Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 893/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 3 lipca 2023 r., sygn. akt II K 810/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na pominięciu (nie odniesieniu się w żadnym wymiarze w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku) do istotnych z punktu widzenia rekonstrukcji zdarzeń objętych niniejszym postępowaniem, tj. pominięciu faktów:

a) zeznań funkcjonariusza Policji A. S., który zeznał, iż D. W. w chwili zatrzymania dziwnie się zachowywał i miał „szkliste oczy”;

b) wyjaśnień D. W., który podczas przesłuchania w dniu 28 października 2022 r. z jednej strony wyjaśniał, iż porozumiał się z P. F. telefonicznie a nie sms-owo, a następnie w tym samym przesłuchaniu wyjaśnił, iż miał zamawiać narkotyki przez określone hasła „zrób 3”, „podrzuć 4” – brak jest jakiejkolwiek sugestii by D. W. miał zamówić większe ilości (smsy z 22 października 2022 r. i 27 października 2022 r.), w tym tę ilość zatrzymaną w dniu 27 października 2022 r. ponad 18 gram,

c) wyjaśnień D. W., który podczas przesłuchania w dniu 28 października 2022 r. wyjaśnił, iż poznał P. F. na dworcu wychodząc z pociągu a numer telefonu do P. F. podejrzał od kogoś innego kogo nie zna personaliów jego telefonie komórkowym co jest sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, a następnie na rozprawie zeznał, iż z kimś jechał pociągiem jednak nie pamięta z kim a o P. F. wie „Ktoś tam powiedział mi jego nazwisko i jest Internet, Ktoś wykonywał połączenia z mojego telefonu do oskarżonego”; wyjaśnił, iż jego partnerka wiedziała, że zażywa narkotyki, podczas gdy świadek P. K. zaprzeczyła tej okoliczności, zaprzeczyła nadto by na przestrzeni pół roku od zatrzymania D. W. był on pobudzony lub miał rozszerzone źrenice, wyjaśnił okoliczności dotyczące nabycia większej ilości amfetaminy przyjmując „fikcję”, iż chce kupić dla innej osoby w sytuacji gdy wcześniej nie zawsze miał opłacać P. F. nabywanych narkotyków – co stoi w sprzeczności z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania,

d) zeznań D. W. na rozprawie głównej z dnia 3 kwietnia 2023 r., w których świadek zeznań, iż w czasie jego zatrzymania „Czułem braki. Czuję się wtedy zmęczony i nie ogarniam tak zbytnio (…) Funkcjonariusz nie pouczał mnie o prawach, Prokurator tak. (…) Podczas przesłuchania byłem poddawany lekkiej presji (…) Powiedzieli coś takiego, że grozi mi 72 godziny albo 3 miesiące. Mówili, że jeśli się nie przyznam na pewno pójdę na dłużej”, a podczas przesłuchań przez funkcjonariuszy Policji nie był pouczany o swoich prawach – co wskazuje na brak wartości dowodowej wyjaśnień D. W., o której mowa w art. 171 kpk,

e) oświadczeń, które składał D. W. na końcu swoich wyjaśnień, iż są one zgodne z prawdą, co potwierdza, iż podejrzany był poddawany presji, co potwierdził D. W. podczas przesłuchania na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2023 r. – brak jest bowiem podstawy do odebrania od podejrzanego w sprawie oświadczenia, iż jego wyjaśnienia są zgodne z prawdą – okoliczność ta poddaje w poważną wątpliwość wartość dowodową składanych przez D. W. wyjaśnień w sprawie,

f) zeznań F. D. z dnia 3 kwietnia 2023 r., w których zeznał, iż „on sam się przyznał, że jest pod wpływem i od dłuższego czasu zażywa narkotyki. Nie pamiętam już jaki był kontakt z panem W.. Mówił nieskładnie, miał powiększone źrenice. Badanie lekarza było chyba po przeszukaniu. Badanie było pod kątem czy może być zatrzymany, Wykonaliśmy dokumentację to jest notatkę”, podczas gdy w aktach sprawy brak jest dokumentów, z których by wynikało, iż D. W. był poddawany badaniom ustalającym, czy jest on w stanie składać wyjaśnienia w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony przez obrońcę zarzut w istocie sprowadza się do kwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów - negował on prawidłowość przypisania wiarygodności zeznaniom D. W. i dlatego wpisywał się w zarzut obrazy przepisów postępowania. Abstrahując jednak od tego należy pamiętać, że zarówno zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, jak i zarzut obrazy przepisów postępowania, nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, czy obrazie przepisów postępowania regulujących zasady oceny dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 grudnia 2021 r., sygn. akt II AKa 223/21, Lex nr 3518279). Tymczasem obrońca oskarżonego nie wykazał by Sąd Rejonowy oceniając dowód z zeznań D. W. postąpił sprzecznie z dyrektywami z art. 7 kpk. Jak wykazała kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku, zarzut ten stanowił jedynie polemikę z prawidłowym stanowiskiem organu meriti w zakresie wartości tego dowodu osobowego dla rozstrzygnięcia sprawy. Prawdą jest, że dowód z pomówienia należy oceniać ze szczególną wnikliwością i ostrożnością, niemniej jednak w pełni dopuszczalne i możliwe jest wydanie wyroku skazującego w oparciu tylko o jeden dowód wskazujący na osobę sprawcy, a pomówienie współoskarżonego, nawet następnie odwołane, może być dowodem winy, jeżeli jest dowodem wiarygodnym ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 września 2023 r., sygn. akt IV KK 572/22, Lex nr 3601516; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2022 r., sygn. akt I KK 274/22, Lex nr 3485094).

Odnosząc się do poszczególnych argumentów, Sąd Okręgowy uznał, następująco:

Ad a) Stwierdzenie w zeznaniach świadka A. S. (który wbrew twierdzeniom apelującego nie jest funkcjonariuszem Policji, tylko sąsiadem partnerki D. W. – P. K.) o dziwnym zachowaniu D. W. i „szklistych oczach” nie miały większego znaczenia dla oceny wartości dowodowej wyjaśnień D. W., które złożył następnego dnia po zatrzymaniu. To bowiem, że pewne symptomy zachowania w/w mogły świadczyć o zażyciu przez niego narkotyków przed przybyciem funkcjonariuszy Policji (do czego właściwie D. W. sam się przyznał) nie oznacza, iż w czasie czynności przesłuchania w dniu 28 października 2022 r. (pomiędzy godzinami 09:35 a 15:37) nadal znajdował się on pod wpływem działania tych środków narkotycznych. Natomiast nawet jeżeli jeszcze zażyte narkotyki pozostawały w organizmie D. W. to nic nie wskazywało na to aby był on pod ich wpływem i aby stan ten był przeszkodą dla złożenia wyjaśnień, procesowo możliwych do wykorzystania w prowadzonym postępowaniu karnym. Warto wspomnieć z tego miejsca o treści zeznań M. K. – policjanta dwukrotnie przesłuchującego D. W. w dniu 28 października 2022 r., z których wynika, że D. W. zachowywał się normalnie i nie sprawiał wrażenia osoby znajdującej się pod wpływem narkotyków.

Ad b) – f) Wbrew stanowisku apelującego obrońcy wyjaśnienia D. W. zasadniczo były logiczne, wewnętrznie spójne i znajdowały pośrednio potwierdzenie w innych zgromadzonych w sprawie dowodach. Co istotne, wyżej wymieniony był przesłuchiwany kilkukrotnie w trakcie postępowania przygotowawczego (wtedy w charakterze podejrzanego), jak i w postępowaniu przed Sądem I instancji i w każdym kolejnym przesłuchaniu podtrzymywał uprzednio złożone wyjaśnienia. D. W. w żadnym czasie nie wycofał się z obciążających P. F. oświadczeń, a co warte podkreślenia, jego wyjaśnienia w tej kwestii doprowadziły do wydania wobec niego samego wyroku skazującego za przestępstwo z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i to za ilość narkotyków znacznie wyższą aniżeli zatrzymana przez policjantów w dniu 27 października 2022 r. Podanie przez D. W. szczegółów nabywania od P. F. amfetaminy w okresie od połowy kwietnia do 27 października 2022 r. (w tym ilości i częstotliwości kupowanych od oskarżonego narkotyków) i podtrzymanie tych oświadczeń w toku całego postępowania karnego pozytywnie świadczy o wiarygodności jego relacji. Zwłaszcza, że D. W. nie zmienił ich nawet po przedstawieniu mu całości zarzutów i mając świadomość poniesienia za to odpowiedzialności karnej. To natomiast, że dostrzegalne były pewne lecz niewielkie różnice w treści kolejnych relacji D. W., nie wpływało negatywnie na jego wiarygodność w kluczowych dla niniejszego postępowania kwestiach, tj. co do zakresu udzielania mu narkotyków przez P. F.. Wspomniane niespójności dotyczyły zaś okoliczności zupełnie ubocznych, a mianowicie okoliczności poznania oskarżonego przez D. W. oraz uzyskania numeru telefonu do podsądnego. W tej kwestii rzeczywiście widoczne były pewne różnice w poszczególnych wyjaśnieniach i zeznaniach D. W., które mogły wynikać z niepamięci, bądź były motywowane uchronieniem innych osób od ujawnienia w tej sprawie karnej. Odnośnie okoliczności poznania się obu mężczyzn to nie stwierdzono zresztą między nimi sprzeczności, gdyż oskarżony nie potrafił podać w tym zakresie żadnych informacji, różnie też podając od kiedy się znają. Co do formy kontaktu zaś to nie można wykluczyć, że rzeczywiście inna osoba korzystając z telefonu D. W. dzwoniła do P. F. i w ten sposób uzyskał on numer telefonu do oskarżonego. Jest to jednak irrelewantne z punktu badania prawidłowości wydanego wyroku skazującego. Pozostając przy tej części omawianego dowodu osobowego dotyczącego sposobu komunikowania się D. W. z oskarżonym, ten pierwszy rzeczywiście wyjaśnił, że porozumiał się z P. F. telefonicznie, a nie sms-owo, jednak obrońca nie dostrzegł, że odnosiło się to do transakcji mającej miejsce w dniu 27 października 2022 r. Z pozostałej części wyjaśnień D. W. wynikało jasno, że inne transakcje były dogadywane z P. F. także za pośrednictwem wiadomości sms. Twierdzenia te znajdują niewątpliwie potwierdzenie w zrzutach ekranu z telefonu D. W. wykonanych przez policjantów w trakcie przeprowadzanego przeszukania zawartości zatrzymanego przy nim telefonu komórkowego. Zgodne z zasadami doświadczenia życiowego jest także, że w przypadku takich transakcji zwłaszcza diler zachowuje ostrożność w formie i treści kontaktów. Zazwyczaj też wiadomości tekstowe są zaszyfrowane ale dla obu stron transakcji zrozumiałe, tak jak to miało miejsce w tym wypadku, co objaśnił pomawiający oskarżonego. D. W.

Za bezskuteczne uznać przy tym należało odwoływanie się przez obrońcę do zeznań P. K., która twierdziła, że nie wiedziała o zażywaniu przez jej partnera narkotyków, co miałoby zdaniem obrońcy podważać wartość dowodową wypowiedzi procesowych D. W.. Taka sytuacja nie jest niczym nadzwyczajnym i zasady doświadczenia życiowego uczą, że niejednokrotnie partnerzy osób zażywających narkotyki, nawet jeżeli o tym wiedzą, to stojąc przed koniecznością złożenia zeznań przed organami ścigania, zaprzeczają temu, nie chcąc zaszkodzić bliskiej osobie. Wcale też stwierdzenie D. W. o stworzeniu w rozmowie z P. F. fikcji zakupu narkotyków dla innej osoby nie stało w sprzeczności z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania. W sytuacji kiedy kupujący narkotyki jest dłużny dilerowi pieniądze za poprzednio uzyskaną partię, nie może liczyć na uzyskanie kolejnej porcji narkotyków przed rozliczeniem się za poprzednią dostawę. W takim przypadku zastosowanie wybiegu przez D. W. i wskazanie innej osoby dla której rzekomo były przeznaczone kolejne narkotyki, po to aby je otrzymać, było zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i regułami handlu. Należy jednak zauważyć, że ta części wyjaśnień D. W. odnosiła się do zakupu mającego miejsce w dniu 22 października 2022 r., a nie w dniu 27 października 2022 r., jak błędnie podano w apelacji.

W kwestii kondycji psychicznej i samopoczucia D. W. w trakcie przesłuchiwania go w postępowaniu przygotowawczym, Sąd Okręgowy nie podzielił też dalszych zgłoszonych w tej mierze zastrzeżeń apelującego. Skarżący celem wykazania, że stan D. W. uniemożliwiał mu złożenie swobodnych wyjaśnień, odwoływał się do zeznań policjanta F. D.. Tymczasem zeznania tego funkcjonariusza policji przytoczone w środku odwoławczym opisywały zachowanie D. W. w czasie jego zatrzymania w bloku, gdzie mieszkała jego partnerka. Jak już wspomniano, to że w czasie zatrzymania jego zachowanie mogło wskazywać na niedawne spożycie przez niego narkotyków nie oznacza, iż znajdował się on pod ich wpływem w czasie przesłuchania, gdyż te czynności dzieliła różnica kilkudziesięciu godzin. Istotne jest, iż nie ma żadnych norm nakazujących automatyczne wyłączenie depozycji procesowych osoby przesłuchiwanej w sytuacji, gdy sama wprawiła się w stan nietrzeźwości, czy też stan odurzenia środkami narkotycznymi. W takiej sytuacji ocena takich zeznań winna być dokonana w oparciu o art. 7 kpk ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2020 r., sygn. akt IV KK 698/19, Lex nr 3178892). Ocena treści wyjaśnień D. W. prowadziła do wniosku, że narkotyki jakie zażył krótko przed interwencją policjantów nie wpływały na swobodę jego wypowiedzi w trakcie przesłuchań mających miejsce kolejnego dnia. Jego wyjaśnienia były logiczne i spójne, a co najważniejsze podtrzymywał on je na dalszych etapach postępowania i w żadnym momencie ich nie odwołał. Zwracano już uwagę na istotne z omawianego punktu widzenia zeznania świadka M. K., prowadzącego pierwsze dwa przesłuchania D. W.. Funkcjonariusz ten nie dostrzegł by osoba przesłuchiwana znajdowała się w stanie uniemożliwiającym złożenie wyjaśnień. Nie było podstaw faktycznych, ani prawnych by poddawać D. W. jakimkolwiek badaniom przed przystąpieniem do jego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym. Sugestie tego rodzaju, zawarte w apelacji, okazały się bezzasadne, a zostały zgłoszone jedynie po to by zdyskredytować wartość dowodową wyjaśnień D. W. złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Chybione było w tym kontekście odwoływanie się do zeznań świadka F. D., który wspominał o badaniu D. W. przeprowadzonym przed jego zatrzymaniem, gdyż badanie to miało na celu zweryfikowanie czy w/w może zostać zatrzymany i osadzony w areszcie śledczym, a nie sprawdzenie czy może on składać wyjaśnienia. Ponadto, wbrew twierdzeniom apelującego, w aktach sprawy znajdują się dokumenty potwierdzające to badanie, mianowicie w protokole zatrzymania D. W. z dnia 27 października 2022 r. znajduje się adnotacja o poddaniu zatrzymanego badaniu przez lekarza w ZOZ W..

Obrońca oskarżonego bezzasadnie także dążył do zdyskredytowania wartości dowodowej wyjaśnień i zeznań D. W. poprzez odwołanie się do części jego zeznań złożonych na rozprawie, gdzie twierdził, iż w trakcie przesłuchania przez funkcjonariuszy Policji poddawany był lekkiej presji polegającej na informowaniu go przez przedstawicieli organów ścigania o możliwości zatrzymania go na 72 godziny lub 3 miesiące. Zdaniem skarżącego był to przejaw wpływania na wypowiedzi osoby przesłuchiwanej za pomocą groźby bezprawnej. Odnosząc się do tego należy wyjaśnić, iż zakazane działania wymienione w art. 171 § 5 pkt 1 kpk mają prowadzić do złożenia przez przesłuchiwanego depozycji zgodnych z wolą przesłuchującego, a skutek ten następuje poprzez działania wpływające na swobodę wypowiedzi osoby przesłuchiwanej. Swoboda wypowiedzi w rozumieniu art. 171 § 7 kpk oznacza zaś brak przymusu w sferze woli człowieka, a także brak zakłócenia świadomości. Jest to możliwość decydowania przez przesłuchiwanego, zgodnie z własną wolą, o treści składanej przez niego wypowiedzi w sytuacji, gdy żaden czynnik zewnętrzny nie krępuje go w formułowaniu tych wypowiedzi ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2017 r., sygn. akt II AKa 310/17, Lex nr 2404622). Nie zalicza się natomiast do warunków wyłączających swobodę wypowiedzi takich zachowań, które mogą wprawdzie wpłynąć na proces motywacyjny osoby przesłuchiwanej, np. mogą przyczynić się do przyznania się oskarżonego do przestępstwa, lecz nie odbierają jej możliwości wyboru treści składanych wyjaśnień. Dotyczy to m.in. wprowadzenia przesłuchiwanego w błąd lub posługiwania się niedozwolonymi obietnicami. Takie zachowanie nie uzasadnia zastosowania art. 171 § 7 kpk ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 18 września 2014 r., sygn. akt II AKa 130/14, Lex nr 1527087). W świetle powyższych rozważań teoretycznych przeniesionych na grunt kontrolowanej sprawy należało stwierdzić, iż poinformowanie D. W. przez policjantów w trakcie jego przesłuchania o możliwości jego zatrzymania na 72 godziny lub zastosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na maksymalnie 3 miesiące (założywszy, że taka sytuacja miała faktycznie miejsce) nie może być interpretowane jako stosowanie groźby bezprawnej wpływającej na swobodę wypowiedzi D. W.. Nie miał także racji obrońca by ww. nie został pouczony przez prowadzącego jego przesłuchanie funkcjonariusza o przysługujących mu prawach i obowiązkach ciążących na nim jako podejrzanym. W aktach sprawy znajduje się bowiem wydruk pouczeń o uprawnieniach i obowiązkach podejrzanego w postępowaniu karnym, podpisany przez D. W.. Chociaż na dokumencie tym nie została wpisana przez podejrzanego data to należy przyjąć, że dokument został podpisany przed przeprowadzeniem przesłuchania mającego miejsce w dniu 28 października 2022 r. o godz. 09:35, co sam podejrzany potwierdził w tekście protokołu jego przesłuchania (k. 43v). Wobec tego, że pomówienie P. F. przez D. W. stanowiło główną podstawę wydanego wyroku skazującego, zrozumiałe było dążenie przez obrońcę do podważenia prawidłowości oceny wartości dowodowej tego dowodu osobowego, jednakże podjęte w tym kierunku różnorodne działania obrony nie przyniosły oczekiwanego rezultatu. Jak słusznie przyjął Sąd I instancji, D. W. złożył spójne i konsekwentne wyjaśnienia oraz zeznania, z których nie wycofał się na żadnym etapie postępowania. Opis inkryminowanych zdarzeń przedstawiony przez D. W. nie został podważony żadnym innym wiarygodnym dowodem. Jedynym dowodem sprzecznym z wyjaśnieniami i zeznaniami świadka była część wyjaśnień oskarżonego P. F.. Przy czym warto wspomnieć, że P. F. nie negował znajomości z D. W., niekonsekwentnie podając długość jej trwania (wpierw potwierdził słowa D. W., że znają się od kwietnia 2022 r.) oraz faktu udzielania mu amfetaminy, ale wyraźnie umniejszał ilość i rozmiar transakcji. Te twierdzenia oskarżonego stały jednak w opozycji zarówno do zeznań D. W., jak i protokołu zatrzymania rzeczy znalezionych przy nim 27 października 2022 r. i dlatego nie mogły one zostać obdarzone przymiotem wiarygodności. Skoro ta części wyjaśnień podsądnego została oceniona jako niewiarygodna to nie mogła ona być podstawą ustaleń faktycznych. Można jeszcze tutaj dodać, że szczerość wypowiedzi D. W. najpewniej wynikała z chęci uzyskania stosunkowo łagodnego wyroku za czyny jakich sam się dopuścił. Niemniej jednak złożenie wyjaśnień i przyznanie się do popełnienia zarzuconych czynów, a także wyjawienie dostawców środków narkotycznych, podyktowane dążeniem do uzyskania korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia nie narusza swobody wypowiedzi, o jakiej mowa w dyspozycji art. 171 § 7 kpk ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 4 listopada 2014 r., sygn. akt II AKa 95/14, Lex nr 1548542). Żadnych zastrzeżeń organów sądowych nie wzbudził przy tym zapis w protokole przesłuchania D. W. prowadzonym przez prokuratora, o tym że jego wyjaśnienia są zgodne z prawdą, skoro nigdy się z nich nie wycofał.

Koniecznym było jeszcze odniesienie się przez Sąd Okręgowy do ilości amfetaminy zatrzymanej przez funkcjonariuszy Policji przy D. W., która zdaniem obrony miałaby podważać prawdziwość jego wyjaśnień co do nabycia od P. F. w dniu 27 października 2022 r. 20g tego narkotyku. Zgodnie z treścią protokołu oględzin substancji zatrzymanych przy D. W. woreczek foliowy z zapięciem strunowym z zawartością proszku o kolorze jasnożółtym miał ważyć 14,15 g brutto, natomiast zwitek przeźroczystej folii o nieregularnych kształtach z proszkiem w kolorze jasnożółtym miał ważyć 4,67 g brutto. Łącza waga brutto tych substancji wynosiła więc 18,82 grama. Z kolei z opinii biegłego G. M. wynika, że łączna waga netto substancji przekazanych do badania wyniosła 15,148 grama. Różnica wagowa pomiędzy wskazanymi wyżej wartościami wynika z tego, że funkcjonariusze Policji zważyli narkotyki razem z opakowaniami, w których zostały one znalezione, natomiast biegły poddał ważeniu wyłącznie samą amfetaminę. Rację ma obrońca o tyle, że na podstawie ustalonej przez biegłego wagi netto amfetaminy oraz wyjaśnień D. W. co do ilości udzielonych mu przez P. F. w dniu 27 października 2022 r. narkotyków można dojść do wniosku, że występuje różnica w wadze o blisko 5 gram. Dowolne jest przy tym założenie obrony, że wszystko to przyjął D. W., gdyż ww. podał, że „trochę tej amfetaminy wczoraj zażył” i nie był pytany czy może komuś użyczył tego środka np. swojej dziewczynie. Ale nawet rozpatrując wersję wedle wskazań skarżącego należało zwrócić uwagę na fakt, że D. W. odbierając ostatnią, większa niż zwykle partię narkotyków od P. F., nie ważył ich, zatem nie ma pewności czy rzeczywiście te umówione 20 gram amfetaminy w przekazanych opakowaniach się znalazło. Ponadto D. W. nie ukrywał, że od dłuższego już czasu zażywa ten rodzaj narkotyku (przynajmniej od kwietnia 2022 r.) i w kontekście tego nie bez znaczenia jest wiedza powszechna o rozwijającej się u stałego biorcy tolerancji na amfetaminę, kiedy dawka przyjmowanego narkotyku dla uzyskania efektu musi ulegać stopniowemu zwiększeniu, a w przypadku osób silnie uzależnionych może to być nawet 15 g amfetaminy przyjmowanej w ciągu doby, bez widocznych objawów ostrego zatrucia. Mając to wszystko na względzie, Sąd odwoławczy nie widział powodów by zakwestionować wiarygodność pomawiającego P. F. D. W. z powodu różnicy w wadze narkotyku pomiędzy deklarowaną przy sprzedaży narkotyków a przekazaną do badania biegłemu z zakresu przestępczości narkotykowej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że Sąd w miejsce pkt 1 wyroku uzna oskarżonego P. F. za winnego występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionego w sposób opisany w punkcie I przyjmując, że oskarżony sprzedawał D. W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej amfetaminę od połowy września 2022 r. do 27 października 2022 r. łącznie pięciokrotnie po 2 gramy za każdym razem i uznanie w/w przestępstwa jako wypadku mniejszej wagi i wymierzenie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o wydanie wyroku reformatoryjnego zgodnego z żądaniem obrońcy okazał się niezasadny, gdyż apelujący nie wykazał skutecznie żadnych naruszeń prawa procesowego, w tym w szczególności przy dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie dowodów, które rzutowałyby na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Skoro wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w instancji odwoławczej opierał się na ustaleniach faktycznych skomponowanych w sposób nieuprawniony przez obrońcę jedynie na niepopartych żadnym dowodem, niewiarygodnych w swej treści wyjaśnieniach oskarżonego, to nie zasługiwał na uwzględnienie przez Sąd Okręgowy.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 171 § 5 pkt 1 kpk w zw. z art. 171 § 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez uwzględnienie jako dowodu w sprawie wyjaśnień składanych przez D. W. w toku postępowania przygotowawczego, w sytuacji gdy były przeprowadzone z naruszeniem art. 171 § 5 pkt 1 kpk ergo: nie mogą stanowić dowodu w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zagadnienia poruszone w tym zarzucie obrazy przepisów postępowania omówiono w pkt 3.1. niniejszego uzasadnienia albowiem w ramach zarzutów dotyczących prawidłowości oceny wartości dowodowej wyjaśnień i zeznań D. W. zostały przez apelującego poruszone zagadnienia związane z sugerowanym wpływaniem na wypowiedzi wyżej wymienionego przez funkcjonariuszy Policji prowadzących postępowanie. Zbędnym zatem byłoby ich powtarzanie i wystarczającym będzie ograniczenie się do podania, że informowanie w postępowaniu przygotowawczym przesłuchiwanego w charakterze podejrzanego D. W. o prawnie dopuszczalnej możliwości zatrzymania go na 72 godziny lub zastosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania nie stanowiło groźby bezprawnej, ograniczającej swobodę wypowiedzi przesłuchiwanego. Skoro w przedmiotowej sprawie nie potwierdzono sytuacji o jakiej mowa w art. 171 § 5 pkt 1 kpk, nie było żadnych przeszkód dla wykorzystania wyjaśnień D. W. złożonych w postępowaniu przygotowawczym jako pełnowartościowego dowodu. Wyjaśnień tych nie uzyskano bowiem wbrew zakazom wymienionym w art. 171 § 5 kpk, jak uważał obrońca i nie zostały skutecznie zdeklasowane jako dowód w sprawie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że Sąd w miejsce pkt 1 wyroku uzna oskarżonego P. F. za winnego występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionego w sposób opisany w punkcie I przyjmując, że oskarżony sprzedawał D. W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej amfetaminę od połowy września 2022 r. do 27 października 2022 r. łącznie pięciokrotnie po 2 gramy za każdym razem i uznanie w/w przestępstwa jako wypadku mniejszej wagi i wymierzenie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku, z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Wbrew twierdzeniom apelującego dowód z wyjaśnień D. W. złożonych w postępowaniu przygotowawczym mógł stanowić pełnoprawny dowód w przedmiotowej sprawie. Dowód ten nie został uzyskany w sposób, o jakim mowa w art. 171 § 5 pkt 1 kpk, a przez to nie było podstaw by zastosować przepis art. 171 § 7 kpk i wykluczyć go z listy dowodów mogących stanowić podstawę wyrokowania.

Lp.

Zarzut

3.3.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego P. F..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kara 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 12 § 1 kk była rażąco surowa w stosunku do wagi i okoliczności osądzanego przestępstwa popełnionego w warunkach czynu ciągłego. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kary wziął pod uwagę wszystkie występujące w kontrolowanej sprawie okoliczności obciążające oraz łagodzące, przy czym tych pierwszych było więcej, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednio surowym wymiarze kary. Istotne jest, że ustawowe zagrożenie za występek z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stanowi kara pozbawienia wolności od 1 roku do 10 lat. Przy czym z uwagi na popełnienie przypisanego oskarżonemu przestępstwa w warunkach czynu ciągłego z art. 12 § 1 kk dolna granica kary została obostrzona do 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności. W świetle okoliczności przedmiotowej sprawy wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (a więc jedynie o 3 miesiące surowszej od najłagodniejszej z możliwych do orzeczenia kary) należało uznać za odpowiednią reakcję wymiaru sprawiedliwości na przestępstwo polegające na wielokrotnym udzielaniu D. W. amfetaminy przez okres ponad 6 miesięcy. Sąd Okręgowy nie zgodził się zatem w żadnym razie ze stanowiskiem obrońcy, stojąc na stanowisku, że kara w wymiarze orzeczonym w zaskarżonym wyroku jest adekwatna zarówno do stopnia winy, jak i społecznej szkodliwości czynu i ma szanse w pełni zrealizować wszystkie stawiane jej cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej. Zupełnie nietrafione było twierdzenie obrońcy jakoby szkodliwość amfetaminy była porównywalna do alkoholu, który jest środkiem legalnie dostępnym. Powszechnie wiadomo, że szkodliwość długotrwałego zażywania narkotyków (zwłaszcza narkotyków twardych, którym jest amfetamina) jest znacznie większa dla organizmu człowieka niż spożywanie alkoholu. Ponadto sięganie do środków zabronionych przez prawo, tj. narkotyków, jest coraz bardziej powszechne wśród młodych ludzi, na których te substancje mają bardzo zły wpływ. Zachowania takich osób jak oskarżony, który umożliwia osobie młodej, takiej jak D. W., zażywanie amfetaminy, udzielając tego narkotyku i uzyskując z tego korzyść majątkową, wymaga odpowiednio surowej kary. Powtarzalność bezprawnych zachowań oskarżonego oraz jego uprzednia karalność za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii pokazuje, że nie jest on sprawcą mającym przypadkową styczność z narkotykami, lecz świadomym uczestnikiem handlu środkami psychotropowymi, które to mają wysoce zgubny wpływ na biorców. Społeczna szkodliwość czynu oskarżonego została zatem właściwie określona przez Sąd I instancji i brak było powodów do znacznego łagodzenia wymiaru kary, jak o to zabiegał apelujący obrońca.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego P. F. na podstawie art. 37b kk kary kombinowanej 3 miesięcy pozbawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą bezzasadność omówionego zarzutu. Kara 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności była adekwatna do czynu jakiego dopuścił się P. F. działając w warunkach czynu ciągłego. Sąd Rejonowy postąpił właściwie nie korzystając z art. 37b kk w kontrolowanym przypadku. Kara w wymiarze zaproponowanym przez obrońcę byłaby bowiem zbyt łagodna w stosunku do przestępstwa, jakiego dopuścił się P. F. i nie realizowałaby w odpowiedni sposób swoich celów.

Lp.

Zarzut

3.4.

Zarzut podniesiony przez prokuratora:

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 12 § 1 kk poprzez niesłuszne niezastosowanie wzmiankowanego przepisu, pomimo iż całokształt ujawnionych okoliczności prowadzi do wniosku o konieczności jego zastosowania w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego jest uzasadniony w sytuacji, kiedy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego bądź do ustalonego stanu faktycznego niezasadnie zastosowano przepis prawa materialnego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2022 r., sygn. akt II AKa 138/22, Lex nr 3431783). W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom prokuratora, nie doszło ze strony Sądu Rejonowego do obrazy przepisu art. 12 § 1 kk, a jedynie powstała oczywista omyłka pisarska, która mogła zostać usunięta na etapie postępowania apelacyjnego. Decydującym dla wyciągnięcia powyższego wniosku było to, że w punkcie 1 zaskarżonego orzeczenia uznano oskarżonego P. F. za winnego występku popełnionego w sposób opisany w zarzucie. Natomiast w treści tegoż zarzutu znalazły się wszystkie elementy czynu ciągłego z art. 12 § 1 kk, tj. dopuszczenie się dwóch lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Z kolei w pkt 1 zaskarżonego orzeczenia Sąd Rejonowy uznał podsądnego za winnego przestępstwa wyczerpującego znamiona z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, lecz w kwalifikacji prawnej tego czynu nie podał art. 12 § 1 kk. Niemniej jednak zdaniem organu odwoławczego było to jedynie wynikiem omyłki pisarskiej ze strony organu I instancji. Za stanowiskiem takim przemawia fakt, że w opisie czynu przypisanego podsądnemu wymieniono wszystkie elementy czynu ciągłego, a więc uznano zachowania oskarżonego za popełnione w warunkach czynu ciągłego. Zaniechania wskazania w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego sprawcy art. 12 § 1 kk było więc jedynie wynikiem niedopatrzenia, co zresztą Sąd Rejonowy sam przyznał w uzasadnieniu wyroku (k. 307, str 7 uzasadnienia SR).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie działania oskarżonego opisanego w pkt 1 wyroku z uwzględnieniem kwalifikacji z art. 12 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia, że zaniechanie wskazania art. 12 § 1 kk w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego P. F. było wynikiem oczywistej omyłki pisarskiej ze strony Sądu I instancji, Sąd Okręgowy w swoim orzeczeniu opierając się o przepis art. 105 § 1 i 2 kpk sprostował oczywistą omyłkę pisarską powstałą w punkcie 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu dodał pominięty element „w zw. z art. 12 § 1 kk” z zarzutu w punkcie I.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Na podstawie art. 105 § 1 i 2 kpk sprostowano oczywistą omyłkę pisarską powstałą w punkcie 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu dodano pominięty element „w zw. z art. 12 § 1 kk” z zarzutu w punkcie I.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wniesiona przez prokuratora apelacja pozwoliła na ustalenie, że Sąd Rejonowy przez nieuwagę nie dodał w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art. 12 § 1 kk chociaż w opisie czynu wymienił wszystkie elementy czynu ciągłego. Zaniechanie wskazania tego przepisu w kwalifikacji prawnej czynu należało rozpatrywać jako omyłkę pisarską podlegającą sprostowaniu na podstawie art. 105 § 1 i 2 kpk. Dlatego też, Sąd Okręgowy w punkcie 1 swojego wyroku sprostował stwierdzoną w instancji odwoławczej omyłkę pisarską w sposób wskazany powyżej.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w całości była całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. Koszty procesu zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują m.in.: koszty sądowe na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postepowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyżej przytoczone normy prawne, Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego P. F. kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł (ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.). Ponadto, na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył podsądnemu opłatę za II instancję w kwocie 300 zł. Brak było w tym przypadku okoliczności z art. 624 § 1 kpk, przemawiających za zwolnieniem podsądnego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za II instancję. Wiek, zawód i stosunki rodzinne sprawcy pokazują, że ma on odpowiednie możliwości zarobkowe aby te stosunkowo nieduże należności na rzecz Skarbu Państwa uiścić bez uszczerbku dla swojego utrzymania.

PODPISY

Małgorzata Winkler-Galicka Hanna Bartkowiak Aleksander Brzozowski