami ujętymi w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego. Odmienne stanowisko apelującego w tym względzie było nieprzekonujące i mocno subiektywne, a przy tym skażone błędnym założeniem, że pokrzywdzony występował wobec oskarżonego wyłącznie w roli doręczyciela.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku o wydanie wyroku reformatoryjnego z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Pokrzywdzony wykonując czynności zawodowe radcy prawnego, podczas i w związku z nimi korzystał z ochrony prawnej art. 222 § 1 kk.

Lp.

Zarzut

3.8.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, przejawiająca się w całkowitym pominięciu przez Sąd przy ocenie dowodów, iż dotychczasowa korespondencja oskarżonego z mocodawcą P. M. odbywała się bez udziału prawników, nie mógł się nawet więc spodziewać, iż jakiekolwiek pismo zostanie mu osobiście doręczone przez profesjonalnego pełnomocnika.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu odwoławczego fakt, że uprzednia korespondencja oskarżonego z mocodawcą P. M. była prowadzona bez udziału prawników, nie miał żadnego znaczenia dla przedmiotowego postępowania karnego. Każda ze stron tego sporu dysponowała całkowitą swobodą w zakresie podjęcia decyzji o skorzystaniu z pomocy profesjonalnego pełnomocnika i wybrania momentu wprowadzenia do rozmów ze stroną przeciwną wykwalifikowanego prawnika. W konsekwencji to, iż dotychczasowa wymiana wiadomości i pism odbywała się pomiędzy mocodawcą pokrzywdzonego a oskarżonym, nie zapewniała niezmienności w formach komunikacji. Poza tym dla przypisania podsądnemu odpowiedzialności karnej za zarzucane mu przestępstwa nie było konieczności ustalania, że spodziewał się on doręczenia mu wezwania osobiście przez radcę prawnego ustanowionego przez J. B.. Klarownym jest, że pełnomocnictwo dla P. M. zostało udzielone i w oparciu o ten dokument udostępniony oskarżonemu w dniu 10 maja 2019 r. wykonywał czynności zawodowe, czyli m.in. doręczając podsądnemu wezwanie do zwrotu silnika i oczekując potwierdzenia własnoręcznym podpisem dostarczenia pisma na jego odpisie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na niezasadność podniesionego zarzutu. Okoliczność roztrząsana przez obrońcę w tym zarzucie nie miała żadnego znaczenia dla badania poprawności wydanego orzeczenia skazującego.

Lp.

Zarzut

3.9.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w błędnej ocenie, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, iż oskarżony naruszył nietykalność cielesną P. M., podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy z uwzględnieniem cywilnoprawnego charakteru sporu prowadzi do wniosku, iż zeznania pokrzywdzonego i J. B. (1) nie zasługują w tym przedmiocie na wiarę, a nadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prezentuje dwie sprzeczne wersje wydarzeń i jedynie błędna ocena dowodów przyjęta przez Sąd spowodowała, iż wiarygodność przyznano wersji prezentowanej przez pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uchyla się od ponownego szczegółowego ustosunkowywania się do tego zarzutu, który stanowi powtórzenie argumentacji obrońcy rozstrzygniętej w poprzednio omówionych zarzutach dotyczących poprawności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy. Sąd Okręgowy ogranicza się więc tu do stwierdzenia, że zgromadzony materiał dowodowy oceniony zgodnie z regułami procesowymi z art. 7 kpk i art. 410 kpk wskazywał jednoznacznie, że oskarżony naruszył nietykalność cielesną P. M. i dlatego przyjęcie przez Sąd Rejonowy takich ustaleń faktycznych było działaniem prawidłowym i wręcz oczekiwanym.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie wobec nietrafności tego powtórnie, niepotrzebnie zgłoszonego zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.10.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w całkowitym pominięciu przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego faktu wykonania przez J. B. (1) zdjęcia wezwania i niewyjaśnienie okoliczności przyczyn takiej czynności, podczas gdy doświadczenie życiowe Sądu winno wskazywać, iż sekwencja zdarzeń polegająca na doręczeniu przez radcę prawnego pisma kontrahentowi jego klienta i następnie jeszcze w samochodzie wykonanie jego zdjęcia nie jest typowe, profesjonalne i nie budzi zaufania do zawodu radcy prawnego, co może wskazywać na celowość takiego działania i uzasadnia prezentowaną przez oskarżonego wersję wydarzeń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stwierdzenie, że doręczenie przez radcę prawnego pisma kontrahentowi jego klienta i następnie wykonanie w samochodzie zdjęcia tego dokumentu nie jest typowe, profesjonalne i nie budzi zaufania do zawodu radcy prawnego stanowi jedynie wyraz wysoce subiektywnego stanowiska obrońcy oskarżonego. Zawód radcy prawnego jest zawodem elastycznym i jego przedstawiciele niejednokrotnie podejmują się bardzo różnorodnych działań mających na celu jak najlepszą ochronę interesów klientów i zmierzających do spełnienia ich oczekiwań (które w wypadku klientów biznesowych są na dużo wyższym poziomie aniżeli w przypadku klientów indywidualnych). Nic więc dziwnego, że pokrzywdzony kiedy wrócił do samochodu wraz z odpisem wezwania do zwrotu silnika zawierającym pokwitowanie odbioru pisma przez oskarżonego, polecił swojej pracownicy – J. B. (1) – wykonanie fotografii wskazanego dokumentu, skoro mocodawczyni wyraziła wolę otrzymania fotokopii dokumentu po jego skutecznym doręczeniu adresatowi. Działanie pokrzywdzonego oraz jego pracownicy stanowiło więc realizację oczekiwań klienta, a przeciwne zapewnienia apelującego o braku takich praktyk wśród radców prawnych były nieprzekonujące i intencjonalnie zmierzały do zdyskwalifikowania osoby P. M.. Z kolei zarzut apelacyjny, że Sąd Rejonowy nie wyjaśnił przyczyn wykonania przez J. B. (1) na polecenie P. M. fotografii pisma, był co najmniej spóźniony skoro w toku procesu w I instancji obrońca nie składał żadnych wniosków dowodowych dotyczących tej okoliczności. W ocenie Sądu Okręgowego podejmowanie zaś dodatkowych czynności dowodowych w celu wyjaśnienia przyczyn takiego a nie innego zachowania J. B. (1) było zbędne, gdyż okoliczność ta nie miała żadnego znaczenia dla prawnokarnej oceny zachowania T. B.. Podobnie chybiona była sugestia jakoby wykonanie zdjęcia dokumentu na polecenie klienta miało podbudowywać prezentowaną przez oskarżonego wersję wydarzeń. Podjęcie takiego zachowania w żaden sposób nie wzmacniało wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego. To bowiem, że pokrzywdzony niezwłocznie wykonał fotokopię dokumentu wcale nie oznacza, że wcześniej znajdując się w biurze firmy oskarżonego nie przedstawił się i nie wyjaśnił powodu swojego przybycia. Takie twierdzenia ze strony apelującego były całkowicie dowolne i nie znajdowały potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, ocenionym w procesie jego weryfikacji jako wiarygodny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia takiej propozycji zakończenia procesu karnego przeciwko oskarżonemu T. B. z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Wykonanie przez J. B. (1) na polecenie pokrzywdzonego zdjęcia dokumentu z potwierdzeniem jego odebrania przez oskarżonego w dniu 10 maja 2019 r. nie miało żadnego przełożenia na prawidłowość dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów i wbrew wskazaniom obrony wcale nie podbudowywało ono prawdziwości wersji zdarzeń prezentowanej w niniejszym procesie przez oskarżonego.

Lp.

Zarzut

3.11.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w błędnej ocenie i przyznaniu przymiotu wiarygodności zeznaniom J. B. (1), podczas gdy będąc pracownikiem P. M. miała interes by prezentować wersję wydarzeń zbieżną z wersją pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza nie doprowadziła organu odwoławczego do stwierdzenia uchybień w sposobie oceny wiarygodności zeznań J. B. (1) Sąd Rejonowy podszedł do wskazań tego świadka z odpowiednią dozą ostrożności, uwzględniając przy tym także to, że J. B. (1) jest pracownikiem pokrzywdzonego oraz to, że nie była ona obecna przy rozmowie P. M. z oskarżonym w jego biurze. Niemniej jednak okoliczność ta samodzielnie nie mogła prowadzić do automatycznego odrzucenia całości zeznań świadka, zwłaszcza że przedstawiony przez nią opis zdarzeń korelował z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zeznaniami pokrzywdzonego, R. K. oraz dokumentami które pokrzywdzony przedstawił oskarżonemu w dniu 10 maja 2019 r. Brak zgodności zeznań J. B. (1) z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami Ł. A. nie stanowił podstawy dla odmówienia wiarygodności J. B. (1), ponieważ wymienione dowody osobowe w toku weryfikacji materiału dowodowego zostały ocenione jako niewiarygodne. Działania skarżącego nakierowane były na intensywne zwalczanie wszystkich dowodów obciążających jego mandanta ale nie przyniosły oczekiwanego rezultatu, dlatego że prezentowana w apelacji ocena dowodów, sprowadzająca się do kreowania jako jedynie wiarygodnej wersji zdarzeń przedstawianej przez oskarżonego, przy jednoczesnym podważaniu wszystkich pozostałych dowodów będących w opozycji do wyjaśnień T. B., nie spełniała standardów swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 kpk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku wobec niezasadności omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów, w tym zeznań świadka J. B. (1), była prawidłowa i zgodna z dyrektywami uregulowanymi w art. 7 kpk. Nie było więc powodów by w toku postępowania odwoławczego ingerować w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.12.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w ocenie przez Sąd, że czynność którą wykonał radca prawny P. M. nie wykraczała poza czynności zawodowe pokrzywdzonego w ramach udzielonego mu pełnomocnictwa, chociaż nie była czynnością często wykonywaną przez radców prawnych i nie naruszała zasad etyki zawodowej radcy prawnego, podczas gdy jest to ocena błędna albowiem radca prawny winien wykonywać swój zawód ze starannością wynikającą z wiedzy prawniczej i zasadami etyki radcy prawnego, a także nie może niewłaściwie wywiązywać się z obowiązków zawodowych w celu spełnienia oczekiwać klienta lub osób trzecich (art. 7 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego), przy czym pełnomocnictwo udzielone przez J. B.dotyczyło „występowania w sprawie przeciwko (...) sp. z o.o. dotyczącej przekazania silnika”, nie zaś świadczenia usług doręczycielskich a pokrzywdzony nie powinien naruszać zasad etyki zawodowej w celu spełnienia oczekiwań klienta, przy jednoczesnym działaniu w sposób naruszający zaufanie do tego zawodu, co w niniejszej sprawie miał miejsce.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do stanowiska obrońcy jakoby osobiste doręczenie przez P. M. uprzednio sporządzonego osobiście wezwania do zwrotu silnika do firmy (...) Sp. z o.o. stanowiło wyjście poza ramy udzielonego przez J. B. pełnomocnictwa należy przytoczyć treść przepisu art. 91 kpc zgodnie z którym pełnomocnictwo procesowe (a takim właśnie było pełnomocnictwo udzielone pokrzywdzonemu przez J. B.) obejmuje z samego prawa umocowanie do wszystkich łączących się ze sprawą czynności procesowych, nie wyłączając powództwa wzajemnego, skargi o wznowienie postępowania i postępowania wywołanego ich wniesieniem, jako też wniesieniem interwencji głównej przeciwko mocodawcy, a także wszelkich czynności dotyczących zabezpieczenia i egzekucji, udzielenia dalszego pełnomocnictwa procesowego adwokatowi lub radcy prawnemu, zawarcia ugody, zrzeczenia się roszczenia albo uznania powództwa, jeżeli czynności te nie zostały wyłączone w danym pełnomocnictwie, odbioru kosztów procesu od strony przeciwnej. Jak z powyższego wynika, pełnomocnictwo procesowe ma bardzo szeroki zakres, w który niewątpliwie wchodzi również umocowanie do sporządzenia przez radcę prawnego wezwania do wydania rzeczy oraz doręczenia takiego wezwania osobiście przeciwnikowi klienta w celu przyspieszenia czynności procesowych i maksymalnie sprawnego uzyskania potwierdzenia odbioru wezwania przez adresata. Mylił się zatem obrońca oskarżonego sugerując, że działania podjęte przez pokrzywdzonego stanowiły wyjście poza granice umocowania udzielonego przez J. B. pełnomocnictwa. Jak już wyżej wskazano w pkt 3. 7. bezpodstawne było i to stanowisko apelującego, iż zachowania P. M. z dnia 10 maja 2019 r. naruszały zasady Kodeksu Etyki Radców Prawnych. Rację ma obrońca oskarżonego podnosząc, że zgodnie z art. 7 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego: radca prawny nie może naruszać zasad etyki zawodowej i niewłaściwie wywiązywać się z obowiązków zawodowych w celu spełnienia oczekiwań klienta lub osób trzecich. Niemniej jednak oczekiwania J. B. względem radcy prawnego P. M. sprowadzające się do niezwłocznego doręczenia wezwania do zwrotu silnika do firmy (...) Sp. z o.o., uzyskania od osoby uprawnionej w imieniu spółki pokwitowania odbioru pisma oraz przesłania fotokopii na telefon nie wiązało się z naruszeniem zasad etyki zawodowej przez radcę prawnego. Zaznaczyć trzeba, że działania podjęte przez pokrzywdzonego były racjonalne i miały na celu nade wszystko dobro klienta oraz ochronę jego praw, przez co P. M. właściwie wywiązał się względem mocodawczyni ze swoich obowiązków zawodowych uregulowanych właśnie w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego. Warto wyjaśnić, że w przytoczona regulacja dotyczy przede wszystkich sytuacji kiedy żądania klienta względem radcy prawnego prowadziłyby do naruszenia przez tego drugiego podstawowych obowiązków wyrażonych zarówno w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego, jak i w ustawie o radcach prawnych, a więc chodzi o obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej, konieczność unikania konfliktu interesów, lojalności wobec pozostałych członków samorządu zawodowego, czy też zakaz przekraczania granic wolności słowa i pisma. Poddane analizie w tym postępowaniu działania P. M. nie naruszały żadnego z podstawowych obowiązków radcy prawnego, w tym także zasad Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Natomiast przeciwne twierdzenia apelującego oraz sugestie jakoby osobiste doręczenie wezwania do zwrotu silnika oskarżonemu naruszały zaufanie do zawodu radcy prawnego stanowią jedynie subiektywne wskazania obrońcy oskarżonego i nie spotkały się one z aprobatą organu odwoławczego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z powodu bezzasadności omówionego zarzutu. Wbrew stanowisku apelującego działania jakie pokrzywdzony podjął w dniu 10 maja 2019 r. wobec oskarżonego nie naruszały w jakikolwiek sposób reguł wyrażonych w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego, czy też w innych regulacjach określających obowiązki zawodowe radcy prawnego wynikające z ustawy o radcach prawnych. Wskazania apelującego w tej kwestii stanowiły jedynie jego subiektywne zdanie i miały na celu po pierwsze zbudowanie negatywnego obrazu P. M. jako radcy prawnego zmierzając w ten sposób do podważenia wiarygodności przedstawionej przez niego wersji wydarzeń, a po drugie, intencjonalnie kierowały uwagę organów procesowych na zachowanie pokrzywdzonego, na plan dalszy odsuwając występki zarzucane oskarżonemu.

Lp.

Zarzut

3.13.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk przejawiająca się w przyjęciu, iż zgromadzone dowody wskazują, iż oskarżony nie był uprawniony do dysponowania dokumentem w postaci kopii wezwania do wydania silnika, podczas gdy oceniając w sposób prawidłowy materiał dowodowy nie można uznać by przedmiotowe wezwanie podlegało w ogóle ochronie w myśl art. 276 kk, w szczególności biorąc pod uwagę, iż pismo było adresowane do spółki, której oskarżony jest prezesem zarządu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tytułem wprowadzenia należy wskazać, że przestępstwo usankcjonowane w art. 276 kk dotyczy każdego rodzaju dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 kk, a więc każdego przedmiotu lub innego zapisanego nośnika informacji, z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Mając to na względzie, Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, że odpis wezwania do wydania silnika zawierający pokwitowanie jego odbioru przez T. B.stanowił dokument w rozumieniu art. 276 kk, a w konsekwencji ukrycie tego pisma przez oskarżonego, który nie miał prawa nim wyłącznie rozporządzać, wyczerpywało wszystkie ustawowe znamiona z art. 276 kk. Wyjaśnić także trzeba, że P. M. kiedy przybył do siedziby spółki (...) Sp. z o.o. posiadał przy sobie oryginał wezwania do wydania silnika oraz jego odpis. Po pokwitowaniu odbioru pisma przez oskarżonego pokrzywdzony pozostawił dla niego oryginał wezwania, a odpis opatrzony potwierdzeniem odbioru zabrał ze sobą. Wskazanie to jest o tyle ważne, że w apelacji obrońca sugeruje jakoby oskarżony miał uprawnienie do dysponowania odpisem wezwania z uwagi na fakt, że pismo to było skierowane do spółki, w której pełni on rolę Prezesa Zarządu. Apelujący nie miał racji, gdyż zaadresowanie pisma do firmy podsądnego uprawniało go do dysponowania otrzymanym od P. M. oryginałem wezwania, a odpis tego pisma z pokwitowaniem jego odbioru przez T. B. był wówczas w dyspozycji pokrzywdzonego. Ów odpis wezwania do wydania silnika należał natomiast do J. B., w której imieniu działał P. M.. W konsekwencji oskarżony nie miał prawa rozporządzać tym dokumentem, w tym zabrać go i ukryć przed osobą uprawnioną, co uczynił. Dla Sądu Okręgowego było też w pełni zasadnym przyjęcie, że odpis tego konkretnego dokumentu a nie tylko jego oryginał spełniał wszystkie ustawowe cechy dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 kk, gdyż zawierał okoliczności mające znaczenie prawne – wezwanie do zwrotu przedmiotu umowy cywilnoprawnej z terminem do wykonania tej czynności oraz z obwarowaniem w razie jej niedopełnienia. Należy tu dodatkowo wyjaśnić, iż definicja dokumentu oparta jest nie na formie, lecz na treści i jej znaczeniu w konkretnych okolicznościach. Dlatego też od konkretnych okoliczności zależy ocena czy kopia lub wydruk z faksu pełni funkcje określone w komentowanym przepisie ( zob. J. Piórkowska-Flieger, Fałsz, s. 215–216; J. Majewski, w: Wróbel, Zoll (red.), Kodeks karny, t. I, 2016, s. 1025; postanowienie Sądu Najwyższego z 5.12.2002 r., II KK 153/02, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z 4.12.2002 r., III KKN 370/00, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 7–8, poz. 6 i 7). Konkludując, ustalony stan faktyczny oparty w całości na wiarygodnym materiale dowodowym, nie pozostawiał wątpliwości, że T. B.swoim zachowaniem w dniu 10 maja 2019 r. uniemożliwił uprawnionemu dostęp do dokumentu w postaci wezwania do wydania silnika C6.6 nr (...) z dnia 10 maja 2019 r. z pisemnym potwierdzeniem jego odbioru, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, czym wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 276 kk. Na marginesie zauważa się, że w związku z przyjęciem przez Sąd Rejonowy jako czynności sprawczej oskarżonego znamienia „ukrycia” dokumentu, które nie wymaga działania ze strony sprawcy, Sąd Okręgowy wobec kierunku wniesionej apelacji nie miał procesowych możliwości modyfikacji zaskarżonego wyroku w tym zakresie, choć byłyby podstawy do przyjęcia, że oskarżony zadziałał tu jeszcze aktywnie „usuwając” przedmiotowy dokument. Kontrola odwoławcza nie dawała jednak możliwości dokonania przez Sąd Okręgowy ingerencji w opis czynu z pkt 2 zaskarżonego orzeczenia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Ustalony prawidłowo przez Sąd I instancji stan faktyczny ukazywał jednoznacznie, że T. B. bezprawnie postąpił z dokumentem w postaci odpisu wezwania do wydania silnika C6.6 nr (...) z dnia 10 maja 2019 r. z pisemnym potwierdzeniem jego odbioru.

Lp.

Zarzut

3.14.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 17 § 1 pkt 9 kpk poprzez prowadzenie postępowania sądowego w części dotyczącej zarzutu z punktu 1 aktu oskarżenia, pomimo iż winno być umorzone z powodu braku skargi uprawnionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący tylko formalnie zgłosił zarzut bezwzględnej przesłanki odwoławczej. Faktycznie jednak nie miał on takiego charakteru. Przedmiotowy zarzut obrońca oskarżonego oparł bowiem na założeniu niezgodnym z ustalonym przez Sąd Rejonowy stanem faktycznym. Mianowicie apelujący wskazując na brak skargi uprawnionego oskarżyciela (negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 9 kpk) zakładał, że P. M. w chwili kiedy doszło do naruszenia jego nietykalności cielesnej przez oskarżonego nie pełnił funkcji funkcjonariusza publicznego i nie realizował obowiązków służbowych. Tymczasem z uznanego za wiarygodny materiału dowodowego sprawy, w zakresie przyjętym przez Sąd I instancji wynika, że w dniu 10 maja 2019 r. pokrzywdzony realizował swoje obowiązki zawodowe radcy prawnego, korzystając na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych z ochrony prawnej takiej jak funkcjonariusze publiczni: sędzia i prokurator. Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że także w momencie kiedy doszło do naruszenia nietykalności cielesnej P. M. nadal wykonywał on swoje czynności zawodowe. Pozostawał bowiem na miejscu zdarzenia, gdzie przed chwilą w biurze dokonał doręczenia wezwania do wydania silnika, a nie zakończył jeszcze czynności zleconych mu przez klienta, gdyż w samochodzie gdzie wdarł się T. B. wykonywane były zdjęcia pozyskanego potwierdzenia odbioru pisma przez oskarżonego. W tym momencie pokrzywdzony nadal korzystał z ochrony przyznanej mu przez przytoczony przepis art. 12 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Wobec tego naruszenie nietykalności cielesnej P. M. przez T. B. prawidłowo zostało zakwalifikowane przez prokuratora w akcie oskarżenia jako przestępstwo z art. 222 § 1 kk i tak też przyjęte w zaskarżonym wyroku. Tego typu czyn zabroniony jest ścigany z oskarżenia publicznego. Mając na względzie te okoliczności w tej konkretnej sprawie nie mogło być mowy o zaistnieniu negatywnej przesłanki procesowej, o której mowa w art. 17 § 1 pkt 9 kpk. Zaakcentować jeszcze warto, że oskarżonemu nie zarzucono popełnienia przestępstwa z art. 217 § 1 kk, przez co nie było konieczności wnoszenia przez P. M.prywatnego aktu oskarżenia w zakresie tego zachowania T. B..

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 1 i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 kpk, a w pozostałej części zmiana i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła by w badanej sprawie zaistniała negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 9 kpk, a przez to nie było podstaw do umorzenia postępowania. Obrońca oskarżonego swoje stanowisko zbudował na błędnym i całkowicie dowolnym założeniu, że oskarżony dopuścił się naruszenia nietykalności cielesnej, tj. czynu zabronionego z art. 217 § 1 kk ściganego z oskarżenia prywatnego, kiedy w rzeczywistości zarzucono mu popełnienie przestępstwa z art. 222 § 1 kk ściganego z oskarżenia publicznego, a przeprowadzony proces potwierdził słuszność zarzutów oskarżyciela publicznego. Nie było zatem powodów do wydania w tej sprawie orzeczenia o charakterze kasatoryjnym, czy też reformatoryjnym.

Lp.

Zarzut

3.15.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

a) ustaleniu, że w dniu 10 maja 2019 r. w chwili zdarzenia pokrzywdzony wykonywał czynności zawodowe radcy prawnego, podczas gdy ich nie wykonywał;

b) ustalenie, że pokrzywdzony przedstawił się i poinformował oskarżonego, że występuje jako radca prawny, a oskarżony miał tego świadomość, podczas gdy takie ustalenie Sądu jest dowolne i sprzeczne z wszechstronnie ocenionym materiałem dowodowym;

c) ustaleniu, iż doszło do naruszenia nietykalności pokrzywdzonego, podczas gdy wersja ta prezentowana przezP. M. nie zasługuje na wiarę;

d) błędnym ustaleniu wypełnienia przez oskarżonego znamion strony podmiotowej przestępstwa z art. 222 § 1 kk, podczas gdy nie może być o tym mowy albowiem pokrzywdzony nie korzystał z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych, a nadto oskarżony nie miał świadomości, iż pokrzywdzony jest radcą prawnym i w chwili zdarzenia wykonuje czynności zawodowe;

e) błędnym ustaleniu, iż oskarżony nie był uprawniony do rozporządzania dokumentem w postaci wezwania do wydania silnika, podczas gdy jako prezes zarządu (...) sp. z o.o. był adresatem pisma, a samo wezwanie nie było dokumentem w rozumieniu art. 276 kk w zw. z art. 115 § 14 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed zajęciem stanowiska przez organ odwoławczy odnośnie powyższego zarzutu konieczne jest wyjaśnienie, że istotna zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownej tezie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść, iż oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu. Takie twierdzenie sprowadza się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, bez wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nadto, błąd w ustaleniach faktycznych stanowi skutek naruszenia przepisów postępowania, gdyż jeśli sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z przepisów procesowych, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. akt II AKa 487/18, opubl. Legalis nr 2438327).

Sąd Okręgowy przypomina, że kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności zarzutów obrońcy oskarżonego T. B. co do nieprawidłowości jakich miałby się dopuścić Sąd Rejonowy w trakcie weryfikacji materiału dowodowego. Sąd odwoławczy w pełni zaakceptował ocenę dowodów dokonaną przez Sąd niższej instancji. Dlatego też by w takiej sytuacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych miałby zostać uznany za zasadny powinien on w całości opierać się wyłącznie o te dowody, którym przypisano cechę wiarygodności. Tymczasem obrońca w apelacji oparł swoje zarzuty odnośnie błędów w ustaleniach faktycznych na dowodach, których Sąd I instancji nie przyjął jako wiarygodne, w szczególności chodzi tu o wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadka Ł. A.. Skoro dowody te zostały przez organ orzekający skutecznie zakwestionowane to nie można na ich podstawie wysnuć wniosku o dopuszczeniu się przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd odwoławczy nie widział potrzeby bardziej szczegółowego odnoszenia się do poszczególnych punktów wymienionych przez obrońcę w ramach jednego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, ponieważ wszystkie poruszone tam zagadnienia zostały już omówione w poprzedniej części niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Stan faktyczny badanej sprawy został ustalony prawidłowo i w całości opierał się na dowodach zasługujących na wiarygodność. Apelujący negując prawidłowość ustaleń faktycznych odwoływał się do dowodów niewiarygodnych i dowolnie kreował stan faktyczny, po to by wyłączyć odpowiedzialność karną T. B.co do obu zarzucanych mu przestępstw. Sąd odwoławczy nie dostrzegł powodów dla dokonywania jakiejkolwiek ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd II instancji ocenił przy tym z urzędu, że również orzeczenie o karach jednostkowych, karze łącznej oraz środku kompensacyjnym są wyważone, sprawiedliwe i nie rażą surowością.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 kpk do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Natomiast z art. 636 § 1 kpk wynika, że w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy.

Ustanowiony przez oskarżyciela posiłkowego pełnomocnik wniósł w odpowiedzi na apelację o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Wniosek ten podtrzymał na rozprawie apelacyjnej w dniu 15 października 2021 r. Przytoczone przepisy przemawiały za takim orzeczeniem. Wysokość kosztów została ustalona w oparciu o § 1 pkt 2, § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust. 7 oraz § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

3.

Zgodnie z przytaczanym już art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty. Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł tj. ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 663 ze zm.) i na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 180 zł.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak