Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Bartkowiak

Protokolant: prot. sąd. Angelika Kubiaczyk

przy udziale inspektora pracy z Okręgowego Inspektoratu Pracy w Poznaniu Małgorzaty Gawroch - Dąbrowskiej

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2024 r.

sprawy I. R.

obwinionej z art. 282 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 26 sierpnia 2024 r., sygn. akt VIII W 1318/23

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

2.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia za instancję odwoławczą oraz wymierza jej opłatę za II instancję w kwocie 1.500 zł.

Hanna Bartkowiak

UZASADNIENIE

I. R. została obwiniona o popełnienie:

1. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 kp polegającego na tym, że wbrew obowiązkowi, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. (...) w P., w dniu 10 lutego 2023 r. zaniżyła wynagrodzenie za styczeń 2023 r. pracownikom: D. W., A. R., A. D., A. J., G. P., I. C. o kwotę 480 zł każdej z ww. pracownic, poprzez wypłacenie wynagrodzenia niższego niż minimalne wynagrodzenie, o którym mowa w Ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2207),

2. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 kp polegającego na tym, że wbrew obowiązkowi, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. (...) w P., w dniu 4 lutego 2023 r. nie wypłaciła I. C. ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy,

3. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 3 kp polegającego na tym, że wbrew obowiązkowi, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. (...) w P. nie wydała świadectwa pracy, w dniu 11 lutego 2023 r. I. C., w dniu 7 lipca 2023 r. J. O.,

4. wykroczenia z art. 281 § 1 pkt 2 kp polegającego na tym, że będąc pracodawcą, Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą przy u (...) w P., w dniu 6 lutego 2023 r. nie potwierdziła na piśmie zawartej z I. C. umowy pracę, przed dopuszczeniem ww. do pracy,

5. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 kp polegającego na tym, że pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą przy u (...) w P.:

- w dniu 10 czerwca 2023 r. nie wypłaciła wynagrodzenia za maj 2023 r. pracownikom w liczbie 111, podanym z imienia i nazwiska w pkt V.A. wniosku o ukaranie,

- w dniu 10 lipca 2023 r. nie wypłaciła wynagrodzenia za czerwiec 2023 r. pracownikom w liczbie 111, podanym z imienia i nazwiska w pkt V.B. wniosku o ukaranie.

Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu, wyrokiem nakazowym z dnia 1 września 2023 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III W 1270/23 uznał obwinioną I. R. za winną zarzucanych jej wykroczeń z zakresu prawa pracy i za to na podstawie art. 282 § 1 pkt 1 kp w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 48 kw wymierzył jej karę 10.000 zł grzywny oraz obciążył kosztami postępowania (k. 87-95).

Od powyższego wyroku obrońca obwinionej wniósł skutecznie sprzeciw
(k. 100), co skutkowało skierowaniem sprawy do rozpoznania na zasadach ogólnych.

Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu, po przeprowadzeniu rozprawy, wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2024 r. wydanym pod sygn. akt VIII W 1318/23 uznał obwinioną I. R. za winną zarzucanych jej czynów, popełnionych w sposób powyżej opisany, tj. wykroczeń z art. 282 § 1 pkt 1 kp, z art. 282 §1 pkt 3 kp, z art. 281 § 1 pkt 2 kp, z art. 282 § 1 pkt 1 kp i za to, na podstawie art. 282 § 1 pkt 1 kp w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył jej karę grzywny w wysokości 15.000 zł.

Na podstawie art. 119 § 1 kpsw zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.286,92 tytułem wydatków oraz kwotę 1.500 zł tytułem opłaty (k. 229-232).

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionej, zaskarżając powyższy wyrok w całości.

Skarżący zarzucił temu orzeczeniu w zakresie czynu z pkt V wyroku:

- obrazę prawa procesowego – art. 39 § 2 kpsw w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk – polegającą na oddaleniu wniosków dowodowych obrońcy o przeprowadzenie dowodów z przesłuchania świadka P. M. oraz dokumentów zebranych w aktach sprawy Urzędu Skarbowego P. w P. o sygn. 3020 - (...). (...).302.23.6, co pozwoliłoby na wszechstronne przeanalizowanie sprawy i dokonanie prawidłowych ustaleń stanu faktycznego

- obrazę art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw i art. 34 kpsw poprzez przekroczenie swobody oceny dowodów i oparciu rozstrzygnięcia wyłącznie o dowody obciążające obwinioną, pomimo tego że w sprawie został przedstawiony obiektywny materiał potwierdzający, że obwiniona nie ponosi winy za niewypłacenie pracownikom wynagrodzenia w terminie

- błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia przejawiający się w ustaleniu, że obwiniona swoim zachowaniem wypełniła znamiona z art. 282 kp pomimo istnienia przyczyn, które należycie usprawiedliwiają niewypłacenie należnych pracownikom świadczeń.

Nadto, w zakresie czynu przypisanego obwinionej w pkt I-IV wyroku obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary polegająca na orzeczeniu względem obwinionej kary grzywny w wysokości 15.000 zł, mimo iż kara ta nie odpowiada sądowym dyrektywom wymiaru kary i ustalona została w oparciu o błędne ustalenia faktyczne przejawiające się w przekonaniu, że obwiniona działała w zamiarze pokrzywdzenia wielu osób, a o negatywnej postawie obwinionej jakoby unikała stawiennictwa przed sądem, powołując się na fakt, iż miała chorować na stwardnienie rozsiane, jak również bardzo trudnej sytuacji finansowej spółki (...) Sp. z o.o.

Wobec powyższego apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej od zarzucanego jej czynu w pkt V orzeczenia i łagodny wymiar kary w zakresie czynów ujętych w pkt I-IV (k. 235-238).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej okazała się bezzasadna w całości.

Sąd Okręgowy będąc do tego ustawowo zobligowanym, w pierwszej kolejności zbadał, czy w sprawie nie wystąpiły uchybienia, o których mowa w art. 104 § 1 kpw i art. 440 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, powodujące konieczność ingerencji w zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, po czym stwierdził, że w sprawie nie ujawniły się żadne bezwzględne przyczyny odwoławcze ani nie wystąpiła rażąca niesprawiedliwość wyroku.

Dokonawszy kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku w zakresie zarzutów apelacyjnych Sąd II instancji doszedł zaś do wniosku, że Sąd Rejonowy przeprowadził sprawę nie naruszając przepisów procesowych, co mogłoby mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a wyrokując wziął pod uwagę wszystkie przeprowadzone dowody. Ujawnione w toku przewodu sądowego dowody poddano ocenie, która uwzględniała wskazania wiedzy, logicznego myślenia i zasady doświadczenia życiowego. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 sierpnia 2024 r., w jasny i przekonujący sposób przedstawił tok swojego rozumowania, co pozwalało stwierdzić, że dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących popełnienia przypisanych obwinionej I. R. wykroczeń. Podkreślić przy tym należy, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw, w pełni pozwalając na kontrolę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy jako niezasadny uznał zarzut odwoławczy naruszenia art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw. Wbrew bowiem stanowisku skarżącego przeprowadzona ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego była wystarczająco szczegółowa, fachowa i uwzględniała w odpowiednim stopniu zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc dyrektywy ustanowione przez przepis art. 7 kpk. Sąd I instancji poddał weryfikacji wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, zaznaczył, którym dowodom (bądź ich częściom) przyznał przymiot wiarygodności, a którym cechy tej odmówił, a także podał racjonalne powody przemawiające za takim właśnie ukształtowaniem swego stanowiska.

Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał za chybiony zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrony. Apelujący nieprzekonująco podniósł, że dowody oddalone przez Sąd Rejonowy na podstawie art. 39 § 2 kpsw w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk powinny zostać przeprowadzone, a ich brak mógł rzutować na treść zapadłego wyroku. Obrońca nie przedstawił bowiem żadnych takich okoliczności faktycznych, których źródłem miały być zeznania P. M., czy inne jeszcze dokumenty z Urzędu Skarbowego P. dotyczące odmowy zwolnienia środków z rachunku bankowego Spółki z o.o. (...)na pokrycie wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w Spółce z o.o. (...). Natomiast materiał dowodowy zgromadzony w kontrolowanej sprawie, w tym dowody dopuszczone przez Sąd I instancji w wystarczającym stopniu charakteryzowały działalność Spółki, której Prezesem Zarządu była obwiniona, jej powiązania personalne i kapitałowe ze Spółkami z o.o. (...) i (...) Sp. z o.o., mającymi wszystkie tę samą siedzibę w P. przy ul. (...). Sąd wydający zaskarżony wyrok miał na uwadze te okoliczności i oceniał je analizując kwestię zawinienia po stronie obwinionej jako Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. braku terminowej wypłaty wynagrodzeń jej pracownikom za miesiące maj i czerwiec 2023 r. Notabene wynagrodzenia nie zostały wypłacone do czasu wyrokowania w przedmiotowej sprawie.

Apelujący przywołując tezy z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., sygn. IV KK 66/09 ( publ. w OSNwSK 2009, Nr 1, poz. 1887) podkreślał konieczność wykazania osobie obwinionej z art. 282 § 1 pkt 1 kp, że nie istniała przyczyna, która należycie usprawiedliwiałaby niewypłacenie pracownikom należnych im świadczeń z tytułu umowy o pracę. Jako przykład podając brak dochodów po stronie zakładu pracy, powodujący że jego sytuacja finansowa stała się na tyle trudna, iż nie pozwalała na regularną wypłatę zobowiązań. Rzeczywiście, istotnym zagadnieniem podniesionym w apelacji, w zasadzie decydującym o odpowiedzialności obwinionej za wykroczenie opisane w pkt V wniosku o ukaranie, a mającym wyczerpywać znamiona wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 kp, było zbadanie czy niewypłacenie w terminie wynagrodzenia za 2 miesiące pracy wskazanym w tym zarzucie 111 osobom zatrudnionym w Spółce (...) nastąpiło z przyczyn niezależnych od obwinionej I. R., jak podnosił obrońca.

Należy pamiętać, że odpowiedzialności wykroczeniowej podlega tylko ten, kto dopuszcza się czynu, który jest jednocześnie szkodliwy i zabroniony przez ustawę obowiązującą w chwili jego popełnienia (art. 1 § 1 kw) oraz zawiniony (art. 1 § 2 kw). Na podstawie zebranego w kontrolowanej sprawie materiału dowodowego należało wykluczyć aby czyn obwinionej polegający na zaniechaniu wypłaty wynagrodzeń dla pracowników, do czego była zobowiązana jako pracodawca, został popełniony umyślnie i to nawet w zamiarze ewentualnym. Natomiast rozważyć należało zawinienie nieumyślne, pamiętając, że strona podmiotowa wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 kpk może przybrać formę umyślności, ale jest też spełniona gdy zachowanie ma charakter nieumyślny (lekkomyślny bądź z niedbalstwa). Zgodnie z treścią art. 6 § 2 kw, warunkiem przypisania nieumyślności w formie niedbalstwa jest obiektywna możliwość przewidzenia wypełnienia znamion strony przedmiotowej konkretnego czynu. Taki wypadek zachodzi zaś wtedy gdy sprawca popełnia czyn bez zamiaru, wskutek niezachowania wymaganej ostrożności, pomimo że możliwość popełnienia czynu mógł i miał wręcz obowiązek go przewidzieć (por. T. Grzegorczyk, w: T. Grzegorczyk, Kodeks Wykroczeń Komentarz, 2013, s. 55; T. Bojarski, Polskie prawo wykroczeń, 2003, s. 83; T. Bojarski, w: T. Bojarski, KW. Komentarz, 2007, s. 83; A. Marek, Prawo wykroczeń, 2008).

W ocenie Sądu odwoławczego, nie sposób uznać, iż zachowanie obwinionej I. R. polegające na niewypłacaniu należnych wynagrodzeń osobom zatrudnionym w (...) Sp. z o.o. było przez nią niezawinione, że na zaistniałą sytuację nie miała wpływu. Przeciwnie, zdaniem Sądu odwoławczego podnoszona przez obrońcę okoliczność kontroli podatkowej i blokada środków spółki (...), nie mogła ekskulpować obwinionej. I. R. zdecydowała się na udział w działalności gospodarczej zawierając ze spółką (...) transakcje z nadużyciem prawa podatkowego, który to podmiot w tamtym czasie nie składał sprawozdań finansowych, mimo wielomilionowych przepływów środków ze spółki (...)do (...) z tytułu wynajmu pracowników do sprzątania i obsługi gospodarczej. Co godne podkreślenia i jak wynika ze schematu wykonanego w toczącym się postępowaniu karnoskarbowym (k. 157) obwiniona była pełnomocnikiem rachunków bankowych w powiązanych osobowo spółkach (...), (...) oraz (...) (...) w tym tych dwóch należących do (...)Sp. z o. o. rachunków w (...) S.A., na których od dnia 2 czerwca 2023 r. Naczelnik (...)w B. dokonał blokady z powodu podejrzenia popełnienia przestępstwa finansowego. Ponadto w dniu 5 czerwca 2023 r. wobec Spółki (...) zostały wszczęte kontrole celno-skarbowe w zakresie podatku od towarów i usług za lata 2021-2022 oraz pierwszy kwartał 2023 r. Znamienny w tej sytuacji jest fakt wystawienia przez (...) Sp. z o.o. tego dnia – 5 czerwca 2023 r. faktury za usługę wynajmu pracowników na rzecz Spółki z o.o. (...) z kwotą do zapłaty 1.488.800 zł brutto, ze wskazanym terminem płatności na dzień 19 czerwca 2023 r. (Faktura VAT nr (...), k. 175). Dokument ten został zakwestionowany przez organy celno-skarbowe jako niewiarygodny, przy czym postępowanie w tym przedmiocie nadal się toczy, w związku z tym nie można z tego tytułu w niniejszej sprawie wykroczeniowej wyciągać z tego tytułu niekorzystnych dla obwinionej wniosków. Tym nie mniej należało zauważyć, że określony w tej fakturze termin płatności przypadał już 9 dni po planowanej wypłacie wynagrodzenia dla pracowników świadczących usługi na rzecz spółki (...). Zatem wspomniany rachunek wcale nie gwarantował obwinionej wpływu środków na wypłatę za pracę osób zatrudnionych w (...). W kontrolowanej sprawie obwiniona nie spełniła obowiązku wypłaty wynagrodzeń dla pracowników, prowadząc ryzykowne dla osób zatrudnionych posunięcia gospodarcze, w żaden sposób nie zabezpieczając ich interesów pracowniczych. W zachowaniu obwinionej można też doszukać się złej woli, gdyż nie podejmowała ona wszelkich możliwych działań, aby usunąć negatywne skutki zaistniałej sytuacji po blokadzie rachunków bankowych Spółki z o.o. (...). Jako Prezes spółki (...) nie złożyła wniosku o ogłoszenie upadłości, który otwierałby procedurę uzyskania wynagrodzenia dla pracowników z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Z akt sprawy, w tym wyjaśnień obwinionej nie wynika też aby podsądna informowała pracowników pozbawionych wynagrodzenia za miesiące maj i czerwiec 2023 r. o przyczynach zaistniałych problemów finansowych, aby próbowała jednak pozyskać należne im środki choćby w części. Byłoby to zaś oczekiwane z uwagi na fakt zatrudniania osób z orzeczeniem o niepełnosprawności, gdzie pracodawca zwłaszcza powinien zadbać o wypełnienie wobec nich obowiązków z kodeksu pracy.

Argumenty apelującego podniesione dla wykazania, że obwiniona nie mogła przewidzieć braku możliwości wypłaty wynagrodzeń pracownikom w miesiącach czerwcu i lipcu 2023 r. nie były przekonujące. Obrońca bowiem jednostronnie naświetlił okoliczności sprawy, niezasadnie braku zawinienia obwinionej w omawianym zakresie upatrując w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 14 maja 2024 r. (sygn. akt I SA/Po 73/24) wydanego w przedmiocie odmowy wypłaty środków z rachunku bankowego zajętego w celu zabezpieczenia. To zagadnienie nie miało bowiem znaczenia w sprawie rozpoznawanej przez sąd administracyjny, na marginesie tylko warto zauważyć, że ww. wyrokiem WSA zostały uchylone postanowienia wydane przez organy administracji skarbowej w postępowaniu zabezpieczającym, widząc konieczność ponownego, tym razem niewadliwego jego przeprowadzenia, ale przy tym rachunki bankowe spółki (...)nadal są objęte blokadą.

Reasumując, po przeanalizowaniu wszystkich ustalonych i przyjętych okoliczności rozpatrywanego zdarzenia, Sąd Okręgowy uznał, że obwiniona I. R. popełniła wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 1 kp w sposób ujęty w pkt V A. i B., z winy nieumyślnej.

Sąd Okręgowy za nietrafny uznał także zarzut naruszenia przepisu art. 34 kpsw, gdyż podstawą wydanego rozstrzygnięcia był całokształt okoliczności ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania. Sad Rejonowy nie pominął żadnego ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów, a to, że odmówił przymiotu wiarygodności części wyjaśnień obwinionej dotyczącej jej zawinienia nie oznacza naruszenia przepisu art. 34 kpsw.

Sąd Okręgowy nie zgodził się też z apelującym w kwestii niewspółmierności orzeczonej w stosunku do I. R. kary grzywny. Było to w dużej mierze konsekwencją nieuznania zasadności zarzutów odwoławczych zmierzających do wyeliminowania omówionego wyżej wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 kp z części skazującej. Bez wątpienia społeczna szkodliwość tego właśnie czynu była największa spośród czynów karalnych przypisanych I. R. w zaskarżonym wyroku. Nie można również ignorować tego, że ustawodawca przewidział za tego typu czyn zabroniony karę grzywny w wymiarze od 1.000 zł do 30.000 zł. Sąd odwoławczy stanął na stanowisku, że wszystkie okoliczności badanej sprawy, w tym wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, uzasadniały wymierzenie obwinionej kary w połowie ustawowego zagrożenia, co oznacza, że kara 15.000 zł nie razi surowością. Skala tego właśnie czynu obwinionej i negatywne skutki braku wypłaty wynagrodzenia dla ponad 100 osób, w tym niepełnosprawnych, powodują, iż dopiero kara finansowa w orzeczonej przez Sąd I instancji wysokości przyniesie oczekiwany efekt wychowawczy i prewencyjny. Pozostałe przypisane obwinionej wykroczenia z kodeksu pracy miały zdecydowanie mniejsze znaczenie przy wymiarze kary, choć nie należało zapominać, że wymierzona jedna łączna kara grzywny obejmowała wszystkie te, dość jednak liczne wykroczenia z zakresu prawa pracy (art. 9 § 2 kw). W uzasadnieniu Sąd Rejonowy celnie przedstawił wszystkie okoliczności rzutujące na wymiar kary, słusznie dostrzegając, że w przewadze były tu elementy niekorzystne. Sąd II instancji nie widział też podstaw do łagodzenia wymiaru kary z racji podniesionej w apelacji kwestii postawy procesowej obwinionej. Po pierwsze, nie była to pierwszoplanowa okoliczność o negatywnym zabarwieniu, która zaważyła o wymierzeniu kary w wysokości przyjętej w zaskarżonym wyroku. Po drugie, należało jednak zgodzić się z Sądem I instancji, że zgłaszany przez obwinioną stan chorobowy nie został potwierdzony przez biegłego w opinii sądowo-lekarskiej z dnia 23 maja 2024 r., a jej postawa stanowiła wyraz obstrukcji procesowej. Nadto, zdaniem Sądu Okręgowego nie było powodu do zmniejszania wymiaru kary z uwagi na sytuację finansową Spółki z o.o. (...). To przecież nie ten podmiot ponosi odpowiedzialność wykroczeniową lecz obwiniona I. R., o której prywatnych zasobach finansowych i majątkowych apelująca już nie wspomina. Ponadto, jeśli mimo deklarowanej złej kondycji prowadzonego przez obwinioną podmiotu gospodarczego nadal jest on utrzymywany w obrocie, to oznacza, że jednak jest dochodowy.

W pkt 2 swego wyroku Sąd odwoławczy orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk i § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2017 r., poz. 2467) zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji w kwocie 50 zł oraz na podstawie art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983r., nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzył jej opłatę za II instancję w kwocie 1.500 zł. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zwolnienia obwinionej od kosztów postępowania w oparciu o wskazania z art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk.

Hanna Bartkowiak